eitaa logo
شعر شیعه
7.5هزار دنبال‌کننده
580 عکس
207 ویدیو
21 فایل
کانال تخصصی شعر آئینی تلگرام https://t.me/+WSa2XvuCaD5CQTQN ایتا https://eitaa.com/joinchat/199622657C5f32f5bfcc جهت ارسال اشعار و نظرات: @shia_poem_admin
مشاهده در ایتا
دانلود
غیرت خاکسترش رنگ دگر داشت شعلۀ بال و پرش میل سفر داشت آن که در این یازده سال یتیمی تا که عمو بود انگار پدر داشت از چه بماند در این خیمۀ خالی آْن که ز اوضاع گودال خبر داشت گفت: به این نیزۀ خشک و شکسته تکیه نمی زد عمو یار اگر داشت رفت مبادا بگویند غریب است یا که بگویند عمو کاش پسر داشت آمد و پیشانی زخمیِ شه را از بغل دامن فاطمه برداشت در وسط بُهت دلشورۀ زینب شکر خدا دست، یعنی که سپر داشت @shia_poem
بهترین بنده ی خدا زینب هل اتی زینب، انمّا زینب ریشۀ صبر انبیا زینب زینبا زینبا و یا زینب بانی روضه های غم زینب تا ابد مبتلای غم زینب گفت ای مصطفای عاشورا ای فدای تو زینب کبری تو علی هست و منم زهرا پس فدایت تمام پهلوها سر خواهر فدای این سر تو همه ی ما فدای اکبر تو گفت ای شاه ما اجازه بده حضرت کربلا اجازه بده جان این بچه ها اجازه بده جان زهرا اجازه بده قبل از آنکه سر تو را ببرند این سر خواهر تو را ببرند من هوای تو را به سر دارم به هوای تو بال و پر دارم از غریبی تو خبر دارم دو پسر نه، دو تا سپر دارم زحمتم را بیا به باد مده اشتیاق مرا به باد مده در دل خیمه خسته اند این دو سر راهت نشسته اند این دو دل به لطف تو بسته اند این دو با بزرگان نشسته اند این دو این دو با یار تو بزرگ شده اند با علمدار تو بزرگ شده اند در کرم سائلی به دست آور زین دو تا حاصلی به دست آور سپر قابلی به دست آور تا توانی دلی به دست آور دل شکستن هنر نمی باشد نظرت هم اگر نمی باشد ای فدایت تمامی سرها سر چه باشد به پای دلبرها از چه در اشتیاق خواهر ها تو نظر می کنی به دیگرها آخرش یا اجازه می گیرم یا همین کنج خیمه می میرم ای برادر اشاره ای فرما ذوقشان را نظاره ای فرما رد مکن راه چاره ای فرما لااقل استخاره ای فرما شاید این بچه های من بروند شاید این دو به جای من بروند زار و گریان مکن مرا جانا ردّ احسان مکن مرا جانا مو پریشان مکن مرا جانا باز طوفان مکن مرا جانا ورنه نیزه به دست می گیرم جان هر آنچه هست می گیرم تو اگر مبتلا شوی چه کنم پیش چشمم فدا شوی چه کنم پیش من سر جدا شوی چه کنم کشته ی زیر پا شوی چه کنم وای اگر حنجرت شکسته شود پیش من پیکرت شکسته شود @shia_poem
در آن سحر، خرابه هوایش گرفته بود حتی دل فرشته برایش گرفته بود با آستین پاره ی پیراهن خودش جبریل را به زیر کسایش گرفته بود زورش نمی رسید کسی را صدا کند از گریۀ زیاد، صدایش گرفته بود از ابتدای شب که خودش را به خواب زد معلوم بود آنکه دعایش گرفته بود حتما نزول می کند آیات تازه ای با چله ای که بین حرایش گرفته بود مشغول ذکر نافله اش شد، ولی کجاست؟ آن چادری که عمه برایش گرفته بود @shia_poem
شادابی لب های تو را افسردند گل های بهاری تو را پژمردند از پرتو بی مثالت ای قرص قمر ¬جا داشت اگر ستاره‌ها می مُردند پهنای زمین ستاره باران می شد بر آینه‌ات كه سنگ ها می خوردند آن روح یتیمانه‌ی سرسبزت را در فصل خزان سینه ها آزردند كوتاهی اندام تو ممتد می شد وقتی كه به زیر پای مركب بردند گفتند كه پر زخمی ترینی – اما یك چندم آن كثیر را نشمردند بر بال فرشته ها كجا می رفتی انگار تو را ماه عسل می بردند @shia_poem
