‌بہ نام آنکہ جان را فکرت آموخت چراغ دل بہ نـور جان بـر افروخت به نام خداوندے که قلـم را آفـرید و آن را شایسته سوگند خویش قرار داد. به نام یگانه آفریدگاری که انسان را به زیور «اندیشه» و «تفکر» آراست و او را امانتدار این ودیعه الهی قرار داد و با سلام و درود به اصحاب فکر و فرهنگ و پیشتازان علم و معرفت، بار دیگر فصل روشن «مهر» از راه رسید همان گونه که فروردین نوید بخش حیات مجدد طبیعت است، مهر ماه یادآور مهر و مهربانی، شور و شعف و جوشش و کـوشش آمـوزندگان دانش و پرورندگان بینش است ... سلامی گرم و صمیمانه به همه معلمان، استادان ، دانشجویان و دانش پژوهان و دانش‌ آموزان، آغاز سال تحصیلی جدید را تبریک عرض می نمایم 🌹 #اینجا_رویاتو_خلق_کن👇👇👇 http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤

امکان ندارد که سرنوشت شما با موانع، نا امیدی و شکست بد متوقف شود زیرا خداوند است که کلام پایانی را خواهد گفت. باهم بشنویم...🌱 #اینجا_زندگیتو_متحول_کن_و_متفاوت_باش👇👇👇 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ #به_ما_ملحق_شوید👆👆👆

#رمان #عـشـق_واحـد #نویسنده_مـیـم_ر #قسمت_پانزدهم دم در اداره کارش در ماشین بابا که دزدکی کش رفته بودم نشسته بودم و منتظر تا بیرون بیاید. ساعت ۱۱ شب بود. فقط کافی بود علی یا حتی خود محمدحسین متوجه میشدند من این وقت شب بیرونم. آنوقت تا یک هفته فقط اخم تحویلم میدادند. بلاخره بیرون زد. همانطور که نوید دست دورگردنش انداخته بود و مصطفی رفیق جدیدش چیزی تعریف میکرد باهم میخندیدند و بیرون می امدند. بلاخره خداحافظی کردند. محمدحسین که از انها جدا شد تلفنش را در دست گرفته و انگار به کسی زنگ زد. با صدای زنگ موبایلم از جا پریدم و با دیدن اسم محمد حسین فورا جواب دادم: _سلام. _سلام خانم بی اعصاب من. _من بی اعصابم؟ _نه تو ناراحتی. از دست من. _نیستم اقا محمدحسین. نیستم. نگاهی به او کردم که روی موتورش نشسته بود و دست به سینه با من حرف میزد: _لیلی به جون خودت که از همه برام عزیز تری نگی چیشده قطع نمیکنم. _خب باشه من قطع میکنم. _توهم قطع نمیکنی! _محمدحسین اذیتم نکن میخوام بخوابم. محکم به دهانم کوبیدم. چرا دروغ گفتم!؟ با همان لحن قشنگ و دلنشینش که همه چیز را از یادم میبرد صدایم زد: _لیلی خانم؟ ناخواسته با لحن مهربانی گفتم: _جانم؟ _قل میدی فردا باهام حرف بزنی؟ کمی سکوت کردم و گفتم: _قل میدم. _پس یا علی! خوب بخوابی. _شب بخیر. تلفن را کنار گذاشتم و مثل کاراگاه ها خیره به او ماندم. سوار موتور شدو حرکت کرد. من هم به دنبالش حرکت کردم. باید خیلی احتیاط میکردم. به هر حال او پلیس بود و حرفه ای! یک ساعت گذشت! نمیفهمیدم چه میکند. اول به بازار رفتو بعد خرید چند کیسه برنج و روغن و دیگر مواد غذایی انهارا بار موتورش کرد و حرکت کرد. به پایین شهر میرفتیم. به کوچه پس کوچه ها که رسیدیم موتورش را گوشه ای پارک کرد و پیاده شد. خیلی از او دور بودم. من هم پیاده شدم. جلوی یک در قدیمی ایستاد. یک کیسه برنج و چیز های دیگر را