« اللهم اجعله في درعك الحصينة التي تجعل فيها من تريد »

خدایا او به سلامت باشد..

💔!

این وعده‌ی حق است :)))) قطعا سننصر ! ‌ نحنُ المنتقمون .

و چقدر شادی مردم غزه می ارزه...(:

چه عظمتی دارد این مرد!

نوشته‌اند «شیر، در عزایِ عزیزان هم شیر است.» من اما می‌گویم فرماندهٔ ما مِیدان را خالی نمی‌کند. اعتمادش به خدا سلب نمی‌شود. عزایَش او را ماتم‌زده نمی‌کند؛ افسرده نمی‌کند. از «میدان» فراری‌اش نمی‌دهد. عزایِ او زنده‌ست. از جنسِ عزایِ امامِ شهیدمان! و این یعنی حرارتِ غم‌ش می‌شود یک مُشتِ گره‌کرده؛ تا آن‌روزِ موعود. شاید اگر تاریخ بخوانید؛ می‌فهمید ماجرا از چه قرار است و این حماسه‌سرایی‌ها چیست! این خاک روزگاری را به خود دیده که هنوز کفتری در آسمان پرواز نکرده بود؛ شاهِ مملکتش را با آن‌همه قُلدری‌اش اخراج کردند و قوایِ نظامی‌اش با آن‌همه دب‌دبه؛ بدونِ هیچ مقاومتی خاک را تحویل داد. این خاکِ زخمیِ التهابِ دوران‌ها؛ حالا سال‌هاست که زنده‌ست. زنده به آرمان مقاومت. https://t.me/caffeRahimi

این روزها کشورهای مقاومت از لبنان و فلسطین تا سوریه و یمن، برای کشاندن نوبتی خط مقدم به شهرهای خودشان در رقابت‌اند. گاه ضاحیه داوطلبانه خط مقدم میشود، گاه دمشق و گاه صنعا؛ این بار اما صلاة ظهر جمعه، آن مصلای وسیع و نیم‌ساخته تهران، خط مقدم تقابل با رژیم صهیون خواهد بود. آیت‌الله خامنه‌ای در اوج تهدیدهای جانی متمرکز بر او، عبا بر دوش و سلاح بر دست در محراب، امام خواهد بود و میلیون‌ها مومن شانه‌به‌شانه پشت کتف‌های استوار او، قامت خواهند بست. بی‌ترس. تکبیرگو. شاید تا موعد اقامه صلاة در صحن مسجدالأقصی، این مهم‌ترین کنش عبادی_سیاسی ما باشد. خود را ملزم بدانیم که از تهران و شهرهای دور و نزدیکِ اکناف، توشه اندکی برداریم، دست دیگران را هم بگیریم و مقصد مصلی تهران حرکت کنیم. چه به تکبیرة‌الاحرام آیت‌الله برسیم و چه نه، اجر حضور در خط مقدم را خواهیم داشت و تلوزیون‌های جهان را میخکوب خواهیم کرد. وعده عشاق مقاومت، به‌وقت اولین الله اکبر ظهر تهران بر مأذنه‌های بلند مصلی. قطعا سننتصر. «مهدی مولایی»