eitaa logo
زوار العباس علیه السلام
180 دنبال‌کننده
462 عکس
243 ویدیو
7 فایل
اللهم عجل لولیک الفرج و فرجنا بفرجه
مشاهده در ایتا
دانلود
قال الامام الرّضا صلوات الله علبه : لا یُجْمَعُ الْمالُ إلاّ بِخَمْسِ خِصال: بِبُخْل شَدید، وَ أمَل طَویل، وَ حِرص غالِب، وَ قَطیعَهِ الرَّحِمِ، وَ إیثارِ الدُّنْیا عَلَی الْآخِرَهِ. وسائل الشّیعه، ج 21، ص 561، ح 27873» ثروت، انباشته نمی گردد مگر با یکی از پنج خصلت: بخیل بودن، آرزوی طول و دراز داشتن، حریص بر دنیا بودن، قطع صله رحم کردن، آخرت را فدای دنیا کردن.
امام امیر المومنین علی صلوات الله علیه : «كسى كه به ماندگارى و پايدارى آخرت يقين دارد، سزاوار است كه براى آن كار كند». «يَنبَغي لِمَن أيقَنَ بِبَقاءِ الآخِرَةِ ودَوامِها أن يَعمَلَ لَها». غرر الحكم : ح ١٠٩٣٤ حلال زاده ها لطفا در این احادیث شریف توجه و تامل کنید ، هر حدیثی که در کانال بارگذاری میشود بین ده ها حدیث انتخاب شده و حاوی نکات نابی است.
حضرت امام کاظم صلوات الله علیه : حضرت رسول صلی الله علیه و آله را کفران نعمت میکردند و شکر احسان بر قریشی و عربی و عجمی داشتند ، لیکن چه کس معروف و نیکی اش بر خلق ، بیشتر از آن حضرت بود؟ همچنین ما اهلبیت( علیهم السلام) را کفران میکنند و شکر نیکی و احسان ما را مرعی نمی دارند. نیکان مومنان نیز چنینند که احسان ها و نیکی های ایشان را کسی شکر نمیکند. بحار الانوار جلد ۶۷ صحفه ۲۶۰ حدیث ۲ اهل ایمان ؛ در حدیث تدبر کنید و هیچگاه از احسان و نیکی و خیرخواهی خسته نشوید.
🔶 آیه ان الله و روا شدن حوائج دنیا و آخرت 🔶 از امام صادق و امام کاظم صلوات الله علیهما روایت شده که فرمودند : هر کس در تعقیب نماز صبح و مغرب ( قبل از آنکه با کسی حرف بزند و از حالت تشهد خارج شود ) بگوید: ان الله و ملائکته یصلون علی النبی ، یا ایهاالذین آمنوا صلوا علیه و سلموا تسلیما . اللهم صل علی محمد و ذریته. خداوند هفتاد حاجت دنیوی و سی حاجت اخروی او را روا میسازد. ثواب الاعمال ۱۵۶ فلاح السائل ۲۳۰ مستدرک ج ۵ ص ۱۰۰ بحار ج ۸۳ ص ۹۶
صلوات الله علیه فرمودند: «مردم در دنیا با اموال و دارائی‌شان شناخته می‌شوند، و در آخرت با اعمال و کردارشان.» «قال الامام الهادي علیه‌السّلام: النّاسُ فِى الدُّنْيا بِالاْمْوالِ وَ فِى الاَّخِرَةِ بِالاْعْمالِ.» الدّرة الباهرة، ص ۲۴ .
امام صادق عليه السلام ما مِنْ عَمَلٍ حَسَنٍ يَعْمَلُهُ الْعَبْدُ اِلاّوَلَهُ ثَوابٌ فِى الْقُرْآنِ اِلاّ صَلاةُ اللَّيْلِ فَاِنَّ اللّهَ لَمْ يُبَيِّنْ ثَوابَها لِعَظيمِ خَطَرِهِ عِنْدَهُ فَقالَ: «تَتَجا فى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفا وَطَمَعَا وَمِمّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ فَلا تَعْلَمُ نَفْسٌ ما اُخْفِىَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِّ اَعْيُنٍ جَزاءً بِما كانُوا يَعْملُونَ» هيچ كار خوبى نيست كه انسان انجام دهد جز اينكه براى آن در قرآن پاداشى بيان شده است مگر نماز شب، كه خداوند پاداش آنرا مشخص نكرده بخاطر بزرگى و عظمت آن پيش خودش بلكه فرموده است: پهلو از بستر از خواب حركت مى دهند (در دل شب) با بيم و اميد خداى خود را مى خوانند و از آنچه روزى آنها كرديم انفاق مى كنند، هيچ كس نمى داند كه پاداش نيكوكاريش چه نعمت و لذتهاى بى نهايت كه روشنى بخش ديده است در عالم غيب براى او ذخيره شده است. وسائل الشيعه، ج 5، ص 281 .
