همچنین تعریف غلط از معنای آزادی، کلمه ای که زیباست ولی بیشترین قربانی را از دختران و زنان جوامع بشری گرفته است. اینکه بگذار هرکس میخواهد هرجور می خواهد آزاد باشد که در اجتماع باشد و متاسفانه این آزادی هرگز معنا نشد که می تواند چه تبعات و حواشی برای زنان، مردان، فرزندانشان ، یک خانواده و در نهایت وضعیت یک جامعه داشته باشد. سرعت گرایش به پوشش در غرب بخاطر راه رفته است. حالا اگر برخی بگویند بگذارید ما هم این راه را برویم چقدر ظلم بزرگی است؛ چون یک مطالعه ساده درباره وضعیت زنان در شرق و غرب عالم در سالهای طولانی، به راحتی نشان می دهد که چقدر دختر و زن و مرد و خانواده بخاطر این نگاه و برداشت اشتباه از دست رفته اند و آسیب دیده اند. امکان حضور در دادگاهها که برای همه فراهم است. خوب است تحقیقی ساده بکنید علت فروپاشی روابط بسیاری از زن و شوهرها، بچه های طلاق و ... از کجا آغاز شده است؟ و از همه بخش ها غم انگیزتر آن بخشی است که این موضوع حربه کسانی شده است که از ریشه دوست دارند ایران و ایرانی نباشد. ذره ای برای زن ایرانی اهمیت قائل نیستند ولی از این طریق می توانند هم زنان را به جان خود و خانواده خود و جامعه بیندازند هم التهابی ایجاد کنند که حال روح و روان همه را بد کند. هم خود افراد که با خشم و لجبازی به خود آسیب می زنند هم کسانی که تلاش می کنند سلامت خود را حفظ کنند و از این طریق بیشتر در معرض خطر و آسیب و عذاب روحی قرار می گیرند. ما چه طور می توانیم بی تفاوت باشیم؟ من چه طور می توانم صدای گریه های آن دختر نوجوان و جوان را که برایم صوت فرستاده بشنوم که «از وقتی بی تفاوت شدم نسبت به مراقبت از خودم این بلاها سرم آمد. به ما دروغ گفتند...» من چه بگویم؟ سرزنش کنم؟ بگویم دیدی گفتم؟ یا بگویم نگفتم اینطور می شود؟ یا بگویم دیگر تقصیر خودت هست، می توانستی کمی به سرانجام و نتیجه کارهایت فکر کنی و این آسیب جبرانی ندارد؟ یا بگویم برو یقه کسانی را بگیر که تو را تشویق کردند که آزاد باش و لذتش را ببر؟ یا بگویم شاید آه کسانی دنبال زندگی ات باشد که با ظاهرت و رفتارت عذاب کشیدند؟ البته هیچکدام از اینها را دلم نمی آید بگویم جز اینکه می گویم: نگران نباش. در ماه مبارک به سمت خداوند برگرد. از خدا عذرخواهی کن. سعی کن تغییر رفتار و عمل بدهی. به اذیت و تمسخر اطرافیانت نگاه نکن ما کنارت هستیم. ببین کار درست کدام است. خدا جبران کننده است. خودش گفته برگرد. خودش گفته می بخشد. خودش گفته فرصت دوباره می دهد. خودش گفته نجاتت می دهد. از تاریکی به سمت نور. از آلودگی به سمت پاکی. از بیماری روح به سمت سلامت و تعادل... بد نیست چند ویدئو ارسال کنم از دختران غربی که به این نقطه رسیده اند... ✍️ مشاهدات، تجارب و یادداشت‌های یک ایرانی🇮🇷 در #فرانسه، #هلند و #ایران @ninfrance

برای آرمان بر حقت، جهانی بیندیش... این تصویر را زمستان سال 2018 گرفتم. وقتی ساکن فرانسه بودم... فلسفه نام‌گذاری کانال با عنوان «تاانتهای افق» را در متن بعدی بخوانید. @ninfrance

