رمان زیبای بهار💝💝💝💝💝 #پارت497 یکم سکوت جاری شد و دوباره میثم گفت: -بهار هم هنوز دوست داره! -تو از کجا می دونی؟ - داشته به دوستش می‌گفته، مهسان شنیده. چشم‌هام گرد شد. این یعنی اینکه وقتی داشتم با مونا حرف می‌زدم، مهسان گوشه ایستاده. از دست مهسان امنیت توی اون خونه صفر بود. - می‌گفته که تو رو دوست داره، ولی گویا ازت می‌ترسه. بهار الان دلخوره، دلش شکسته. - دوستش رو کجا دیده؟ - فکر می‌کنی چه جوری آزاد شدی؟ بهار با زن محسنی که دوستش بوده حرف زده و راضیش کرده. چند لحظه‌ای سکوت حکم فرما بود، که میثم دوباره گفت: -ای بابا، دوباره این خروس جنگی شد! مهری، دختره رو آورده خونه. بهار که با این سر و صورت کبود و پای قلم شده که تو براش درست کردی، کجا می‌تونسته بره. یه کم هم با خودت فکر کن مهیار. بهار چه گناهی کرده زن تو شده؟ مگه اسیر آوردی؟ وارد سالن شدم. مهیار با دیدنم از جاش بلند شد و سینی رو ازم گرفت. بهش نگاه نکردم و روی یه مبل تک نفره نشستم. سر چرخوندم و پویا رو که با اسباب‌بازی‌هاش بازی می‌کرد، نگاهی کردم. میثم رو به من گفت: - پات چطوره؟ - ممنون، خوبه، دیگه درد نمی‌کنه. با سر به دستم اشاره کرد و گفت: -دستت چی شده؟ نگاهی به مچ سوخته دستم کردم و گفتم: - چیزی نیست، یکم سوخته. اخم کرد و گفت: -حواست کجا بوده؟ از جام بلند شدم و گفتم: - ای بابا آقا میثم، دلت نسوزه، زخم دست که خوب می‌شه. میثم نامحسوس چشم غره‌ای بهم رفت و من بی توجه بهش به طرف آشپزخونه رفتم. میثم از من چی می‌خواست؟ نباید اعتراض کنم؟ نباید نارضایتیم رو اعلام کنم؟ اگه وانمود کنم همه چی گل و بلبله و منم هیچ اعتراضی ندارم، چطور ازش بخوام که بره پیش یک دکتر یا مشاور؟ میثم نیم ساعت دیگه هم نشست و بالاخره مهیار رو راضی کرد و با خودش برد. منتظر بودم که درها رو قفل کنه، اما نکرد. ولی به جاش اون سگ بزرگ و سیاهی رو که توی حیاط همیشه بسته بود، آزاد گذاشت و این از قفل در بدتر بود. بعد از رفتنش یکم با پویا بازی کردم و اجازه دادم که روی گچ پام نقاشی کنه. ناهار خوردیم و کمی تلویزیون نگاه کردم. شام گذاشتم و سعی کردم شاد باشم، البته فقط به خاطر خودم. نزدیک اومدن مهیار بود. یکم خونه رو مرتب کردم و چایی گذاشتم، ولی هر چی منتظر شدم، مهیار نیومد.