پایش ز دست آبله آزار می کشد از احتیاط دست به دیوار می کشد در گوشه ی خرابه کنار فرشته ها "با ناخنی شکسته ز پا خار می کشد" دارد به یاد مجلس نامحرمان صبح بر روی خاک عکس علمدار می کشد او هرچه می کشد به خدای یتیم ها از چشم های مردم بازار می کشد گیرم برای خانه تان هم کنیز شد آیا ز پرشکسته کسی کار می کشد؟ چشمش مگر خدای نکرده چه دیده است؟ نقشی که می کشد همه را تار می کشد لب های بی تحرک او با چه زحمتی خود را به سمت کنج لب یار می کشد @shia_poem
حاضرم پایِ سرِ تو سرِ خود را بدهم جایِ پیراهن تو معجر خود را بدهم سر بابای من و خِشت محال است عمه عمه بگذار كه اول پر خود را بدهم... ...پهن كن تا كه سر خار نگیرد به لبش كم اگر بود پرِ دیگر خود را بدهم زیورآلات مرا دختر همسایه گرفت نذر انگشتَرَت انگشترِ خود را بدهم مویِ من سوخته و مویِ پدر سوخته تر حاضرم پایِ همین سر، سرِ خود را بدهم دید ما تشنۀ آبیم خودش آب نخورد خواست تا دیدۀ آب آور خود را بدهم به دلم آمده یك وقت خجالت نكشم پایِ لطفش نفس آخر خود را بدهم @shia_poem
هجران گرفته دور و برم را برای چه؟ خون می کنی دو چشم ترم را برای چه؟ وقتی قرار نیست کبوتر کنی مرا بخشیده اند بال و پرم را برای چه؟ گر نیستی غریب، مگو پس انا الغریب صد پاره می کنی جگرم را برای چه؟ دارد سرت برای چه آماده می شود؟ پس آفریده اند سرم را برای چه؟ زحمت کشیده ام که چنین قد کشیده اند بر باد می دهی ثمرم را برای چه؟ من التماس می کنم و تفره می روی شاید عوض کنی نظرم را برای چه؟ از مثل تو کریم توقع نداشتم اصلاً گذاشتند کرم را برای چه؟ باشد نمی روند، ولی جان من! بگو آورده ام دو تا پسرم را برای چه؟ @shia_poem
طفل ویرانه شدن زار شدن هم دارد قد خم دست به دیوار شدن هم دارد تا صدای لبت آمد لبم از خواب پرید سر تو ارزش بیدار شدن هم دارد عقب افتادن این چند شب از عاطفه ات این همه بوسه بدهکار شدن هم دارد بی سبب نیست که با دست به دنبال توام چشم خون لخته شده تار شدن هم دارد دخترت نیستم از طشت رهایت نکنم دختر شاه فداکار شدن هم دارد معجری را كه تو از مكه خریدی بردند موی آشفته گرفتار شدن هم دارد @shia_poem
ای فدای دلِ منوّرتان ای به قربان چشم كوثرتان وای بر حال جبرئیل، او را گر برانید، روزی از درتان تو سلیمان و موری آمده است تا مشرّف شود به محضرتان من كیم؟ دوره گردِ چشمانت زینبم من همان كبوترتان كودكانم چه ارزشی دارند؟ جانِ عالم، تصدق سرتان كرده ام یا اخا دو آئینه نذر چشم علیِ اصغرتان ظهر دیدی چگونه خوش بودند در صفوف نماز آخرتان به امیدی بزرگشان كردم تا به دستم شوند، پرپرتان گر بگویی بمیر، می میرند دست بر سینه اند و نوكرتان پای تفسیر، شیرشان دادم پای تفسیرِ گریه آورتان پای تفسیر سوره ی مریم سوره ی زخم های پیكرتان تا كه راضی شوی و اذن دهی پر بگیرند در برابرتان یادشان داده ام، قسم بدهند بر ضریح كبود مادرتان بگذار اینكه ذبحشان سازم پای رگ های سرخ حنجرتان @shia_poem
تن من را به هوای تو شدن ریخته اند علی و فاطمه در این دو بدن ریخته اند جلوۀ واحده را بین دو تن ریخته اند این حسینی است که در غالب من ریخته اند ما دو تا آینه رو به روی یکدگریم محو خویشیم اگر محو روی یکدگریم ای به قربان تو و پیکر تو پیکرها ای به قربان موی خاکی تو معجرها امر کن تا که بیفتند به پایت سرها آه در گریه نبینند تو را خواهرها از چه یا فاطمه یا فاطمه بر لب داری مگر از یاد تو رفته است که زینب داری حاضرم دست به گیسو بزنم- رد نکنی خیمه را با مژه جارو بزنم- رد نکنی حرف از سینه و پهلو بزنم- رد نکنی شد که یک بار به تو رو بزنم- رد نکنی؟! تن تو گر که بیفتد تن من می افتد تو اگر جان بدهی گردن من می افتد دلم آشفته و حیران شد و... حرفی نزدم نوبت رفتن یاران شد و... حرفی نزدم اکبرت راهی میدان شد و... حرفی نزدم در حرم تشنه فراوان شد و... حرفی نزدم بگذار این