بسم الله الرحمن الرحیم مقام عظمای ولایت حفظه الله تعالی:: *انتظار* یعنى دل سرشار از امید بودن نسبت به پایان راه زندگى بشر. ممکن است کسانى آن دوران را نبینند و نتوانند درک کنند - فاصله هست - اما بلاشک آن دوران وجود دارد... ما آن وقتى مى‌توانیم حقیقتاً منتظر به حساب بیاییم که زمینه را آماده کنیم. براى ظهور مهدى موعود(ارواحنافداه) زمینه باید آماده بشود؛ و آن عبارت از عمل کردن به احکام اسلامى و حاکمیت قرآن و اسلام است. اولین قدم براى حاکمیت اسلام و براى نزدیک شدن ملتهاى مسلمان به عهد ظهور مهدى موعود (ارواحنافداه و عجّل‌اللَّه‌فرجه)، به‌وسیله‌ى ملت ایران برداشته شده است؛ و آن، ایجاد حاکمیت قرآن است؛ 25/09/1376 🏴@shab_amaliat

بسم الله الرحمن الرحیم *پرونده ویژه* *زیارت اربعین* تبلور آرمانهای کربلای سیدالشهدا علیه السلام در طول تاریخ میباشد. فرهنگی که زیارت اربعین به روح تاریخ میدمد به جهت آنکه وفای به عهد زینب کبری علیهاالسلام با امام زمان خویش بوده، جاودانگی و صحّت راهبردها را تضمین نموده است. پیاده‌روی زیارت اربعین نیز نمادی از این فرهنگ است که از الگوی نظری و عملی زینب کبری علیهاالسلام شکل می‌یابد؛ الگویی که در تمام طول اسارت به نمایش درآمد و با زیارت اربعین به اوج شکوفایی خود رسید. از سوی دیگر زیارت مأثور اربعین بعنوان مرامنامه‌ی این فرهنگ، مویّد نقشه‌ای است که در الگوی زینبی ترسیم گشته و اینک ما به تبیین آن همّت گماشته‌ایم. ان شاء الله *از امشب تا اربعین* *هر شب ساعت بیست* 🏴 @shab_amaliat

بسم الله الرحمن الرحیم *پرونده ویژه اربعین* لازم است نخست زیارت اربعین را فی‌نفسه بررسی نماییم تا بعد از آن بتوانیم به فرهنگ زیارت اربعین نظاره کنیم. این بررسی اولیّه از چند جهت خواهد بود، که در ادامه به تفصیل احصاء می‌گردند: ✔️ گفتار اوّل: فلسفه‌ی زیارت نفس زیارت همواره ثمرات منحصر به فردی در عبودیّت انسان دارد که قطعاً زائر اربعین نیز از آنها بی‌بهره نخواهد بود. آنچه زائر را به ملاقات مزور پس از مرگ او ترغیب می‌نماید، نه می‌تواند منافع مادی باشد و نه جاه و رتبه‌ی دنیوی؛ چراکه انتظار استیفای چنین منافعی از شخص فوت شده، بی‌معناست. بلکه تنها اعتقاد و ارادت قلبی زائر است که وی را به ملاقات مرادش و ابراز وفاداری به او سوق می‌دهد . زیارت، برقراری ارتباط زنده و موثّر بین دو فرد زنده است. اینگونه نیست که ارتباط زائر با بدن مزور باشد، بلکه توجّه خاصّ مزور به بدنش موجب می‌گردد که زائر با زیارت جسم مزور با روح و جان او ارتباط برقرار کند. لذا زائر با حضور خویش نزد مزوری حیّ، ارتباطی حقیقی با وی برقرار می‌کند و همچنین مزور نیز با زائر خویش چنین ارتباطی خواهد داشت که زیارت آغاز آن است. ثمرات این ارتباط دوسویه تا بدان جا امتداد خواهد یافت که مزور در تمام شئون حیات زائر نقش‌آفرینی خواهد کرد؛ و در این صورت است که زیارت به نقطه‌ی اوج تعالی خویش و کارکرد اصلی خود میرسد. ارتباط با اولیای خداوند در هر زمان و مکانی برقرارشدنی است؛ همانطور که زیارتنامه از بعید در روایات مأثور است. لکن تاکید بسیاری بر حضور در حرمهای مطهّر آل الله علیهم السلام شده است : «مُرّوا بِالمَدینَةِ فَسَلِّموا عَلَی رَسولِ الله صلی الله علیه و آله وَ إن کانَت الصلاةُ تَبلُغُه مِن بَعیدٍ؛ به مدینه بروید و بر رسول خدا صلی الله علیه و آله سلام کنید، گرچه که سلام از دور نیز به ایشان میرسد». از اینجا دریافت می‌گردد که اهمّیّت و ثمرات خاصّی در این حضور است که پرداختن به آن لازم و شایسته می نماید. از جمله‌ی این ثمرات: اوّلاً بهره‌ی معنوی زائر از مکانی که محلّ آمد و شد ملکوتیان، فرشتگان و انبیای الهی است، زائدالوصف خواهد بود. انسان به پالایش های روحانی بسیار محتاج است، چراکه زندگی در دنیا خواه ناخواه کدورت‌هایی را بر دل و جان باقی میگذارد که زدودن آنها به دستگیری اولیای الهی نیاز دارد. ثانیاً اثبات ادّعای دوستی و صداقت زائر بوسیله‌ی زیارت محقّق می‌گردد. سوّم آنکه