‍ #سربلوک۳ سلام، این داستان #در_راه_مدرسه با جاری بَبین راستجویی اُو و عبور اُو از کنار خانیان،سرتا سر کوچه خانم ها از فرصت استفاده کرده،وسایلشانا شستِن. خدا بیامرز "ابوالقاسم میر جبرئیل" پدر مرحوم محمود و احمدی خانه ای پیش خانمی یک قلیف سیاه دستش دَبه،حسابی قلیفا کِلین(خاکستر) مالی هاکردی به و ماست سیاهیشا پاک هاکنه.خل کوچه ای سر،جایی که یک بند جوب داره،باز جلوتِرش مرحوم "کلب مندابراهیم(کربلایی محمد ابراهیم،پدر مرحوم تازه گذشته حاج حسین رستمیان)خانه،خانما نِشتان جویی لو (کنار جوب)و کار کِردِن. بعد از آن محل باربندی سر،جایی که اُو از چراغی باغا میامه بیرون،یکورش آسیو جویی اُو شو، همین آسیو باغستان که" عمو حاج غلامحسین" گِردانیش. یکور دیگرش راستجویی جوئه، اما در راه مدرسه فکرمان از اسب عمو کَلمَندَسِن رد نَمبه.یادُم بیامه یک وقت با مینی بوس شیم طرف امام زاده مطهر،از جفطاقی که رد هابیم،به باغ کاله که بَرسیم،عمو کلمندسن از پیاده رو چند متر پایین تر از خط ماشین با اسبش بطرُف دشتبو شین،همینکه ماشینا بَدین،با ماشین مسابقه واشتِن،اسب چار نعل حرکِت کرد،حالا اسب پا بپای ماشین جلو شه،گاهی ماشین جلو دَمکُفت،گاهی اسب. عمو کلمندسن گاه گداری سرشا ماشینی وَری گِت،اگه عقُب دَبه،یک ضربه کوچکی با پاش اسبی پهلو زِه ، اسب ایج گوششا تیج(تیز) کرد و سرعِتِشا زیاد کرد. نِمدانُم راننده ماشین ملتفت این مسابقه به؟ یا نه؟ اُما دوست داشتیم اسب جلو دَکُفه، سرتاسر دشت باغ کاله اسب با ماشین چه کورسی واشتی بِن،تا بَرِسیم پیچ امامزاده که همه صلوات بَرِستین،متوجه نَبیُم اسب جلوتر بَرِسی یا ماشین،ایسا همینجور که با رفیقم سرگرم گفتگو بیم دقیقه های آخر برسیم مدرسه،دوان دوان بشیم کلاس مربوطه،هنوز صندلی سر هونشسته،سر و کله مدیر آقای ایمانی از پنجره شرقی کلاس(رو به حیاط مدرسه)پیدا بَبه. مُن که اینقدر فکرم اُو پی اسب و غیره ذالک مشغول به،اصلا یادُم بَشیبه درسمان چیه؟ شانس داشتیم چند تا از شاگردای درس خوان جلو کلاس نِشتان(شیرعلی غفار )جواب معلمآ دان،اینطری وقتا اون آخرای کلاس جمع و جور صندلی سر هومشستیم سرمانا، پشت گردن نفِر جلویی قایم کردیم تا از خطر نقاه مستقیم و سوال معلم در امان بیم، مبادا چشم معلم اُمِی چشم دَکُفه. همیشک نیمرخ و پشت گردن معلمآ راحت نقاه کردیم،یکوقتهایی معلم پیله کرد،گُت اون آخر!!پسر با شما هستم ، اما دو سه نفری انگار نه انگار هر کدام جوری خودشانا به کوچه علی چپ زین،کلاسی ایج گَت نَبه،همه شاگردان بیست نفر ویشتر نَبین،تا اینکه معلم ناچار به،خودش بیا جلوتر دست بَزِنه رو شانه یکنفر،ایسا که ردیف آخر همه مول هاساتین و خودشانا بزین به مظلوم نمایی،زیر چشمی همه چیزا رصد کنن،وقتی دست معلم روی شانیشان خورد یکدفعه برق سه فاز شاگردا را گِت،عابد و زابد آرام و مظلوم نمایانه سر به زیر،مثل بچه های حرف شنو،با صدای لرزان و ملتمسانه گُتن،بعله،بله، اما تو دلشان گوئه یا حضرت عباس به دادُم بَرِس،آخه پسر!!