#ماه_رجب #مناجات #دلنوشته #غزل یا مَن اَرْجوهْ ! ببین دیدهٔ گریان دارم ذکرِ اَلعَفو به لب،حاجتِ غفران دارم همه خوبان به مناجات و دعا مشغولند من زِ تأثیرِ گنه حالِ پریشان دارم بسکه نَفسانیَتَم شعله به جانم انداخت خجلت از عترت و شرم از رخِ قرآن دارم یادِ تاریکی قبر و لحد و حشر و صراط دلِ آتشکده و سینه سوزان دارم خسته از معصیتم، کن به گدا لطف حسین من به آقاییِ بی حدّ تو ایمان دارم بدم اما ز غمِ کرببلایت عمری است ناله بر مرثیه های لبِ عطشان دارم یادِ آن پیکرِ زیرِ سُمِ اسبان رفته در دل غمزده ام درد فراوان دارم #امیر_عباسی باحذف دوبیت، به دلیل ایراد قافیه

#آیت_الله_مجتبی_تهرانی #ماه_رجب

نوحه امام هادی(علیه السلام) یا حجت بن الحسن ای نور دیده عزای جدّ غریب تو رسیده ای اُمید همه سرت سلامت مهدیِ فاطمه سرت سلامت واویلا واویلا آه و واویلا... مسموم ِ زهر جفا شد امام ِ ما گریان شد از غربتش حیدر و زهرا گرچه از داغش هر دیده پُر آب است غصه ی ما از آن بزم شراب است واویلا واویلا آه و واویلا... گریه کن ِ این دو غم شد هر خاص و عام یک بزم شراب اینجا یکی هم در شام اولاد زهرا با چشمان ِ گریان لبهای خونین و چوب خیزران واویلا واویلا آه و واویلا...

شور شهادت امام هادی(علیه السلام) یا زهرا بیا      امشب سامرا       داره کوچه هاش        بوی کربلا چی بگم از این درد بی حساب         ای وای ای وای ای وای آقامون و بردن بزم شراب         ای وای ای وای ای وای چه غمی تو نگاشه        ناله ای تو صداشه امون از دل زینب رو لباشه وای غریب آقا... آه از غصه هاش     در پیش نگاش      کندن قبرشو      تو زندون براش دل آقامون و آتیش زدن     ای وای ای وای ای وای بی اجازه تو خونش اومدن     ای وای ای وای ای وای امون از زهر کینه      آرزوش فقط اینه بمیره دم آخر تو مدینه وای غریب آقا...  روز خوش ندید    طعنه هی شنید     پشت مرکبِ دشمن می  دوید شبیه رقیه پریشونه    ای وای ای وای ای وای آقامونو بردن تو ویرونه    ای وای ای وای ای وای میزنه دیگه ناله    رو لبش یه سئواله که چه کرد سر بابا با سه ساله وای غریب آقا...

#رائفی_پور #امام_هادی_علیه_السلام

مرثیه امام هادی (علیه السلام) کسی کـه بندۀ خاص خدای یکتا بود وجـود اطهر او در هجوم غـم ها بـود هماره ذکر خداوند بـر لبش گل کـرد همیشه گلشن محـراب از او مصفا بـود زخاک سامره اش نور بر فلک تابد که او تجّلی آئینه های تقوا بـود اگرچه ریخت شبانه به خانه اش دشمن نداشت بیم ز خصم و به یاد زهرا بـود ز زهر دشمن ظالم، ز پا فتاد کسی که پاره های دل او   پُراز خدایا بـود * صلی الله علیک یا علی بن محمد ایها الهادی النقی     *درحجرۀ دربسته رو به قبله نشسته و قرآن می خواند که به خانه اش حمله کردند و امام را با سر و پای برهنه به حضور آن حاکم ظالم آوردند؛ ملعون در کنار سفرۀ شراب نشسته بود ، حضرت را به حرام دعوت کرد ؛ امام هم به خواستۀ او شعری خواند که تمام مجلس را به گریه درآورد: بَاتُوا عَلَى قُلَلِ الْأَجْبَالِ تَحْرُسُهُمْ            غُلْبُ الرِّجَالِ فَلَمْ تَنْفَعْهُمُ الْقُلَلُ‏ [گردنكشان] بر قله كوهساران شب را به روز آوردند در حالى كه مردان نیرومند از آنان پاسدارى مى‏كردند، ولى قله‏ ها نتوانستند آنان را از خطر مرگ برهانند.   نه تنها این بار، بلکه بسیار به حضرت ظلم و جسارت کردند؛ می خواهیم به حضرت عرض کنیم یا امام هادی شما را به مجلس شراب بردند و آزُردند؛ اما خانوادۀ شما نبودند این صحنه را ببینند، دلها بسوزد برای آن آقایی که سر بریده اش را به مجلس شراب آوردند، ودر حضور خانواده اش با چوب خیزران به لبهاش می زدند. بزم شراب ... تشت طلا ... چوب خیزران می زد یزید بر لب او پیش دخترش دخترامام حسین داشت نگاه می کرد:  نزدیک بود تا که کنیز کسی شود رنگش پرید و زد گره ای زیر معجرش  همۀ شهدا از این اشکها فیض ببرند همۀ گذشتگان هم...یا امام هادی! سر داشتی به روی تن اما حسین نه صد شکر داشتی بدن اما حسین نه هم آب بود هم دهن اما حسین نه کردند بر تنت کفن اما حسین نه همه صدا بزنند یا حسین!...