جلوی در گذاشت. زنگ در را زد و بعد به سرعت داخل کوچه دوید. دقایقی بعد پیرزن ناتوانی که انگار به سختی راه میامد بیرون امد. نگاهی به برنج و... انداخت و بعد اینکه کمی به این طرف و انطرف نگاه کرد همه چیز را به سختی داخل برد و گفت: _جوون من که یک بار وقتی میخواستی قایم شی دیدمت. خیلی مردی. خدا هر چی میخوای بهت بده مادر‌. با دو خانه ی دیگر همین اتفاق افتاد. و اما در خانه ی بعدی خود را قایم نکرد. در را زد. دختر بچه ی ۴ ساله ی با مزه و زیبایی در را باز کرد و با دیدن محمد حسین گل از رویش شکفت. با خوشحالی خود را به آغوش محمد رساند و بعد فریاد زد: _مامانی عمو اومده! _هیییس مامانتو بیدار نکن. چطوری خوشگل عمو؟ عروسکی را به دستش داد و گفت: _این برای شماست زهرا خانم. _آخ جووون. بازم عروسک. محمدحسین را بوسید و گفت: _عمو مامان گفته دیگه بهت نگم عروسک میخوام. _نه عمو هر چی خواستی باید به عمو بگی باشه؟ دقایقی بعد زن جوانی که چادر سفید بر سر داشت بیرون امد. محمد حسین زهرا را روی زمین گذاشت و همانطور که سرش پایین بود سلام داد. بعد احوال پرسیشان مادر زهرا گفت: _اقا محمدحسین چرا انقدر زحمت میکشید؟ منو شرمنده میکنید بخدا. _اول اینکه من دلم برای زهرا تنگ شده بود. بعدشم اون خدابیامرز انقدر گردن من حق داره که اینا چیزی نیست در برابرش. دیگه حرف از شرمندگی نزنید. تا وقتی که شما کار پیدا کنید وضعیت همینجوریه! ادامه دارد... #کپی_ممنوع⛔️ http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

نگاهم را از ان ها گرفتم و به دیوار تکیه دادم. ذهن شلوغم بدجور پیچ در پیچ شده بود. نمیدانستم چه کنم فقط خیره به روبه رویم مانده بودم. من حتی به اندازه سر سوزن هم اورا نمیشناختم. چرا همچین ادمی باید برای من میشد؟ نصیب من میشد؟ اصلا من لیاقت او را داشتم؟ خوب بودن او ان هم در این حد در ذهن من نمیکنجید. دوباره به سمتشان برگشتم تا نگاهشان کنم. اینبار کسی جلوی در نبود. فرقی هم به حال من نمیکرد. همه چیز را فهمیده بودم. خواستم قدمی بردارم که ناگهان دستی به دور گردنم حلقه شد و بعد به شدت مرا به دیوار چسباند و ساق دستش را هم جلوی گردنم گذاشت. لحظه ای نفسم در سینه حبس شد و از ترس رنگم پرید اما با دیدن یک جفت تیله ی طوسی اشنا. دلم ارام شد. وقتی متوجه شد من لیلی ام فقط متعجب نگاهم کرد. _محمد دستتو بردار بابا خفه شدم. از من فاصله گرفت و همانطور که متعجب با اخمی که اصلا طاقت دیدنش را نداشتم نگاهم کرد. _نچ نچ نچ اقای صابری شما در حین کار با هر خانم خلافکاری اینجوری رفتار میکنی؟ اینجوری باشه دیگه نمیزارم بیای سر کار! _لیلی داشتی تعقیبم میکردی؟ اوه اوه گندش درامد. چه میگفتم؟ چقدر از دستم ناراحت میشد؟ لب خیس کردم. کمی چشم چرخاندم و بعد گفتم: _نه تعقیب چیه! _پس اسم اینکارو چی میزاری؟ _مچ گیری! _دیگه بدتر! خانم مچ گیر میشه یه نگاه به ساعت بندازی؟ تا به حال انقدر عصبانی ندیده بودمش. همانطور که سعی میکردم ارامش کنم گفتم: _خب میدونم خیلی دیروقته ولی... _ولی نداره. ساعت ۱ شب میزنی بیرون نمیگی اتفاقی برات بیفته؟ نمیگی مشکلی برات پیش بیاد؟ چرا انقدر بی فکر عمل میکنی؟ چرا فقط به خودت فکر میکنی؟ بابا بخدا یه روز این کاراگاه بازیای تو کار دستت میده! اگه میفهمیدی من چقدر دوستت دارم قبل از اینکه کاری انجام بدی اول به من فکر میکردی بعد به خودت. من نمیدونم با تعقیب کردن من چی گیرت اومد؟ چرا باید به من شک کنی؟ هر چه میگذشت لحنش تند تر میشد و من فقط با چشم هایی که اشک در انها جمع شده بود نگاهش میکردم. بغض درتمام وجودم نشسته بود. طاقت نداشتم بیینم اینطور با من حرف میزند. حرف هایش بیراه هم نبود اما چرا انقدر عصبانی؟ به چشم هایم که خیره شد و متوجه بغضم شد ادامه ی حرفش را خورد. با لحن ارامی که سعی داشت از دلم دراورد گفت: _لیلی جان. خانم من. بخدا اگه اتفاقی برای تو بیفته من دیوونه میشم. یکمم به من فکر کن. به چشم هایش خیره شدم و با غضبی که در چشم هایم داشتم با او حرف زدم. چادرم را سفت چسبیدم. پشتم را به او کردم و همانطور که تند تند را میرفتم گفتم: _همش تقصیر خودته! همه چیز رو از من قایم میکنی. هیچکدوم از کارایی که میکنیو به من نمیگی. اصلا من نمیدونم تو کجاها میری و چیکارا میکنی. هر روز با کیا در ارتباطی! هیچی از خودت به من نمیگی! تازه امشب فهمیدم که اصلا نمیشناسمت. تو ادم عجیبی هستی محمدحسین. این عجیب بودنت منو اذیت میکنه. به سمتش برگشتم نگاهم را به چهره ی کلافه اش دوختمو ادامه دادم: _حالا تو بگو! من فقط به خودم فکر میکنم یا تو؟ سرش را پایین انداخت و گفت: _من اشتباه کردم. فکر میکردم اینجوری تو راحت تری! _میشه همیشه تنها فکر نکنی. _بله میشه! _همین؟ _خب اره دیگه. گفتم چشم از این به بعد امار غذا خوردنو خوابیدنمو میدم به شما. تو اول اخماتو باز کن. جلو امد، لبخند حرص دراری روی لب هایش نشست. با چشم های طوسی شیطونش در چشم هایم خیره شد و گفت: _بریم یه بستنی بزنیم؟ فقط متعجب نگاهش کردم. همیشه همینطور بود. در اوج عصبانیت من بحث را با اینچیز ها عوض میکرد تا مبادا بینمان دعوا و جروبحثی باشد. از نگاهش خنده ام گرفت و همانطور که میخندیدم گفتم: _محمد حسین دلم میخواد خفت کنم! خندید و گفت: _میدونم. میدونم خیلی دوستم داری... ادامه دارد... #کپی_ممنوع⛔️ http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

بعد ۶ ماه فردا روز عقدمان بود. حرف هایمان را باهم زده بودیم و هر دو راضی بودیم که بعد از عقد زیر یک سقف برویم و عروسی نگیریم. تمام خرج عروسی را هم صرف کار خیر کنیم. ابتدا با مخالفت های شدید هر دو خانواده مواجه شدیم اما تصمیمی بود که منو محمدحسین گرفته بودیم و راضی هم بودیم. مامان کلی سرم غر زد که من ارزو دارم تو را در لباس عروسی ببینمو چرا به فکر عابرویمان نیستی و از قبیل حرف ها! اما بابا مدام احسنت میگفت بخاطر این تصمیم خوب. میگفت مطمئن باشید پایه های زندگی شما از زندگی تمام کسانی که با تجملات و ... سر یک زندگی میروند محکم تر است. محمد حسین هم مدام میپرسید لیلی تو مطمئنی اینجوری دوست داری؟ هر دختری ارزوشه خودشو تو لباس عروسیش ببینه! اما نه این هیچوقت ارزوی من نبوده و نیست. و بلاخره حلقه هایمان را هم خریدیم و از طلا فروشی بیرون زدیم. خیلی غیره منتظره با عصبانیت به سمتم برگشت و گفت: _چرا انقدر حرف میزنی با فروشنده موقع خرید؟ متعجب گفتم: _خب سوالایی که باید بپرسم و میپرسم. حرف نزنم؟ _من اینجا چغندرم؟ جلو خودمو گرفتم نزدم جفت چشاشو دربیارما! خندیدم و گفتم: _باشه. ببخشید دیگه حرف نمیزنم. نگاهش را به چشمانم دوخت و گفت: _روسریتم بکش جلو تر! همانطور که جلو جلو میرفت گفت: _اصلا من نمیدونم امروز که اومدیم خرید چرا تو خوشگل شدی! خنده ام گرفته بود. غیرتی شدنش برایم قشنگ بود. با همان محبت و همان جذبه ی همیشگی. به غذاخوری در آن نزدیکی ها رفتیم تا نهار بخوریم. من هر چه خواستم را سفارش دادم و منتظر بودم بیینم محمد حسین چه سفارش میدهد: _من قیمه میخورم و یه نوشابه خانواده! خندیدم و گفتم: _محمد قیمرو تو خونه هم میتونی بخوری یه چیز دیگه سفارش بده. _نه نمیشه همون قیمه. خندیدو با شیطنت خاصی در لحنش گفت: _همونقدر که تورو دوست دارم قیمرم دوست دارم. راجب قیمه بد حرف نزن. _حالا که اینجوری شد باید قیمه خوردنو ترک کنی. تا شما باشی قیمرو از من بیشتر دوست نداشته باشی. مظلوم نگاهم کرد و گفت: _اصلا من از قیمه متنفرم. بگو بیاد سفارشمو عوض کنم. خندیدم و گفتم: _نمیخواد. غذایش را خورد و تمام کرد و من همچنان اهسته اهسته قاشق سوم را در دهان میگذاشتم. _لیلی خیلی فس فس غذا میخوری دارم کلافه میشم! _میخوام از غذام لذت ببرم. من نمیدونم تو وقتی تو ۴ دقیقه! دقیقا ۴ دقیقه غذا میخوری چی میفهمی؟ اونم تا دونه ی اخرشو. _اگه توام هر روز مجبور بودی تو پنج دقیقه غذا بخوری کع به کارت برسی عادت میکردی! سرم را که بالا اوردم دیدم دست زیر چانه زده و خیره به من مانده. متعجب پرسیدم: _خوشگل ندیدی؟ _نه لاکپشت ندیدم. با چشم غره ای نگاهم را از او گرفتم و بیخیال مشغول غذا خوردنم شدم. _اولین باری که تو کلانتری دیدمت همینجوری نگام میکردی لیلی خانم! بهت یاد نداده بودن به پسر مردم خیره نشی؟ با همان دهن پر گفتم: _بهم یاد نداده بودن به یه ادم عجیب غریب خیره نشم. اخه یجوری از من دوری میکردی و نگام نمیکردی انگار من جزامی طاعونی چیزی دارم. خندید و چیزی نگفت. نگاهش کردم و گفتم: _البته همیشه همین سر به زیر بودنت کار دستت میده. من هی باید نگران باشم که مبادا دختری از تو خوشش بیاد. لبش را گاز گرفت و گفت: _اصلا من جایی که دختر باشه پامو نمیزارم. خوبه؟ خندیدم و گفتم: _خوبه. ادامه دارد... #کپی_ممنوع⛔️ http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

