کم دیدن این چشم سیاهم بگداخت آزرم تو ترک کج کلاهم بگداخت چون پرتو شمع بر زمین پهن شده است از شرم رخ تو تا نگاهم بگداخت #جویای_تبریزی #شعر 📜 @sheraneh_eitaa

شب عینک چشم عارف آگاهست شب خضر ره تیره دل گمراهست بی ظلمت شب روشنی از مه مطلب تاریکی شب سرمهٔ چشم ماهست #شعر #جویای_تبریزی 📜 @sheraneh_eitaa

میرزا دارا یا میرزا دارا بیک جویا تبریزی که اصل وی از تبریز است در کشمیر به دنیا آمد و در تبریز نشو و نما یافت و به سال ۱۱۱۰ یا ۱۱۱۸ه.ق درگذشت. در عهد عالمگیرشاه، مشهور و مورد احترام و اکرام وی وحاکمان ‏کشمیر قرار گرفت. جویا تبریزی از چهره‌های نامدار در سبک هندی است. او از مهم‌ترین شاگردان صائب تبریزی به شمار می‌آید. او خود در هند شاگردان زیادی را تربیت کرد که از آن جمله عبدالعلی طالع، عبدالعزیز ‏قبول و ملا ساطع را می‌توان نام برد. #جویای_تبریزی #معرفی_شاعر 📜 @sheraneh_eitaa

خوبی تن ز فیض جان باشد رونق خانه، میهمان باشد قفل حیرت نهد نگه بر چشم دزد این خانه پاسبان باشد پیکرم را گداخت سوز درون شمع راتب در استخوان باشد هر که از خلق گوشه ای گیرد خانه بر دوش چون کمان باشد سینه شد پای تا سرم چو هدف تا خدنگ ترا نشان باشد می چکد خون ز چشم حیرانم زخم نابسته خون چکان باشد حسن، را تا ز ابرو و مژگان تیر، پیوسته در کمان باشد دل به پیکان او هماغوش است همچو مغزی که توامان باشد گرم رفتن بود ازان جان را یکی از نامها روان باشد تا خورد خون بکام خود، شب هجر غنچه آسا دلم، دهان باشد گر بود از غم تو چون سیماب در تنم اضطراب جان باشد ور نباشد ز پهلوی عشقت درد هم بر دلم، گران باشد ذکر هر کس حدیث عشق بود شمع سان آتشین زبان باشد قامت یار دلنشین من است در دلم، جای راستان باشد ان میان قصد طاقتم دارد طاقتی کاش در میان باشد چشم مخمور او در اول خط فتنهٔ آخر الزمان باشد شد شکسته خطش ز سایهٔ زلف شاخ ن ورسته ناتوان باشد بی تو خون چکیده از مژه ام بادهٔ صاف ارغوان باشد در حریم غمت کباب جگر مزهٔ بزم بیدلان باشد کار فرمای ابروت دم ناز چشم مست تو دلستان باشد بر دم تیغ ابروت انگشت مژه را بهر امتحان باشد ناله ام خلق را ز خویش برد پیش آهنگ کاروان باشد کف دریای اضطراب مرا در بدن بی تو استخوان باشد بی تکلف تن تو سیمین بر خوشتر از صد هزار جان باشد نو عروسیست مجلست کو را پرتو شمع پرنیان باشد کی بود کآن نگار سیمین تن در برم تنگ تر ز جان باشد بدنش را به جسم لاغر من نسبت مغز و استخوان باشد خودفروشی شعار اهل زمان بهر رنگینی دکان باشد غافل افتاده کاندرین سودا سود سرمایهٔ زیان باشد تنگ و تاریک از غبار ملال سینه ام همچو سرمه دان باشد چون دلم سرکند شکایت درد همه تن غنچه سان زبان باشد گشته عهدی که عاجز آزاری بسکه آیین آسمان باشد کاروان چون براه اندازد مور را بیم رهزنان باشد مینهم سر به درگهی که درو آسمان فرش آستان باشد می برم التجا به درگاهی که مطاع پیمبران باشد قرة العین مصطفی زهرا که شفیع جهانیان باشد در حمایت به خلق عرصهٔ حشر مهربان تر ز مادران باشد سایبان حریم منزلتش آسمانی بر آسمان باشد از چراغ وجود او دایم روشن این تیره خاکدان باشد در شفاعت به امت پدرش بسکه دلسوز و مهربان باشد سبزهٔ تربت مبارک او سر به سر بوی مادران باشد گرد نعلین زایر حرمش نور چشم جهانیان باشد فرق در عرش و کرسی قدرش از زمین تا به آسمان باشد پیکرم را ضعیف همچو کمان پوستی گر بر استخوان باشد تیر طعنم به جانب خصمش تا بود جان به تن روان باشد پدر نامدار توست آن کو سبب خلقت جهان باشد صاحب خانهٔ تو بعد رسول بهترین جهانیان باشد گرد راه دو نور دیدهٔ تو قرة العین انس و جان باشد دیگری در علو رتبهٔ جاه چون تو حاشا که در جهان باشد بر در مطبخ تو از انجم آسمان ریزه چین خوان باشد چون صدف در گلوی بدخواهت قطرهٔ آب استخوان باشد #شعر #جویای_تبریزی #حضرت_فاطمه 📜 @sheraneh_eitaa

