🌹با بعثت آن نبے مرسل 🌷بتخانہ بہ کعبہ شد مبدل 🌷هر دم صلوات بر جمالش 🌹بر احمد و بر علی و آلش فرا رسیدن عید سعید مبعث بر شما مبارک باد. @tareagheerfan👈

⭐️🌙⭐️ 🌙⭐️ ⭐️ ✨الهی! تو آنی که از بنده ناسزا بینی و به عقوبت نشتابی، از بنده کفر می‌شنوی و نعمت از او باز نگیری و توبت و انابت بر او عرضه کنی و به پیغام و خطاب خود او را باز خوانی و اگر باز آمد او را وعده‌ی مغفرت دهی، پس چون با دشمن بدکردار چنینی با دوستان نیکوکار چونی؟ 📚#الهی_نامه_خواجه_انصاری ☪ شب خوش ⭐️ 🌙 ⭐️ ⭐️🌙⭐️

🌹🌷🌻 در خانه دل ما را جز یار نمی گنجد چون خلوت یار اینجاست اغیار نمی گنجد در کار دو عالم ما چون دل بیکی دادیم جز دوست یکی ما را در کار نمی گنجد ✅مستیم و از این مستی بیخود شده از هستی در خلوت ما مستان هشیار نمی گنجد گر عاشق دلداری با غیر چه دلداری آن دل که در او غیر است دلدار نمی گنجد اسرار دل پاکان با پاک دلان گویند چون در دل نامحرم اسرار نمی گنجد گر میل بحق داری از خلق گریزان شو آدم چو بهشتی شد در نار نمی گنجد انسان چو موحد شد در شرک نمی ماند آری گل این بستان با خار نمی گنجد 🌷🌻🌹 طریق عرفان👇👇 @tareagheerfan

🌷واجـعـل قـلبـــي بـحـــبك مـتيمــاً ... و دل مرا سرگشته و ديوانه عشق و محبت خود قرار ده @tareagheerfan👈

