□●بهره مندى از رزق هاى عظيم استاد علی صفایی حائری●□ □●وقتى كه اين ماه شروع مى شود، ماهى كه ميهمانى خدا در آن است و بهره هاى زيادى دارد و رزق هاى عظيمی مى خواهند به ما بدهند، ما هم بايد به دلمان و به روحمان برسيم. □●چه كنيم كه #روح ما به آن وسعتى برسد كه از يك سلام و يك عليك! و يا از يك بارك الله و يك فحش، طوفان نگيرد؟! □●و چه كنيم كه #دل ما به آن وسعتى برسد كه بت ها در آن گم بشوند و دلدار در آن، خانه بگيرد؟! □●و چه كنيم كه #عقل ما بسنجد: سنجشى كه به عشق او منتهى بشود؟! □●و چه كنيم كه #فكر ما به شناخت برسد: شناختى كه يقين را در ما به وجود بياورد؟! □●و چه كنيم كه #وجود ما غذايى را بخواهد و به دنبال رزقى باشد كه اين تفكر و اين سنجش و اين عشق را تقويت كند؟! □● #بهاررويش ، ص ۱۰۹●□ @mohamad_hosein_tabatabaei

■●مهمانی خداوند کریم و توانا استاد علی صفایی حائری●■ ■ميهمانى‌اى كه خدا در اين ماه براى ما دارد، ضيافتى است كه هماهنگ با آگاهى و كرامت و قدرت ميزبان است. هر چقدر ميزبان آگاه‌تر به من و نيازهاى من باشد و كريم‌تر و نيرومندتر و تواناتر، ضيافتش هم اوج بيشترى مى‌گيرد. ■خدايى كه تمامى‌نيازهاى انسان را مى‌شناسد و تمامى‌ابعاد او را مى‌داند و اين كرامت و قدرت هم در او هست، اين ضيافت را به پا داشته تا به تمامى ابعاد ما در اين ماه رزق بدهد و همين است كه فكر و تخيل و عقل و روح و تمامى بدن ما بايد در اين ماه رمضان رزق بگيرد و از اين ضيافت سرشار شود. ■● #بهاررويش (مروری بر دعاهای ورود و وداع ماه #رمضان ) صفحه ۱۸●■ @mohamad_hosein_tabatabaei

□○شب‌هاى بررسى و محاسبه استاد علی صفایی حائری○□ □○اين شب‌ها، شب‌هاى بررسى و محاسبه است و اين ماه، ماهى است كه آدمى بايد به حسّ‌اش، به چشمش، به دستش، به پايش و به موجودى‌اش نگاهى بكند. واقع قضيه اين است كه ما اصلاً اينها را جزء موجودى خودمان نمى‌دانيم. □○ما گاه گاهى سال به سال كه مى‌شود، يك خانه تكانى اى مى‌كنيم، پرده‌ها را برمى‌داريم و مى‌شوييم، چرك‌هايش را پاك مى‌كنيم. فرش، گليم، زير و زبر، همه را شست و شو مى‌دهيم. واقع قضيه اين است كه ما خودمان را جزء موجودى‌ها نمى‌دانيم. يك پارچه و گليم پاره‌اى را مواظبيم، به يك فرش دقت داريم ولى خود ما پر از كدورت و رنج‌ايم و پر از ضعف‌ايم. □○اين ضعف‌ها چه بسا هزار بحران در ما ايجاد كنند، هزار درگيرى بياورند و با خدا درگير شويم؛ اما بى‌خياليم. دل‌هايمان پر از كينه و سوء ظن نسبت به يكديگر شده است. آيا حسادت‌ها در ما نيست‌؟ يعنى ما نعمت‌ها را ملاك ارزش نمى‌دانيم ؟ اينكه او از من زيباتر است، رنج نمى‌برم‌؟ اينكه او از من امكانات، ارتباطات و شرايطش بيشتر و بهتر است مرا نمى‌سوزاند؟ يعنى ته دلم بحرانى ندارم‌؟ و تو خيال مى‌كنى دلى كه به اندازۀ ذره‌اى حسد داشته باشد، از فضل خدا بهره‌اى مى‌برد!! مى‌بينيم ماه رمضان آمده و رفته و ما در دريا بوده‌ايم، ولى حتى سُم ما هم خيس نشده است. □○ #بهاررويش (مروری بر دعاهای ورود و وداع ماه رمضان)، ص۳۴○□ @mohamad_hosein_tabatabaei

