🔰ارزش وجایگاه موعظه ✅موعظه ی قرآنی 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": موعظه یکی از مسلمات در علم تربیت و سلوک و پیمودن راه حق است. یکی از مواعظی که خدای متعال در قرآن شریف نقل فرموده، که خیلی موعظه ی پرمغزی است و در روایات اهلبیت «علیهم السلام» هم بعضا به این موعظه عنایت شده، موعظه ای است که در آیه ی77 سوره ی مبارکه ی قصص آمده است: «وَابْتَغِ فِيمَا آتَاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ ۖ وَلَا تَنْسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيَا ۖ وَأَحْسِنْ كَمَا أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ ۖ وَلَا تَبْغِ الْفَسَادَ فِي الْأَرْضِ ۖ إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ» چند نصیحت و موعظه در این کلام نورانی مورد توجه واقع شده است. اولین مطلب این است که؛ «وَابْتَغِ فِيمَا آتَاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ » خدای متعال هر انسانی را که خلق فرموده، سرمایه های فراوانی در اختیارش گذاشته است. عمر انسان، یکی از آنهاست. مال و امکانات مالی، استعداد، آبرو، فرصتها، جوانی، حوزه ی علمیه، استاد، هم مباحثه ها و دوستان خوب، و خیلی امکانات دیگر، همه از نعمتهایی است که خدای متعال در اختیار هر انسانی گذاشته است و جزء ما آتاک الله است. اینها سرمایه های بسیار ارزشمندی هستند. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 9-18 #پندهای_سعادت #بیانات #ارزش_و_جایگاه_موعظه #موعظه_ی_قرآنی #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

🔰موعظه های قرآنی ✅استفاده‎ی بهینه از نعمت‎های الهی 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": این موعظه می‌گوید شما با دو شیوه می‌توانید از ماآتاک‌الله‌ها استفاده کنید؛ البته اگر بهره ببرید، چون سه حالت متصور است. 1️⃣ یکی این‎که اصلاً استفاده نکنید و به این سرمایه‌هایی که خداوند به شما داده است، توجه نداشته باشید. ممکن است انسان ماآتاک‌الله‌ هایی داشته، ولی توجه نداشته باشد؛ لذا هیچ استفاده‌ای از آن نمی‌کند. 2️⃣اما گاهی انسان به وجود این سرمایه‌ها توجه دارد، آن‎ها را می‌شناسند و می‌داند و متوجه است. حالا گاهی این‎ها را صرف این عالم فانی و صرف یک چیزهایی می‌کند که ماندگار نیست؛ فانی شونده است و باقی نیست. این یک جور است. 3️⃣ اما گاهی با آن، دار آخرت را آباد می‌کند، یعنی هزینه‌ی دار آخرت می‎نماید و زاد و توشه‌ی قیامت برای خودش فراهم می‌کند. 🔷 انسان باید این موعظه را وسیله‌ی دار آخرت قرار دهد و آن را خرج امور زودگذر فانی نکند. توجه به این مسأله‌ خیلی مهم است، اما بیشتر انسآن‎ها در این وادی عصیان می‌کنند. گاهی انسان زحمت‌های فراوان هم می‌کشد، ولی کجا خرج می‌کند. ما که جزء تجار و ثروتمندان و اغنیا نیستیم که ثروت مالی دنیا از مصادیق ما آتاک‌الله برای ما باشد، ولو همان مقداری هم که خدای متعال می‌دهد، دو جور می‎شود آن را مصرف کرد. ما اگر کارهایمان را تصحیح نکنیم، چقدر ضرر می‌کنیم. مثلا شخصی که شبی سه چهار ساعت وقت صرف مطالعه و تتبع و فکر می‌کند، مطلب جمع می‎نماید، مناقشه می‌کند، نقض و ابرام و ابداع می‌کند، و خلاصه شب را به استراحت نمی‎پردازد، استعداد را به کار می‌گیرد؛ چرا؟ برای این‎که فردا که می‎خواهد بیاید تدریس کند، یک خودنمایی داشته باشد. أنا الذی این مطلب را ابداع کرده! آیا این «وَ ابْتَغِ فيما آتاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ» شد؟ با این استعداد و با این وقت صرف کردن و با این تتبع و با این مجاهدت، ابتغ دار الآخرة شد؟ این خیلی مهم است و بزرگان متوجه این مباحث و این مواعظ بودند، واقعاً نواقص و اشکالات کارشان را هم می‌دانستند و هم در صدد اصلاح آن‎ها بر می‌آمدند. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 20-19 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #استفاده_ی_بهینه_از_نعمت_های_الهی #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