حضرت عباس کجا بدادتان برسه!! توی خطر و گرفتاری از ترس گرگ و پلنگ یک چیزی!!تو که لای کتابا واج نکردی حضرت عباس چُکُنیت (چکارت کنه)؟ اگه ازمان سؤال کردن کوچه پِی چند آشیانه کلاغ کشکو داره، خبر داشتیم ،چندتا اسپی وره دارین، باغستان چند خر فرز درن،آمار همه را داشتیم، اوه راستی از موضوع حسابی پرت هابیم، روز و شب اول راستجویی اُو و قسمتی از سالانی باغا به آرامی گذره تا سحری گدرا اُما را از خو بیدار کنن هرکسی یک ماموریت گیره،معمولا مُنی(اینجانب)ماموریِت مراقبت از بندی اُو ای سر به،که یکدفعه کسی اُو آ انور زیادی دنونده،بقول معروف مواظب بیم بند اُو ندیم،تاریکی دله راه هُمکفتیم،هنوز دلمانا خو داشت،خروسها تند به تند قوقولی قوقو کردن یکی از اینور خواند،یکی از دورتر جوابشا دا،صداهاشان فرق کرد یکی صدا خیلی کلفت مثل پیرمردای سرما خورده و صداشان خارج از دستگاه،اما بعضی از خروس ها صداشان زنگ دار و مثل موسیقی که در دستگاه ماهور همایون خواندن آدما خوشش میامه،این وسطا چند تلاکوله(خروس نابالغ)هم یک وانگ شلم و شوربایی زین که آدما خندیش گت،چغولا سرحال چیک چیک کردند،نسیم خنکای صبح وقتی دیمت( صورتت)خورد یوایش یواش حالت جا میامه صدای موو موووو کوو و کوکی(بچه گاو) که در موقع غذاشان به،یا از سر و صدای اُما وقتا اشتباهی بگتی بین،به گوشمان خورد معمولا روستایی ها همه صبح زود پا بپای مرغ و تلا گوو و گوسفند بیدار بن.صحرایی گوسفندان که اذانا نگوتین برا چرا راه هُمکفن شن سحر چر،تا این موقع شکمی از عزا دربیردین.تازه میان آرامی دله استراحت کوتاهی کنن،چوپانا صبحانیشانا میل هاکنن. ادامه دارد. *⃣*⃣*⃣ 📸✍ #حاج_رحیم_رستمیان ۲۹ فروردین ۹۸ @zadgahamtuyehdarvar

#سربلوک۴ سلام. این داستان #راستجویی_بندی_سر دبیم شیم راستجوئی بندی سر،از درمسجد رد هابیم،باغستانی چناری پیش برسیم,ماستم از آسیوی بغل(پهلو) روبار پی بشم بالا،عبور از زیر سایه تاریک چنار کمی ترسناک به،چهار قل و هوالله را بخواندم بگُتم خدایا به امید تو،کلی نیرو بگتم و دلم گت هابه. خدا بیامرزه درکذشتگانتانا،مُنی چِر اُما را یاد بِدائیبه هر وقت ما پاتانا از دروازه بیرون والین،اولا پا راست آ والین جلو، بسم الله بگوئین،هفت مرتبه لا حول ولا قوه الا بالله العلی العظیم بخوانین، بگوئین خدایا به امید تو،توکلت علی الله،دیگه ترس به دلتان نمیاه و از هیچی نمترسین. خدا بیامرزیشان،مُن تا زنده اُم این دستورشا اجراء کنم،خلاصه روبار پی اُو نیمیابه،اما سایه دارا(درخت) زمینی سر دَکُفتی به،چشمُما واج و بسته کردم تا خُجی دورُ برُما بِینُم(ببینم) زمین نخورُم، دبیم از چراغی باغا رد بیم،(علت نامگذاری این باغا به چراغی باغا،شاید بخاطر درختان انبوهشان و تاریکی سایه دارا در شب بو که بدون چراغ عبور ازشان