. اللهم صل علی علی بن موسی الرضاالمرتضی الامام التقی النقی وحجتک علی من فوق الارض ومن تحت الثری الصدیق الشهیدصلوة کثیرةتامةزاکیةمتواصلةمتواترة مترادفةکافضل ماصلیت علی احدمن اولیائک

بحق ثامن الحجج اللهم عجل لولیک الفرج

خطبه حضرت زینب سلام‌الله‌علیه در شام(۵) #محرم #خطبه_حضرت_زینب_در_شام

. اللهم صل علی علی بن موسی الرضاالمرتضی الامام التقی النقی وحجتک علی من فوق الارض ومن تحت الثری الصدیق الشهیدصلوة کثیرةتامةزاکیةمتواصلةمتواترة مترادفةکافضل ماصلیت علی احدمن اولیائک

بحق ثامن الحجج اللهم عجل لولیک الفرج

#گام به گام با کاروان حسینی با عرض سلام و ادب و احترام مجدد خدمت اعضای محترم جهت یادآوری...👇🏻 در مطالبی که در چند روز گذشته ارسال شد خدمت شما عزیزان ملاحظه فرمودید؛ کاروان دل داغدار اسیران کربلا را ظهر روز 13سیزدهم محرّم الحرام سال 61هجری از دشت کربلا وارد شهر کوفه کردند. به گواهی تاریخ، کاروان اسیران کربلا تحت فرماندهی عمر إبن سعد إبن ابی وقاص و سپاه مست و مغرور کوفه ،کوچه های شهر را یکی پس از دیگری پشت سر گذاشته تا اینکه به میدان اصلی شهر میدان کناسه رسیدند. میدان کناسه همانگونه که در مطالب قبل گفته شد؛ یکی از شلوغ ترین میدانهای شهر کوفه بود که در مرکز شهر قرار داشت و متصل به چند نقطه ی حساس و اساسی شهر از جمله بازار بزرگ کوفه و مسجد جامع و ارگ حکومتی دارالعماره بود. به همین دلیل عمر إبن سعد دستور داد تا برای مدت کوتاهی اسیران کربلا را در میدان کناسه از سوار شترها فرود آورند و حریم طاهره ی رسول خدا صلی الله علیه واله را پیش روی خاص و عام به نمایش گذارند تا با این عمل زشت و زننده، قدرت خود را به رخ تمامی ساکنان شهر نشان دهد. به گواهی تاریخ، در آن هنگام تعدادی از زنان و مردان کوفی از سر ترحّم مقداری نان و خرما و گردو و چند کوزه ی آب برای اسیران خاندان محمّد صلی الله علیه وآله به عنوان صدقه آوردند تا اطفال و کودکان خردسال را اطعام دهند! اما در آن میان بانوی بزرگوار حضرت زینب کبری سلام الله علیه و خواهر دیگرش بانو امّ کلثوم نان و خرماها را از دست اطفال پس گرفته و به صاحبانش بازگرداندند و فرمودند: مگر شما نمیدانید صدقه بر ما خاندان محمّد صلی الله علیه واله حرام است! اما طولی نکشید که دختر بزرگوار امیرالمؤمنین، حضرت زینب کبری سلام الله علیه مأموریت اصلی و خطیر خود را که افشاگری بر علیه دشمنان اسلام و سخنرانی در میان خاص و عام بود آغاز کرد و از فرصت به دست آمده در آن ازدحام و جمعیت، تمام اهالی کوفه را از حقایق تلخ عاشورا و کربلا و حوادثی که در آن چند روز اخیر برای شهدای کربلا اتفاق افتاده بود باخبر ساخت و مردم در خواب غفلت فرو رفته ی کوفه را از خواب جهل بیدار کرد. به گواهی تاریخ، از روزی که شهر کوفه در صدر اسلام کنار رودخانه ی فرات بنا گردید تا آن روز هرگز اتفاق نیفتاده بود که یک زن در آن شهر برای مردم سخنرانی کند یا خطبه ایی بخواند؛ بخاطر همین، وقتی حضرت زینب کبری سلام الله علیه در آنجا شروع به سخنرانی کرد و خطبه خوانی خود را در مقابل چشم صدها مرد و زن کوفی آغاز کرد برای همه