آخہ ما یہ ساعت تو هیئت ها گریہ مےکنیم، سر و چشممون کم میارھ! حالا تصور ڪنین حالِ آقامونو💔!

پر حرفے نکنم ... مخلص کلام اینکہ: اگر مےگیم کاش بودیم و امام حسین'؏ رو تنها نمےذاشتیم، مردِ عمــل باشیم و امامِ زمان‌مون رو تنها نذاریم✨! دعا ڪنیم براشون ... برای ظهور و سلامتےشون❤️!

امام زمان'عج، آمین گوی دعاهاتون✨! درپناه‌حق🕊

- ساعت بہ وقت عاشقے💕✨ بہ وقت『ملجاء'🌿』‌ "ان‌شاالله امشب سہ پارت تقدیمتون مےڪنم . . . !"

✨🌷✨🌷 🌷✨🌷 ✨🌷 🌷 بسم‌رب‌الحسین'؏✨ - 『ملجــاء'🌿』- (فَفَروا اِلےَ الحُسین'؏❤️!) "#قسمت_دهم ؛ گمشده را راه نشان، کربلاست !" 📜 صبحونه رو خورده، نخورده؛ از جا بلند شدم. ذوق دیدن دوباره سعید و شنیدن توضیحاتش، بزرگترین انگیزه‌م برای این موقع صبح، بیرون زدن از خونه بود. از سر میز بلند شدم و خداحافظی کردم. کیفم رو برداشتم، خواستم برم که مامان از نخوردن صبحونه‌م گله کرد. نمیخواستم تو روزی که اینطور خوشحال و پر انرژی ام، مامان تا عصر دل نگرون خورد و خوراکم باشه. برگشتم و یه نون لواش کامل رو روی میز پهن کردم. هر چی پنیر تو بشقاب ها مونده بود رو روش چپه کردم و یه مشت گردو پاشیدم روش. تندی لولش کردم و لا پلاستیک، تو کیفم چپوندمش! وقتی لبخند رضایت مامان رو دیدم، شارژ شدم و دوییدم سمت در. دستم رو دستگیره بود که سوالی ذهنم رو مشغول کرد. امروز اولین روزی بود که رسما پا توی راه جدیدی میذاشتم و دلم میخواست هر چند تو لفافه اما نظر مامان رو بدونم. برگشتم و کیفم رو روی اپن انداختم: «مامان؟» ظرف ها رو تو ظرفشویی گذاشت و برگشت سمتم: «جانِ مامان؟» - «شما سیدی دیگه! نه؟» + «سید بودن ماهایی که از سمت مادر سیدیم رو خیلی به رسمیت نمیشناسن! خیلی لطف کنن میگن: میرزا!» شانه بالا دادم و گفتم: «میخوان بشناسن، میخوان نشناسن! مهم اینه که امامای ما از سمت مادرشون که حضرت زهرا (س) باشن، سیدن. پس شما هم سیدی!» مامان که انتظار شنیدن چنین استدلالی رو از زبون من نداشت، با تعجب بهم خیره شد. خندیدم و گفتم: «بگو ببینم سیدخانم! دوست داری شاه پسرت مذهبی بشه یا نه؟» هنوز با جمله قبلم کنار نیومده بود و با شنیدن این جمله، رنگ از صورتش پرید. از تعجب دهنش خشک شده بود و یه قلپ از لیوان شیرِ روی میز، خورد. حق با مامان بود. کی فکرشو می‌کرد یه روز علی اکبر از دم در بسیج رد بشه؟ چه برسه به اینکه بخواد بسیجی بشه! مامان مِنّ و منّی کرد و با خنده گفت: «کدوم مادری دوست نداره بچه‌ش عاقبت به خیر بشه!» ذوق زده از جوابش از رو اپن پریدم و بغلش کردم! زیر گوشش آروم گفتم: «دعام کن مامان! میخوام بشم مثل نوکرای امام حسین (ع)!» صورتش رو بوسیدم، کیفم رو برداشتم و دوییدم سمت در. آخرین تصویری که دیدم، چشمای خیس و لبخند روی لبش بود. سرِ خیابون برای اولین تاکسی دست تکون دادم و سوار شدم. فرصت رو غنیمت دونستم و کتاب روایت عشق رو از کیفم بیرون کشیدم. دستی به جلدش کشیدم و اسمش رو خوندم: «روایت صحرای عشق ..!» خواستم بازش کنم که یاد حرفای میثم و سعید و خواب خودم افتادم و به حرمت کتاب، صلواتی فرستادم و با بسم الله بازش کردم. بعد صفحه بسم الله، یه برگه کوچیک بود که کسی روش چیزی نوشته بود. برش داشتم و تاشو باز کردم. بالای برگه با رنگ سرخ، نوشته بود: «بسم رب الحسین!» دو خط پایین تر، با خط خوش و جوهر سبز رنگ، نوشته بود: - «دنیای خاکی ما، هزار توی پیچ در پیچی‌ست که انسان را از بدو تولد در خود گم میکند. دیدنِ تو در تویَش بصیرت و دیدن راه رهایی‌اش چشم دل میخواهد. آن روز که در خلوت خویش اعتراف کردی، گم گشته‌ای؛ بدان تازه راه یافته‌ای! پیش گوشت به تقلب میخوانم ای دوست... گم شده را، راه نشان کربلاست! فروا الی الحسین علیه السلام!» درست یادم نیست چقدر گذشت و چندبار جملات محیرالقلوب این کاغذ کوچیک رو خوندم، اما وقتی به خودم اومدم که راننده تاکسی صدام زد و از رسیدن به دانشگاه خبر داد! ــــــــــــــــــــــــــــــ اولین کلاسم که تموم شد، سعید بدو بدو رفت دفتر بسیج! منتظرِ برگشتنش، تو سالن قدم میزدم. قبلا اینطور نبودم. بود و نبودش کنارم برام فرق چندانی نداشت! همیشه سرم تو چی لاک خودم بود. اما دیگه اوضاع فرق میکرد. من تازه داشتم طعم شیرین رفاقت رو کنار سعید و با یادِ میثم، میچشیدم. بی هدف این طرف و اونطرف میرفتم که چشمم به دفتر محمدرضا خورد. چند ثانیه ایستادم و خیره به کلمه «بسیج»، به دعوای عقل و دلم گوش میکردم. دلم میگفت: «یاعلی بگو و برو بپذیر جایی رو که میثم برات انتخاب کرده بود.» و عقلم بی رحمانه میگفت: «تو مالِ بسیج نیستی! بکش کنار...» نوبت خودم بود که بین عقل و دلم حرف بزنم: «حرف هردوتون قبول! اما جفتتون قبول دارین که هر اتفاقی تو این دنیا یه تیکه از پازله! بنظرم اینکه صبح به مامان گفتم میخوام نوکرالحسین بشم و حالا اولین چالشی که بهش برخوردم بسیجه، به هم ربطی دارن! یعنی .. یعنی با بسیج می‌تونم مثل نوکرای امام حسین (ع) بشم! نظرتون؟» 💌 - این عاشقانه ، ادامه دارد ... ✍🏻 ــــــــــــــــــــــــــــــ ــ هدیه به‌ آقای جوانان حضرت علے‌اکبر (؏)💕 بـھ قلــم : نوڪرالحســن (مرضیـه_قــٰاف)🌱 - بـا احتـرام #ڪپۍممنـوع‌⚠️'! نشر‌ باقید نام نویسندھ و‌ منبع ، #بلامـانع✋🏻🌼! ✨قرارگاه‌شھیدحسین‌معزغلامے 𓄳 https://eitaa.com/shahid_gholami_73

