🌷🍀رمان امنیتی #عقیق_فیروزه‌ای 🌷🍀 قسمت #بیست_وهفت فیروزه پدر بود و همین دو دخترش: بشری و مینا. بشری و پدر برای هم بیشتر از پدر و دختر بودند. بشری گاه می‌شد مادر، گاه خواهر، گاه حتی همسر. همیشه وقت داشت برای شنیدن حرف‌های پدر و پا به پایش فکر کردن. وقت داشت برای با پدر غذا خوردن یا تلوزیون دیدن. بخاطر سفارش مادربزرگ بود که مبادا پسرم تنها بماند. بشری می‌خواست کم کاری‌های مادر شاغل را برای پدر بازنشسته جبران کند. آن قدر که گاه پدر نمی‌گذاشت بشری تنها جایی برود، یا چند روز خانه نباشد. پدر برای بشری، گاه استاد می‌شد، گاه راوی، گاه دوست و گاه حتی مادر. همیشه برای سوالات بشری وقت داشت و بشری مطمئن بود پدر از پس پیچیده‌ترین بحث‌ها و سوالات علمی و فلسفی هم بر می‌آید. بشری از همان چهار- پنج سالگی، ایمان داشت به اینکه پدر دانشمند است و بود. پدر آن قدر به بشری نزدیک بود که ماجرای فرهاد را می‌دانست. وقت بهم ریختگی بشری که مادر از خستگی روزانه حوصله صحبت با دخترش را نداشت، پدر با حوصله به گریه‌هایش گوش می‌داد. به هر راهی برای سرحال کردنش متوسل می‌شد؛ از شوخی تا کیک و شیرینی و آغوش و نوازش. بشری دست پخت پدر بود. به جز برخی خصوصیات که از مادر داشت، ریزبینی و نکته سنجی، جدیت و تصمیم را از پدر گرفته بود. اینکه بی مدرک و دلیل حرف نزند، خودش را درگیر حاشیه نکند، به خودش و فرهنگ و کشورش ایمان داشته باشد و خیلی خصوصیات دیگر. حتی پدر کمک کرد بشری مبانی فکری‌اش را بسازد؛ بدون اجبار که با اختیار. هیچوقت دستور نداد، فقط راه را جلوی پای بشری گذاشت. از بچگی فقط می‌دانست نباید درباره شغل پدر با کسی حرف بزند و فقط به گفتن کلمه «کارمند» بسنده کند. گاه پدر ماموریت‌های طولانی می‌رفت؛ آن قدر طولانی که بشری شب‌ها خیالاتی‌می‌شد و فکر می‌کرد پدر آمده؛ و به همین خیال تا دم در می‌دوید. جاهای مختلف می‌رفت: سودان، بحرین، مرزهای شرق و غرب و خیلی جاهای دیگر. یک لپتاپ هم داشت که کسی حق نداشت نزدیکش شود. بشری یاد گرفته بود ، اسم و فامیلش را هرجایی فاش نکند و حواسش باشد کسی عکس از پدر نگیرد. بعد بازنشستگی پدر، وقتی بشری پانزده ساله شد، روزی نبود که بدون خاطرات پدر بگذراند. پدر هربار گوشه‌ای از خاطرات کارش را برای بشری می‌گفت و بشری از شوق محرم اسرار بودن می‌لرزید و شوقش وقتی بیشتر می‌شد که می‌فهمید هیچکس پدری مانند او ندارد؛ و خیلی‌ها امنیت‌شان را مدیون پدر هستند. از همان وقت‌ها بود، که فکر سرباز شدن به سرش افتاد. دختر بزرگ پدر بود؛ شاگرد بود. غیرت