رمان زیبای بهار 💝💝💝💝💝 #پارت498 دلشوره گرفتم، هیچ وسیله ارتباطی هم نداشتم که از حالش خبردار بشم. شام پویا رو دادم. خوابوندمش و خودم منتظر موندم. تلویزیون رو روشن کرده بودم، ولی نگاهم یا روی ساعت بود یا به در. ساعت از دوازده رد شده بود. فکرهای مختلف به ذهنم می‌رسید. نکنه من محلش نذاشتم، پناه برده به پریا و الان پیش اونه؟ نکنه تصادف کرده و اتفاقی براش افتاده باشه؟ نکنه... افکار منفی رو پس زدم و به خودم امیدواری ‌دادم. پلک‌هام سنگین شده بود، ولی سعی می‌کردم که نخوابم که چشمهام یاری نمی‌کردند. با صدای زوزه و پارس سگ توی حیاط، از جام بلند شدم و به طرف پنجره دویدم. مهیار بود. بدون ماشین. به زور راه می‌اومد. سر و وضعش کاملاً به هم ریخته بود. سریع به طرف در سالن رفتم و بازش کردم. مهیار دیگه به ایوون رسیده بود. همونجا روی پله نشست. با اینکه کاپشن تنش بود، ولی می‌لرزید. چشمم رو توی حیاط گردوندم. سگه اون دور و بر نبود. به طرف مهیار رفتم. -خوبی؟ جوابم رو نداد. دستم رو روی بازوش گذاشتم. خیس بود. نگاهی به سر تا پاش انداختم، تمام لباس‌هاش خیس بود. دستم رو زیر بازوش انداختم. _ پاشو، تو رو خدا همکاری کن. زورم بهت نمی‌رسه. پاشو، اینجوری یخ می‌زنی. بعد از کلی تلاش بالاخره بلندش کردم و به سالن آوردمش. روی نزدیک‌ترین مبل نشست. در رو بستم و تمامی شوفاژها رو تا آخر زیاد کردم. براش لباس و حوله آوردم. چشمهاش بسته بود. چند بار صداش زدم. جوابم رو نداد. خدایا، خوابه یا بیهوش شده؟ چیکار باید بکنم؟ سعی کردم به خودم مسلط باشم. باید اول لباسهاش رو عوض می‌کردم. یه تشک آوردم و روی زمین پهن کردم و به هر مصیبتی که بود، روی تشک کشوندمش. همه لباس‌هاش رو عوض کردم. انگار دعوا کرده بود، یا شاید هم چند نفر حسابی زده بودنش. آثار ضرب و شتم روی بدنش بود. پوست تنش داغ بود، تب کرده بود. باید تبش رو پایین می‌آوردم.

دنبال «وی‌آی‌پی» رمان بهارم اگر هستید، قیمتش ۳۰ هزار تومنه. شماره کارت👇👇 6277601241538188 به نام آسیه علی‌کرم واریز کنید و عکس فیش واریزی رو به آیدی زیر بفرستید. @baharedmin57 (این اکانت ادمینه و هیچ اطلاعی از پارت‌گذاری نداره، اختیاری هم برای تخفیف وی‌آی‌پی یا کتاب نداره. منظورم همون اکانت H.B هست.) اکانت بالا👆👆👆 ⭕️ در صورتی که بعد از چند ساعت ارسال فیش، جوابی از ادمین دریافت نکردید، دوباره پیام بدید. متاسفانه باگ ایتا تو این مورد زیاده، یعنی شما پیام می‌دید، ولی برای گیرنده ارسال نمی‌شه، مجدد پیام بدید که از باگ خارج بشید. ⭕️فیش ارسالی هم لطفا تاریخش مال همون روز باشه، در این صورت ادمین نمی‌پذیره. ⭕️به خودتون هم تخفیف ندید، چون پیام بانک زیر سی تومن ارسال نمی‌شه و ادمین هم در صورت نیومدن پیام بانک، لینک رو بهتون نمی‌ده. ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 👇جواب سوالات پر تکرار👇 📌رمان بهار در وی‌ای‌پی تموم شده؟ بله 📌چند پارته؟۷۲۷ پارت 📌هزینه‌اش چقدره؟ سی تومن 📌پی‌دی‌افه، یا کانال خصوصی؟ کانال خصوصی (من هیچ وقت آثارم رو فایل نمی‌کنم و حلال نمی‌کنم کسی رو که از روی فایل، آثارم رو بخونه) 📌چاپ شده؟ بله. ولی نسخه چاپ شده موجود نیست و همه‌اش فروش رفته، اگر به چاپ دوم رسید، حتما تو همین کانال بهتون اطلاع میدم. 📌👌و نکته مهم، اگر رمان بهار مجدد داره بارگزاری می‌شه، دلیلش اینه که قراره ادامه رمان رو این بار از زبون یکی از شخصیت‌های دیگه همین رمان ادامه بدم. 📌 رمان جدید، که نام #پارازیت براش انتخاب شده، هنوز هیچ کجا پارت گزاری نشده، وی‌آی‌پی هم جدا براش گذاشته می‌شه. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ شروع رمان عاشقانه بهار👇👇👇 https://eitaa.com/Baharstory/81629