سخته)ناغافلی(یکدفعه)از باغی دله یک خش بیامه،بند دلم اُو بَبه!! بسم الله بگُتم(اینقد که در کلام قدیمی ها کلمات بسم الله،خدایا به امید تو ، یا حسین ، یا علی و کلمات نیرو بخش دَبه ایسا کمتر وینم )،نالاجی سرُما بیردُم بالا، باغی دله را نقاه هاکردم،مثل اینکه یک شالا از خو بیدار هاکردیم ، شال که مُنی سرا بَدی وَگِردی یک نقاهی هاکرد،تو دلش گُت فکر نکن ازت بَتِرسیُم ، راهِشا بِگِت بَشه دور هابه. بشیم تا دایی رجبعلی لوطی خانه ای پیش یک نقاهی جوآ هاکردم، اُو دَبه از آسیو جویی دله شه(آسیوجو از جوی های معمولی گَت تِرِن و ظرفیت و کشش اُو شان ویشتِره ، چون اگر مقدار اُو کم بو آسیویی چویی پره ها نَمچِرخِن و در نیتجه سنگ آسیو هم نمچرخه). هنوز روشنایی صبح زمینی سر پهن نَبی و سایه دیوار و دارا در شکل های جورو واجوری زمینی سر پهن به،بعضی از حوزدارا ریشه سیاه رنگشان که از باغا بیرون بَزی خودش توی نیمه روشنایی و تاریکی از دور شکل خرس و حیواناتا در نظر مجسم کرد،که هوشِستین روباری دله و تنیشان جوری به ، که انگار دیوارا کهیل(پشتی) هادایِن،دستشانا واشتین زیر چانیشان،دَرِن تورا نقاه کنن،اما اگر در روز اونا را بَدی بِی(دیده بودی) از سایه اونا کمتر تِرسی،تازه خودُما دلداری دام که اینجانا خرس و پلِنگ دَنیه !! خلاصه بَرسیُم بندی سر ، یک نقاهی به اُو هاکردم ، همیشِک چرم سفارش کرد ، بابا شی بند اُویی سر،اگه کِسی به میزان اُو دست نَزی نه بادا( مبادا )دست بزنی و کسی مشغول ذمه بَبیم ، هر کسی به حقش ، میزان اُو راستجو سالانی باغا ، فَرِسکوچه ، وَلجوئی باغا با رعایت مقدار مُلکهاشان(معمولا با کیله ، یعنی هر ۱۲۵ متر بو یک کیله یا پیمانه اندازه گیرن) طوری به که یک در مقابل یک و نیم سهم اُو داشتن، برای اینکه مردمی خیال از این بابت راحت بو و کمتر دعوا و مرافه هاکنن به تازگی یک میزانی خار هاکردیبِن که کف روبارا صاف و هموار هاکردیی بِن یک چویی الوار صاف ، کار واشتین ، کِسی نِتانه جابجاش هاکنه،خودبخود اُو قسمِت بو ، اما بعضی ها نُطُق کشین چند تا سنگ ریزه روی آبراه طرف مقابل وامِشتِن،تا اُو طرف خودشان ویشتر بیا ، این کار یک نوع دزدی اِه ، معمولا مردم رعایت کنن،یک مقدار هول و تکانی که از خانیمانی پیش تا راستجویی بندی سر داشتم،دلم ضعف بَزیبه،دست دَکِردُم جوفومی دله یک لقمه نون بَخورُم ، از دور یک نور چراغ بادیا بدیم(دیدم) دَره میا،طرُف مُن ، این دیگه کی اه؟خدا کنه زن نَبو ، چون از بعضی هاشان خیلی تِرسیُم،یعنی حریف زوآنشان نَبِیم،بعدا متوجه هابیم هرکی اه خرسوآره، واستارده بیلا(بیل را )چانیمی سر تکه هادام،همینجور بطرف تازه وارد از راه دور خیره بَبیُم،تا جلوتر بیا،یک صدای مردانه را بشنُفتُم گوئِه حین ، حین ، (یعنی به خر گوئِه تندتِر بَرو، تندتر برو) خدا را شکر هاکردم مرد اه !! از دایی رجُبعلی خانه که جلوتر بیامه متوجه هابیم شعبان خیاط اه (حاج شعبانعلی ابراهیم پور،خدا ایشان و خانمشان هردو را شُفا هادی ، مدتی در بستر بیماری دَرِن ، خدا به فرزندانشان خیر هادی مراقبت خوبی از والدین دارن) بالایی(دشتبو) میرو ، خیالم راحِت هابه، بیامه جلوتر ، سرشا کمی جلو بیرد، رحیم تویی؟