■●عوامل واژگون شدن و بسته شدن ما چيست‌؟ استاد علی صفایی حائری●■ ■كفر ، وَقر ، اقفال و أغلال ، مانع‌هاى بزرگى هستند كه ما را محروم مى‌كنند و نمى‌گذارند در كاسۀ ما چيزى قرار بگيرد و در مشك و انبان ما چيزى جمع بشود. كفر، شرك، نفاق و عُجب ، عواملى هستند كه از جمع شدن نعمت جلوگيرى مى‌كنند و نمى‌گذارند كه ما حاصل‌جمعى داشته باشيم، هيچ چيزى را در ظرف ما باقى نخواهند گذاشت. مى‌بينيم عمرى است كه كوشيده‌ايم ولى حاصلى نبرده‌ايم! ماه رمضان، ماهى است كه فضل و عنايت حق فراگير است. بايد ببينيم كه آيا در وجود ما كفر و شرك و نفاق نيست‌؟ ■يكى ديگر از عواملى كه باعث محروميت ماست، «غِلّ‌» و كينه‌هاست. آيا در دل ما كينه‌اى وجود ندارد؟ بايد تأملى كنيم كه ظرف ما واژگون نباشد. با وجود اين همه بارش، انسان مى‌بيند هيچ چيز در ظرف او جمع نشده كه بماند، حتى ظرفش هم آلوده مانده است. ■كفر، شرك، نفاق، غِلّ‌ و... باعث مى‌شوند كه دل ما مختوم و ممهور شود؛ يعنى قفل و بسته شود. حالا هر چه هم كه ببارد، اين دل چيزى به دست نمى‌آورد. كفر هم علائمى دارد، لزومى ندارد كه ما در همۀ امور كافر باشيم. انسان همين كه يكى از بيّنات و نشانه‌هاى خدا را ببيند و بفهمد و زير بار نرود كافر است. كفرِ يك ثروتمند به اين است كه ربا را منكر شود، كفر يك زن به اين است كه از يك غيرتش برآشفته شود ، كفر يك مرد به اين است كه به فسادهاى ديگر رو بياورد. ■منشاء هر كدام از اين كفرها هم متفاوت است: منشاء كفرِ شيطان كبر بود كه محرومش كرد، يكى منشاء كفرش حرص و ديگرى بخل است. آن وقت ببينيم كه آيا ما جامعيت نداريم‌؟ و آيا اين همه را با هم نداريم‌؟ ■● #بهاررويش (مروری بر دعاهای ورود و وداع ماه رمضان)، صفحه ۳۱●■ @mohamad_hosein_tabatabaei

□●می‌روی، اما فقدانت دردناک است...  استاد علی صفایی حائری●□ □...اين ماه با ما به خوبى رفتار كرد. سحرها و شب‌هايش را در اختيار ما گذاشت و طلوع و غروبش را براى ما داشت. □«قَدْ أَقَامَ فِينَا هَذَا الشَّهْرُ»؛ مدتى با ما همراه شد و با ما اقامتى كرد. □«مُقَامَ حَمْدٍ»؛ خيلى حميد بود و پَستى نداشت. □«وَ صَحِبَنَا صُحْبَةَ مَبْرُورٍ»؛ و با خوبى با ما رفتار كرد. □«وَ أَرْبَحَنَا»؛ و به ما سود رساند. □«ثُمَّ قَدْ فَارَقَنَا»؛ حالا او دارد از ما جدا مى‌شود. □«عِنْدَ تَمَامِ وَقْتِهِ وَ انْقِطَاعِ مُدَّتِهِ وَ وَفَاءِ عَدَدِهِ. فَنَحْنُ مُوِدِّعُوهُ»؛ و ما هم داريم با او وداع و خداحافظى مى‌كنيم. □«وِدَاعَ مَنْ عَزَّ فِرَاقُهُ عَلَيْنَا»؛ به گونه‌اى داريم توديع و خداحافظى مى‌كنيم، كه جدايى از او براى ما سنگين است. □هنوز عطشش را داريم، هنوز كوزه‌اى را آب نكرده‌ايم، هنوز حتى دست‌هايمان را هم نشسته‌ايم و آبى به سر و صورتمان نزده‌ايم. □«وَ غَمَّنَا وَ أَوْحَشَنَا انْصِرَافُهُ عَنَّا»؛ به گونه‌اى داريم وداع مى‌كنيم كه جدايى از او براى ما سنگين است و برگشت او از ما، مغموم و مستوحشمان كرده است. □«وَ لَزِمَنَا لَهُ الذِّمَامُ الْمَحْفُوظُ وَ الْحُرْمَةُ الْمَرْعِيَّةُ وَ الحَقُّ الْمَقْضِىُّ»؛و حال كه دارد از ما جدا مى‌شود، ما در جدايى و فراق او، حقوقى را كه او بر ما داشته را به عهده گرفته‌ايم. ذمه او را بر خودمان واجب و لازم مى‌دانيم و گردنمان را در گروى او گذاشته‌ايم. □اگر ما از ماه رمضان داريم جدا مى‌شويم، به گونه اى جدا نمى‌شويم كه پشت سر او خوشحال باشيم و به گونه اى جدا نمى‌شويم كه در جدايى از او به يادش نباشيم و آنچه را كه در ما سبز كرده و در ما كاشته است را بكنيم و دور بريزيم، بلكه اين ماه براى ما «ذمام محفوظ» و «حرمة مرعية» و «حق مَقضّى» و انجام داده شده دارد. #اينها_خصوصياتى_براى_رمضان_است. □● #بهاررويش، ص ۱۴۱●□ @mohamad_hosein_tabatabaei