#لقاءالله وخداوند - عز و جل - می فرماید: و پاسی از شب را (از خواب برخیز، و) قرآن (و نماز) بخوان. این یک وظیفه اضافی برای توست، امید است پروردگارت تو را به مقامی در خور ستایش برانگیزد. (سوره مبارکه اسرا) ما چه می دانیم که حقیقت مقام محمود چیست؟ و چگونه می شود آن مقام در خور ستایش را تصور کرد؟! پس ای برادر من، در آنچه برای تو گفتم خوب تدبر کن که انسان وقتی اشیاء را با عقل خود می سنجد، عقل چیز باارزش و کم ارزش را مساوی نمی داند و راضی به چنین امری نمی گردد حتی دو فرد از یک حقیقت واحد را که مختصر فرقی با هم دارند در یک مرتبه نمی داند؛ پس چگونه ممکن است که عقل شرافت تکریم خداوند - جل جلاله - به بندگانش را با دیگر تشریفات در یک مرتبه بداند و لذت مناجات او و تقرب او و نظر به نور و وجه اش را با دیگر لذات یکی بشمارد؛ زیرا هرچه به آن حضرت از شرافت و کرامت و سعادت تعلق دارد، همه آنها غیرمتناهی است و از نظر زمان و عدد و حد غیرمحدود است و غیر او، هرچه هست، همه آنها محدود هستند و بین محدود و نامحدود هرگز نسبتی وجود ندارد. و خلاصه اینکه بر سالک، واجب است که حال خود را مورد امتحان قرار دهد، اگر دید نفسش از عوالم انسانیت متأثر می گردد و با صفات ارزنده مخالفت می نماید، به خود خطاب نماید که چقدر قبیح و زشت است که انسان با این اعمال افتضاح آمیز و آبروریز به استقبال این تشریفات الهی برود و برای خود تصور کند که چه رسوایی به دنبال دارد اگر در مقابل این همه معامله های بزرگوارانه خداوند متعال، جفاکاری نماید و این همه نعمت های عظیم الشأن را نادیده بگیرد؛ البته زشتی جفاکاری نسبت به اشخاص تفاوت دارد؛ زیرا جفا کردن تو درباره کسی که در حق تو خوبی کرده و انعامی نداده و هرچه انعام و لطف او بیشتر باشد، زشتی جفاکاری نسبت به اشخاص تفاوت دارد؛ زیرا جفا کردن تو درباره کسی که در حق تو خوبی کرده و انعام داده نزد عاقلان زشت است از جفاء درباره شخصی که به تو انعامی نداده و هرچه انعام و لطف او بیشتر باشد، زشتی جفاکاری درباره او نیز بیشتر خواهد بود و هم چنین قبح آن هم شدیدتر می شود؛ اگر انعام دهنده دارای عظمت باشد، آن وقت جفاکاری با او قبحش بیشتر خواهد بود. مثلاً: اگر حاکم شهری میوه ای به عنوان هدیه ای برای کسی بفرستد، از نظر عقل زشت است که به هدیه او بی اعتنایی شود و اگر این هدیه هر روز ادامه داشته باشد، بی اعتنایی به او قبحش بیشتر خواهد بود. و اگر به همین روال هر روز هدیه های او افزایش یابد؛ طوری که همه مایحتاج زندگی او بلکه همه اموری که به وجود و بقای وجودی و لوازم آن بستگی دارد از طرف حاکم در اختیار او قرار دهند بلکه از این بالاتر حتی نعمت های اضافی که مورد لزوم و نیازش نیست با همه متعلقات آن از هر جهت که تصور می شود به طوری که از شمارش کلیات آن نعمت ها و هدیه عاجز و ناتوان گردد چه برسد به این که بتواند جزئیات آن را شمارش نماید بلکه همه آنچه در جهان هستی وجود دارد از آن لحاظ که مرتبط با یکدیگرند برای او نعمت به شمار آید؛ پس وقتی میزان نعمت ها به این حد رسید، به ناچار قبح جفاکاری و بدمعامله گی در مقابل آنها نیز به حدی می رسد که قابل شمارش نباشد؛ حال اگر همه این لطف ها و نعمت ها که فرض شد از طرف حاکم شهر نباشد بلکه از طرف سلطان مملکت باشد، به همان قدری که مقام سلطان از مقام حاکم، عظیم تر و برتر است، قبح جفاکاری نیز بیشتر خواهد گشت و هر چقدر عظمت و شکوه این سلطان انعام دهنده بیشتر باشد، لابد عقل حکم می کند که قبح بی اعتنایی به چنین منعمی بیشتر است تا اینکه این امر به جایی می رسد که در اثر عظمت منعم، زبان ها از توصیف او عاجز می گردد و عقل و عاقلان در تصور حقیقت عظمت او حیران و سرگردان می شوند؛ در این صورت است که قبح جفاکاری نیز از دو جهت نامحدود خواهد بود (هم از جهت نعمت و هم از جهت عظمت نعمت دهنده)، همه این مسائل زمانی است که کم ترین جفا و بی اعتنایی صورت پذیرد  و اما اگر جفاکاری بیشتر شد، پس آن وقت هر مقدار که میزان جفا بالا برود، درجه قبح و زشتی نیز بالا خواهد رفت تا آنکه جفا به حدی برسد که عقل انسان آن درجه از جفا را حتی با دشمن نیز روا نداند؛ برای اینکه افراد بزرگوار حاضر نمی شوند دشمنی و عداوت خود را با کسی به طور علنی و حضوری اظهار نمایند هرچه دشمنشان می باشد؛ به خصوص اگر طرف مقابل نه تنها دشمنی خود را آشکار نمی سازد بلکه دوستی و محبت نیز نسبت به او اظهار می دارد تا جایی که اظهار اشتیاق به شمار آید بلکه بالاترین درجه محبت را اظهار نماید و اگر تو در این باره شک و تردیدی داری به این روایت توجه کامل بکن که خداوند متعال (آن منعم بزرگ و بزرگوار) می فرماید: اگر کسانی که از من روگردان هستند بدانند که چگونه من مشتاقانه در انتظار بازگشت و توبه آنها هستم، هر آینه از شوق به من، مرگ را به آغوش می کشیدند و بندهای بدنشان از هم گسیخته می شد!