#عروس‌افغان 🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀 #پارت نشستم به درس خوندن. باید میرفتم دانشگاه، هنرم موسیقی رو دوست داشتم. تو کبابی کار پیدا کردم، بعد از مدرسه تا غروب اونجا کار می‌کردم. بعدشم خونه و تا آخر شبم درس می‌خوندم. دیگه هم شر به پا نکردم، شدم یه آدم محترم، با همه در و همسایه درست حرف میزدم. از این همه تغییر همه مونده بودن، اولین حقوقم رفتم برای تو شیرخشک و پوشک و شیشه شیر گرفتم. سر صبح، قبل از مدرسه، یه شالگردن پیچیدم دور صورتم، وسایل رو گذاشتم پشت در، در زدم و پشت اون درخت توته قایم شدم. همون که خیلی تنه‌اش پهنه. اون موقع‌ها هنوز برگ و بار داشت. سرم رو تکون دادم. می‌دونستم کدوم درخت رو می‌گه. درخت توتی که وقتی بچه بودم پر بار بود، ولی این اواخر رو به خشکی می‌رفت. - مصی خانم درو باز کرد. وسایلو دید و برداشت، خوشحال شدم. اونم رفت تو و دوباره اومد تو کوچه. همونجا موندم تا رفت. لبخند ریزش از چشم‌هام پنهان نموند. -اون روز خیلی سر حال بودم، خیلی. یه کاری کرده بودم برات. یعنی تنها کاری که می‌تونستم بکنم. فهمیدم اگر سر صبح بیام در خونه‌اتون، مصی خانم درو باز میکنه. دیگه برنامه‌ام همین بود. برات وسایل می‌فرستادم، گاهی هم برای حسین و سحر یه چیزایی می‌ذاشتم. بچه بودن، ممکن بود دلشون بخواد. نگاهش رو دور اتاق چرخوند. انگار داشت تو خاطراتش می‌گشت. -کارم شده بود، درس خوندن، کار کردن، خرج کردن برای تو، بزرگتر که شدی، میومدی تو کوچه، برنامه‌امو یه جوری تنظیم می‌کردم که اون ساعت تو کوچه شما باشم. سالارم می‌اومد مراقبتون بود، خوب که می‌اومد، ولی همون کارمو سخت می‌کرد ... داشتی بزرگ می‌شدی، سربازیم تموم شد. گیتار یاد گرفتم، رفتم تو گروه موسیقی، دانشگاه قبول شدم. همه‌اش به خاطر این بود که تو بهم افتخار کنی. قبولم کنی، دلم می‌خواست یه پدر با کلاس باشم، که وقتی خواستی بگی این بابامه، خجالت نکشی. اصلا به خاطر همین کلاس بیای پیش من، با نرگس آشنا شدم، دختر خوشکلی بود، رفتارش با بچه‌ها هم خوب بود، مهربون بود، نقاش بود، آروم بود. سیزده به در پنج سالگیت بهش معرفیت کردم. مستقیم نگفتم بهش، کلی ازت عکس گرفتم، قصدم این بود که این قضیه رو به همه بگم. بس بود دیگه، تو دختر من بودی. قضیه خواستگاری از نرگسو به مهدیه گفتم و اون قبول نکرد، بعدم اون جریانات پیش اومد. دستش رو روی جای زخم گذاشت. از لب پنجره جدا شدم. -خسته شدی؟ -کمک کن دراز بکشم، تختو بخوابون. کاری که گفته بود رو انجام دادم. بالش رو زیر سرش تنظیم می‌کردم که دستم رو گرفت. -یه اعترافی بکنم؟ منتظر اعترافش موندم. لب تر کرد و گفت: -زندان که بودم، تو رو... نه اینکه یادم بره که هستی، ولی ... نمی‌خوام بگم کاری از دستم بر نمی‌اومد، می‌شد زندانیایی که آزاد میشدنو بفرستم برای کمک، ولی من قرار بود اعدام بشم، نمی‌خواستم با فکر به یه پدر اعدامی اذیت شی. اونجوری حداقل یه خانواده داشتی، از طرفی چطوری یه آدم خلافکار میفرستادم برای کمک به تو. رضایت گرفتم، ولی من هنوز قاتل بودم، یه قاتل و یه عوضی متجاوز که با اینکه اون تجاوز ثابت نشده بود، ولی دهن مردمم نمی‌تونستم ببندم.