زائر با کوله‌باری از عشق و ارادت به سوی معشوق خویش می‌شتابد و شهرها و دیارها را در می‌نوردد و با توشه ای از فرهنگ توحید و ولایت به موطن خویش بازمی‌گردد. در واقع زائر در خلال این سفر، بلاد و عباد را از نور مودّت و معرفتی که از بارگاه ملکوتی اهل بیت علیهم السلام کسب کرده، بهره‌مند می‌کند. چهارم آنکه همواره حرم اهل بیت علیهم السلام مرکز علم، ترویج دین، مبدأ قیام‌ها و محل پیمان بستن برای انقلاب‌های آزادی بخش و جنبش‌های انتقام آمیز و... بوده است. ایاب و ذهاب پرشور زوّار در به ثمر رسیدن چنین اهدافی تاثیری جدّی دارد. این موارد تنها برخی از ثمراتی است که بر زیارت اولیای خدا مترتّب می‌گردد. ادامه دارد... 🏴@shab_amaliat

بسم الله الرحمن الرحیم *پرونده ویژه اربعین* در ادامه بررسی فلسفه زیارت جالب است بدانیم بسیاری از ثوابها و مقامهای معنوی به احترام مزور، نصیب زائر و گذشتگان و آیندگان وی می‌شود که در روایات بدانها اشاره شده است. «عن علی علیه السلام أن رسول الله صلی الله علیه و آله قال له: والله لتقتلنّ بأرض عراق و تدفن بها....؛پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به امام علی علیه السلام خبر دادند که تو در سرزمین عراق کشته و دفن خواهی شد. امام علیه السلام پرسیدند: کسی که قبر ما را زیارت و تعمیر کند و تعهّد خویش را با آن حفظ کند، چه اجری دارد؟ فرمودند: ای اباالحسن! خداوند قبر تو و قبر فرزند تو را بقعه ای از بقعه های بهشت و زمینی از زمین‌های آن قرار داده است. قلب جوانمردانی از مخلوقات خود و برگزیدگان از بندگانش را مشتاق به سوی شما قرار داده به گونه‌ای که ذلّت و اذیّت را در راه شما تحمّل می‌کنند و قبرهای شما را آباد می‌سازند و با انگیزه‌ی تقرّب به خدا و دوستی رسول او، فراوان به زیارت قبور شما میشتابند. ای علی! تنها آنان از شفاعت من برخوردار، وارد شونده ی بر حوضم و زائران من در بهشت هستند. ای علی! کسی که قبر شما را آباد کند و به تعهّد خویش پایبند باشد، مانند آن است که سلیمان بن داوود را در ساختن بیت‌المقدس یاری رساند. کسی که قبر شما را زیارت کند، ثواب هفتاد حج (بعد از حجة الاسلام) دارد و از گناهان خود بیرون می‌آید همانند روزی که از مادرش متولّد می‌شود. پس بشارت باد تو را و به اولیا و دوستانت نیز بشارت بده به نعمت‌ها و چشم روشنی هایی که نه چشمی دیده و نه گوشی شنیده و نه به دل کسی خطور کرده است. لیکن نابخردانی از مردم، زائران قبور شما را سرزنش میکنند، آنگونه که زنان نابکار را بر نابکاریشان سرزنش میکنند. اینها اشرار امّت من هستند، شفاعت من به آنان نرسد و بر حوض من وارد نشوند». ثوابهایی که در امثال روایت مذکور بیان شده اند، تنها بیانگر اجر اخروی زیارت نیست؛ بلکه حکایت از اثراتی دارد که بر جسم و جان زوّار و اجتماع ایشان دارد و آنان را به ثواب های نشنیدنی و ندیدنی نائل میکند. ✨زیارتنامه ائمّه اطهار علیهم السلام، منبع مملو از فیض و رحمت و معرفت برای زائر این درگاه می‌باشد و او را به درجه‌ی «عارفاً بحقّه» می‌رساند. و پس از آن است که زائر هماره در محضر مزور حضور دارد و سلام او بُعد مکانی را در می نوردد و زندگی او رنگ و بوی مولایش را پیدا میکند؛ و این تمام هدف زیارت است. لذا زیارت سیدالشهدا علیه السلام که تجسّم تمامی معارف و سنن نبوی صلوات الله علیه و اله است، زائر را به چنان درجه‌ای از قرب و معرفت می‌رساند که گویا به زیارت خداوند نائل شده است (کَمَن زارَ اللهَ فی عَرشِه) ادامه دارد... 🏴 @shab_amaliat