🔰موعظه های قرآنی ✅حکایاتی از سلوک عملی بزرگان 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": 🔶 آیت الله حاج شیخ مرتضی حائری(رضوان‎الله‎تعالی‎علیه) از والدشان مرحوم شیخ عبدالکریم و ایشان از استادشان مرحوم سید محمد فشارکی نقل کردند که فرموده بودند تا حدودی موفق شدم درسی که می‌گویم، برای خدا باشد؛ حتی ایشان فرموده بودند که من وظیفه‌ی شرعی خودم می‌دانم که اگر یک طلبه‌ی مستعدی سؤال کرد و اشکال درسی داشت، هر چقدر وقت می‌خواهد، بایستم و توضیح بدهم و مطلب را برایش جا بیندازم و رفع اشکال کنم؛ این را وظیفه‌ی خودم می‌دانم که به قصد قربت آن‎ها را انجام بدهم. ولی فرموده بودند که یک چیز برای من حل نشده بود که اگر یک مطلبی را تحقیق کردم، اگر کسی مناقشه کرد و همه‎ی ساخته‌های مرا با مناقشه‌ی خودش ابطال کرد، در آنجا برای خدا دفاع کنم، نه برای این‎که بگویم من درست فکر کرده‌ام؛ هنوز موفق به این نشده‌ام. 🔷ببینید چه جور موشکافانه اهل حساب و کتاب بوده‎اند. خوب محاسبه کرده، اشکالات و ضعف‎های خودشان را شناسایی می‎کنند و در صدد برطرف کردن آن هستند. خود آقای حائری (رضوان‌الله تعالی علیه) همین‎جور بودند. وقتی این بزرگوار تدریس می‎کردند، معلوم بود اگر در درس إن قلت و قلت رد و بدل می‌شد، مواظب این جهات بودند که لله باشد. خیلی وقت‌ها تلامذه‌ی فاضل ایشان که اشکال می‌کردند، ایشان بعد از یک خرده وقت می‌فرمودند که بس است؛ می ترسم مجادله شود. ایشان واقعاً اهل فکر بود، اما همه‌اش مواظب بود که فکرش، نوشته‎هایش، گفتارش، اشکال و جواب دادن‎هایش، همه‌ی این‎ها «وَ ابْتَغِ فيما آتاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ» باشد. در چاپ کردن کتاب، منتشر کردن مطالب این‎گونه بودند، ایشان یک جلد از ابتغاء الفضیلة‌شان چاپ شد و بقیه را چاپ نکردند. بعضی از قسمت‌های اصول ایشان بعد از فوت‌شان چاپ شد. خلاصه؛ بعد که بعضی از دوستان و تلامذه‌ی ایشان پرسیده بودند: چرا؟ جوابشان این بود که اگر برای نفس بود، همان اوّلی بس بود، یعنی وقتی در دلش می‌بیند که هنوز مطمئن نیست که این چاپ کردن برای خودنمایی است یا برای پیبش‎برد‌ علم و ترویج شریعت ، اینجا خودش را نگه می‌دارد و کنترل می‌کند. 🟢 مرحوم آیت‌الله بروجردی(رضوان‎الله‎تعالی‎علیه) هیچ نوشته‌ای از خودشان را چاپ نکردند، ولی کتب سلف را احیا کردند. حضرت استاد «قدّس سره» در درس، از ایشان به محی‌السلف تعبیر می‌کردند. همین کتاب مفتاح الکرامة در حوزه‌ها نبود؛ جامع‌الرواة نبود، ایشان این‎ها را احیاء کردند. چقدر مهم است که انسان توجه کند و ماآتاک‌الله‌ها را پیدا کند. 🟡 مرحوم آیت‎الله شیخ عبدالکریم حایری از آن زُهادی بودند که خادم ایشان نقل کرده است که من زمستان سرد، منقل را آتش کردم که برای ایشان ببرم؛ تا بردم داخل اتاق ایشان، فرمودند که من هنوز نتوانستم برای طلاب زغال تهیه کنم، چون پول نرسیده، لذا من نمی‌توانم خودم را گرم کنم. در اواخر ایام حیاتشان برای حوزه‎ی علمیه‎ی قم پنجاه هزار تومان بدهکار بودند. پنجاه هزار تومان آن موقع نمی‌دانم چند میلیارد تومان امروز می‎شود. این مقدار بدهکار بودند، نه برای شخص خودشان، بلکه برای حوزه‎ی علمیه‎ی قم. بعد فرموده بودند من از قرض داشتنم نگران نیستم؛ از این نگرانم که خدای متعال بفرماید ما به تو آبرو داده بودیم، چرا بیش از این قرض نکردی که خرج حوزه کنی؛ یعنی این آبرو هم یک ماآتاک‌الله است. در روایات هم هست همان‎طور خدا زکات مالتان را بر شما واجب کرده، زکات وجاهت شما را هم لازم کرده است. در ذیل همین آیه‌ی شریفه در تفسیر شریف کنزالدقائق روایت مناسبی را از کتاب کافی شریف نقل می‌کند: «عَنْ أَبِي حَمْزَةَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ علیه السلان قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ يُؤْتَى يَوْمَ الْقِيَامَةِ بِرَجُلٍ فَيُقَالُ احْتَجَّ». کسی را می‌آوردند و به او می‌گویند احتجاج کن؛ این‎طور عرض می‌کند: «فَيَقُولُ يَا رَبِّ خَلَقْتَنِي وَ هَدَيْتَنِي فَأَوْسَعْتَ عَلَيَّ». ما آتاک‌الله‌ها را می‌شمرد. مرا خلق کردی و هدایتم نمودی و گشایش در روزی به من دادی. «فَلَمْ أَزَلْ أُوسِعُ عَلَى خَلْقِكَ وَ أُيَسِّرُ عَلَيْهِمْ لِكَيْ تَنْشُرَ عَلَيَّ هَذَا الْيَوْمَ رَحْمَتَكَ وَ تُيَسِّرَهُ». بر آن‎ها تسهیل می‌کردم و توسعه می‌دادم و به آن‎ها فریادرسی می‌کردم. چرا این کارها را می‌کردم؟ برای این‎که نام نیکی از من بماند و به‎خوبی از من یاد کنند، یا برای این‎که در دنیا اسمم به‎خوبی برده بشود، یا برای این‎که آرامش نفس پیدا بکنم؛ ‌این هم برای آخرت نیست. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 22-20 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #حکایاتی_از_سلوک_عملی_بزرگان #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

🔰موعظه های قرآنی ✅حکایتی از مرحوم آیت الله نائینی «ره» 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": مرحوم استاد شیخ مرتضی حائری «قدّس سرّه» نقل می‎کردند که آقای نائینی در این چیزها خیلی دقیق بودند. خود مرحوم استاد یک جا فرموده‌اند و نوشته‌اند که من در مسأله‌ی کشف حجاب به حدی ناراحت بودم که رفتم در فلان مسجد و از بس ناراحت بودم، راجع به این مسأله در بین مردم صحبت کردم، اما من نمی‌دانم برای خدا بود، یا برای عصبیت دینی خودم بود. عمل انسان گاهی به آسمان می‌رود و بر می‌گردد، چون وقتی دقیق‌تر محاسبه می‌شود، معلوم می‎شود که برای خدا نبوده و برای خودش بوده است. کسی که می‎خواهد آن مراتب عالیه را بپیماید، باید محاسبات دقیق داشته باشد و کلاه سر خودش نگذارد؛ همچنان که بزرگان این‎گونه محاسبه می‌کردند. می‌گوید «يَا رَبِّ خَلَقْتَنِي وَ هَدَيْتَنِي فَأَوْسَعْتَ عَلَيَّ». اما من چرا این کارها را می‎کردم؟ چون دار آخرت را می‌خواستم. «لِكَيْ تَنْشُرَ عَلَيَّ هَذَا الْيَوْمَ رَحْمَتَكَ وَ تُيَسِّرَهُ فَيَقُولُ الرَّبُّ جَلَّ ثَنَاؤُهُ وَ تَعَالَى ذِكْرُهُ صَدَقَ عَبْدِي». خداوند می‎فرماید که راست می‌گوید و برای همین است. «أَدْخِلُوهُ الْجَنَّةَ»؛ او را وارد بهشت کنید. امیدواریم خدای متعال به همه ما توفیق بدهد که اگر در روز قیامت به ما گفتند و احتجاج کردند، در آنجا بگوییم: خدایا! خلقتنا، هدیتنا، وفقتنا برای این‎که به حوزه‌ی علمیه بیاییم، برای این‎که تحصیل علم دین و ترویج شریعت کنیم و از همه نظر زینت و مایه‌ی خشنودی حضرت بقیة‌الله(أرواحنا‎فداه) باشیم و اسلام، تشیع، مذهب اهل‎بیت «علیهم السلام» را ترویج نماییم. همه‌ی این‎ها برای این بود و هیچ مقصد دیگری نداشتیم. بنابراین، این جمله‌ی مبارکه را که ظاهر مطلب این است که مخاطب این کلام، قارون بوده و مردم صالح و اندیشمند آن زمان، این نصایح را به او ‌کرده‌اند، خدای متعال این نصایح را که خیلی نصایح درستی بوده، تقریر و نقل فرموده و ائمه‌ «علیهم السلام» هم به حسب بعضی روایات تقریر فرموده‌اند. این مطالب، قیاساتها معها است و اصلاً تعبدی نیست. هر عاقلی وقتی محاسبه‌ای می‌کند، می‌بیند که مخیر است که با این ماآتاک‌الله‌ها یک جای محدود و فانی را آباد کند، یا یک جای باقی و همیشگی را آباد نماید. فطرت و عقل سالم هر انسانی قسم دوم را انتخاب می‎کند. خدای متعال ان‎شاءالله به همه‌ی ما توفیق اتعاظ به این موعظه‌ی شریفه را عنایت فرماید. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 24-22 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #حکایاتی_از_مرحوم_آیت_الله_نائینی #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

