استاد علیپور: خداوند این سایه را طوری قرار داده که ما متوجه باشیم که یک چیزی، چگونه وقتی به تاریکی و #عدم_نور می رسد، اظهار نورانیت و ابراز شخصیت می کند و وقتی توجه به #نور می کند، با همه ذلت و سرشکستگی و تاریکی حتی قابلیت #مقایسه با نور را هم ندارد.
✨ و نور، یك حقیقتی است که #ذاتاً ظاهر است، و نه تنها ذاتاً ظاهر است، بلکه #مظهر دیگری هم هست و این نور، یکی از انواع محسوسِ نورهاست.
🔹 نور، درجات #مختلفی دارد. #هدایت یك نوع نور است. قرآن، علم، ایمان، عقل، عالم ملکوت و عالم امر، هرکدام یك نوع نور هستند. اسماءالله نور هستند. این نورها، خودشان یك وضعیت و حقیقت خاصی برای خودشان دارند.
📌 #وجود هم نوعی از نور است و نقطه مقابل آن و نقیض آن، #عدم است.
👈 و هر تاریکی به تناسب نور مقابلش، تاریکی مخصوصی است. تاریکی شب یك نوع، کفر یك نوع، گمراهی و... هم یك نوع. وجود که نور است، عدم هم یك نوع تاریکی است.
کانال 🇮🇷 تهذیب و اخلاق 🇮🇷 👇👇👇
https://eitaa.com/joinchat/3810328601Cd756f67536
استاد علیپور: در آیۀ « إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَيْئًا أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ» لفظ «الله» را به کار نبرده است، لفظ «هُ» به کار رفته است. شما وقتی «هُ» را تلفظ می‌کنید، یک چیز #خالص از هر حرفی است، اما با همین «هُ» است که حروفات درست می شود.
🔹 اگر صدا از حنجره نیاید، هیچ حرف دیگری ساخته نمی شود! از همین «هُ» این حروف ساخته شده‌اند و از این حروف، الفاظ درست شده‌اند و از آنها، #کلمه و کلمات به وجود آمده‌اند.
✨کلمه، درست است که لفظی است که از دهان برمی‌آید و معنایی را می‌رساند، اما «#كلمةالله» یعنی مخلوقات خدا.
🔸 «أَمْرُهُ» (امر او) یعنی شأنیت خدا این است که تا #اراده، ظهور پیدا می‌کند، #فعلیت هم ظهور پیدا می‌کند.
✅ پس اگر ما بتوانیم به طور حنیف و با توجه به این قوانین به فعل الهی توجه کنیم، ما را به #توحید_افعالی و #صفاتی رسانده و به آن آگاهی می‌رساند.
📍فطرت همان است؛ ما اگر به #فطرت برسیم، حس می کنیم که چگونه از مخزن #وجود، تولید می شویم؛ توحید افعالی این است.
⚡️تا به این برسد، آمادگی پیدا می‌کند که به توحید صفاتی و اسماءالله برسد، و همین طور انبیاء و اولیاء الهی و بزرگان چنین قابلیتی داشتند که به #توحید_ذاتی برسند.
کانال 🇮🇷 تهذیب و اخلاق 🇮🇷 👇👇👇
https://eitaa.com/joinchat/3810328601Cd756f67536
استاد علیپور: سومین راه رسیدن به جواب سؤالات و شبهات، بررسی عدم و وجود در پاسخ به سؤال نهایت ماده ات
🔰 در #وجود و #عدم، اصالت با وجود است و عدم اصلاً اصالت ندارد.
👈 مثلاً شما وقتی می‌فرمایید «وجود، وجود هست»، حرف خودش شد که «هست»؛ یعنی حکم عقلیتان برای اصل بودن او.
🍃 اگر بگویید «عدم نیست»، حرف خودتان را نقض کردید، حرف خودتان را نفی کردید؛ گفتید که «عدم #نیست». وقتی که عدم نیست، پس ما روی چه داریم بحث می‌کنیم؟
🔹 اگر بفرمایید که «عدم هست»، پس چرا این عدم به هستی محتاج شد؟! این عدم، سراسر #نیاز است. #وجود است که خودش و خودش مستقل است.
🔸 البته وقتی مستقل می‌گوییم، نسبت به مخلوقات است، نه در محضر خدا؛ ما بحثمان در محدوده موجودات است.
📌 اگر کسی بگوید «وجود، عدم است» که دیگر خنده دار می‌شود. می‌گوییم آقا لااقل به خودت رحم کن؛ اینکه الان موجود هستی، بگویی من اشتباه می‌کنم، شک می‌کنم!
🌀 پس وجود، #اصل است؛ و عدم، #نمود است، نه وجود. معلوم می‌شود که وجود آنقدر لطیف است و آن قدر شگفت‌انگیز است که حتی ضد خودش را هم از وجود خودش بهره‌مند می‌کند، ضدخودش هم به اتکای به او نمود پیدا می‌کند.
کانال 🇮🇷 تهذیب و اخلاق 🇮🇷 👇👇👇
https://eitaa.com/joinchat/3810328601Cd756f67536