رباعی از مهر نَقی ماه فلک تابنده‌ست از هستیِ او ارض و سما پاینده‌ست هفت اختر و چار عنصر و نه افلاک هر یک به امام دهمین نازند‌ه‌ست (وصاف بیدگلی، 1397، 296)

مدح امام هادی ای هدایت راه خود را یافته در کوی تو وی چراغ عقل، روشن از فروغ روی تو هادیان خلق را خطّ طریقت سوی تو جنّت اهل ولا هم خُلق تو هم خوی تو ای محمّد را وصی ای ربّ اعلی را ولی هادی امّت دهم مولای ما چارم علی پیکر توحید را روح مطهّر کیست؟ تو شمع جمع محفل آل پیمبر کیست؟ تو راهیان نور را هادی و رهبر کیست؟ تو دُرّ نه دریا و دریای دو گوهر کیست؟ تو آفتاب سامره چشم و چراغ مرتضی جدّ پاک مهدی و نجل جواد ابن‌الرّضا نام نیکویت علی خُلقت علی خُویت علی صدق و اخلاصت علی آیینۀ رویت علی وجه نیکو، چشم و ابرو، دست و بازویت علی ای ثنا خوانت محمّد ای ثناگویت علی سوّمین ابن الرّضا باب امام عسکری کرده در چشم هدایت طلعتت روشنگری شهریاران جهان خاک سرِ کوی تواند خوب رویان دو عالم عاشق روی تواند اختران آسمانی قطرۀ جوی تواند عرشیان و فرشیان با هم ثناگوی تواند آیه های وحی در خال و خط رخسار توست حرف حرف «جامعه» از لعل گوهر بار توست جامعه موجی است از دریای عرفان شما جامعه نوری است از لب های خندان شما جامعه بحری است از انوار قرآن شما جامعه برقی است از خورشید تابان شما جامعه ما را سوی عترت هدایت می‌کند روح را مست مِی ناب ولایت می‌کند تو علیِّ چارم و ابن‌الرّضای دوّمی تو چراغ انجمن‌هایی و ماه انجمی تو جمال حیِّ سبحانی به چشم مردمی تو جوادبن‌رضا نجل امام هشتمی نجل وجه‌الله را در خط و خالت یافتم چارده خورشید در ماه جمالت یافتم دادها ماندند و چون دود از میان بیداد رفت دولت مظلوم ماند و دور استبداد رفت شوکت عبّاسیان با نامشان بر باد رفت هر چه در عالم جز آثار شما از یاد رفت ایّهاالهادی‌النّقی راه هدایت راه توست آنچه باقی مانده قول «نَحنُ وجه الله» توست گر چه قلب پاکت از زخم زبان آزرده‌اند گر چه روز و شب بلاها بر سرت آورده‌اند گر چه در حقّ تو ای مولا ستم‌ها کرده‌اند گر چه با اجبار در بزم شرابت برده‌اند شعر نابت خصم را در اضطراب انداخته نقش دشمن را در آن محفل به آب انداخته شعر نابی را که خواندی سر به سر هشدار بود بر سر آن بی‌خبر فریاد آتش بار بود هر کلامت یک نهیب از داور قهّار بود شعر نه، بر جان آن جانی، شرارِ نار بود آن ستمگر را ز گفتار تو حالی داد دست کرد اظهار ندامت جام را در هم شکست ایّهاالهادی‌النّقی یابن‌النُّجوم‌الزّاهره اختر برج شرف یابن‌البدورِ‌الباهره جدِّ پاک مهدی و نجل بتول طاهره پر زند مرغ دلم هر شب به سوی سامره هر که بودم هر که هستم هست و بودم خاک توست سینۀ من سامره، قلبم حریم پاک توست ای تمام آفرینش یکدم از عمر کمت زنده جان پیکر توحید از فیض دمت شمع جمع عالمی، پروانۀ جان عالمت آبروی صورت خورشید خاک مقدمت ای ولیِّ حقّ! تو سرمست ولایت کن مرا هادی عالم به سوی خود هدایت کن مرا کیستم من خاک زوّار امام‌هادی‌ام هر که هستم عبد دربار امام‌هادی‌ام بوتۀ خاری به گلزار امام‌هادی‌ام سائلی بر گرد دیوار امام‌هادی‌ام روز اوّل ساکن این بوستانم کرده‌اند از کرامت «میثم» این خاندانم کرده‌اند (سازگار، 1387، 516-518)