✨فلسفه نام گذاری کانالِ «تا انتهای افق» از فرط خستگي و بي خوابي چشمهايمان را به كمك چوب كبريت باز نگاه داشته بوديم. آن شب مردم ايران جشن پيروزي گرفته بودند و صداي تكبير ملت، به شكرانه فتح خرمشهر، از راديوها و بلندگوهاي سيار واحد تبليغات به گوش مي‌رسيد و در فضاي تاريك و ساكت منطقه مي‌پيچيد. با وجود خستگي، سعي كردم در اطراف قدم بزنم و جوياي احوال حاج #احمد_متوسلیان و بچه‌ها شوم. همان طور كه تلو تلو خوران و خواب آلود از كنار خاكريز جاده شلمچه مي‌گذشتم، ناگهان در زير نور منورها، حاج احمد را ديدم كه با چند نفر از بچه‌ بسيجي‌هاي واحد تبليغات كه پرچم تيپ حضرت رسول (ص) را به دست داشتند در حال صحبت است. در آن تاريكي، صداي يكي از بچه‌ها به گوشم رسيد كه مي‌گفت: «حاج آقا، بي خوابي اين چند شب، امان ما را بريده، ان شاء الله امشب با يك خواب خوب، تلافي مي‌كنيم. در اين وقت، حاج احمد را ديدم كه دستش را بر روي دوش بسيجي‌ جوان انداخت و او را با خود از سينه كش خاكريز بالا برد. جايي در رو به روي مقر ما، سمت غرب را نشانش داد و گفت: ببينيم بسيجي، مي‌داني آنجا كجاست؟» او كه از رفتار حاج احمد گيج شده بود، گفت: نمي‌فهم حاج آقا! حاج احمد با لحن گلايه آميزي گفت: يعني چي مؤمن! نمي‌فهم چيه؟! خوب نگاه كن. آنجا انتهاي افق است. من و تو بايد پرچم خودمان را آنجا بزنيم؛ در انتهاي افق. هر وقتي به آنجا رسيدي و پرچم را كوبيدي بعد برو بگير راحت بخواب... #انگیزه 🍃مشاهدات، تجارب و یادداشت‌های یک ایرانی🇮🇷 در فرانسه، هلند و ایران @ninfrance

به بهانه‌ی تولدت... ۱۵ فروردین ۱۳۳۲ و دوباره از شما گفتن این روزها... در پیچ و خم عشق همیشه سفری هست خون دل و رد قدم رهگذری هست... گفتی جگر شیر ندارید نیایید گفتی که در این راه همیشه خطری هست... از من اثری نیست که جامانده‌ام، اما هرجا که نظر می‌کنم از تو اثری هست... تو رفتی و گفتی که شرف مرز ندارد این سو در اگر بسته شد آن سو که دری هست... ماجرا بر می‌گردد به سالهای سال پیش... نرسیده به اول دبیرستان. وقتی با «شما» آشنا شدم... وقتی تمام هنرمندان مقابل چشمانم و در دلم رنگ باختند و شما شدی الگوی زندگی من. کتابی نمانده بود که در آن زمان گفته باشند از شما و شرح زندگی شما وجود دارد و من نیافته و نخوانده باشم. انقدر آشکارا در جستجویت بودم که حتی دوستانم برای خوشحال کردنم هرجا کتابی از شما می‌دیدند هدیه برایم می آوردند. بخصوص کتاب «مَرد» که نمی‌دانم چرا تجدید چاپ نشده بود، اما به طرز معجزه آسا از یک کتابخانه خیلی قدیمی توسط دوستی به دستم رسید. ( و البته دیدم مجدد جدیدا تجدید چاپ شده است) بحث سر سطح علاقه‌ها و گرایش‌ها بود. وقتی شما پیدا شدی نتوانستم دیگر شخصیت محبوبم فلان بازیگر سینما یا فلان ورزشکار باشد. وقتی شما پیدا شدی، استانداردهای زندگی‌ام خیلی تغییر کرد. سطحش خیلی بالا رفت. همه چیز تغییر کرد. شما مرا با همه ارزش‌های خودت عمیقا آشنا کردی، بخصوص وقتی با سرانگشت نورانی‌ات «انتهای افق» را نشان دادی و گفتی تا نرساندن حرف حق به آن نقطه، استراحت معنی ندارد... شرم است در آسایش و از پای نشستن جرم است زمین‌گیری اگر بال و پری هست... و من بعد از این همه سال، وقتی تصمیم گرفتم ـ من هم ـ در این دنیای امروزی «کانالی» بزنم... یک روزِ تمام، فکر کردم که اسم این کانال چه باشد؟ ناگهان «شما» باز پیدایتان شد، انگشتتان را به دور نشانه رفتید و گفتید: انتهای افق... نام کانالم را بیست سال پیش اشاره کرده بودید... برای نسل ما، خط داده بودید. کد داده بودید. یقین دارم. و من نیت کردم و نوشتم و قلم برداشتم و گفتم: تا انتهای افق با «شما» و در ادامه‌ی راه شما... هربار کم آورده‌ام یادتان کرده‌ام. و فقط یادتان کافی بوده است که جان بگیرم و ادامه دهم. بخاطر سبک زندگی‌تان . بخاطر تمام مراحلی که جز صبر و سکوت و تلاش و جدیت و از پا ننشستن در آن نیافتم. بخاطر عقیده‌تان و جهادی که در مسیر آرمان بر حقتان داشتید. و بخاطر آن طور جهانی اندیشیدنتان... آن زمان! همیشه یادتان برایم کافی است، اما این روزها این نماهنگ خاص هم یاد شما را برایم زنده تر می‌کند. انقدر که هربار می‌بینم اشک‌های حماسی‌ام جاری می‌شود و مصمم‌تر می‌شوم که حرفتان زمین نماند... https://www.aparat.com/v/ymDoa چه خوب شد که به دنیا آمدید که چراغ راه ما شوید... زادروزتان بر ما مبارک... 🌾مشاهدات، تجارب و یادداشت‌های یک ایرانی 🇮🇷 از فرانسه و هلند @ninfrance

فرانسه که بودم، یکبار به ما ایمیل زدند که دانشگاه نیایید که به دلیل اعتصاب کلاس‌ها تعطیل است. من اما برای کنجکاوی رفتم. شلوغی‌ها جمع شده بود و چند پلیس ورودی دانشگاه، پسری را گرفته بودند و دستانش را از پشت دست بند زده بودند. از سرش خون می چکید اما حتی جلوی خونریزی سرش را نمی‌گرفتند و احتمالا منتظر آمدن ماشین پلیس بودند. خیلی سعی کردم عکس یا فیلم بگیرم. که نشد... فیلم را دیدید؟ شنیده‌اید که بازیگران، فوتبالیست‌ها، مجری‌ها و... در فرانسه جرأت واکنش‌های نمادین داشته باشند؟ هشتک بگذارند. مو قیچی کنند، صورت خود را رنگ خون بزنند و رقص و آواز عزا بخوانند و کلیپ همبستگی جهانی برای این زنان خاص بسازند؟ اینها همه کار خداست، کار خداست که اول نمایشی که برای کشور ما راه انداختند را جهان ببیند و بعد... دختری در فضایی امن و آرام از هوش می‌رود و بعد از انتقال به بیمارستان از دنیا می‌رود و بعد یک هیاهوی بی‌سابقه و غیرطبیعی. و ناگهان سلبریتی‌های چهره جهان دلسوز زن ایرانی می‌شوند... اما... اما بعد آن در اروپا، آمریکا، کانادا و فلسطین اشغالی، فیلم زنانی پخش بشود که به بدترین حالت ضرب و شتم شوند و تمام کسانی که با دغدغه دفاع از زن ما، غوغایی غیرواقعی برپا کردند، سکوت کنند. واقعا اتفاق عجیب و جالبی است سبک امتحانات خدا. این چینش را برای تک تک آن آدمها فراهم کرد که روز حساب دفاعی برایشان که گفتند به فکر زن و زندگی‌اش و آزادی او، در سراسر جهان خود را به آب و آتش می‌زنند، نماند. و به خودش و به تاریخ ثابت شود که دروغ می‌گفته است... و البته فرصتی دیگر برای افراد زیادی که شاید به خود آیند... @ninfrance