دخترانه‌اش باعث شد دنبال جزوه های رنگ و رو رفته پدر بگردد و سعی کند هرچه می تواند یاد بگیرد. این میان، یک مانع وجود داشت، پدر! بشری نگفته بود چه برنامه‌ای برای آینده دارد تا هجده سالش تمام شود؛ می‌ترسید برنامه‌اش را پای احساسات خام نوجوانی بگذارند. اما پدر دخترش را می‌شناخت و می‌دانست بشری علوم نظامی دوست دارد. برای همین بارها غیرمستقیم گفته بود دوست ندارد دخترش وارد نظام شود. می‌ترسید از دستش بدهد. پدر بود و دختر بزرگش. هدف بشری نظام نبود؛ چیزی مشابه نظام. تا اعلام نتایج کنکور صبر کرد. رتبه دو رقمی دستش را باز گذاشت. رشته‌هایی که به نظرش رسید را انتخاب کرد: روانشناسی، جرم شناسی امنیتی و حفاظت اطلاعات؛ فلسفه اسلامی و علوم قرآن و حدیث را هم انتخاب کرد که اگر پدر راضی نشد، گزینه‌های دیگر داشته باشد! قبل از گفتن تصمیمش به پدر، گوشه اتاق سجاده پهن کرد. نیت کرد: دورکعت نماز استغاثه به مادر خوبی‌ها. بعد نماز، صورتش را روی تربت شلمچه، یادگاری‌دوستش گذاشت. - یا مولاتی فاطمه اغیثینی... وقتی خاک گِل شد، سر از سجده برداشت و صورتش را پاک کرد. آیات سوره نباء را خواند و از اتاق بیرون رفت. حرفش را که زد، پدر برای چند لحظه فقط نگاه کرد. بشری دیگر بزرگ شده بود؛ آن هم با خاطرات پدر. با رویای «مثل پدر شدن». با غیرت دخترانه. ••با عقلِ عاشق و عشقِ عاقل.•• - مطمئنی؟ اگه واردش بشی راه برگشتی نیست! تعجب کرد. منتظر بود پدر با یک «نه» محکم و قاطع همه چیز را تمام کند. جرات پیدا کرد: -پای خاطرات شما مطمئن شدم بابا. -کار مردونه با زن نمی‌سازه. حاضری مرد بشی؟ -همه کارا مردونه نیست، به زن هم نیازه. -فقط کاری کن که بعداً نخوای برگردی. مثل بچگی، دست دور گردن پدر حلقه کرد: -اگه دعای شما باشه هیچ‌وقت پشیمون نمیشم. 🍀 ادامه دارد... ✍🏻نویسنده خانم فاطمه شکیبا

🌷🍀رمان امنیتی #عقیق_فیروزه‌ای 🌷🍀 قسمت #بیست_وهشت رکاب(آقا) نه این که نمازش را تند می‌خواند، نه. اما نماز شبش را بیشتر از همیشه طول داده. آرام به رکوع و سجود می‌رود؛ گاهی حتی مکث می‌کند، مانند پیرزن‌هایی که کمرشان درد می‌کند. دلم می‌خواهد بروم، و کمی ورقه‌های دور و برش را مرتب کنم؛ اما می‌دانم دوست ندارد کسی نماز شب خواندنش را ببیند. حتم دارم نمی‌داند شب‌هایی که خانه هستیم، موقع تماشای نمازش پلک برهم نمی‌گذارم. هرشب برنامه از همین است. دو سه ساعت می‌خوابد و وقتی از خواب بودنم مطمئن می‌شود، برمی‌خیزد و وضو می‌سازد. درس می‌خواند یا به کارهایش می‌رسد، و بعد بیست دقیقه‌ای به اذان، کنار دفتر و کتاب و