#پارت360 🌘🌘 سر بلند نکردم تا چشمم به زنهای بارداری که توی اتاق انتظار نشسته بودند، نیوفته. سوار ماشین شدیم. آرش به طرفم چرخید. - قربون اشکات بشم، تو بگو برای چی داری گریه می کنی؟ جوابی به سوال مسخره اش ندادم و اون ادامه داد. - دارم بهت می گم اصلا مهم نیست، چرا هم من، هم خودت رو آزار می‌دی؟ دستمالی به دستم داد و من اشک هام رو پاک کردم. - پدرت! با یاد آوری اسم پدرش سکوت کرد و وقتی طولانی شد، بهش خیره شدم. نگاه من رو که دید آروم لب زد: -اون با من. نگران عشق آرش نبودم، نگران نفوذ بهرام خان بودم روی آرش. کاش می تونستم اون طور که رویا خودش رو تو دل بابا جا کرده بود، من خودم رو تو دل بهرام خان جا می کردم. ولی من همیشه با این مرد سر جنگ داشتم. دو هفته از اون روز گذشت و چند هفته ای تا عید بیشتر باقی نمونده بود. به کلینیکی که دکتر معرفی کرده بود، مراجعه کردیم. این بار بهرام خان هم همراه ما اومد. اونجا هم امید زیادی به من ندادند. تاثیر قرصی که سهیل بهم خورونده بود، اینقدر زیاد بود که اندام های داخلی دستگاه تناسلی رو تا حدی فلج کرده بود. لعنت به اون روزها، لعنت و عشق خیالی من، لعنت به من که به سهیل اعتماد کردم. چه تاوان سنگینی داشت گوش ندادن به حرف پدرم. پدری که الان کاملا ازم ناامید شده بود. دلم آغوش مادرم رو می خواست. مادری که حتی نمی دونست زندگی دخترش کاملا بی‌ثمره. کنار پنجره ایستاده بودم و به انگشت های بارون که آروم آروم شیشه رو نوازش می کردند، نگاه می‌کردم. در خونه باز شد و ماشین شیک و لاکچری بهرام خان وارد خونه شد. برام عجیب بود، با امروز دقیقا ده روز می‌شد که بهرام خان تو این خونه مونده بود و از همه مشکوک‌تر روابطش با آرش بود. با هم می‌رفتند، با هم می اومدند. حتی چند روز پیش حسابی از آرش عصبانی بود و من خودم جای انگشت هاش رو روی صورت پسرش دیدم. چیزی که آرش انکار می‌کرد، ولی من مطمئن بودم که سیلی خورده. ماشین دقیقا وسط حیاط پارک شد و طبق انتظارم آرش و بهرام‌خان از پیاده شدند. زیاد زیر بارون نمودند و خیلی زود به سمت خونه اومدند. رفتارهای آرش تغییر کرده بود. بیشتر از دو سال و نیم بود که با هم ازدواج کرده بودیم هر وقت از در خونه وارد می شد، اولین چیزی که می‌گفت مینا بود. از جلوی در مینا مینا می‌کرد، تا من رو ببینه یا جوابی بشنوه. ولی این ده روز هیچ مینایی از جلوی در به گوشم نرسیده بود. شاید به خاطر حضور پدرش معذب شده. به دیوار تکیه داده بودم و از کنار پرده های انتخابی سیمین به قطرات بارون روی شیشه خیره بودم که در اتاق باز شد و آرش وارد اتاق شد. تو همون حالت بهش سلام کردم و جوابی آروم گرفتم. روبروم ایستاد. انگشت شصتش رو زیر چشمم کشید و آروم و سرد گفت: - باز که گریه کردی؟ تکیه ام رو از دیوار برداشتم. پرده رو انداختم و لبه تخت نشستم. - گریه نکنم، چیکار کنم؟ کنارم نشست. -عزیزم، برای بچه دار شدن هزار تا راه هست. اصلا کی گفته ما باید حتماً بچه دارشیم. می‌تونیم یه بچه بی سرپرست بیاریم و بزرگ کنیم. این جوری لحظه هامون هم باهاش پر می شه. چشم هام رو بستم. از بین مژه هام قطرات اشک سیلاب شد و پایین چکید. - به قول پدرت این مسئله مشکل منه، نه مشکل تو. تو می‌تونی شانست زو روی یه زن دیگه امتحان کنی. -من غلط بکنم، من غلط بکنم بخوام به زن دیگه‌ای غیر از تو دست بزنم. چشم هام رو باز کردم و تو چشم‌هاش نگاه کردم. آرش سریع نگاهش رو ازم گرفت. اینم از عادت های عجیب این ده روز بود، تو چشمهام نگاه نمی‌کرد. همیشه می‌گفت نگاه کردن تو چشم های نقره ای تو، منو به شعف می ندازه و حالا نگاهش رو از همین چشم های نقره ای می‌دزدید. -از صبح چیزی خوردی؟ البته غیر از غصه. جوابی ندادم. سیمین صبح هر چی اصرار کرده بود، موفق نشده بود، چیزی بهم بده. اشتها به هیچ غذایی نداشتم.