پسران نیز به دردی بخورند این دو تا شیر جوان نیز به دردی بخورند نذر خون جگرت باد، جگر داشتنم سپر سینه ی تو "سینه سپر" داشتنم خاك پای پسران تو پسر داشتنم سر به زیرم مکن ای شاه به سر داشتنم سر که زیر قدم یار نباشد سر نیست خواهری که به فدایت نشود خواهر نیست راضی ام این دو گلم پرپر تو برگردند به حرم بر روی بال و پر تو برگردند له شده مثل علی اکبر تو برگردند دست خالی اگر از محضر تو برگردند... دستمال پدرم را به سرم می بندم وسط معرکه چادر، کمرم می بندم تو گرفتاری و من از تو گرفتارترم تو خریداری و من از تو خریدارترم من که از نرگس چشمان تو بیمارترم به خدا از همه غیر از تو جگردار ترم امتحان کن که ببینی چه قدر حساسم به خداوند قسم شیرتر از عباسم بگذارم بروی، باز شود حنجر تو؟! یا به دست لبه ای کند بیفتد سر تو جان انگشت تو افتد پی انگشتر تو می شود جان خودت گفت به من خواهر تو؟ طاقتم نیست ببینم جگرت می ریزد ذره ذره به روی نیزه سرت می ریزد @shia_poem
به وجدآمدی وجاودانه ات کردند یگانه حجله نشین میانه ات کردند برای عقدتودست توراحنابسته ند وعمه هات نشستندشانه ات کردند چقدربوسه گرفته اندازقدوبالات فرشته هاهمه چون آستانه ات کردند سرت به بستن این بندکفش بندنشد شتاب کردی وشوق یگانه ات کردند تمام دشت زعمامه ی تو ترسیدند زبس شبیه حسن ها روانه ات کردند زدشت باد وزید ونقاب توافتاد برای سنگ زدن ها نشانه ات کردند توسوره بودی وتسبیح دست من بودی هجاهجاشدی ودانه دانه ات کردند به روی پیکرتوپای هرکسی واشد زره نداشتند را بهانه ات کردند به جرم گفتن احلی من العسل قاسم شبیه موم عسل خانه خانه ات کردند چقدرفاصله دربندبندت افتاده که باعموی توشانه به شانه ات کردند @shia_poem
گر چه قدم کوچک است و بار ندارد بیشتر از یازده بهار ندارد عشق تو با سن و سال کار ندارد سر کشی عشق من مهار ندارد هر که شد از عشق مست عبد حسین است هر کسی عبدلله است عبد حسین است من که پسر خوانده ی سرای عمویم ما حصل زحمت دعای عمویم دست چه باشد کنم فدای عمویم دار و ندارم همه برای عموم در سر ما فرق، بین دست و جگر نیست مرد خدا نیست آن که مرد خطر نیست حضرت عزّ و جل که ترس ندارد کوه وقار از کتل که ترس ندارد طفل حسن از جدل که ترس ندارد بچه ی شیر جمل که ترس ندارد وای اگر نیزه ای به دست بگیرم زیر و زبر می کنم به عشقِ امیرم از سر شوق است اگر که بی کفنم من مرد بی دفاع عمو حسین منم من طفل حسن زاده نه، خودم حسنم من عمه مُهیای جنگ تن به تنم من یک تنه پس می زنم به لشکر کوفه عمه سپاهت منم برابر کوفه حال که در خیمه های او پسری نیست از علی اکبرش دگر خبری نیست ماندن من در حرم چنان هنری نیست دست ضعیفم که هست اگر سپری نیست دست من از جنس دست مادر آقاست ارث قدیمی ما ز کوچه ی زهراست جان که نباشد حرم چه فایده دارد؟ بعد عمو پیکرم چه فایده دارد؟ از همه کوچک ترم چه فایده دارد؟ حبس شدن در حرم چه فایده دارد؟ عمه یسار و یمین چه قدر شلوغ است دور عمو را ببین چه قدر شلوغ است زانوی من خم شد آن سوار که افتاد از روی مرکب بی اختیار که افتاد با طرف راست یک کنار که افتاد بر روی شمشیر و سنگ و خار که افتاد عمه ببین نیزه را به مشت گرفتند موی عموی مرا ز پشت گرفتند عمه بس است این همه تپیده شدن ها ضربه ی شمشیر ها شنیده شدن ها زیر لگدهای چکمه دیده شدن ها این طرف و آن طرف کشیده شدن ها دیر شد عمه، مرا به خویش رها کن زود برو در میان خیمه دعا کن آمد و آن تیر های جا شده را دید روی تنش زخم های وا شده را دید در بدنش نیزه های تا شده را دید دور سرش چند مرد پا شده را دید یابن خبیثه! چرا به سینه نشستی روی حسینیّه ی مدینه نشستی @shia_poem