اکنون که ز پیریم به عینک سر و کار است پیوسته دو چشمم به تماشای تو چار است در دیدهٔ عالی نظران چرخ و کواکب دودی است که آمیخته با مشت شرار است در راه تو آنرا که به دریا دل خود داد هر موج درین بحر پر آشوب کنار است دارند همه ذکر تو در پردهٔ خاصی گر نالهٔ قمری است و گر صوت هزار است هر نالهٔ جانسوز که از نای برآید سرگرم سراسر روی کوچهٔ یار است در دیدهٔ بالغ نظران پرتو خورشید بر خاک ره افتادهٔ آن شاهسوار است گه ذاکر تسبیح و گهی قائل تهلیل تا صبح ز سیاره فلک سبحه شمار است چون غنچهٔ گل مرغ چمن را زهوایت در بیضه دلش خون شده و سینه فگار است خوناب جگر در قدح قدرشناسان بسیار به از افشردهٔ آب انار است آنکس که در آغوش خیال تو غنوده است فارغ دلش از آرزوی بوس و کنار است از ضعف چنانم که به صد حیله درآید در دیدهٔ مردم تنم از بس که نزار است چون در نظر خلق درآییم که از ضعف پیوسته به پیراهن ما جسم چو تار است هر کس دلش از مهر حقیقت شده روشن چون صبح بری صفحه اش از نقش و نگار است سرپنجهٔ فیضش نگشاید گره کس مشغول به تن پروری آن کو چو چنار است آنکس که بپوشد نظر از عیب خلائق بر آینه داند چقدر حق غبار است بی بار بود سرو و قد یار چو کلکم سروی است که تا نقش پی او همه بار است از یاد وطن در سفر آنکس که نیاسود باشد چو نگین خانه نشین گرچه سوار است دل را گزد از بس سخن تلخ حسودان گویا دهن اهل حسد ثقبهٔ مار است در سینهٔ این مرده دلان مهر رخ دوست شمعی است فروزنده ولی شمع مزار است آنرا که خرد بسته لب از هرزه درائی مانند حبابش خمشی گشته حصار است پیمانهٔ دلها تهی از خون جگر نیست همکاسه شدن لازمهٔ قرب و جوار است هر چند ضعیف اند ز یاران طلب امداد کآوازهٔ ساز این همه از پهولی تار است بر خویش چه نازد صدف از پهلوی گوهر کز زحمت در یوزه کفش آبله دار است دارم سه غزل هدیهٔ یاران سخن سنج کز هر یک از آن خامه من سحر نگار است #شعر #جویای_تبریزی #امام_زمان #جمعه_های_دلتنگی 📜 @sheraneh_eitaa

هر کس به دروغ خویش را بگمارد کذب از روش کلام او می بارد در عین دروغ گفتنش مکث کند ضیق النفسی چو صبح کاذب دارد #شعر #جویای_تبریزی 📜 @sheraneh_eitaa

ای حرص ترا رهبر هر در شده است بی آرامیت بس مکرر شده است یکدم بنشین که ته نشین گردد درد این آب زلال پر مکدر شده است #شعر #جویای_تبریزی 📜 @sheraneh_eitaa

یارب چه شد آن دلبر دل سخت مرا ننواخت به وصل این دل صد لخت مرا سنگ ره وصل یار شد آخر کار این خواب گرانی که بود بخت مرا #شعر #جویای_تبریزی 📜 @sheraneh_eitaa

پیدایی او اگر چه باشد به کمال بیگانهٔ دید ماست آن حسن و جمال همچون نرگس به هیچ جا ره نبرد گر دیده ز شش جهت برون آرد بال #شعر #جویای_تبریزی 📜 @sheraneh_eitaa