🍃بسمـ اللهـ الرحمنـ الرحیمـ 🍃 #برگی_از_خاطرات_دلیران 🇮🇷 #رمان_حسین_پسر_غلامحسین 📖 زندگینامه و خاطراتِ "شهید محمد حسین یوسف الهی": 🔸به روایت"مادر شهید" 🔹صفحه ١٧٩-١٧٧ #پارت_هفتاد_و_هفتم🦋 ((جراحت گلو و تارهای صوتی)) روزها و ماه ها می گذشت تا اینکه خبر دار شدم محمّدحسین مجروح شده و به #کرمان آمده و در بیمارستان کرمان درمان بستری است. سراسیمه خودم را به بیمارستان رساندم، خدا را شکر همهٔ اعضای بدنش را سالم دیدم، گردنش باند پیچی بود. نزدیکش شدم با صدایی نحیف، سلام کرد. اول گمان کردم از ضعف عمومی صدایش بالا نمی آید، بعد متوجّه شدم به گلویش ترکش اصابت کرده است ؛ و تارهای صوتی اش صدمه دیده اند و نمی تواند حرف بزند. بعد از مدّتی که از بیمارستان مرخص شد و به خانه آمد، جراحتش تا حدودی التیام یافته بود. هنوز نمی توانست صحبت کند؛ یعنی حالت حرف زدن داشت، امّا هیچ صدایی از حنجره اش خارج نمی شد. و ما مجبور بودیم لب خوانی کنیم تا بفهمیم چه می گوید. من خیلی نگران بودم و با خودم گفتم: اگر تا آخر عمر چنین باشد چه کار کنیم؟! و خودم را دلداری میدادم و می گفتم خدا را شکر زنده است. 🙂 امّا دکتر به پدرش گفته بودند که با گذر زمان دوباره می تواند حرف بزند. به این حرف ها و نظرها دل خوش کردم و راضی بودم به رضای حق. حدود سه ماه طول کشید تا دوباره توانست به طور خیلی ضعیف و گرفته صحبت کند. جالب اینجاست هر زمان برادرش از او می پرسید: «محمّد حسین چه طوری داداش؟» می گفت: «خوبم! هیچ مشکلی ندارم.☺️» خیلی دوست داشتم بدانم چه اتّفاقی افتاد که محمّد حسین از ناحیه گلو زخمی شد. بعد ها شنیدم یکی از دوستان همرزمش به نام #عبّاس_طرماحی که همراه او بوده، ماجرا را چنین تعریف کرده است : "آن شب قرار بود که همراه عدّه ای از بچّه‌ها برای #شناسایی محوری در گیلان غرب برویم، فرماندهٔ #اطلاعات_عملیّات گفته بود که #محمّد_حسین_یوسف_الهی دیگر لازم نیست به شناسایی برود و بهتر است در ردهٔ بالاتری خدمت کند. به همین خاطر ، #حمید_مظهری_صفات به عنوان مسئول محور و من به عنوان معاونش در این محور انجام وظیفه کنیم و بدین ترتیب ، محمّد حسین همراه ما نیاید؛ امّا او قبول نمی کرد. نمی توانست بچّه ها را به حال خود رها کند. او عادت کرده بود قبل از اینکه نیروها داخل #منطقه شوند، خودش از نزدیک محور را ببیند و راهکارها را ارائه دهد. شب قبل همین کار را کرده بود، ولی با این حال آن شب هم می خواست با ما بیاید. او تصمیم خودش را گرفته بود. با محمّد حسین تیم ما پنج نفره می شد: من، محمّد حسین، حمید مظهری صفات، یک #تخریب_چی و یک بلد چی. وظیفه تخریب چی ، شناسایی راهکارها در میادین مین بود. اینکه کجا مین گذاری شده و کجا نشده است . بلدچی هم که از افراد بومی منطقه بود، کوه، تپّه و شیارها را می شناخت و بچّه ها هم کار شناسایی انجام می دادند. همهٔ بچّه ها آماده شده بودند. تجهیزاتی که همراه داشتیم سبک بود. یک کلانش و یک خشاب اضافی داشتیم، چند نارنجک و به علاوه دوتا دوربین که یکی از آن ها دید درشب بود و یک قطب نما. گفته بودند که حق درگیری نداریم و.... @mohebin_velayt_shohada آیدی کانال 👆🌹

