••☔🌸''↯ ○•○چادࢪٺ‌سٺون‌زیبایےهاست🖐🏻-! ○•○نباشد،فروخواهےࢪیخت! ○•○حجابٺ؛بال‌هاۍٺوست ○•○نباشد،حسرٺ‌پروازبردلت‌خواهدماند ○•○حیاووقاࢪومٺانت؛ ○•○گنج‌هاےطُ‌هسٺند ○•○قدربدان‌وࢪهایش‌مڪن!…🙂🔗" 🦋

#تلنگرانه💡 از عالمی پرسیدند: بالاترین وزنه چند کیلو است ⚖ ڪه یه نفر بزنه و بهش بگن پهلوان؟!🤨 گفت: بالاترین 🔍 وزنه یه پتوی 1 کیلویی است ڪه هنگام نمازصبح بتواند از روۍ خود بلند ڪند،👀 هر کی این وزنه رو بلند کنه پهلوان است.😇

+هرکسی‌دیوانۀ‌عشقـت‌نشـد؛عاقل‌نشـد... -غیرنوکرهایـت‌آقا؛کُلُّهُـم‌‌لا‌یَعقِلـون...!💔🌿 #پروف #دلتنگ_حرم #ماه_رمضان #امام_زمان

°•|ݕِسْم ࢪݕ مادࢪ ݐـہݪۅۍ شَڪَسٺہ. . .🌻|•° اِلهی عَظُمَ الْبَلاءُ وَ بَرِحَ الْخَفآءُ وَ انْکَشَفَ الْغِطآءُ وَ انْقَطَعَ الرَّجآءُ وَ ضاقَتِ الاَْرْضُ وَ مُنِعَتِ السَّمآءُ وَ اَنْتَ الْمُسْتَعانُ وَ اِلَیْکَ الْمُشْتَکی وَ عَلَیْکَ الْمُعَوَّلُ فِی الشِّدَّةِ وَ الرَّخآءِ اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَ الِ مُحَمَّد اُولِی الاَْمْرِ الَّذینَ فَرَضْتَ عَلَیْنا طاعَتَهُمْ وَ عَرَّفْتَنا بِذلِکَ مَنْزِلَتَهُمْ فَفَرِّجْ عَنّا بِحَقِّهِمْ فَرَجاً عاجِلا قَریباً کَلَمْحِ الْبَصَرِ اَوْ هُوَ اَقْرَبُ یا مُحَمَّدُ یا عَلِیُّ یا عَلِیُّ یا مُحَمَّدُ اِکْفِیانی فَاِنَّکُما کافِیانِ وَ انْصُرانی فَاِنَّکُما ناصِرانِ یا مَوْلانا یا صاحِبَ الزَّمانِ🌚🌘 الْغَوْثَ الْغَوْثَ الْغَوْثَ🖐🏿 اَدْرِکْنی اَدْرِکْنی اَدْرِکْنی⛓️ السّاعَةَ السّاعَةَ السّاعَةَ🕊 الْعَجَلَ الْعَجَلَ الْعَجَل🌻 یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ بِحَقِّ 🌙 مُحَمَّد وَ الِهِ الطّاهِرین🌿 🔗جـهت سـلامتی و ظهـور امـام زمان؏ صݪــۅااااٺـ التمـاسِ‌دعاۍ شـہادٺــ🤚