#عروس‌افغان 🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀 #پارت همونطور که دستم توی دستش بود روی صندلی همراه نشستم. من به اون نگاه می‌کردم و اون به من. چشم‌هام رو بستم و سرم رو لب تخت گذاشتم. دلایل مهراب مثل رعد و برق از تک تک سلولهای مغزم رد شده بود. بین حق دادن و ندادن بهش دست و پا می‌زدم. دستش رو از دستم بیرون کشید و روی سرم گذاشت و آروم گفت: -باور نکردی حرفامو؟ سرم رو آروم از لب تخت برداشتم. دستش رو روی دستم گذاشت و منتظر جواب موند. -همیشه از این لحظه ترسیدم، اینکه بگم و تو باور نکنی. -چیو باور نکنم؟ -اینکه من تو رو می‌خواستم، ولی نمی‌تونستم نزدیکت بشم. یاد روز اول مدرسه افتادم، روز جشن شکوفه‌ها. دست مامان رو محکم گرفته بودم و با ترس به دخترهایی که اشک میریختند نگاه می‌کردم. تو گشت و گذارم با چشم‌هام مهراب رو دیدم، دور ایستاده بود. برام دست تکون داد. به مامان گفتم، ولی اون ندید. قایم موشک بازی مهراب پشت درخت‌ها، اینکه هر بار با یه ادای جدید از جایی ظاهر می‌شد، لبخند به لبم نشوند، اینقدر که ترس رو فراموش کردم. مهراب می‌خواست، می‌خواست که جلو بیاد ولی نمی‌تونست. ولی ای کاش می‌اومد! بغض این خواستن و نتونستن تو گلوم به پیچ و تاب افتاد. - چه انتظاری داری ازم؟ انگشتم رو تو هوا چرخوندم و گفتم: -تو مغزم پر از به هم ریختگیه. دلم آشوبه. تو سن بیست و یک سالگی فهمیدم زندگیم، پدر و مادرم، خواهر و برادرام، همه فیک بودن. من حتی الان به واقعی بودن خودمم شک دارم. اصلا من کی‌ام؟ آب بینیم رو بالا کشیدم. برای اینکه حرفم رو درک کنه گفتم: - فکر کن همین الان همون پرستاری که بهت کمک کرد منو بزاری تو بغل الهام، از همین در بیاد تو و بهت بگه این دختر هیچ نسبتی با تو نداره، ما یه بچه دیگه رو نسبت دادیم بهت... حالا به هر دلیلی... چه حسی می‌شی؟ لبخند زد: -باور نمی‌کنم، چون چشم‌هات، چشم‌های مادرمه، باقی صورتت هم شراره است. خواستم دستم رو از دستش بکشم که گره انگشتهاش محکم تر شد و اجازه نداد. یکم نگاهش کردم و گفتم: -آدرس شراره رو داری؟ سرش رو به دو طرف تکون داد. آدرسش رو نداشت. لب پایینم رو به دهن کشیدم و برق سوالات بی جوابم رو تو ذهنم خاموش می‌کردم که گفت: -مهدیه... شاید اون بتونه کمک کنه. با صدای زنگ موبایلم، سر به سمت صدا چرخوندم. همزمان در اتاق باز شد. نگاهم از پنجره به در کشیده شد. مردی از لای در به داخل نگاه می‌کرد. -سلام. امین بود. آهسته در رو باز کرد و وارد اتاق شد. دستم رو از دست مهراب کشیدم و روسری بهم ریخته‌ام رو مرتب کردم، جواب سلام امین رو دادم و به قصد جواب دادن به موبایلم از جام بلند شدم. برای لحظه‌ای متوجه نگاه امین شدم که روی دست من و مهراب بود. حضور من توی این اتاق به اندازه کافی سوال برانگیز بود و دست تو دست بودنمون و اینکه مهراب تا آخرین لحظه هم دستم رو رها نکرد برق به چشمهای امین انداخت. به سمت موبایلم رفتم. -این بیمارستان چرا سر و صاحاب نداره، تو چرا یه در نمیزنی؟ خودت خوشت میاد یکی اینجوری سرشو بندازه پایین و بیاد تو اتاقی که خواهر و مادرتم اونجا باشن. مهراب معترض بود، حق هم داشت. امین جلوی در ایستاد و گفت: -بابا بیچاره شدم تا اینا رو راضی کردم بیام ببینمت، چه می‌دونستم با سپیده ای، گفتم شاید سید یا مهران... جلوتر اومد و اروم‌تر گفت: -گفته بودی قضیه‌ات با ... کنسله، چی شد پس؟ مخاطب پشت خطم ثریا بود.