پارت روز جمعه‌ای😍

#پارت361 🌘🌘 بازوم رو گرفت و کشید. - پاشو، پاشو بریم یه چیزی بدم بخوری. مامان می گفت به خاطر تو کوفته گذاشته. مقاومت کردم و گفتم: -خیلی خب، اول تو لباستو عوض کن. می دونی که مامانت نمی ذاره با این لباس ها بشینی سر میز. - پس اشکات رو پاک کن. یه دستی هم به صورتت بکش. کلافه دستی روی صورتم کشیدم. - اشکو قبول، ولی بیخیال آرایش. لبخند زد. - نمی شه، خب منم آدمم. دلم می خواد زنم خوشگل باشه. مرتب و تمیز باشه. خندیدم و لب زدم: - راست می گی، از این بعد باید بیشتر حواسم به خودم باشه. چون با این عیب بزرگی که من دارم، هر لحظه ممکنه شلوار جنابعالی دوتا بشه. حالت چهره اش عوض شد و لبخندش محو شد و بازوم رو رها کرد. - پاشو...پاشو کمتر اراجیف بباف. - واقعیت همینه! چرا اینجوری شدی؟ خودش رو جمع و جور کرد. اینو می تونستم بفهمم. - واقعیت می دونی چیه؟ اینه که وقتی من ازدواج کردم با مینای شاد و شیطون و بلا ازدواج کردم. با این فکرا اون مینا رو داری ازم دور می کنی. اون موقع است که ممکنه شلوارم دوتا بشه. بالش کوچیک روی تخت رو به سمتش پرت کردم. -شلوار بیجا می کنه. بالش رو گرفت و لبخند زد. منتظر بودم بالشت رو توی سرم بزنه مثل همیشه، اما گوشه ای گذاشت و لب تخت نشست. تو چشم هام نگاه نمی کرد که حرف چشم ها رو ترجمه کنم. - لباستو عوض کن. - بهم بده، تو بدی یه مزه دیگه داره. یه دست لباس راحتی از توی کمد بهش دادم و به طرفی سرویس رفتم. آبی به صورتم زدم و برگشتم. شلوارش رو عوض کرده بود و پیرهنش رو تازه داشت در می آورد. حوله رو برداشتم و به صورتم کشیدم. پیرهن رو از تنش در آورد و روی تخت گذاشت و هنوز تی شرتش رو تن نکرده بود که جای زخم روی پشت بازوش توجهم رو جلب کرد. - دستت چرا زخم شده؟ به طرفم چرخید و دست هاش رو با تعجب نگاه کرد. به طرفش رفتم. دست روی جای زخم گذاشتم. تازه بود. -این جاست، پشت بازوت. دست روی جای زخم گذاشت. انگار جای فشار ناخن بود و البته کمی خنج، به طرف آینه هدایتش کردم. یکم نگاهش کرد و گفت: - احتمالاً تو کار شده. لبخندی زدم. - با زیر پوش رکابی کار می کنی جلوی کارگرات، آقای مهندس؟ نگاهش رو ازم دزدید و گفت: - اگر کارگر نتونه، مجبورم خودم آستین بالا بزنم. با پیرهن و لباس رسمی هم که نمی شه کار کرد. اونجا هم که همه مردن. اشکالش چیه؟ - اشکالش به کلاس کاره. آخه کی دیدههه صاب کار با زیرپوش وایسه کار کنه. تیشرت رو خیلی سریع تنش کرد و گفت: - بیا بریم پایین. آرایش هم نمی خواد بکنه. دوباره نگاهش رو ازم دزدید. جلوتر از من به طرف پله ها رفت و من وارفته دنبالش راه راهی شدم. یه جوری مطمئن بودم که اون زخم جای ناخنه. پایین پله ها دستش رو کشیدم. ایستاد و به طرفم چرخید.

