💠 #جان_شیعه_اهل_سنت| #فصل_دوم #قسمت_هفتاد_و_دوم همچنانکه #سجاده_ام را می پیچیدم، زیر لب زمزمه کردم: "التماس دعا!" میترسیدم کلامی بیشتر بگویم و از احساس #قلبی_ام با خبر شود که چطور از صبح دلم برای توسلهای شیعه وارش به تب و تاب افتاده و به این آخرین روزنه اجابت، چشم امید دارم که سکوتم طولانی شد و پرسید: "الهه جان! ناراحت نمیشی تنهات بذارم؟" #لبخند کمرنگی زدم و با لحنی لبریز عطوفت جواب دادم: "نه مجید جان! #ناراحت نیستم، برو به سلامت!" از آهنگ صدایم، دلش آرام گرفت، #سبک از جا بلند شد و از اتاق بیرون رفت. پشت در که رسید، به سمتم برگشت و با #مهربانی تأکید کرد: "الهه جان! اگه کاری داشتی یه زنگ بزن." و چون تأییدم را دید، در را گشود و رفت و من ماندم با #حسرتی که روی دلم ماند و حرفی که نتوانستم به زبان بیاورم! تردید داشتم که آیا راهی که #میروم مرا به آنچه میخواهم میرساند یا بیشتر دلم را معطل #بیراهه_های #بی_نتیجه میکند! میترسیدم که عبدالله باخبر شود و نمیتوانستم نگاه ملامتبارش را تحمل کنم! میترسیدم پدر بفهمد و با لحن #تلخ و تندش، مرا به باد سرزنشهای پر غیظ و غضبش بگیرد! ولی... ولی اگر آن سوی همه این ترس و تردیدها، پُلی بود که مرا به #حاجت دلم میرساند و سلامتی را به تن رنجور مادرم باز میگرداند، چه #دلیلی داشت که با اما و اگرهای #محتاطانه، از بازگشت خنده به صورت مادرم #دریغ کنم و آنچنان عاشق مادرم بودم که همه این ناخوشیها را به جان بخرم و به سمت #بالکن بدوم. فقط دعا میکردم دیر نشده و مجید نرفته باشد و هنوز قدم به بالکن #نگذاشته بودم که صدای به هم خوردن در حیاط، خبر از رفتن مجید داد و امیدم را برای رفتن #ناامید کرد، ولی برای پیوستن به این #توسل پُر شور و #عاشقانه به قدری انگیزه پیدا کرده بودم که چادرم را به سر انداخته و با گامهایی بلند، از پله ها سرازیر شدم و طول حیاط را به شوق رسیدن به مجید دویدم. از در که #خارج شدم، سایه مجید را دیدم که زیر نور زرد چراغهای کوچه میرفت و هر لحظه از من #دورتر میشد، ولی نه آنقدر که صدایم را نشنود. همچنانکه به سمتش #میدویدم، چند بار صدایش کردم تا به سمتم چرخید و با دیدن من میان کوچه خشکش زد! نزدیکش که رسیدم به نفس نفس افتاده بودم که #حیرت زده پرسید: "چی شده الهه؟" نمیدانستم در جوابش چه بگویم و چگونه بگویم که میخواهم با تو بیایم و چون تو #دعا بخوانم و مثل تو حاجت بگیرم. در تاریکی شب به چراغ چشمان زیبایش پناه بردم و با لحنی معصومانه پرسیدم: "میشه منم #باهات بیام؟" #ادامه_دارد ✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊

💠 #جان_شیعه_اهل_سنت| #فصل_پنجم (آخر) #قسمت_سی_و_چهارم جمعیت #عزاداران به سرعت از مقابلمان عبور میکردند و خیال اینکه من #جا مانده و بقیه را هم #معطل خودم کرده ام، دلم را آتش میزد که مجید با بسته باند و پمادی که از #هلال_احمر گرفته بود، بازگشت. ظاهراً تمام #مسیر را دویده بود که اینچنین نفس نفس میزد و پیشانی اش خیس عرق بود. چند #قدم آن طرفتر، به دیوار سیمانی یکی از موکبها، شیر آبی وصل بود که #کمکم کرد تا آنجا بروم و باز برایم #صندلی گذاشت تا بنشینم. آسید احمد چند متر #دورتر ایستاده و به جز دو سه نفر از اهالی #موکب کسی اطراف مان نبود که مجید رو به مامان #خدیجه کرد: «حاج خانم! میشه چادر بگیرید؟» و مامان خدیجه فکر بهتری به #سرش زده بود که از ساک دستی اش ملحفه ای درآورد و با کمک زینب سادات، دور #پاهایم را پوشاندند تا در دید #نامحرم نباشم. #مجید کوله پشتی اش را در آورد و به دیوار تکیه داد تا نیفتد. #مقابل قدم های مجروحم روی #زمین نشست و با مهربانی همیشگی اش دست به #کار شد. از اینکه #سه نفر به خدمتم ایستاده و آسید احمد هم #معطلم شده بود، شرمنده شده و باز دلواپس حجابم بودم که مدام از بالای ملحفه #سرک می کشیدم تا پاهایم پیدا نباشد. مجید جوراب هایم را در آورد، #شیر آب را باز کرد و همان طور که روی صندلی #نشسته بودم، قدم هایم را زیر آب می شست. از این که مقابل #مامان خدیجه و زینب سادات، با من این همه مهربانی می کرد، #خجالت میکشیدم، ولی به روشنی احساس میکردم که نه تنها از روی محبت همسری که اینبار به #عشق امام حسین به اینچنین #عاشقانه به قدم هایم دست می کشد تا گرد و غبار از پای زائر کربلا بشوید. حالا #معلوم شده بود که علاوه بر زخم انگشتانم، کف پایم هم #تاول زده و آب که می خورد، بیشتر می سوخت و مامان خدیجه زیر گوشم #حرفی زد که دلم لرزيد: «این پاها روز قیامت شفاعتت رو میکنه!» از نگاه #مجید می خواندم چقدر از این حالم دلش به درد آمده و #شاید مثل من از مامان خدیجه خجالت میکشید که چیزی به زبان نمی آورد و تنها با سرانگشتان #مهربانش، خاک و خون را از زخم قدم هایم می شست. با #پماد و باندی که از هلال احمر گرفته بود، زخم های پایم را بست و کف پایم را کاملا باند پیچی کرد و من دل نگران ادامه مسیر بودم که با #لحنی معصومانه زمزمه کردم: «مجید! من می خوام با پاهای خودم وارد #کربلا بشم!» آهسته سرش را بالا آورد و شاید جوشش عشق #امام_حسین را در نگاهم میدید که پرده نازکی از اشک روی #چشمانش نشست و با شیرین زبانی دلداری ام داد: «اِن شاءالله که می تونی #عزیزم!» ادامه دارد... ✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