لپ‌تاپش به نماز می‌ایستد و قرآن می‌خواند. آن قدر آرام که بیدار نشوم؛ اما من به تماشا کردنش عادت کرده‌ام. شاید تمام سهمم از او همین باشد؛ کمی بیشتر و کمتر. از اول هم بنا نداشتیم ، مانند زوج‌های واله و شیدا بشویم آن قدر که یک لحظه جدایی را تحمل نکنیم. اقتضای شغل است، گذشتن از چیزهای خوب برای رسیدن به چیزهای بهتر. کمی در را بیشتر باز می‌کنم تا بهتر ببینمش. انگار کمرش مشکلی دارد که آن قدر آرام نماز می‌خواند. نماز را که تمام می‌کند، به دیوار تکیه می‌دهد و آه می‌کشد. دستش را به کمرش گرفته. گویا حدسم درست بوده. این سرکار علیه آن قدر شل و ول نیست که به این راحتی دردش بگیرد و اینطور آرام نماز‌بخواند. معلوم نیست کدام نامرد از خدا بی خبری اینطوری زده که دارد از درد لب می‌گزد. دندان‌هایم روی هم قفل می‌شوند؛ مگر دستم بهش نرسد! با صورت منقبض از درد، برگه‌ای مقابلش گرفته تا بخواند. تاب نمی‌آورم و در می‌زنم. صاف‌تر می‌نشیند و دوباره صورتش کمی جمع می‌شود. -توی این نور کم، چشمات ضعیف میشه! انگار دلش نمی‌خواسته خلوتش را بهم بزنم؛ یا بفهمم نماز شب می‌خواند. با برگه‌های مقابلش بازی می‌کند. می‌پرسم: -کمرت درد می کنه؟ طوری نگاهم می‌کند که انگار چیزی نمی‌داند. ادامه می‌دهم: -دیدمت، خیلی آروم نماز می‌خوندی. انگار سخت خم و راست می‌شدی. کمی دست و پایش را گم می‌کند: -تو... تو نباید... - من هر شب نگاهت می‌کنم. مانند دخترک نوجوانی خجالت می‌کشد. مثل اولین باری که دیدمش. خودش را دوباره با لپ‌تاپ سرگرم می‌کند تا خجالتش را پنهان کند. شانه‌اش را می‌گیرم: -کمرت چی شده؟ -هیچی، مهم نیست. -چرا مهمه، من تو رو می‌شناسم. به این زودیا آسیب نمی‌بینی. به من نمی‌تواند دروغ بگوید. اگر می‌خواست در این خانه جاسوسی کند، نفوذی خوبی نمی‌شد. سرش را پایین می‌اندازد و جواب نمی‌دهد. دوباره می‌پرسم: -کی زدت؟ -بازجویی می‌کنی؟ -نه، دلجوییه. کبودم شده؟ امشب به طرز عجیبی مثل بچگی‌هایش شده؛ شاید هم مثل دخترهای تازه عروس. آرام سرش را تکان می‌دهد و بعد سریع می‌گوید: -باور کن یه کبودی ساده‌ست. خوب میشه. همراهم زنگ می‌خورد. از جیب پیراهنم بیرونش می‌کشم. اعتراض آمیز می‌گوید: -مگه نگفتم نذارش رو قلبت؟ به علامت عذرخواهی دست بر سینه می‌گذارم و تماس را وصل می‌کنم. -سلام حاجی خواب که نبودی؟ -علیک سلام. فکر کن بودم، دیگه بیدار شدم. چی شده؟ خبریه؟ -کار فوری پیش اومده، دوتا از بچه‌های شیفت رو زدن! -باشه اومدم! قطع می‌کنم. از بهم ریختگی‌ام می‌فهمد باید بروم. حرفی نمی‌زند. دستانش را می‌گیرم و قبل از آن که عقب بکشد، می‌بوسم‌شان: -امروز برو عکس بگیر از کمرت، یه وقت مهره‌هاش آسیب دیده باشه. -گفتم که چیزی نیس. -به خاطر خودت و خودم نه، بخاطر پروژه خودت و خودم که زمین نمونه. خیالم راحت بشه. -چشم. 🍀 ادامه دارد.. ✍🏻نویسنده خانم فاطمه شکیبا