#پارت365 🌘🌘 -تو... این که... یه بچه داشته باشی،... از خون خودت، حقته. من اینو درک می‌کنم. پنجه های بغض راه نفسم رو بد فشار می داد و رشته های شناور اشک هم که این روزها با چشم هام حسابی عجین شده بود، غلطان و رقصان میون صورتم به پایکوبی مشغول بود. - بسه مینا. باید حرف‌هام رو تا آخر می زدم. -فقط... چیزی رو پنهان...نکن. بهم بگو. باشه؟ بازوهام رو گرفت. - تو دکتر می ری، علم پیشرفت کرده. بچه دار می شی. اون وقت به این روزا می خندی. سیمین و بهرام از آشپزخونه شاهد نمایش ما بودند. بازوهام رو از دست آرش آزاد کردم و به طرف حیاط پا تند کردم. -مینا بارون میاد، سرما می خوری. می دونستم که بارون میاد. ولی فقط همین بارون بود که می تونست آتش درونم رو خاموش کنه. توی حیاط دقیقا وسط نم نم بارون ایستادم. هوای سرد زمستون از لای تارهای نازک لباس عبور کرده بود و لرز به تنم انداخته بود یکم خودم رو جمع کردم. یکم به حرف هایی که به آرش زده بودم فکر کردم. نکنه آرش حرف‌هام رو جدی بگیره؟ اول به اسم بچه دار شدنه، ولی بعد اون می شه مادر بچه اش و دیگه نمی تونه ازش دل بکنه. این چه حرف هایی بود که من زدم. باید حرفهام رو یه جوری پس بگیرم. من غیر از آرش هیچکس رو توی این دنیا ندارم. اگر اونم نباشه، تنهایی چیکار کنم. لحظه ای یه زن دیگه رو کنار آرش تصور کردم و یه دفعه زانوهام شل شد. روی زمین خیس زانو زدم و به مسافران آسمون که آروم آروم روی موزاییک های حیاط پیاده می‌شدند خیره شدم. امکان نداره زن دیگه ای رو کنار آرش بتونم تحمل کنم. بچه دار می شم. باید بشم. صدای قدم هایی که بهم نزدیک می شدند، سرم رو چرخوند. آرش با یه پالتو و چتر به طرفم می دوید. خوشحال بودم که دوستم داره. پالتو رو روی شونه ام انداخت و چتر رو روی سرم گرفت. بلند شدم و رو به روش ایستادم. - آرش، راست می گی که به خاطرم صبر می کنی؟ نگاهش رنگی داشت که برام ناشناخته بود. دوباره نگاهش رو دزدید. - معلومه که صبر می کنم. گفتم که نهایتش یه بچه می آریم و بزرگ می کنیم. - پدر و مادرت چی؟ - مامان که به خوشحالی من راضیه... بابا رو هم راضی می کنم. حالا بیا بریم تو. بازوش رو گرفتم و زیر چتری که دست اون بود با هم به خانه برگشتیم. نگاه بهرام خان روی آرش بود. انگار با چشم هاشون با هم حرف می زدند و من چیزی نمی فهمیدم. حسی می کردم بهرام خان حرفی رو پشت لب هاش زندانی کرده. صدای تق تق عصای عمه نگاه همه رو به طرف خودش کشوند. آرش چتر رو بست و به طرف عمه رفت و همزمان بهرام خان هم با عصبانیت راهی طبقه بالا شد. ناهار رو بدون بهرام خان خوردیم، اما نگاه به آرش فقط به میز و ته مونده های غذا بود. عمه رو به آرش گفت: - عمه جان، حالت خوبه عزیزم؟ آرش سربلند کرد،سیمین دست روی پیشونیش گذاشت. -تبم نداری، ولی رنگت پریده. آرش از جاش بلند شد. - چیزی نیست. یکم خستم. استراحت کنم خوب می شم. این رو گفت و از آشپزخونه خارج شد. عمه گفت: -این آرش یه چیزیش هست. سیمین رو به من گفت: - به تو چیزی نگفته؟ سرم رو به معنای نفی تکون داد. عمه آروم گفت: - هر چی هست زیر سر این بهرامه. ببین من کی گفتم! سیمین معترض به عمه نگاه کرد. - چیه عمه جان؟ اینجوری نگاه می‌کنی! تو تا حالا دیدی بهرام بیاد اینجا ده روز بمونه. روز سوم چهارم بال بال می زنه که بره. بعد الان ده روزه که اینجاست. هی این آرش رو بر می داره می بره بیرون. هی باهاش پچ پچ می‌کنه. از جاش بلند شد. - ببین کی بوی گندش در میاد، تا باور کنی! این بهرام مارموزیه که دومی نداره. عمه آروم آروم رفت و من و سیمین به هم زل زدیم. نمیدونم سیمین به چی فکر می کرد، ولی من به زخم روی بازوی آرش فکر می‌کردم و حرف‌های چند روز پیش بهرام خان. ( تو شاید شانسی برای مادر شدن نداشته باشی، ولی قرار نیست آرش هم به پای تو بسوزه.) نکنه آرش زیر بار بره! - سیمین جون، گفتی یکی از دوستات یه دکتر خوب زنان سراغ داره. - سری پیش گفتی لازم نیست. - اشتباه می کردم، لازمه. لطفاً آدرس و شماره اش رو ازش بگیر. - گرفتم. می خواستم امروز زنگ بزنم. یه کم بهش نگاه کردم. همیشه هر کاری دوست داره می کنه. به هر حال این بار که برای من بد نشد. کارم جلو میوفته. رمان خوشه‌های نارس گندم https://eitaa.com/joinchat/2506227853Ca574882eb8