بسم الله الرحمن الرحیم *پرونده ویژه اربعین* زیارت اربعین، تعظیم شعائر الهی تعظیم شعائر الهی از جمله اوامری است که قرآن کریم مستقیماً بدان پرداخته است. آیه‌ دوم از سوره‌ی مائده چنین میفرماید: "لا تُحِلُّوا شَعائِرَ اللَّهِ" همچنین در آیه‌ی 158 سوره‌ی بقره می‌فرماید: "إنّ الصَّفا وَ المروَةَ مِن شعائِرِ الله". با بررسی مصادیقی که قرآن کریم به عنوان شعائر الهی معرّفی فرموده است در می‌یابیم که اولاً شعائر الهی تنها در این مصادیق خلاصه نمی‌گردد؛ چراکه «مِن تبعیضیّه» در آیه‌ دلالت دارد بر اینکه موارد نام برده شده، تنها بخشی از شعائر الهی هستند. ثانیاً شعائر الهی، آیات و نشانه‌هایی هستند که بندگان را به یاد خداوند می اندازند؛ و این نشانه‌ها غیر از موجودات عالمند که تکویناً آیت الهی محسوب می شوند، بلکه آنچه برای عبادت خداوند متعال اختصاص می‌یابد، در زمره‌ی شعائر قرار می‌گیرد. در واقع هر نوع شعیره ای که بازگو کننده‌ی معالم دین یا ارزش‌های دینی باشد، مورد امضای شارع بوده و شامل ادلّه ی تعظیم شعائر الهی می‌شوند؛ چراکه عرف متشرّعه در تشخیص شعائر از سوی شارع مأذون است. جالب توجّه است که برخی معتقدند شعائر اهمّیّتی افزون بر واجبات دارند؛ چراکه این شعائر هستند که حافظ دین و اساس ایمان در جامعه و به تبع باز بودن دریچه‌ی سعادت به روی بشریّت میباشند. لذا چنانچه عرف متشرّعه، عملی را به عنوان علامتی از معالم دین و یادآور دین الهی بپذیرند، آن عمل از شعائر الهی محسوب میگردد و از مصادیق پایه‌گذاری سنّت حسنه می باشد. بدین معنا که وضع علامتی که دالّ بر حکمی الهی باشد (علامتی که فی نفسه حرمتی ندارد)، سنّت حسنه‌ای است که موجب ترویج بیش از پیش احکام الهی میگردد؛ لذا در زمره‌ی شعائر الهی نام خواهد گرفت. بعنوان مثال شهادت ثالثه در اذان و اقامه یعنی شهادت به ولایت امیرالمؤمنین علیه السلام (أشهد أنّ علیّاً ولیّ الله)، جزئیّت در اذان و اقامه ندارد لکن از نظر فقها این شهادت از شعائر دین می‌باشد فلذا ذیل امر به تعظیم شعائر الهی قرار می‌گیرد. البته چنین سنّتی که بین مسلمین پذیرفته گردد و آن را به عنوان شعاری الهی، آیت دین بدانند جز با عنایت خداوند به قلوب ایشان ممکن نخواهد بود. چنانچه خداوند اراده فرماید که عملی از شعائر گردد، قلبها را به سوی آن عمل سوق داده و تجمیع و تحکیم می فرماید. همانطور که آیه شریفه می فرماید: "وَ رَبَطنا عَلَی قُلوبِهِم إذ قامُوا فَقالُوا ربنا رب السموات و الارض؛ و دلهایشان را محکم ساختیم در آن موقع که قیام کردند و گفتند پروردگار ما پروردگار آسمانها و زمین است". یکی دیگر از شعائر الهی که در فقه شیعه بدان تصریح شده است، زیارت معصومین علیهم السلام و بالاخص زیارت و عزاداری حسینی علیه السّلام می باشد. به علاوه ی آنکه دلایل متعدّدی وجود دارد که احیا و اقامه‌ی عزای سیدالشهدا علیه السلام به همه انحای آن (مشروط به آنکه فی نفسه حرمتی نداشته باشد) از نشانه‌های ایمان و عوامل اقامه‌ی دین است. شعائر حسینی علیه السلام از مصادیق امتثال امر مودّت اهل بیت رسول الله صلوات الله علیهم اجمعین است که آیه کریمه اجر رسالت را مودّت ایشان میداند: "قُل لا أسئَلُکُم عَلَیه أجراً إلّا المَوَدّةَ فِی القُربَی" ✔️ تولّی و تبرّی که اصلی‌ترین شاخصه ی مودّت می‌باشد، در اقامه‌ی عزای حسینی علیه السلام تجلّی یافته است؛ چراکه از سویی عزادار خود را متعهّد به حفظ آرمانها و اهداف سیدالشهدا علیه السلام و همچنین متعهّد به مبارزه با عوامل غربت و شهادت ایشان می‌داند. از این رو دوستی و دشمنی خود را بر محور دین خدا تنظیم می‌نماید و از این جهت است که شعائر حسینی علیه السلام ، شعائر الهی می‌گردند. از سوی دیگر کربلای اباعبدالله علیه السلام جلوه گاه تمامی اسلام گشته است؛ به همین خاطرست که گفته میشود «الاسلامُ مُحمّدیّ الوجودِ حسینیُّ البقاءِ». بنابراین شعائر حسینی علیه السلام فی نفسه مقدّس و فریضه است؛ لکن تقدّس آن به جهت عظمت خداوند و جریان ولایت او بر عالم و عالمیان می‌باشد. چون شعائر حسینی علیه السلام ، موجب بسط ولایت الهی در جهان است، همگان موظّف به تعظیم آن هستند و روایات مملوّند از تأکید به زیارت و عزاداری برای سیدالشهدا علیه السلام و بیان ثواب های بی شمار برای آن. ✔️ جالب توجّه است که در خلال روایات، بسیار به ثواب زیارت اباعبدالله علیه السلام پرداخته شده است؛ لکن یک زیارت است که علی الظاهر پاداشی برای آن مطرح نشده، بلکه سیاق آن نشان از نوعی وظیفه دارد.

