#اخلاق5 #نمونه_سوال @tollabolkarimeh

#در_محضر_رهبر_انقلاب 🔰 در ضرورت شرعی حجاب خدشه و شبهه وجود ندارد 👈🏻 #رهبر_انقلاب: حجاب یک ضرورت شریعتی است؛ شریعت است؛ ضرورت شرعی است؛ یعنی هیچ تردیدی در وجوب حجاب وجود ندارد؛ این را همه باید بدانند. این که حالا خدشه کنند، شبهه کنند که آیا حجاب هست، لازم است، ضروری است، نه، جای خدشه و شبهه ندارد؛ یک واجب شرعی است که باید رعایت بشود، منتها آن کسانی که #حجاب را به طور کامل رعایت نمیکنند، اینها را نباید متّهم کرد به بی‌دینی و ضدّانقلابی. @tollabolkarimeh

هرروز بعد از نماز صبح عادت دارم بنشینم و رحل قدیمی را باز کنم و قرآن بخوانم. حاج‌آقا هم کنارم می‌نشیند و تسبیح شاه مقصودش را به دست می‌گیرد وذکر می‌گوید. راس ساعت هفت بیرون می‌رود و با یک نان سنگک و یک کیلو سبزی به خانه بر‌می‌گردد. دستانش از سوز سرما یخ کرده‌اند. چند روزی است که دارم برایش یک دستکش می‌بافم، اما چشمانم دیگر سویی ندارد و ترجیح دادم این‌بار را برایم یک دستکش هدیه بگیرم. صبحانه‌ی حاجی را می‌دهم و اورا تا دم در بدرقه می‌کنم. هنوز هم مثل همان روزهای اول، وقتی که می‌خواهد به حجره‌اش برود می‌گوید:" سیدخانم ما هرچه داریم از برکت وجود شما و جدت داریم" حاجی که به مغازه می‌رود. من هم شروع می‌کنم سبزی‌هارا پاک می‌کنم و ذکر می‌گویم. امروز به حاجی قول دادم برایش آبگوشت بپزم. حاجی وقتی اسم آبگوشت را می‌‌شنود، من را هم فراموش می‌کند، اما من بعد این همه سال هنوز این هیجان حاجی را به‌خاطر آبگوشت دوست دارم. اصلا من فقط برای علاقه‌ی حاجی به آبگوشت، سبزی‌هارا را با وسواس پاک می‌کنم. دوست دارم وقتی حاجی ترب‌هارا توی دستش می‌گیرد، چشمانش از لذت برق بزند. صدای زنگ تلفن توی خانه می‌پیچد. خودم را به اتاق می‌رسانم و تلفن را جواب می‌دهم. معصومه‌ست. دوباره پسرش تب کرده و می‌خواهد برایش دعا کنم. از پشت گوشی قربان‌صدقه‌ی نبیره‌ام می‌روم و می‌گویم:" مادر جان آب سیب بده بچه بخوره ان شاءالله تبش قطع میشه نگران نباش عزیزم" می‌خواهم از روی صندلی بلند شوم که رگ‌ پایم می‌گیرد. لنگان‌لنگان دست به دیوار می‌گیرم و خودم را به آشپزخانه می‌رسانم. از درد به هن‌هن افتادم. سراغ داروهایم می‌روم و با یک قلوپ آب همه‌شان را می‌خورم. بقچه‌ی سفیدی را که گل‌های قرمز دارد، از توی کشو بیرون می‌آورم. دوتا کاسه و قاشق هم تنگش می‌گذارم و سبزی‌هایی را که آماده کردم را کنارش می‌گذارم. آبگوشت را با حوصله بار می‌گذارم و به هال برمی‌گردم. با بسم‌الله به پشتی‌ قدیمی‌ام تکیه می‌دهم. دیروز ده‌تا تسبیحی از کنار امام‌زاده خریدم. می‌خواهم دوباره برای خودم تسبیح هزارتایی درست کنم. با دقت تسبیح‌هارا به هم وصل می‌کنم و یک تسبیح بلند هزارتایی لبخند را روی صورت پرخط و خالم می‌نشیند. نوه‌ها و نبیره‌ها که می‌آیند انقدر برایشان این تسبیح بزرگ جالب است که هردفعه یکی‌شان تسبیحم را برای یادگاری برمی‌دارد و می‌برد. فکر کنم این ششمین باری‌ست که تسبیح هزارتایی درست می‌کنم. می‌خواهم یک‌دور صلوات با این تسبیح هزارتایی به نیت مادر خدا بیامرزم بفرستم. علی نوه‌ی پسری‌ام برایم از این صلوات‌شمارهای رنگی گرفته است، اما من از این چیز‌ها خوشم‌نمی‌آید، با تسبیح راحت ترم. تا صلوات‌هارا تمام شود، آبگوشت هم جا افتاده است. با سلیقه‌ آبگوشت را توی ظرف دربسته‌ای می‌ریزم و چادرم را سر می‌کنم و راهی بازار می‌شوم. ۳۵ سال است که هرروز این مسیر را تا مغازه‌ی حاجی پیاده گز می‌کنم. حاجی دیگر تمام موهایش سفید شده، اما نمی‌تواند توی خانه بند شود و باید حتما سرش گرم باشد. حاجی اصرار دارد که من خانه بمانم و برایش ناهار نبرم، اما مگه من طاقت می‌آورم؟ قبلا ابراهیم برای پدرش ناهار می‌برد. از مدرسه که می‌آمد قبل از اینکه لباس‌هایش را عوض کند بقچه‌ی آقایش را به دستش می‌دادم و راهی بازارش می‌کردم. همیشه هم یک کاسه بشقاب اضافی برایشان می‌گذاشتم. یک روز راس ساعت دو حاجی به خانه برگشت. تعجب کردم. چشمانش کمی قرمز بود. نگاهش را از من دزدید. سفره‌را پهن کردم و گفتم: "حاجی اولین‌بار است که برای ناهار به منزل می‌آیی" نتوانست خودش را کنترل کند و بغضش ترکید. با صدای لرزان گفت:" سیدخانم یادت رفته؟ الان ۵۰ روز، از شهادت ابراهیم می‌گذرد و من ۳ روز است که به حجره می‌روم. این دوروز هروقت موقع خوردن ناهار می‌شد لحظه‌ای یاد ابراهیم از خاطرم بیرون نرفت. همیشه خودش سفره را کف حجره پهن می‌کرد. تا من دست‌هایم را بشویم، برایم غذا می‌کشید و می‌گفت:" آقاجان بسم‌الله" امروز انقدر دلم هوایش را کرد که شال و کلاه کردم و به خانه برگشتم. دست و دلم به کار نمی‌رفت" اشک‌هایم را با گوشه‌ی روسری‌ام که یادگار ابراهیم است، پاک کردم. یاد آن روزهایی افتادم که ابراهیم کنار پدرش غذایش را می‌خورد و ظرف‌های شسته شده را با سلیقه برایم می‌آورد. اما از وقتی که به جبهه رفت و بعد از چند ماه شهید شد دیگر کسی دل‌‌ودماغ نداشت تا برای حاجی ناهار ببرد. حاجی هم حق دارد به ابراهیم و نهار خوردن کنار او عادت کرده بود. حاجی ابراهیم را خیلی دوست داشت. همه ابراهیم را دوست داشتیم او با همه‌ی بچه‌هایم فرق داشت. چشمانم به کاسه ماست خیره مانده بود، سرم را بلند کردم وصدایم را صاف کردم و گفتم:" حاجی ابراهیم شهید شده؛ من که نمردم خودم از فردا برایت غذا می‌آورم و کنارت می‌نشینم تا غذایت تمام شود." ✍سیده مهتا میر احمدی #تولیدی #طلبه_نوشت @tollabolkarimeh