ــــــــــــــــــــــــ 🌼🌼🌼 اطلاعیه وی‌آی‌پی🌼🌼🌼 داستان داره به اوج می‌رسه. به خاطر همین به زودی افزایش قیمت داریم، پس عجله کنید. در حال حاضر قیمت وی‌آی‌پی این رمان ۲۵ هزار تومنه. رمان در وی‌آی‌پی به اتمام رسیده تا آخرش می‌تونید یه دفغه بخونید برای اطلاع از شرایط حضور در وی‌آی‌پی رمان پر هیجان فراتر از خسوف، می‌تونید به کانال زیر مراجعه کنید. https://eitaa.com/joinchat/1463615611Cff0e7ec6ca

آفتاب پا برهنه به میان آمد و آمین‌های باران را با خود بِبُرد . . . حَـنـآ🍁

سخت میخواست از زیر زبانم دوستت دارم ها را بیرون بکشد دلم پر زد ولی نگفتم دوستت دارم چون از روزی که دیگر نباشیم ترسیدم میدانم بعدها پشیمان میشوم زیرا دوستت دارم ها با نبودن افراد برای همیشه در قلب ها باقی می ماند بی نام🌿

خدایا از همه‌‌ی آدم هایت خسته شده ام ... من تو را میخواهم ... و چه دیر فهمیدم که کسی را جز تو برای دلتنگی ها و خستگی هایم ندارم ... و این را خوب میدانم که درِ پیشگاه تو همیشه به روی بنده هایت باز است، حتی بندگان گنه کارت ... نورا 🍂

رقص باد میان یاس ها، از سر دلتنگی است. و امان از این حس ناباور..... نها🌱

و بخوان به نام پروردگارت همان پروردگاری که بوی خاک باران خورده را آفرید تا مرور شود قصه هایی که هرگز از یاد نمی‌روند... حَـنـآ🍁

مادر بودن تعبیری است عمیق ،که قلم از نگاهش عاجز مانده. نها🌱