🍀🌷رمان امنیتی #عقیق_فیروزه‌ای 🌷🍀 قسمت #بیست_ونه عقیق نگین بی آن که بخواهد، جای خالی پدر را بیشتر به رخش کشید. تازه فهمید چقدر به پدری که در این جور بحران‌ها، حرفش را گوش کند نیاز دارد و از جوانی‌اش بگوید و راهنمایی کند. همراهش باشد و از حقش دفاع کند. ابوالفضل فکر می‌کرد ، الان پدر نشسته آن بالا و منتظر است ببیند ابوالفضل چطور این غائله را ختم به خیر می‌کند؛ گاهی هم به ریش کم پشت تازه سبز شده‌اش می‌خندد! نگین به بهانه‌های مختلف دور و بر مسجد می‌پلکید؛ به قول خودش به نیم نگاه هم راضی بود. ابوالفضل با هیچ منطقی نمی‌توانست این رفتار نگین را توجیه کند. حتی در نظرش این احساس دخترانه سرانجامی جز انگشت نما شدن نداشت. این که یک دختر این طور آشکار علاقه را ابراز کند، بیشتر حس ترحمش را بر می‌انگیخت و شاید انزجار! یک بار که به نگین برگشت ، و با صدای نسبتا بلند گفت دیگر به مسجد نیاید، کافی بود تا مشت سعید پای چشمش بنشیند! برای سعید آبروی خانوادگی مطرح بود که نتیجه‌اش فرار به جلو می‌شد. تازه فردا هم نگین سر راهش سبز شد و گفت خوشحال است از این که مورد اهمیت واقع شده و خشم ابوالفضل هم برایش دوست داشتنی است! هر چه می‌خواست بی تفاوت باشد، نمی‌شد. هیچ احساس مثبتی به نگین نداشت؛ چیزی شبیه بی تفاوتی. اما نمی‌توانست کسی را نادیده بگیرد که بر زندگی‌اش تاثیر می‌گذاشت. از در مسجد که وارد شد، نگاه داغ نگین به صورتش پاشید و سر تاپایش گرم شد. خسته بود؛ آن قدر که حتی میان دسته سینه زنی هم نرفت. یک گوشه مجلس نشست. پناهنده شد. چراغ‌ها که خاموش شدند، بغضش شکست؛ دلش هم شکست. سر درد و دلش باز شد. گفت پدر می‌خواهد. گفت کم آورده است. گفت باید یکی پیدا بشود و دستش را بگیرد. یکی باشد که بلندش کند، خاک‌های لباسش را بتکاند، بعد هم باهم بروند در خانه نگین و مردانه خط و نشان بکشد که دست از سر پسرش بردارد. وقتی خوب سبک شد، برای نگین هم دعا کرد؛ دعا کرد نگین به خودش هم آسیب نزند. احساس خنکی کرد؛ انگار دیگر نگاه داغ نگین روی سرش سنگینی نمی‌کرد. به جای نگاه نگین، نگاه پدر مثل نسیم در روحش می‌پیچید. انگار آمده بود که مرد و مردانه با هم حرف بزنند. چقدر زود، #ارباب یتیم نوازی را شروع کرده بود! 🍀 ادامه دارد...