سِلام بَکِردُم،سلام علیکم، بَفِرمایی : عمو جان نَمتِرسی؟ بَگُتُم نه عمو جان ، چِکا بترسم،بگُتُم دبیم میامیم فقط یک شال بدیم،شال ایج که ترس نداره!! نه مُن از شال ترسم نه شال از مُن،تازه شالا از سگها ایج نِمتِرسِن ، عمو شعبان از خر پیاده بَبه، بَفِرمایی خرا مو‌اظُب باش دَرنَشو،تا بِینُم وضع اُو چطوره؟همینکه خر مُنا بَدی ، کَلیشا تکان بِدا !! داستان ادامه داره ... *⃣ #حاج_رحیم_رستمیان ۳۰فروردین۹۸ @zadgahamtuyehdarvar

#سربلوک۶ سلام. تاکتیک(راه و روش افراد موقع آبیاری) قدیما ویشتِر خانه ها یک یا دو کیله (پیمانه)باغچه داشتِن که سهیمه اُو داشت،هر خانه ای دله انگور ، زِرد آلو حداقل یک تو دار(درخت توت)دَبه ، باغچه ای دله سبزیجات ، شلُم و گَزِر و .. کاشتِن. آبیاری کار پر دردسری به ، همه دلشان خواست کل باغچه یا باغشان اُو بَخوره (پر آب شود) از طرفی اُو به همه نَمرِسی. شایِد قبلنا(قبل از دوره زندگی نسل والدین ما) اُو فِراوان بی و مردم مشکلی نِداشتین ، اما اونچه اُما را یاد میا ، اُو سال به سال کمتِر به و دعوا و مرافه برای آبیاری ویشتر. اُمِی خانه در جایی قِرار داشت که بند و جو زیاد داشت و مُنیج(اینجانب) به دقِّت رفتار گَت تِرا(بزرگترا) را زیر نظر داشتُم. روزا دعوا ویشتر به ، تاکتیک اول : یکی میامه با چرب زبانی و جانُم و گلُم ، چند نفِری که بیل به دست تو نوبت آبیاری باغشان واستاردی بییِنا با حرفش راضی کرد چنان حرفاش با لفط قلم و سرزوآنداری تاثیر وامِشت،که کِسی جیک در نمیامه و اُو دَموِست باغ یا باغچه ای دِله اُوشا دا(آبیاری) و یک تِشَکر اِز همه کرد و شه دنبال کارش(خدا پدِرشا بیامرزه) با پنبه سر بِرنه !! تاکتیک دوم : یکی با غرشمار بازی ، سمج بازی ، لوغز خوانی میامه ، جلوی چند نفر چنان نقش وازی کرد که همه از تِرس آبروشان کاسه کوزیشانا جمع کِردن عقُب وامِستاردِن ، تا این خانم یا آقا با خیال آسوده اُو بَدی و بَشو پی کارش ، یعنی در خودشان جرإِت مقابله و دهن به دهن هابین را نَمدین ، پیش خودشان حساب کِردِن درکی دله (به درِک) اُو نِدام که ندام ، ایسا یک مشت فحش و بد و بیراه نِشنواُم ، اگه وقت اُو شُو به ، اِز دور این شخصا دین ، همه شین صم و بکم وامستاردن کنار ، یکدفعه همهمه و سر و صدا خفت ، تازه این شخصیت وقتی رِسی بند و جویی پیش ، برای محکم کاری رو به همه کِرد و گُت ، ها (هان) چِکا مول هابین(خاموش) لالمونی بِگِتِین ، حتما یک نقشه ای بَکِشین اَمشُو نِلین مُن اُو بَدیُم ، یکی با دل و جرإِت تِر گُت ای بِرار جان ، ای خواهر جان ، این چه حرفی اِه ، شما صاب اختیارین ، بَفِرماین خجالِت نَکِشینا ، اُو باغتانی وَری هاکُنین ، اگه کومِک خواهین بفرمایین ، اون چراغ بادیا هادِن مُنا تِی به داشته بُم ، تا بندا جیری هاکنی. عَدی وقتی ماست بَشو وَمگِردی چند بار سرشا اوریبی گِت( نیم نگاه ) با دستاش خط و نشان کِشی که در نبودش کِسی دست به اُو نَزِنه ، بعدا شه خُجی باغشا اُو پر کرد ، میامه ، همه خدا را شکر کردن اَمشو به خیر بُگذِشته ، نفِر بعدی که ماست اُو جیری هاکنه ، یکدفعه داد کِشی هی هی ، چُمکُنی ، بنده خدا تِرسی ، مگه باغتان اُو پر نَبی ؟ این شخصیت با همان تاکتیکش گُت پر بَبی که بَبی ، ایسا تو مایِد همه اُوآ وِگِردانی ، مگه نِمدانی اینان بی صاب بَبه مُلک خُجیر اُو سرگیر نیه ، چکا اینقد عجله دا ی ، مگه کِسی دنبالِت دَکِرده ؟ گُت سنگا جا نیگیریا ، بَرو کنا بَرو کنار ، خودش میامه بندا یک سوراخ کرد تا یواش یواش اُو باغشی دله نشِست هاکنه و اجازه بَدی بندا دَوِندِن ، وقتی شه دنبال کارش همه یک نفِس راحِتی کشین ، گِردن دَکُفت تاکتیک سوم : یک مردِی اِز اوِّلِش که میامه با داد و بیداد و طلُبکاری میامه جلو ، این چه مسِلمانی اِه ، اون دفعه نِشتین باغمان اُو بَخوره ، باغ بَبی صحرای کربِلا ، برای تثبیت کارش الکی چند بار بیلا بلِند کِرد محکم زِه شن و ماسه ای سر ، اعصاب همه خورد به ، حالا خوشبختانه باغچیش گَت نَبه ، باز بیل به دستان که معطل آبیاری بین ، وامستاردن کنار تا آقا باغشا اُو پر هاکنه و شرش از بقیه کم بَبو. اُمِی خانه که روبروی میرانی سر دِروازه به ، نصفه شُو دعوا به ، بابام میامه دالانی سر، چند بار گُت لا اله الا الله ، لا اله الا الله ، چِکا اینقدر دعوا کنین ، یک خورده ساکِت بین تا اُما بتانیم بَخُسیم ، کله شق بازی تاکتیک چهارم : بعضی ها اُو ای دم وامستاردن ، یکی میامه اورا کوست(فشار) دا، بَرو کنار ، دیگه ماست بیل کشی شروع بَبو ، یک عده میامین وساطِت کردن و جلوی دعوا را گِتِن. خلاصه چند تاکتیک ضعیف تِر به که از حوصله این داستان خارجه ، این تیپ افراد تعدادشان بسیار کم اِه ، این زنی . داستان ادامه دارد ... *⃣*⃣*⃣*⃣*⃣ #حاج_رحیم_رستمیان ۱۲ اردیبهشت #کانال_زادگاهم_تویه_دروار @zadgahamtuyehdarvar

#سربلوک۷ سلام. این داستان: #ریجش (اندک آبی که از لابلای گل و سنگ بند جوب عبور می کند) تک تک تک ، صدای درب حیاط اه،تک تک،دده هوی،دده جان بیداری ؟ خُو نُمانی ؟ اُو بَرِسیه نزدیک باغتان. از اینطرف صاحبخانه : دده تِی دور بَگِردُم،خانابدان(تشکر ) ، بیدارم. باز از پشت در،رفیق داری ؟ کومِک نِم خواهی ؟ اگه تِرسی رفیقت بَبُم! نه دده جان،تو هِلاک هابِی (خسته شدی)!! نه دده جان بَرو استراحِت هاکن ، شُوسَری خانم خانه با بیل و چراغ بادی بدست راه هُمکُفه،با بَگُتِن بسم الله و توکل علی الله پای راستشا از در وامِله بیرون،تنهایی دَره کوچه پِی شو اُو ای سر،سایه دیوارا و درختا بدجوری کوچه را تاریک هاکردین،بگی نگی خانم یکمو تِرسی،صد متر جلوتِر،یک پرنده حوز داری شاخه ای سر نِشتا،حیوانی از نور چراغ بادی و خانم بَتِرسی، از جاش فر بِگِت،جابجا بَبه ، خانم چند تا بیاقوتی بدایی حیوانی نثار هاکرد، ای آزائین بَبه (نوعی نفرین)،بَرو فِنا بَباش(گم شو)،مُنا بترساند. اینطری وقتا مردا برای اینکه کمتِر بترسن و فکر ترس از سر و کلیشان دَربَشو،سوت زِنِن ، فوفو،فو،بعضی وقتا سوتا تبدیل به آهِنگ کنن.تاریکی دله،همه از هم ترسن،چه حیوان بو چه انسان. عَدی انسانها چون جنس خودشانا مِشناسِن ویشتِر از هم تِرسِن. از دور یکی صدا زنه آهای،آهای تو کی؟ دده کبری. چکا تنهایی؟عیب نِداره،وچا خو دبین دلُم نیامه یکیشانا بیدار هاکنم.الان خوشتنشان راست بن میان کمک. دگه وقت اُو بِگِتِن اِه. اُو دَموِنده باغی دله،وجُب به وجُب بند و جوب باغا دانه ، دانه(می داند)هر کدام از خوها(کرت)مایِد از کجا اُو بَخوره. اوِّل از همه اُو آ دمونده دارجویی وَری،تا دارا خشک نَبِن. یواش یواش سایه درختان خداحافظی کنن و جاشانا به روشنایی دین.پرندگان با طلوع آفتاب مشغول شکرگزاری و نیایش بن.از هر طرُف یک صوت زیبا به گوش رسه.اُو مثل مار با پیچش چپ و راست در جوی پر از علُف مسیرشا پیدا کنه و جلو شو،حشرات ، پشه و ملخ ها که در سایه و زیر علفا استراحِت کنن با دیدن حرکت اُو،داد و بیدادشان بلِند بو، آقا ملُخ سبز شکم گنده که مسئولیت محله را داره از خُو راست بو و شیپور خطِرا به صدا در میره،خطر،خطر،آقایان پشه ها مورچه ها و... سیل سیل،راست هابین فِرار هاکنین.بَرین علُفهایی تُک تا سیل نَبُریتان. برین(بروید) رو بلندی تا خطر رفع هابو. یک دفعه آسُمان جو(بالای سر جوب)با تراکم پرواز پشه های سفیدرنگ فسقلی،بچه ملخ ها و پروانه های کوچک روبرو بو.شیپور خطر جلوترا را هم بیدار کنه،ایسا خواندگی جیرجیرکها،وز وز ملخ ها و.. فضای قشِنگیا فراهم هاکرده، خانم فرصِت چنگ بیرده،آتِشی روشن هاکرده،کتری مسی واشته آتشی سر،تا همین باغی دله بساط صبحانه فراهم هابو.قبلا اِسبی سفره کرباسی خط دار ی دله نون و پنیر و مغز گردو واشته تا وَچا بیرن باغ.ایسا کتری اُو نزدیکه جوش بیا،هِمراه با آواز پرندگان،حشرات،یک صدای موسیقی قشِنگیا برای باز شدن اشتهای اهالی خانه شروع هاکرده،آخیش چه صدای لطیفی در فضای باز راه هُنداته.جون،به کامین صدا گوش هاکنیم. صدای کَشکو،صدای یک جفت قوش در بالا بلندای حوزدار،به صدای قمری، توررر، توررر،یا به صدای ظریف کتری، وقتی اُو با آرامش دَره دور تا دور سبزی خو آ خیس و سیراب کنه،تک صداهای عابرین کوهی دله دَمپیچه،آهنک گردش طبیعت را خَجیر ملتفت بی،دستتا رو به آسمان گیری،خدایا به همه نعمت هات شکر،چه دنیای خوبی برا اُما فراهم هاکردی... یواش یواش،نزدیک آخرای اُو باغمان برسی اه.از وقت صبحانه هر روز بُگذِشته،مُنیج(من هم)با بند راستجو خداحافظی کنُم تا به جمع خانواده متصل هابُم.پدر کارگردان امور آبیاری آ به عهده داره.هر کدام از بچه ها مسؤل یک کاری،یکی هم مسؤل چاق کردن قلیان مسی برای بعد از صبحانه اه،هنوز پام باغی دله نرسیه ، بابا یک ماموریت جدید آ به پسر بزرگش دی،بابا جان دبیم میامیُم باغ،خیلی از بد و جو ریجش داشتِن، اُو هدِر شو،تا مارِت(مادرت) اسباب صبحانه را خُجیر خار هاکنه بَرو با بیل این ریجش ها را بداج(ببند)،شُو بی خیلیها خُجیر ریجش ها را خشک نکِردین.جوری ریجشا را دَوِند که از پشت جو یک قطره اُو هدر نَشو. عرض هاکردُم روی چشم. یک نُقاهی به بقیه دِنداتُم یکیشان زیر چشمی دَبه یک چیزی به مُن گُت ، شاید دلش مُنی به بَسوتی به ، اما دو لقمه نون بِگِتُم و راهی دله مشغول هابیم. تک تک جوب ها را وارسی کرده با خاک شن و ماسه بعضی ها را با شورنه خُجی سفت هاکردم.دوتا بیل زیم جویی پشت که کارُم حرف نِداشته بو.دانستُم بابا وَگِرده سر ، کارُما نُقاه کنه و اگه عیب و ایرادی داشته بو تذکر دی. اما یک نتیجه خوبی از خشک کردن ریجش اُو در زندگیم بِگِتُم. ادامه داره... *⃣*⃣*⃣*⃣*⃣ #حاج_رحیم_رستمیان ۱۶ اردیبهشت ۹۸ @zadgahamtuyehdarvar

‍ #سربلوک۹ سلام این داستان : #سربلوکی_دده_کبری دِدَه به زبان تویه درواری یعنی خواهر . در زبان آذری کلماتی وجود داره ، اینقدر احساسی و لطیف اِن(هستند) که بار احساسی و زیباییش مترادف فارسی نِدارِن . دده تویه درواری ایج همینجوره ، خیلی ویشتر از خواهر معنی دی ، دده جان ، جان دده ، گاهی دده جای خانم در فارسی ایج به کار شو ، هِمسایه یکجور دده گوئه ، دوست و همسن و سالها یکجور با وزن عاطفی دده را به کار بُرِن ، خواهران یک جور ، برادرا یکجور ، فامیل دور یکجور ، هم محلی یکجور ، آدُم هر بار کلمه دده را خطاب به مارش(مادرش) از زبان یکی از آنها مشنوئِه ( می شنود ) مهر و محبِتش در دل آدم جا گیره ، احساس نزدیکی و فامیلی به دلش هومشینه ، وای خدای مهربان !!!! ایسا که این کلماتا نویسُم ، تن صدای دایی ها و خاله ها را در صدا بزین خواهرشان توی گوشُم حس کنُم ، هر کدامشان با یک سبک و سیاق صداهای ریز و درشت ، همراه با شوخ طبعی ، دلتنگی ، از راه دور سر بَرِسیه ، شادیها و اضطراب ، دده را صدا زِنِن ، صداشانا ، لبخندشان ، دلتنگیشانا ، حس کنم ... کلمات دیگه ایج همینطوره !!!بار عاطفی دارن ، گیرا و جذاب ، لذا عرض کنم قدر دان زوآن تویه درواری بیم که در نوع خودش از جهات مختلف بی نظیره ، در همه عنوان ها ، بِرار ، عمو ، دایی ، خالِی مهر و محبت ، صمیمیت و همدلی ، زیبایی ، لطافت ...