🔰موعظه های قرآنی ✅فوز عظیم 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": بحث ما درباره‎ی مواعظی بود که در آیه‌ی 77 سوره‌ی مبارکه‎ی قصص ذکر شده که البته این موعظه از زبان حضرت موسی علی نبینا و آله و علیه السلام و یا از زبان مؤمنان قوم حضرت موسی «علیه السلام» خطاب به قارون است، ولی مواعظ پرمغز و بسیار قابل توجهی است که خدای متعال آن‎ها را بیان فرموده و ائمه «علیهم السلام» هم به حسب بعضی نقل‌ها به آن‎ها توصیه‎ی مؤکد کرده‎اند. «وَ ابْتَغِ فيما آتاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَ لا تَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا وَ أَحْسِنْ كَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ وَ لا تَبْغِ الْفَسادَ فِي الْأَرْضِ إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْمُفْسِدينَ». جمله‌ی اول را توضیح دادیم که «وَ ابْتَغِ فيما آتاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ». این موعظه‎ی بسیار ارزشمندی است؛ البته باید توجه داشت که این، مرتبه‌ی أعلای موعظه نیست و مقام بالاتر از این هم وجود دارد؛ اگرچه خود این مقام، بسیار ارزشمند و فوز عظیم است؛ همانطور که در قرآن فرموده‌: « أَصْحابُ الْجَنَّةِ هُمُ الْفائِزُونَ»‏. این‎که ما به واسطه‎ی زندگی دنیا و هر چه که خدای متعال به ما داده، دار آخرت را آباد کنیم، کار بسیار ارزشمند و فوز عظیمی است. بالاخره این کار تجّار هوشمند است. اما کسی را می‌بینید که ، رضای خدا و تقرب به خدا را ابتغاء می‌کند و کاری به دار آخرت و دار دنیا ندارد؛ فکرش بالاتر است. اگر‎چه این شخص دار آخرت را هم دارد، ولی جایگاه کسی که خداوند را طلب می‌کند: «و لایبتغی غیره و لاینظر الی غیره». معلوم است که او را در آخرت هم در بهترین جایگاه‌ها قرار می‌دهد و همه‌ی حضرات معصومین «علیهم السلام» این‎گونه بودند. این یک نکته که خوب است انسان در این راه‎ها گام بردارد و این امور را بداند. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 26-25 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #فوز_عظیم #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

🏴 فرارسیدن اربعین حسینی را تسلیت عرض می‌نماییم ┏━━━▪️🏴▪️━━━━┓  ‌‌  🔗 @pand_saadat ┗━━━━▪️🏴▪️━━━┛‌

🔰موعظه های قرآنی ✅ این حرف‌ها باید به گوش مردم بخورد 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": اگر یادتان باشد، مرحوم امام(رضوان‎الله‎تعالی‎علیه) زمانی که بحث تفسیر را که شروع کردند، یک جمله‌ای فرمودند؛ البته آن تفسیر، تفسیر سنگینی بود و تفسیری معرفتی‌ بود که متأسفانه تعطیل شد. فرمودند آقای حکمی ـ که یکی از بزرگان علمای قم و اهل معنا بوده ـ می‌فرموده این حرف‌ها باید به گوش مردم بخورد و ما هم این حرف ها را می‌زنیم تا به گوش مردم بخورد؛ شاید بعضی افراد به فکر بیفتند و به این مقامات برسند. ولو گوینده هم فقط الفاظی را بگوید و یا در صدد عمل بر نیاید، ولی همین که به گوش مردم بخورد، شاید عده‌ای به این فکر بیفتند که این راه‎ها را بروند و به آن مقامات برسند. این راجع به جمله‌ی اول از این موعظه‌ی مبارک. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 26 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #این_حرف‌ها_باید_به_گوش_مردم_بخورد #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

🔰موعظه های قرآنی ✅ نصیب انسان از دنیا 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": بعد فرمودند: «وَ لاتَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا». در این‎که مفاد این جمله چیست، محتملاتی است. در مورد این قسمت از آیه باید از دو جهت بحث کرد. 1️⃣یکی این‎که به حسب تفسیر و استظهار از آیه‌ی مبارکه چه چیزی مقصود است. 2️⃣جهت دوم این است که مفاد آیه هر چه که می‎خواهد باشد، این جملات خودش موعظه‌آمیز است. بنده از جهت دوم آن‎ها را ذکر می‌کنم، نه از جهت اول که تفسیر آیه‌ی شریفه است. 🔷 احتمال اول این است که جمله‎ی «وَ لاتَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا» همانی است که در جمله‌ی قبل ذکر شد. جمله‌ی قبل این بود که ابتغاء کن بماآتاک‌الله الدارالآخرة. این یک موعظه‌ است. بعد برای اهتمام به آن می‌فرماید که آن را فراموش نکن! نصیب انسان از دنیا چیست؛ آن هم نصیب حقیقی‌اش؟ نصیب واقعی انسان ابتغاء بماآتاک‌الله فی الدنیا الدار الآخرة است. بعد تأکید می‎کند که آن را فراموش نکن. مثل این‎که در بعضی روایات و نقل‌ها هم هست که ائمه «علیهم السلام» به مردم می فرمودند بروید بازار سراغ طلب حلال و لاتنس عزک؛ عزّت شما این است که طلب حلال کنید. اینجا هم همین است که نصیب خود را از دنیا فراموش نکن. بعضی‌ها اصلاً تفسیر آیه را همین قرار داده‌ و این‎طور فهمیده و استظهار کرده‌اند. حالا مفاد آیه چه این یا چیز دیگری باشد، حرف درستی است که مواعظ را فراموش نکنیم و غفلت‌ها ما را نگیرد. موعظه‌ای را می‌شنویم و می‌گوییم، ولی بعد انسان فراموش می‌کند و این مسأله برای ما خیلی مهم است. ما که حرف می‌زنیم و منبر می‌رویم و مردم را به آخرت دعوت می‌کنیم، خودمان را فراموش نکنیم. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 27-26 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #نصیب_انسان_از_دنیا #احتمال_اول #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

