‌‌ هرکسی که احوالات معنوی ای رو چِشید با کمی دور شدن، چرا برمیگرده یا میخواد که برگرده؟

‌‌ چون دلتنگی دامن باز میکنه و عجیب قلب رو در برمیگیره.. چون دلتنگی واژه‌ی عجیبیه.. چون دلتنگی دل و دامان سوزه.. چون دلتنگیه که اون رو برمیگردونه این جنابِ دلتنگیه که خونه‌ی امنش، ‌خونه ی روحش رو بهش نشون میده و دور برگردونی میشه واسه بازگشت دوباره .

‌ ‌از خونه‌ی روحمون که دور شیم، طولی نخواهد کشید که بر خواهیم گشت!

‌ اجازه‌ی دلتنگی به قلبِ رسوب برداشته را که بدهی، هم دلتنگ را برمیگردانند، هم برگردانده میشویم و برمیگردیم!

‌ برای همینه که خونه، برای ماها « آغوشِ حسینه(ع)» به خونه برگردیم..

‌ - خانه‌ی امنِ معنوی‌ست، آغوشِ حسین «ع»

‌ - و خانه‌ی امنِ روحی‌ست، آغوشِ قدیم الاحسانِ دو عالم :)

‌ از مادی گرایی فاصله بگیریم تا سِنْخیتِ‌مان با حسین علیه‌السلام، بیشتر و بیشتر شود.

‌ - صاحب ِتمامی درجات و احوالات ِمعنوی و سعه‌صدرهایِ وجودی، حسین علیه السلام است. اهل بیت سلام الله هستند.

‌ - از این اهالی نور، جز تمنای نور نکنیم. -

‌ ‌و درنهایت خطاب به خودم : دری که حسین علیه‌السلام وا بکند را نمیخواهی؟ دری که حسین وا خواسته، باز خواسته، تو چرا بسته میخواهی؟ برگرد.. برگرد به همان احوالاتی که حال بکاء به تو میدهد ، رزقِ اشک بر حسین، به تو میدهد، لذتِ شوق از نوکریِ این خاندان کرامت را به تو میدهد . برگرد ...

«ما را برای زندگی معمولی خلق نکرده‌اند؛ حقیقت ما آدمیان، حیفِ این دنیای معمولی است ..» پ . ن : برای اتمامِ صحبتهای امشب و به برکت نورِ از افق عشق طلوع کرده ی فرزندِ ارشدِ ارباب جانمون یه دعا میکنم همگی آمینشو از تهِ تهِ تهِ دل دقیقا همونجا که آخری نداره بگیم : خدایا، قسمت میدیم به جَوون کرب‌وبلا جوونِ امام حسینِ‌«ع» عزیز دردونه ی پیامبرِ عاشقمون جوونیمون خالصِ تموم عیار نذر و خرج اکبر ترین علی دنیا بشه..🤍