از آن روز به بعد من به جای ابراهیم به بازار می‌روم و دلتنگی پدرش را کم می‌کنم. با همین رفت‌آمدها کنار هم خوش هستیم. اینکه مسیری را که هرروز ابراهیم رفته را من طی کنم برایم قشنگ است. جا پای پسر شهیدم می‌گذارم و همان‌جایی که او می‌نشست، می‌نشینم. ما سال‌هاست با یاد و خاطره‌ی او زندگی می‌کنیم. نگاهی به قاب عکسش که روی دیوار است می‌اندازم می‌گویم:" ابراهیم جان دلم برایت تنگ شده است. تولدت مبارک عزیزم" ✍سیده مهتا میراحمدی #تولیدی #طلبه_نوشت @tollabolkarimeh

🎬 خانواده بدون حضور زن اداره نمی‌شود 🔺 بیانات #رهبر_انقلاب در دیدار اقشار مختلف بانوان @tollabolkarimeh

#پاسخ سوالات #نظام_سیاسی_اسلام @tollabolkarimeh

بی‌اسم بعد از یک روز سخت کاری، کنار بخاری لم می‌دهم و از صدای شکسته شدن تخمه ها در زیر دندانم لذت می‌برم. برگهای زرد دیفن، در کنار گل سرخ تازه شکفته مرجان دلم را با خودش درگیر می کند که شاد باشد یا غمگین؛ فردا باید در برنامه‌ام کمی به گلها برسم. نگاهم در شاخه های عریان درخت انجیر گره می‌خورد. خیالاتم قصد سفر به تابستان و خاطرات داغش را دارد؛ اما صدای سلام بلند محمد مانع می‌شود. _ "به به! خوب کنار بخاری لم داده‌ای و به خودت می‌رسی. من از صبح تا به حال در خیابان ها برای یک لقمه نان سگ دو می‌زنم آن وقت تو خوب به خودت می‌رسی...." دلم می‌گیرد. بغض در گلو امان حرف زدن برایم نمی گذارد. تمام کارهایی را که انجام داده بود، مرور می کنم. حرف هایم را در ذهن می‌چینم و دهانم را باز می کنم؛ که حرف مادر شوهرم را به خاطر می‌آورم "کارهایت را همیشه برای خدا انجام بده؛ چون کارِ خانه اسم ندارد." سکوت اختیار می کنم و زیر لب "ولسوف یعطیک ربک فترضی" را زمزمه می‌کنم. ✍مریم نوری امامزاده‌ئی #تولیدی #طلبه_نوشت @tollabolkarimeh