🔰موعظه های قرآنی ✅ نصیب انسان از دنیا 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": بعد فرمودند: «وَ لاتَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا». در این‎که مفاد این جمله چیست، محتملاتی است. در مورد این قسمت از آیه باید از دو جهت بحث کرد. 1️⃣یکی این‎که به حسب تفسیر و استظهار از آیه‌ی مبارکه چه چیزی مقصود است. 2️⃣جهت دوم این است که مفاد آیه هر چه که می‎خواهد باشد، این جملات خودش موعظه‌آمیز است. بنده از جهت دوم آن‎ها را ذکر می‌کنم، نه از جهت اول که تفسیر آیه‌ی شریفه است. 🔷 احتمال اول این است که جمله‎ی «وَ لاتَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا» همانی است که در جمله‌ی قبل ذکر شد. جمله‌ی قبل این بود که ابتغاء کن بماآتاک‌الله الدارالآخرة. این یک موعظه‌ است. بعد برای اهتمام به آن می‌فرماید که آن را فراموش نکن! نصیب انسان از دنیا چیست؛ آن هم نصیب حقیقی‌اش؟ نصیب واقعی انسان ابتغاء بماآتاک‌الله فی الدنیا الدار الآخرة است. بعد تأکید می‎کند که آن را فراموش نکن. مثل این‎که در بعضی روایات و نقل‌ها هم هست که ائمه «علیهم السلام» به مردم می فرمودند بروید بازار سراغ طلب حلال و لاتنس عزک؛ عزّت شما این است که طلب حلال کنید. اینجا هم همین است که نصیب خود را از دنیا فراموش نکن. بعضی‌ها اصلاً تفسیر آیه را همین قرار داده‌ و این‎طور فهمیده و استظهار کرده‌اند. حالا مفاد آیه چه این یا چیز دیگری باشد، حرف درستی است که مواعظ را فراموش نکنیم و غفلت‌ها ما را نگیرد. موعظه‌ای را می‌شنویم و می‌گوییم، ولی بعد انسان فراموش می‌کند و این مسأله برای ما خیلی مهم است. ما که حرف می‌زنیم و منبر می‌رویم و مردم را به آخرت دعوت می‌کنیم، خودمان را فراموش نکنیم. 🔶احتمال دوم «وَ لا تَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا» مقصود از آن، مایبتغی به‌الآخرة است، نه خود ابتغاء؛ یعنی بلکه مراد نعمت‎هایی است که ما با آن‎ها می‌توانیم ابتغاء آخرت کنیم و این‎ها در واقع نصیب واقعی ما از دنیا است. مثلاً همین جوانی، استعداد، سلامت و بودن در شهری مثل قم و در جوار شخصیتی مثل حضرت معصومه «سلام الله علیها»، نعمتی است که نبتغی بها الدار الآخرة است. می‌توانیم همه‌ی این‎ها را وسیله‌ی آبادی آخرت قرار دهیم. نصیب ما از دنیا همین‌هاست که ما با به کار گرفتن صحیح آن‎ها می‌توانیم آخرت خویش را آباد کنیم. این معنای دوم، معنای خوبی است و خیلی‌ها هم این‎طور فهمیده‌ و استظهار کرده‌اند. در بعضی از روایات، آیه‎ی شریفه این‎گونه تفسیر شده است؛ یعنی مصادیقی از وسایل ابتغاء در آنجا به‎خصوص نام برده شده که روشن است که آن‎ها از باب مثال است. مثلاً این روایتی که هم در معانی‌الأخبار و امالی مرحوم صدوق و هم در جاهای مختلف دیگری نقل شده است: «أَحْمَدُ بْنُ عِيسَى الْكُوفِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُوسَى بْنُ إِسْمَاعِيلَ بْنِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ قَالَ حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ علیهم السلام فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لاتَنْسَ نَصِيبَكَ مِنَ الدُّنْيا قَالَ لَاتَنْسَ صِحَّتَكَ وَ قُوَّتَكَ وَ فَرَاغَكَ وَ شَبَابَكَ وَ نَشَاطَكَ أَنْ تَطْلُبَ بِهَا الْآخِرَةَ‌». کسی که حالت اشتغال به امور دنیا هنوز دامنگیرش نشده است، بخصوص در سر‎حد جوانی که هنوز عائله‌اش زیاد نشده و اشتغالات مختلفی پیدا نکرده، اگر انسان واقعاً خودش و قوای علمی خودش را تقویت نکرده باشد، بعدها به‎قدری اشتغالات و امور مختلف هست که اصلاً فرصت نمی‌کند. پس فراغت، یکی از آن نعمت‎ها است. حضرت «علیهم السلام» این نعمت‎ها را بر‎شمردند، ولی روشن است که این‎ها از باب مثال است. این‎ها‌ نعمت‎های بسیار مهمی است که نقش اساسی دارند و از آن طرف هم خیلی مورد غفلت‌اند. انسان حواسش نیست که تا سلامت و فراغت و نشاط دارد، از آن استفاده کند. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 29-28 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #نصیب_انسان_از_دنیا #احتمال_دوم #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

🔰مثل شمع نباشید 💠حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": 🟢 مرحوم #قدوسی (رضوان الله تعالی علیه) خیلی مرد با صفا و با اخلاص و فاضلی بودند. ایشان گاهی در مباحث اخلاقی برای طلابی که تبلیغ می رفتند، توصیه می کردند شما #مثل_شمع_نباشید. 🔵 شمع خصوصیتش این است که پرتو افشانی می کند، ولی خودش نابود می شود. می سوزد و پرتوافشانی می کند و دیگران از نور او استفاده می کنند، اما خودش تمام می شود. 🔴 حالا خدای ناکرده انسان منبر برود، تبلیغ کند، حرف بزند و در اثر موعظه ها و حرف های او دیگران به خدا نزدیک و اهل عمل شوند، اما خودش اینگونه نباشد یا عامل به آن حرفها نباشد؛ آنها حجت علیه خودش می شود و خودش پیش خدا روسیاه خواهد بود؛ مثل شمعی است که سوخته و دیگران از او بهره برده اند. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 28-27 #پندهای_سعادت #بیانات #ارزش_و_جایگاه_موعظه #مثل_شمع_نباشید #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