✨🌷✨🌷 🌷✨🌷 ✨🌷 🌷 بسم‌رب‌الحسین'؏✨ - 『ملجــاء'🌿』- (فَفَروا اِلےَ الحُسین'؏❤️!) "ادامه #قسمت_دهم ؛ گمشده را راه نشان، کربلاست !" 📜 چند ثانیه طول کشید تا شک کنم بین راه چیزی توی سرم خورده. باورم نمیشد که منتظر شنیدن جوابی از عقل و دلم بودم! ناراحت از تصمیمی که نمیتونستم بگیرم، کیفم رو بغل گرفتم و روی صندلی نزدیک دفتر نشستم. دستی به صورتم کشیدم که چشمم به کتابِ روایت عشق خورد که از لای زیپ باز کیفم، دست تکون میداد. از دیدنش، ناخوداگاه رفتم به دیدار اول. تو عالم خواب... وقتی که نه اسمی به یادم مونده بود و نه خطی بود که ببینم! فقط یک جمله بود، که چشم دنیا بینِ من، توان دیدن و خوندنش رو داشت: «چشم دل باز کن که جان بینی! آنچه نادیدنی‌ست، آن بینی!» عقل و دل هر دو رو کنار زدم. باید چشم دلم رو قاضی می‌کردم. تصمیمم رو گرفتم و با اطمینان از جا بلند شدم. یه «برو کنارتا باد بیاد» تمیز به عقلم گفتم و بی توجه به تلاشش برای منصرف کردنم، خودمو به دفتر محمدرضا رسوندم. تقه ای به در زدم. منتظر شنیدن "بفرمایید" نشدم و رفتم داخل. از دیدن و بودن سعید که تا کمر تو برگه های روی میز بود، همه صورتم شد یه لبخند بزرگ. نیم نگاهی بهم کرد و گفت: «به به! اخوی علی اکبر! منور فرمودید!» خندیدم و مشغول احول پرسی با محمدرضا شدم. وقتی کسی پیگیر دلیل اومدنم نشد، خودم رفتم جلو و رو به روی سعید نشستم: «چیکار میکنی سعید؟» شماره ای رو زمزمه کرد و روی برگه نوشت. نفس سنگینی کشید و گفت: «تازه میفهمم میثم چی میکشیده! طفلک هر بار تا غروب میموند، برگشتی نای حرف زدنم نداشت!» ابروهام از تعجب بالا رفت: «تا این حد یعنی؟» خندید و سرتکون داد. منّی و منّی کردم و پرسیدم: «دست تنها سختت نیست؟» نگاه گذرایی بهم کرد و مشکوک، گفت: «چرا خب...» آب دهنم رو قورت دادم استرسم رو رو ضرب پاهام به زمین خالی کردم. میدونستم احوالم تقصیر عمری بود که به دور ازین جاها سپری شد و حالا پذیرش حضور مداوم تو این سبک کارا، برام سخت بود! دسته کولمو تو مشتم فشار دادم و پرسیدم: «میگم... چرا جانشین نمیاری برا خودت؟» اینبار نگاهش بهم طولانی تر شد. برای اولین بار وقتی بهم نگاه کرد، چشماش عصبانی بود. اخم کرد و نفس سنگینی کشید. همینطور که زیر برگه ای رو امضا میکرد، خیلی جدی گفت: «اومدی بگی کسی دیگه ای روجات بیارم؟ باید بهت بگم که خیلی کار اشباهی کردی! الانم وقتت رو تلف نکن! اگر هیچوقت هم نخوای بیای، اسمت رو حکم جانشینی رو با هیچ اسم دیگه ای عوض نمیکنم!» سرشو بلند کرد و خیره به چشمام گفت: «اینو آویزه گوشت کن علی اکبر! عوض نمی‌کنم!» قند تو دلم آب شد. از ذوق چنان لبخندی زدم که گوشه های توی گونه هام احساس درد کردم! از فشاری که به خودکار توی دستش میداد، میشد فهمید جقدر عصبانیه! سرمو به دستم تکیه دادم و گفتم: «تو مگه عصبانی شدن هم بلد بودی؟» بدون اینکه سرشو بلند کنه یا اخمش رو باز کنه، گفت: «رو رفیق غیرت دارم! اینم آویزه گوشت کن!» نگاهم برگشت سمت محمدرضا. از رفتارش استرس میبارید! با دیدنش فقط یک سوال توی سرم پیچید: «یعنی سعید اینقدر ترسناک بود؟» زدم زیر خنده که باتعجب اما همچنان با اخم سربلند کرد. - «با اخم هم جذاب میشیا!» چشای سعید گرد شد. محمدرضا از زیر میز آروم لگدی به پام زد و وقتی نگاش کردم گوشه لبشو گاز گرفت! جواب سوالم رو گرفتم و با خودم گفتم: «سعید ترسناک نیست ولی .. عجب اقتداری داشت من نمیدونستم! پیش من که از مظلومیتش دل آدم به رحم میومد!» سعید که سرشو پایین انداخت، کولمو کنارم گذاشتم و رفتم کنارش نشستم. دستمو دور شونش حلقه کردم و گفتم: «گل گاو زبون بیارم فرمانده؟!» حرفی نزد. شونشو بالا کشیدم و صافش کردم: «بابا چرا جوش میاری؟ دمت گرم که اینقدر هوا رفیقاتو داری! ولی بذار منم حرف بزنم خب!» خیلی جدی گفت: «حرف بزن خب!» باز آب دهنم رو قورت دادم و با مکث کوتاهی گفتم: «اومدم بگم... یعنی نگم... اومدم زیر حکمم رو امضا کنم!» اخماش باز و چشاش گرد شد: «حکمِ چی؟» خندیدم: «همچین میگی حکم چی انگار چند تا حکم برام اومده! حکم جانشینی‌ت دیگه!» لبش به لبخند باز شد: «جدی میگی؟» - «نه حالا اونقدرام جدی ولی خب یه جورایی!» از خوشحالی خندید و بغلم کرد. صدای تبریکاشون با هم قاطی شده بود و من رو هر لحظه از تصمیمی که گرفتم مطمئن تر میکرد. سعید که به محمدرضا گفت حکمم رو بیاره، زیرگوشش گفتم: «جدی میشی خیلی ترسناک میشی!» نیم نگاهی بهم کرد و خندید. 💌 - این عاشقانه ، ادامه دارد ... ✍🏻 ــــــــــــــــــــــــــــــ ــ هدیه به‌ آقای جوانان حضرت علے‌اکبر (؏)💕 بـھ قلــم : نوڪرالحســن (مرضیـه_قــٰاف)🌱 - بـا احتـرام #ڪپۍممنـوع‌⚠️'! نشر‌ باقید نام نویسندھ و‌ منبع ، #بلامـانع✋🏻🌼! ✨قرارگاه‌شھیدحسین‌معزغلامے 𓄳 https://eitaa.com/shahid_gholami_73