بخاطر چند تار مو! در این سالها که در مدارس و دانشگاه ها و مجموعه های مختلف پیش می آمد و صحبت می کردم. نقد عمومی در خصوص پوشش چند نکته بود: اول اینکه واقعا خدا بخاطر چند تار مو ما را جهنمی می کند؟ دوم اینکه حالا الان انقدر از مو و دست و پای ما بیرون باشد اسلام به خطر می افتد؟ سوم اینکه تابستان گرم است! واقعا تحمل این روسری سخت است... امشب حوالی میدان تجریش تهران بودم و با صحنه های ناراحت کننده ای مواجه شدم که خیلی برایم غم انگیز بود... اول اینکه به نظرم این روزها به خیلی ها ثابت می شود که چرا خداوند با زبان دین محدوده پوشش را کامل مشخص کرده است. بحث چند تار مو نیست. بحث این است که اگر نسبت به چند تار مو بی توجه شوی به چند تار مو متوقف نمی مانی. دو اینکه کسی که نسبت به یک امر خداوند بی تفاوت شود، در همان حد متوقف نمی ماند. نسبت به مسائل دیگر به ترتیب بی تفاوت می شود و آسیب پشت آسیب را تجربه می کند که از آن بعدا خواهم گفت. سه اینکه، گرما برای همه افراد یکسان نیست. و برای برخی بهانه است. امشب دخترانی دیدم که روسری هایشان دور گردنشان بود و پوشش تنشان مانتو شلوار. اما در کنارش دخترانی دیدم که شال و روسری نداشتند. یا مانتو نداشتند. یا گردن هایی باز با یقه ای باز داشتند. یا شلوارهایی کوتاه داشتند. یا شلوارهایی پاره داشتند. و یا سیگار هم می کشیدند... غیر اینکه الان واضح تر شد که اگر حد و حدود و قانونی نباشد،‌ هرکس بر مبنای دلم میخواهد در جامعه ظاهر می شود که شاید برای همین هایی که صرفا نبود یک روسری را خواستارند بدپوششی و ناهنجاری محسوب شود، این برایم سوال شد که دستاورد آزادی که برخی دختران سرزمینم میخواستند، چنین شکل و شمایلی دارد؟ وقتی نگاه می کردم که هر کدام از این دختران چه نقش های بزرگی برای رشد و پیشرفت خود و خانواده و تربیت فرزند و جامعه خود حتی جامعه جهانی می توانند داشته باشند اما در خیابان ها با پوشش هایی عجیب با چهره های ناراحت کنار پسرانی راه بروند، کنار جدول های خیابان بنشینند، آهنگ های غمگین خیابانی گوش دهند و یک دستشان هم سیگار باشد. حیف... کاش بیایند سمت ما تا از نقش دختر بودن، زن بودن، افق بلند داشتن، شناخت قدر و ارزش خود، امتداد نگاهی به بلندای ایمانی آرامشبخش، حرمتی و جایگاهی برای همه قابل احترام، لذتهای حقیقی و بی آسیب و نشاط دست یافتنی برایشان بگوییم. ورودی حرم امام زاده صالح، برخی از این دختران سرگشته، چادر می گرفتند، در گوشه ای از حرم بغض می کردند گریه و مناجات می کردند، عبادت می کردند و حال قشنگی داشتند... همه حواسم به دخترانی بود که با همان تیپ های دور از تعادل چادر به سر ضریح را چسبیده بودند و صدای گریه شان را خیلی ها می شنیدند... و چقدر دوست داشتم کنار تک تکشان قرار بگیرم و از نیاز فطری شان بگویم و اینکه می توانند تغییر مسیر همیشگی بدهند و تصمیم بگیرند دیگر سمت آن دوستانی که دوست نیستند و خودشان هم سرگردانند، بر نگردند... من غرب را از نزدیک دیده ام. در خصوصشان مطالعات زیادی کرده ام. از وضعیت تلخ دختران و زنانشان خوب اطلاع دارم. خیلی سال پیش از ما، به آنها هم وعده های آزادی و حق و حقوق دادند اما امروز حال خوبی ندارند. دخترانی که