❣💕❣💕💕❣💕❣ #سیاستهای_رفتاری #سیاستهای_همسرداری تصور کنید خانه تان آتش🔥 گرفته و شما دو لیوان در دست دارید؛ اولی آب و دومی نفت. کدام را روی آتش خالی می کنید⁉️ داد زدن😫، تهدید کردن، تمسخر😏، توهین و تحقیر کردن، انتقاد کردن، کتک زدن، قهرکردن و محروم کردن مانند لیوان نفت دردست شما باعث شعله ور شدن 🔥آتش خشم شما و همسرتان (فرزندتان) خواهد شد . اما همدلی، درک متقابل، احترام، عشق، گوش دادن👂🏻، آموزش دادن، امیدوار بودن، آرام بودن، مدیریت رفتار خود را داشتن همان لیوان آبی است که نه تنها آتش را خاموش می کند، به شما توانایی حل مسائل را خواهد داد . فراموش نکنید شما قدرت انتخاب دارید. لیوان آب را انتخاب می کنید یا لیوان نفت را آموختن مدیریت خشم 😡مانند لیوان آبی است که در دست داریم و روی آتش خشم‌مان می‌ریزیم. #اینجا_رویاتو_خلق_کن👇👇👇 http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤ #کپی_کلیه_مطالب_فقط_با_لینک_کانال_مجازه

پاییز که می شود ؛ حواستان به آدم های زندگیِ تان باشد . کمی بهانه گیر می شوند ، حساس می شوند ، "توجه" می خواهند ! دستِ خودشان که نیست ، این خاصیتِ پاییز است ؛ آدم ها را از همیشه عاشق تر می کند . مگر می شود پاییز باشد و دلت هوای قربان صدقه های از تهِ دلِ کسی را نکند ؟! مگر می شود پاییز باشد و دلت هوس نکند ، عاشق باشی ؟! که عاشقت باشند ؟! باد باشد ، باران باشد ... و یک خیابان پر از برگ های خشک و نارنجی ... تو باشی و تو ، تو باشی و او ... فرقی ندارد ! قدم زدن در بساطِ دلبرانه ی پاییز ، همه جوره می چسبد ... #نرگس_صرافیان_طوفان ‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌#اینجا_رویاتو_خلق_کن👇👇👇 http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤ #کپی_کلیه_مطالب_فقط_با_لینک_کانال_مجازه

#رمان #عـشـق_واحـد #نویسنده_مـیـم_ر #قسمت_شانزدهم همانطور که سرم پایین بود جمله ی عاقد را در ذهنم تکرار میکردم. _....... ایا وکیلم؟ باز خواستم لب باز کنم و بله را بگویم که دوباره صدای زینب مانع شد: _ عروس رفته گلاب بیاره... هوووف این لوس بازی ها چه بود؟ اگر گذاشتند من بله را بگویم. و بلاخره برای بار اخر پرسید: _خانم لیلی حسینی آیا وکیلم شما را به عقد دائمی اقای محمدحسین صابری دراورم؟ نفس عمیقی کشیدم. نگاهی به محمد حسین که سرش پایین بود انداختم و با صدای ارامی گفتم: _با اجازه ی خانم جون که بزرگتر همه ی ما هستند و عباس اقا که به گردن هممون حق دارن و پدر عزیزم... بله... صدای کل و دست و جیغ بالا رفت. به محمدحسین که همچنان سرش پایین بود خیره شدم. سرش را بالا اورد. با لبخند قشنگی روی لبش نگاهم کرد و ارام گفت: _بعد از این همه دردسر و این همه ناز کردنای شما بلاخره مال خودم شدی. _عه عه عه! من ناز کردم؟ _ من ناز کردم؟ بخاطر تو من سر به بیابون گذاشتم دیگه. خندیدم و گفتم: _مشهد بیابونه؟ _مشهد که بهشته! منتها نه واس کسی که دلش جای دیگست. انشالله سایه ی خود امام رضا همیشه بالا سر زندگیمون باشه. سرم را پایین انداختم و ارام گفتم: _انشالله. صدای خانم جون مارا به خودمان اورد: _چی پچ پچ میکنید شما دوتا! اول پیشانی محمد حسین را بوسید و بعد با من روبوسی کرد و گفت: _خدا میدونه من واس رسوندن شما دوتا بهم چیا کشیدم! مبارک باشه! انشالله به پای هم پیرشید. هرکس میامد تبریک میگفت و میرفت. انقدر حرف زده بودم که فکم درد گرفته بود. و اما خدا خدا میکردم که نوید یا مژگان جلو نیایند. نگاهی به مژگان که خیلی بد خیره به ما مانده بود کردم. نباید اهمیت میدادم. اما مگ میشد؟ وژدانم ازرده میشد. صدای نوید مرا به سمتش برگرداند. همانطور که با محمدحسین روبوسی میکرد گفت: _داداش خوشبخت بشی. خیلی خوشحالم که تو لباس دومادی میبینمت. _نزار من حسرت به دل بمونم پس. زود دست به کار شو. خندید و رو به من گفت: _لیلی خانم مبارک باشه. _خیلی ممنون. پشت سرش مرد حدودا ۲۹ یا ۳۰ ساله ای که چهره ی معصوم و نورانی داشت با همسرش که زن با وقاری بود جلو امدند و به محمد حسین و بعد به من تبریک گفتند. محمد حسین روبه من گفت: _اقا مصطفی از رفیقای با مرامو خوب منه. لطف کردی اومدی مصطفی جان. _خوشبختم. _منم همینطور. انشالله زیر سایه ی اقا خوشبخت بشید. همه که رفته بودند و فقط خودمان مانده بودیم مامان و بابا جلو امدندو با همان بغضی که مامان در صدایش داشت گفت: _عزیز دلم خوشبخت بشی. محمد حسین نزاری به دخترم بد بگزره ها! این را گفت و زد زیر گریه. بغلش کردم. امروز فقط گریه کرده بود. محمدحسین خندید و گفت: _خاله طوبا بخدا من از گل نازک تر بهش نمیگم. خوبه؟ بابا که از گریه های مامان کلافه شده بود گفت: _ای بابا خانم از صبح تا حالا هزار بار این محمدحسین بیچاررو کشتی و زنده کردی. بابا دستش را روی شانه ی محمدحسین گذاشت و گفت: _من دخترمو لوس بار نیاوردم محمدحسین. مطمئن باش با هر سختی کنار میاد. ولی تو تا میتونی نزار دلش از چیزی برنجه چون دل اون که برنجه انگار دل من رنجیده. _به چشم. با حرف های بابا اشک در چشم هایم جمع شد و خود را به اغوشش رساندم. _بابا خیلی دوست دارم. _خوشبخت بشی باباجان. واس من که بهترین بودی واس محمدحسینم بهترین باش. صدای علی همه ی مارا از ان حالو هوا بیرون کشید: _ای بابا چیه فیلم هندی راه انداختین! مگه داره میره سفر قندحال سرو تهشو بزنی یا خونه ی ما نشسته یا خونه ی عباس اقاینا! عباس اقا که انگار صدای علی را شنید به شوخی گفت: _نه علی اقا من دیگ محمد حسین و تو خونه راه نمیدم. البته لیلی خانم قدمش رو چشم. خاله مریم که در حال حرف زدن با تلفن بود گفت: _اوا عباس اقا نگو اینجوری من طاقت نمیارم محمدحسین و نبینم. و محمد حسین هم لب به هم زد و با لحن شوخی گفت: _اشکال نداره مامان من همیشه مظلوم بودم. زن گرفتم مظلوم ترم شدم. همه خندیدیم. امیر که در حال شیرینی خوردن بود گفت: _اره بخدا هرکی زن میگیره مظلوم میشه. من بیچاررو نمیبینید؟ زینب چپ چپ نگاهش کرد و گفت: _اره بابا ماشالا خیلی مظلوم شده... مظلومیت از چهرش میباره. آن روز بهترین روز عمرم در دفتر خاطرات ذهنم به حساب امد. روزی که با همه ی زیباییش تمام سختی های زندگی من را از همان ثانیه ی اول برایم آغاز کرد... ادامه دارد... #کپی_ممنوع⛔️ http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