✨🌷✨🌷 🌷✨🌷 ✨🌷 🌷 بسم‌رب‌الحسین'؏✨ - 『ملجــاء'🌿』- (فَفَروا اِلےَ الحُسین'؏❤️!) "ادامه #قسمت_دهم ؛ گمشده را راه نشان، کربلاست !" 📜 حکم که اومد و سعید امضاش کرد، خودکار رو گرفتم که منم امضا کنم اما با صدای سعید مکث کردم: «این راه، راه سختیه رفیق! برای شروعش از ارباب کمک بگیر! بذار خودشون دست نوکر تازه کارشون رو بگیرن!» حال قشنگی تو وجودم میچیدید. سعید من رو هم «نوکر» خطاب کرده بود. (: جانم تازه شده بود. اینقدر که بی اختیار زمزمه کردم: «صلی الله علیک یا اباعبدالله!» سعید با رضایت لبخند زد: «بسم الله...» برگه که امضا شد، سعید باز بغلم کرد و صورتم رو بوسید. بعد برگه رو برداشت و دست من رو گرفت و دنبال خودش کشید. رو به محمدرضا گفت: «محمد خدا اجرت بده، بشین اینا رو جمع و جور کن. من برم این رفیقمون رو راه بندازم!» از در که بیرون اومدیم، جای اینکه بپرسم منو کجا میبری، پرسیدم: «محمدرضا ازینکه اون بود و من انتخاب شدم ناراحت نیست؟ هر چی هم نباشه سابقه‌ش که از من بیشتره!» سعید لبخندی زد و گفت: «برا نوکر آبدارخونه و فرماندهی فرقی نداره! مهم اصل نوکریه که روزیش بشه!» تا رسیدن به جای نامعلومی که سعید من رو میبرد، غرق جمله‌ش بودم. از خودم می‌پرسیدم: «چی میشه آدم به دنیا و تعلقاتش اینقدر بی اهمیت میشه؟ چطور روح آدما اینقدر بزرگ میشه که می‌فهمن خدا و اهل بیت همه‌ان و خودشون هیچن؟ چطور یه آدم تو بیست و پنج سالگی، اینقدر بزرگ میشه که شبیه پیرغلاما حرف میزنه؟» به خودم اومدم دیدم وسط مسجد دانشگاه، رو به روی حاج آقا رشتی، روحانیِ دانشگاه نشستم! مثل اینکه اون هم باید برگه رو امضا میکرد. چیزخاصی جز ماشالله و صلوات، نگفت اما وقت امضا کردن لبخند از لبش و رضایت از نگاهش نمیرفت! امضا رو که گرفتیم با سعید بدو بدو رفتیم دفتر ریاست دانشگاه. متاسفانه اونم باید پای برگه رو امضا میکرد! داخل دفتر که شدیم و حکم رو جلوش گذاشتیم، با لحن بدی سعید رو بیرون کرد. خیلی دلم میخواست اعتراضی کنم اما الان فقط خودم نبودم که تو دردسر میوفتادم، پای سعید هم گیر بود! با رفتن سعید اینقدر حرف زد که خودش هم خسته شد. بی مبالغه، فقط نوار پر کرد؛ بی محتوا! یک ریز از بدیِ بسیج و بسیجی ها گفت و منو از ورود بهش منع کرد! تا وقتی ازم پرسید: «خب؟! حالا تصمیمت چیه؟» سکوت کرده بودم اما بعد با خونسردی گفتم: «مگه قراره تصمیمم عوض شه؟ امضا کنید لطفا.» انگار که توقع دیگه ای داشته، گفت: «اما علی اکبر...» حرفش رو قطع کردم و با اطمینان گفتم: «اگر سعید دوست صمیمیم و نمره الف و رتبه برتر دانشگاه نبود، مطمئن باشید حرفتون رو میپذیرفتم! اما از متاسفانه یا خوشبختانه، همین سعید فرمانده بسیجه!» برای رئیس دانشگاه، شنیدن این حرفا از زبون منی که تا همین ماه قبل، سرم جلو استاد و عوامل دانشگاه پایین بود و هر کی هر چی میگفت جز چشم ازم چیزی نمیشنید، گرون تموم شد. این رو از مشت گره کرده و چشمای سرخش راحت میشد فهمید! برگه رو که امضا کرد، برش داشتم و با تشکر مختصری از در بیرون رفتم. سعید رو نیمکت نشسته بود و سرش رو بین دستاش فشار میداد. با قدم های بلند نزدیکش شدم: «سعید؟ خوبی؟» سربلند کرد و اول از همه به برگه نگاه کرد: «امضا کرد؟» سرتکون دادم که با خوشحالی از جا بلند شد: «مردم از استرس! گفتم الان مغزت رو میشوره!» پوزخندی زدم و راه افتادم: «عمراً! متوهم های عقده ای!» سعید با تعجب نزدیکم شد و گفت: «صداتو بیار پایین! بشنوه پوستت رو میکنه!» بیخیال شاته بالا دادم و گفتم: «بشنوه! مگه غیر اینه؟! باید با حقیقت کنار بیان دیگه!» ایستاد. گفت: «الان یعنی واقعا نمیترسی؟» برگشتم و دست رو شونش گذاشتم: قبلاً چرا؛ اما خودت یادم دادی، آدم فقط باید از خدا بترسه! نه خلق خدا!» خودمم نمیفهمیدم چطور یهو اینقدر شجاع و نترس شدم که تو رو رئیس دانشگاه هم ایستادم! قبلا شنیده بودم بندگی خدا رو کردن، عزت میاره! اما تا این حدش رو فکر نمیکردم...! فقط خوب میدونستم، راهی که امروز بهش قدم گذاشتم، تهش به همون عاقبت بخیری ای میرسه که صبح مامان ازش میگفت! این راه، همون راه فراره! فرار به سمت حسین علیه السلام! 💌 - این عاشقانه ، ادامه دارد ... ✍🏻 ــــــــــــــــــــــــــــــ ــ هدیه به‌ آقای جوانان حضرت علے‌اکبر (؏)💕 بـھ قلــم : نوڪرالحســن (مرضیـه_قــٰاف)🌱 - بـا احتـرام #ڪپۍممنـوع‌⚠️'! نشر‌ باقید نام نویسندھ و‌ منبع ، #بلامـانع✋🏻🌼! ✨قرارگاه‌شھیدحسین‌معزغلامے 𓄳 https://eitaa.com/shahid_gholami_73