توضیح آنکه تنها زیارت در روز اربعین اباعبدالله علیه السلام است که به عنوان علامت شیعه اهل بیت علیهم السلام اعلام شده است. چنین بیانی گویا میخواهد وظیفه‌ای را تعیین فرماید که عیار صدق مدّعیان باشد و معیار صف بندی آخرالزمانیان. امام حسن عسکری علیه السلام می فرمایند: «عَلاماتُ المؤمنِ خَمسٌ: صَلَواتُ إحدي و خَمسينَ، و زيارةُ‌ الأربعينَ، و التَّخَتُّم بِاليَمينِ، و تَعفيرُ الجبین، و الجَهْرُ بِبسم اللهِ الرَّحمنِ الرَّحيمِ؛نشانه‌هاي مؤمن پنج چيز است: اوّل: نماز پنجاه و يك ركعت (واجب و نافله در طول شبانه روز) دوّم: زيارة اربعين سوّم: انگشتر در دست راست نمودن چهارم: پيشاني بر خاك گذاردن پنجم: بلند گفتن بسم‌ الله ‌الرّحمن الرّحيم در نمازها». ✨این زیارت در واقع بزرگداشت یوم الله اربعین است؛ اربعینی که خود بزرگداشت واقعه ی کربلا و تمامی آرمان‌های آسمانی آن می‌باشد. 🏴@shab_amaliat

بسم الله الرحمن الرحیم پرونده ویژه اربعین ✔️ زیارت اربعین در روایات زیارت در روز اربعین از جمله زیارت هایی است که دارای زیارتنامه یمأثور می‌باشد؛ و این نشان از اوج اهتمام معصومین علیهم السلام به این زیارت دارد. آنچه از معارف در این زیارتنامه گنجانیده شده، به مثابه مرامنامه ای است که زائر با سیدالشهدا علیه السلام در میان می‌گذارد و بر آن اساس عهد و بیعت می‌سپارد. اصلی‌ترین روایتی که دالّ بر مطلوبیّت زیارت اربعین می باشد، فرمایش امام حسن عسکری علیه السلام است که در ضمن احصاء نشانه‌های مومن (=شیعه راستین)، زیارت اربعین را بعنوان یکی از آنها معرّفی می‌فرمایند. مقصود از عبارت «زیارت اربعین» نه دیدار چهل مومن است و نه چیز دیگر؛ بلکه تنها زیارت سیدالشهدا علیه السلام در روز اربعین را توصیه می‌کند. چراکه الف و لام بر سر کلمه‌ی اربعین (الأربعین) نشان از معهود بودن آن نزد مردم و اشاره به زیارت خاصّی که مورد تصدیق و آشنای مومنین است دارد. اینکه زیارت اربعین در کنار نمازهای واجب و مستحبّ قرار گرفته، می‌تواند حاکی از معانی والایی باشد. همانطور که آیت الله جوادی آملی معتقدند که این همنشینی دلالت دارد بر تعیین ستون دین و ستون ولایت. همانگونه که نماز بعنوان ستون دین معرّفی و توصیه شده است، زیارت اربعین نیز به عنوان ستون ولایت مورد تاکید می‌باشد. آنچه مرز بین ایمان و کفر است، نماز میباشد و آنچه مرز گردن نهادن به ولایت الهی یا ولایت طاغوت می‌باشد نیز زیارت اربعین است؛ چراکه بزرگداشت واقعه‌ی کربلا در روز اربعین به واقع زنده نگه داشتن واقعهای است که در آن تمامی اسلام در برابر تمامی کفر حضور می‌یابد و تجلّی تامّ مصاف همیشگی جبهه‌ی حق و جبههی باطل می‌گردد. حضور در دایره‌ی ولایت الهی، نه تنها تولّی اولیای حق را می‌طلبد، بلکه همواره تبرّی از ولایت طاغوت را نیز باید به همراه داشته باشد و این مهم با زنده نگاه داشتن یاد غربت و شهادت مظلومانهی امام حسین علیه السلام و اقامه‌ی عزا برای حضرتش انجام گرفته است. اینکه حضرت رضا علیه السلام به ابن شبیب می‌فرماید که همواره بر حسین علیه السلام اشک بریزد، و در حین این ذکر و اشک، آرزوی همراهی با حضرتش و شهدای کربلا را بنماید «فَقُل مَتی مَا ذَکَرتَه: یا لَیتَنی کُنتُ مَعَهُم فَأفوزَ فَوزاً عَظیماً»، یک تعلیم مکتبی است و نه صرف یک آرزو. آنکه قلبش آرزوی حضور در جرگهی یاران عاشورایی سیدالشهدا علیه السلام را دارد، اندیشه‌اش جدای از درس روضه‌های حضرتش نخواهد بود؛ و آنکه چون اصحاب حسین علیه السلام بیاندیشد، عملکردی شبیه ایشان خواهد یافت. این «اندیشه سازی از طریق دل» شاهکار منحصر به فرد سیدالشهدا علیه السلام است. @shab_amaliat

بسم الله الرحمن الرحیم 🌹گفتار چهارم: عبادت اجتماعی زیارت پیاده🌹 حرکت همگانی میلیونها انسان به سوی هدفی مشترک، فی‌نفسه اعجاب‌انگیز است؛ امّا اعجاب‌انگیزتر خواهد بود وقتی که دریابیم عبادتی میلیونی در حال وقوع است، عبادتی با چندین بُعد و جهت. پیاده به زیارت رفتن را روایات ستوده و برای آن ثوابهای متعدّدی برشمرده‌اند. از این میان برخی پیرامون پیاده به حجّ رفتن هستند، برخی پیرامون سیره اهل‌بیت علیهم‌السلام در پیاده رهسپار حجّ شدن و برخی نیز زیارت پیاده اباعبدالله علیهم‌السلام را توصیه می‌نمایند. این مجموعه نشان از عبادت بودن، زیارت پیاده