#سلوک_در_مکتب_روضه ۱ در هر تجمّعی، به تناسب محور این جمع، و نوع محتوایِ ارائه شده ؛ تغییراتی در نفس ایجاد می‌شود ! مکانسیم تأثیر مجالس اباعبدالله‌الحسین علیه‌السلام، در روح، چگونه است؟

💥 ماه محرم یک فرصت استثنائی است. 💥 در ماه محرم، دو رزق اصلی تقسيم می‌شود: رزق بُكاء و رزق زيارت. 💠 #استاد_میرباقری: «يكي از فرصت‌هاي استثنايي كه خداي متعال در طول سال قرار داده و رزق‌هاي خاصي در آن تقسيم مي‌شود، دهه محرم است. اين ایام، أيام معلومه‌اي است كه رزق‌هايي در آن تقسيم مي‌شود و انسان بايد خودش را براي برخورداري از اين رزق‌ها مهیا کند. در ماه محرم دو رزق اصلي تقسيم می‌شود: یکی #رزق_بكاء و دیگری #رزق_زيارت. در این ایام انسان باید به نقطه‌اي برسد كه اهل بكاء و اهل حزن بشود و واقعاً بتواند براي اهل بيت(ع) گریه کند و مصداق «يَحزَنون لِحُزنِنا» شود. اگر اين رزق را به انسان دادند خيلي بركات دارد، ازجمله اینکه انسان را به معيت و همراهي معصوم مي‌رساند. رزق دیگر، رزق زيارت است، چه از راه نزديک، چه از راه دور. لذا باید خودمان را مهيا و تنظيم كنيم و توسل پیدا كنيم كه ان‌شاءالله به ما اجازه ورود به محرم را بدهند. فضاي محرم فضایی است که يك عده‌أي اصلا واردش نمی‌شوند! مثل نماز مي‌ماند. يك عده‌اي أصلا نماز نمي‌خوانند و يك عده‌أي نماز مي‌خوانند ولی وارد نماز نمي‌شوند؛ یعنی از اول تا آخر نمازشان در مدرسه و بازار هستند! محرم هم همین‌طور است، يك عده‌اي أصلا وارد محرم نمي‌شوند و يك عده‌اي وارد فضاي محرم مي‌شوند. يك اجازه مي‌خواهد. ان‌شاء‌الله حضرت زهرا(س) به ما اجازه دهند وارد شويم و اين دو تا رزق را كه يكي رزق بكاء و دیگری رزق زيارت است درك کنیم. بعضي‌ها در این ایام، رزق بكائشان را مي‌گيرند و اهل حزن می‌شوند و حزن عاشورايي در وجودشان مي‌آيد.»

🔳شب اول محرم سینه زنت آرزوشه 🎙محمود کریمی 🏴#سلام_بر_محرم

💚امام حسین (ع) از کودکی به #قرآن عشق فراوانی داشت؛ زیر آیات فراوانی از قرآن در خانه شان بر رسول خدا (ص) نازل گشت و بدون تردید، امام(ع) متأثّر از فضای قرآن حاکم بر خانواده بود. ایشان از سنین کودکی به قرائت، حفظ، تفسیر و تأویل قرآن اهمیت زیادی می داد.امام (ع) از جمله انسان های بی نظیر جهان هستی است که زندگی او با قرآن عجین شده بود. او از کودکی با قرآن همراه بود؛ عاشق و دلداده قرآن بود. چون لب به سخن می گشود، #کلامش آیات قرآن بود و از قرآن #دفاع می کرد؛ اگر #نامه ای می نگاشت، دفاع از قرآن بود و سکوتش برای #اندیشیدن در آیات آن. در مواقع گوناگونی امام (ع) با استناد به آیات قرآن کریم به #اتهامات واهی دشمنان پاسخ گفته و آنها را #سرکوب می کرد و در نتیجه، دشمن جز تسلیم در برابر امام چاره دیگری نداشت.( سایت پرسمان دانشگاهیان) قرائت قرآن در بیابان «ابن عساکر»از شخصی که با امام حسین (ع) گفتگو داشته، نقل کرده است: (در منزل ثعلبیه) چشمم به چادرهایی افتاد که در #بیابان برپا شده بود. پرسیدم: این چادرها از آنِ کیست؟ گفتند: امام حسین (ع) . پس به نزد او آمدم و او را پیرمردی یافتم که مشغول «تلاوت قرآن» بود و اشک از چشمانش برگونه ها و محاسنش سرازیر بود. عرض کردم: پدر و مادرم به فدایت ای فرزند رسول خدا! برای چه به این جا آمدی، و در این بیابان که هیچ کس در آن یافت نمی شود، چه می کنی؟ فرمود: این نامه های اهل کوفه است که به من نوشته اند و نمی بینم مگر آن که همان ها #قاتل من هستند....7 🔺 عصر عاشورا تمام #مورّخان اسلامی ذکر کرده اند که در عصر عاشورا، عمر بن سعد با دریافت پیام و دستور جدید از عبیداللّه بن زیاد، به محلّ استقرار امام و یاران باوفایش نزدیک شد. چون امام از هدف او آگاه شد، به برادر بزرگوار خود، قمربنی هاشم فرمود: اگر می توانی آنها را متقاعد کن که جنگ را تا فردا به تأخیر بیندازند و امشب را مهلت دهند تا ما با خدای خود «راز و نیاز کنیم» و به درگاهش #نماز بگزاریم. خدای متعال می داند که من به خاطر او نماز و «تلاوت کتاب» او را دوست دارم...8 و با این بیان، حضرت یک شب را مهلت گرفت و بار دیگر اوج عشق و علاقه خود را به #قرآن نشان داد. پس از شهادت امام (ع) سرِ مطهّر حضرت را به كوفه و شام بردند در هر دو شهر، افراد متعدد،‌ #آياتی را از رأس مطهّر شنيده و روايت كرده ‌اند. در روایتی از زید بن ارقم آمده است‌: سر مبارك حضرت امام حسین‌ را بر نیزه در كوفه در حال خواندن آیات قرآن دیدم: «اَم حَسِبت‌َ اَن‌َّ اَصحـَاب‌َ الكَهف‌ِ والرَّقیم‌ِ كانوا مِن ءایـَتِنا عَجَبـا؛ (1) در نقل دیگری آمده: وقتی راس و سر مبارك را در جایگاهی كه در «صیارفه» برایش معین كرده بودند، نهادند، چون آنجا در اثر ازدحام جمعیت وعبور و مرور شلوغ بود، سر مبارك برای متوجه ساختن مردم ابتدا به صدای بلند «گلو صاف كرد» به گونه ای كه همه به تعجب به نظاره سر نشستند و سر مبارك به #تلاوت آیات سوره كهف پرداخت و تا : «انهم فتیه آمنوا بربهم فزدناهم هدی و لا نزد الظالمین الا ضلالا» تلاوت كرد. (3) سر مبارك را بر چوبی نصب كرده و مردم به نوری كه از سر به آسمان ساطع بود، نگاه می كردند كه این آیه را تلاوت فرمود: «و سیعلم الذین ظلموا ای منقلب ینقلبون» (4) (5) وقتی یزید در پی اعتراض «سفیر روم» به ظلم رفته بر اباعبدالله ، دستور به #كشتن او داد ، سر مبارك با صدای بلند فرمود: «لا حول و لا قوه الا بالله». (11) مورخان :چون یزید بن معاویه نواده پیامبر (ص)، حسین بن علی (ع) را كشت، سر او را بر بالای نیزه گذاشت و فرمان داد تا برای عبرت مردم آن را در شهرها بگردانند، و آن سر در این مسیر پیوسته #آیه مباركه را قراءت می ‏كرد. 🔰روضة الشهداء «ملا حسین كاشفی» : وقتی كاروان اسراء به همراه سرها در حالیكه بر روی نیزه‎ها حمل می‎شدند و به طرف #شام برده می‎شدند، در بین راه یك مردی #یهودی بنام «یحیی حرّانی» به استقبال این كاروان آمد، ناگاه چشمش به سری افتاد كه #لبهای وی به هم می‎خورد. می‎گوید راوی كه این یهودی گفت: من نزدیكتر رفتم و گوش فرا داشتم كه این كلمات را شنیدم: «وَ سَیعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَی مُنْقَلَبٍ ینْقَلِبُونَ»[14] یحیی از مشاهدة این جریان متعجّب شد و پرسید این سر كیست؟ گفتند: آن سر حسین بن علی كه مادرش فاطمه دختر پیامبر است و در این زمان كه یحیی این جریان را دید #مسلمان شد.[15]  📚پی نوشت ها: 1. کهف (18) ، آیه 9. 2. الارشاد، شیخ مفید، ج 2، ص 116، کنگره شیخ مفید. 3. مقتل الحسین ، مقرم، ص 332. 4. شعراء (26) ، آیه 227. 5. مناقب، ابن ‏شهراشوب ، ج 2 ، ص 188. 6. بقره(2) ، آیه 137. 7. اسرار الشهادة ، ص 488. 8. غافر (40) ، آیه 71. 9. شرح قصیدة ابی‏فراس ،ص 148. 10. خصائص سیوطی ، ج 2 ، ص 127. 11. مقتل العوالم ، ص 151. [12] . مجلسی، بحار الانوار، نشر بیروت، چاپ

🌿 اعمال روز اوّل محرّم ▫️روز اوّل محرم، آغاز سال قمری است و در آن دو عمل وارد است: 🍃 اوّل: روزه ▫️در روايت رَيّان بن شبيب از حضرت امام رضا عليه‌السّلام روایت شده است كه هر كسی اين روز را روزه بدارد و خدا را بخواند، خداوند دعاى او را مستجاب كند، چنان‌كه دعاى زكريّا را مستجاب نمود. 🍃 دوم: از حضرت امام رضا عليه السّلام نقل شده است كه حضرت رسول صلّی الله علیه و آله و سلّم روز اوّل محرم دو ركعت نماز مى‌خواندند و چون فارغ مى‌شدند، دست‌ها را بلند كرده و اين دعا را سه مرتبه مى‌خواندند: ▪️اللَّهُمَّ أَنْتَ الْإِلهُ الْقَدِيمُ وَ هَذِهِ سَنَةٌ جَدِيدَةٌ فَأَسْأَلُكَ فِيهَا الْعِصْمَةَ مِنَ الشَّيْطَانِ وَ الْقُوَّةَ عَلَى هَذِهِ النَّفْسِ الْأَمَّارَةِ بِالسُّوءِ وَ الاشْتِغَالَ بِمَا يُقَرِّبُنِی إِلَيْكَ يَا كَرِيمُ يَا ذَا الْجَلالِ وَ الْإِكْرَامِ يَا عِمَادَ مَنْ لا عِمَادَ لَهُ يَا ذَخِيرَةَ مَنْ لا ذَخِيرَةَ لَهُ يَا حِرْزَ مَنْ لا حِرْزَ لَهُ يَا غِيَاثَ مَنْ لا غِيَاثَ لَهُ يَا سَنَدَ مَنْ لا سَنَدَ لَهُ يَا كَنْزَ مَنْ لا كَنْزَ لَهُ يَا حَسَنَ الْبَلاءِ يَا عَظِيمَ الرَّجَاءِ يَا عِزَّ الضُّعَفَاءِ يَا مُنْقِذَ الْغَرْقَى يَا مُنْجِیَ الْهَلْكَى يَا مُنْعِمُ يَا مُجْمِلُ يَا مُفْضِلُ يَا مُحْسِنُ، ▪️أنْتَ الَّذِی سَجَدَ لَكَ سَوَادُ اللَّيْلِ وَ نُورُ النَّهَارِ وَ ضَوْءُ الْقَمَرِ وَ شُعَاعُ الشَّمْسِ وَ دَوِيُّ الْمَاءِ وَ حَفِيفُ الشَّجَرِ يَا اللَّهُ لا شَرِيكَ لَكَ اللَّهُمَّ اجْعَلْنَا خَيْرا مِمَّا يَظُنُّونَ وَ اغْفِرْ لَنَا مَا لا يَعْلَمُونَ وَ لا تُؤَاخِذْنَا بِمَا يَقُولُونَ حَسْبِیَ اللَّهُ لا إِلَهَ إِلا هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ آمَنَّا بِهِ كُلٌّ مِنْ عِنْدِ رَبِّنَا وَ مَا يَذَّكَّرُ إِلا أُولُوا الْأَلْبَابِ رَبَّنَا لا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنَا وَ هَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنْتَ الْوَهَّابُ 🍃 《《 شيخ طوسى فرموده كه مستحب است روزۀ دهه اوّل محرّم، ولكن روز عاشورا امساک نمايد از طعام و شَراب تا بعد از عصر. آن وقت به قدر كمى تربت تناول نمايد و سيّد بن طاووس روايت كرده است فضيلت روزۀ تمام ماه را و آنكه روزۀ او نگه می‌دارد صائم آن را، از هر گناهی. 》》 #مراقبات_ماه_محرم