💠💠💠✨ 💠💠✨ 💠✨                 ⚜بِسم‌ِالله‌ِالرَّحمَنِ‌الرَّحیم⚜ #رمان_بشری #به_قلم_میم‌مهاجر #برگ394 کپی‌حرام🚫 طاها گفته بود مهمان داریم ولی بشری اصلا فکر نمی‌کرد که خانواده‌ی سعادت مهمانشان باشند. چند دقیقه احوال‌پرسی‌ها طول کشید. امیر کنار طاها نشسته بود. جلوی پایش بلند شد و بشری ناغافل یادش به گردنبند افتاد. کاش می‌توانست همان لحظه دلیل آن کارش را بپرسد. این‌که بین آن همه آویز و پلاک، چرا انار را انتخاب کرده است؟ علی هم آمده بود. لبش به خنده کش آمد و گفت: -برای خودت مردی شدی! علی دیگر آن پسربچه‌ی هفت ساله نبود که هر بار بشری را می‌دید با ذوق به طرفش بدود. قد کشیده و بزرگ شده بود. حتی شاید بشری ر درست یادش نمی‌آمد. به لطف فاطمه و طاها کاری برای پذیرایی نمانده بود. کنار نسرین خانم و رو به روی مریم نشست. دختربچه‌ای را کنار مریم دید. یادش آمد وقتی راهی آلمان شد مریم باردار بود. این دختر باید سه ساله باشد. نسرین خانم برای بار دوم احوالش را پرسید و بشری مثل همان چند سال پیش گرم جوابش را داد و بعد هم گفت: -نوه‌ی جدید مبارک! -سلامت باشی. اگه امیر... حرفش را خورد و آهی کشی‌د. -حالا باید بچه‌ی تو و امیر رو می‌دیدم. بشری فکر کرد چه اصراری به دیدن بچه دارید حالا! اگه به امیر برگردم جواب ملت رو چی بدم؟ مطئنم همه‌شون خیلی زود از ما بچه بخوان. -امیر رو بخشیدی؟ نسرین خانم با حالتی این سوال را پرسید که بشری اگر نبخشیده بود هم نمی‌توانست بگوید نه! -روم سیاهه دختر. بشری شرمنده از این لفظی که نسرین خانم برای خودش به کار برده بود، گفت: -خدا نکنه. شما که تقصیری نداری. برای این‌که نسرین‌خانم را آرام کرده باشد، آهسته گفت: -حرص نخورید. مهم اینه که الآن همه چی به خیر گذشته. با خودش فکر کرد به خیر گذشت اما به چه سختی! به چه قیمتی! ولی نمی‌توانست به زنی که سن مادرش را داشت و برایش عزیز بود این‌ها را بگوید. -روم نمی‌شد بیام خونتون. آخه کی روش میشه که پا شه بره خونه‌‌ی دختری که پسرش بهش شلیک کرده. دوباره مکث کرد و رنگ نگاهش باز هم عوض شد. بدون این‌که متوجه باشد با صدای بلند دلسوزانه پرسید: -خیلی اذیت شدی؟ بشری نمی‌دانست چه جوابی بدهد. زهراسادات در حالی که خودش را کنترل می‌کرد که بد صحبت نکند، گفت: -خیلی سخت بود اما خدا رو شکر گذشت. این بار طاها طوری که امیر بشنود گفت: -فقط هر آن ممکنه بگن کلیه‌ات رو بردار. نفس امیر بند آمد. لبش را از داخل به دندان گرفت. طعم شور خون با آب دهانش مخلوط شد. همه جمع به صحبت مشغول بودند. احساس می‌کرد جایی برای او وجود ندارد. با این وجود که خانواده‌ی خودش هم حضور داشتند، حس غریبگی داشت. حس خفگی! شوری خون در دهانش زیاد شد. نمی‌توانست آب دهانش را قورت بدهد. بلند شد و همه‌ی نگاه‌ها هم همراهش. فقط بشری بود که به چهره‌اش نگاه نمی‌کرد. طاها هم خیلی طلبکار بهش زل زده بود. امیر عذرخواهی کرد که برود اما با صدای سیدرضا ایستاد. -بمون. شام دور هم باشیم. پاهایش یاری‌اش نمی‌کردند. خودش را لعنت کرد که چرا آمده است. آخر با کدوم رو پاشدی اومدی؟! مقابل نگاه شماتت بار پدر و مادر و برادرش دوباره عذرخواهی کرد و رو به سیدرضا گفت: -یه وقت دیگه مزاحم میشم. به طرف در سالن پا کج کرد که ایمان بلند شد و نگه‌اش داشت. -کجا داداش؟ چرا کار رو سخت‌تر می‌کنی ایمان؟ بذار برم وقتی تحمل این جو سنگین رو ندارم. وقتی جایی تو این جمع ندارم. -باشید شما. سیدرضا گفت: -وقتش همین الآنه. سیدرضا طوری نگاهش می‌کرد که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده! هیچ تنشی پیش نیامده! -بشین باباجان! نگاه سیدرضا گرم بود. پشتیبانی ایمان‌ هم. اما امیر باز هم نتوانست مقاومت کند. شورابه‌ی خون هم در دهانش مزید بر علت شده بود. باید هر چه زودتر دهانش را آب می‌‌کشید‌. بدون این که به کسی نگاه کند، گفت: برمی‌گردم. از سالن بیرون زد. جمع ساکت شده بود. ذهن همه‌شان حول یک محور می‌چرخید. امیر پای حوض دهانش را شست و چند لحظه بعد در حیاط را بهم زد و رفت. ✍🏻 #م_خلیلی مـہاجـر کپی یا انتشار به هر شکل #حرام است🚫 ╭━━⊰⚜⚜⊱━━╮    @In_heaventime  ╰━━⊰⚜⚜⊱━━╯