دارند. همچنین اندیشمندان اسلامی قاعده‌ای را بیان کرده‌اند مبنی بر آنکه پیاده به سوی عبادت رفتن، خود عبادت می‌باشد: «المشی الی العبادة عبادة». لذا زیارت پیاده‌ی حرم آل الله علیهم‌السلام عبادت خداوند متعال است و مشمول ثواب خواهد بود. از سوی دیگر زیارت پیاده، همراه خود ملزوماتی دارد که به درجه‌ی عبادی بودن آن می‌افزاید. توضیح آنکه پیاده سفر کردن، سختیها و مشقّتهای خاصّ خود را دارد؛ لکن زائری که به شوق رسیدن به مزور و محبوب این راه را طی میکند، سختیها را با اختیار و علاقه به جان میخرد. لذا هر گاه که سختی متوجّه او میشود، دل و فکر را متوجّه محبوبی میکند که به سویش رهسپار است و این ذکر مدام محبوب، زمینه‌ی روشنایی قلب و همراهی عملی زائر پیاده با مزور را به ارمغان خواهد داشت. چراکه اصلیترین عاملی که انسانها را به ورطه‌ی هلاکت می‌کشاند، غفلت از ولیّ و مولایش می‌باشد و ذکر، بهترین و موثّرترین راهبردی است که غفلت را می‌زداید؛ به خصوص که این ذکری است که چندین روز تداوم دارد و به این دلیل حلاوت معیّت با ولیّ خدا در ذائقه‌ها می‌نشیند و دیگر زندگی بدون ولیّ را تحمّل نخواهند کرد. چنین ذکری ذاکر را از پستیهایی که مانع همراهی با مذکور است، رها خواهد کرد؛ همانطور که حدیث شریف میفرماید: «إنَّه لَيسَ عَمَلٌ أحَبَّ إلَى اللّه ِ تَعالى و لا أنجى لِعَبدٍ مِن كُلِّ سَيِّئَةٍ فِى الدُّنيا وَ الآخِرَةِ مِن ذِكرِ اللّه؛ هیچ عملی نزد خداوند، محبوبتر و از بدیهای دنیا و آخرت، نجات‌بخش‌تر از ذکر و یاد خدای متعال نیست». ذکر حقیقی دو شرط دارد: یکی معرفت صحیح نسبت به مذکور و دیگری توجّه به او و حضور او. هر دوی این شروط در زیارت پیاده اربعین مشهود است. زائر با معرفت به شخصیّت ولیّ خدا که در راه تحقّق حکومت او در سراسر گیتی، خون قلب خود و عزیزانش را فدا نموده و اکنون نیز در هر قدم زائر همراه اوست، بلکه با دعوت خود ایشان است که به زیارتش بار می‌یابد. یاد و ذکر سیدالشهدا علیهم‌السلام همراهی توأمان عقل و عمل است. هم معارف و شناختهای انسان را افزون میکند و هم با روضه‌هایش، قلب را مالامال از محبّت و شوق وفای به عهد می‌نماید. چنین است که هرگاه سخن از سیدالشهدا علیهم‌السلام در میان باشد، همّتها مضاعف گشته و موانع رسیدن به آرمانها رنگ می‌بازد و چنین ندا سر میدهد: «فَاَسئَلُ اللهَ الّذی أکرَمَنی بِمَعرِفَتِکُم وَ مَعرِفَةِ أولیائِکُم وَ رَزَقَنِی البَرائَةَ مِن أعدائِکُم أن یَجعَلَنی مَعَکُم فِی الدُّنیَا وَ الآخِرَةِ وَ أن یُثَبِّتَ لِی عِندَکُم قَدَمَ صِدقٍ فِی الدُّنیَا وَ الآخِرَةِ»؛ تا معیّت با امام، روزی دنیا و آخرت او گردد. وقتی میلیونها قلب، با هم در ذکر حسین علیهم‌السلام هم‌نفس می‌شوند و عبادتی جمعی را شکل می‌دهند، امّتی حسینی شکل گرفته است که شبکه‌ی ارتباطی‌شان بر محور ولیّ خدا قرار دارد. آحاد امّت حسینی علیهم‌السلام می‌دانند که به یکدیگر نیازمندند و باید یاری‌کننده‌ی هم در جبهه‌ی حق باشند. تواصی به صبر و تواصی به حقّ، مهمترین ویژگی چنین جامعه‌ای است. لذاست که نمونه‌ی کوچکی از این همدلی و هم‌جبهه‌گی را در همایش زیارت پیاده اربعین بین انسانهایی با ملّیّتها و مذهبهای گوناگون نظاره‌گریم. امّت حسینی از آنجا که در ولیّ خویش محو می‌شوند –همانطور که اصحاب سیدالشهدا علیهم‌السلام در او فانی شدند «وَ عَلَی الارواحِ الّتی حَلَّت بِفِنائِکَ»- اراده‌ای جز اراده‌ی او در سر ندارند و خدمت به آرمانهای او را تنها راه سعادت مییابد؛ لذا از آسیبها و خطراتی که در کمین سایر جوامع است مانند مقام‌پرستیها، ثروت‌اندوزیها، حسادتها و بخلها و غیره، مبرّا خواهد بود. عبادت اجتماعی امّت حسینی در زیارت پیاده‌ی اربعین از آنجاکه تهذیب جمعی را به ارمغان میآورد، جامعه را مملو از معنویّت خواهد کرد. 🏴 @shab_amaliat

