#یادداشت_های_فقهی_حقوقی۲۴۷ #ضمان(مسئولیت قهری) #فقه_کرونا۵ یکی از مسائل مهمی که درباره بیماری مسری کرونا قابل طرح است مساله بیمار کردن دیگران است. بر اساس موازین فقهی جان و مال و عرض مسلمان محترم است و اگر کسی سبب آسیب به آنها باشد باید خسارت خود را جبران کند و نسبت به آن مسئولیت دارد. مستند این حکم قاعده حرمت جان و مال محترم و نیز قاعده من اتلف و نیز قاعده لاضرر است. [درباره نسبت این قواعد و اینکه آیا به هم باز میگردند یا مستقل هستند باید درقواعد فقه بحث مفصلی کرد.] مطلب مهم اینکه بر اساس اطلاق ادله ضمان و تسبیب، اگر انسان در هنگام آسیب غافل یا جاهل باشد و بعدا متوجه خسارت دیگران بشود، باز هم ضامن است. تطبیق این قاعده در بحث کرونا به این است که اگر انسان متوجه بیماری خویش نباشد و پس از اثبات متوجه شود که عده ای توسط او مبتلا یا فوت شده اند، ضامن هزینه ها/دیه آنهاست. توجه به این حکم پیشگیرانه برای همه ما سبب احتیاط در معاشرت و روابط انسانی است. نکته: ۱_پس از بررسی در صورت شک و تردید در استناد خسارت و آسیب، تکلیفی وجود ندارد. ۲_آیا بررسی(فحص) نسبت به افرادی که خسارت دیده اند لازم است یا نه. به نظر مشهور فقها خیر. در شبهات موضوعیه بررسی و تحقیق لازم نیست و تا زمانی که انتساب خسارت به فرد محرز نشود، مسئولیتی هم ندارد و خودش لازم نیست تحقیق کند لکن به نظر ما این دیدگاه جای تامل و اشکال دارد و در اصول نسبت به آن مناقشه کردیم. به نظرما ادله ای که برای عدم فحص در شبهات موضوعیه اقامه شده، عمومیتی ندارد و به مسائلی چون طهارت و نجاست است و البحث فی محله...لذا در حد متعارف_نه به حدی که به حرج افتد_ انسان بیمار باید از سلامت و بیماری افراد مرتبط باخودش تحقیق به عمل بیاورد. ۹۸/۱۲/۱۸_ میلاد مسعود شاه ولایت امیرالمومنین علیه السلام. قم #فقه_و_کرونا #کرونا #تسبیب @muslims_1