تو باید باشی تا من خوب باشم ‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ 🧚‍♀💞 ◇ ⃟

رمان زیبای بهار 💝💝💝💝💝 #پارت499 چند تا دستمال تمیز و یه ظرف پر از آب آوردم و نزدیک دو ساعت پاشویه‌اش می‌کردم، ولی فایده‌ای نداشت. رنگش پریده بود، شکل نفس کشیدنش فرق کرده بود. باید از یکی کمک می‌گرفتم. اولین کسی که به ذهنم رسید، زری خانوم بود. تا توی آشپزخونه هم رفتم، ولی اونها فقط یه پیرمرد و پیرزن بودند، امکان داشت تو این موقع شب بترسند. یکم فکر کردم. می‌تونستم از موبایل مهیار استفاده کنم. سریع به طرف لباسهای خیسش رفتم و جیب لباس‌هاش رو گشتم. موبایل رو پیدا کردم، ولی روشن نمی‌شد. احتمالا به خاطر این که آب توش رفته بود. نشستم و چشمهام رو به هم فشار دادم. چشم باز کردم و به رنگ پریده مهیار نگاه کردم. یاد موبایل خودم افتادم. دیدم که مهیار سیم کارتش رو درآورد و گوشی رو توی کشوی مدارکش گذاشت و درش رو قفل کرد. از جعبه ابزار یه پیچ گوشتی برداشتم و به اتاق خواب رفتم. پیچ گوشتی رو بالای قفل انداختم. قفل رو شکستم و گوشی رو برداشتم. سیم کارت موبایل مهیار رو در آوردم. به گوشی خودم منتقل کردم و موبایل رو روشن کردم. به بابا می‌تونستم زنگ بزنم. اون به خاطر شغلش همیشه منتظر تماس تلفنی بود. چند باری دیده بودم که نصف شب به خاطر بیمارهای بعد حالش، خودش رو به بیمارستان می‌رسوند. شماره بابا توی گوشیم ذخیره بود. مهیار خودش این کار رو کرده بود. شماره‌اش رو از لیست دو نفره مخاطبینم پیدا کردم. چهار پنج تا بوق خورد و صدای خواب آلود بابا توی گوشی پیچید. -الو ... مهیار. - الو، بابا مهدی، ببخشید بیدارتون کردم. - بهار جان! اتفاقی افتاده؟ صداش رنگ نگرانی داشت. - حال مهیار خوب نیست. خودتون رو برسونید اینجا. من دیگه نمی‌دونم باید چیکار کنم. - چی شده که حالش خوب نیست؟ خلاصه و مفید ماجرا رو تعریف کردم. - اصلا نگران نباش. من دارم میام. تو فقط سعی کن بدنش رو خنک کنی. تماس رو قطع کردم و کاری رو که بابا خواسته بود، انجام دادم. پونزده دقیقه نشده بود که موبایلم زنگ خورد. حتما بابا مهدی بود. - الو. بهار جان، پشت درم. - اومدم. شالی روی سرم انداختم و بی‌توجه به حضور سگ بزرگ و سیاه توی حیاط، به طرف در رفتم.

رمان زیبای بهار 💝💝💝💝💝 #پارت500 راه رفتن با عجله، اونم با پای گچ گرفته سخت بود. در رو باز کردم. چشمم به ماشین نقره‌ای رنگمون افتاد که به بدترین شکل جلوی خونه پارک شده بود. بابا سریع وارد خونه شد و یه دفعه صدای پارس سگ از پشت سرم بلند شد. بازوی بابا رو گرفتم و پشتش پنهان شدم. - این از کجا اومده؟ - مهیار آورده مواظب باغچه باشه. - تو رو می‌شناسه، به خاطر من پارس می‌کنه. به چشمهای براقش نگاه کردم. به هر مصیبتی که بود، وارد سالن شدیم. بابا کنار مهیار نشست و معاینه‌اش کرد. - کمک کن لباس هاش رو در بیاریم. - به سختی تنش کردم. -نباید می‌کردی، تبش خیلی بالاست. باید خنکش کنیم. لباس های مهیار رو از تنش در آوردیم. - شوفاژها رو کم کن. دستورات بابا رو دونه دونه اجرا کردم. بابا دو تا آمپول آماده کرد و به مهیار تزریق کرد. بالای سرش نشستم و با آب و دستمال سعی می‌کردم، پوست تنش رو خنک کنم. نیم ساعت بعد، بدنش کاملاً خنک شده بود. یه پتوی نازک روش انداختم و کنارش نشستم. -ببخشید، نصفه شبی، شما رو هم اذیت کردم. -مهیار پسرمه، پاره تنمه. پس هر کاری که برای اون بکنم، اذیت نمی‌شم. مثل تو که دخترمی. سرم رو پایین انداختم. می‌دونستم می‌خواد چی بگه. -فقط نمی‌دونم این پسر و دختر من، چرا اصلا حرف گوش کن نیستند؟ چیزی نگفتم و همونطور سرم پایین بود. -سرت رو پایین ننداز. مهسان گفت که چرا برگشتی. چشمام گرد شد. این مهسان اصلا راز نگهدار نبود. - بهش گفته بودم که نگه. -مهیار از وقتی که بچه بود با من لج می‌کرد. اصلا با من کنار نمی‌اومد. الان هم که بزرگ شده، همونه. فقط وقتی بچه بود، سر توپ و ماشین با من دعوا می‌کرد، الان سر زنش باهام درگیر می‌شه.اون موقع بهش می‌گفتم با مهگل کاری نداشته باش، الان باید یادش بدم چطور با زنش رفتار کنه. با چیزی که تو ذهنم جرقه زد، لب زدم: - هیچ وقت سعی کردید بهش محبت کنید، یا فقط همیشه امر و نهیش کردید؟

دنبال «وی‌آی‌پی» رمان بهارم اگر هستید، قیمتش ۳۰ هزار تومنه. شماره کارت👇👇 6277601241538188 به نام آسیه علی‌کرم واریز کنید و عکس فیش واریزی رو به آیدی زیر بفرستید. @baharedmin57 (این اکانت ادمینه و هیچ اطلاعی از پارت‌گذاری نداره، اختیاری هم برای تخفیف وی‌آی‌پی یا کتاب نداره. منظورم همون اکانت H.B هست.) اکانت بالا👆👆👆 ⭕️ در صورتی که بعد از چند ساعت ارسال فیش، جوابی از ادمین دریافت نکردید، دوباره پیام بدید. متاسفانه باگ ایتا تو این مورد زیاده، یعنی شما پیام می‌دید، ولی برای گیرنده ارسال نمی‌شه، مجدد پیام بدید که از باگ خارج بشید. ⭕️فیش ارسالی هم لطفا تاریخش مال همون روز باشه، در این صورت ادمین نمی‌پذیره. ⭕️به خودتون هم تخفیف ندید، چون پیام بانک زیر سی تومن ارسال نمی‌شه و ادمین هم در صورت نیومدن پیام بانک، لینک رو بهتون نمی‌ده. ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 👇جواب سوالات پر تکرار👇 📌رمان بهار در وی‌ای‌پی تموم شده؟ بله 📌چند پارته؟۷۲۷ پارت که البته شماره پارتهای وی‌آی‌پی با کانال عمومی متفاوته، پارتهای وی‌آی‌پی طولانی‌تره. 📌هزینه‌اش چقدره؟ سی تومن 📌پی‌دی‌افه، یا کانال خصوصی؟ کانال خصوصی (من هیچ وقت آثارم رو فایل نمی‌کنم و حلال نمی‌کنم کسی رو که از روی فایل، آثارم رو بخونه) 📌چاپ شده؟ بله. ولی نسخه چاپ شده موجود نیست و همه‌اش فروش رفته، اگر به چاپ دوم رسید، حتما تو همین کانال بهتون اطلاع میدم. 📌👌و نکته مهم، اگر رمان بهار مجدد داره بارگزاری می‌شه، دلیلش اینه که قراره ادامه رمان رو این بار از زبون یکی از شخصیت‌های دیگه همین رمان ادامه بدم. 📌 رمان جدید، که نام #پارازیت براش انتخاب شده، هنوز هیچ کجا پارت گزاری نشده، وی‌آی‌پی هم جدا براش گذاشته می‌شه. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ شروع رمان عاشقانه بهار👇👇👇 https://eitaa.com/Baharstory/81629

#عروس‌افغان 🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀 #پارت انگشتم رو روی آیکون سبز می‌گذاشتم و همزمان نگاهم به میزان شارژ باطری بود. دو درصد. تماس رو وصل کردم. -اونجوری نیست. امین به سمتم برگشت. مشمایی پر از کمپوت و ابمیوه رو به سمتم گرفت و با لبخندی خاص گفت: -خدمت شما، شرمنده... با الویی که شنیدم مشما رو نگرفتم. با حرکت دستم از امین عذر خواهی کردم. امین سرش رو تکون داد و مشما رو روی میز کنار تخت گذاشت. -الو... ثریا جوابم رو داد. -سپید تو کجایی؟ به اطرافم نگاه کردم، نمی‌شد که بگم بیمارستان و پیش مهراب. امین از همسرش می‌گفت و اینکه خیلی خوشحال می‌شه که بفهمه من و مهراب پیش همیم. از اتاق بیرون رفتم و گفتم: -با نویدم. -با نوید دقیقا کجایی، می‌خوام آدرس بدم حسین بیاد پیشتون، همونجام نگهش دار تا بعد. -باز چی شده؟ -سالار قاطی کرده، اومد خونه... صدا قطع شد. به صفحه موبایل نگاه کردم. خاموش شده بود. به اطرافم نگاه کردم. پرستاری از اتاقی بیرون اومد. به طرفش رفتم. -ببخشید، یه شارژر دارید به این بخوره؟ به موبایلم نگاه کرد و گفت: -مال من از این سوزنیاست.