عَنْ أبى عبدالله علیه السلام قال ؛ إِذَا صَلَحَ أَمْرُ دُنْیَاکَ فَاتَّهِمْ دِینَکَ. إمام صادق فرمود ؛ چون کار دنیایت را نیکو و مرتّب و روبراه دیدی ، به دین و آئین خود بدگمان شو. بحارالأنوار ۷۵ / ۲۴۲ ، حدیث ۳۰ ، عن تحف العقول. این حدیث نکات عجیبی در خود نهفته دارد .
امام کاظم(علیه السلام) فرمود : لقمان به فرزندش گفت : ...داخلِ دنیا طوری وارد نشو که به آخرتت ضَرر بزند و دنیا را طوری رها نکن که سَربار و نیازمند مَردم شوی... قال الامام الکاظم علیه السلام: قال لقمان لابنه ...لَا تَدْخُلْ فِیهَا دُخُولًا تُضِرُّ فِیهَا بِآخِرَتِکَ وَ لَا تَرْفُضْهَا فَتَکُونَ عِیَالًا عَلَی النَّاسِ... بحارالانوار؛ جلد ۱۳، صفحه ۴۱۶
حضرت امام کاظم صلوات الله علیه : حضرت رسول صلی الله علیه و آله را کفران نعمت میکردند و شکر احسان بر قریشی و عربی و عجمی داشتند ، لیکن چه کس معروف و نیکی اش بر خلق ، بیشتر از آن حضرت بود؟ همچنین ما اهلبیت( علیهم السلام) را کفران میکنند و شکر نیکی و احسان ما را مرعی نمی دارند. نیکان مومنان نیز چنینند که احسان ها و نیکی های ایشان را کسی شکر نمیکند. بحار الانوار جلد ۶۷ صحفه ۲۶۰ حدیث ۲ اهل ایمان بسیار در حدیث تدبر کنید و هیچگاه از احسان و نیکی و خیرخواهی خسته نشوید.
[الکافی] عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یَحْیَی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ وَ عَبْدِ الْعَزِیزِ الْعَبْدِیِّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَبِی یَعْفُورٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: مَنْ أَصْبَحَ وَ أَمْسَی وَ الدُّنْیَا أَکْبَرُ هَمِّهِ جَعَلَ اللَّهُ تَعَالَی الْفَقْرَ بَیْنَ عَیْنَیْهِ وَ شَتَّتَ أَمْرَهُ وَ لَمْ یَنَلِ الدُّنْیَا إِلَّا مَا قُسِّمَ لَهُ وَ مَنْ أَصْبَحَ وَ أَمْسَی وَ الْآخِرَةُ أَکْبَرُ هَمِّهِ جَعَلَ اللَّهُ تَعَالَی الْغِنَی فِی قَلْبِهِ وَ جَمَعَ لَهُ أَمْرَهُ. امام صادق علیه السلام فرمودند: هر کس شب را به صبح و صبح را به شب برساند در حالی که بزرگ ترین مقصودش دنیا باشد، خداوند فقر را مقابل چشمانش قرار داده، و کارش را بی سامان ساخته، و به دنیا دست نمی یابد مگر به میزانی که قسمتش باشد، و هر کس شب را به صبح و صبح را به شب برساند در حالی که بزرگ ترین مقصودش آخرت باشد، خداوند متعال بی نیازی را در دلش قرار داده، و کارش را سامان می‌بخشد. «أَکْبَرُ هَمِّهِ» یعنی بزرگ ترین مقصود او یا بزرگ ترین مایه اندوه او. عبارت «جَعَلَ اللَّهُ تَعَالَی الْفَقْرَ بَیْنَ عَیْنَیْهِ» به این خاطر است که هر چه از دنیا به دست می‌آورد، به همان میزان حرص او نیز زیاد می‌شود و در نتیجه احتیاج و فقرش بیشتر می‌شود یا به خاطر ضعف توکلش برخدا، خدا برخی ابواب روزی او را می‌بندد. و گفته شده: او در آخرت به خاطر