در آنها موج زنه ، از موضوع رد نَبیم . خدا همه چِر و ماران آسُمانیا رحمِت هاکنه ، تا بابایی سایه (حاج کریم ) بر سر خانواده دَبه ، در مقابل همه سختی ها و مشکلات ، سینه سپر کِرد ، صحرا شه ، هر وقت شُو(شب) اُو (آب) داشتیم ، تنهایی شه اُوی سر ، توی کار بلوک بندی نقش مهمی داشت . سربلوک به ، در پیشبرد خیلی از کارهای خیر پیشقدُم به ، گندم کاشت ، به باغات رسیدگی کِرد ، به دامداری سر و سامان دا . سال ۶۷ پیمانه عمرش پر هابه ، همه این وظایف ، به مادرم (دِدَه کبری) بَرِسی ، مثل همه ماران ولایت ، از صبح تا شام کار کرد ، هیچوقت نَدیُم ( ندیدیم ) از سختی کار گلایه و شکایِت هاکُنه ، به وَچا روحیه و امیدواری دا . آن‌وقت‌ها باغها برای خانواده ها معنی دیگری داشت ، ویشتِر گندم مصرُف سالیانه را اِز باغا به دست میردِن . میوه های اضافه بر مصرُفا به چارودارها دان (می دادند) تا دانه (برنج) مصرف سالشانا از همین محل کسب هاکنِن . جان ماران همه کارا را سر و سامان دان ، چه محصولاتی که خوشتنشان خار کردِن!!! پخت و پز نون ، خونه عیالواری ، تهیه انواع و اقسام خوراکی ها ، سمنو ، حِلوا ، دیشو (شیره توت ، انگور) آریشه ، ماست ، پنیر ،،، واقعا قابل شمارش نیه . در تعجبُم اصلا احساس خستگی نَمکِردِن ، در آبیاری نِمِشتِن یک قطره اُو هدِر بَشو ، مایِد گندم خو اُو بَخوره ، دارجوئه ، سبزی خو ، خیار جوئه ، و و و اُو بَخوره ، نمدانُم کی استراحِت کردِن ، نصف شُو موقع اُو باغ صداشان زین ، فرز و چاپک از خُو شیرین شبانه راست بین ، با شور و شوق شین اُوی سر ، تازه وَچه داری آنهم در خانه های پر جمعیت ، شست و شو ، درس و مشقشان و هزار کار دیگر ، مثل کاشت و برداشت درو گندم ، پِلوار بندی ، تهیه غذای آنها و... خدا قوِّت خانم های خانه دار ، شغل خانم های ولایِت انوقتها به کار خانه ختم نَمبه ، همه جا در کنار همسرشان حضور داشتِن ، ، خدا چه قدرت و حوصله ای به اینها دا !!! شما یک قلُمشا در نظر بیگیرین ، قبل از لوله کشی روستاها ماستِن ( می خواستن ) صبح شُوگیر که همه اعضاء خانواده خُو دَرِن ، بَشِن اِز رودخانه اُو بییِرِن ، اُوآ (آب را) دَمکِردِن دیگ مسی دِله ، سرشان وامِشتِن تا بیرن خانه ، اُو خوردِن ، اُو مصرفی و .. ، چه شور و اشتیاقی به زندگی داشتِن . دِدَه کبری سی سال سربلوکی را با اعتماد به نفس خُوجی بَچِرخاند . عقیده داشت مایِد چراغ خانه همسرش روشِن بو ، دروازه خانه به روی مردم واج بو ، به ازدواج جوانان تاکید داشت ، تا روز آخر زندگیش جلوی خانیشا آب و جارو هاکِرد . پدر هم وظیفه اش را در مو رد خانمش اداء هاکرد ، به اینجانب وصیِت هاکرد موفق نَبیُم مارتا سفر حج بَبُرم ، این هم هزینه حجش ، اورا به زیارت خانه خدا بَرِست ، خدا را شکر این وصیت را عمِل هاکردُم ، اما نِتانِستُم هِمراهش بَشُم ، تا بَشو مکه و بیا ، خیلی دلواپسش بیُم ، الحمدالله صَحی سالُم بیامه . موفقیت وَچا بزرگترین پاداش چر و مار اِه . ( امام علی ) با مردم چنان رفتار کنید ، اگر جان سپردید از فراق شما بگریند و اگر زنده ماندید ، مشتاق معاشرت با شما باشند . #روح_همه_درگذشتگان_شاد #پایان_داستان_سربلوک *⃣*⃣*⃣*⃣ ✍📸 #حاج_رحیم_رستمیان یکم اردیبهشت ۱۴۰۰ @zadgahamtuyehdarvar