شفاعہ‌الحسین'؏ . . .🕊✨

#حسین‌جانم💕🕊 با عشق حسین هر ڪه سر و ڪار ندارد خشڪیده نهالیست ، پـر و بـال ندارد🚶‍♂ ما غرق گناهیم و ز آتش نهراسیم🔥 آتش بہ‌ محبان #حسیـن ڪار ندارد🖇 #حضرت‌عشـق❤️ #صلےالله‌علیڪ‌یا‌اباعبدالله✋🏻✨

- بِسم‌ِرَبِّ‌الحُسَین❤️! عرض سلام و ادب و احترام ...✋🏻✨ - شاعر مےفرماید: گو کلامے تا گره باز ڪنم ...💬 گره از دل، گره از کار، همگے باز ڪنم! در @nooshe_jan شنوای کلامتان هستیم؛ بہ صرف چای ...☕️✨ بہ طعم رفاقت ...🤝💕 'نقد، نظر، پیشنهاد، دلگویہ، واگویہ ...🖇' - هر چہ از دل برآید ...💛 بےدرنگ بر دل نشانیـــم ^^! - https://harfeto.timefriend.net/16296221354770 پاسخگوی شما هستیم: #حرمـ‌لازمـ✨💛:) #یاشهید🕊🌸 #نوڪرالحسین'🌿!