ی مردم شگفت انگیز و غیر قابل طبیعی بود و نمیتوانستند از استماع گفتارش خودداری نمایند،زیرا تا آن زمان مردم سرزمین عراق هرگز سخنرانی زنی با آن همه شهامت و شجاعت را از نزدیک ندیده بودند. آن شیر دلی که در میان آن اجتماع عظیم سخنرانی میکرد یک زن بود؛ آن هم یک زن اسیر که به ظاهر همه ی عزیزان و اقربای خویش را از دست داده بود و تمام هستی و نیستی او طی یک صبح تا غروب از بین رفته بود و اینک در چنگال مأموران حکومت به عنوان اسیری ناتوان او را برای تماشا در ملأ خاص و عام قرار داده بودند؛ به همین دلیل، طرز بیان و نطق کوبنده ی یک فرد اسیر آن هم یک زن نه مرد که در چشم مردم آن عصر ضعیفه ایی بیش نبود برای اولین بار بسیار خارق العاده و تعجب برانگیز به حساب می آمد. اسیر نزد اعراب آن زمان موجودی بود خوار و ناتوان که او را در شمار انسان عادی به شمار نمی آوردند و هیچ نوع حقّی برایش قائل نبودند،خاصه اینکه جنسیت و نوع آن فرد اسیر زن باشد،اما دختر بزرگ امیرالمؤمنین حضرت زینب کبری سلام الله علیه این طرز تفکرات احمقانه و جاهلانه ی اعراب بَدوی را برای اولین بار در طول تاریخ اسلام کنار زد و مانند کوهی استوار، راسخ و ثابت قدم در مقابل آن همه جمعیت ایستاد و سخنرانی آتشین و کوبنده ی خود را آغاز کرد. در طول تاریخ اسلام، تنها زنی که قبل از فاجعه ی عاشورا همانند حضرت زینب کبری سلام الله علیه برای اولین بار در تاریخ سرزمین حجاز برای مردم سخنرانی کرده بود و صدای او را با نطق بلیغ و فصیح شنیده بودند مادر حضرت زینب کبری سلام الله علیه، دختر رسول خدا فاطمة الزهرا سلام الله علیه بود که پس از غصب خلافت بر حق امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام توسط خلفای غاصب در سال 11-هجری، آن حضرت در مسجد مدینه ی منوّره پشت پرده ی حجاب قرار گرفت و در کنار قبر رسول خدا صلی الله علیه واله خطبه ی معروف فدکّیه را با کسب اجازه از محضر امیر مؤمنان امام علی علیه السلام جهت آگاهی عموم مسلمین ایراد فرمود. در آن روزگار، زینب کبری سلام الله علیه بیش از پنج سال و نیم نداشت و همراه با بانوی دو عالم فاطمة الزهرا سلام الله علیه در مسجدالنبی حضور داشت و سخنرانی مادر مهربان خود را از نزدیک دیده بود. جز بانوی بزرگ اسلام حضرت زهرای مرضیه سلام الله علیه، تاریخ اسلام تا آن روز هرگز به خود یاد ندارد که زن دیگر

ی مانند حضرت زینب کبری سلام الله علیه در میان عموم مردم توانسته باشد با نطقی بلیغ و فصیح سخنرانی نماید. زینب سلام الله علیه نیز خطبه خوانی و سخنرانی را از مادرش بانوی دو عالم فاطمة الزهرا سلام الله علیه به ارث برده بود و انگار خداوند عالم میخواست و اراده کرده بود که زینب کبری سلام الله علیه را از همان آغاز سنین کودکی برای خطبه خوانی در فاجعه ی عاشورا میان سیل جمعیت و ازدحام کوفیان آماده نماید. صحبت کردن حضرت زینب کبری سلام الله علیه با صدای بلند برای مردم کوفه آن قدر عجیب بود که تو گویی یک ماهی به زبان آمده و صحبت میکند! یا اینکه موجودی از دنیای دیگر در زمین پیدا شده و حرف میزند! به گواهی تاریخ، وقتی حضرت زینب کبری سلام الله