#عروس‌افغان 🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀 #پارت به دنبال یه نفر دیگه توی سالن رو نگاه کردم. کسی نبود. به اتاق برگشتم. امین پتو رو از روی مهراب کنار زده بود و به جای پانسمانش نگاه می‌کرد. با ورودم پتو رو روی مهراب کشید و به سمت من برگشت. با لبخند گفت: -این آقا زده تو دنده گوشت تلخی، شما خودت یه کاریش بکن، می‌خوام دوباره جمع شیم مثل همون موقع توی باغ، به هیچ عنوان نمی‌شه که شما دو تا هم نباشید. به مهراب و اخمش نگاه کردم و سرسری گفتم: -باشه. امین لبخندش پهن‌تر شد و مهراب با ابروی بالا داده بهم خیره شد. حواسم به تماس ثریا بود. -ببخشید آقا امین، شما موبایل همراهته، موبایل من شارژ نداره، امروز صبح نامزدم از پلیس تحویلش گرفته... سامان دست توی جیبش کرد. موبایلش رو بیرون آورد و به سمتم گرفت و گفت: -چهل و دو چهل دو... رمزش. تشکر کردم. رمز رو زدم. شماره ثریا رو گرفتم. دعا دعا می‌کردم که جواب بده و اون فکر مسخره که شماره غزیب حتما مزاحمه رو بی خیال شه. جواب داد. -الو. -ثریا منم، چی شده سالار. -خاموش شدی چرا... خونه شما بودم، رفته بودم از نگار شیرینی بگیرم. سحرم که می‌دونی اومده اونجا! -خب! -راستین اومده بود دنبال سحر، سالارم یهو پریده بهش. شهرام رفت جداشون کنه، شهرامم زده. مردم ریختن سواشون کردن، اومد تو خونه، شروع کرد خط و نشون کشیدن واسه حسین. حسین تو کوچه بود، ترسیده نیومده تو. نگارم موبایل خودشو چپونده تو دستش و بهش گفتم بیاد پیش تو. الان زنگ زده، می‌گه تو خیابونم، میگم چرا نرفتی پیش سپید، میگه تو باهاش قهری... به خدا اگه می‌شد میبردمش خونه خودمون، میدونی که شرایط من چیه، این سالارم بد قاطی کرده، تا عمه جرات نکرد بهش نزدیک شه. یه زنگ بزن به حسین بگو کجایی بیاد پیشت. می‌دونستم این خلق کج و عصبانیت سالار از کجا نشات می‌گرفت، از طرفی هم نمی‌شد آدرس بیمارستان رو به حسین بدم. ولی تو جواب ثریا باشه‌ای گفتم و پرسیدم: -راستین چی ... سحر؟ -راستین که نمیدونم، زنگ میزنم به شهرام شاید اون بدونه، بعد بهت میگم، شهرامم این وسط شده چوب دو سر نیم سوز. رفته سواشون کنه، یقه اونم چسبیده که فکر کردی رفیقمی، خواهرمو بردی هر گوهی می‌تونی بخوری، می‌فرستم سینه قبرستونو از این حرفا. راستینم که من نفهمیدم، مردم بردنش... ولی سحر کز کرده یه گوشه حرف نمیزنه ... اینا رو ول کن، تو حواست به حسین باشه، من اینا رو یه کاریش می‌کنم. باشه‌ای گفتم و قطع کردم. برای کمک به حسین هیچ گزینه دیگه‌ای غیر از نوید نداشتم، تنها کسی که تو این شرایط می‌تونست کمکم کنه. فقط اون بود. بهش زنگ زدم، شماره نگار رو دادم و قضیه رو براش تعریف کردم. قبول کرد که بره دنبال حسین. دلم پیش سالار مونده بود. بهش زنگ میزدم، نمی‌زدم، تجربه ثابت کرده بود که باید خودش آروم شه. گوشه لبم رو می‌جویدم که صدای امین نگاهم رو به سمت خودش کشید. -سپیده ... من دارم میرم. موبابل رو به سمتش گرفتم و تشکر کردم. موبابل رو گرفت و قابل نداره‌ای بهم تعارف زد و گفت: -خیلی براتون خوشحال شدم، مهراب یکم کله خراب هست، ولی مرد مهربونیه، مطمئنم نتیجه خوبی تو این رابطه می‌گیرید. قشنگ معلوم بود چی داره با خودش فکر می‌کنه که اینطوری می‌گه.