🔰موعظه های قرآنی ✅ نصیب انسان از دنیا 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": «وَ لاتَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا». در این‎که مفاد این جمله چیست، محتملاتی است. در مورد این قسمت از آیه باید از دو جهت بحث کرد. 1️⃣یکی این‎که به حسب تفسیر و استظهار از آیه‌ی مبارکه چه چیزی مقصود است. 2️⃣جهت دوم این است که مفاد آیه هر چه که می‎خواهد باشد، این جملات خودش موعظه‌آمیز است. بنده از جهت دوم آن‎ها را ذکر می‌کنم، نه از جهت اول که تفسیر آیه‌ی شریفه است. 🔷 احتمال اول این است که جمله‎ی «وَ لاتَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا» همانی است که در جمله‌ی قبل ذکر شد. جمله‌ی قبل این بود که ابتغاء کن بماآتاک‌الله الدارالآخرة. این یک موعظه‌ است. بعد برای اهتمام به آن می‌فرماید که آن را فراموش نکن! نصیب انسان از دنیا چیست؛ آن هم نصیب حقیقی‌اش؟ نصیب واقعی انسان ابتغاء بماآتاک‌الله فی الدنیا الدار الآخرة است. بعد تأکید می‎کند که آن را فراموش نکن. 🔶احتمال دوم «وَ لا تَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا» مقصود از آن، مایبتغی به‌الآخرة است، نه خود ابتغاء؛ یعنی بلکه مراد نعمت‎هایی است که ما با آن‎ها می‌توانیم ابتغاء آخرت کنیم و این‎ها در واقع نصیب واقعی ما از دنیا است. 🔷احتمال سوم اینکه مرحوم علامه طباطبایی و غیر ایشان از مفسران فرموده‌اند که مقصود از «وَ لا تَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا» یک دفع دخل مقدر است؛ یعنی کسی ممکن است بگوید که اگر من امکانات و دارایی‎هایم را خرج خیرات و مبرات کنم، برای آینده‎ام چیزی نمی‎ماند. یادم می‌آید کسی که قریب به حال احتضار بود و شخص ثروتمندی هم بود، بعضی از اهل خیر رفته بودند که حالا که داری می‌روی، خدمت و کارهای خیر انجام بده، گفته بود که بچه‌های من را می‌خواهید به خاک سیاه بنشانید. ترس داشت که من اگر بخواهم با این ابتغاء دار آخرت کنم، فرزندانم بیچاره‌ و فقیر می‌شوند، لذا این یک دفع دخل مقدر است که می‌گوید «وَ لاتَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا»؛، فراموش نکن که تو برای زندگی دنیا متاع قلیلی لازم داری و آنچه که تو در دنیا به آن نیاز داری، خیلی نیست که بترسی و نخواهی با آن آخرتت را آباد کنی و کار خیر انجام ندهی و از دیگران دستگیری نکنی. اگر این باشد، مطلب جدیدی است. بنابراین، اگر با مازاد امکاناتت، آخرتت را آباد نکنی، برای دیگران می‌ماند. این هم احتمالی است که مرحوم علامه طباطبایی فرموده‌اند و احتمال خوبی هم است. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 31 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #نصیب_انسان_از_دنیا #احتمال_سوم #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

🔰موعظه های قرآنی ✅یکی از مظاهر عدم توکل به خدای متعال 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": حالا مراد آیه این باشد یا نباشد، ولی از نظر اتعاظ و موعظه مطلب درستی است. امروز یکی از مظاهر عدم توکل به خدای متعال، نمی‌شود و نداریم است که بر جامعه‌ی ما تأثیر گذاشته است. جامعه‌ی تشیع در اثر این القائات از نظر تولید نسل و بچه‌دار شدن خیلی مراعات می‌کنند که از ترس است و این برای ما آثار سیاسی هم دارد؛ مخصوصاً الآن که ما در معرض خطریم. معنای اخیری که عرض می‌کنم، ولو معانی دیگری هم برای این جمله گفته می‎شود، این است که باز خود این مسأله‌ی أخیر هم مهم است. «وَ لاتَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا» یعنی چه؟ یعنی درست است که ما گفتیم «وَ ابْتَغِ فيما آتاكَ الله»، ولی یک وقت خیال نکن معنایش این است که در دنیا رهبانیت را انتخاب کنی و دیگر دنبال دنیا نروی. این باز جلوگیری از یک برداشت ناصواب است. مثل بعضی‌ها که در صدر اسلام این چنین برداشت بدی را کرده بودند و همه‌ چیز را به سبب آیات زهد و مطالب این‎چنینی که به گوششان رسیده بود، کنار گذاشته بودند. این‎ها را رسول اکرم «صلی الله علیه و آله» منع می‌کردند. درست است که باید وجهه‌ی اهمّ کار را آخرت قرار داد، اما نصیب خویش از دنیا را هم متحدداً به حدودی که در شریعت بیان شده است، از نظر احکام الزامیه و احکام غیر الزامیه نباید فراموش کرد. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 32-31 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #یکی_از_مظاهر_عدم_توکل_به_خدای_متعال #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

🔰موعظه های قرآنی ✅حکایتی از درس اخلاق آیت الله قاضی «قدّس سرّه» 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": نقل است مرحوم آقای قاضی «قدّس سرّه» وقتی نصیحت می کردند، خیلی افراد تحت تأثیر واقع می‌شدند؛ مخصوصاً وقتی که راجع به دنیا و بی‎ارزشی دنیا که صحبت می‌کردند، انقلابی در افراد ایجاد می‌شد. مرحوم استاد می‌فرمودند که باجناق مرحوم آیت‌الله العظمی شاهرودی در درس مرحوم آقای قاضی شرکت می کرده و خلاصه مرحوم آقای قاضی هم راجع به دنیا و بی‌اعتباری دنیا و این مسائل صحبت می‌کرد‌ند؛ این آقا به حدّی تحت تأثیر واقع شده بود که می‌آید منزل و به خانواده‌اش می‌گوید که حاضری با طلاق توافقی از یکدیگر جدا شویم. خانمش خیلی ناراحت می‎شود و می‌رود پیش آقای شاهرودی و گلایه می‌کند که شوهرم چنین حرف‌هایی می‌زند. آقای شاهرودی با ذکاوتی که داشتند، متوجه می‎شوند و می‌دانستند که منشا آن از کجاست. به باجناق خود می‌فرمایند: شما من را مجتهد می‌دانی یا نه؟ می‌گوید بله. می‌فرمایند: بنده حکم می‌کنم که بر شما حرام است که درس آقای قاضی شرکت کنید. ایشان هم متشرع بودند و خلاصه این فتوای ایشان را گوش می‌دهند و دیگر نمی‌روند و کار به طلاق نمی‌انجامد. بنابراین، معنای دیگری که برای «وَ لاتَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا» محتمل هست، این است که می‌گوییم در کنار توجه به «وَ ابْتَغِ فيما آتاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ»، بگوییم که «وَ لا تَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا»؛ یعنی نصیب خودت را به مقداری که در شریعت گفته شده است، فراموش نکن. خدای متعال ان‎شاءالله همه‌ی ما را موفق به اتعاظ به این مواعظ حسنه بفرماید. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 33-32 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #حکایتی_از_درس_اخلاق_آیت_الله_قاضی #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