اسلام ناب هَل مِن ناصر یَنصُرُنی (قسمت اول) تاریخ اسلام و خصوصا تاریخ تشیع، وقایع محرم سال 61 هجری را با رنگ خون در صفحات غم بار خویش به ثبت رسانده است و بازگو کننده ی حکایتی تلخ از مظلومیت حق و غربت امام حسین (ع)، شقاوت غاصبان دین و البته حماقت و خیانت اهل کوفه و پیروان امام است. تاریخ را می خوانیم تا طریق صواب را بیاموزیم، می خوانیم تا راه کمال را بپوییم و خویش را در یابیم و به راه خطا نرویم و تجربه ها را مکرر نکنیم و مانع از تکرار مصیبتها شویم. خردمندان گفته اند که از تاریخ باید عبرت گرفت. اما چگونه؟ در کربلایی که اسلام علیه اسلام به کارزار رفته و شیعه علیه شیعه تیغ کشیده است، از این آشفته بازار که قاتل و مقتول هر دو بسم الله می گویند و رو به یک قبله نماز می خوانند و برای اثبات خویش دم از کتاب وحی و سنت رسول خدا می زنند، چه باید آموخت؟ از حسین (ع) و از یاران او چه بیاموزیم؟ از کربلا و از روز عاشورا چه باید آموخت؟ اگر دانستن و دانستنیها موجب معرفت و تشخیص حق از باطل وانگیزه ی حرکت است، کدامیک از محققان و مورخان امروز می توانند مدعی شوند که حتی به اندازه ی جاهلترین دشمنان امام حسین در کربلا، مطلعند یا بیشتر می دانند؟! ما امام حسین(ع) و اصحاب او را ندیده ایم، اما دشمنان حسین در کربلا او را دیدند، آنها میدانستند که او فرزند علی(ع) است و علی(ع) را دیده بودند و دیده بودند که او برادر امام حسن مجتبی(ع) است و مادر آنها فاطمه ی زهراست. بودند کسانی که حسین را درآغوش محمد (ص) دیده بودند ! آنها با حسین بیعت کرده بودند! آنها دیده بودند آنچه را ما ندیده و به اندک شنیده ایم . چرا دانایی شان و دیده هایشان به کار ایمانشان نیامد؟!! امروزچه باید بدانیم که در آن روزگاران نمی دانستند؟ تا ما نیز به جهت آن نادانی تیغ بر اولیای خدا نکشیم! و برپیکر آرمان و اهداف مقدس آنها اسب جهالت ندوانیم! ودر قول و فعل همسو با دشمنان خدا نباشیم! و بازیچه سیاست و ابزار اجرای مقاصد آنها نشویم!! اندکی تعقل و ذره ای اندیشه کنیم! چه شد که امام حسین را خارجی گفتند؟! و بدعت گزارش خواندند! و فرزند ابوسفیان را امیر المومنین گفتند!؟ چه شد که بیعت کنندگان و دعوت کنندگان حسین، او را عامل فتنه دانستند و رهایش کردند وایمان خویش را به زر و زور فروختند و به یزید پیوستند.چه شد که محبان و ياران امام هم، او را با سکوت و همکاری با خصم، تنهایش گذاشتند!! وقتی آنچه موجب بصیرت و یافتن حقیقت می شود را ندانیم و نابخردانه تنها حکایتگر تاریخ باشیم !! و عزا بگیریم و بر سر و سینه بزنیم، در واقع ما نیز به امام حسین و حقانیت او ظلم کرده ایم و این مدرس ایمان و همو را که آموزگار همه انسانها در همه دورانها ست، در حصار سال 61 هجری و در سنگلاخ سرزمین کربلا به بند کشیده ایم و زینب کبری آن شیر زن بیشه توحید را و پیام او را، همچنان دراسارت نگاه داشته ایم!!

🌟رسول خدا صلی اللّه علیه و آله و سلّم فرمودند : 💎بدترين مردم، بدگمانانند و بدترين بدگمانان تجسس كنندگانند و بدترين تجسس كنندگان بازگو كنندگانند و بدترين بازگو كنندگان پرده درانند. 📚 مستدرك الوسائل، ج 9، ص 147، ح 15.