📝شرح و تفسیر خطبه ۹۱ بخش اول 🌧جود و بخشش خداوند ↩️ نه چشم ظاهر او را مى بیند، چرا که جسم نیست و مکان و جهت ندارد و نه چشم باطن کنه ذاتش را مشاهده مى کند، چرا که محدود، توان دیدن نامحدود را ندارد. بنابراین، تعبیر به «رادع» (بازدارنده) به این معنا نیست که حجابى ایجاد کرده; بلکه کنایه از این است که ذات او برتر و بالاتر از این است که با چشم ظاهر یا باطن دیده شود. قرآن مجید نیز مى فرماید: «لاتُدْرِکُهُ الأَبْصَارُ وَ هُوَ یُدْرِکُ الأَبْصَارَ; چشمها او را نمى بیند و او چشمها را مى بیند».(7) و هنگامى که بنى اسرائیل تقاضاى مشاهده او را کردند، به موسى فرمود: «نگاهى به کوه کن، اگر در برابر جلوه ذات من پا بر جا ماند مرا خواهى دید، ولى کوه در برابر تجلّى حق چنان از هم متلاشى شد که همه بنى اسرائیل به خاک افتادند و هنگامى که به حال نخست بازگشتند اعتراف کردند که ذات پاک او برتر از آن است که انسان آن را ببیند.»(8) در چهارمین و پنجمین وصف که مکمّل اوصاف پیشین است مى افزاید: «زمانى بر او نگذشته تا حالش دگرگون گردد، و در مکانى نبوده که جابه جایى براى او تصوّر شود». (مَا اخْتَلَفَ عَلَیْهِ دَهْرٌ فَیَخْتَلِفُ مِنْهُ الْحالُ، وَ لاَ کَانَ فِی مَکَان فَیَجُوزَ عَلَیْهِ الإِنْتِقالُ). در واقع این دو وصف اشاره به نفى زمان و مکان و عوارض آنها از ذات پاک خداوند است; ذاتى که بى نهایت است حرکتى در آن تصوّر نمى شود و به همین دلیل تحت سیطره زمان واقع نخواهد شد و نیز به همین دلیل حالات مختلف و حرکت به سوى کمال یا نقصان در آن راه ندارد; او جسم نیست، تا مکان بخواهد; محدود نیست، تا جاى معیّنى داشته باشد و به همین دلیل، جابه جایى براى او متصوّر نیست. بار دیگر امام(علیه السلام) به وصف جود و بخشش خداوند باز مى گردد و سخن از دریاى بى کران جود و سخایش مى گوید تا حسّ شکرگزارى بندگان را برانگیزد و به ذات پاکش امیدوار سازد و به معرفت صفات جلال و جمالش رهنمون گردد. مى فرماید: «اگر آن چه از درون سینه معادن کوهها بیرون مى ریزد یا از دهان صدفهاى دریا خارج مى شود، از نقره خالص و طلاى ناب و دانه هاى درّ و شاخه هاى مرجان (و در یک کلمه تمام ذخایر جهان) را ببخشد، در جود و سخایش کمترین اثرى نمى گذارد و از وسعت نعمت هایش نمى کاهد و آنقدر نزد او از ذخایر نعمتهاست که تقاضاهاى مردم آن را از میان نمى برد; چرا که او سخاوتمندى است که پاسخ گویى به درخواست سائلان چیزى از او کم نمى کند; و اصرار اصرار کنندگان او را به بخل وا نمى دارد». (وَلَوْ وَهَبَ مَا تَنَفَّسَتْ عَنْهُ مَعَادِنُ الْجِبالِ، وَ ضَحِکَتْ عَنْهُ أَصْدَافُ الْبِحَارِ، مِنْ فِلِزِّ اللُّجَیْنِ(9) وَ الْعِقْیَانِ،(10) وَ نُثَارَةِ(11) الدُّرِّ، وَ حَصِیدِ الْمَرْجَانِ، مَا أَثَّرَ ذلِکَ فِی جُودِهِ، وَ لاَأَنْفَدَ سَعَةَ مَا عِنْدَهُ، وَ لَکَانَ عِنْدَهُ مِنْ ذَخَائِرِ الأَنْعَامِ، مَا لاَ تُنْفِدُهُ مَطَالِبُ الأَنَامِ، لاَِنَّهُ الْجَوَادُ الَّذِی لاَ یَغِیضُهُ(12) سُؤَالُ السَّائِلِینَ، وَ لاَیُبْخِلُهُ إِلْحَاحُ الْمُلِحِّیَنَ).  ✔️پی نوشت: . «نُثاره» از مادّه «نثر» (بر وزن نصر) به معناى پراکندن است و از آنجا که دهانه صدفها در درياها شکافته مى گردد و دانه هاى درّ به هر سو پراکنده مى شود، اين تعبير به کار رفته است. 8. «يغيض» از ماده «غيض» (بر وزن فيض) به معناى نقصان يافتن و فرورفتن آب در زمين است و در جمله بالا اشاره به اين است که چشمه جوشان فيض ح» از مادّه «کَدْى» (بر وزن کسب) به معنى بخل ورزيدن، محبوس ساختن و تقاضاى کردن از ديگرى است. 11. منهاج البراعه، جلد 6، صفحه 288. 12. بحار الانوار، جلد 68، صفحه 140، حديث 31. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت ☀️ امام باقر عليه السلام: صدقه، هفتاد بلا از بلاياى دنيوى و مردن بد و دل خراش را دفع مى كند. صدقه دهنده هرگز به مرگ دل خراش نمى ميرد. 📙 ميزان الحكمه ج۶ ص۲۲۰ @Nahjolbalaghe2