■●استاد علی صفایی حائری●■ ■●بار خدايا ما در روز فطر و روزه گشودنمان كه آن را براى اهل ايمان (روز) عيد و شادى و براى اهل دين خود (اسلام) روز اجتماع و گرد آمدن و روز تعاون و كمك كردن به يكديگر قرار دادى، از هر گناهى كه آن را بجا آورده‌ايم يا كار بدى كه پيش از اين كرده‌ايم يا انديشه بدى كه در دل داشته‌ايم، به سوى تو، توبه و بازگشت مى‌نماييم، توبۀ كسى كه رجوع به گناهى را در دل نمى‌گذارند و پس از توبه در گناهى باز نمى‌گردد، توبۀ خالصى كه از شكّ‌ و دو دلى پاكيزه باشد، پس آن را از ما قبول فرما و از ما راضى و خوشنود شو و ما را بر آن ثابت و پا بر جا گردان. ■● #بهاررويش ص۱۸۱●■ @mohamad_hosein_tabatabaei

■●معنای #صلوات استاد علی صفایی حائری●■ ■●كسى كه بهره‌هايى از كسى گرفته و محبت‌هايى از او ديده، اگر بخواهد در برابر آن محبت‌ها چيزى بدهد و چيزى هم ندارد كه در خور او باشد چون هر آنچه را هم كه دارد از خود اوست به كس ديگرى رو مى‌آورد كه بزرگ تر و برتر و از او به ما نزديك تر است، از او مى‌خواهد كه تو پاداش او و بهرۀ او - رسول - را بده؛ چون او به من محبت كرده، تو بر او درود بفرست و به او پاداش بده و او را سرشار كن تا اينها او را از وسعت‌ها و درودها و رحمت‌ها انباشته كند. ■●«صَلِّ‌ عَلَيْهِ‌ صَلاةً‌ ناميةً‌ زاكِيةً‌ تَرْفَعُ‌ بِهَا دَرَجَتَه » ، تا او به مقامات و مراحلى كه بالاترين مقامات و مراحل است برسد؛ چون راه كه محدود نيست، بى‌نهايت راه در پيش است. اين است كه تو از رسولى كه سرشار شده و بهره گرفته‌اى، بر او درود مى‌فرستى تا پاداشى باشد در برابر محبت‌هاى او: «اَللَّهُمَّ‌ صَلِّ‌ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ‌». ■● #بهاررويش ص۷۳●■ @mohamad_hosein_tabatabaei

■●تو بندگی چو گدایان به شرط مزد نکن... استاد #علی_صفایی_حائری●■ ■خدايا! ما را از آن بنده‌هايى قرار بده كه مدام با تو هستند و شب و روزشان در كنار توست و با داشتن اين وصل، از وحشت هم سرشارند. ■در سورۀ هل اتى مى‌فرمايد: وقتى كه على(علیه السلام) آن مرحله از ايثار را ادامه مى‌دهد*، دو خوف هم دارد: يكى «وَ يَخَافُونَ‌ يَوْماً كانَ‌ شَرُّهُ‌ مُسْتَطِيراً» و ديگرى «إِنَّا نَخَافُ‌ مِنْ‌ رَبِّنَا»، كه آنها با آن همه انفاق و ايثار، از خوف هم سرشارند. نه غرورى در آنها مى‌آيد كه ركودى به آنها بدهد و نه ريايى دلهايشان را مى‌گيرد كه ضايع بشوند. ■ما با خواندن دو ركعت نماز چنان غرورى در وجودمان مى‌آيد كه خيال مى‌كنيم بايد چهار قبالۀ بهشت را به ما بدهند كه به چهار نسل‌مان انتقال بدهيم! در حالى كه آنهايى كه راه رفته‌اند، با وجود تمام كارهايشان، از غرور سرشار نمى‌شوند. آخر چه غرورى‌؟ ما كه براى هيچ‌ها در اين عالم عمرى را داده‌ايم، وقتى كه براى او يك لحظه مى‌آوريم، چه مى‌خواهيم به ما بدهند؟! گيرم كه خدا در گذشته به ما چيزى نداده و در آينده هم چيزى ندهد، مگر آنها كه ما برايشان مرده‌ايم و فانى شده‌ايم، چه داده‌اند و چه مى‌دهند!؟ ■● #بهاررويش ص۱۰۷●■ * حضرت علی(علیه السلام) به همراه حضرت زهرا(صلی الله علیه وآله) ، امام حسن(علیه السلام) ، امام حسین(علیه السلام) و کنیز خود سه روز روزه گرفتند و افطاری خود را به مسكين و يتيم و اسير دادند و خود با آب افطار نمودند! ■روز بيست و پنجم ماه ذى الحجّه، روزى است كه سوره «انسان» که به نام های «هل اتی» و «دهر» نیز مشهور است در شأن اهل بیت نازل شده است. @mohamad_hosein_tabatabaei