🍀🌷 رمان امنیتی #عقیق_فیروزه‌ای🌷🍀 قسمت #سی فیروزه داخل دانشکده که پا گذاشت، احساس کرد خیلی بزرگ شده است. آن قدر بزرگ که تمام آرزوهای بچگانه را دور بریزد و دل به خواست مدبرالامور بسپارد. قدم اول را برای مانند پدر شدن برداشته بود. لباس رزم پدر اندازه‌اش شده بود... و چقدر به قدش می‌نشست! این را پدر گفت؛ روز اول که با مقنعه سبز تیره* بدرقه‌اش کرد که دانشکده برود. برای رسیدن به این مقنعه سبز، به خیلی چیزها «نه» گفته بود. به تفریح و استراحت و زندگی خوش و خرم، به اشک و عاطفه گاه و بی‌گاه، به گل سر و گردن‌بند و لباس‌های آن‌چنانی، به وابستگی بیش از حد به خانواده؛ و شاید به ازدواج! بیشتر دوستانش قبل از کنکور عقد می‌کردند و پی زندگی‌شان می‌رفتند؛ اما بشری نمی‌خواست دلش را جایی گرفتار کند؛ حداقل تا وقتی تکلیفش مشخص شود. بعد از انتخاب رشته هم، هر وقت پدر حرف از ازدواج می‌زد، بشری با جسارت آمیخته به شرم می‌گفت می‌ترسد بین انجام مسئولیت بیرون و داخل خانه‌اش به مشکل بخورد. می‌گفت هدف ازدواج کمال و رضای خداست و اگر کسی بدون ازدواج هم بتواند به خدا برسد، نیازی به ازدواج نیست. پدر می‌دانست... این حرف‌های بشری به معنای انقطاعی است که چند سال پیش تجربه‌اش کرده است؛ و مادر می‌فهمید دیگر بشری، مال آن‌ها نیست و باید آرزوی دیدن عروسی را فراموش کنند. چیزی که بشری را در تحصیل و آموزشش مصمم کرد، حفظ آبروی پدر بود. مخصوصا بعد از ملاقات اولش با استاد #مداحیان. وقتی استاد با خواندن نام خانوادگی بشری، مکث کرد و باعث شد بشری هم سرش را بالا بیاورد. چهره مداحیان، خاطره سفر جنوب را به یادش آورد. ماموریت پدر چند ماهه بود و مجبور شد خانواده را هم ببرد. دوست پدر تنها آمده بود و میان راه، هم راننده بود، هم هم‌بازی بشری. بشرای شش ساله، در عالم کودکی «عمو محمود» صدایش می‌کرد. به جنوب رفتند؛ خرمشهر. از آن‌جا به بعد، بشری و مادر در هتل ماندند و حتی سری هم به مناطق جنگی زدند اما پدر و عمو محمود رفتند جایی که بشری نمی‌دانست. پدر هر هفته سر می‌زد؛ تا این که هفته آخر، پدر دیر کرد و وقتی آمد، دستش در گچ بود. مثل همیشه حرفی نزد و به اصفهان برگشتند. عمو محمود هم مدتی بعد برگشت، اما بعد از آن در خاطرات کاری پدر و خاطرات کودکی بشری گم شد. پدر بعد از بازنشستگی هم، حرفی از آن سفر نزد و بشری می‌دانست نباید بپرسد. ته چهره استاد مداحیان، هوای سنگین و گرم خرمشهر و خاطرات آن سفر را برای بشری تداعی می‌کرد. وقتی گفتند استاد مداحیان کارت دارد، بیشتر هم گرمش شد. آن‌قدر که کولر گازی‌های راهرو هم مانند پنکه سقفی هتل‌شان در خرمشهر، بی اثر شدند. مداحیان داشت به گلدان حسن یوسف لب پنجره آب می‌داد. بشری وارد شد، احترام گذاشت و فقط یک جمله پرسید: -امری داشتید استاد؟ مداحیان پشت میز نشست و روی لیست اسامی خم شد: -زِبَرجَدی... بشری زبرجدی... بشین! نشست و منتظر شد مداحیان سرش را از روی لیست بالا بیاورد. مداحیان خشک و جدی پرسید: -با سهمیه ن.