‌‹مـٰاه‍ِ مَـڹ›

آبی که برآسود زمینش بخورد زود دریا شود آن رود ، که پیوسته روان است′! -بنده

‌‹مـٰاه‍ِ مَـڹ›

تو عروس کسی اگر بشوی نگذارم دست روی دست من محمد علی شاهِ‌ قاجارم،مجلست‌ را ب توپ خواهم بست -شما

‌‹مـٰاه‍ِ مَـڹ›

تا آمدم ببوسمش آن روی ماه را یکباره رفتی و همه جا آفتاب شد′! -بنده

‌‹مـٰاه‍ِ مَـڹ›

دلبرم چاق که نه باب دل یار شده شکل آن سوگلی دوره‌ی‌ قاجار شده -شما

‌‹مـٰاه‍ِ مَـڹ›

هر چه ما آه کشیدیم تو خوشحال شدی کینه چون عشق، خصوصیت یک انسان است ′! -بنده

‌‹مـٰاه‍ِ مَـڹ›

تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم -شما

‌‹مـٰاه‍ِ مَـڹ›

من بی تو چون دنیای بی شاعر خطرناکم من بی تو واویلاست دنیا بی تو واویلاست′! -بنده

‌‹مـٰاه‍ِ مَـڹ›

تارهای نفسم را به زمان می‌بافم که تو شاید برسی حیف که بی تاثیر است -شما

‌‹مـٰاه‍ِ مَـڹ›

تشخیص درد من به دل خود حواله کن آه ای طبیب درد فروش جوان من -بنده

‌‹مـٰاه‍ِ مَـڹ›

نه مثل کوه محکمم نه مثل رود جاری‌ام نه لایقم به دشمنی ، نه آنکه دوست داری‌ام !.. -شما

‌‹مـٰاه‍ِ مَـڹ›

مثل آن کودک نوزاد که بازیچه شده خسته ام خسته تر از آن که بگویم چه شده′! -بنده