بعد از عقدمان یک سفر کوتاه به کربلا رفتیم و خواستیم ابتدای زندگیمان با دعای خیر مادرمان فاطمه ی زهرا (ص) آغاز شده باشد. بعد از ماه عسل، محمدحسین ۴ روز تمام خانه نیامد. در عملیات بود و حتی به سختی تلفن کوتاهی به من میزد. من هم مشغول کار بودم و وقتی هم به خانه برمیگشتم خود را مشغول کتاب خواندن و اشپزی یاد گرفتن میکردم. گفتم اشپزی؟ هیچوقت خاطره ی اولین اشپزیم از یاد من نه بلکه از یاد محمد حسین هم نمیرود. مثلا خواستم غذای مورد علاقه اش را درست کنم. چه قیمه ای شد... بخاطر اینکه من ناراحت نشوم تا تهش را خورد و شب هم راهی بیمارستان شد. تقصیر من نبود! استعدادی در اشپزی نداشتم! یاد جمله ای افتادم که وقتی داشت هر چه خورده بود را بالا می اورد گفت : _لیلی اشپزیت حرف نداره من واقعا به داشتن زنی مثل تو افتخار میکنم. خب مجبور به خوردن نبود. من خودم لب به ان غذای چندش نزدم. میتوانست با من نیمرو بخورد. بدجنس تر از من وجود نداشت... هر چه میگذشت من با سختی های یک زندگی پر دردسر انس میگرفتم. نبودن هایش میرزید به تمام تلفن زدن های ۳۰ ثانیه اش که با یک دوستت دارم پایان میگرفت. میرزید به تمام محبتی که در همان چند ساعتی که کنارم بود به من داشت. میرزید به اینکه از دور لحظه به لحظه همه ی فکر و حواسش به من بود. نگرانی را به معنای واقعی احساس میکردم. از همان موقع که پا از خانه بیرون میگذاشت دلشوره من شروع میشد تا وقتی که صدای زنگ خانه به صدا در می امد. با صدای زنگ در از جا پریدم و به سمت ایفون رفتم. با دیدن محمدحسین متعجب ماندم! ساعت ۶ عصر او برای چه به خانه امده بود؟ در را باز کردم و منتظر ماندم. مثل جت به سمت بالا میدوید. _سلام. خسته نباشی. همانطور که نفس نفس میزد و کفش هایش را در میاورد گفت: _سلام. سلامت باشی.خوبی خانم اشپز؟ _عههه! محمد حسین خدا نکنه من سوژه بدم دست تو! برای چی اومدی خونه؟ خندید و گفت: _شرمنده مشکلی داری برم خانم؟ _خب عجیبه برام. _با شما کار داشتم. اگه سوال و جواب و بزاری کنار و بزاری بیام تو. چای میخورد و من مثل چی چشم های درشتم را به او دوخته بودم و منتظر برای شنیدن. استکان خالیش را کنار گذاشت و او هم خیره به چشم هایم ماند. همینطور خیره بهم مانده بودیم. خنده ام گرفتو با خنده گفتم: _خب بگو دیگه! _لیلی ما باید جمع کنیم بریم. متعجب پرسیدم: _بریم؟ کجا بریم؟ _میریم اهواز. تا یه مدت باید اونجا زندگی کنیم. چهره ام در هم رفت و چیزی نگفتم. سه ماه نشده بود که ما در این خانه سکون بودیم. پس کارم چه میشد؟ صدایش مرا از فکر بیرون اورد: _تو که مشکلی نداری؟ _من؟ نه چه مشکلی؟ کی میریم؟ _سه هفته دیگه. بلند شدم و به سمت اشپزخانه رفتم. خود را مشغول ظرف شستن کردم تا مبادا متوجه ناراحتیم شود. حسابی در فکر فرو رفته بودم که صدایش مرا به خودم اورد: _لیلی، میدونم چقدر کارتو دوست داری‌. ولی ما موقتا اونجاییم قول میدم زود برگردیم. _نه اصلا مهم نیست. اتفاقا من خیلی اهوازو دوست دارم. تو نگران من نباش... نگاه شرمنده اش را به چشمانم که سعی داشتند خود را شاد نشان دهند انداخت و رفت... ادامه دارد... #کپی_ممنوع⛔️ http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay