📍 یادداشت | «نیروی گمشده گفتمان مقاومت» چرا در گفتمان‌سازی مقاومت موفق نبوده‌ایم؟! ▪️زخم‌های #غزه شعله‌های انگیزه‌اند؛ آنها را ثبت کنیم تا شعله #مقاومت خاموش نشود...! برشی از صحبت‌های دکتر کوروش علیانی ⚜️ @Taammolat74 👇👇👇

🔸 مقاومت بدون تخیل هنری، نمی‌تواند در میدان جنگ نرم پیروز شود؛ مقاومت نیازمند #طراحی هنری است که روح‌ها را تکان دهد؛ اما چرا گفتمان حزب‌اللهی به جای خلق، به بازتکرار بسنده کرده است؟ 🔹ما وقتی می‌توانیم مقاومت را تثبیت کنیم که آن را به یک تصویر، یک آهنگ یا یک داستان تبدیل کنیم؛ #هنر، نیروی گمشده #گفتمان_مقاومت است. 🔸مقاومت بدون نماد و نشانه، در خاطره‌ها گم می‌شود؛ امروز باید به جای صرفاً استدلال کردن، به سراغ خلق تصاویری برویم که در حافظه‌ها حک شوند. 🔹جریان تحریف ۱۴۰۱ را ببینید؛ آن‌ها با نمادسازی، از یک چالش اجتماعی یک جنبش ساختند. چرا ما برای مقاومت چنین تصاویری خلق نکردیم؟ 💢 ما شکست خوردیم، چون مقاومت را به زبان زیبایی‌شناسی جهان ترجمه نکردیم... ⚜ @Taammolat74

پاییز خوب می داند چگونه مبتلا کند آدم ها را هوای سرد نمِ باران و برگ های ریخته در کف خیابان آدم دلش برای خودش هم تنگ می‌شود...🍁 ⚜️ @Taammolat74

📍 یادداشت | «گفتمان انکار» آیا رضا غلامی مسئولیت ناکامی‌های اسلامی‌سازی علوم را به دوش می‌کشد؟ ▪️#رضا_غلامی، که سال‌ها در رأس یکی از مهم‌ترین پروژه‌های علمی کشور در حوزه #اسلامی‌سازی_علوم_انسانی قرار داشت، اخیراً در یک چرخش گفتمانی ناگهانی، اساساً «اسلامی‌سازی علوم» را خطای راهبردی و معرفتی خوانده است. این تغییر موضع نه‌تنها پرسش‌های جدی درباره عملکرد گذشته‌اش مطرح می‌کند، بلکه از زاویه‌ای عمیق‌تر، دلالت‌های پنهانی را نیز در خود جای داده که نیاز به بررسی جدی دارد. ⚜️ @Taammolat74 👇👇👇