VIP VIP VIP VIP VIP 😍😍😍 تخفیف میلاد امام حسن علیه‌السلام اگه دوست داری رمان‌و تا آخر بخونی مبلغ ۲۵۰۰۰ تومان به این شماره کارت به نام خلیلی واریز 6273 8110 8062 3918 و عکس فیش واریزی و شماره‌ی پیگیری‌و به این آیدی ارسال کن😊 @Heaven_add تا لینک کانال خصوصی‌و برات ارسال کنه🌿 ✅ادامه‌ی رمان در کانال به وقت بهشت ادامه دارد🌹🌹

فرصت رو به اتمامه❌❌❌

💠💠💠✨ 💠💠✨ 💠✨                 ⚜بِسم‌ِالله‌ِالرَّحمَنِ‌الرَّحیم⚜ #رمان_بشری #به_قلم_م‌خلیلی مهاجر #برگ395 کپی‌حرام🚫 با رفتن امیر، یخ جمع کم کم باز شد. حالا حاج‌سعادت بود که رو به سیدرضا از امیر حرف می‌زد. مهدی اما با اشاره از طهورا خواست که بالا بروند. به خواست مهدی به اتاق سابق پسرها رفتند چون مهدی ملاحظه‌ی بشری را می‌کرد که ممکن است بخواهد از اتاقش استفاده کند. حواس طهورا نه پی حلقه‌شان بود و نه سرویس طلایش. فقط لب گزید و گفت: -چرا این‌جوری شد؟ امیر چرا یه دفعه بلند شد و رفت! مهدی اما کیف طهورا را برداشت. جعبه‌های طلا را از کیف طهورا درآورد و گفت: -بیا اینا رو بنداز ببینم چطوره. طهورا اما لب برچید. -مهدی! من خیلی ناراحت شدم. -خب منم ناراحت شدم. -چرا نذاشتی پایین بمونم؟ -صحبت‌های اونا به ما ربط نداشت. مخصوصا در حضور امیر بهتر بود من نباشم اما خب اون لحظه اول اگه می‌اومدیم بالا بی‌احترامی می‌شد. طهورا مقابل مهدی نشست. -تو تمام این چند سال هیچ‌وقت امیر رو این‌طور ندیده بودم! -اگه اون اتفاقا برای من افتاده بود، من هم الآن مثل امیر بودم. خیلی سخته که این‌همه مصیبت ناخواسته واسه زنت پیش بیاری. امیر خیلی بشری رو دوست داره که الآن وضعش اینه و ان‌قدر بهم ریخته. این رو از طرف من به خواهرت بگو. بگو امیر خیلی دوستت داره. لبخند نمکینی به صورت طهورا نشست. حرف‌های مهدی حقیقت بود. امیر بشری را دوست داشت. عاشقانه هم دوستش داشت. این‌ها را می‌شد از آرامشی که نداشت پی برد. مهدی دو طرف صورت طهورا را گرفت. با لحنی که همیشه همسرش را آرام می‌کرد گفت: -بیا از این به بعد کاری به هیچ‌کس نداشته باشیم. سرمون تو زندگی خودمون باشه. با نوک انگشت‌های اشاره‌اش ضربه‌ی آرامی به شقیقه‌های طهورا زد. -مگر این‌که بتونیم و اون‌ها هم بخوان که کمکی بهشون کنیم. نمی‌دونی چه‌قدر از خودم بدم اومده بود که ناخواسته تو اون جمع قرار گرفته بودم که یکی مثل امیر از حضورم معذب باشه. خبر نداشتم وگرنه فعلا نمی‌اومدم این‌جا. دلم نمی‌خواد نه من نه تو تو بحث‌های خونوادگی که بهمون ربط نداره باشیم. طهورا حرف‌های مهدی را قبول داشت. آن‌قدر که این مرد آرام را دوست داشت ترجیح می‌داد به نکته‌هایی که گوشزد می‌کرد عمل کند. نکته‌هایی که خودش اسمشان را نکات اخلاقی گذاشته بود. پلک‌هایش را بست و گفت: چشم. بعد با شیطنت یکی از پلک‌هایش را نیمه باز کرد و گفت: -معلم اخلاق! مهدی دست‌های طهورا را گرفت و ناراحت گفت: -این رو دیگه نگو! طهورا ناخواسته انگشت روی یکی از اسم‌هایی گذاشته بود که مهدی اصلا نمی‌خواست همسرش به آن اسم صدایش بزند. نمی‌خواست برای همسرش در هیچ زمینه‌ای حکم معلم را داشته باشد. -دقیق حرفی رو زدی که دلم نمی‌خواد! طهورا با لحاجت شیرینی گفت: -معلم اخلاق؟! و مهدی دوباره به توضیح پرداخت. -ما قرار نیست معلم همدیگه باشیم. به دید شاگرد هم حق نداریم به همدیگه نگاه کنیم. طهورا دوباره پلک‌هایش را بست. -چشم آقای معلم! مهدی حرفی نزند. آن‌قدر که طهورا پلک‌هایش را باز کرد و چشم در چشم شد با مهدی‌‌ای که لبخندش را مهار کرده بود اما چشم‌هایش از خنده برق می‌زد. -از اذیت من چه لذتی می‌بری سادات خانم؟ -نمی‌تونی درکش کنی. خیلی کیف میده! -باشه. کیف کن. گردنم از مو باریک‌تر. جعبه‌ها را پیش کشید و بازشان کرد. -بنداز ببینم راضی هستی یا نه. چیزی به اذان نمانده بود که مهدی و طهورا دوباره به پایین برگشتند. بشری از همان لحظه که امیر رفت در سکوت نشسته بود. حرف‌های بزرگترها را تکرار گزارشاتی می‌دید که امیر همه را مفصل به خودش داده بود. چشمان خسته‌اش را به زور باز نگه داشته بود اما باید برای آماده کردن شام به کمک فاطمه و طهورا می‌رفت. شامی که با تعارف سیدرضا باید آماده می‌کردند. قیافه‌اش به گونه‌ای بود که فاطمه دلش نمی‌آمد او را به کار بگیرد. برای این‌که هوایی به سر خواهرشوهرش بخورد او را به بهانه‌ی آ‌وردن ترشی به زیر زمین فرستاد. بشری چهره‌ی بی تفاوتی به خودش گرفت و از سالن رد شد. طاها بچه‌ها را در حیاط سرگرم کرده کرده بود‌ بچه‌های خودش و ایمان را. بشری با حفظ ظاهری که کرده بود اما فکرش شدید مشغول بود. از کنار پله‌های تراس راهی زیرزمین خانه‌شان شد که با صدای طاها به خودش آمد. -کجا میری جوجه؟ ایستاد و طاها را نگاه کرد. -ترشی بیارم. طاها توپ قرمزی که دستش بود را بین بچه‌ها رها کرد و به طرف بشری رفت. ✍🏻 #م_خلیلی کپی یا انتشار به هر شکل #حرام است🚫 ╭━━⊰⚜⚜⊱━━╮    @In_heaventime  ╰━━⊰⚜⚜⊱━━╯