علیه زبان به سخنرانی گشود و صحبت خود را آغاز کرد،با لهجه ی فصیح عربی صحبت مینمود ،همان لهجه ایی که اعضای خانواده ی هاشمی با آن صحبت میکردند و فصیح ترین و زیباترین لهجه های لغت عربی به شمار می آمد. در صدر اسلام نیز طایفه ی قریش با همان لهجه حرف میزدند،آن لهجه در عربستان لهجه ی شهری و شیرین و خوش آهنگ به شمار می آمد و لهجه های دیگر ،لهجه های بومی و دارای آهنگ های نامطلوب بود یا اینکه آهنگی از حیث طنین دلپسند باشد به آن لهجه نمی رسید. زبان قرآن کریم نیز همان زبان بود و این موضوع زبان فصیح نیز در قرآن کریم در سوره ی مبارکه ی یوسف به آن اشاره شده و امروزه هم آهنگ زبان فصیح را میتوان در مکه و مدینه شنید و دریافت که نسبت به لهجه های دیگر عرب دارای طنین است. مردم کوفه دارای آن لهجه نبودند و به لهجه ی بومی و ولایتی با هم در عراق صحبت میکردند،به همین دلیل کلمات گهربار خطبه ی معروف حضرت زینب کبری سلام الله علیه در بازار کوفه بسیار پر مخاطب و تعجب برانگیز در طول تاریخ به حساب آمد. حضرت زینب کبری سلام الله علیه دختر امیرالمؤمنین علیه السلام در سخنرانی خود خباثت و فرومایگی کسانی که در قتل اهلبیت رسول خدا در کربلا نقش داشته اند را برای مردم تشریح کرد. وی قبل از آنکه سخنرانی خود را آغاز نماید از آن جمعیت انبوه و بسیار متراکمی که گرد آمده بودند خواست تا سکوت کنند و به سخنانش گوش فرا دهند. همین که با دست اشاره کرد و درخواست سکوت نمود آن اقیانوس متلاطم و پرخروش جمعیت که از هر سویش صداها و هیاهو بلند بود آنچنان از هیبت و صلابت او ساکت و آرام شدند که گویی نفسها در سینه هایشان حبس شد و مرغ مرگ بر سرهایشان سایه افکند، هیچ قدرتی در آن وقت جز ( اُسکُتو) گفتن زینب "یعنی ساکت شوید" یا به عبارتی (موتو )"یعنی خفه شوید" نمیتوانست آن شور و غوغا و ولوله و هیاهو را خاموش نماید. حزام إبن مستیر اسدی در این باره نقل میکند: همینکه زینب دختر علی علیه السلام به مردم اشاره کرد، نفس ها از حرکت ایستاد و صدای زنگ هایی که به گردن شترها بود متوقف گردید! آنگاه زینب کبری سلام الله علیه با آرامش خاطر و بدون اضطراب و آشفتگی ،بسیار متین و حواس جمع مانند کوهی با صلابت، علی وار شروع به سخنرانی کرد و در آن اجتماع وحشتناک که بین چنگ و دندان دشمن قرار داشت دست به افشاگری زد و بسیاری از فضائح و جنایات بنی امیه را برای مردم تشریح کرد. راوی میگوید: زینب کبری به گونه ایی سخنرانی کرد که عده ایی از مردم به خدا سوگند نزد خود گمان کردند علی إبن ابیطالب آمده و برای آنها سخنرانی میکند... به گواهی اکثر تواریخ متعدد و معتبر، متن خطبه ی آن حضرت که در بازار کوفه ایراد فرمودند به شرح ذیل میباشد: 👇🏻 نخست، خداوند را سپاسگذارم و او را در هر حال شکر و ثنا میگویم ، و به روح مقدس محمّد صلی الله علیه واله پدر عزیزم و دودمان پاک و برگزیده اش درود و سلام و تحیّت میفرستم. و بعد با شما مردم سخن میگویم... ای اهل کوفه ،ای حیله گران و ای نیرنگ بازان تاریخ، بر ما اشک حسرت میریزید!؟ آری اشک بریزید که امیدوارم خدا چشم هایتان را تا ابد از اشک خشک نسازد ، شیون و ناله و زاری نمایید که امیدوارم تا قیامت برای عزیزانتان شیون کنید و هیچگاه اندوه و زاری رهایتان نسازد ،شیون شیوه ی شماست وقتی که دیگر کار از کار گذشته است ،شما مانند آن پیرزنی و افرادی هستید که هر چه با دستان خود پشم میتابیدند بی درنگ آن را به حالت اول خود بر میگرداندند،شما نیز رشته ی عهد و پیمان را محکم بستید و بار آن را گسسته و به آن پایبند نماندید ،شما جز لاف زنی و گزافه گویی و پستی و کوتاهی افکار چه دارید؟ جز کینه توزی و دروغ پردازی چه دانید؟ مانند کنیزان، شیرین زبانی میکنید تا زهر تلخ را که در کام خود دارید به کام دیگران نیز آن را فرو کنید و دشمن را با حقّه و چاپلوسی بسوی خود بخوانید و هیچ مردی و مردانگی در وجودتان نیست ای پست فطرتان نامرد؛ شما مانند چراگاه هایی هستید که بر مَزبله و لجنزار روئیده باشد و دامان سرسبزش از دور زیبا به نظر رسد اما ریشه اش در پلیدی ها فرو رفته و آب از نمهای نجس مینوشد که هر چه ظاهرش سرس

بز تر باشد ولی ریشه اش به نجاست بیشتر است ، و یا مانند قبرهایی هستید که ظاهرش سفید و گچکاری شده ولی در زیر آن گوشت مردار دفن گردیده است و هیچ بویی از انسانیت نبرده اید. شما ظاهری با زرق و برق و اسلام نما دارید ولی باطنی گندیده و دل آزار. ای اهل کوفه؛ بیدار باشید و بدانید که با دست خود چه تیشه ایی بر ریشه های خود زدید و خشم یزدان و عذاب جاویدان را برای توشه ی آخرت خود مهیّا نمودید. آیا بر ما اشک میریزید و شیون میکنید؟ آری بگریید و بسیار گریه کنید ،سوگند به خدا که شما به این گریه ها و ناله ها سزاوار هستید، شما آنچنان خود را به ننگ و عیب و عار ابدی آلایش داده اید که با هیچ آبی شسته نمیشود و لکّه ی ننگ آن هرگز پاک نخواهد شد، چه چیزی میتواند خون حسین إبن علی را تلافی کند،و چگونه میخواهید جبران کنید قتل آن نازنینی که جگرگوشه ی رسول خدا بود که با دست شما خون او ریخت و بر خاک کربلا افتاد. او کانون رسالت و معدن فتوّت و جوانمردی و زعیم و بزرگ مردان شما بود ، او چراغ روشن و تابناک هدایت، مشعل راه گم شدگان و پناه و ملجأ شما و مرجع مصائب و پیش آمدهای ناگوار شما و سید و جوانان اهل بهشت بود؛ وای بر شما باد! چه گناه بزرگی مرتکب شدید که هیچگاه بخشیده نمی شوید! الهی که نابود گردید ،و برای همیشه سرنگون شوید،نیست شوید و بمیرید که مرگ تنها راه شماست،خدا امیدتان را ناامید کند و هرگز راه چاره در مشکلات نیابید و دستتان بشکند و بریده باد که امید خاندان رسول خدا را ناامید کردید ،و روزنه های حیات را روی دودمان محمّد بستید ،همواره در زیان و ضرر به سر برید و هیچ سودی جز عذاب الهی نبینید،شما به خشم و غضب خدا و پیغمبرش گرفتار گشته اید ،الهی به مرگ جوانان خود نشینید همانگونه ایی که ما را به مرگ جوانانمان نشاندید،هیچگاه باران رحمت رویتان جز خشم و غضب خدا نبارد و از نوشیدن آب گوارا محروم و بی بهره بمانید، زیرا فرزندان رسول خدا را در کنار نهر آب با لبی خشک و عطشان سر بریدید و ناموسشان را آواره ی بیابانها کردید. وای بر شما باد ای اهل کوفه؛ آیا میدانید چه خنجری در قلب پیامبر فرو برده اید؟ آیا میدانید چگونه به حریم محترم و پاکدامنش بی احترامی و بی حرمتی کرده اید؟ آیا میدانید پرده گیان حرم او را از پرده ی حجاب و عفاف بیرون کردید و چه خونی از ما به روی خاک ریخته اید؟ چگونه میتوان شرح داد جنایت زشتی که شما در حق محمّد و آل او روا داشته اید ،به خدا سوگند جای آن دارد به خاطر بزرگی این گناهی که کرده اید آسمانها بشکافد و زمین پاره شود و کوه ها فرو بریزد ،چه میدانید که چه کرده اید ،کاری بسیار احمقانه و زشت و بسیار بزرگ انجام دادید ،به بزرگی خدا سوگند که اگر از چشم آسمانها و زمین جای اشک خون ببارد جای هیچ تعجب و شگفتی نیست ،و به راستی کیفری که پاداش ستمکاران و ظالمان در قیامت است بیش از آن است که امروز دیدید و شنیدید. پس، از این دو روز فرصتی که یافته اید دل خوش و مغرور نباشید و از مکافات عمل غافل نگردید ، زیرا خداوند در مکافات عجله نمیکند و بیم آن ندارد که وقت انتقام بگذرد ،زیرا خداوند پیوسته در کمین گناهکاران و عاصیان است ،و در پیشگاه او نشاید نیرنگ به جای رنگ به کار برسد ،والسلام. به گواهی تاریخ، از جمله (متون امالی شیخ طوسی) و (لهوف از سید إبن طاووس) و (مثیر الاحسان "إبن نما") و ("مناقب" إبن شهر آشوب) و همچنین (تاریخ طبری) : سخن که به اینجا رسید حضرت علی إبن الحسین حضرت امام سجاد علیه السلام به عمّه ی بزرگوارش حضرت زینب کبری سلام الله علیه فرمود: اُسکُتی یا عمّه فإنت بحمدالله عالمه غیر معلّمه ،فهمه غیر مفهمه؛ یعنی: ای عمه آرام و خاموش باش ، تو بحمدالله دانشمند بدون استاد و دانای بدون آموزگاری. پس زینب کبری طبق درخواست امام سجاد دیگر از سخنرانی خاموش گردید و سخنی نگفت. عمر إبن سعد و دیگر فرماندهان ارشد ارتش عراق انعکاس و آثار خطبه های دختر علی علیه السلام را در روحیه و احوال مردم مشاهده کردند. با این خطبه ی کوبنده و آتشین، حرارتی در قلوب مردم شعله ور شد که هیچ کس و هیچ چیزی نمیتوانست آن شعله های داغ را خاموش نماید ،صدای شیون و زاری دوباره در میان اهل کوفه به پا خواست. عمر إبن سعد که حضور اسیران را در آنوقت در میان مردم جایز نمی دانست و بسیار احساس خطر کرده بود دستور داد تا کاروان را به حرکت درآورند و به سرعت آنان را از میدان اصلی شهر جانب دارالعماره نزد عبیدالله إبن زیاد منتقل نمایند... ورود اهلبیت اطهار علیه السلام به مجلس عبیدالله إبن زیاد لعنت الله علیه... 👇🏻 به گواهی تاریخ، عمر إبن سعد ملعون برای جلوگیری از حمله ی احتمالی و شورش و قیام شیعیان کوفه، به سرعت کاروان اسیران کربلا را با ترس و اضطراب از میدان کناسه به سوی دارالعماره نزد عبیدالله إبن زیاد انتقال داد و دستور داد تا مردم از آنجا پراکنده شوند و هر کدام به سمت کار و خانه و کاشانه ی خود