✅ سیره عملی امام خمینی (ره) 🖇 توانایی ترک گناه در جوانی آ تو جوان (اشاره به مرحوم حجت‌الاسلام‌ والمسلمین، حاج سید احمد خمینی)، با قدرت جوانی که حق داده است می‌توانی اوّلین قدم انحراف را قطع کنی و نگذاری به قدم‌های دیگر کشیده شوی، که هر قدمی، قدم‌هایی در پی دارد و هر گناهی -گرچه کوچک- انسان را به گناهان بزرگ و بزرگ‌تر می‌کشاند؛ طوری که گناهان بسیار بزرگ در نظر انسان ناچیز آید. #سیره_عملی_امام_خمینی_ره @tollabolkarimeh

#ترم_زمستان_مدرسه_کوثرنت «اصول نگارش در رسانه‌های مجازی» ✅ مدرس: دانیال نعیمی -عضو هیئت تحریریه‌ی سایت ویکی شیعه، نشریه شبستان، مسجد، اندیشه، اندیشه معلم -سردبیر نشریه اعتصام -معاون نشریات مجموعه فرهنگی مرآت و.... ✅ 10 جلسه آنلاین ✅ شنبه‌ها و چهارشنبه‌ها ساعت 15 ✅ سرفصل‌های دوره: - نگارش رسانه‌ای چیست و با دیگر انواع نگارش چه تفاوتی دارد؟ - اصول نگارش رسانه‌ای در فضای مجازی - انواع نوشتار رسانه‌ای - چگونه سوژه مناسب انتخاب کنیم؟ - ساختار و اجزای تشکیل‌دهنده یادداشت رسانه‌ای - انتخاب تیتر یا عنوان مناسب - چگونه یک یادداشت جذاب بنویسیم «مثلث طلایی نوشتن» -شیوه‌های نگارش یک آغاز و پایان مناسب ✅ دوره برای کسانی مناسب است که: 1- قصد فعالیت تأثیرگذار در رسانه‌‌های نوشتاری به ویژه فضای مجازی را دارند. 2- کسانی‌که به دنبال دیده شدن محتوای تولیدی خود هستند. 3- ایده‌های بسیاری در ذهن دارند ولی از تبدیل آن به نوشتار عاجزند. بعد از دوره: 1- با اصول و قواعد استاندارد یک محتوای رسانه‌ای آشنا می‌شوند و در صورت توانایی فردی می‌توانند به تولید محتوای قابل توجه بپردازند و وارد بازار کار شوند. ✅ هزینه‌ی شرکت در دوره: 150 هزار تومان. برای فعالان کوثرنت (رتبه زیر100 شبکه در سه ماه گذشته)، اساتید، مربیان طرح امین 100 هزار تومان. ✅ نحوه ثبت‌نام: پس از واریز مبلغ به حساب مرکز مدیریت حوزه علمیه خواهران 6104338935742904 تصویر فیش واریزی خود را فقط به صندوق خصوصی خانم @سیده مهتا میراحمدی به همراه نام دوره آموزشی بفرستید تا در کلاس ثبت‌نام شوید‌. ✅ مهلت ثبت‌نام: تا پایان دی ماه ✅ شیوه‌ی برگزاری: در پایان ثبت‌نام، شما عضو گروه "کلاس اصول نگارش در رسانه‌های مجازی" کوثرنت خواهید شد و لینک ورود به جلسه آنلاین در اختیار شما قرار میگیرد. https://kowsarnet.whc.ir/thewire/view/43987500

نوجوان که بودم تحت تاثیر دوست روحانی پدرم به احکام شرعی علاقه مند شدم و همین علاقه مرا به طلبگی و تحصیل در رشته ی فقه کشاند. وقتی که امتحان فقه داشته باشم استرس زیادی ندارم. جوش عصبی هم روی صورتم در نمی آید. حتی سر و صدای بچه ها آن چنان که باید تمرکزم را بهم نمی ریزد. عاشق فقه استدلالی ام. آن جا که حکم شرعی را به روایتی از معصوم علیه السلام مستند می کند. از ابی بصیر نقل شده که: خدمت ابا عبدالله علیه السلام بودم و پرسیدم در مورد فلان مساله چه می فرمایید؟ امام فرمود: حکم این است که...گفتم: فدایت شوم اگر این شد چه؟ و همین طور سوال و جواب در محضر دریای علم امام صادق علیه السلام. این ها را که می خوانم خودم را گوشه ی اتاق امام در مدینه می بینم. محفل گرم و صمیمی بین استاد و شاگردانش. امام می گوید و آن ها می نویسند. با تمام وجودم غبطه می خورم به حال جابر بن حیان، هشام بن حکم، جمیل بن دراج، صفوان، زراره و... چقدر شیرین است که با امامت هم کلام شوی. سوال بپرسی و جواب بشنوی. امامی که دل تنگت حضورت باشد. آنقدر قبولت داشته باشد که مردم را به تو ارجاع دهد. جوش کوچک بین دو ابرویم که یادگار امتحان اصول است را با انگشتانم بازی می دادم که از درد ناگهانی اش خودم را در اتاقم پیدا کردم، لبخند می زنم و با شوق به مطالعه ادامه می دهم. چقدر دلم می خواهد که مایه ی روشنی دیدگان امام زمانم باشم. ✍صدیقه جمالی توشمانلو #تولیدی #طلبه_نوشت @tollabolkarimeh