- حالا که از میانِ تمام دلخوشےهای دنیا دلخوشےام داشتنِ محبت توست، "فَاشفَع لی عند ربڪ✨" پس شفاعت کن پیشِ خدایت کھ تورا از من نگیرد . . .!❤️(: #حبیبےحسین'؏ 🕊💕 『بِنَفسےاَنتْ‌یا‌مولا』

اگر بہ یاد امام حسین'؏ افتادید ... ✨ تردید نکنید ڪہ آقا هم بہ یاد شماست'💕! 🖇-آمیرز‌اسماعیل‌دولابۍ!

جوانے خدمت امام جواد'؏ رسید و گفت: حالم خوب نیست! از مردم خستہ شده‌ام🚶‍♂ با تهمت، غیبت و ... چہ ڪنـــم؟ نَفَسم در این بلاد بالا نمےآید💔! امام فرمودن: به سوی حسین'؏ فرار ڪن ...✋🏻🕊✨ 『بِنَفسےاَنتْ‌یا‌مولا』

🖤✨🖤 ✨🖤 🖤 بسم‌رب‌الحسین '✨ - 『ملجاء'🌿』 عاشقانہ‌ای بہ رسم محرم '💔 "قسمت‌‌دهم - خوف،خوف‌من‌الله!ولاغیر...📜" آخرین کلاسم تموم شد و خسته و کوفته، بیرون اومدم. وسطای سالن بودم که معین صدام زد و بدو بدو سمتم اومد: علی؟! علی وایسا! نفس سنگینی کشیدم: معین چرا حالیت نیست؟! من علی نیستم!!! اسم من علی اکبره! کف دستت بنویس یادت نره!! برگشتم برم که کولمو کشید: علی اکبر این نِفله ها چی میگن؟! رفتی قاطی بسیجی ها؟! -چه طرز حرف زدنه؟! اخم کرد و گفت: اوه بله! ببخشید بررررادر! یادم نبود بسیجی شدی نباید هر حرفی رو جلوت زد! بی اهمیت، دستی به نشانه برو بابا تکون دادم و چند قدمی دور شدم که اینبار وحشیانه بازومو کشید: تو معلوم هست داری چه غلطی میکنی؟! تو رو چه به بسیج آخه؟! دستم به بازوم بود که سعید از عربده کشی معین، خودشو بهم رسوند: چیزی شده علی اکبر؟! قبل ازینکه جوابی بدم، معین جلو اومد و شونه سعید رو هل داد: تو دیگه چی میگی بچه فوفول؟! بکش کنار بذار باد بیاد اُمُل!! شاید بتونم برای حفظ آبرو و آسه رفتن و آسه اومدن از توهین به خودم بگذرم؛ اما اگر قرار بر توهین به سعید بشه، چشمامو رو هر چی ملاحظه‌ست میبندم! سعید برای من برادری بود که هیچوقت نداشتم! دست معین رو با قدرت از شونه‌ی سعید پایین کشیدم و پیچوندم که آخش رفت هوا! نزدیک صورتش شدم و با غیض گفتم: دفعه بعد خواستی صدای نکره‌ت رو به رخ بکشی، حواست باشه چه زری میزنی! معین که نمیخواست کم بیاره، با همون صدا گفت: تو چه مرگت شده علی اکبر؟! تو که تا همین دیروز با من بودی! -حرف مفت نزن! من از همون روزی که بدبختِ دخترا شدی و هر روز از یه کافه و یه مهمونی جمعت میکردن، دورت رو خط کشیدم! طلبکار گفت: یعنی من از این بچه صلواتیه پاپتی کمترم؟! عصبی