هر روز با قرآن
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_آل‌عمران 116 - همانا آنان که کفر ورزیدند بی‌نیازشان نکند اموالشان و نه او
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_آل‌عمران
يهوديان و مسيحيانى كه با انكار رسالت پيامبر كافر شدند، هرگز اموال و فرزندانشان چيزى از نياز آنان را به خدا برطرف نخواهند كرد و از عذابى كه خدا برايشان آماده كرده است نخواهند كاست. آنان همدم آتشند و در آن جاودانه‌اند. (116)
مثل آن‌چه آنان در زندگى دنيا براى دستيابى به اهداف نارواى خود هزينه مى‌كنند، هم‌چون مثل بادى است كه در آن سوز و سرمايى سخت باشد و به كشت‌زار مردمى كه بر خود ستم كرده‌اند بوزد و آن را تباه سازد. خدا بر آنان ستم روا نداشته است، بلكه آنان خود بر خويشتن ستم كرده‌اند كه اموال خود را در راه باطل هزينه نموده‌اند. (117)
اى كسانىكه ايمان آورده‌ايد، به غير هم‌كيشان خود اعتماد نكنيد و آنان را هم‌راز خود نگيريد. آنان در حق شما از هيچ شرّ و فسادى كوتاهى نمى‌كنند. دوست داشته‌اند كه شما در رنج بيفتيد و سخت زيان ببينيد. دشمنى از دهان‌هايشان و لحن سخنانشان آشكار است و آن‌چه سينه‌هايشان از دشمنى شما پنهان مى‌دارد- كه در بيان نمى‌گنجد- بزرگ‌تر است. همانا ما آيات و نشانه‌ها را براى شما به روشنى بيان كرديم؛ اگر خرد را به كار گيريد درمى‌يابيد. (118)
هان، شما همان‌هايى هستيد كه آنان را دوست مى‌داريد، ولى آن‌ها شما را دوست نمى‌دارند، و شما به همه كتاب‌هاى آسمانى ايمان داريد، ولى آنان به كتاب شما ايمان ندارند، و چون با شما ديدار كنند گويند: ايمان آورديم. و چون با يكديگر خلوت كنند، از خشم بر شما سرانگشتان خود را به دندان مى‌گزند. بگو: به خشم خود بميريد كه خدا به راز سينه‌ها داناست. (119)
اگر به شما خوشى رسد مايه اندوهشان مى‌شود، و اگر به شما بدى رسد بدان شاد مى‌گردند. و اگر بر ناگوارى‌ها صبر كنيد و تقوا پيشه سازيد، نيرنگشان اندك زيانى به شما نمى‌رساند، چرا كه خدا به آن‌چه مى‌كنند احاطه دارد. (120)
و ياد كن زمانى را كه بامدادان از ميان كسان خود بيرون رفتى در حالى‌كه براى تدارك جنگ احد مؤمنان را در پايگاه‌هايى كه مناسب پيكار بود جاى مى‌دادى، و خدا سخنان آنان را مى‌شنيد و به راز دل‌هايشان دانا بود. (121)
هر روز با قرآن
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_آل‌عمران 122 - هنگامی که آهنگ کردند دو گروه از شما که سست شوند و خدا است
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_آل‌عمران
آن‌گاه كه دو گروه از شما هراسى به دل راه دادند و خواستند سستى كنند، در حالى‌كه خدا ياورشان بود. پس مؤمنان بايد امورشان را به خدا واگذارند و فقط بر او توكل كنند. (122)
چرا هراس به دل راه داديد و براى حضور در پيكار احد سستى كرديد، با اين‌كه خدا شما را در جنگ بدر به رغم اين‌كه در برابر دشمن ناتوان بوديد، پيروز كرد؟ پس، از عذاب خدا پروا كنيد، باشد كه او را سپاس بگزاريد. (123)
اى پيامبر، ياد كن هنگامى را كه به مؤمنان مى‌گفتى: آيا براى شما كافى نيست كه پروردگارتان شما را با سه هزار از فرشتگان فرود آمده و حاضر در معركه نبرد يارى كند؟ (124)
چرا، البته اين تعداد فرشته كافى است. و مى‌گفتى: اگر شكيبايى كنيد و تقوا پيشه سازيد و دشمنان هم‌اكنون در رسند و بر شما هجوم آورند، پروردگارتان شما را با پنج هزار از فرشتگان كه بر خود علامت نهاده‌اند يارى مى‌دهد. (125)
