📝تفسیر سوره مبارکه حج آیات ۱ الی ۱۱ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی بعد از ذکر این صفات ممتاز، نتیجه نهائى آن را به این صورت بیان مى کند: آنها وارثانند (أُولئِکَ هُمُ الْوارِثُونَ). * * * همان وارثانى که فردوس و بهشت برین را به ارث مى برند، و جاودانه در آن خواهند ماند (الَّذِینَ یَرِثُونَ الْفِرْدَوْسَ هُمْ فِیها خالِدُونَ). فردوس در اصل ـ به گفته بعضى ـ یک لغت رومى است و بعضى آن را عربى و بعضى اصل آن را فارسى مى دانند و به معنى باغ است، یا باغ مخصوصى که تمام نعمت ها و مواهب الهى در آن جمع است و لذا، مى توان آن را به عنوان بهشت برین (بهترین و برترین باغ هاى بهشت) نامید. تعبیر به ارث بردن ممکن است اشاره به این باشد که: مؤمنان بدون زحمت به آن مى رسند، همانند ارث که انسان زحمتى براى آن نکشیده است، درست است که نائل شدن به مقامات عالى بهشت، بسیار تلاش و کوشش و پاکى و خودسازى مى خواهد ولى آن پاداش عظیم در مقابل این اعمال ناچیز به قدرى زیاد است که گوئى انسان بى زحمت به آن رسیده است. توجه به این نکته نیز لازم است که: در حدیثى از پیامبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله)چنین نقل شده: ما مِنْکُمْ مِنْ أَحَد اِلاّ لَهُ مَنْزِلانِ: مَنْزِلٌ فِى الْجَنَّةِ، وَ مَنْزِلٌ فِى النّارِ، فَاِنْ ماتَ وَ دَخَلَ النّارَ وَرِثَ أَهْلُ الْجَنَّةِ مَنْزِلَهُ: هر یک از شما بدون استثنا داراى دو منزل است: منزلى در بهشت، و منزلى در دوزخ، اگر دوزخى شود و وارد جهنم گردد، اهل بهشت منزلگاه او را به ارث مى برند .(۱۱) تعبیر به ارث ، در آیه مورد بحث، ممکن است اشاره به این نکته نیز باشد. این احتمال را نیز بعضى از مفسران دور ندانسته اند که تعبیر به ارث در اینجا اشاره به سرانجام کار مؤمنان است، همچون میراث که در پایان کار به وارث مى رسد. به هر حال، این مرحله عالى بهشت، طبق ظاهر آیات فوق، مخصوص مؤمنانى است که داراى صفات بالا هستند، به این ترتیب، دیگر بهشتیان در مراحل پائین تر قرار دارند. * * * نکته ها: ۱ ـ انتخاب فعل ماضى أفلح در مورد رستگارى مؤمنان براى تأکید هر چه بیشتر است، یعنى رستگارى آنها آن قدر مسلّم است که گوئى قبلاً تحقق یافته، و ذکر کلمه قد قبل از آن، نیز تأکید دیگرى براى موضوع است. تعبیراتى همچون خاشعون ، معرضون ، راعون و یحافظون ... (به صورت اسم فاعل یا فعل مضارع) همه، دلیل بر آن است که: برنامه هاى مؤمنان راستین در این اوصاف برجسته، موقتى و محدود نیست بلکه مستمر و دائمى است. ✍ پی نوشت: ۱۱ ـ بحار الانوار ، جلد ۸، صفحه ۹۱. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

📝 شرح و تفسیر حکمت ۴۱۷ 🤲 شرایط توبه و استغفار واقعی ✔️ نكته ها: 1. شرايط توبه واقعى: نخستين گام در سير و سلوك الى الله ازنظر عمل، توبه از گناه است; تا انسان از آثار گناهان پيشين از طريق توبه صحيح، پاك و پاكيزه نشود در حريم قرب پروردگار راهى نخواهد داشت. در واقع توبه يك كلاس تربيتى مهم است زيرا اگر گنهكار راه بازگشت را به روى خود بسته ببيند از ادامه گناه پرهيز نخواهد كرد و پيش خود فكر مى كند: اكنون كه من رانده درگاه خدا شده ام آب از سرم گذشته چه يك قامت چه صد قامت. امام سجاد(عليه السلام) حقيقت توبه را در مناجات تائبين به صورت بسيار زيبايى ترسيم كرده است: «إِلَهِى أَنْتَ الَّذِى فَتَحْتَ لِعِبَادِكَ بَاباً إِلَى عَفْوِكَ سَمَّيتَهُ التَّوْبَةَ فَقُلْتَ تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً فَمَا عُذْرُ مَنْ أَغْفَلَ دُخُولَ الْبَابِ بَعْدَ فَتْحِه; خداوندا! تو همان كسى هستى كه درى به سوى عفوت براى بندگانت گشوده اى و نام آن را باب توبه گذاشته اى و از همه گنهكاران دعوت كرده اى و فرموده اى: به سوى خدا بازگرديد و توبه كنيد; توبه اى خالص. اكنون كه اين باب رحمت گشوده است كسانى كه از آن وارد نمى شوند چه عذرى دارند؟» همان گونه كه علماى اخلاق توبه را