🔹اظهارات ارتجاعی اخیر رضا غلامی مبنی بر نفی اسلامی‌سازی علوم انسانی، بیش از آنکه «شگفتی‌آور» باشد، «نگران‌کننده» است. گفتار اخیر ایشان بیشتر به‌نظر می‌رسد تلاشی برای مشروعیت‌بخشی به عملکرد گذشته‌اش باشد تا نقدی واقعی، باید جدی گرفته شود. وقتی پروژه‌ای به نتیجه نمی‌رسد، ساده‌ترین راه #فرار از مسئولیت، انکار کل مسیر است. اما چه کسی باید پاسخگوی حجم گسترده‌ای از منابع مالی و انسانی که در این راه هدر رفته باشد؟ آیا این نتیجه‌گیری نمی‌توانست در مراحل ابتدایی با مطالعات دقیق‌تر و #تأملات عمیق‌تر به دست آید؟ 🔸«#گفتمان_انکار»، در این زمینه، به معنای نادیده گرفتن واقعیت‌ها و چالش‌های پیش‌رو است و به نوعی #تاریخ‌زدایی از مسیری که در آن گام برداشته‌ایم. کسانی که زمانی مسئولیت‌های کلیدی در این پروژه را به عهده داشتند، اکنون به سادگی از آن فاصله گرفته یا آن را انکار می‌کنند. از #رضا_داوری_اردکانی تا #رضا_غلامی، شاهدیم که گفتمان اسلامی‌سازی علوم دچار یک بحران جدی شده است. این بحران به وضوح ناکارآمدی سیاست‌گذاری‌های کلان در این حوزه را نمایان می‌کند. 🔹 در این سال‌ها، به‌جای تمرکز بر بازسازی #سنت_علمی و ایجاد زیرساخت‌های لازم، بخش عمده‌ای از سرمایه‌های این حوزه در مسیرهایی صرف شد که نتیجه‌ای ملموس برای جامعه علمی نداشت. #ایده_علوم_انسانی_اسلامی، همچنان می‌تواند بستری برای بازاندیشی در این حوزه باشد. اما این بازاندیشی باید با پذیرش اشتباهات اجرایی، نقد صادقانه و تلاش برای اصلاح آغاز شود، نه انکار تمام دستاوردهای گذشته. 💢سخنان اخیر رضا غلامی باید به فرصتی برای طرح پرسش‌های جدی تبدیل شود. چرا که پاسخ به این پرسش‌ها می‌تواند مسیر جدیدی برای نسل جوان و #اندیشمند امروز فراهم کند. در نهایت، اگر گفتمان علوم انسانی اسلامی با چالش‌هایی مواجه شده، راه حل آن در #نقد_صادقانه و #اصلاح است، نه انکار تمام آنچه که پیش از این ساخته شده است. ⚜️ @Taammolat74

🖇 در همین شب بلند، دلتنگی‌هایی هست که بلندتر از یلدا در دل‌ها سایه انداخته‌اند... «امشب، در این شب بلند، قصه‌هایمان شاید تلخ‌تر از همیشه باشند. اما شاید برای اولین بار یاد او را با شور بیشتری در دل‌هایمان زنده می‌کنیم. یاد مردی که نبودنش نه تنها یک فقدان شخصی، بلکه یک گمشدگی عمیق در دل تاریخ سرزمین میانه است.» قصه او اما هنوز ادامه دارد... 🌹 شاید امشب باید قصه #یلدا را نه با حافظ، که با یاد دلیرمردانی مثل او به پایان ببریم. ✔️ ⚜️ @Taammolat74

📮 «مادر برای تحمل کردن خلق شده ! کدام مصیبتی روی زمین اتفاق می‌افتد که سهمی از آن مال مادرها نباشد؟!» نادر ابراهیمی روز مادر مبارک 💐 ⚜️ @Taammolat74

📍 یادداشت | «چرا جهان امروز به مادرانگی نیاز دارد؟» ▪️در دوران تسلط ماشین‌ها و #هوش_مصنوعی، انسانیت در معرض فراموشی قرار گرفته است. ارزش‌های انسانی مانند شفقت، #عشق بی‌قیدوشرط، صبوری و پرورش که ذات مادرانگی را تشکیل می‌دهند، به حاشیه رانده شده‌اند. در این میان، #مادرانگی می‌تواند به مثابه طرحی احیاکننده عمل کند؛ نه تنها در #خانواده، بلکه در تمام عرصه‌های اجتماعی، فرهنگی و حتی سیاسی. ⚜️ @Taammolat74