البته خداوند فرشتگان را براى جهاد با كافران فرو نفرستاد، بلكه آن‌ها را فرو فرستاد تا براى شما نويد پيروزى باشند و دل‌هايتان به امداد الهى آرام گيرد. پس بدانيد كه پيروزى جز از جانب خداى شكست‌ناپذير حكيم نيست. (126)
آرى، خدا شما را در جنگ بدر پيروز كرد تا كافران را دچار كاستى كند و ناتوانشان سازد، يا آنان را خوار كند و به خشم آورد تا ناكام بازگردند. (127)
از اين كار چيزى در اختيار تو نبود تا به هنگام پيروزى ستايش شوى و به هنگام شكست سرزنش گردى، بلكه كارها به دست خدا انجام مى‌گيرد. او شما را پيروز كرد تا اگر مشركان به سوى خدا بازگشتند، خدا نيز به سوى ايشان بازگردد و بر آنان رحمت آورد، و اگر بر كفر پايدارى كردند، آن‌ها را عذاب كند، چرا كه آنان ستمگرند و ستمگران سزاوار عذابند. (128)
و آن‌چه در آسمان‌ها و آن‌چه در زمين است از آن خداست؛ هركه را بخواهد مى‌آمرزد و هركه را بخواهد عذاب مى‌كند، و خدا بسيار آمرزنده و مهربان است. (129)
اى كسانىكه ايمان آورده‌ايد، ربا را كه با كاسته شدن اموال مردم به چندين و چند برابر افزايش مى‌يابد، مخوريد و از خدا پروا كنيد، باشد كه نيكبخت شويد. (130)
و از آتشى كه براى كافران آماده شده است بترسيد. (131)
و خدا و پيامبر را فرمان بريد، باشد كه مورد رحمت قرار گيريد. (132)
هر روز با قرآن
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_آل‌عمران 133 - و بشتابید به سوی آمرزشی از پروردگار خود و بهشتی که فراخیش
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_آل‌عمران
و به سوى آمرزشى از پروردگارتان و بهشتى كه گستره آن آسمان‌ها و زمين است و براى تقواپيشگان آماده شده است بشتابيد. (133)
تقواپيشگان كسانى‌اند كه در آسايش و تنگى از اموال خود در راه خدا انفاق مى‌كنند و خشم خود را فرو مى‌خورند و از لغزش مردم درمى‌گذرند. اينان نيكوكارند و خدا نيكوكاران را دوست مى‌دارد. (134)
و كسانى‌اند كه چون كار زشتى انجام دهند يا در اثر گناهى به خود ستم كنند خدا را به ياد مى‌آورند و براى گناهانشان آمرزش مى‌طلبند- و چه كسى جز خدا گناهان را مى‌آمرزد؟- و بر گناهانى كه مرتكب شده‌اند اصرار نمى‌ورزند و مى‌دانند [كه اصرار بر گناه باعث سبك شمردن فرمان خداست]. (135)
اينان سزايشان آمرزشى از جانب پروردگارشان و بهشتى است با بوستان‌هايى انبوه از درختان كه از زير آن‌ها جوى‌ها روان است و در آن‌ها جاودانه‌اند، و پاداش عمل‌كنندگان پاداشى نيكوست. (136)
بى‌گمان، پيش از شما نيز سنت‌هايى بوده و سپرى شده‌است [امت‌ها روش‌هايى داشته‌اند و خدا براساس آن سنت‌هايى را جارى ساخته‌است]. پس در زمين بگرديد و بنگريد كه فرجام كسانى كه آيات خدا را دروغ شمردند چگونه بوده‌است. (137)
اين براى عموم مردم نشان دادن [عبرت‌ها] است و براى تقواپيشگان رهنمود و پندى است. (138)
اى مؤمنان، در تصميم خود سستى مكنيد و از شكست خويش در جنگ احد اندوهگين نشويد؛ چرا كه اگر شما ايمان داشته باشيد برتريد. (139)
اگر در آن جنگ گزندى به شما رسيد (گروهى از شما كشته و گروهى زخمى شدند)، به آن مردم كفرپيشه نيز گزندى مانند آن رسيد؛ پس جاى اندوه نيست. ما اين روزها [- روزهاى شكست و پيروزى] را ميان مردم مى‌گردانيم تا كارهايى كه بايد، انجام شود و خدا كسانى را كه ايمان آورده‌اند معلوم دارد و از ميان شما گواهان اعمال را برگيرد، و خدا ستمكاران را دوست نمى‌دارد. (140)