م اومدی، درسته؟ -بله. -پدرت شغلشون چیه؟ -بازنشسته ن.م. -بازنشسته کجا؟ -بخشِ ....! لبخند کم‌رنگی، چهره خشک و جدی مداحیان را روشن‌تر کرد. بشری باد گرم جنوب را بیشتر روی صورتش حس کرد. لحن مداحیان همچنان جدی بود: -دختر زبرجدی خودمون هستی، مگه نه؟ دختر محمد؟ بشری پر از لبخند شد اما لبخند نزد، جدی جواب داد: -بله. -حال پدرت چطوره؟ -خوبن، خداروشکر. -یه نابغه بود، قدرش رو بدون! خوشحالم که دخترش هم به خودش رفته. بیشتر از همیشه به پدر افتخار کرد. این حس خوب خیلی زود تبدیل شد به ترس از این که مبادا نتواند آبروی پدر را حفظ کند. -سلام من رو بهشون برسون، بگو محمود سلام رسوند. نسیم کارون مشامش را پر کرد. خاطرات جنوب را زود پاک کرد که از دیدن عمو محمود که حالا استاد مداحیان بود، خنده‌اش نگیرد. *منظور مقنعه فرم نیروی انتظامی نیست!!! 🍀ادامه دارد... ✍🏻نویسنده خانم فاطمه شکیبا

اشتباهات بعد از دعوا سرزنش کردن خود و همسرتان بعد از دعوا حتی در خلوت خودتان اشتباه است. . همه ما دوست داریم همسری داشته باشیم که برای رابطه‌مان زمان بگذارد و دعوا کردن نشاندهنده این است که هر دو طرف روی رابطه کار می‌کنند و این رابطه برایشان مهم است؛ بنابراین اگر با همسرتان جر و بحث می‌کنید، باید از این بابت خوشحال باشید که زندگیتان را به حال خودش‌‌ رها نکرده‌اید و هنوز این زندگی برایتان مهم است. به قول قدیمی‌ها، دعوا نمک زندگی است، فقط در مصرف این نمک زیاده روی نکنید. آزار کلامی حین بگومگو اشتباه است . چه کار می‌کنید؟ دعوا؟! یادتان باشد در زمان دعوا حق داد زدن و برچسب زدن به همسرتان را ندارید؛ چون اثر آن بسادگی از بین نمی‌رود. به جای این کار، در زمان خونسردی درباره ناراحتیتان صحبت کنید. و بعد از دعوا نگویید: «منظورم این نبود!» گفتن این جمله مثل این است که می‌خواهید صورت مسئله را پاک کنید این کار اوضاع را وخیم‌تر می‌کند؛ زیرا جوابی که همسرتان به شما می‌دهد، این است که «چرا منظورت همین بود!» بازگشت به گذشته و تاکید بر گفته‌های خود و طرف مقابلتان باعث می‌شود به جای راه حل، بر آنچه گذشته است، تمرکز کنید. اگر همسرتان بعد از دعوا می‌گوید: «منظورم این نبود». جواب بدهید: «درست است که چنین منظوری نداشتی، اما طوری رفتار کردی که من این طور احساس کنم. پس، از این به بعد این کار را انجام نده.» . به جای اینکه تمام روز دعوایتان را به یاد بیاورید و به دنبال مقصر بگردید، سعی کنید از با هم بودنتان لذت ببرید به دنبال راه حل باشید! .  تمرکز بر دلیل دعوا اشتباه است تفاوت دعوای بد و دعوای خوب، در این است که در دعوای خوب شما برای مسئله‌ای که بر سر آن جر و بحث کرده‌اید، راه حل پیدا می‌کنید؛ پس بهتر است روی عواملی که دعوا را به وجود آورده‌اند، متمرکز نشوید و انرژیتان را صرف پیدا کردن راه حل کنید. مثلا شوهرتان به شما گفته است از خانه پول بیاورید، اما شما فراموش کرده‌اید. بعد از یک جر و بحث بی‌اهمیت به دستگاه خود‌پرداز مراجعه می‌کنید و مشکل حل می‌شود. کانال زوج خوشبخت وتربیت فرزند ❤️ https://eitaa.com/joinchat/4178051217Cfdf20f5eae