بسم الله الرحمن الرحیم *پرونده ویژه اربعین* ✔️ گفتار پنجم: تجلّی قیادت معنوی سیدالشهدا علیه السلام در زیارت اربعین امام حسین علیه السلام خون قلب خویش را بذل فرمودند تا پرده‌های جهالت را برچیده و مردم را از سرگردانی گمراهی نجات عنایت فرمایند (بَذَلَ مُهجَتَهُ فیکَ لِیَستَنقِذَ عبادَکَ مِن الجَهالَةِ وَ حَیرَةِ الضَّلالَةِ). آنچه مردم را از ولایت الهیّه غافل می‌سازد یا جهالت است یا سرگردانی در وادی طاغوت؛ امّا امام حسین علیه السلام چنان مسیر تاریخ را بر سر انگشت ایثار خویش هدایت نمودند که هیچ قلبی نخواهد توانست نسبت به ایشان و آرمان هایشان بی‌تفاوت باشد و موضع‌گیری نکند. در حقیقت خون سیدالشهدا علیه السلام کار را تمام کرده است و آینده‌ی بشریّت و حکومت عدل و توحید بر جهان را تضمین کرده است. کربلا درسی است که برای تمام تاریخ گفته شده است؛ بدین معنا که مخاطبش تنها مردم کوفه یا ساختار حکومت فاسد اموی نیست، بلکه خود را قلب تاریخ میداند و با تپش های عاطفه و عشق و ایثار با آن سخن می‌گوید و تکامل تاریخ را نشانه گرفته است. و این تنها از عهده‌ی امام معصوم علیه السلام برمی آید که تمام مراحل تاریخ را به چشم ببیند و برای آنها الگویی تکاملی ترسیم نماید؛ الگویی که هم در آن مقابله‌ی با ستمگری و تجاوز از حدود وجود دارد و هم موج ارزش گرایی و انسانیّت می خروشد. لذا هیچ حرکت اصلاحی در تاریخ، نمی‌تواند بدون نظاره به آن الگوی زنده رخ دهد. «اصلاً سیدالشهدا علیه السلام به این علّت شمشیر میزدند که ارزش بر تاریخ مسلّط شود نه اینکه در همان وهله، ساختارها اصلاح شود». ✨امام حسین علیه السلام هم «مصباح هدی» است و هم «سفینة النجاة». توضیح آنکه وقتی کسی در برهوت گمراهی گرفتار است، نیازمند نوری است تا راه را به او نشان دهد و هدف را برایش روشن نماید. پس از آن، به وسیله‌ای نیاز خواهد داشت تا او را به سرمنزل برساند. امام حسین علیه السلام خود به تنهایی هم روشنگر هدف و مسیر و هدایتگر بشریّت است به سوی حصن حصین الهی، و هم خود کشتی نجات است که تنها با تمسّک به او می‌توان به ساحل حقیقت بار یافت. یکی از وجوه حدیث شریف نبوی صلوات الله علیه و آله:«حسینٌ منّی و أنا من حسین» نیز همین است که آنچه حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله از هدایت مردم بر عهده داشت و در اختیار ایشان قرار داد، امام حسین علیه السلام آن را حفظ کرده و دستگیری امّت را در طیّ مسیر هدایت برعهده گرفت. حضرت سیدالشهدا علیه السلام عالم را تحت ولایت الهیّه، مقدّس می‌خواهد و این قدسی کردن عالم بشریّت، آن چیزی است که جبهه‌ی باطل برنمی‌تابد و با آن به مبارزه برمی‌خیزد. امّا از آنجا که در این مبارزه، غالباً باطل با چهره‌ای شبیه به حق حضور می‌یابد، عموم مردم در گرد و غبار فتنه گرفتار می‌شوند. تشخیص چهره‌ی نفاق و افشای آن، رسالتی است که امام معصوم علیه السلام بر عهده دارد. این افشاگری با مقابله‌ی جبهه ی باطل همراه خواهد بود و به تبع مردم باید موضع خویش را نسبت به طرفین این مبارزه اتّخاذ کنند. اقامه‌ی عزا یکی از مهمترین راه‌هایی است که نمایانگر موضع‌گیری مردم می‌باشد. به همین خاطر است که جامعه‌ی تشیّع اصیل همواره چهره‌ی نفاق را به خوبی می‌شناسد و فریب تظاهرهای آن را نمیخورد؛ چرا که عمق استراتژیک درگیری با جبهه‌ی باطل را در عزاداریها به او شناسانده اند. پس میتوان چنین گفت که قیادت و رهبری معنوی سیدالشهدا علیه السلام بوسیله ی مجالس روضه و دسته‌های عزا در تاریخ جاری است و همواره ارزش‌های الهی را در قلبها و جوامع زنده می‌دارد. 🏴@shab_amaliat

بسم الله الرحمن الرحیم *پرونده ویژه اربعین* قیادت و رهبری معنوی سیدالشهدا علیه السلام بوسیله‌ی مجالس روضه و دسته‌های عزا در تاریخ جاری است و همواره ارزش‌های الهی را در قلبها و جوامع زنده میدارد. حضرت امام خمینی رضوان الله تعالی علیه می فرمایند: «روضه ی سیدالشهدا علیه السلام برای حفظ مکتب سیدالشهدا علیه السلام است. آن کسانی که میگویند روضهی سیدالشهدا علیه السلام را نخوانید، اصلاً نمی‌فهمند مکتب سیدالشهدا علیه السلام چه بوده و نمی‌دانند یعنی چه؛ نمیدانند این گریه‌ها و این روضه‌ها حفظ کرده این مکتب را. الان 1400 سال است که با این منبرها و با این روضه‌ها و با این مصیبت‌ها و با این سینه‌زنی ها ما را حفظ کرده‌اند؛ تا حالا آورده‌اند اسلام را. این عدّه از جوان‌هایی که اینطور نیستند که سوءنیت داشته باشند، خیال میکنند حالا باید ما حرف روز بزنیم! حرف سیدالشهدا علیه السلام حرف روز است، همیشه حرف روز است، همیشه حرف روز را سیدالشهدا علیه السلام آورده است دست ماها داده و سیدالشهدا علیه السلام را این گریه‌ها حفظ کرده است و مکتبش را، این مصیبت‌ها و داد و قالها حفظ کرده؛ این