#نمونه_سؤال زن در اسلام @tollabolkarimeh

🎥 هم‌خوانی سرود مردم ولایتمدار قم در دیدار امروز با #رهبر_انقلاب اسلامی @tollabolkarimeh

جان فدا به سبک طلبه بودن به چهره‌اش نگاه کردم. لبخند گیرایی داشت. شکستگی صورت و گوشه‌ی چشمش بر جذابیتش افزوده بود. به انگشت جوهری‌ام نگاه کردم. سرم را پایین انداختم و زمزمه‌ای زیر لب گفتم... انگشت سبابه‌ی جوهری‌ام را داخل صفحه‌ی سفید روبرویم به آرامی چسباندم و اثر انگشتم را ثبت کردم. -- خاله خاله به صورت گرد و چشمان روشن فاطمه نگاه کردم. -- چه عهدی کردی؟ به انگشتم نگاه کردم و گفتم: عهدکردم خودم باشم، یک رنگ و بدون ریا. جمله سنگین بود، یک دقیقه سکوت... فاطمه خندید. من با همان دست جوهری لپش را کشیدم. همین باعث شد که فرار کند. من و سردار تنها ماندیم. او به پای عهد نانوشته شده‌اش ایستاد و جان فدا کرد. یادم افتاد که پنج سال پیش با همین انگشت به پای برگه‌ای انگشت زدم که رسما من را طلبه کرد. روزهایی شروع شد که هر دقیقه‌اش غیر قابل پیش‌بینی بود. در میان چهره‌هایی قرار گرفتم که قبلا تجربه نکرده بودم. در میان سطر سطر کتاب‌هایی غوطه‌ور شدم که تازگی‌اش، روحم را به جریان می‌انداخت. قلعه‌ای با پنجره‌های بلند و قابی فیروزه‌ای رنگ که از بیرون غیرقابل دید بود. ولی! از داخل قلعه و پشت آن پنجره‌ها، تا دور دست‌ها قابل دیدن و کاویدن بود. عهدی که نوشته یا نانوشته‌اش برایم نغمه‌سرای دنیایی بود که با دنیای عادی و روزمره، تفاوت داشت. من طلبه شدم و طلبه ماندم و امید دارم طلبه بمانم تا روزی را ببینم که پرچم حق بر گوشه‌گوشه‌ی دنیا به اهتزاز درآید. ✍ فریبا حقیقی #تولیدی #طلبه_نوشت #روز_طلبه_مبارک_باد @tollabolkarimeh

#نمونه_سؤال نمونه سوال خانواده در اسلام @tollabolkarimeh

#المراقبه فوائد بحرالعلوم سیّدمهدی نجفی را خریدم به پول ۳ ماه نماز استیجاری. و منِ محزون، شهاب‌الدّین حسینی #مرعشی_نجفی هستم. و این حروف را در حال گرسنگی می‌نویسم! یک روز و شب به دلیل نداری، چیزی نخورده‌ام! امیدوارم بتوانم به برکت اجدادم بر این سختی‌ها صبر نمایم. ۱۳۴۱ مدرسه قوام - نجف أشرف @tollabolkarimeh