♥️💫 🍀 ازدواج و زندگی مشترك ازدواج مهم ترین رابطه ایست كه به خودی خود پیش نمی رود. بلكه نیاز به اطمینان - صمیمیت و تلاش فراوان برای راحت تر ساختن آن است.در عین حال باید به گونه ای كه پس از مدتی به محلی برای تبادل نظر و خرد و در عین حال محبت بوده تا پایگاهی مطمئن برای اعضا باشد. رفتارهای همسر توجه داشته باشید كه تمام اعمال و رفتار و گفتار شما از كوچكترین تشكری كه بابت چیزی می كنید گرفته تا نحوه و نوع سوالاتی كه مطرح می كنید و رفتاری كه در قبال موانع و مسائل از خود بروز می دهید می تواند به موفقیت یا شكست رابطه منتهی شود. پس با دقت بیشتری به رفتار و كردار و گفتار و حتی تفكر خود بیندیشید. کانال زوج خوشبخت وتربیت فرزند ❤️ ─═इई🍃❤️ ⃟ 🍃ईइ═─ https://eitaa.com/joinchat/4178051217Cfdf20f5eae

🍂❤ #سياست_همسرداری 💕وقتی که هیچ شانسی برای تغییر همسرت نداری و دلایل خوبی داری که او را ترک نکنی ( یعنی می خواهی با او ادامه بدهی ) ، تنها راه باقی مانده این است که او را به همان صورتی که هست بپذیری . 💕اجازه بدهید همسرتان همان گونه ای که هست باشد و به جای این که سعی کنید او را تغییر دهید ، برخودتان تمرکز کنید . منظور از این حالت این نیست که با بی تفاوتی او را به حال خود رها کنید یا تسلیم او شوید ، بلکه او را به همان شکل که هست بپذیرید 💕پذیرش ، فرایند فعالی است که می تواند زندگی سراسر رنج را به یک زندگی معنادار تبدیل کند . کانال زوج خوشبخت وتربیت فرزند ❤️ ─═इई🍃❤️ ⃟ 🍃ईइ═─ https://eitaa.com/joinchat/4178051217Cfdf20f5eae

♥️🍃🍃♥️💫 🍀 ♥️ #هنر_زندگی_کردن به جا و مناسب از همسرتون تعریف کنید در زندگی و .... از رفتار و از حرکاتشون. اونا عاشق شنیدن چنین کلماتی هستن. #شوهرا مثل پسربچه هایی هستن که از خودمون یاد میگیرن و تقلید میکنن پس تا میتونید مهربون باشید و صبور،حتی اگه حق با شما باشه با این ترفند به مرور زمان انعکاس رفتارتون رو در وجود شوهرتون خواهید دید. به نظرم آدم باید جوری حرف بزنه که مجبور به #معذرت_خواهی نشه بقولی جنگی رو که میدونی توش بازنده ای هرگز شروع نکن گاهی وقتا که میدونی حرف زدن فایده نداره صبر کن 💕چیزی که خیلی مهمه شاداب بودن تو خونس. حتی اگه شاغلی خسته ای نباید اجازه بدیم که شادابی رو تو خونه ازمون بگیره. شادابی، گرمی، زیبایی ♥️ 🍀 ♥️🍃🍃♥️💫 کانال زوج خوشبخت وتربیت فرزند https://eitaa.com/joinchat/4178051217Cfdf20f5eae