سینه‌زنی ها و این دسته‌جات حفظ کرده. اگر فقط مقدّسی بود و توی اتاق و توی خانه می‌نشست برای خودش و هی زیارت عاشورا می‌خواند و تسبیح می گرداند، نمانده بود چیزی، هیاهو میخواهد. هر مکتبی هیاهو میخواهد، باید پایش سینه بزنند، هر مکتبی تا پایش سینه‌زن نباشد، تا پایش گریه کن نباشد تا پایش توی سر و سینه زدن نباشد، حفظ نمی‌شود». ✨ آنچه در زیارت اربعین نهفته است نیز همین قیادت معنوی سیدالشهدا علیه السلام است. حضرت همانطور که صحنه‌ی کربلا را مدیریّت نمودند به گونه‌ای که تمامی یاران ذیل ولایت الهیّه ایفای نقش کنند و چهره‌ی نفاق و منافقان به طور کامل رسوا گردد، صحنه‌های اسارت را نیز سرپرستی کردند تا استیفای ثمرات و اهداف قیام با موانع مواجه نشود. به عبارت دیگر سیدالشهدا علیه السلام عهد بندگی خویش را با خداوند به انجام می رسانند و یاران خویش را ذیل هم عهدی با خویشتن به مراتب تقرّب رهنمون می‌شدند. حتّی پس از شهادت، سر مطهّرشان بر فراز نیزه مشغول سرپرستی کاروان اسراء در مسیر تکمیل قیام عاشوراییشان بود. در مقاتل آورده‌اند اند که سر مطهّر به اطراف چشم می‌گرداند، اشک می‌ریخت، قرآن می‌خواند و...؛ اینها همه نشان از آن دارد که برای قیادت معنوی، حیات و ممات حضرتش تفاوتی ندارد و در هر صورت حضور ایشان مداوم است. لذا چنانچه زینب کبری سلام الله علیها مدل و الگویی را برای پاسداشت قیام کربلا ارائه می‌فرمایند، این الگو حاصل قیادت معنوی سیدالشهدا علیه السلام بوده است و بدین ترتیب برای امت حسینی لازم الاتّباع می‌باشد. ✔️ و زیارت روز اربعین نقطه‌ی اوج الگویی است که به تأیید سیدالشهدا علیه السلام انجام گرفته و همچنان با تأیید و عنایت ایشان است که رونق می‌گیرد و دلها به سویشان متمایل می‌گردند. 🏴@shab_amaliat

بسم الله الرحمن الرحیم *پرونده ویژه اربعین* ✔️ گفتار ششم: اهتمام علما و بزرگان دین نسبت به زیارت پیاده ی اربعین یکی از راههایی که در تشخیص شعائر الهی راهگشایی میکند، توجّه به سیره ی علمای دین میباشد. در مورد راهپیمایی اربعین نیز همین قاعده صادق است. با مراجعه به تاریخ درمی یابیم که در رأس تمامی بزرگان دین، صحابی جلیل القدر رسول خدا صلی الله علیه و آله ، جابر بن عبدالله انصاری است که در سال 61هجری قمری خود را از مدینه به زیارت اربعین میرساند. حضور جابر در کربلا–با توجّه به تاییداتی که از سوی معصومین علیهم السلام در مورد مقام معنوی ایشان وارد شده است- با حالت پیری و نابینایی، نشان از اهمّیّت این حضور دارد. پس از آن تنها در زمان امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلام بود که خفقان حاکم بر جامعه‌ی مسلمین فروکش نمود، و بدین خاطرست که زیارتنامه عاشورا و زیارتنامه اربعین در زمان ایشان به مردم ارائه شد. لکن باز هم شرایط برای زیارت سیدالشهدا علیه السلام در روزهای عادی چندان مهیّا نبود، چه رسد به زیارت اربعین آن هم دسته جمعی و پیاده. آخرین نشانه‌ای که از سوی اهل‌بیت علیهم السلام به شیعیان داده شده، روایت امام حسن عسکری علیه السلام می باشد که در ذیل نشانه‌های مومن، زیارت اربعین را احصا می‌فرمایند. لذا علمای اسلام نیز در هر زمان که گشایشی حاصل می‌شد، به سوی کربلا می شتافتند؛ خصوصاً در آن زمان که اکثر علما در نجف حضور داشتند. از جمله‌ی علمایی که در دوره‌ی معاصر به زیارت پیاده اربعین اهتمام ورزیدند، شیخ انصاری رضوان الله تعالی علیه و میرزا حسین نوری رضوان الله تعالی علیه می باشند. طبق نقل‌های تاریخی، این زیارت در زمان شیخ انصاری رضوان الله تعالی علیه بسیار باشکوه برگزار می‌شده لکن پس از ایشان ادامه نیافته است. سپس میرزا حسین نوری رضوان الله تعالی علیه دوباره زیارت پیاده اربعین را احیا نموده‌اند. همچنین علمای اسلام از جمله سیّد محسن امین عاملی، شیخ محمّد حسین غروی، آیت الله میرزا محمّد حسین نائینی، آیت الله ملکوتی، آیت الله شاهرودی، آیت الله مدنی، آیت الله سیّدمصطفی خمینی، علّامه امینی، امام موسی صدر و... رحمت الله علیهم، زیارت پیاده ی کربلا بخصوص در ایّام اربعین را در برنامه‌ی سالانه ی خویش داشتند. آیت الله مکارم نیز خود در این راهپیمایی حضور یافته‌اند. آیت الله جوادی آملی در کتاب شکوفایی عقل در پرتو نهضت حسینی، زیارت اربعین را ستون ولایت می‌دانند. امام