من می‌خواهم مادر باشم. آخی تنهایی؟ دلت گرفته؟؟ گریه نکن. منم مثل تو تنها هستم. از وقتی که مادرم را نمی‌بینم. مثل تو که گوشه‌ی قفس بق می‌کنی توی اتاقم می‌نشینم و بغض می‌کنم. تو هم مثل من از مادرت عکس نداری؟ من عکس داشتم، اما نمی‌دانم چرا مادربزرگ همه‌ی عکس‌‌هارا پاره کرد. حتی آن عکسی که خیلی دوستش داشتم. همان که توی بیمارستان در بغل مامانم بودم و شیر می‌خوردم. اندازه یه تپه عکس پاره کرد و همه را توی سطل زباله ریخت. دور از چشمش یکی از تکه‌های پاره عکس را برداشتم. نگاه کن، یکی از چشم‌های مادرم توی عکس مشخص است. شب‌ها توی تاریکی عکس را به سینه‌ام می‌چسبانم و احساس می‌کنم مادرم را بغل کرده‌ام. یادش بخیر وقتی کنارم می‌خوابید، دستانش را می‌بوییدم و محکم می‌گرفتم تا به خواب بروم. من که خیلی دلتنگ آن‌شب‌ها هستم. نمی‌دانم آیا او هم مثل من دلتنگ می‌شود؟ امشب خیلی خسته‌‌ام. فضای مغازه برایم سنگین و غمگین است انگار در و دیوار دارند برایم مصیبت می‌خوانند. صدای بوق سرویس می‌آید. اولین نفر به سمت ماشین می‌روم و روی صندلی عقب می‌نشینم. سرم را به شیشه می‌چسبانم و با اولین قطره‌ی باران که از آسمان می‌بارد، چشمان من هم می‌بارد. نگاهی به دستانم که از سرما یخ‌زده می‌اندازم و آهی می‌کشم. یادش بخیر پسرم بعضی‌از شب‌ها کرم را می‌آورد و دستانم را به بهانه‌ی‌ کرم زدن نوازش می‌کرد. مدت‌هاست با تقویم غریبه‌ام. نمی‌دانم چند روزه‌ست که ندیدمش. اما با ریزش دانه‌های برف از آسمان می‌فهمم که ۱ روز دیگر تا تولدش باقی مانده است. صدای اعلان پیام گوشی‌‌ام می‌آید. تاریخ تولد سپهر را وارد می‌کنم و به سراغ پیام می‌روم. مثل همیشه خواهرم است. از برنامه‌ی روز مادر می‌گوید. استیکری برایش می‌فرستم و می‌گویم:" آن شب مثل شب‌های دیگر شیف هستم" تازه به خود می‌آیم و می‌فهمم که به منزل رسیدم. در را باز می‌کنم. یک راست به سمت اتاق می‌روم و کیفم را روی تخت پرت می‌کنم. مثل هرشب روبه‌ی آینه می‌ایستم و خودم را سرزنش می‌کنم. نگاهی به سقف اتاق می‌اندازم می‌گویم:" خدایا جز تو کیو دارم؟ " گوشی‌ام را از روی تخت برمی‌دارم و تقویم را نگاهی می‌اندازم. وای خدا روز مادر که فردا است. قلبم سنگین می‌شود. دقیقا روز مادر با تولدش یکی شده. سونامی اشک توی چشمان غمگینم سرازیر می‌شود. مثل هرشب خواب را بهانه‌ می‌کنم تا دلتنگی‌ام پنهان شود. راس ساعت ۹ صبح محل کارم حاضر می‌شوم. بی‌قرارم. یاد ۵سال پیش میفتم که پسرم را به‌دنیا آوردم. دقیقا ساعت ۱۰و ۶دقیقه صبح. دنبال کاری هستم تا خودم را مشغول کنم. سرجایم می‌نشینم. گوشی ام زنگ می‌خورد. از شماره‌ای که رویش میفتد تعجب می‌کنم. به بیرون می‌روم و از شنیدن صدای پشت گوشی گرهی توی ابروهایم ایجاد می‌شود. با صدای لرزان جواب می‌دهم. با آن چیزی که فکرش را می‌کردم زمین تا اسمان فرق می‌کرد. کاش اصلا گوشی را جواب نمی‌دادم، کمی از درون خودم را ملامت کردم و فقط گوش دادم. او همین‌طور حرف می‌زد و کیفش کوک بود و می‌گفت:" زنگ زدم که بهت بگم قراره ازدواج کنم. یکی بهت زنگ میزنه و باهاش حرف بزن. اگر خوشبختی پسرت برات مهمه حواست باشه چی بهش می‌گی." بغضم را قورت دادم و گفتم:" تو و مادرت من را از حقم محروم کردید و مدت‌هاست نمی‌ذاری بچم رو ببینم. حالا از من چه توقعی داری؟ تو زیر همه قول‌وقرارمون زدی." کمی سکوت می‌کنم تا بغضم نمایان نشود و با صدایی که استیصال ازش می‌بارید گفتم:" این کار رو نه به‌خاطر تو و نه سپهر هیچ‌وقت انجام نمیدم. من فقط این کار رو برای خدا انجام می‌دم تا بدونه من فقط خوشبختی پسرم رو می‌خوام" هنوز حرف‌هایم تمام نشده بود که صدای زنی توی گوشی می‌پیچد‌. خودش است. مادر جدید پسرم. هول می‌شوم. تمرکزم را به کلی از دست دادم. دوباره نگاهی به آسمان می‌کنم و صدایم را صاف می‌کنم و می‌گویم:" هیچ مادری دوست نداره توی شرایط من باشه و با زن‌بابای بچش صحب کنه. اما من صحبت می‌کنم تا شرایط بچم بهتر بشه. من از آن آقا هیچ بدی‌ای ندیدم جز اختلاف و سلیقه‌هایی که توی هر زندگی پیش می‌آید و شاید بچگی اما حالا فقط از شما می‌خواهم حواستان به بچه‌ام باشد." گوشی را با بغض، ناراحتی و تنفر قطع کردم. با قدم‌هایی سنگین به مغازه برگشتم و به خوبی از پس لبخندی که مجبور بودم به همکارانم تحویل بدهم بر آمدم. دختر جوانی همراه مادرش نزدیکم شد و گفت:" خانم خوشمزه ترین آبمیوه یا بستنی‌تون کدومه؟" لبخندی زدم و گفتم:" یه چیز خوشمزه" این گران‌ترین بستنی و خوشمزه‌تریم بستنی مغازه بود. دو تا فیش گرفت و به سمت مادرش رفت. امروز همه چی دست به دست هم دادند که حال مرا بد کنند. هم تولد سپهر و روز مادر و هم زن‌بابا. سه‌تا داغ در یک روز فاجعه‌ست آن هم برای زنی که باید تا نیمه‌شب با هزار نفر سروکله بزند. ✍سیده مهتا میراحمدی #تولیدی #طلبه_نوشت #مادرانه @tollabolkarimeh