روزی با شعار «بدن خودم مال خودم است» در خیابان ها آمدند ولی امروز شعارشان هشتک «من هم همین طور»، شده است و از تعدی ها و تجاوزات و آسیب های عجیب در رنج اند... اما کسی به کمکشان نمی آید... حیف است حالا که بسیاری از آنها بعد از تجربه های بسیار تلخ، در مسیر بازگشت به پاکدامنی و پوشش هستند، برخی دختران و زنان سرزمینم به بی پوششی به عنوان دستاورد نگاه کنند و از کلمه آزادی برای این معنا استفاده کنند. نه! آنچه من امشب دیدم آزادی نبود. اصلا به نظر نمی رسید این افراد از چیزی آزاد شده باشند... اگر خروجی آزادی این آشفتگی روحی که در چهره ها و رفتارها مشاهده می شد بود، آن شلوارهای پاره بود، آن سیگار کشیدن کنار چند پسر بود، آگاهی بخشی کمک می کند که خیلی ها به دنبال آزادی به این معنا نروند و اتفاقا از این نوع آزادی خود را آزاد کنند... 🌱مشاهدات، تجارب و یادداشت‌های یک ایرانی 🇮🇷 از فرانسه، هلند و ایران @ninfrance

مرتبط با یکی دو مطلبی که نوشتم، چند فیلم به ترتیب میفرستم: حجاب نداشته. به این معنی که نمی دونسته محافظت از خودش چقدر در زندگیش تاثیر داره. روابط آزاد داشته و دچار بحران و آسیب شده. مشروبات الکلی میخورده و هیچ التیامی دریافت نمی کرده. تا اینکه با قوانین و دستورات در دین اسلام مواجه شده که هرچی به ضررش تمام شده در دین اسلام نهی شده بوده. قوانینی که با رعایتش حالا خروجیش آرامش و امنیت و سلامت جسم و روحش شده. خب این جای فکر و تامل داره. نباید حتما راهی را رفت و با تلخی برگشت. برخی راه رفته اند و می شه ازشون آموخت. الان دیگه زمانه ای نیست که این مسائل بکر و هیجان انگیز باشه، وقتی غرب راه رفته است... 🌱مشاهدات، تجارب و یادداشت‌های یک ایرانی 🇮🇷 از فرانسه، هلند و ایران @ninfrance

از امیرمؤمنان علی علیه‌السلام تا رزمندگان ایرانی ما در ۸ سال دفاع مقدس... همه بخاطر حفظ اسلام و احکام اسلام ناب، که باعث رشد و تعالی بشریت است، نثار جان کردند... حیدر خیبرشکن را نه در جنگ رو در رو، که در سجده عبادت و از پشت توانستند ضربه بزنند و رزمندگان ما را هم اینگونه... نه با نبرد تن به تن که دست بسته و ناجوانمردانه از ما گرفتند... هر یکی از اینها پسری، همسری و پدری بود... در بهشت زهرا، گلزار شهدا، در وصیت‌نامه‌هایشان دیدم که گفته بودند برای در امان ماندن زنان سرزمینم ایستادم... و خطاب کرده بودند که من از آزادی لذت زندگی گذشتم که تو بمانی، تو هم از آزادی لذت دیده شدن به هر شکل بگذر که خانواده، دین، اخلاق و سلامت روحی و جسمی خودت و بقیه بماند... که تو بخاطر نمایش زیبایی‌های جسمانی به دنیا نیامدی؛ فرصتی به تو دادند که جهان را با نور وجودت متعالی کنی... من احساس مسئولیت کردم که رفتم. تو هم احساس مسئولیت کن که در پیشگاه خالق همه ما، مسئولی... 🌱مشاهدات، تجارب و یادداشت‌های یک ایرانی 🇮🇷 از فرانسه، هلند و ایران @ninfrance