خمینی رضوان الله تعالی علیه می فرمودند: «این روزهای بزرگ را بزرگ شمارید و اربعین ها را، عاشوراها را و امثال این ها را بزرگ بشمارید. اسلام این قدر برای اجتماع و برای وحدت کلمه تبلیغ کرده است و هم عمل کرده است. یعنی روزهایی را پیش آورده است که با خود این روزها و انگیزه این روزها تحکیم وحدت می شود؛ مثل عاشورا و اربعین». امام خامنه‌ای حفظه الله تعالی این کیفیّت از زیارت را از مصادیق شعائر الهی می‌دانند و می‌فرمایند: «تركیب «عشق و ایمان» و «عقل و عاطفه» از ویژگی‌های منحصر به‌فرد مكتب اهل‌بیت علیهم السلام است و حركت عاشقانه و مؤمنانه مردم از كشورهای مختلف جهان در این پدیده بی‌سابقه، بدون تردید از جمله شعائر الهی است». لذا قدم نهادن در این همایش با پشتوانه‌های سترگ از قول و فعل و تقریر معصومین علیهم السلام و علمای دین برخوردار است. 🏴@shab_amaliat

بسم الله الرحمن الرحیم *پرونده ویژه اربعین* ✔️ حضرت زینب سلام الله علیها، پرچمدار فرهنگ زیارت اربعین «کربلا در کربلا می‌ماند اگر زینب نبود» بیانی لطیف است از حقیقت آنچه زینب کبری سلام الله علیها انجام دادند. پاسداری از خون هایی که برای احیای اسلام فدا شده بود، نشر آرمان‌هایی که در کربلا ریشه دوانده بود، مبارزه با تحریف هایی که نسبت به دین و خاندان رسول خدا صلی الله علیه و آله صورت گرفته بود، از جمله رسالت‌هایی بود که زینب کبری سلام الله علیها در هم عهدی با امام خویش به انجام رساندند. حفظ آرمان‌ها و اهداف قیام در دل اسارت، بوسیله‌ی جامعه ای شکننده از زنان داغدار و کودکان ستم کشیده اعجازی بود که اگر زینب کبری سلام الله علیها آن را محقّق نساخته بود، بعید بود که در باورها بگنجد و چه رسد به آنکه از سوی آدمیان به عمل درآید. چنانچه امّت حسینی بخواهد وظایف خویش را به درستی انجام دهد، باید از زینب کبری سلام الله علیها الگو بگیرد و پا جای پای او بگذارد. اکنون باید محورهای نظری و محورهای عملیّاتی الگوی زینبیِ فرهنگ زیارت اربعین را تبیین نمود تا روشن گردد که چه رویکردی در این فرهنگ مورد نظر سیدالشهدا علیه السلام که کماکان رهبری این نهضت را برعهده دارند، می‌باشد. ادامه دارد... 🏴@shab_amaliat

بسم الله الرحمن الرحیم *پرونده ویژه اربعین* محورهای نظری زیارت اربعین ✔️ استغنای روحی حربه‌ی اساسی مستکبران تاریخ، از بین بردن هویّت مردم با ابزارهای گوناگون نظیر تهدید و ایجاد ترس و یا ایجاد شرایط تنگنا و مضیقه ی اقتصادی و... بوده است. به استضعاف کشیدن، راهبرد مشترکی است که ظالمان برای به خدمت گرفتن انسانها به کار میبرند و بدین وسیله دنیای خویش را به قیمت ایجاد فساد در زمین، به گمان خویش آباد می‌کنند. لذا چنانچه جامعه‌ی ایمانی، حقیقتاً به توحید معتقد و پایبند گردد، خود را از نظر مادّی و معنوی به خدای خویش وابسته می‌داند و در برابر تهدیدها و تطمیع های کافران و متجاوزان ایستادگی می‌کند. این استغنای روحی است که می‌تواند انسان را از افتادن در ورطه ی شرک و فسق نجات دهد. آنچه در الگوی زینبی سلام الله علیها در قالب فرهنگ زیارت اربعین تبلور بسیار دارد، استغنای روحی و افتقار الی الله می‌باشد. علی‌رغم شرایط سخت روانی و همچنین شرایط نابسامان جسمی، استغنای روحی چنان این جماعت شکننده را استقامت نگاه می‌دارد که حتّی یک سخن منافی ادب از زبان ایشان شنیده نمی‌شود و هر چه مقاتل نقل کرده‌اند، همگی کلماتی وزین، منطقی و مدبّرانه است. ✨ رهبری معنوی سیدالشهدا علیه السلام جامعه‌ی بشری را به آزادگی از تمامی دلبستگی‌های فانی دنیا و افتقار الی الله می‌رساند و دست نیازشان را به درگاه الهی متّصل می‌نماید. لذاست که جامعه‌ی محبّین سیدالشهدا علیه السلام در سخت‌ترین شرایط نیز مقاومت می‌کنند و ندای «ما رأیتُ الّا جمیلاً» بر لب می‌سرایند. تهذیب فردی و جمعی در جامعه‌ی حسینی علیه السلام ناشی از همین استغنای روحی است که زینب کبری سلام الله علیها در روح این امّت دمیده اند. عزاداران و زوّار اربعینی با وجود این محور نظری، اوّلاً از رذایل فردی و درونی مبرّا می‌گردند؛ و ثانیاً جهت‌گیری حبّ و بغض‌های آنها با امامشان یکی می‌شود. چنین عزّتی است که اراده‌ای پولادین را رقم میزند؛ اراده‌ای که تاریخ را تحت تأثیر خود قرار داده و به سوی تکامل هدایت می‌کند. 🏴@shab_amaliat