خیره‌خیره به دختر و مادر که روی صندلی نشستند و بستنی می‌خورند نگاه می‌کنم. نمی‌دانم چرا یک لحظه احساس مادری را داشتم که دارند مادرانگی‌اش را می‌دزدند. بغض سنگین توی گلویم، باعث شده بود که صدایم کمی کلفت‌تر شود. انقدر خودم را تا آن لحظه کنترل کرده بودم که یک‌لحظه احساس کردم چیز جدیدی توی بدنم پیدار شد. غمی تازه با رنگ‌ وبوی متفاوت توی سینه‌ام جوانه زد. داشتم با فیش‌های روبه‌رویم ور می‌رفتم که یک لحظه صدای فریدون آسرایی که در محوطه پخش می‌شد را شنیدم " یه رنگ سفیدی نشسته رو موهات!! هنوزم قشنگن واسم جفت چشمات!!" نمی‌دانم چرا یک لحظه به زمان پیری‌ و جوانی پسرم فکر کردم. با خودم گفتم یعنی نمی‌توانم قدکشیدنش را ببینم؟ یعنی هرسال روز مادر باید داغش برایم تازه شود؟" دستم را با کلافگی به سمت موس بردم و با عصبانیت موزیک را عوض کردم. نمی‌خواستم باور کنم که دیگر نمی‌توانم سپهر را ببینم. کاش آن زمانی که داشتم حق حضانت سپهر را به پدرش می‌دادم، دستم قلم می‌شد و آن امضا‌ی لعنتی را نمی‌زدم. اما مجبور بودم. فقط خدا می‌داند که چه‌ها کشیدم و حالا اینجا نشسته‌ام و دارم به مادر بودن بقیه غبطه می‌خورم. ماسک را تا بیخ چشمانم بالا می‌آورم و نفس عمیقی می‌کشم. به خانمی که یک شاخه گل رز در دست دارد و کنار همسرش با خوشحالی ایستاده نگاهی می‌کنم و می‌گویم:" روزتون مبارک خانم چی میل دارید؟" ✍سیده مهتا میراحمدی #تولیدی #طلبه_نوشت #مادرانه @tollabolkarimeh

#ترم_زمستان_مدرسه_کوثرنت 《عکاسی پیشرفته با موبایل» به دنیای حرفه‌ای عکاسی خوش آمدید! ✅ مدرس: سیدجواد میرحسینی -سابقه‌ی همکاری با خبرگزاری فارس، باشگاه خبرنگاران جوان، مهر و ایسنا دستاوردها: -بیش از بیست مقام عکاسی در جشنواره‌ها و سوگواره‌های کشور. -بیش از صد اثر راه یافته به جشنواره های کشور نظیر جشنواره فجر در سال های 97/98/1400 -شرکت در نمایشگاه های گروهی مجموعه عکس هفت و 228 -شرکت در نمایشگاه‌های گروهی آنکار2017/ مسکو2018/ استانبول 2018/ پاریس 2020 ✅ 8 جلسه آنلاین ✅ پنج‌شنبه‌ها ساعت14 ✅ سرفصل‌های دوره: آشنایی با مبحث مثلث نوردهی /وایت بالانس/فرمت های ذخیره آشنایی با عکاسی مستند اجتماعی و خیابانی مبانی سواد بصری آشنایی با مجموعه عکس آشنایی با عکاسان بزرگ جهان نحوه ارتباط گیری با مردم و سوژه ها آشنایی با تکنیک های عکاسی ✅ هزینه‌ی شرکت در دوره: 150 هزار تومان. برای فعالان کوثرنت (رتبه زیر100 شبکه در سه ماه گذشته)، اساتید، مربیان طرح امین 100 هزار تومان. ✅ نحوه ثبت‌نام: پس از واریز مبلغ به حساب مرکز مدیریت حوزه علمیه خواهران 6104338935742904 تصویر فیش واریزی خود را به صندوق پیام‌های خصوصی خانم @سیده مهتا میراحمدی به همراه نام دوره آموزشی بفرستید تا در کلاس ثبت‌نام شوید‌. ✅ مهلت ثبت‌نام: تا پایان دی ✅ شیوه‌ی برگزاری: در پایان ثبت‌نام شما عضو گروه «عکاسی پیشرفته با موبایل» در کوثرنت می‌شوید و لینک ورود به جلسه آنلاین در اختیار شما قرار می‌گیرد. https://kowsarnet.whc.ir/thewire/view/43998310 @tollabolkarimeh