🌷نماز شب بیست و هشتم ماه رجب: هرکس در این شب۱۲ رکعت در هر رکعت بعد از حمد سوره اعلی ۱۰ مرتبه و سوره انا انزلناه ۱۰ مرتبه بخواند و بعد از نماز ۱۰۰بار صلوات بفرستد و ۱۰۰ بار استغفار کند خداوند سبحان پاداش عبادت فرشتگان را برای او می نویسد. 🌱 @tareagheerfan

پروفسور هانری کربن: اگر اندیشه محمد(صلی الله علیه وآله) خرافی بود........ @tareagheerfan

🌷سلام دوستان شرح حال و سیره عرفانی بسیاری از عرفا و بزرگان در کانال شرح داده شده است. برای آشنایی با ادامه زندگانے و سیره عرفانی عارف بالله ایت الله کوهستانی رحمت الله علیه روی متن بالا ضربه بزنید

برای مشاهده ادامه بیست وهشتمین نکته ازچهل نکته کلیدےسیر الی الله با عنوان نقش مناجات باخدا در سیر الی الله روی متن بالا ضربه بزنید.

امروز مها خویش ز بیگانه ندانیم مستیم بدان حد که ره خانه ندانیم در عشق تو از عاقله عقل برستیم جز حالت شوریده دیوانه ندانیم در باغ به جز عکس رخ دوست نبینیم وز شاخه به جز حالت مستانه ندانیم ✅گفتند در این دام یکی دانه نهاده‌ست در دام چنانیم که ما دانه ندانیم امروز از این نکته و افسانه مخوانید کافسون نپذیرد دل و افسانه ندانیم چون شانه در آن زلف چنان رفت دل ما کز بیخودی از زلف تو تا شانه ندانیم باده ده و کم پرس که چندم قدح است این کز یاد تو ما باده ز پیمانه ندانیم @tareagheerfan👈

✨استاد فاطمےنیا: 💥گاهے یڪ اخم ڪردن بہ پدر و مادر انسان را صد سال عقب مےاندازد.