🔸مادرانگی دیگر صرفاً به معنای نقش زیستی یا خانوادگی یک زن نیست؛ بلکه می‌تواند به معنای پرورش جامعه‌ای باشد که در آن همدلی، پذیرش و حمایت از دیگران جایگزین رقابت بی‌پایان می‌شود. مادرانگی در معنای نوین خود، می‌تواند الهام‌بخش سیاست‌هایی باشد که محورشان مراقبت از طبیعت، بازسازی روابط انسانی و ایجاد تعادل در نظام اقتصادی است. 🔹 از منظر فلسفی، مادرانگی نه صرفاً یک نقش اجتماعی یا زیستی، بلکه مفهومی بنیادین است که به معنای "آفرینش، پرورش، و مراقبت" در جهان تعبیر می‌شود. این مفهوم، هم درونی‌ترین لایه‌های وجود انسانی را شکل می‌دهد و هم ریشه در نظام‌های معنایی و ارزش‌های مشترک بشری دارد. اما چرا جهان امروز، در این پیچیدگی‌ها و بحران‌های مدرن، بیش از هر زمان دیگری به مادرانگی نیاز دارد؟ 🔸 فلاسفه‌ای مانند هانا آرنت به این نکته اشاره کرده‌اند که مدرنیته، با تأکید بر فردگرایی و عقلانیت ابزاری، بسیاری از ارزش‌های انسانی را که در دل پیوندهای عاطفی و اجتماعی نهفته‌اند، از دست داده است. در چنین جهانی، انسان‌ها به ماشین‌های تولید و مصرف تبدیل شده‌اند و نظام‌های اقتصادی و سیاسی، به جای تقویت انسانیت، به بیگانگی بیشتر دامن زده‌اند. مادرانگی، در معنای فلسفی آن، قدرت بازگشت به این ارزش‌های از دست رفته را دارد. 🔹 مادرانگی در فلسفه، با مفهوم آفرینش در ارتباط است؛ آفرینش زندگی، ایده‌ها، و جهان‌هایی جدید. در اینجا می‌توان به اندیشه‌های مارتین هایدگر اشاره کرد که از مفهوم "بودن در جهان" صحبت می‌کند. هایدگر تأکید می‌کند که انسان باید رابطه‌ای خلاقانه با جهان خود برقرار کند. مادرانگی، با ذات آفرینش‌گر خود، می‌تواند این رابطه خلاقانه را دوباره احیا کند و به زیست‌جهانی نوین روح ببخشد. 🔸یکی از بحران‌های بزرگ دنیای امروز، کاهش مسئولیت‌پذیری و اخلاق مراقبت است. کارول گیلیگان، فیلسوف و روان‌شناس، بر اهمیت اخلاق مراقبت در روابط انسانی تأکید دارد و معتقد است که بدون این اخلاق، جامعه به سمت فروپاشی پیش می‌رود. مادرانگی، در بطن خود، تجسمی از این اخلاق است؛ مراقبت از دیگری، پرورش دیگری، و حفظ پیوندهایی که جهان انسانی را معنادار می‌کند. 💢 جهان امروز، خسته از بی‌احساسی و مصرف‌گرایی، نیازمند بازگشت به ریشه‌های خود است؛ به مادرانگی به عنوان نیرویی که نه تنها حیات می‌بخشد، بلکه انسانیت را بازسازی می‌کند. اگر بتوانیم مادرانگی را در تمامی ابعاد زندگی روزمره و اجتماعی وارد کنیم، شاید بتوانیم زیست‌جهانی نوین خلق کنیم؛ جهانی که در آن عشق، همدلی و پرورش، جایگزین خشم، جدایی و بی‌ثباتی می‌شود. ⚜️ @Taammolat74

✴️ یادداشت اخیر بنده رو با عنوان: «بحران عقلانیت رسانه‌ای به کجا ختم می‌شود؟» به بهانه آغاز به کار تلویزیون ترکیه‌ای فارسی‌زبان! در روزنامه فرهیختگان رو بخوانید و نظراتتون رو بفرستید 📩 👇👇 🔗 https://farhikhtegandaily.com/newspaper/4310/14/ ⚜️ @Taammolat74