برای هم نامه بنویسیم چون بعید است که 50 سال بعد پیام های شبکه های مجازی را زیر شیروانی پیدا کنیم! عکس های گوشی های اندروید و دوربین های دیجیتال را چاپ کنیم شاید بعدها این نرم افزار ها ازبین بروند و تمام خاطرات ما را هم با خود ببرند! روزمرگی هامان را بنویسیم شاید چندین سال بعد به آلزایمر دچار شویم و با تلنگری خاطراتمان مرور شوند! خاطرات دوران بارداری تا جوانی کودکانمان را بنویسیم تا اگر ما پیر شدیم و فرسوده فرزندانمان با خواندن این خاطرات و یادآوری آنها قدری با تامل تر رفتار کنند! از اوقات خوش و ناخوش زندگی بنویسیم تا اگر روزی ناخوش احوال بودیم به یاد روزهای خوش غرق در خواندن خاطرات زیبایمان شویم و ناخوش احوالی خود را فراموش کنیم! سختی های زندگی خود را که با صبوری وتوکل به هدف هامان رساندیم را بنویسیم تا صبورتر شویم! دوستی های کهنه و فراموش شده را زنده کنیم! ختم هایی که برای گرفتن حاجات برداشتیم را بنویسیم باذکر مورد مدنظر °•° حرف هایی که نمیتوانیم به کسی بگوییم را برای خدا بنویسیم 《دفتری برای خدا》 خدا را فراموش نکنیم که اول و آخر اوست که همراه ماست حتی اگر در تنهایی مطلق بودیم! خود را دوست داشته باشیم و به خود احترام بگذاریم (: ✍سمیرا مختاری #تولیدی #طلبه_نوشت @tollabolkarimeh

📣📣 پویش #نامه_به_مادرم ⚜ واژه‌هایِ الکنم، معطل مانده‌اند از توصیفِ نامش! آنکه بهشت را زیر پاهایش باید جست! او که در بینشش، عشق، حرف اول را می‌زند. مادر، این شاهکار بی‌بدیلِ خلقت! و همه‌ی این‌ها از لطفِ «ام ابیهایی» است که بر عالم هستی، مادری می‌کند. الحق که مادرانه‌هایی که در حد و قواره‌ی «فاطمه ام‌ابیها» عیان شود، باید که عیارشان به بهشت برسد. ⚜ مادر، یعنی عشقِ بی‌پایان. مادر که داشته باشی دیگر دنیایی به نام تنهایی ‌و غم نمی‌شناسی. آیا تا کنون به این اندیشیده‌اید که اگر بخواهید برای مادرتان نامه‌ای بنویسید، از چه می‌گویید؟ پس گوشه‌ای در خلوت خود بنشینید و قلم به دست بگیرید. درد و دلی ساده، نامه‌ای پُر مهر و یا هر حرف مَگویی که می‌پسندید، خطاب به مادرتان بنویسید و با هشتگ #نامه_به_مادرم در گروه بحث طلبگی شبکه کوثرنت منتشر کنید. 📆 مهلت ارسال آثار تا ساعت 24 ر‌وز شنبه 24 دیماه 1401 🎁 پس از داوری و نظرات کارشناسی، از بین آثار منتشر شده، به پنج اثر برتر، پنج قواره چادر مشکی اعلاء، به رسم یادبود تعلق خواهد گرفت. 👇👇 https://kowsarnet.whc.ir/thewire/view/44014670

من از هراس بی تو ماندن خوب می نالم از ترس زمستان سمت تو می آیم تو معبود همیشه حاضر منی یکدانه ای مهربانی نزدیک تر از من به منی.. من آن بچه ی تُخس گریز پایم با هیاهوی باد به هر سو دوان دوان می آیم چشمانم اما از تعقیب تو نمی کاهد این حرف دل من است خودت گواهی از دروغ خوشم نمی آید با من باش تنهایم مگذار در وحشت شب های تار که این جنگل بس سرد است و نمدار ✍معصومه رسولی #تولیدی #طلبه_نوشت @tollabolkarimeh

اللهّمَ صَلّ عَلي عَلي بنْ موسَي الرّضا المرتَضي الامامِ التّقي النّقي  و حُجَّّتكَ عَلي مَنْ فَوقَ الارْضَ و مَن تَحتَ الثري الصّدّيق الشَّهيد صَلَوةَ كثيرَةً تامَةً زاكيَةً مُتَواصِلةً مُتَواتِرَةً مُتَرادِفَه كافْضَلِ ما صَلّيَتَ عَلي اَحَدٍ مِنْ اوْليائِكَ #استوری #چهارشنبه_های_امام_رضایی @tollabolkarimeh