🔰موعظه های قرآنی ✅تعریف صحیح احسان 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": بحث ما در مورد این موعظه‌ی قرآنی بود که در آیه‌ی 77 سوره‌ی مبارکه‎ی قصص ذکر شده است: «وَ ابْتَغِ فيما آتاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَ لا‎تَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا وَ أَحْسِنْ كَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ وَ لاتَبْغِ الْفَسادَ فِي الْأَرْضِ إِنَّ اللَّهَ لايُحِبُّ الْمُفْسِدينَ». این نصیحت قرآنی که «وَ أَحْسِنْ كَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ»، نصیحت بسیار مهمی است. احسان چیست ؟ آثار احسان چیست؟ این آثار نصیب چه کسی می‌شود؟ چگونه می‌توان احسان نمود؟ مفهوم احسان نمودن چیست؟ معمولاً وقتی می‌گویند احسان کن، به ذهن می‌آید که یعنی به دیگران نیکویی کن، انفاق کن، کمک کن، بخشش کن، دستگیری کن و امثال این‎گونه موارد که مسلماً از مصادیق احسان شمرده می‌شود. اما از بعضی روایات استفاده می‎شود که احسان عبارت است از این‎که انسان کاری را که انجام می‌دهد، درست انجام دهد. این روایت را مرحوم علامه مجلسی در بحارالانوار از کتاب محاسن برقی نقل می‌کنند: «عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ يَزِيدَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام يَقُولُ‌ إِذَا أَحْسَنَ الْمُؤْمِنُ عَمَلَهُ ضَاعَفَ اللَّهُ عَمَلَهُ لِكُلِّ حَسَنَةٍ سَبْعَمِائَةٍ وَ ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى وَ اللّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ فَأَحْسِنُوا أَعْمَالَكُمُ الَّتِي تَعْمَلُونَهَا لِثَوَابِ اللَّهِ»؛ وقتی مؤمن عملش را نیکو قرار داد، خدای متعال آن عمل را مضاعف می‌فرماید؛ به این شکل که برای هر عمل خوب، هفتصد برابر جزا و ثواب عنایت می‌فرماید و این همان مفاد فرموده‎ی خدای متعال است که فرموده: «وَ اللّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ فَأَحْسِنُوا أَعْمَالَكُمُ الَّتِي تَعْمَلُونَهَا لِثَوَابِ اللَّهِ»؛ آن اعمالی را که شما به داعی رسیدن به ثواب الهی انجام می‌دهید، آن‎ها را نیکو به جای بیاورید. به عبارت دیگر، هر عملی پاداش و ثواب الهی بر آن مترتب نمی‌شود؛ عملی را که برای رسیدن به ثواب خدای متعال انجام می‌دهید، آن را به نحو احسن انجام دهید. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 36-35 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #تعریف_صحیح_احسان #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

🔰موعظه های قرآنی ✅تعریف صحیح احسان 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": بحث ما در مورد این موعظه‌ی قرآنی بود که در آیه‌ی 77 سوره‌ی مبارکه‎ی قصص ذکر شده است: «وَ ابْتَغِ فيما آتاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَ لا‎تَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا وَ أَحْسِنْ كَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ وَ لاتَبْغِ الْفَسادَ فِي الْأَرْضِ إِنَّ اللَّهَ لايُحِبُّ الْمُفْسِدينَ». این نصیحت قرآنی که «وَ أَحْسِنْ كَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ»، نصیحت بسیار مهمی است. احسان چیست ؟ آثار احسان چیست؟ این آثار نصیب چه کسی می‌شود؟ چگونه می‌توان احسان نمود؟ مفهوم احسان نمودن چیست؟ معمولاً وقتی می‌گویند احسان کن، به ذهن می‌آید که یعنی به دیگران نیکویی کن، انفاق کن، کمک کن، بخشش کن، دستگیری کن و امثال این‎گونه موارد که مسلماً از مصادیق احسان شمرده می‌شود. اما از بعضی روایات استفاده می‎شود که احسان عبارت است از این‎که انسان کاری را که انجام می‌دهد، درست انجام دهد. این روایت را مرحوم علامه مجلسی در بحارالانوار از کتاب محاسن برقی نقل می‌کنند: «عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ يَزِيدَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام يَقُولُ‌ إِذَا أَحْسَنَ الْمُؤْمِنُ عَمَلَهُ ضَاعَفَ اللَّهُ عَمَلَهُ لِكُلِّ حَسَنَةٍ سَبْعَمِائَةٍ وَ ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى وَ اللّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ فَأَحْسِنُوا أَعْمَالَكُمُ الَّتِي تَعْمَلُونَهَا لِثَوَابِ اللَّهِ»؛ وقتی مؤمن عملش را نیکو قرار داد، خدای متعال آن عمل را مضاعف می‌فرماید؛ به این شکل که برای هر عمل خوب، هفتصد برابر جزا و ثواب عنایت می‌فرماید و این همان مفاد فرموده‎ی خدای متعال است که فرموده: «وَ اللّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ فَأَحْسِنُوا أَعْمَالَكُمُ الَّتِي تَعْمَلُونَهَا لِثَوَابِ اللَّهِ»؛ آن اعمالی را که شما به داعی رسیدن به ثواب الهی انجام می‌دهید، آن‎ها را نیکو به جای بیاورید. به عبارت دیگر، هر عملی پاداش و ثواب الهی بر آن مترتب نمی‌شود؛ عملی را که برای رسیدن به ثواب خدای متعال انجام می‌دهید، آن را به نحو احسن انجام دهید. «فَقُلْتُ لَهُ وَ مَا الْإِحْسَانُ قَالَ فَقَالَ إِذَا صَلَّيْتَ فَأَحْسِنْ رُكُوعَكَ وَ سُجُودَكَ»؛ وقتی نماز می‌خوانی، رکوع و سجودت را به نحو صحیح و احسن انجام بده. این جمله به تنهایی دلالت نمی‌کند بر این‎که مقصود این است که صحیح انجام بده. ممکن است مراد این باشد که با خضوع و خشوع و همراه با مستحبات باشد، به طور عجله‌ای نباشد. اما آن جمله‌ای که بعد هست، ممکن است قرینه باشد بر این‎که مقصود از احسن انجام دادن در اینجا، همان صحیح انجام دادن است، یا لااقل این هم جزء مراد است. بعد فرمود: «وَ إِذَا صُمْتَ فَتَوَقَّ كُلَّ مَا فِيهِ فَسَادُ صَوْمِكَ»؛ وقتی هم که روزه می‌گیری، پرهیز کن از چیز‎هایی که موجب فساد صوم می شود. حالا این فساد صوم اگر از نظر فقهی باشد، چیزی جز ارتکاب مفطّرات نیست و اگر اعم از فقهی، یعنی فقه اکبر و اصغر باشد، که در فقه اکبر گفته می‎شود غیبت هم موجب فساد صوم است، و گناهان دیگری که غیر مفطّرات است، موجب فساد صوم است. «لفساد العبادة مراتب». یک مرتبه‌اش این است که باطل است و اصلاً انجام وظیفه و اسقاط تکلیف نشده و عمل باطل است ولی یک مرتبه‎اش این‎گونه نیست که عمل باطل شده باشد، بلکه اسقاط تکلیف شده است؛ به طوری که اگر دو مرتبه بخواهی عمل را انجام بدهی، تشریع است. کسی نمازی خوانده که مثلاً با حال نبوده و حالا بخواهد دو مرتبه آن را تکرار کند و بخواهد نماز با حال بخواند. مثلاً هنگام نماز در فکرهای دیگری بوده و توجه تام و کامل نداشته، ولی از نظر رساله‌ای درست خوانده، اما با حال نبوده است. اینجا تکرار نماز مشروع نیست. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 37-35 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #تعریف_صحیح_احسان #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

📣 | #صوت 🏴السلام علیکم یا اهل بیت النبوه ⚫️ سخنرانی حضرت #آیت_الله_شب_زنده_دار «دام ظله» به مناسبت رحلت جانسوز پیامبر گرامی اسلام «صلی الله علیه و آله» و شهادت حضرت امام حسن مجتبی «علیه السلام» در حرم مطهر #حضرت_فاطمه_معصومه «سلام الله علیها» 🗓 تاریخ : 1400/07/12 #پندهای_سعادت #بیانات 🔗 @pand_saadat