#موعظه 🤲 آثار و برکات نماز و عواقب ترک آن 🔺کسانی که نماز را ترک می کنند و به نماز بی اعتنایی می کنند در حقیقت از بندگی خدا فاصله می گیرند، و انسانی که از بندگی خدا فاصله بگیرد مثل کسی است که در حال افتادن از طرف آسمان به زمین است. 🎙 استاد مومنی @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: دویست و چهل و هشتم 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺘﻮﺣﺎﺕ ﺍﺳﻠﺎﻣﻴﻪ ﺟﻠﺪ 2 ﺹ 307 ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ: ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺑﺮ ﻣﺮﺩ ﺻﺤﺮﺍﻧﺸﻴﻨﻲ ﺩﺍﻭﺭﻱ ﻓﺮﻣﻮﺩ، ﻭ ﺁﻧﻤﺮﺩ ﺭﺍﺿﻲ ﺑﺤﻜﻢ ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ ﻧﺸﺪ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ ﺧﻄﺎﺏ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺎﻭ ﮔﻔﺖ: ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺍﻭ ﻣﻮﻟﺎﻱ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻮﻟﺎﻱ ﻫﺮ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﻣﻮﻣﻦ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻃﺒﺮﺍﻧﻲ ﺑﺎ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻛﻪ: ﺑﻌﻤﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ: ﺗﻮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻌﻠﻲ ﻧﻮﻋﻲ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻭ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﺑﺠﺎ ﻣﻴﺎﻭﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻧﻤﻲ ﻧﻤﺎﺋﻲ؟ ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺍﻭ ﻣﻮﻟﺎﻱ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﺯﺭﻗﺎﻧﻲ ﻣﺎﻟﻜﻲ ﺩﺭ ﺷﺮﺡ ﺍﻟﻤﻮﺍﻫﺐ ﺹ 13 ﺍﺯ ﺩﺍﺭ ﻗﻄﻨﻲ ﻧﻘﻞ ﻭ ﺫﻛﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﻣﻮﻟﻮﻳﺖ ﺛﺎﺑﺘﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﻮﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻛﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻧﻤﻮﺩ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺮ ﻣﻮﻣﻦ ﻫﻤﻮﺯﻥ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﻟﻮﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻏﺪﻳﺮﺧﻢ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻛﺮﺩﻩ، ﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻮﺍﻡ ﺑﺎﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ: ﻫﺮ ﻛﺲ، ﺍﻳﻦ ﻭﺻﻲ (ﻳﻌﻨﻲ ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ) ﻣﻮﻟﺎﻱ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﻭ ﻣﻮﻣﻦ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﻳﻦ ﻣﻌﻨﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺑﻤﻮﻟﻮﻳﺖ ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ ﻧﻜﻨﺪ، ﻣﻮﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ، ﻳﺎ ﺑﺎﻳﻨﻤﻌﻨﻲ ﻛﻪ: ﻫﺮ ﻛﺲ، ﻣﻮﻟﺎﻱ ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺤﺐ ﻭ ﻧﺎﺻﺮ ﺍﻭ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻭﻟﻲ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻧﺼﺮﺗﻲ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻨﺘﻔﻲ ﺷﻮﺩ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻨﺘﻔﻲ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ، ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻲ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﺛﺒﻮﺕ ﻭ ﺗﺤﻘﻖ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ، ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻧﺼﺮﺕ ﻋﺎﺩﻱ ﻛﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻭ ﺗﺮﻏﻴﺐ (ﺷﺎﺭﻉ ﻣﻘﺪﺱ) ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎ ﻣﻨﺘﻔﻲ ﺷﺪﻥ ﺁﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻨﺘﻔﻲ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ، ﻭ ﻣﻤﻜﻦ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﻌﻠﻮﻣﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﻲ‌ﻫﺎﻱ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﻛﻪ ﺑﻴﻦ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻭ ﺗﺎﺑﻌﻴﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺣﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﺪﺷﻨﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﮔﻠﺎﻭﻳﺰ ﺷﺪﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻲ‌ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﻧﺒﺮﺩ ﻭ ﺟﻨﮓ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﻣﻲ‌ﺷﺪ، ﻭ ﺣﺘﻲ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﺭ ﻣﺤﻀﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻲ‌ﺷﺪ ﻣﻊ ﺫﻟﻚ، ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻔﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻌﺪﺍﻟﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺁﻥ ﻣﺸﺎﺟﺮﺍﺕ ﻭ ﻣﻨﺎﺯﻋﺎﺕ ﺑﺎﺣﺪﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻧﮕﺮﻓﺘﻨﺪ، ﭘﺲ (ﺭﺍﻫﻲ) ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻜﻪ (ﺑﮕﻮﺋﻴﻢ): ﻭﻟﺎﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﺍﺳﺖ (ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻔﻲ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ) ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻠﺎﺯﻡ ﺑﺎ ﺍﻭﻟﻮﻳﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ، ﺧﻮﺍﻩ- ﻋﻤﺮ- ﺑﺎﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺩ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻪ ﺣﺪﻳﺚ ﻏﺪﻳﺮ ﺑﺎﺷﺪ (ﻛﻤﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺣﺎﻓﻆ ﻣﺤﺐ ﺍﻟﺪﻳﻦ ﻃﺒﺮﻱ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺫﻳﻞ ﺣﺪﻳﺚ ﻏﺪﻳﺮ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﻨﺎﺩ ﻋﻤﺮ ﺩﺭ ﺳﺨﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺤﺪﻳﺚ ﻏﺪﻳﺮ ﺍﺳﺖ) ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﻳﻚ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻬﻢ ﻭ ﺁﺷﻜﺎﺭ، ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﺛﺎﺑﺖ ﻭ ﻣﺤﻘﻖ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺑﺎﺵ!. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

. «أعوذ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ» بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ وَمَا مَنَعَ النَّاسَ أَن يُؤْمِنُوا إِذْ جَاءَهُمُ الْهُدَىٰ إِلَّا أَن قَالُوا أَبَعَثَ اللَّهُ بَشَرًا رَّسُولًا تنها چیزى که بعد از آمدن هدایت، مانع شد مردم ایمان بیاورند، این بود که (از روى نادانى و بى خبرى) گفتند: «آیا خداوند بشرى را بعنوان رسول فرستاده است؟!» (اسراء/۹۴) *** قُل لَّوْ كَانَ فِي الْأَرْضِ مَلَائِكَةٌ يَمْشُونَ مُطْمَئِنِّينَ لَنَزَّلْنَا عَلَيْهِم مِّنَ السَّمَاءِ مَلَكًا رَّسُولًا بگو: «(آرى) اگر در روى زمین فرشتگانى (زندگى مى کردند، و)با آرامش گام بر مى داشتند، ما فرشته اى را از آسمان بعنوان رسول، بر آنها مى فرستادیم.» (چرا که رهنماى هر گروهى باید از جنس خودشان باشد). (اسراء/۹۵) @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه اسراء آیه های ۹۴ و ۹۵ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی 🔸بهانه همگونى! در آیات گذشته، سخن از بهانه جوئى مشرکان در زمینه توحید بود، و در آیات مورد بحث، به بهانه همگونى اشاره کرده مى گوید: تنها چیزى که مانع شد مردم بعد از آمدن هدایت، ایمان بیاورند این بود که، مى گفتند: آیا خدا انسانى را به عنوان پیامبر برانگیخته (وَ ما مَنَعَ النّاسَ أَنْ یُؤْمِنُوا إِذْ جاءَهُمُ الْهُدى إِلاّ أَنْ قالُوا أَ بَعَثَ اللّهُ بَشَراً رَسُولاً). آیا باور کردنى است که: این مقام والا و بسیار مهم بر عهده انسانى گذارده شود؟ آیا نباید این رسالت عظیم بر دوش نوع برترى همچون فرشتگان بگذارند. تا از عهده آن به خوبى برآید، انسان خاکى کجا و رسالت الهى کجا؟ افلاکیان شایسته این مقام اند، نه خاکیان!. این منطق سست و بى پایه، مخصوص بیک گروه و دو گروه نبود، بلکه شاید اکثر افراد بى ایمان، در طول تاریخ در برابر پیامبران به آن توسّل جسته اند: قوم نوح در مخالفت خود با این پیامبر بزرگ فریاد مى زدند: ما هذا إِلاّ بَشَرٌ مِثْلُکُمْ: این تنها انسانى همانند شما است .(۱) قوم بى ایمان معاصر هود مى گفتند: ما هذا إِلاّ بَشَرٌ مِثْلُکُمْ یَأْکُلُ مِمّا تَأْکُلُونَ مِنْهُ وَ یَشْرَبُ مِمّا تَشْرَبُونَ: این انسانى همانند شما است، از آنچه مى خورید مى خورد و از آنچه مى نوشید مى نوشد .(۲) حتى اضافه مى کردند: اگر شما از بشرى همانند خودتان اطاعت کنید زیان کارید (وَ لَئِنْ أَطَعْتُمْ بَشَراً مِثْلَکُمْ إِنَّکُمْ إِذاً لَخاسِرُونَ).(۳) عین این ایراد را به پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) نیز کرده، مى گفتند: ما لِهذَا الرَّسُولِ یَأْکُلُ الطَّعامَ وَ یَمْشِی فِی الاْ َسْواقِ لَوْ لا أُنْزِلَ إِلَیْهِ مَلَکٌ فَیَکُونَ مَعَهُ نَذِیراً: چرا این پیامبر غذا مى خورد، و در بازارها راه میرود؟ لااقل چرا فرشته اى همراه او نازل نشده که همراه او مردم را انذار کند ؟.(۴) * * * در آیه بعد، قرآن در یک جمله کوتاه و روشن پاسخ پر معنائى به همه آنها داده مى گوید: بگو حتى اگر در روى زمین، فرشتگانى بودند که: با آرامش گام مى زدند، ما از آسمان فرشته اى را به عنوان پیامبر بر آنها نازل مى کردیم (قُلْ لَوْ کانَ فِی الاْ َرْضِ مَلائِکَةٌ یَمْشُونَ مُطْمَئِنِّینَ لَنَزَّلْنا عَلَیْهِمْ مِنَ السَّماءِ مَلَکاً رَسُولاً). یعنى همواره رهبر باید از جنس پیروانش باشد، انسان براى انسان ها، و فرشته براى فرشتگان. دلیل همگونى رهبر و پیروان نیز روشن است; زیرا از یکسو، مهم ترین بخش تبلیغى یک رهبر، بخش تبلیغى عملى او است: همان الگو بودن و اسوه بودن، و این تنها در صورتى ممکن است که: داراى همان غرائز و احساسات، و همان ساختمان جسمى و روحى باشد، و گرنه پاکى فرشته اى که نه شهوت جنسى دارد، نه نیاز به مسکن و لباس و غذا، و نه سایر غرائز انسانى در آن، موجود است، هیچ گاه نمى تواند سرمشقى براى انسان ها باشد. بلکه، مردم مى گویند: او از دل ما خبر ندارد، و نمى داند چه طوفان هائى بر اثر شهوت و غضب در روح ما جریان دارد، او تنها براى دل خودش سخنى مى گوید، او اگر احساسات ما را داشت مثل ما بود یا بدتر! اعتبارى به حرف هاى او نیست!. اما هنگامى که رهبرى همچون على(علیه السلام) بگوید: إِنَّما هِیَ نَفْسِی أَرُوضُها بِالتَّقْوى لِتَأْتِیَ آمِنَةً یَوْمَ الْخَوْفِ الاْ َکْبَرِ: من هم نفسى همچون شما دارم اما به وسیله تقوا آن را مهار مى کنم تا در روز قیامت در امن و امان باشد (۵) در چنین حالتى مى تواند الگو و اسوه باشد. ✔️پی نوشت: ۱ ـ مؤمنون، آیه ۲۴. ۲ ـ مؤمنون، آیه ۳۳. ۳ ـ مؤمنون، آیه ۳۴. ۴ ـ فرقان، آیه ۷. ۵ ـ نهج البلاغه ، نامه ۴۵. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2