روند و از هرگونه اجتماع عمومی در معابر و گذرگاه های شهر اکیداً خودداری نمایند. آنگاه پیش از ورود اسیران به مجلس عبیدالله إبن زیاد، کاروان را پشت درب قصر چند دقیقه ایی نگه داشت و خود جهت کسب اجازه و صدور حکم ورود اسیران به تالار کاخ نزد عبیدالله إبن زیاد رفت. عبیدالله إبن زیاد از دیدن عمر إبن سعد بسیار ابراز خوشحالی و خرسندی کرد و از سر سفره ی شام که گسترده بودند برخواست، او را در آغوش خود گرفت و با صدای بلند در حضور جماعتی که برای میهمانی به قصر آمده بودند گفت: خاطرم را شاد کردی که پیش از آمدنت مرا از فتح و پیروزی باخبر نمودی تا این عید بزرگ را با شادی و سرور جشن بگیریم. عمر إبن سعد گفت :ای امیر؛ اسیران دلداغدار کربلا را که تعدادی زن و کودک است با خود به کوفه آورده ایم؛ اگر اجازه دهید تا آنان را به حضور شما آوریم؟ عبیدالله إبن زیاد لعنت الله علیه سفره ی طعام را رها کرد و سر به سجده ی شکر فرو برد و با قهقهه فریاد زد: الحمدلله، شکر که خداوند مرا نکشت تا ذلّت و حقارت خاندان علی را با چشمان خود ببینم؛ امروز روزی ست که هرگز تاریخ عرب مانند آن را یاد ندارد. پس دستور داد تا اسیران کربلا را در پیش روی میهمانانی که مشغول صرف شام بودند وارد تالار قصر کردند. همانگونه که در مطالب قبل گفته شد؛ یک روز قبل از ورود اسیران به شهر کوفه، سر بریده ی مقدّس و مطهّر حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام را در روز ۱۲ محرّم توسط خولی إبن یزید اَصبَحی و سرهای بریده ی سایر شهدای کربلا که تعدادشان به ۷۲ سر می‌رسید را توسط قبایل مختلف کوفی طبق دستور عمر إبن سعد تحت فرماندهی شمر إبن ذی الجوشن ضُبابی و قیس إبن اشعث و عَمرو إبن حَجّاج زُبیدی از کربلا به کوفه نزد عبیدالله إبن زیاد منتقل کرده بودند. پس همانگونه که اهل تاریخ گفته اند؛ در غروب روز ۱۳ محرم، شب چهاردهم ۱۴، زمانی که اسرای کربلا را وارد دربار إبن زیاد نمودند پیشاپیش ورود اسیران یعنی یک روز قبل، سر بریده ی امام علیه السلام و سایر شهدای کربلا در نزد إبن زیاد حضور داشته اند که در آن وقت جمع اسیران به غم مبتلا را به مجلس إبن زیاد وارد نمودند. به گواهی تاریخ، وقتی اسیران کربلا را وارد مجلس إبن زیاد کردند آن ملعون با تعداد زیادی از سران و رجال کوفه مشغول خوردن طعام شب بود؛ جملگی برخاستند و برای دیدن اسیران کربلا هر کدام خود را مهیّا نمودند. در آن میان، حضرت زینب کبری سلام الله علیه آخرین نفر از جمع اسیران بود که وارد مجلس عبیدالله إبن زیاد گردید،زیرا مسؤولیت زنان و کودکان را بر عهده داشت. نخست امام سجاد (زین العابدین) علیه السلام و سپس جمع زنان و اطفال خردسال را از سوار شترها فرود آورد و آنان را جانب قصر فرستاد و پس از همه ی اسرا تا آخرین نفر خودش وارد بزم نامحرمان بی حیا گردید، زیرا آمار و سرشماری اهل کاروان بر عهده ی کاروان سالار بوده است. به گواهی تاریخ، هنگامی که شیرزن صحرای کربلا وارد تالار قصر دارالعماره شد بدون اینکه برای کسی از اهل مجلس احترام ویژه ایی قائل شود یا به عبیدالله إبن زیاد سلام کند سر خود را بالا گرفت و در مقابل همه ی زنان اسیر نشست. سکوتی عجیب مجلس إبن زیاد را فرا گرفته بود، زینب کبری همچنان مانند کوهی راسخ و استوار در جمع اسیران نشسته بود و با کسی سخن نمی گفت. عبیدالله إبن زیاد از رفتار عجیب دختر علی علیه السلام به خشم و غضب فرو رفت و با صدای تند و خشن فریاد زد: این زن کیست که اینگونه وارد بزم ما شد و سلام نکرده در مقابل من نشست!؟ هیچ کس از جمع حاضران جرأت اینکه پاسخ دهد نداشت ،حتی عمر إبن سعد نیز از ترس عبیدالله سخنی نگفت. عبیدالله إبن زیاد دومرتبه فریاد زد و گفت : نام این زن چیست که اینگونه حرمت و احترام مرا زیر پا گذاشت!؟ کسی او را نمیشناسد!؟ باز هم کسی جرأت پاسخ دادن نداشت. برای بار سوم عبیدالله إبن زیاد فریاد زد و گفت : گفتم بگویید این زن اسیر کیست!؟ در آن میان، یکی از کنیزان دربار که پشت سر عبیدالله إبن زیاد ایستاده بود دل به دریا زد و گفت :ای امیر؛ من این زن را میشناسم. او دختر ارشد علی، زینب کبری نام دارد؛ مادرش فاطمه دختر محمّد مصطفی ست و او خواهر حسن و حسین است. عبیدالله إبن زیاد وقتی نام علی را شنید با تعجب گفت : آیا به راستی او دختر علی و خواهر حسین است !؟ آنگاه عده ایی به زبان آمدند و گفتند: آری او زینب، خواهر حسین، دختر علی مرتضی ست . عبیدالله إبن زیاد با لحن طعنه آمیز و کینه ایی که در دل خود نسبت به علی و خاندان علی علیه السلام داشت روی خبیثش را به حضرت زینب کبری کرده و گفت : ای دختر علی؛ خدای را هزار بار شکر میکنم که برادرانت را کشت و خاندان شما را پس از یک عمر ستیز و لجاجت اینچنین خوار و حقیر کرد تا درس عبرتی شود برای سرکشان و آشوب گران ؛ اینک شما را میبینم زیر دستانم اسیر و به غم مبتلا نشسته اید که هر بار هزار شکر به جای می آورم. حضرت زینب ک

بری سلام الله علیه بدون درنگ برخواست در حالی که تعدادی از اطفال خردسال از ترس و اضطراب، دامان مبارکش را گرفته بودند رو به عبیدالله إبن زیاد کرده و با نطقی بلیغ مانند شمشیر برّنده فرمود: خدای را حمد و سپاس و ثنا میگویم که به وسیله ی محمّد صلّ الله علیه وآله ما را کرامت بخشید و در میان همه ی خلق، سرافراز و سربلند کرد؛ همانا جهاد در راه رضای خدا بر علیه فاسقان و ستمگرانی مانند تو و ارباب مفسدت یزید إبن معاویه تکلیفی شرعی و وظیفه ایی دینی بر عهده ی برادرم حسین بود که به وظیفه و تکلیف خود عمل کرد و آن را برای کوری چشمان شما به نحو احسن تا آخرین قطره ی خون سرخش به انجام رسانید. شهادت در راه رضای خدا آرزوی برادرانم بود که الحمدلله ربّ العالمین آنها به آرزوی دیرینه ی خود دست یافتند و به جایگاه ابدی خود در بهشت کنار رسول خدا صلی الله علیه واله وارد شدند؛ پس روی تو سیاه باد ای پسر زیاد که در این میان دستت به خون کسانی آغشته گردید که بهترین آفریدگان خدا بر روی زمین بودند. برادرم حسین (که درود و سلام خدا بر او باد) مرگ با عزّت را حیات خویش میدانست و زندگی در جامعه ایی که به وسیله ی شما بوی تعفّن و خون گرفته بود را مایه ی ننگ و ذلّت تلقی مینمود، زیرا افرادی همانند تو مایه ی ننگ و عیب این جامعه و شریعتید که ننگ بدنامی تان تا ابد با هیچ آبی شسته نمیشود. عبیدالله إبن زیاد که از سخنان حضرت زینب کبری سلام الله علیه به تنگ آمده بود برای اینکه رشته ی کلام او را قطع کند گفت: این عدالت خداوند عالم بود که شما را در میان خاص و عام رسوا نمود و فسق و فجورتان را بر همه ی خلق آشکار کرد. حضرت زینب کبری سلام الله علیه با شهامت و جرأت جدّی تری در پاسخ إبن زیاد فرمود :ای