دو هفته ای آنجا ماندم و بعد تصمیم گرفتم به اهواز برگردم. همچنان مخالفت های خانواده مغزم را اره میکرد. صدای مامان همینطور در گوشم بود: _ای خدا منو بکش از دست این دختر! رسوووول تو یه چیزی بهش بگو. _بسه دیگه طوبا. به سمت من امد و با ارامشی که همیشه در چهره داشت گفت: _هر جور خودت راحتی. ولی اگه اینجا بمونی برات بهتره لیلی... _نمیتونم بابا... میخوام تو خونه ی خودم باشم. _باشه... ولی، ولی من نوه مو سالم و تپل مپل میخوام. فهمیدی؟ در اوج خستگی لبخندی زدم و گفتم: _چشم...فقط به علی چیزی نگید. میشناسینش که بفهمه نمیزاره برم. خودم فردا صبح با اتوبوسا میرم. همانطور که به سمت اتاق میرفت گفت: _مگه من مردم که تو با اتوبوسا بری. فردا صبح زود خودم میبرمت. چادر سرم کردمو رفتم تا سری به خاله مریم که اصلا حال خوبی نداشت بزنم و اما خانم جون برعکس همه، مانند من به برگشتن محمدحسین امید داشت. در حال گفتن سفارشات بارداری بود و زینب هم مینوشت: _بنویس گل محمدی حتما تو خوروشت استفاده شه... اها دمنوش گیاهی با... بعد تمام شدن سفارشات رو به زینب گفت: _دستت دردنکنه... پاشو برو ببین حال مامانت بهتره یانه. زینب که رفت روبه‌ من لبخندی زد. دست هایش را باز کرد و گفت: _بیا مادر... خود به اغوشش رساندم و سرم را روی سینه اش گذاشتم. بی صدا اشک میریختم و هیچ نمیگفتم... _نبینم به خودت سخت بگزرونی... تو باید یادگاری محمد و سالم بدنیا بیاری. میگزره این سختیا... محمد برمیگرده... تو فقط به فکر بچت باش... قربونت برم محمدحسین اینجوری نمیزاره بره... در خانه حس خفگی بهم دست میداد. به حیاط رفتم و روی تخت نشستم. لحظه ای گذشت.. امیر حسین امد و کنارم نشست. نگاهش کردم. لبخندی زدم و گفتم: _نیلوفر خوبه؟ هنگ نگاهم کرد و گفت: _خوبه. شما خوبی؟ خوشگل عمو خوبه؟ _ما خوبیم. بیینم تو چته؟ چرا بغض کردی؟ مکثی کرد. دستی به ته ریشش کشید و با اخم های در هم رفته اش کلافه گفت: _لیلی چرا میریزی تو خودت؟ _چیو میریزم تو خودم؟ مگه اتفاقی افتاده؟ ببین منو امیر حسین داداشت برمیگرده... بخدا برمیگرده! بغضش را قورت داد و گفت: _میدونم... _پس تو دیگه اینطوری نباش. به مامان و بابا دلگرمی بده. ارومشون کن. _نرو اهواز... اینجا بمون حداقل ما حواسمون بهت باشه. _نمیتونم. باید برگردم خونه ی خودم. نفس عمیقی کشید و گفت: _پس اگه چیزی خواستی فقط یه زنگ بهم بزن. باشه؟ لبخندی زدمو گفتم: _باشه... ادامه دارد... #کپی_ممنوع⛔️ http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

❣💕❣💕❣💕❣ #سیاستهای_رفتاری #سیاستهای_همسرداری گله ها و ناراحتيهاي خود را با متانت و نرمي با همسرتان در ميان بگذاريد: در موقع ناراحتي گله خود را اظهار نكنيد❌ .تحمل كنيد تا وقتي شما و همسرتان در آرامش روحي  وخيال هستيد آن وقت شكايت خودتونو بگوييد و اينكه  تنها باشيد فقط شما و همسرتان✔️ اينكه  لحن حرف زدن شما تند نباشد و بوي تحكم وبرتري جويي ندهد❌ اينكه طريقه گفتن شما طوري باشد  كه واقعايكراست  برويد سر اصل مطلب ✔️. و ساعتها مقدمه چيني  نكنيد❌ و رنجش خود را  به شوهرتان بفهمانيد .مثلا بگوييد:"من از اين كه تو فلان حرف رو پيش خانوادت به من زدي رنجيده خاطر شدم😔. " و در ادامه بگوييد" چه خوب بود كه  اگر هم حرفي داري وقتي تنها هستيم به خودم بگويي" وامثال اينها .  اينكه عاقل و متين و منطقي باشيد #اینجا_رویاتو_خلق_کن👇👇👇 http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤ #کپی_کلیه_مطالب_فقط_با_لینک_کانال_مجازه

ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ : ﻏﺮﻭﺭ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺩﺷﻤﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺗﻨﺪﺭﺳﺘﯽ ﺑﺎﺍﺭﺯﺵ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﺍﺭﺍﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺗﺮﯾﻦ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﺁﺳﺎﯾﺶ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ، ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﺍﺳﺖ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﺩ ﺑﺪﻭﻥ ﻏﻢ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺯﺑﺎﻧﺶ ﻧﺮﻡ ﺍﺳﺖ، ﺩﻟﺶ ﮔﺮﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ، ﻟﺰﻭﻣﺄ ﺩﻭﺳﺖ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ . ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺍﺧﻼﻗﺶ ﺗﻨﺪ ﺍﺳﺖ، ﺟﻨﺴﺶ ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﺎﻧﺲ ﺗﻮﺳﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ : ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻌﺮّﻑ ﺑﺎﻃﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻧﻔﺮﺕ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﻤﯽ ﺍﻓﺘﺪ ﮔﺎﻫﯽ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﺷﻠﻮﻏﯽ، ﺗﻨﻬﺎﺗﺮﯾﻦ ﻫﺴﺘﯽ #اینجا_رویاتو_خلق_کن👇👇👇 http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤ #کپی_کلیه_مطالب_فقط_با_لینک_کانال_مجازه

#رمان #عـشـق_واحـد #نویسنده_مـیـم_ر #قسمت_بیستم روز ها یکی پس از دیگری میگذشت... روز شماری میکردم برای امدنش، امدن کسی که بی شک میتوانست شبیه به محمدحسین باشد. کسی که شاید کنی از دلتنگی هایم میکاست... پسرم مثل پدرش حتما مرد شجاعی میشد، همانقدر دوست داشتنی، همانقدر دلسوز و مهربان، همانقدر با غیرت، و همانقدر عاشق... این روز ها حرف محمدحسین مدام برایم یاداوری میشد: _پسر باشه که اگه یه روز من نبودم بشه مرد خونه و مامانش. انگار از عاقبتش خبر داشت... یک ماه، دوماه، سه ماه، چهار ماه و بلاخره نه ماه گذشت و خبری از محمد حسین نشد... در این مدت چه سختی ها که نکشیده بودم... از درد های عجیبی که هر شب به جانم می افتاد گرفته تاااا دزدی از خانه... گاهی تحملم به سر میرسید و دلم می خواست هم خودم و هم این بچه را از بین ببرم و بعد کلی با خودم دعوا میکردم که این چه فکری بود از سرم رد شد؟ من بودم و خاطراتی که در هر گوشه و کنار خانه شاهد ان ها بودم... کاش محمد کنارم بود... کاش کنارم بود و لحظه به لحظه باهم بزرگ شدن پسرمان را میدیدیم... انقدر دلتنگش شده بودم که گاهی لباسش را در بغل میگرفتم و میبوییدم و اشک میریختم. انقدر دلتنگش شده بودم که گهگداری در خیالم اورا میدیدم... با همان جذبه... با همان لبخند همیشگی... کارم شده بود دعا کردن و نماز خواندن... ذکر امن یجیب خود به خود در زبانم میچرخید، از بس که گفته بودمش! من میدانستم، چه فردا چه یک هفته چه چند سال دیگر، زمانش مهم نبود، مطمئن بودم که او می اید. یا خودش، یا شاید‌.. _لیلی، فدات بشم من اخه همین روزاس که زایمان کنی، پاشو بیا تهران. اینجا پیش خودم خیالم راحت باشه. انقدر لج نکن! _مامانم چه لج کردنی؟ چشم هنوز سه هفته مونده، هفته ی اخر میام تهران. خوبه؟ _چی بگم مادر. اینجا همه ی فکرم پیش توعه. _دیگه نگران من نباش مامان جان. اینجا نرگس و اقا مصطفی حسابی هوامو دارن‌. _باشه عزیزم. کاری نداری؟ تلفن را کنار گذاشتم و مشغول خوردن میوه شدم. خودم را که میدیدم خنده ام میگرفت. حسابی گرد و قلمبه شده بودم. سنگین شده بودم. انگار پسرم حسابی تپل بود. عکس محمدحسین را جلویم گذاشته بودم. میوه میخوردم و با او حرف میزدم: _پسرت هم زیادی شکموعه هم خیلی قوی! بعضی وقتا از سیر کردنش خسته میشم. مثل خودت بزن بهادریه! انقدر لگد میزنه ک نگو و نپرس! باز بغضی در دلم نشست. به چشم های طوسیش خیره شدم و اشک هایم ناخواسته سرازیر شدند. هنوز هم این چشم ها همه ی ارامش من بودند. با صدای لرزان و ارامی گفتم: _پس کی برمیگردی پیشمون عزیز دلم؟ خسته شدم... بخدا خسته شدم... ادامه دارد... #کپی_ممنوع⛔️ http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

از خواب که بیدار شدم اصلا حال خوبی نداشتم. گاهی درد، گاهی اضطراب و دلشوره... نمیدانم چه مرگم بود. حس خفگی امانم را بریده بود. نمیتوانستم در خانه بمانم‌. جانم به لبم رسیده بود. بغضی به گلویم چنگ میزد و قصد رهایی نداشت. دوست داشتم کنار مامان باشم و یک دل سیر در آغوشش زار بزنم. نمیتوانستم در خانه بمانم. چادر سرم کردم و به بهانه ی خرید میوه از خانه بیرون زدم. در پیاده رو به سختی راه میرفتم و با خود حرف میزدم: _لیلی چته؟ به خودت بیا... چرا همه چیو باختی! هنوز زوده واس کم اوردن... پسرت، پسرت همین روزاس که بیاد تو بغلت. به امید اونم که شده باید خوب زندگی کنی... دگر توان راه رفتن نداشتم. با کیسه ای از سیب و خیار و گوجه راهی خانه شدم. به سختی پله هارا بالا رفتم. جلوی در که رسیدم با چیزی مواجه شدم که حسابی شوکه ام کرد. بهت زده خیره به در ماندم. نه! انگار خواب بودم. من، من خواب بودم... پوتین های مردانه ای جلوی در بودند. محمدحسین؟ ناخوداگاه اشک هایم سرازیر شدند. ضربان قلبم تند شده بود و نفس هایم بسیار بلند. نفس عمیقی کشیدم‌. اشک هایم را پاک کردم و به سمت در رفتم. دستم را روی دستگیره در گذاشتم. دست هایم میلرزید. با فکر کردن به اینکه محمدحسین داخل خانه است قلبم از جا درمیامد. در را باز کردم و داخل شدم. ارام ارام جلو میرفتم. آخ صدایش، صدای سلام نمازش میامد... شاید، شاید باز داشتم خیال میدیدم؟ چرا نمیتوانستم باور کنم؟ وسط خانه ایستاده بودم و خیره به اتاقی که او داخلش در حال نماز خواندن بود. سلام نمازش را که داد از جا بلند شد. از اتاق بیرون امد و تا با من مواجه شد. همانطور خیره به من ماند. یعنی خیره به ما ماند. آخ، چشم هایش.، ارزوی دیدن دوباره این چشم هارا داشتم... هر دو در هر حالتی که بودیم خشکمان زده بود. اخم هایش درهم رفت. چشم هایش پر از اشک شد و دستش را جلوی صورتش گذاشت تا من اشک هایش را نبینم. خواستم به سمتش بروم که ناگهان درد عجیبی به جانم افتاد. این با دردای همیشگیم فرق داشت. پاهایم سست شد و روی زمین نشستم. متوجه حالم که شد به سرعت به سمتم دوید. دستم را در دستش فشرد گفت: _چیشد لیلی؟ خوبی؟ هر چه میگذشت دردم بیشتر میشد. انگار این پسر زیادی عجله داشت... _محمدحسین وقتشهههه... _یاااحسین، باورم نمیشه..‌‌. ادامه دارد... #کپی_ممنوع⛔️ http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