﷽؛ شیخ در بستر آرمیده بود و چشم بسته ذکر می گفت. شیخ منصور مضطرب می رفت و می آمد. میرزای شیرازی و ملاحسینقلی همدانی و میرزا حبیب رشتی در حیاط نشسته بودند؛ در سکوت. سید علی شوشتری یا الله گویان وارد شد و یک راست به حجره شیخ رفت. پیشانی اش را بوسید و کنارش نشست. شیخ چشم هایش را باز کرد. _بعد از خاک سپاری، بی وقفه بر مدرس بنشین و درس را پی بگیر. _چنین خواهم کرد شیخ! سید علی با لبخند گریست و شانه هایش به تکان افتاد. _به زودی به تو خواهم پیوست. شیخ با لبخند گریست و اشک از گوشه چشمش چکید... و لب هایش از جنبیدن افتاد. ملا حسینقلی کنج حیاط زیر سایه نخلی که حالا قد و قامت گرفته بود، نشست و حزن انگیز یاسین خواند. هزاران نفر در کوچه های منتهی به خانه شیخ تجمع کردند و پیکر شیخ را تا حرم روی شانه ها بردند. زیر طاق باب القبله حرم امیرالمؤمنین علیه‌السلام، همان نقطه که سال ها شیخ را به خود خوانده بود، قبری کنده بودند که آرامستان ابدی اوشد. 🔹️ امروز هجدهم جمادی الثانی سالگرد ارتحال #شیخ‌اعظم‌، اسوه‌ی تقوا و علم و عرفان مرتضی انصاری است که رهبر انقلاب در وصف ایشان گفتند "هیچ کسی به رتبه #شیخ نرسید. #نخل_و_نارنج #شیخ‌اعظم‌انصاری @tollabolkarimeh

سرچراغ بود و مغازه مثل همیشه شلوغ. خانواده‌ها کیپ‌تاکیپ روی میز نشسته بودند و با ولع غذا می‌خوردند. من هم همه‌ی حواسم را به کار داده بودم. فیش‌های بیرون‌بر و مشترک جلو‌ی چشمانم رژه می‌رفتند. در این حین خانم سانتی‌مانتالی همراه یک آقا به نزدیک صندوق‌ آمدند و با لهجه‌‌ای که معلوم بود چند سال است فارسی صحبت نکرده گفت:" خانم ما پولمون نقد هست، از کجا باید سفارش بدیم؟" با آن همهمه، فقط کلمه نقد را شنیدم و گفتم:" درخدمتم" تا آن‌ها سفارش را از روی مِنو انتخاب کنند، من هم چایم را که بیست‌دقیقه بود کنار دستم بلاتکلیف مانده بود را یک سره بالا کشیدم. ناخداگاه تمام مویرگ‌های صورتم جمع شد و لرزش خفیفی توی صورتم نمایان شد. خانم شیک‌پوش و خوش‌رفتار دوباره سرش را به شیشه نزدیک کرد و با صدای نازک و کش‌دار گفت:" دو تا هات‌داگ مَستر و یک سالاد سزار با مرغ سوخاری" سفارش را در سیستم ثبت کردم و با قیافه‌ای که نشان از تعارف می‌داد گفتم:" قابل شما رو نداره عزیزم ۲۵۰هزار تومان" خانم شیک‌پوش سرش را به طرف مرد خوش‌تیپ که کروات قرمزی زده بود چرخاند و منتظر بود که او حساب کند. اما مرد هنوز دست به جیب نبرده سیبیل‌هایش را تاب داد و گفت:" ای وای کیفم رو مثل همیشه جا گذاشتم" برای من دیدن این صحنه‌ها عادی شده بود و برای همین توجهی نکردم، اما یک‌دفعه صورت خانم شیک‌پوش مثل لبو قرمز شد، از چشمانش شراره‌های آتش می‌پاشید. ناگهان گویی همه چیز عوض شد، لهجه‌ی فارسی‌اش که ته‌لهجه‌ی خارجی داشت به یک گویش محلی نادر، که در حال انقراض بود تبدیل شد و رفتار خوش او جایش را به رفتار یک خروس جنگی یا بهتر است بگویم مرغ جنگی داد. میمیک صورت زیبا و خوش‌آرایشش که شبیه بازیگران هالیوودی بود به میمیک صورت ناریه زن مختار، تغییر یافت و جیغ زد و چیز‌هایی را که نباید می‌گفت را به زبان آورد. فحش‌ها آنقدر رکیک و آب نکشیده بود که همه‌ی ما گوش‌هایمان را برای چند ثانیه گرفته بودیم و به دعوای آن‌ها نگاه نمی‌کردیم. سالن‌دار که از چشمانش خجالت می‌ریخت، با استرس آن‌ها را از مغازه دور کرد. برخلاف قبل که همهمه بود و صدایش را نمی‌شنیدم، این دفعه حتی صدای تق‌تق کفش‌های پاشنه بلندش را، که از مغازه دور می‌شد، هم شنیدم. با خودم گفتم چقدر عجیب است. خانمی که تا چند دقیقه پیش با بهترین شکل با من سخن می‌گفت؛ انقدر راحت از نقابی به نقاب دیگر تغییر پیدا کرد. گاهی با یک خشم ساده، نقاب پُرزرق و برق آدم کنار می‌رود و ذات اصلی‌اش نمایان می‌شود. ✍سیده مهتا میراحمدی #تولیدی #طلبه_نوشت @tollabolkarimeh