پسر زیاد؛ عدل الهی را با بی عدالتی ها و نابرابری های خود مقایسه نکن! زیرا خداوند متعال مثال شما ظالم و ستمکار نیست که بر بنده گان خویش ظلمی روا بدارد! آن هم بر خاندانی که آنان را ستوده است و از هر رجس و گناهی پاک و معصوم قرار داده است؛ این شما هستید که خداوند مهربان را در تخیّلات و اوهامتان با شخصیت ظلم گرای خود مقایسه کرده اید و گمان میکنید خداوند بر ما ظلمی روا داشته است یا از ما انتقامی گرفته است! در صورتی که بر خلاف تصورات تو، آن دانای حکیم بر ما منّت نهاد و به ما توفیق داد تا در برابر دشمنانش قد علم کنیم و با کمال میل با شما مقابله و ستیز نماییم؛ پس در هر دو صورت، فاتح و پیروز این میدان ماییم، زیرا دست از اهداف خود برنداشته تا به وظیفه ی خود عمل کردیم ، ،فسق و فجور نیز از آن ما نیست و این اوصاف زشت تنها زیبنده ی وجود پلید شماست که با زشتی ها و فسق و فجور، اندام خبیث خود را آراسته اید و در لباس دین با حقّه و نیرنگ بر مسلمین ظلم و ستم روا میدارید و خون مردم بی گناه را به ناحق میریزید و اموالشان را به تاراج میبرید ؛ آنگاه با اموال غصبی و حرام، به عیش و نوش مینشینید و برای قتل عام کردن مسلمین نقشه میکشید! پس تو و امثال تو از هر کسی فاسق تر و فاجر ترید، زیرا هیچ بویی از انسانیت نبرده و خوی توحّش گری در وجود پلیدتان موج میزند، پس اینک بگو ما فاسقیم که برای احیای دین خدا از جان و مال و خون خود گذشتیم یا شما که احکام الهی را زیر پا نهاده و ذره ایی به آن عمل نمی کنید!؟ کدام یک !؟ عبیدالله إبن زیاد از روی بخل و حسادتی که داشت و نمیتوانست در مقابل چشم حاضران پاسخ های دندان شکن و بلیغ حضرت زینب کبری سلام الله علیه را تحمل نماید از سر بی جوابی گفت : به هر حال خدا را شکر میکنم که نشان داد شما ناحق هستید و نمیتوانید حکومت اسلامی تشکیل دهید، زیرا اگر بر حق تر از ما بودید خداوند شما را بر ما غالب میساخت و در جنگ، فاتح و پیروز می‌گرداند. حضرت زینب کبری در پاسخ به این سخن طعنه آمیز فرمود: ما نیز خدا را شکر میکنیم که ما را از هرگونه آلودگی و پلیدی مصون و محفوظ نگه داشت و مردان ما در تمام عمر خود با امانت و تقوای الهی زندگی کردند و پاک و معصوم در حالی که برای خداوند جهاد میکردند از این جهان فانی به دیار باقی شتافتند و خدا را شکر میکنیم که هر چه قدر مصائب و متاعب ما زیادتر شد ایمان ما به خدا و رسول او و دین اسلام زیادتر گردید؛ زیرا ما نه اهل دنیا هستیم نه برای حکومت کردن پا به عرصه ی جهاد گذاشتیم ؛ حکومت عادت دیرینه ی شماست که برای کسب پست و مقام دست به هر جنایتی بر علیه عوام میزنید تا به کرسی حکومت نشینید. همانگونه که مردم کوفه در میدان کناسه از نطق زینب سلام الله علیه حیرت کردند در آن وقت عبیدالله إبن زیاد از پاسخ های قاطع و بلیغ آن زن حیرت کرده بود و از روی غرور و تکبّر گفت : ای دختر علی؛ مصائبی که در کربلا بر سر شما آمد آن را چگونه دیدی؟ حضرت زینب کبری سلام الله علیه همان جمله ی معروف (ما رأیتُ إلّا جمیلاً) را فرمودند: یعنی چیزی جز زیبایی ندیدم... [۸/۲۹،‏ ۲۲:۴۰] ‏‪+98 938 609 5880‬‏: ع