📍 یادداشت | «ذهن ایرانی در معرض تسخیر» بحران عقلانیت رسانه‌ای به کجا ختم می‌شود؟ به بهانه آغاز به کار تلویزیون ترکیه‌ای فارسی‌زبان! ▪️در هیاهوی رسانه‌ها، جایی که هر تصویر، هر صدا و هر کلمه نبردی برای جلب‌توجه است، رسانه‌های ما دیگر بازتاب‌دهنده انسان ایرانی نیستند. گویی این آینه‌ها ترک‌خورده‌اند و حقیقت را نیز از روایت‌های ما ربوده‌اند. رسانه‌های ما دیگر نه روایتگرند و نه معناگر. آن‌ها در گرداب بحران عقلانیت غرق شده‌اند؛ گویی خودشان هم نمی‌دانند برای چه می‌گویند و به چه سمت ‌می‌روند. این بحران، سوژه انسان ایرانی معاصر را در هاله‌ای از ابهام فرو برده است؛ انسانی که میان روایت‌های گمشده و افق‌های مبهم، برای یافتن معنایی تازه تقلا می‌کند. ⚜️ @Taammolat74 👇👇👇

➖ بخش اول 🔸 ذهن جمعی ما، بی‌راهبر مانده است. رسانه‌هایی که قرار بود مسیر اندیشه را ترسیم کنند، خود به دالان‌هایی بی‌انتها از تکرار و سردرگمی بدل شده‌اند. این بحران نه‌تنها قدرت معناسازی را از رسانه‌ها سلب کرده، بلکه ذهن‌ها را به اسارت اعوجاج و تناقض کشانده است. روایت‌های سطحی و پراکنده‌ای که گویی نه برای مردم، بلکه برای پر کردن زمان ساخته شده‌اند، تنها سردرگمی را عمیق‌تر می‌کنند. 🔹انسان ایرانی امروز، بیش از هر زمان دیگری به معنایی روشن و روایتی امیدوارکننده نیاز دارد. او میان طوفان بحران‌های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ایستاده و نگاهش به سوی رسانه‌هایی است که باید این آشفتگی‌ها را معنا کنند. اما رسانه‌های ما، به جای آنکه چراغی بر این مسیر برافروزند، خود در تاریکی بی‌هدفی فرورفته‌اند. این غفلت، نه‌تنها اعتماد به رسانه را سلب کرده، بلکه ذهن ایرانی را دربرابر روایت‌های بیرونی بی‌پناه ساخته است. 🔸آنچه رسانه‌های ما را از معنا تهی کرده، زوال عقلانیتی است که روزگاری توان هدایت، خلاقیت و جسارت را در خود داشت. عقلانیت رسانه‌ای ما، به‌جای آنکه پرسشگر باشد و افق بگشاید، در حصار روزمرگی گرفتار آمده و از درک پیچیدگی‌های ذهن انسان معاصر ناتوان شده است. این عقلانیت اضمحلال‌یافته، دیگر نه قدرت روایتگری دارد و نه شهامت تغییر. 🔹 خلاقیت،‌ زاده عقلانیت است؛ عقلانیتی که توان دیدن فراتر از مرز‌های معمول و جرئت شکستن چهارچوب‌ها را داشته باشد. اما رسانه‌های ما، به جای آنکه خلاقانه به روایت زندگی، امید و مقاومت بپردازند، در دور باطل تقلید و تکرار گرفتار شده‌اند. خلاقیتی که می‌توانست پلی باشد میان انسان ایرانی و جهانی تازه! 💢 اما داستان رسانه ملی در این فضا بسی بغرنج‌تر از هر چیز است. رسانه ملی امروز در گرداب تکثر بی‌هویتی گرفتار است؛ شبکه‌هایی که اغلب صرفاً به پر کردن کنداکتور می‌اندیشند و نه به خلق برنامه‌هایی که بتوانند ذهن مخاطب ایرانی را درگیر، آگاه و امیدوار کنند. اما جامعه‌ای که در جست‌وجوی امید و معناست، به برنامه‌هایی زنده و الهام‌بخش نیاز دارد، نه انبوهی از محتوا‌های تهی. ⚜️ @Taammolat74