ارام ارام چشم هایم را باز کردم. ابتدا سقف سفیدی جلوی دیدم بود. نه بی هوش بودم نه هوشیار. انگار در جایی معلق بودم. دوباره چشم هایم را بستم. _ای خداااا! چقدر تپل پسر من. بسه دیگه بابایی چشماتو باز کن ببینم شبیه منی یا مامانت؟ مردمک چشم هایم به سمت صدایی که میشنیدم چرخید. با دیدن محمدحسین و نوزادی که در بغلش بود انگار دلم ارام گرفت. تازه متوجه زخم های روی صورت محمد شدم. تمام گردنش جای خراش تیزی بود. چه کشیده این مرد؟ وقتی که دید به هوش امدم دست از قربان صدقه رفتن بچه برداشت و به سمتم امد. کنارم روی تخت نشست. هنوز باورم نمیشد او خود محمد است! همچنان در شوک بودم. باز چشم هایم پر از اشک شد. خیره به چشم هایش مانده بودم. بچه را به سمتم گرفت و گفت: _پسرمون خیلی گشنشه! بچه را از دستش گرفتم. چقدر زیبا بود. چقدر شبیه محمد بود. چه لپ های خوردنی داشت. سرم پایین بود تا محمدحسین اشک هایم را نبیند. نمیدانم چرا این همه حرف داشتم و هیچکدام را نمیتوانستم به زبان بیاورم. با همان لحن قشنگش گفت: _لیلی خانم. میدونم از دستم ناراحتی! میشه نگاهم کنی؟ سرم را بالا نیاوردم و حرفی نزدم. دوباره گفت: _میدونم چقدر بهتون سخت گذشته ولی بخدا همه ی فکر و ذکرم پیش تو بود. نمیتونستم برگردم. دست من نبود! به قران، به جون پسرمون پام گیر بود. اصلا بیا بزن تو گوشم! سرم داد بزن. هر چی که میخوای بارم کن. حقمه... حقمه چون مجبور شدم تنهاتون بزارم. حقمه چون... کم کم صدایش از بغض میلرزید. سرم را بالا اوردم و با چشم های پر اشکم نگاهش کردم. سرش پایین بود. سعی در پنهان کردن بغضش را داشت. دستم را به ارامی روی دستش گذاشتم و ارام گفتم: _برای چی عذرخواهی میکنی؟ برای چی شرمنده ای؟ من خودم این زندگیو انتخاب کردم. انتخاب کردم تو بدترین شرایط کنارت باشم. حتی اگه نباشی... ما انتخاب کردیم برای ارزشامون سختی بکشیم. غیر از اینه؟ الان هیچی برام مهم نیست. فقط تو و پسرمون مهمین. از ان حالو هوا بیرون امدم. خندیدم و گفتم: _ محمد حسین خیلی شبیه توعه! خیلی... _خب این بده یا خوب؟ _معلومه خب! شبیه مامانش که بود خوشگلتر میشد. ولی خب قابل تحمله! خندید و گفت: _حس عجیبیه! بعد یه مدت برگردی بیینی یه بچه وارد زندگیت شده! اون روز که بهم زنگ زدی واس همین خوشحال بودی نه؟ اره ای گفتم و سرم را پایین انداختم. _خیلی سخت گذشت؟ نگاه عمیقی در چشم های خسته اش کردم و گفتم: _به تو سخت تر گذشته! کیا این بلارو سرت اوردن؟ چیکار کردن باهات؟ این زخما چیه روی صورتت؟ خندید و گفت: _یه یادگاری از مبارزه! تو عملیات تیر خوردم. تیر به بازوم برخورد کرد. زخمم خیلی عمیق بود. انقدر ازم خون رفت که بیهوش شدم! از شانس بدم افتادم دست کسایی که انگار هدفشون گیر انداختن منو شکنجه دادنم بود... با نگرانی پرسیدم: _خیلی اذیتت کردن؟ _نه! اصلا ولش کن الان دیگه این چیزا مهم نیست... میخوام یه دل سیر نگاتون کنم فقط! اونجا هر ضربه ای که میخوردم تو از جلوی چشمام رد میشدی لیلی... ادامه دارد... #کپی_ممنوع⛔️ http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