برای آرمان برحقت، جهانی بیندیش! تجربه خاص و شیرینی شد، حضور در نمایشگاه قرآن امسال در تهران. خداوند لطف کرد و بندگان خوبش را فرستاد و غرفه‌ای در اختیارم قرار دادند که فعالیت‌هایم را معرفی کنم. و رفقایی که بی منت قبول زحمت کردند برای حضور تمام وقت در غرفه. نامش را گذاشتم: «بابرنامه... تا انتهای افق» از طریق نشانی زیر می‌توانید در سایت خبری گزارش غرفه ما با فعالیت‌ها آشنا شوید. https://www.iqfa.ir/fa/news/print/684787 الحمدلله تا این لحظه استقبال خوبی شده و امشب و فردا به عنوان روزهای آخر، در غرفه حضور خواهم داشت ان شاء الله. 🌱مشاهدات، تجارب و یادداشت‌های یک ایرانی 🇮🇷 از فرانسه، هلند و ایران @ninfrance

اگر انسان، دست خود را در تغییر سرنوشت خودش باز بداند... شاید بهترین شبی باشد که درباره اش تفکر کنیم... چرا که به ما گفته اند شب سرنوشت امشب است! «بداء» در اصطلاح شیعه، بر دگرگونی مسیر طبیعی سرنوشت یک انسان در اثر رفتار صالح و پسندیده اش گفته می شود. از دیدگاه کتاب آسمانی ما قرآن، انسان در برابر سرنوشت خودش، همیشه دست بسته نیست، بلکه راه رشد و تعالی برای او باز است و می تواند با بازگشت به راه حق و رفتارهای شایسته، مسیر و عاقبت زندگی خودش را دگرگون کند. حتما این آیه سوره رعد را شنیده اید که «هیچگاه خداوند وضع گروهی را تغییر نمی دهد تا اینکه خود، وضع خویش را دگرگون کنند». یا آیه ۹۶ سوره اعراف که می فرماید: اگر اهل آن مناطق ایمان می آوردند و پرهیزگار می شدند، درهای برکات آسمان و زمین را بر آنان باز می کردیم. یا آیات سوره صافات که درباره تغییرات سرنوشت حضرت یونس می فرماید که: «پس اگر او از تسبیح کنندگان نمی بود، تا روز رستاخیز، در شکم نهنگ باقی می ماند.» یعنی ظاهر جریان ایجاب می کرد حضرت یونس تا قیامت در آن زندان باقی بماند اما رفتار شایسته اش که عذرخواهی و تسبیح خداوند بود، مسیر سرنوشت ایشان را دگرگون ساخت و او را نجات داد. ما از پیامبر عزیزمان هم شنیده ایم که «یک انسان، به سبب گناه، از روزی خود محروم می گردد و هیچ چیز نمی تواند این تقدیر را دگرگون کند مگر دعا کردن...» همه اینها به ما می فهماند که چه بسا انسان در چهارچوب رفتارهای متعارف خودش با روال عادی عکس العمل کارها، به سرنوشت خاصی محکوم شود اما بر اثر یک چرخش ناگهانی، رفتاری متفاوت در پیش بگیرد و از این راه، فرجام و عاقبت خود را دگرگون سازد... انسان یاد حُر می افتد... حالا شاید به ذهنمان برسد که فلسفه بداء چیه؟ تفکر می کنم امشب... شکی نیست که اگر انسان، دست خود را در تغییر سرنوشت خودش باز بداند، درصدد ساختن آینده ای بهتر بر می آید و با روحیه ای بالاتر و تلاشی بیشتر، در «به سازی» زندگی خود می کوشد. یعنی حقیقت «بداء» موجب نشاط و شادابی ما می گردد و ما را به آینده ای روشن، امیدوار می کند. وقتی به این حقیقت ایمان داشته باشیم در پرتو این بینش، معتقد خواهیم بود که می توانیم سرنوشت خود را به حکم خدای بزرگ، کریم و مقلب القلوب، تغییر دهیم و به سوی آینده ای بهتر و فرجامی درخشان تر قدم برداریم. فرمود خداوند می فرماید هیچ گنهکاری را ناامید نکن! به گوش او برسان اگر به سمت من برگردد من نسبت به او مهربانم و دوستش دارم... کتاب «شیعه پاسخ می دهد» را میخواندم که این مفهوم تمام قلبم