چگونه طلاق را پیش‌بینی کنیم؟ روشن ترین شاخص در اینکه این بحث و این زندگی زناشویی به خوبی ادامه نخواهد یافت آغاز بحث به شکل خشونت بار است. تحقیقات نشان داده ‌اند اگر بحث با خشونت آغاز شود ناگزیر با نتیجه ی منفی پایان می‌پذیرد. دومین نشانه چهار مهاجم هستند: ۱) ایرادگیری گلایه و ایراد گیری باهم متفاوت هستند. درواقع همیشه گلایه‌هایی از کسی که با او زندگی میکنید وجود دارد اما گلایه فقط متوجه یک عمل خاص است در حالی که ایرادگیری همه جانبه تر بوده و با واژه های منفی درباره ی شریک زندگی شما سرزنش و ترور شخصیت او همراه است. ۲) بی احترامی گوشه و کنایه. منفی بافی. ناسزا گویی. پشت چشم نازک کردن. پوزخند زدن. تمسخر کردن. شوخی های گزنده و... اهانت در هر یک از این شکلها چون نفرت را منتقل مبکند، روابط را مسموم می‌سازد و در این صورت حل مشکل تقریبا غیر ممکن است. ۳) حالت تدافعی هرچند که دفاع قابل درک به نظر میرسد اما فرد در این حالت معذرت خواهی نکرده و طرف مقابل خود را سرزنش میکند که این تعارض را تشدید می‌کند. ۴) کشیدن دیوار سنگی و در خود فرو رفتن وقتی بحث با خشونت آغاز شود و ایرادگیری و اهانت به حالت تدافعی منجر می‌شود مهاجم چهارم در صورتی فراخوانده می‌شود که طرف مقابل با روگرداندن. ترک اتاق. سکوت. نداشتن تماس چشمی و... از جنگیدن اجتناب کند.( این اجتناب با ترک موقعیت به شکل درست متفاوت بوده و منجر به تشدید بحث می‌شود) سومین نشانه غرقه شدن است به این معنا که شما در برابر حمله های غافل‌گیرانه ی همسر احساس بی دفاعی می‌کنید و می آموزید هیچ واکنشی نشان ندهید. هرچه بیشتر مورد هجوم قرار می گیرید نسبت به نشانه های رفتاری او حساس تر شده و فکر میکنید برای محافظت از خود بهترین کار اجتناب از درگیری عاطفی در روابط است. و نشانه ی چهارم زبان بدن است در هنگام بحث پریشانی و غمگینی به صورت واکنشهای جسمانی متظاهر می‌شوند. تکرار این واکنشها به دو دلیل به طلاق می‌انجامد. ۱) آنها نشان میدهند که حداقل یکی از طرفین هنگام برخورد با دیگری به طور جدی احساس پریشانی عاطفی می‌کند. ۲) واکنش های جسمانی به احساسات مثل افزایش ضربان قلب. تعریق و... حل منطقی مشکلات را غیر ممکن میسازد به این دلیل که بدن شما موقعیتی را که در آن قرار دارید خطرناک ارزیابی میکند. معمولا تمام این نشانه‌ها در کنار یکدیگر می توانند پیش‌بینی کننده ی طلاق باشند. کانال زوج خوشبخت وتربیت فرزند ❤️ https://eitaa.com/joinchat/4178051217Cfdf20f5eae

🔹به استقلال طلبی کودکان خود احترام بگذارید؛ معمولا مُقصر اصلی وابستگی و بی عُرضگی کودکان، خود والدین هستند. 🔸مثلاً : به مَحض اینکه کودک می‌خواهد ظرف خالی را از سُفره بردارد، پدر و مادر با صدای بلند می گویند : بِذار زمین، تو نمیتونی، الان می‌اُفته میشکنه و... 👈غافل از اینکه با این حساسیت های بی مورد، در آینده کودکی وابسته و ترسو تحویل جامعه خواهند داد. کانال زوج خوشبخت وتربیت فرزند ❤️ https://eitaa.com/joinchat/4178051217Cfdf20f5eae

#خاطرات_قدیمی 😍یادش بخیر #نفت کانال زوج خوشبخت وتربیت فرزند ❤️ ┄═❁🍃❈🌸❈🍃❁═┄ https://eitaa.com/joinchat/4178051217Cfdf20f5eae