خانه مان حسابی شلوغ بود و همه از تهران به اهواز امده بودند. هم برای دیدن محمد حسین و هم برای دیدن امیرعباس. عده ای دور محمد و عده ای هم دور امیر عباس جمع شده بودند و با او ور میرفتند. دو خبر خوب را یک جا باهم شنیده بودند و از خوشحالی زیاد همه شوکه شده بودند. خاله مریم که نمیدانست سمت پسرش برود یا نوه اش، کمی قربان صدقه ی محمد میرفت و اشک میریخت و بعد سراغ امیرعباس میرفت. مامان و خانم جون هم در حال برسی بچه بودند: _اینا همه بخاطر اینه که به لیلی گفتم دوران حاملگیش خیلی قران بخونه مخصوصا سوره یوسف و .... اینجا فقط جای اقارضا و مرجان خالی بود. زینب و شیدا هم کنار من نشسته بودند و باهم حرف میزدیم: _لیلی تو خیلی صبرت بالاست! من اگه جای تو بودم طاقت نمیاوردم. شیدا هم حرف زینب را تایید کرد و گفت: _لیلی همه جا همینجوری بوده! یادته لیلی؟ هر جا کم میاوردم تو بهم امید میدادی! باورکن اگه انقدر امید نداشتی محمد حسین برنمیگشت! لبخندی زدم و گفتم: _پای عشق که درمیون باشه صبورترین ادم دنیا میشی! چاره ای جز امیدواری نداشتم... ولی خب یه جاهایی نزدیک بود کم بیارم. صدای بلند علی مارا به سمتش برگرداند: _یااااحسین! بخدا هرچه قدر فکر میکنم باورم نمیشه ما گفتیم دیگه نمیبینمت! حیف اون همه اشکی که من برا تو ریختم محمدحسین! حیف... محمد خندید گفت: _پشیمونی برگردم؟ عباس اقا که سخت در فکر بود گفت: _محمد برمیگردی تهران! بدون هیچ اما و اگری.. محمد حسین سرش را پایین انداخت و حرفی نزد که بابا هم به عباس اقا اضافه شدو گفت: _اره اینجوری خیال ما هم راحت میشه... محمدحسین نگاهش به سمت من کشیده شد. لحظه ای چشم در چشم شدیم و بعد گفت: _چشم. برمیگردیم. دو روزی میشد که همه به تهران برگشتند. مامان اصرار داشت کنارم بماند ولی اجازه ندادم. میدانستم بابا طاقت دوری مامان آن هم برای یک هفته را اصلااااا نداشت. من در عمرم بچه ای که همیشه کنارم باشد ندیده بودم و همیشه از بغل گرفتن نوزاد ترس داشتم. خدا میدانست وقتی امیر عباس را بغل میگرفتم چه استرس و اضطرابی به جانم میفتاد. موقعی که لباس هایش را عوض میکردم آنقدر با احتیاط عمل میکردم که نیم ساعت صرف تعویض لباس میشد. شستنش هم که دردسری بود... و حمام بردنش را هم به نرگس میسپاردم. واقعا که مادر بی دست و پایی بودم! تنها کاری که بسیار خوب انجام میدادم عکس گرفتن از او بود! محمدحسین هم که انگار تمام روزش را با فکر امیرعباس میگذراند تا به خانه برگرددو او را ببیند. من هم که کشک بودم! ادامه دارد... #کپی_ممنوع⛔️ http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ برای دسترسی به قسمت اول رمان به کانال ریپلای با پیام سنجاق شده در کانال مراجعه کنید👇👇👇 @repelay

🌻‍🌻‍🌻‍ جاده ی موفقیت مستقيم نیست، پیچی دارد به نام "شکست"، دوربرگردانی به نام "سردرگمی"، سرعت گیرهایی به نام "افکار منفی"، و چراغ قرمزهایی به نام "دشمنان"، اما اگر یدکی به نام "اراده" داشته باشید، موتوری به نام "استقامت" و راننده ای به نام "خدا"، به جایی خواهید رسید که "موفقیت" نامیده می شود. گاهی وقت ها باید یه نقطه بزاری! باز شروع کنی باز بخندی باز بجنگی باز بلند شی و محکمتر باشی! گاهی باید یه لبخند خوشگل به همه تلخی ها بزنی و بگویی جز خدا کسی به دادم نمی رسد. #اینجا_رویاتو_خلق_کن👇👇👇 http://eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 @ROMANKADEMAZHABI ❤ #کپی_کلیه_مطالب_فقط_با_لینک_کانال_مجازه

قرار عاشقی خلوت با معشوق (حضرت دوست ) هندزفری و چراغ اتاق خاموش یادتون نره 😉 #اینجا_زندگیتو_متحول_کن_و_متفاوت_باش👇👇👇 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ #به_ما_ملحق_شوید👆👆👆