🌾مادر می‌گوید:خواستگارت می خواهد تو را ببینند؟! مرضیه می‌گوید: مادر تازه جنگ شروع شده. من ازدواج نمی‌کنم. می‌خواهم به جبهه بروم. 🌾مادر با خنده و تعجب می‌پرسد: جبهه!... مگر خانم‌ها هم می‌توانند به جبهه بروند؟! 🌾مرضیه در جواب : مادر! چه می‌دانی فردا چه می‌شود؟! دفاع مال همه است، چه مرد... چه زن. 🌾خانه شان اثر موج انفجار تخریب می‌شود ، مجبورند به ترک دزفول و به نیشابور می روند؛ اردوگاه خانوار‌هایی که از شهر‌های جنگ زده به آنجا پناه آورده اند. 🌾با یک پاسدار رزمنده ازدواج می کند و با جاری اش (عصمت پورانوری) که او هم تازه ازدواج کرده آشنا می‌شود. 🌾عصمت و مرضیه دو بال می‌شوند برای پرواز. آن دو در نبود همسرانشان که مدام در میدان نبرد هستند به فعالیت های فرهنگی خود ادامه می‌دهند. 🌾گویی قدم هاشان بوی بهشت می‌دهد و جاده وصال به معبود در انتظارشان است. 🌾 تکبیر گویان به پل قدیم دزفول می‌رسند. جمعیت مردم فریاد می‌زنند: بوی خونِ شهدا می‌آید.... در هروله ترکش‌های آتشین، مرضیه به «فادخلی جنتی» خوانده می‌شود و عصمت نیز هم. 🌾 آن دو در حالی که چادرشان را به دور خود می‌پیچند از شدت جراحات بر روی پل قدیم مظلومانه به شهادت می‌رسند. #شهیده_عصمت_پور_انوری #شهیده_مرضیه_بلوایه #عروس_آسمانی http://eitaa.com/shahidaneh110