به عنوان گام نخستين، بسيار مهم مى شمارند فقها نيز آن را جزء واجبات مى دانند و بر همه واجب مى كنند كه اگر لغزشى از كسى سر زد بلافاصله توبه كند و در مقام جبران برآيد. جالب اين است كه توبه در آيات قرآن در بسيارى از موارد به گنهكار نسبت داده شده ولى در پاره اى از موارد به خدا نسبت داده شده است: «(لَّقَدْ تَّابَ اللهُ عَلَى النَّبِىِّ وَالْمُهَاجِرِينَ وَالاَْنصَارِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ فِى سَاعَةِ الْعُسْرَةِ مِنْ بَعْدِ مَا كَادَ يَزِيغُ قُلُوبُ فَرِيق مِّنْهُمْ ثُمَّ تَابَ عَلَيْهِمْ إِنَّهُ بِهِمْ رَءُوفٌ رَّحِيمٌ); به يقين خداوند رحمت خود را شامل حال پيامبر و مهاجران و انصار، كه در زمان عسرت و شدّت (در جنگ تبوك) از او پيروى كردند، نمود; بعد از آن كه نزديك بود دل هاى گروهى از آنها، از حقّ منحرف شود (و از ميدان جنگ بازگردند); سپس خدا توبه آن ها را پذيرفت، كه او درباره آنان مهربان و رحيم است!».[2] هر دو توبه به معناى بازگشت است ولى توبه بندگان بازگشت از گناه به اطاعت است و توبه خداوند بازگشت از مجازات به رحمت. و جالب اين كه هر دو توبه در يك آيه از قرآن در كنار هم قرار داده شده است آن جا كه مى فرمايد: «(فَمَنْ تَابَ مِنْ بَعْدِ ظُلْمِهِ وَأَصْلَحَ فَإِنَّ اللهَ يَتُوبُ عَلَيْهِ إِنَّ اللهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ); اما آن كس كه پس از ستم كردن، توبه و جبران نمايد، خداوند توبه او را مى پذيرد; (و از مجازات الهى; معاف مى شود، زيرا) خداوند، آمرزنده و مهربان است».[3] درباره توبه، هم در آيات قرآن به طور گسترده بحث شده و هم در روايات. در قرآن مجيد بيش از هشتاد بار اين واژه و مشتقات آن استعمال شده است. همه انبياى الهى هنگامى كه براى هدايت امت هاى مختلف مأموريت پيدا مى كردند قبل از هرچيز، آن ها را به توبه دعوت مى نمودند. هود و صالح و شعيب و ...(عليهم السلام) همه قوم خويش را به توبه دعوت كردند و همچنين پيغمبر اسلام(صلى الله عليه وآله). اميرمؤمنان(عليه السلام) در وصيت نامه اى كه خطاب به امام مجتبى(عليه السلام) نوشته است مى فرمايد: «إِنْ قَارَفْتَ سَيئَةً فَعَجِّلْ مَحْوَهَا بِالتَّوْبَةِ; هر وقت مرتكب گناهى شدى هرچه سريع تر آن را به وسيله توبه محو كن» و به مؤمنان هشدار داده شده است كه در مسأله توبه از تأخير و تسويف بپرهيزند.[4] و در جاى ديگر مى فرمايد: «مُسَوِّفُ نَفْسِهِ بِالتَّوْبَةِ مِنْ هُجُومِ الاَْجَلِ عَلَى أَعْظَمِ الْخَطَرِ; كسى كه در برابر هجوم اجل، توبه را به تأخير بيندازد خود را در معرض بزرگ ترين خطرات قرار داده است».[5]" ✍ پی نوشت: [2]. توبه، آيه 117. [3]. مائده، آيه 39. [4]. بحارالانوار، ج 74، ص 208 . [5]. مستدرك الوسائل، ج 12، ص 130. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت ☀️ پیامبر اکرم(ص): 💚 دل‌ها نيز همچون مس، زَنگار مى ‌گيرند. پس آن‌ها را با استغفار و تلاوت قرآن، جَلا دهيد. 📚 أعلام‌الدين، ص ۲۹۳ @Nahjolbalaghe2

#موعظه 👹 انسانی که در عالم برزخ قیافه چند حیوان رو با هم دارد! 🎥 استاد عالی ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌@Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: پانصد و نود 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ " ﺍﺑﻦ ﻣﻌﺘﺰ " ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 8 ﻃﺒﻘﺎﺗﺶ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺫﻛﺮ ﺣﺪﻳﺚ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ: ﺩﺭ ﭼﺎﺷﺘﮕﺎﻫﻲ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺣﺴﻨﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﺯﻱ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭ ﺭﺍ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻓﺖ، ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﮔﺮﺍﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ، ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ " ﻓﺪﺍﻳﺘﺎﻥ ﺷﻮﻡ " ﮔﻔﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻧﺪ، ﭼﻪ ﻧﻴﻜﻮ ﻣﺮﻛﺒﻲ ﻭ ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ! " ﻣﺮﺯﺑﺎﻧﻲ " ﻧﻴﺰ 6 ﺑﻴﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺫﻛﺮ ﺣﺪﻳﺚ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺍﺳﺖ: ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻧﻌﺎﻡ ﺍﺣﻤﺪ، ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺎ، ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺑﻨﻲ ﻫﺎﺷﻢ [ جلد چهارم ﺻﻔﺤﻪ 125] ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ: ﭼﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ، ﭘﺎﻙ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﭘﺎﻙ ﺳﺮﺷﺖ ﻭ ﺧﻮﺷﺨﻮﻱ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺍﻧﺪ. " ﺍﻣﻴﻨﻲ " ﮔﻮﻳﺪ: ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻴﺪﻩ، ﻣﺘﻀﻤﻦ ﺍﺣﺎﺩﻳﺜﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺩﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺳﺒﻂ " ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﻉ " ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﮔﻮ ﻣﻲ‌ﻛﻨﻴﻢ. ﺍﺗﻲ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﺍﻟﻨﺒﻲ ﻭ ﻗﺪ ﺟﻠﺴﺎ ﺣﺠﺮﻩ ﻳﻠﻌﺒﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺖ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺣﺪﻳﺜﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﺒﺮﺍﻧﻲ ﻭ ﻫﻢ ﺍﺑﻦ ﻋﺴﺎﻛﺮ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 314 ﺟﻠﺪ 3 ﺗﺎﺭﻳﺨﺶ ﺍﺯ ﺍﺑﻮ ﺍﻳﻮﺏ ﺍﻧﺼﺎﺭﻱ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ‌ﮔﻔﺖ: ﺑﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ (ﺹ) ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﺎﺯﻱ ﻣﻲ‌ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﻱ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪﺍ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ‌ﺩﺍﺭﻱ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻜﻪ ﮔﻠﻬﺎﻱ ﺧﻮﺷﺒﻮﻱ ﺑﻮﺋﻴﺪﻧﻲ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﻣﻨﻨﺪ. ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﺑﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﺑﺨﺪﻣﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ (ﺹ) ﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ‌ﺑﺮﺩ ﻭ ﻣﻲ‌ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻧﻴﻜﻮ ﺷﺘﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﺷﺘﺮ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺏ ﺳﻮﺍﺭﺍﻧﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ. ﺍﺑﻦ ﻋﺴﺎﻛﺮ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 207 ﺟﻠﺪ 4 ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺷﺎﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺳﻴﺪ: ﺍﺗﻲ ﺣﺴﻨﺎ ﻭ ﺍﻟﺤﺴﻴﻦ ﺍﻟﺮﺳﻮﻝ ﻭ ﻗﺪ ﺑﺮﺯﻭﺍ ﺿﺤﻮﻩ ﻳﻠﻌﺒﺎﻥ ﻭ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ، ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺣﺪﻳﺜﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﺒﺮﺍﻧﻲ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﻳﻌﻠﻲ ﺑﻦ ﻣﺮﻩ ﻭ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ: ﻣﺎ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ‌ﺍﻡ ﺍﻳﻤﻦ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻱ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪﺍ ﺧﺴﻦ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ، ﺭﺍﺩ ﺍﻟﻨﻬﺎﺭ، ﻳﻌﻨﻲ ﭼﺎﺷﺘﮕﺎﻩ ﺑﻮﺩ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2