تر از قبل، دستشو محکم پیچوندم و به پشتش چسبوندم! هلش دادم و کوبیدمش به ستون وسط دانشگاه: یه بار دیگه بگو چی گفتی تا گردنت رو بشکنم! اول مقاومت کرد اما وقتی فشار دستم رو بیشتر کردم به غلط کردن افتاد! دستشو که ول کردم چند قدم عقب عقب رفت و از درد ناله کرد. انگشتم رو به نشانه تهدید بلند کردم: یه بار دیگه ازین غلطا کنی، جای دستت، گردنت رو میشکنم! حالیت شد؟ از ترس، سرتکون داد! کوله‌م که روی زمین افتاده بود رو برداشتم و رامو سمت در خروجی کشیدم. اینقدر تند رفتم که سعید برای رسیدن بهم دویید! دم در، معین صداشو بلند کرد و گفت: فکر نکن ساکت میشینم! جبران میکنم! خواستم برگردم و جبران رو نشونش بدم که سعید مانعم شد و به زور هلم داد تو حیاط: علی اکبر معلوم هست چیکار میکنی؟ دستش شکست! اینقدر عصبی بودم که بی اختیار صدامو بالا بردم: به درک! دستشو به نشانه «آروم تر» بالا و پایین کرد و گفت: یعنی چی به درک؟! باشه اصلا اون به درک!! فردا جواب حراستم رو همینجوری میدی؟! حواست هست بعد چهارسال خودت پای خودت رو به حراست باز کردی؟ اصلا اون هر چرندی گفت، تو باید جدیش بگیری؟! از کلافگی دستی به صورتم کشیدم: سعید اون به تو توهین کرد! -خب بکنه! مگه دفعه اولشه؟ دیگه به معرکه گرفتناش عادت کردم! عصبی تو چشاش زل کردم: تو عادت کردی! من که نکردم!! -خب این دلیل میشه که بزنی دستش رو بشکنی مرد مومن؟! حس علاقه ای که بهش داشتم با عصبانیتم قاطی شد، انگشت اشاره‌م رو به سینه‌ش کوبیدم و گفتم: اینو خوب تو گوشات فرو کن سعید! برای تو، دست معین که سهله! گردن درشت تراشم میشکنم! با سرعت ازش دور شدم که گفت: اشتباه میکنی علی اکبر! با همون سرعت برگشتم و گفتم: بیست و اندی سال سرم عین لاکپشت تو لاکم بود و کار درست رو کردم! حالا میخوام خطا برم! تو کاریت نباشه! قدم تند کردم که خودشو بهم رسوند، با تاسف گفت: خب حالا وایسا برسونمت! دم ماشین لبخندی زد و گفت: با اینکه کارت غلط اندر غلط بود، ولی دمت گرم! دلم خنک شد! لبخند زدم و از تاسف سرتکون دادم: پس تو ام اهل حالی فقط رو نمیکنی! 💬- این‌عاشقانہ‌، ادامہ‌دارد...🕊 هدیہ بہ آقای جوانان حضرت علے اکبر 'ع'💕 بہ‌قلم: نوڪرالحسین (مرضیہ_قاف) ✋🏻✨ #کپے‌ممنوع❌ #نشر‌باقیدنام‌نویسنده‌و‌منبع_بلامانع🖇 ✨قرارگاه‌شھیدغلامے https://eitaa.com/shahid_gholami_73 🖤 ✨🖤 🖤✨🖤