#لقاءالله 🔷همچنین توجه بکن به حدیثی که خداوند متعال از توبه کردن بنده اش اظهار خشنودی و خوشحالی کرده و این حدیث در کتاب کافی کلینی آمده است که ان الله تعالی أشد فرحاً بتوبه عبده.... و در حدیث قدسی آمده که خداوند متعال می فرماید: ای فرزند آدم! به حق تو بر من قسم که من تو را دوست می دارم پس تو را به حق خودم بر تو قسم می دهم که تو نیز مرا دوست بدار. ای عیسی! چقدر من چشم به راه باشم؟ و خواست های بندگان را به خوبی اجابت نمایم در حالی که آنان به سوی من باز نمی گردند؟! پس چقدر جای تأسف است؟ و چه رسوایی برای ما است؟ به کجا پناه باید برد از عظمت این کلمات و جایگاه مهم و بزرگی که در نزد عاقلان رقم خورده است و سبحان الله که ما چقدر افتضاح کرده ایم و جفاکاری نموده ایم و خودمان را زشت ساختیم؟! پس به عزت و جلال و جمال خداوند سوگند که اگر انسان با حیایی بودیم بلکه اگر کمترین ذره ای در ما حیا و عقل یافت می شد جای داشت آن چنان بر خود خشمناک شویم که بالاتر از آن خشم و غضبی متصور نباشد! و راضی بودیم خداوند ما را به عذاب دردناک برای همیشه تا روزگار برقرار است دچار سازد! و بالاتر از آن درخواست می کردیم که تمام عمر چنین باشیم در حالی که کاملاً از دست خودمان خشمناکیم! زیرا چگونه به خود اجازه عصیان و گناه در محضر خداوند متعال دادیم در حالی که این همه برخوردهای لطیف و احترام آمیز و بزرگواری های دلنواز از او دیده ایم؟! ائمه اطهار - صلوات الله علیهم - چون به عوالم آشنایی داشتند، می بینی که در مناجاتشان چگونه به خداوند عرضه می دارند که خدایا اگر من طاقت انتقام و عذاب تو را داشتم از تو درخواست عفو نمی کردم بلکه از تو درخواست می کردم که صبر بر عذاب بر من عنایت فرمایی، از بس که از دست نفس اماره خود خشمناکم که مرا وادار به معصیت تو کرد!ز این باب است که امام سجاد (علیه السلام) عرض می کند: خدایا، اگر پیش تو بگریم چندانکه مژگان های چشمم بریزد و زاری کنم چندان که نفسم بگیرد و در خدمت تو بایستم که پای های من آماس کند و چندان به تعظیم خم شوم که مهره پشت من به درآید و پیشانی بر خاک نهم تا چشم هایم از کاسه بیرون شود و در همه عمر خاک زمین خورم و آب خاکستر نوشم و پیوسته نام تو را بر زبان آرم تا زبانم فرو ماند و از شرم، چشم سوی آسمان برندارم، (با این همه باز) سزاوار آن نیستم که یک گناه از گناهان من پاک شود! و برای همین است که امام صادق (علیه السلام) در مصباح الشریعه می فرماید: اگر در حسابرسی روز قیامت هیچ ترسی نبود جز ترس از عرضه شدن اعمال بنده بر خداوند متعال و پرده برداری از گناهان مخفی انسان، همانا جای داشت و سزاوار بود که انسان از سر کوه فرود نیاید و روی به آبادی نیاورد و هیچ چیزی نخورد و نیاشامد و نخوابد مگر آنقدر وضعش اضطراری شود که نزدیک به تلف شدن باشد. و این مقدار تفکر برای چنین سالکی که نفسش تحت تأثیر محبت و شوق قرار گرفته کافی است تا بتواند در سایه تلاش و کوشش، خود را به حد کمال برساند و اگر بیشتر از این تحت تأثیر محبت و شوق باشد پس لازم است تأمل نماید در روایاتی که نقل شد در خصوص لطف خداوند متعال بر شب زنده داران و ارائه وجه خود بر بندگان و نورافشانی بر چشم دل آنان و دعوت خداوند سبحان از آنان به مجلس انس و محفل قربش؛ و اگر در این خصوص هیچ تعبیری غیر از این فرمایش خداوند عزیز - جل جلاله - در قرآن کریم نبود برای عارفان که ادعای محبت الهی را دارند کفایت می کرد که خدا می فرماید: پهلوهایشان از بسترها در دل شب دور می شود و به پا می خیزند و رو به درگاه خدای می آورند و پروردگار خود را با بیم و امید می خوانند.(سوره سجده) خداوند از قیام شبانه آنها تعبیری فرموده که دلالت دارد آنان از لذت هایشان دست برمی دارند و به خصوص از کلمه ربهماستفاده کرده است. و هم چنین برای این عارفان مافوق کفایت است این فرمایش خداوند متعال خطاب به حضرت داود (علیه السلام): و من مشاهده می کنم به خاطر من چگونه تحمل می کنند و می شنوم از محبت من چه شکایت ها و شکوه ها سر می دهند؟ و همچنین فرمایش خداوند سبحان خطاب به موسی کلیم (علیه السلام): دروغ می گوید کسی که می پندارد مرا دوست می دارد در حالی که وقتی تاریکی شب او را فراگرفت می خوابد و به عبادت من نمی پردازد.