را روشن کرد. از صمیم قلب بخاطر تمام کوتاهی هایم و هدر دادن این فرصت طلایی عمر برای رشد و تعالی خودم و در ادامه رشد و تعالی جامعه، از خداوند متعال، عذرخواهی می کنم. از آخرین احساس یک قلب شرمنده ام. توبه می کنم و از خداوند میخواهم عمر و فرصت برای جبران دهد و سال پیش رو سالی روشن در مسیر استفاده درست از فرصت عمر و شکر عملی بخاطر همه لطف ها، داده ها و نعمت هایش باشد. شاید حسابمان کنند در مسیر زمینه سازی ظهور منجی عالم بشریت و بودنمان با نبودنمان در این دنیا فرقی کند... خیلی التماس دعا... بهترین تقدیرات روزی شما 🌱مشاهدات، تجارب و یادداشت‌های یک ایرانی 🇮🇷 از فرانسه، هلند و ایران @ninfrance @manebabarname

آرزوی جهانی... من تا قبل از اینکه از ایران بروم تصورم این بود که فقط کشور ما مخالف اسرائیل جنایتکار هست یا فقط ما هستیم که پی برده ایم اسرائیل، جنایتکار است و بقیه دنیا اصلا تو باغ نیستند. شاید هم علتش برخی مخالفان داخلی بودند که عمریست مومنین به حق و حقیقت را با تظاهر به بشر دوستی جهانی، زیر سوال می برند. اما بعد که رفتم فرانسه و هلند... دیدم چقدر فلسطین، طرفدار دارد. چقدر خوب می فهمند اسرائیلی‌ها غاصبند. چقدر زیادند کسانی که حق و باطل را تشخیص می‌دهند. و چه قشنگ در راهپیمایی‌هایی به حمایت از مردم مظلوم و ستمدیده فلسطین با جدیت شرکت می‌کنند. (فیلمی از راهپیمایی هلندی‌ها در سال گذشته در کانال گذاشته بودم که بازنشر می‌کنم و تصاویری از پاریس، وقتی با راهپیمایی عظیم فرانسوی‌ها در این خصوص مواجه شدم.) از آن زمان نگاه خاص‌تری پیدا کرده‌ام به این ماجرا. که ما پیشگام در مسیر برآورده کردن یک آرزوی جهانی در حرکتیم و این چه ارزشمند و ستودنی است... حس السابقون السابقون، اولئک المقربون به آدم دست می‌دهد.😊 آرمان‌های امام خمینی یکی پس از دیگری در مسیر جهانی شدن است. و این نشانه شیرینی برای پیش‌بینی آینده است... #روز_قدس روز دفاع از مظلوم در برابر ظالم است. فقط روز دفاع یک مسلمان از مسلمانی دیگر نیست‌.. در خانه بمانی، ظالم تا پشت در خانه‌ات خواهد آمد که زمانی با ادعای از نیل تا فرات و ملک سلیمان، رژیم جعلی‌اش را در عمق خاک مسلمانان رو نمایی کرد... 🌱مشاهدات، تجارب و یادداشت‌های یک ایرانی 🇮🇷 از فرانسه، هلند و ایران @ninfrance

پنجشنبه ۲۴ فروردین ۱۴۰۲، بعد از باران رحمت الهی. یعنی نزدیک به شب قدر سوم... از ماشین که پیاده شدم برای ورود به نمایشگاه قرآن، این شتاب و خروش توجه‌ام را جلب کرد... قطره‌هایی که به هم پیوستند و چنین سیلی را به راه انداختند... ناخواسته یاد جمله معروف امام خمینی افتادم که فرموده بودند: «اگر مسلمین مجتمع بودند، هرکدام یک سطل آب به اسرائیل می‏ریختند او را سیل می‏برد.» فیلمی که فردایش، یعنی روز قدس داشتم می‌گرفتم. (در ادامه می‌آید)، ناخواسته تداعی کننده این شتاب و جدیت و حرکت آب حیات در سراشیبی رسیدن به مقصد و هدفش بود. قطره‌ای کز جویباری می‌رود از پی انجام کاری می رود... 🌱مشاهدات، تجارب و یادداشت‌های یک ایرانی 🇮🇷 از فرانسه، هلند و ایران @ninfrance