🔰موعظه قرآنی ✅تعریف صحیح احسان 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": بحث ما در مورد این موعظه‌ی قرآنی بود که در آیه‌ی 77 سوره‌ی مبارکه‎ی قصص ذکر شده است: «وَ ابْتَغِ فيما آتاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَ لا‎تَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا وَ أَحْسِنْ كَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ وَ لاتَبْغِ الْفَسادَ فِي الْأَرْضِ إِنَّ اللَّهَ لايُحِبُّ الْمُفْسِدينَ». این نصیحت قرآنی که «وَ أَحْسِنْ كَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ»، نصیحت بسیار مهمی است. احسان چیست ؟ آثار احسان چیست؟ این آثار نصیب چه کسی می‌شود؟ چگونه می‌توان احسان نمود؟ مفهوم احسان نمودن چیست؟ معمولاً وقتی می‌گویند احسان کن، به ذهن می‌آید که یعنی به دیگران نیکویی کن، انفاق کن، کمک کن، بخشش کن، دستگیری کن و امثال این‎گونه موارد که مسلماً از مصادیق احسان شمرده می‌شود. اما از بعضی روایات استفاده می‎شود که احسان عبارت است از این‎که انسان کاری را که انجام می‌دهد، درست انجام دهد. این روایت را مرحوم علامه مجلسی در بحارالانوار از کتاب محاسن برقی نقل می‌کنند: «عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ يَزِيدَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام يَقُولُ‌ إِذَا أَحْسَنَ الْمُؤْمِنُ عَمَلَهُ ضَاعَفَ اللَّهُ عَمَلَهُ لِكُلِّ حَسَنَةٍ سَبْعَمِائَةٍ وَ ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى وَ اللّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ فَأَحْسِنُوا أَعْمَالَكُمُ الَّتِي تَعْمَلُونَهَا لِثَوَابِ اللَّهِ»؛ وقتی مؤمن عملش را نیکو قرار داد، خدای متعال آن عمل را مضاعف می‌فرماید؛ به این شکل که برای هر عمل خوب، هفتصد برابر جزا و ثواب عنایت می‌فرماید و این همان مفاد فرموده‎ی خدای متعال است که فرموده: «وَ اللّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ فَأَحْسِنُوا أَعْمَالَكُمُ الَّتِي تَعْمَلُونَهَا لِثَوَابِ اللَّهِ»؛ آن اعمالی را که شما به داعی رسیدن به ثواب الهی انجام می‌دهید، آن‎ها را نیکو به جای بیاورید. به عبارت دیگر، هر عملی پاداش و ثواب الهی بر آن مترتب نمی‌شود؛ عملی را که برای رسیدن به ثواب خدای متعال انجام می‌دهید، آن را به نحو احسن انجام دهید. «فَقُلْتُ لَهُ وَ مَا الْإِحْسَانُ قَالَ فَقَالَ إِذَا صَلَّيْتَ فَأَحْسِنْ رُكُوعَكَ وَ سُجُودَكَ»؛ وقتی نماز می‌خوانی، رکوع و سجودت را به نحو صحیح و احسن انجام بده. این جمله به تنهایی دلالت نمی‌کند بر این‎که مقصود این است که صحیح انجام بده. ممکن است مراد این باشد که با خضوع و خشوع و همراه با مستحبات باشد، به طور عجله‌ای نباشد. اما آن جمله‌ای که بعد هست، ممکن است قرینه باشد بر این‎که مقصود از احسن انجام دادن در اینجا، همان صحیح انجام دادن است، یا لااقل این هم جزء مراد است. بعد فرمود: «وَ إِذَا صُمْتَ فَتَوَقَّ كُلَّ مَا فِيهِ فَسَادُ صَوْمِكَ»؛ وقتی هم که روزه می‌گیری، پرهیز کن از چیز‎هایی که موجب فساد صوم می شود. حالا این فساد صوم اگر از نظر فقهی باشد، چیزی جز ارتکاب مفطّرات نیست و اگر اعم از فقهی، یعنی فقه اکبر و اصغر باشد، که در فقه اکبر گفته می‎شود غیبت هم موجب فساد صوم است، و گناهان دیگری که غیر مفطّرات است، موجب فساد صوم است. «لفساد العبادة مراتب». یک مرتبه‌اش این است که باطل است و اصلاً انجام وظیفه و اسقاط تکلیف نشده و عمل باطل است ولی یک مرتبه‎اش این‎گونه نیست که عمل باطل شده باشد، بلکه اسقاط تکلیف شده است؛ به طوری که اگر دو مرتبه بخواهی عمل را انجام بدهی، تشریع است. کسی نمازی خوانده که مثلاً با حال نبوده و حالا بخواهد دو مرتبه آن را تکرار کند و بخواهد نماز با حال بخواند. مثلاً هنگام نماز در فکرهای دیگری بوده و توجه تام و کامل نداشته، ولی از نظر رساله‌ای درست خوانده، اما با حال نبوده است. اینجا تکرار نماز مشروع نیست. «وَ إِذَا حَجَجْتَ فَتَوَقَّ مَا يَحْرُمُ عَلَيْكَ فِي حَجِّكَ وَ عُمْرَتِكَ»؛ و وقتی حج به جای می‌آوری، آنچه را که بر حاجی در حج و معتمر در عمره‌ حرام است، ترک کن. بعد فرمود: «قَالَ وَ كُلُّ عَمَلٍ تَعْمَلُهُ لِلَّهِ فَلْيَكُنْ نَقِيّاً مِنَ الدَّنَسِ»؛‌ هر کاری را که انجام می‌دهی، از دنس و آلودگی پاک و پاکیزه باشد. هر عملی وقتی پاک و پاکیزه بود، احسان می‌شود. حالا در اینجا که فرمود «وَ أَحْسِنْ كَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ»؛ یعنی همان‎گونه که خدای متعال به نحو شایسته به تو احسان کرده و خلقت تو را جوری قرار داده است که به فرموده خدای متعال «فَتَبارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخالِقِين»، در کمال اتقان و حکمت این احسان را انجام داده است. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 37-35 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #تعریف_صحیح_احسان #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