رمان زیبای بهار 💝💝💝💝💝 #پارت501 فقط نگاهم کرد. ادامه دادم: - من به پویا وقتی زیاد بکن، نکن کنم، شروع می‌کنه با من لج کردن. کارهایی رو می‌کنه که می‌دونه من باهاشون اذیت می‌شم، ولی وقتی بهش محبت می‌کنم، اونم قابل کنترل تره. حداقل باهام لج نمی‌کنه. به هر حال پویا و مهیار، پدر و پسرند و اخلاقشون به هم شبیه. با صدای ناله‌های ریزی که از گلوی مهیار می‌اومد، مکالمه من و دکتر گوهربین نصفه موند. بابا رو به من گفت: - یکم براش آب بیار. سریع یکم آب براش آوردم. بابا سر مهیار رو بالا آورد و چند جرعه از آب رو بهش داد. مهیار خیلی آروم حرف می‌زد و من نمی‌شنیدم. بابا گوشش رو کمی جلو برد و بعد سرش رو بالا گرفت و گفت: -بهار جایی نرفته، همینجاست. بابا با سر به من اشاره کرد. جلوتر رفتم و دستش رو گرفتم. -مهیار، من اینجام. نتونستم پسوند جان به اسمش بدم. نتونستم از کلمه عزیزم استفاده کنم. هنوز صدای التماس‌هام توی زیرزمین، توی گوشم بود. هنوز شعله‌های آتیشی که بی‌رحمانه زحمت‌های سه ساله من رو می‌سوزوند، جلوی چشمم بود. هنوز دلم باهاش صاف نشده بود. چشم‌هاش رو باز کرد و یکم نگاهم کرد. اینقدر مظلوم شده بود که دلم براش سوخت. آروم لب زد: - بمون. - جایی نمی‌رم. همین جا می‌مونم. دوباره چشم‌هاش رو بست. رو به بابا گفتم: -شما برو بخواب. من پیشش می‌مونم. شما فردا باید سرکار بری، ولی من فردا خونه بیکارم، می‌تونم بی خوابی رو جبران کنم. سر تکون داد و بلند شد. خیلی آروم گفت: - مهیار با کتایون اینطوری نبود. کتی قهر می‌کرد و می‌رفت خونه ی پدرش. گاهی یه هفته طول می‌کشید و مهیار نمی‌رفت دنبالش، با اینکه مهیار و کتی، آشنایی چند ماهه قبل از ازدواج داشتند. من فکر می‌کردم مهیار با تو هم همین جوری باشه. ولی نبود. اون به خاطر اینکه تو رو برگردونه خونه، می‌خواست از دست پدرش شکایت کنه. به مهیار نگاه کرد و به اتاق خواب طبقه بالا رفت. یکم کنار مهیار نشستم و به موهای ژولیده و صورت رنگ پریده‌اش نگاه کردم. حالش بهتر شده بود. تا اذان چیزی نمونده بود. بلند شدم و به آشپزخونه رفتم و یکمی سوپ بار گذاشتم و نمازم رو خوندم. یه بالش و پتو آوردم و کنار مهیار روی زمین دراز کشیدم. ساعت موبایل رو هم تنظیم کردم. دستم رو روی سر مهیار گذاشتم. تب نداشت. قصد خوابیدن نداشتم، ولی پلک هام سنگین شد و نفهمیدم که کی خوابم برد.