☕️| هرشب یڪ فنجاݩ ࢪمان #ناے_سوختہ📚 #قسمت_سی‌و‌دوم #فصل_چهارم : نقاهت اول🛏🥀 مادر معنایش را نمی‌دانست😰، اما اشک می‌ریخت😭، متوجه نشد اما سجده کرد، حالش را نمی‌فهمید اما از ته دل لبخند می‌زد😊؛ #علی را محکم در آغوش گرفته بود😍 و صورت نحیفش را تند تند می‌بوسید😚؛ همین که صدای #علی دوباره گوش هایش را نوازش می‌داد برای او کافی بود.😌🌷 نذر مادر و معجزه‌ی خدا، یکی از مویرگ‌های صدای شده بود. دوباره پیشانی اش را روی زمین گذاشت.🌴 –خدایا راضی‌ام به رضای تو....📿 دو ماه طول کشید📆 تا #علی از بیمارستان🏨 مرخص شود؛ بیمارستان عرفان در خیابان🛣 سعادت آباد؛ مسیر برای دوستان او مهم نبود،❌ همه تنها به دیدن #علی فکر می‌کردند💛، صحبت کردن با او و بودن در کنارش آنقدر برایشان شیرین🍫 بود که مسیر را در نظرشان کوتاه می‌کرد،⚡️ حتی از قم، شهرری، کرج، شهریار،و....🗺 در طول مدت #علی هیچ وقت تنها نبود،🌹در ساعات🕟 ملاقات اتاق🚪 لحظه‌ای خالی نبود، عده‌ای می آمدند و عده‌ای نرفته دوباره و دوباره.🌀 تغییر ساعت‌های ملاقات هم حضور بزرگان و علما💫 برای او و مادر قوت قلب بود و در تمام ۲۴ ساعت⏰ شبانه روز مادر پروانه🦋 بود و #علی شمع.🕯 مبینا هم در این مدت دلتنگ مادر و داداش #علی بود.😢 و حالا انتظار یکی دو ماهه دخترک برای دیدن دوباره‌ی مادر و داداش #علی به پایان رسیده بود. –نه!! این داداش من نیست،😳 این کچله!😣 داداش من ریش داشت؛ این دیگه کیه!!؟😟 و #علی بر روی تخت🛏 با حالتی زار و صورتی که نیمی از آن در کنترلش نبود سعی داشت خواهر هفت ساله‌اش👧🏻 را متقاعد کند که باز هم همان داداشی قبل خواهد شد.💝 #علی خلیلی جوان رعنا🌴، شاداب🌸، خوشرو☺️، با قامت و اندامی میانه🍃، با موها و محاسن تیره رنگ و پر پشت،🧔🏻 سحرگاه نیمه شعبان🌙 به بیمارستان🏨 آمد و حالا بعد دو ماه، جوانی نحیف و رنجور با سری تراشیده و بدنی که یک طرف آن لمس شده بود،😭 با پهلو و حنجره‌ای سوراخ، نه با پای خودش که بر روی ویلچر از بیمارستان🏨 مرخص شد☔️ و شاید فرصت دو ساله‌ای از همین لحظه به او داده شده بود؛⏳ به قول خودش: «نوشته شده بود.»📝 #اِدامـہ_دارَد...🎈 ╭━═━⊰🦋***🌷***🦋⊱━═━╮ 📚* @shahidegheirat *📚 ╰━═━⊰🦋***🌷***🦋⊱━═━╯