✅ ادب بندگی؛ در کلام امام رضا علیه السلام 🔰حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": در این جلسه از رهنمود امام رضا(ع) استفاده می‌کنیم. «وَ عَنْ دِعْبِلِ بْنِ عَلِيٍ‏ أَنَّهُ دَخَلَ عَلَى الرِّضَا (ع) فَأَمَرَ لَهُ بِشَيْ‏ءٍ فَأَخَذَهُ وَ لَمْ يَحْمَدِ اللَّهَ». دعبل بن علی خدمت حضرت رضا(ع) رسید؛ حضرت(ع) دستور دادند چیزی به ایشان اعطا کنند. هدیه را گرفت، ولی شکر خداوند را به جای نیاورد. «فَقَالَ لَهُ لِمَ لَمْ تَحْمَدِ اللَّهَ»؛ حضرت(ع) فرمودند: چرا شکر و حمد خدا را در برابر این نعمت به جای نیاوردی؟ خب این تذکری بود که حضرت رضا(سلام‌الله‎علیه) به دعبل بن علی دادند و این درس بسیار بزرگی است که انسان همواره باید توجه داشته باشد که هر نعمتی برای او محقق می‎شود، بداند که این نعمت از کیست و شکر خدای متعال را به جای بیاورد. این غفلت و عدم توجه، مذموم است و خلاف ادب بندگی است. «قَالَ ثُمَّ دَخَلْتُ بَعْدَهُ عَلَى أَبِي جَعْفَرٍ». دعبل بن علی می‎گوید: بعد از این جریان و در یک واقعه‌ی دیگری خدمت حضرت جواد علیه السلام رسیدم. «فَأَمَرَ لَهُ بِشَيْ‏ءٍ فَقُلْتُ الْحَمْدُ لِلَّهِ فَقَالَ‏ تَأَدَّبْتَ»؛ حضرت علیه السلام امر کردند که چیزی برای من به عنوان هدیه آوردند. «فَقُلْتُ الْحَمْدُ لِلَّهِ»؛ آنجا حمد خدا را به جای آوردم. «فَقَالَ‏ تَأَدَّبْتَ»؛ امام جواد(ع) هم فرمودند: تَأَدَّبْتَ. این مطلب مهمی است که ما تأدّب پیدا کنیم به این‎که نعمت‌ها را توجه داشته باشیم که نعمت‌ها از جانب خداست. «اللَّهُمَّ مَا بِنَا مِنْ نِعْمَةٍ فَمِنْكَ»؛ وقتی انسان به این مسأله توجه داشت که همه‌ی نعمت‌ها از اوست، خود به‎خود در مقابل خدای متعال خاضع و خاشع می‎شود و طبق فطرت پاکی که خدای متعال به همه‌ی انسآن‎ها داده، قلب و زبانش شاکر نعمت‌های خدای متعال می‎شود و این ادب بندگی است. #پندهای_سعادت #بیانات #ادب_بندگی #امام_رضا_علیه_السلام 🔗 @pand_saadat

🔰موعظه قرآنی ✅تعریف صحیح احسان 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": 🔶در جمله‎ی« كَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ» دو احتمال وجود دارد: 1️⃣یکی در حقیقت بیان کیفیت احسان است؛ یعنی به همان نحوی که به شما احسان کرده است، آن را سرمشق و الگوی احسان خودت قرار بده و همان‎طور احسان کن. احسان خدای متعال به من غیراستحقاق است. خدای متعال «إبتَدئاً بِالنّعمة» است؛ یعنی بدون این‎که کسی استحقاقی داشته باشد، تفضّل ابتدایی کرده است؛ اگر‎چه به حسب وعده‎هایی که داده، در مقابل اعمال هم جزا خواهد داد، آن جزاهایی که به حساب خودمان می‌گوییم طلبکاریم، به‎سبب وعده‌های خدای متعال است و این‎که خدای متعال خلف وعده نمی‌کند و به وعده‌های خودش عمل می‎نماید، و الا عبد با انجام دادن اعمال هم استحقاق پیدا نمی‌کند. لذا در محل خودش فرموده‌اند که تمام ثواب‌ها تفضل الهی است، والّا استحقاقی پیدا نمی‌شود، چون نقش عبد در اعمالی که انجام می‌دهد، فقط به اندازه‌ی این است که عمل اختیاری است، و الا چه نقشی دارد؟ همه‌ی سرمایه‌هایی که به وسیله‌ی آن انسان عمل را انجام می‌دهد، از جانب خداوند متعال است. انسان چه دارد؟ بله؛ به اندازه‌ای که نسبتی به او داده شود و عمل، عمل او باشد، به این اندازه است؛ والا چه دارد و چه کار کرده است؟ این به مثابه‎ی این است که پدری به فرزندش خانه‎ای داده و بعد تمام وسایل زندگی را هم به او داده است و هر ماه هم موؤنه‎ی‌ او را می‌پردازد و همه‌ی این کارها را پدر انجام داده و او چیزی از خودش ندارد، حالا مثلاً یک ناهار پدرش را دعوت کرده؛ به کجا دعوت کرده است؟ به خانه‎ای که مال پدر است و اسباب و اثاثیه‌ای که مال پدر است؛ این فرزند نقش یک دعوت کننده دارد. لذا گفته‌اند استحقاق برای عبد پیدا نمی‌شود؛ اگر‎چه عبد در اثر وعده‌ای که خدای متعال داده، خلف وعده نمی‌کند. این احسانی که خدای متعال به بندگانش دارد، یک احسان ابتدایی و بدون استحقاق محسن‌الیه است. اگر کسی آمد به شما خدمتی کرد، شما هم به ایشان احسان کردی، این خوب است، ولی آنچه که خیلی مهم‌تر است و این نصیحت قرآنی هم آن را تذکر می‌دهد، این است که همان‌گونه که خداوند متعال بادی به احسان است، بدون این‎که شخص استحقاق داشته و کاری کرده باشد؛ حتی به عباد عاصی و آثم و مجرم و آن‎هایی که نسبت به او بی‌ادبی و طغیان کرده‌اند، باز هم احسان می‌کند. این یکی از تربیت‌های الهی و معنوی است که انسان باید داشته باشد، و آن، احسان و عنایت و دستگیری و ارشاد مردم است. این‎ها خیلی صفات برجسته‌ای است که واقعاً در زندگی بسیاری از علما وجود داشته است. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 39-35 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #تعریف_صحیح_احسان #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

▪️انا للّه و انا الیه راجعون▪️ با تسلیت ایام حزن آل الله علیهم السلام ، با تأثر فراوان ، درگذشت دلباختهٔ خاندان عصمت علیهم السلام، بانوی صالحه و مادری مهربان، مرحومهٔ مغفوره ▪️حاجیه خانم اسلامیان ▪️ متعلقهٔ عالم ربانی مرحوم حجة الاسلام و المسلمین حاج سید حسین سبحانی و صبيهٔ مرحوم حاج عبدالحسین اسلامیان ام زوجه حضرت آیت الله شب زنده دار (دام ظله) را به اطلاع می رساند. 🔘 مراسم تشییع: پنج شنبه، ١۴٠٣/٠۶/١۵ ساعت ۹:٣٠ صبح، از مسجد مسلم بن عقيل عليه السلام واقع در بلوار شهید روحانی، نبش کوچهٔ ٢ (مقابل گلزار)، به طرف گلزار شهداء علی بن جعفر عليهما السلام 🔘 مراسم ختم (آقایان و بانوان) : عصر همان روز ساعت ١۶/۳۰ الی ١٨ در مسجد حضرت جواد الأئمة عليه السلام واقع در خیابان باجک کوچه ٣٣ 🔘 مراسم سوم و هفتم (آقایان و بانوان): روز یکشنبه ١۴٠٣/٠۶/١٨ ساعت ١۶/۳۰ الی ١٨ در مسجد حضرت جواد الأئمة عليه السلام، برگزار میگردد. @feghahat_ir