کوتاهی در آنچه در آخرت برایش نفع داشت فقیر است، و در دنیا نیز فقیر است، زیرا شدیدا در طلب دنیاست و غنیّ کسی است که از طلب بی نیاز است، و فقیر است چون بسیار اتفاق می‌افتد که مطلوب او از وی فوت می‌شود و فقر عبارت است از از دست دادن مطلوب و همچنین بر خود و عیالش نیز بخل می‌ورزد، چرا که از دست دادن دنیا می‌هراسد و این همان فقر حاضر است. عبارت «شَتَّتَ أَمْرَهُ» تشتیت به معنای تفریق است، زیرا او به خاطر عدم توکل بر پروردگارش جز به اسباب نمی نگرد و و به هر سبب و وسیله ای متوسل می‌شود در نتیجه در امر خود متحیر می‌شود و علت روزی خود را نمی داند و احوالش منظم نمی گردد یا به خاطر شدت حرصش به آنچه به دست می‌آورد قانع نمی گردد و طلب زیادی می‌کند و برایش میسر نمی شود، پس او دائما در سعی و طلب است و از چیزی منتفع نمی شود. عبارت «لَمْ یَنَلِ الدُّنْیَا إِلَّا مَا قُسِّمَ لَهُ» دلالت بر این دارد که روزی تقسیم شده و با کثرت سعی زیاد نمی شود؛ چنانچه خداوند فرمود: «نَحْنُ قَسَمْنا بَیْنَهُمْ مَعیشَتَهُمْ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا. » «ما معیشت آن‌ها را در حیات دنیا در میانشان تقسیم کردیم» و به همین خاطر صوفیان از طلب رزق منع می‌کنند ولی حق آن است که طلب روزی نیکوست و گاهی واجب است، و مقدر کردن روزی منافاتی ندارد که روزی مشروط به سعی و طلب باشد و لزوم روزی دادن بر خدا بدون سعی معلوم نیست. و گفته شده: روزی دادن به میزان سدّ رمق بر خدا واجب است، و ممکن است مقدار روزی در دو صورت طلب و ترک آن مختلف باشد به این صورت که خدای تعالی مقداری از روزی را بدون طلب مقدر فرموده ولی به شرط توکل تام بر او، و مقداری هم روزی مقرر کرده با طلب آن که شدت حرص و کثرت سعی بر آن نمی افزاید، و با این تفسیر می‌توان بین اخبار این باب جمع نمود و در کتاب تجارت سخن در این خصوص خواهد آمد ان شاء الله تعالی. و گفته شده مراد از عبارت «و لم ینل من الدنیا الا ما قسم له» آن است که او منتفع نمی شود مگر به مقداری که بر او تقسیم شده، و اگر تلاش بیشتری هم نماید، برای ورثه باقی می‌ماند و بهره وارث است، و گفته شده: در این جمله اشاره است به این که چه بسا ثروتمند که از مال خود به سبب مرض یا غیر آن منتفع نمی شود و چه بسا کسی که مال او کمتر است ولی از آن بیش از ثروتمند منتفع می‌شود و اشکال این سخن مخفی نیست. عبارت «جَعَلَ اللَّهُ تَعَالَی الْغِنَی فِی قَلْبِهِ» یعنی به سبب توکل بر پروردگارش و اعتماد بر او و بیرون کردن حرص و حب دنیا از قلبش بی نیاز می‌شود نه این که با کثرت مال و غیر آن بی نیاز گردد و به همین خاطر بی نیازی را به قلب نسبت داد. عبارت «وَ جَمَعَ لَهُ أَمْرَهُ» یعنی احوال او را منظم می‌کند و خاطر او را از حب دنیا و پراکندگی فکر در طلب آن آسوده می‌نماید. بحارالأنوار ٫ جلد 70 ٫ صفحه 17 کپی شده