﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_۷۱ صورتش سرخ شدہ،دندان هایش را روے لبش میگذارد،محڪم یاعلے اے میگوید و یقہ ام را بہ سمت خودش میڪشد. همراهش بہ سمت بالا ڪشیدہ میشوم تقریبا روے زمین پهن میشود. ڪم موندہ باهم برخورد ڪنیم و رویش دراز شوم ڪہ محڪم بہ سمت دیوار راهرو هلم میدهد‌‌! با صورت بہ دیوار میخورم،زیر لب آخے میگویم و سرم را برمیگردانم. نورا و همتا با نگرانے بہ سمتم مے دوند. نفس عمیقے میڪشم و سرم را بہ دیوار تڪیہ میدهم. _آیہ خوبے؟! صداے پدرم است. نورا بہ جاے من جواب میدهد:چیزیش نشدہ بابا! سپس دستش را روے صورتم میگذارد:خوبے؟! چیزیت نشد؟! سرم را بہ نشانہ منفے تڪان میدهم. همتا با نگرانے بہ صورتم چشم دوختہ رو بہ نورا میگوید:ترسیدہ ! میرم براش آب قند بیارم. صداے ضعیف هادے بہ گوشم میخورد:مراقب باش همتا! با احتیاط برو. همتا سرش را تڪان میدهد:چشم داداش! تازہ هادے را میبینم،نفس نفس زنان ڪنار پلہ ها نشستہ،با دست عرق پیشانے اش را پاڪ میڪند و محڪم میگوید:هووووف! دڪمہ ے اول پیراهنش را با انگشت شصت و سبابہ محڪم میگیرد و آزاد میڪند،عرق از سر و رویش مے بارد! حتے سرانگشتانش بدنم را لمس نڪرد. رفتار متضادش ذهنم را درگیر میڪند،نسبت بہ من و بقیہ خیلے محتاط است! در نگاہ ڪردن،صحبت ڪردن،فاصلہ! اصلا در همہ چیز! اما "نازے جانش" نہ! یعنے انقدر دوستش دارد و مراعات میڪند؟! نگاهش بہ من مے افتد،همانطور ڪہ مے ایستد میگوید:صورتتونو ڪوبیدم بہ دیوار؟! نورا سرش را بہ سمت هادے برمیگرداند،سپس دوبارہ بہ سمت من. پیشانے ام را بالا میدهم و آرام میگویم:چے میگہ؟! نورا با خندہ جواب میدهد:هیچے نشدہ دخترہ ے لوس! دماغت باز بے جنبہ بازے شو نشون داد! متعجب انگشتانم را روے بینے ام میڪشم،تازہ خیسے خون را حس میڪنم. مادرم با نگرانے میگوید:میاید این جا یا من بیام بالا؟! آیہ چِش شدہ؟! _هیچے مامان جان! دوبارہ خون دماغ شدہ! _خب خدا رو شڪر! هادے بہ سمتمان مے آید،بدون اینڪہ نگاهم ڪند بہ نورا میگوید:نڪنہ شڪستہ باشہ؟! نمیداند بینے ام نازڪ نارنجیست،حرصم میگیرد؛انگار نورا خون دماغ شدہ نہ من! نورا با آرامش میگوید:نہ طبیعیہ! سپس دستانم را میگیرد و ڪمڪ میڪند بایستم. دستم را زیر بینے ام میگیرم،یڪتا از اتاق خارج میشود و جعبہ ے دستمال ڪاغذے را بہ سمتم میگیرد. سریع چند دستمال برمیدارم و روے بینے ام میگذارم. شروع میڪند بہ ماساژ دادن ڪتف هایم:خوبے آیہ جون؟! بہ زور لب میزنم:آرہ! نورا با مشت بہ بازویم میڪوبد و میگوید:جمع ڪن خودتو حالا انگار چے شدہ؟! یاسین ڪہ انقدر دوستت دارہ مشغول بازیشہ متوجہ نشدہ پس چیز مهم نیست! سپس آرام ڪنار گوشم زمزمہ میڪند:از سوپرمنت تشڪر نمیڪنے؟! سرم را برمیگردانم میخواهم از هادے تشڪر ڪنم ڪہ وارد اتاقش میشود! با ڪلے دردسر همراہ نورا از پلہ ها پایین میرویم‌. همین ڪہ پایم بہ طبقہ اول میرسم رگبار سوالات و ابراز نگرانے ها شروع میشود. بے حوصلہ جواب همہ را میدهم و روے مبل ڪِز میڪنم. فرزانہ پیشنهاد میدهد تا زمان شام در اتاق هادے استراحت ڪنم. عرق شرم روے پیشانے ام مے نشنید،سریع این پیشنهاد را رد میڪنم. بودن در جمع برایم جالب نیست مخصوصا با وجود خون دماغم ڪہ ڪامل بند نیامدہ. با عذرخواهے ڪردن از همہ سوییشرتم را برمیدارم و وارد حیاط میشوم. چادرم را ڪمے آزاد میڪنم و سوییشرتم را میپوشم. دست بہ سینہ شروع میڪنم بہ قدم برداشتن روے برگ ها،صداے خش خششان حالم را خوب میڪند. نفسم را بیرون میدهم و با ذوق بہ دودے ڪہ از دهانم خارج میشود نگاہ میڪنم. ماهِ ڪامل از پشت ابرها خودنمایے میڪند،چشمانم را مے بندم و صورتم را بہ دست خنڪے باد آذر مے سپارم. لبخندے روے لبم مے نشیند،ڪاش میتوانستم مثل این باد آزاد باشم! آزاد و رها... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 💠 #فدایی_خانم_زینب. @dokhtaranchadorii