فقط به عشق حسن حسن حسن حسن 🌷🌷🌷🌿🌿🌿

‍ ‍ ‍ ┄┅══🦋🦋﷽🦋🦋 🦋اولین ســـــلام تقـــدیم به ســـــاحت قدســـــے قطب عالــم امکان حضـــرت صاحـــب الـــزمان(عج) 🌹🍃السَّلامُ علیڪَ یا بقیَّةَ اللهِ یا اباصالحَ المَهدي یا خلیفةَالرَّحمن و یا شریڪَ القران ایُّها الاِمامَ الاِنسُ و الجّانّ سیِّدے و مَولاے الاَمان الاَمان #سلام‌برشهیدمظلوم‌کربلا 🌸🍃 الْسَلاٰمُ عَلَيْكَ يَا أبا عَبْدِ اللهِ وعلَى الأرواحِ الّتي حَلّتْ بِفِنائِكَ ، عَلَيْكَ مِنِّي سَلامُ اللهِ أبَداً مَا بَقِيتُ وَبَقِيَ الليْلُ وَالنَّهارُ ، وَلا جَعَلَهُ اللهُ آخِرَ العَهْدِ مِنِّي لِزِيَارَتِكُمْ ،السَّلام عَلَى الحُسَيْن ، وَعَلَى عَليِّ بْنِ الحُسَيْنِ ، وَعَلَى أوْلادِ الحُسَيْنِ ، وَعَلَى أصْحابِ الحُسَينِ. 🌼🍃اللهمَّ العن اولَ ظالم ظلمَ حقَّ محمد و ال محمد و اخِرَ تابِع له علی ذالکَ. اللهمَّ العنِ العصابةَ التی جاهدتِ الُحسین وَشایعتْ و بایِعتْ و تابِعتْ علی قِتله اللهمَّ العنهم جمیعاً 🌷اَلّلهُمـّ؏َجِّل‌لِوَلیِّڪَ‌الفَرَج‌َ‌واَقِمنابِخِدمَـتِه🌷