🌺🍃 حکمت ۳۶۵ نهج‌البلاغه 💟بهترين راه ادب آموزى خويشتن💟 الْفِكْرُ مِرْآةٌ صَافِيَةٌ، وَ الاِعْتِبَارُ مُنْذِرٌ نَاصِحٌ. وَ كَفَى أَدَباً لِنَفْسِكَ تَجَنُّبُكَ مَا كَرِهْتَهُ لِغَيْرِكَ. فكر، آينه شفاف و درخشنده‌اى است و حوادث عبرت انگيز، بيم‌دهنده و نصيحت‌كننده است و براى ادب آموزى خويشتن همين بس كه از آنچه براى ديگران ناخوش مى‌دارى بپرهيزى.

🌺🍃 حکمت ۳۶۶ نهج‌البلاغه 🏃‍♂️آنجا كه علم فرار مى‌كند!🏃‍♂️ الْعِلْمُ مَقْرُونٌ بِالْعَمَلِ: فَمَنْ عَلِمَ عَمِلَ; وَ الْعِلْمُ يَهْتِفُ بِالْعَمَلِ: فَإِنْ أَجَابَهُ وَإِلاَّ ارْتَحَلَ عَنْهُ. علم با عمل همراه است و هركس (به راستى) عالم باشد عمل‌مى‌كند. علم، عمل را فرامى‌خواند اگر اجابت كرد و آمد، علم مى‌ماند و الاّ كوچ‌مى‌كند.

🌺🍃 حکمت ۳۶۷ نهج البلاغه 📛سرنوشت دنياپرستان📛 يَا أَيُّهَا النَّاسُ، مَتَاعُ الدُّنْيَا حُطَامٌ مُوبِىءٌ فَتَجَنَّبُوا مَرْعَاهُ! قُلْعَتُهَا أَحْظَى مِنْ طُمَأْنِينَتِهَا، وَ بُلْغَتُهَا أَزْكَى مِنْ ثَرْوَتِهَا. حُكِمَ عَلَى مُكْثِرٍ بِالْفَاقَةِ، وَ أُعِينَ مَنْ غَنِيَ عَنْهَا بِالرَّاحَةِ. وَ مَنْ رَاقَهُ زِبْرِجُهَا أَعْقَبَتْ نَاظِرَيْهِ كَمَهاً، وَ مَنِ اسْتَشْعَرَ الشَّغَفَ بِهَا مَلاََتْ ضَمِيرَهُ أَشْجَاناً، لَهُنَّ رَقْصٌ عَلَى سُوَيْدَاءِ قَلْبِهِ هَمٌّ يَشْغَلُهُ، وَ غَمٌّ يَحْزُنُهُ، كَذلِکَ حَتَّى يُؤْخَذَ بِكَظَمِهِ فَيُلْقَى بِالْفَضَاءِ مُنْقَطِعاً أَبْهَرَاهُ، هَيِّناً عَلَى آللّهِ فَنَاؤُهُ، وَ عَلَى الاِْخْوَانِ إِلْقَاؤُهُ. وَإِنَّما يَنْظُرُ الْمُؤْمِنُ إِلَى الدُّنْيَا بِعَيْنِ الاِعْتِبَارِ، وَيَقْتَاتُ مِنْهَا بِبَطْنِ الاِضْطِرَارِ، وَ يَسْمَعُ فِيهَا بِأُذُنِ الْمَقْتِ وَ الاِْبْغَاضِ، إِنْ قِيلَ أَثْرَى قِيلَ أَكْدَى! وَإِنْ فُرِحَ لَهُ بِالْبَقَاءِ حُزِنَ لَهُ بِالْفَنَاءِ! هذَا وَ لَمْ يَأْتِهِمْ «يَوْمٌ فِيهِ يُبْلِسُونَ». اى مردم! متاع دنيا همچون گياهان خشكيده «وباخيز» است بنابراين از چنين چراگاهى دورى كنيد. دل‌كندن از آن لذت‌بخش‌تر است از دل بستن و اعتماد به آن، و استفاده از آن به مقدار نياز بهتر است از جمع كردن و انباشتن ثروت آن. كسى كه از آن بسيار گردآورى كند محكوم به فقر و نيازمندى است و هر‌آن‌كس از آن بى‌نيازى جويد به آسايش و آرامش خود كمك كرده‌است. كسى كه زر و زيورهاى دنيا در نظرش شگفت‌انگيز باشد قلب او نابينا مى شود و آن‌كس كه عشق آن را به خداوند بى‌اهميت و افكندنش به گورستان براى دوستانش آسان است. (امام(عليه السلام) فرمود:) انسان مؤمن، تنها با چشم عبرت به‌دنيا مى‌نگرد، از مواهب آن به‌مقدار ضرورت بهره‌مى‌گيرد و آهنگ دل‌رباى آن را با بغض و نفرت مى‌شنود. هرگاه گفته شود فلان‌كس توان‌گرشد (ديرى نمى‌پايد كه) گفته مى شود بدبخت و بى‌نوا گشت و هرگاه مردم از فكر بقاى او (در اين جهان) شادشوند (چيزى نمى گذرد كه) خبر مرگ او آن‌ها را محزون‌مى‌كند. اين حال دنياى آنهاست و هنوز روزى كه در آن به‌راستى غمگين و مأيوس‌شوند (روز رستاخيز) فرانرسيده‌است.