🍃بسمـ اللهـ الرحمنـ الرحیمـ 🍃 #برگی_از_خاطرات_دلیران 🇮🇷 #رمان_حسین_پسر_غلامحسین 📖 زندگینامه و خاطراتِ "شهید محمد حسین یوسف الهی": 🔸به روایت "مادرشهید" 🔹صفحه ١٨٢-١٨١ #قسمت_هفتاد_و_نهم🦋 ((جراحت گلو و تارهای صوتی)) سمت راست و به فاصلهٔ بیست متر، سر پیچ شیار دیگری، چند #عراقی مشغول گفتگو بودند. ما فقط صدای خنده و قهقهه شان را می شنیدیم. ستون همان جا نشست. محمّدحسین، #تخریب_چی را داخل #میدان_مین فرستاد و گفت: «برو ببین وضع از چه قرار است و تا کجا می توانیم پیش برویم.» چهار طرفمان #سنگر کمین عراقی بود‌؛ یعنی کلاً تو دل دشمن بودیم. تخریب چی جلو رفت و وارد میدان مین شد. من دوربینِ دید در شب را برداشتم و او را نگاه کردم. داخل میدان فقط چند رشته سیم خاردار وجود داشت. هیچ مینی به چشم نمی خورد. تخریب چی بعد از چند دقیقه برگشت. محمّد حسین گفت: «چه خبر؟» تخریب چی جواب داد: «توی میدان مین هیچ مینی نیست، فقط سیم خاردار کشیده اند.» محمّد حسین گفت: «خودم هم باید ببینم.» و بلند شد و همراه تخریب چی جلو رفت. هنوز یکی، دو دقیقه از رفتن آن ها نگذشته بود که ناگهان صدای انفجار شدیدی💥به همراه شعلهٔ بزرگی به هوا بلند شد! برای لحظاتی همگی سر جایمان میخکوب شدیم. نفس ها توی سینه هایمان حبس شده بود. 😧 نمی دانستیم چه اتّفاقی افتاده است. صدای نالهٔ تخریب چی را شنیدیم و صدای محمّد حسین که مرتب سرفه می کرد. با عجله بلند شدیم و به طرف آن ها دویدیم. محمّد حسین همین طور که سرفه می کرد، به ما رسید. هر چه می خواست جلوی سرفه اش را بگیرد، نمی توانست. نگاه کردم، ترکش زیر گلویش خورده بود. مانده بودیم چه کنیم!! در آن شرایط حسّاس و در دل دشمن چطور جلوی صدای محمّد حسین و تخریب چی را بگیریم..؟! عراقی ها در فاصلهٔ بیست متری ما بودند. صدای انفجار و شعله های آتش را حتماً دیده بودند، ناله های تخریب چی و صدای سرفه های محمّد حسین هم خیلی بلند بود. الآن بود که روی سرمان خراب شوند. همگی آیهٔ «وَ جَعَلنا....» را می خواندیم. محمّد حسین به طرف تخریب چی اشاره کرد. من و حمید بالای سرش رفتیم، کنار سیم خاردار روی زمین افتاده بود. ظاهراً مینِ منفجر شده پایه دار بود، یعنی یک چیزی مثل مین سوسکی. این مین، چهل سانتی متر از سطح زمین فاصله دارد و از چهار طرف به وسیلهٔ سیم، تله شده بود. منطقه، کوهستانی بود و آب باران میدان مین را شسته بود. مین هم کج شده و سیم تله روی زمین افتاده بود؛ به همین سبب تخریب چی بدون اینکه متوجّه شود، پایش را روی سیم گذاشته بود و مین منفجر شده و یک ترکش به مچ پای تخریب چی و یک ترکش هم زیر گلوی محمّد حسین اصابت کرده بود. به کمک #حمید_مظهری_صفات سعی کردیم تا تخریب چی را از میدان مین خارج کنیم. قمقمهٔ تخریب چی لای سیم خاردار گیر کرده بود. وقتی او را کشیدیم، سر و صدای قمقمه و سیم خاردار هم به بقیّه صداها اضافه شد. حسابی ترسیده بودیم.😰 هر لحظه منتظر بودیم تا عراقی ها بالای سرمان برسند. مات و مبهوت تلاش می کردیم تا هر چه سریع تر از..... 🍃🌸🍃 شهید "حمید رضا مظهری صفات" ، در سال 1340 در خانواده ای مذهبی در کرمان متولد شد. تحصیلاتش را تا چهارم دبیرستان ادامه و سپس داوطلبانه به جبهه رفت و سرانجام در سال 62 در منطقه شرمانی، به درجه رفیع #شهادت نائل آمد. 🕊 @mohebin_velayt_shohada آیدی کانال 👆🌹