🖤✨🖤 ✨🖤 🖤 بسم‌رب‌الحسین '✨ - 『ملجاء'🌿』 عاشقانہ‌ای بہ رسم محرم '💔 "ادامه‌قسمت‌‌دهم - خوف،خوف‌من‌الله!ولاغیر...!" مثل دیروز، صبح زود از ذوق قولی که سعید برای آموزش روضه خونی بهم داده بود، از خونه زدم بیرون. دم در دانشگاه طبق عادت به آقا ماشاالله، نگهبان دم در سلام کردم که از اتاقش بیرون اومد و دستم رو گرفت. با لحن پریشونی گفت: علی اکبر راسته که میگن دست معین رو شیکستی؟ تو شیکستی بابا؟! سرتکون دادم. -چرا بابا؟! از تو بعیده! +بله مشتی از من بعیده! ولی آدم یه جا کم میاره دیگه! -چیکار کرده مگه؟! +پاشو از گیلیمش دراز تر کرده برا رفیق من زیرلنگی میندازه! چشاش گرد شد: علی اکبر خودتی؟! خندیدم: آره مشتی خودمم! منتهای قضیه، فهمیدم برا گرفتن حق نباید از کسی ترسید! خواستم رد شم که دستم رو گرفت: خیلی خوشحالم برات ولی... حراست... حرفش رو نیمه تموم گذاشت که با خونسردی گفتم: چیشده؟! خواستنم؟! سر تکون داد! برای اینکه خیالش رو راحت کنم گفتم: غصه چی رو میخوری؟! تهش یه ترم اخراجم میکنن دیگه! فدا یه تار موی سفیدت! میام ور دل خودت کار یاد میگیرم! هوم؟! خندید و پیشونیم رو بوسید. از جلو اتاقکش که دور شدم، استرس به جونم افتاد! درسته تغییر کرده بودم ولی نه اونقدر که مثل سعید بتونم تو چنین شرایطی هم آروم باشم! من کارم درست بود اما... از نظر قانون، زیاده روی کردم! پس قطعا جریمه میشم! اونم من! که به قول سعید تو چهارسالی که لیسانس خوندم، یه بارم پام به حراست باز نشد... باید حتما قبل رفتن به حراست، سعید رو ببینم! اینطوری برم نمیتونم از حقم دفاع کنم حتی اگر بنا بر جریمه شدنم باشه... سریع رفتم تو دفتر بسیج و اون چیزی که اونروز تو گوشم خوند و آروم شدم رو پرسیدم. وقتی علتش رو پرسید و جواب دادم گفت: دستت رو بذار رو قلبت! هفت بار بگو: الا بذکرالله تطمئن القلوب... آروم میشی! همینکار رو کردم و آروم شدم. جوری که انگار بهم خبر بدن: حراست بی حراست! برو سرکلاست! سعید تا دم در باهام اومد. داخل که شدم، به توصیه سعید، تو دلم فقط صلوات فرستادم و به خدا توکل کردم. هر چی پرسیدن عین حقیقت رو گفتم و برخلاف معین، ذره ای اغراق نکردم. بعد نیم ساعت، شوءِ مسخره معین و نوچه هاش تموم شد و از اتاق بیرون اومدم. با اینکه اصلا اتفاق خوبی نیوفتاد و سنگین، جریمه شدم اما دلم آروم بود. انگار کسی پیش گوشم با مهربونی میخوند: غصه نخور! خدا هواتو داره! سعید نگران و آشفته نزدیکم شد: چیشد؟! شانه بالا دادم: اخراج شدم! -چــــــــی؟! اینقدر بلند گفت که گوشم سوت کشید: آروم بابا کر شدم! دستامو تو جیبم کردم و خونسرد گفتم: اخراج شدم! سه روز... سعید محکم زد تو صورتش: ای وای! علی اکبر! ببین چیکار کردی! -باور کن اگه معینم عین حقیقت رو میگفت و شاهد دروغی نمیاورد، ته تهش یه تعهد میدادم، میرفتم پی کارم! اخمای سعید رفت تو هم و وقتی چند بار جمله‌م رو تکرار کرد، با عصبانیت رفت سمت در حراست. دوییدم و بازوشو چسبیدم: کجا؟؟؟ -ولم کن علی اکبر! +تو ول کن سعید! اتفاقیه که افتاده! -یعنی چی؟ نمیشه که بخاطر دروغ اونا تو جریمه بشی! کشیدمش سمت خودم: بیخیال بابا! مهم اینه که بخاطر حق جریمه شدم! این خودش ته افتخاره! چش غره ای بهم رفت و دستاشو تو موهاش فرو برد! نزدیک گوشش شدم و با لهجه سوری گفتم: الخوف، خوف من الله! ولاغیر! وقتی به لبش لبخند نشست و اخماش باز شد، دستش رو گرفتم و گفتم: اتفاقا به نفعم شد! میتونم حسابی تمرین کنم تا تو حسینیه جای خالی میثم کمتر حس بشه! 💬- این‌عاشقانہ‌، ادامہ‌دارد...🕊 هدیہ بہ آقای جوانان حضرت علے اکبر 'ع'💕 بہ‌قلم: نوڪرالحسین (مرضیہ_قاف) ✋🏻✨ #کپے‌ممنوع❌ #نشر‌باقیدنام‌نویسنده‌و‌منبع_بلامانع🖇 ✨قرارگاه‌شھیدغلامے https://eitaa.com/shahid_gholami_73 🖤 ✨🖤 🖤✨🖤

- حیف یڪ جامانده‌ام! 💔(:

هیچ‌کس‌نیست‌‌درروزقیامت‌؛ مگراینڪہ‌آرزومےڪند ... ای‌کاش‌"امام‌حسین‌؏"رازیارت‌کرده‌بودم💔! آن‌هنگامےڪہ‌مےبیند‌ ... ڪہ‌با"زوارامام‌حسین‌؏"چہ‌مےڪنند، چقدرنزدخداوندموردکرامت‌واقع‌مےشوند💕 ❲ امام‌صادق'؏✨ ❳ 『یڪ‌عدد‌حسرت‌بہ‌دل :)』

گرنشدقِسمَت‌من‌ڪربُبلا،حرفی‌نیست🚶‍♂ ڪاش‌ . . . یڪ‌شب‌حرَمت‌جلوه‌ڪنددرخوابَم❤(: 『بِنَفسےاَنتْ‌یا‌مولا』