✅ #گلبرگ_احکام مناسبت: روز سیزدهم محرم‌الحرام موضوع: #احکام_عزاداری ❓باقی‌ مانده اموالی که به عنوان هزینه‌های مراسم عاشورای امام حسین(ع) جمع ‌آوری می‌شود، در چه موردی باید خرج شود؟ ✅ اگر #نذر شرعی صورت گرفته، تابع نذر است و گرنه می‌‌توان با کسب اجازه از اهدا کنندگان، اموال باقی مانده را در امور خیر دیگر مصرف کرد یا آن‌ها را برای مصرف در #مجالس_عزاداری آینده نگاه داشت. ❓آیا می‌شود اضافه‌ خرج مراسم فاطمیه را در محرّم و یا بالعکس هزینه کرد؟ ✅ اگر نذر خاص نشده باشد، که مثلاً در مراسم فاطمیه مصرف شود، و یا خلاف نظر اهدا کنندگان نباشد، اشکال ندارد. 📚منبع: khamenei.ir https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «مَا رَأَیْتُ إِلَّا جَمِیلًا» روز پنجشنبه، ١۴٠١/٠۵/٢٠ مناسبت روز: امروز، سیزدهمین روز از ماه محرم‌الحرام است که تاریخ در چنین روزی در سال ۶١ هجری قمری، شاهد رویداد جان‌سوز و مهمی در دارالاماره شهر کوفه بود؛ چنانچه آورده‌اند که عبیدالله بن زیاد ملعون که سرمست از غرور پيروزى بود، براى قدرت‌نمايى، بر تخت خود نشست و همگان را دعوت نمود و دستور داد، سر امام حسين (ع) را در برابرش قرار دهند و اسرای کربلا را وارد کنند؛ سپس رو به حضرت زينب (س) كرد و گفت: «خدا را سپاس كه شما را رسوا ساخت و نادرستى خبرهاى شما را نشان داد!» حضرت زينب (س) در پاسخ او فرمودند: «فقط انسان فاسق، رسوا مى‌شود و انسان فاسد دروغ مى‌گويد و آن هم ما نيستيم و ديگرى است!» ابن زياد باز هم مغرورانه گفت: «كار خدا را نسبت به برادر و خاندانت چگونه ديدى؟» و حضرت با صلابت و قدرت بیشتر پاسخ دادند: «من جز زيبايى و نيكى چیزی نديدم! آن‌ها گروهى بودند كه خداوند شهادت را برايشان مقرّر كرد و آنان نيز به آرامگاه خويش شتافتند؛ به زودى خداوند تو و آنان را [در روز قيامت] گرد خواهد آورد و ميان شما داورى خواهد كرد؛ در آن روز خواهی دید که چه كسى پيروز است؟» وسپس فرمودند: «اى پسر مرجانه! مادرت به عزايت بنشيند» ابن زياد با شنيدن اين سخنان، بسیارخشمگين شد و ابتدا قصد کشتن آن حضرت را نمود، اما به‌دلیل نظر برخی از بزرگان مجلس از این تصمیم گذشت و از روی درماندگی گفت: «اين زن، پيوسته موزون و شعرگونه سخن مى‌گويد، و پدرش نيز چنین بود» (ارشاد مفيد، ص۴٧٣؛ تاريخ طبرى، ج۴، ص٣۵٠) ✍️ به راستى انسان نمى‌داند در برابر اين همه شجاعت و قدرت روحى چه بگويد؟ جز اين‌كه در برابر عظمت اين بانوى بزرگ، زانو به زمين زده و اعتراف كند كه هیچ لفظ و جمله‌ای، قادر به بیان عظمت و شهامت آن حضرت در برابر مرد سفّاك و بى‌رحمى همچون ابن مرجانه ملعون نیست! و تنها می‌توان گفت که زینب کبری (ع) فرزند حیدر کرار (ع) و فاطمه زهرا (س) است. ❓اما سؤالی که شاید به ذهن بعضی از عزیزان خطور کرده باشد، این است که چرا حضرت زینب (س) فرمودند: «مَا رَأَیْتُ إِلَّا جَمِیلًا»؛ مگر در جنایت هولناک کربلا زیبایی هم وجود دارد؟ ✅ در جواب به این سؤال اولاً باید بدانیم که حضرت زینب (س) این جمله را در جواب ابن زیاد فرمودند؛ وقتی که گفت: «كار خدا را نسبت به برادر و خاندانت چگونه ديدى؟» لذا حضرت در رابطه با مقدرات الهی چنین فرمودند که «من جز زیبایی چیزی ندیدم» و بدیهی است که رضای اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) همواره منطبق بر رضای الهی است، چنانچه امام حسین (ع) در گودی قتلگاه و در لحظات آخر فرمودند: «الهی رِضاً بِرِِضِاک»؛ ⬅️ ثانیاً ما همیشه از یک بُعد به حادثه عاشورا نگاه کرده‌ایم و آن‌هم «چهره‌ی سیاه و خیانت و جنایت» در کربلاست! اما عاشورا چهره دیگری هم دارد و آن چهره‌ی روشن و درخشان اطاعت‌پذیری، عشق‌بازی و جان دادن در راه محبوب و معشوق است! عاشورا ثابت کرد که انسان خاکی می‌تواند تا عرش اعلی پرواز کند، و تمام هستی و وجود زمینی خود را در راه رضای حضرت دوست قربانی کرده و به جایی برسد که خدا خریدارش شود: «إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَىٰ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَنْفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ: خداوند از مؤمنان، جان‌ها و اموالشان را خریداری کرده و (در برابرش) بهشت برای آنان است» (توبه/١١١)؛ بر همین اساس استاد مطهری (ره) در کتاب"حماسه حسینی"می‌گوید: «تاریخ کربلا، یک صفحه دیگر هم دارد که شخصِ اولِ آن صفحه، دیگر پسر معاویه، پسر زیاد، پسر سعد، و شمر، و دیگر جنایتکاران کربلا نیستند، در آنجا قهرمان حسین (ع) است؛ در آن صفحه، دیگر اثری از جنایت نیست؛ تراژدی نیست‌؛ بلکه همه‌ی آن حماسه‌ و افتخار و نورانیت است؛ تجلی حقیقت و انسانیت است؛ تجلی حق‌پرستی است؛ اگر آن صفحه را درست نگاه کنیم، آن‌وقت می‌فهمیم که بشریت باید به خودش ببالد؛ اما وقتی فقط صفحه سیاه و تاریک کربلا را ببینیم، بشریت مصداق آیه ٣٠ سوره بقره می‌شوند؛ آنجا که فرشتگان به خداوند گفتند: «قَالُوا أَتَجْعَلُ فِيهَا مَنْ يُفْسِدُ فِيهَا وَيَسْفِكُ الدِّمَاءَ وَنَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَنُقَدِّسُ لَكَ...»: «آیا کسانی در زمین خواهی گماشت که در آن فساد کنند و خون‌ها بریزند و حال آن‌که ما، تو را تسبیح و تقدیس می‌کنیم؟!» اما گویی خداوند آنها را به دیدن صفحه روشن و زیبای عاشورا دعوت نموده و در جواب آن‌ها در همان آیه می‌فرماید: «قَالَ إِنِّي أَعْلَمُ مَا لَا تَعْلَمُونَ»: «من چیزی (از اسرار بشر) می‌دانم که شما نمی‌دانید!» ✍️ لذا حضرت زینب (س) با اشاره به صفحه‌ی روشن و نورانی کربلا فرمودند: «مَا رَأَیْتُ إِلَّا جَمِیلًا» https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #گلبرگ_احکام مناسبت: روز چهاردهم محرم‌الحرام موضوع: #احکام_عزاداری ❓برخی هیأت‌ها تا پاسی از شب، مراسم عزاداری را ادامه می دهند به گونه‌ای که موجب قضا شدن نماز صبح عزاداران می‌گردد؛ آیا عمل مذکور، جایز است؟ ✅ بديهی است که نمازِ واجب، مقدّم بر شرکت در مجلس عزاداری اهل‏بيت (عليهم السلام) است و ترک نماز و قضا کردن آن، به بهانه این مجالس جايز نيست؛ مقتضی است که برنامه های هیأت به گونه‏‌ای تنظیم شود که مزاحم نماز نباشد. ❓برگزاری مراسم زیارت عاشورا و دهۀ محرم و ایام فاطمیه در ساعت اداری در دستگاه‌های اجرائی چه حکمی دارد؟ ✅ اگر موجب تضییع حقوق مراجعه کنندگان نشود، اشکال ندارد، البته اگر در این زمینه مقرراتی وجود دارد، باید مراعات شود. 📚منبع: khamenei.ir https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «عزاداری حسینی، مایه آرامش یا افسردگی؟» روز جمعه، ١۴٠١/٠۵/٢١ مناسبت روز: در ایام اسارت اهل‌بیت امام حسین (ع) در زندان کوفه قرار داریم و با گذشت ١۴ روز از ماه محرم‌، محبین اهل‌بیت‌، هنوز در بسیاری از مساجد، حسینیه‌ها، تکایا و منازل شخصی، مراسم عزاداری برپا کرده و با شرکت در این مراسم برای غم و اندوه اهل‌بیت (ع)، محزون و گریبانند؛ ❓یکی از مسائلی که هرساله در این ایام توسط برخی از غافلين و یا مغرضین و مخالفین مکتب اهل‌بیت (ع) در فضای مجازی و حقیقی مطرح می‌گردد، این است که برگزاری و شرکت و گریه کردن در جلسات عزاداری حسینی باعث اضطراب و افسردگی انسان می‌شود! لذا با توجه به این‌که افسردگی به‌عنوان یکی از بیماری روانی در علم روانشناسی مطرح است، در سخن امروز بر آن شدیم تا فارغ از فضای هیجانی و احساسی، و با ادله کاملاً عقلی و علمی به بررسی این ادعا بپردازیم؛ ✅ «روانشناسی» سال‌هاست که به‌عنوان یک علم مستقل فعالیت می‌کند و از علومی مانند فلسفه و منطق، راه خود را جدا ساخته است؛ حال اگر قرار باشد در حوزه مسائل مربوط به این علم، صحبت و ادعایی داشته باشیم، سخنان ما حتماً باید سیر علمی‌ داشته و مستند به تحقیقات معتبر در علم روانشناسی باشد؛ در این علم تنها زمانی می‌توان گفت یک عمل، علت به‌وجود آمدن یک حالت روانی است که از طریق تحقیقات علمی این موضوع به اثبات رسیده باشد؛ که با توجه به دسترسی آسان به فضای مجازی و جستجو در آن، به راحتی می‌توان دریافت که تاکنون در یک از مجامع علمی داخل و خارج از کشور، هیچ‌گونه تحقیق میدانی که ثابت کرده باشد، عزاداری و ‌گریه بر مصائب اهل‌بیت (ع) موجب افسردگی انسان می‌شود، انجام نشده است! ازنظر علت و معلولی هم اگر به این قضیه نگاه کنیم، باید بگوییم بین «عزاداری» و «افسردگی» هیچ رابطه علت و معلولی وجود ندارد و اگر هم این دو متغیر در جایی در کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند، صرفاً به‌صورت تصادفی بوده است؛ نکته مهم دیگر این‌که روانشناسان، افسردگی را به‌عنوان یک واکنش نسبت به از دست دادن یک‌چیز باارزش مطرح‌ کرده‌اند؛ یعنی زمانی افسردگی به وجود می‌آید که فرد چیز باارزشی را از دست بدهد؛ حال سؤال اینجاست که ما با حضور در جلسات عزاداری اهل‌بیت (ع) آیا چیزی را از دست می‌دهیم؟ یا برعکس، الگوهای ارزشمندی را پیدا می‌کنیم که به وجود آن‌ها افتخار و مباهات می‌نمائیم؛ همچنین روانشناسان یکی از عوامل اضطراب و استرس و افسردگی را کاهش «اعتماد به نفس» و کاهش «عزت نفس» می‌دانند که ما در ایام مذهبی، به ویژه در ایامی که به شهادت ائمه اطهار (ع) مرتبط است، شاهد افزایش اعتماد به نفس و عزت نفس افراد مذهبی هستیم؛ چراکه آنها خودشان را به منبعی متصل می‌کنند که این منبع سرشار از انرژی معنوی است، لذا در واقع، حضور در عزای اهل‌بیت (ع) و اشک ریختن در این مراسم، نه تنها باعث افسردگی نمی‌شود بلکه عامل امید و حرکت‌آفرینی برای نزدیکتر شدن به کانون محبت و معرفت الهی می‌گردد؛ ✍️ البته آنچه در این مجال کوتاه تقدیم شما گردید، تنها بخشی از استدلال‌های علمی در این زمینه بود تا بدانیم که ادعای افسردگی به واسطه عزاداری و گریه در مراسم حسینی، ادعایی کاملا‌ً کذب است که هرگز علم روانشناسی آن را تائید نکرده است؛ بلکه در مقابل، روانشناسان همواره در مواقع ایجاد مصیبت‌های سنگین، تأکید دارند که انجام عزاداری و گریه کردن، باعث تخلیه، و آرامش روحی و روانی فرد می‌گردد؛ چنانچه دکتر محمد حاتمی، رئیس سازمان نظام روانشناسی و مشاوره کشور براساس تحقیقات انجام شده در دانشگاه خوارزمی با تأیید این موضوع می‌گوید: حضور در مراسم عزاداری ائمه (ع) در عین این‌که برای فرد، آرامش روحی و روانی ایجاد می‌کند، جرم و جنایت و بسیاری از آسیب‌های اجتماعی را نیز کاهش می‌دهد، چنانچه آمارها هر ساله در دهه عاشورا، این موضوع را کاملاً تأیید می‌نماید؛ رئیس انجمن مطالعات روان درمانی‌ ایران، در ادامه با تبیین این موضوع که اشک ریختن یکی از راه‌های تخلیه هیجان‌های منفی مثل غم و خشم است، گفت: باید توجه داشت که حضور در مراسم عزای اهل‌بیت (ع) و اشک ریختن و گریه کردن برای آن‌ها، بسیار بیشتر از یک تخلیه هیجانی ساده است؛ چراکه غمی که در مراسم عزاداری برای بزرگان دین و اهل‌بیت پیامبر خدا بر انسان وارد می‌شود، غمی معنوی است که می‌تواند منشأ یک حرکت مثبت در نوع بینش و زندگی انسان باشد، ازاین‌رو این غم و اندوه نه‌ تنها روان فرد را رنجیده و آزرده نمی‌کند، بلکه تحقیقات، شواهد و گزارش‌های بسیاری نشان داده است که نقش درمانی مثبت هم دارد و بعد از عزاداری آرامش ویژه‌ای را برای فرد به همراه می‌آورد... 📚 برگرفته از پايگاه خبری روانشناسی و بهداشت روان. https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #گلبرگ_احکام مناسبت: روز پانزدهم محرم الحرام موضوع: #احکام_عزاداری ❓آیا می‌توان از وسائل تکیه، حسینیّه و هیأت در محل دیگر، اعم از حسینیه و هیأت یا غیر آن استفاده کرد؟ ✅ تابع کیفیت وقف و قصد اهداء کنندگان است، لذا اگر برای استفاده در هیأت یا حسینیه خاص وقف یا اهدا شده است، نباید به جای دیگر ببرند. ❓شخصی مِلک خود را برای برپایی مجالس عزاداری سیدالشهداء (ع) در محل، وقف کرده است، ولی در حال حاضر متولّی وقف، توانایی اقامه عزا در محل ذکر شده در وقفنامه را ندارد، آیا جایز است در شهری که در آن اقامت دارد مجالس عزاداری را برگزار کند؟ ✅ اگر وقف، مخصوص اقامه مجالس عزاداری در همان مکان باشد، تا زمانی که عمل به وقف هرچند با گرفتن وکيل برای آن، درهمان مکان ممکن باشد، حق ندارد آن مجالس را به جای ديگر انتقال دهد، لذا واجب است فردی را نايب بگيرد تا در آنجا مجالس عزاداری را برپا نماید. 📚منبع: khamenei.ir https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «فتح خیبر، فضیلتی انکارناپذیر برای أميرالمومنين (ع)» روز شنبه، ١۴٠١/٠۵/٢٢ مناسبت روز: در ایام «جنگ خیبر» آخرین رویارویی بین مسلمانان و یهودیان در زمان رسول خدا (ص) اتفاق افتاد که طبق نظر مورخین در ماه محرم سال هفتم هجری قمری آغاز و در ماه صفر همان سال با پیروزی مسلمانان به پایان رسید و دژهای بسيار مستحکم و نفوذناپذیر يهوديان به‌دست توانای حضرت علی (ع) فتح گردید، لذا سخن امروز را به این واقعه بزرگ تاریخی، اختصاص می‌دهیم؛ پیامبر گرامی اسلام (ص)، پس از برقراری صلح حدیبیه و رفع موقت شرّ کفار قریش، تصمیم گرفتند، یهودیان و قبایل نجد را که همواره به فتنه‌انگیزی و مبارزه علیه مسلمانان مشغول بودند، مهار نمایند تا بدین‌وسیله امنیت و آرامش را بیش از پیش در جامعه اسلامی استقرار بخشند؛ در این میان، «خیبر»، مهم‌ترین مرکز آشوب‌ و جنگ‌افروزی‌ یهودیان علیه مسلمانان بود، لذا رسول خدا با حدود یک هزار و ششصد نفر از اصحاب، به سوی «خیبر» حرکت کردند؛ "خیبر" جلگه وسیع و حاصل‌خیزی در بین مدینه و شام بود که ساکنان یهودی آن، در امور زراعت و تهیه سلاح و جنگ‌آوری مهارت بسیاری داشتند؛ و آمار جمعیتی آن، حدود بیست هزار نفر بوده، و در این میان، مردان جنگ‌آور و دلیر فراوان بوده‌اند؛ خیبر، دارای پنج قلعه بزرگ بوده که پس از فتح اولین قلعه‌ توسط مسلمانان، پهلوانان یهودی، وارد میدان شدند و کار جنگ گره خورد! در همین زمان، امیرالمؤمنین (ع) دچار چشم درد شدیدی شده و توان رزم نداشتند، لذا رسول‌خدا (ص) پرچم جنگ را ابتدا به دست خلیفه اول دادند و او را برای فتح قلعه‌های خیبر فرستادند؛ ولی او نتوانست کاری از پیش ببرد و پس از شکست، فرار را برقرار ترجیح داد! [البدایه و النهایه، ج۷، ص۳۳۷] فردای آن روز، حضرت رسول (ص)، پرچم جنگ را به دست خلیفه دوم دادند؛ اما او نیز شکست سختی خورده و فرار کرد! [تاریخ طبری، ج۳، ص۱۲] پس از چند شکست و ناکام ماندن مسلمانان در گشودن قلعه‌های یهودیان، رعب و وحشت شدیدی بر لشکر اسلام چيره شد، لذا پيامبر خدا (ص) به آنها دلداری داده و فرمودند: «انشاالله فردا، پرچم جنگ را به دست مردی بسیار حمله کننده‌ که هرگز فرار نمی‌کند (كَرَّارٌ غَيْرُ فَرَّار) می‌سپارم، که خدا و رسولش را دوست می‌دارد، و خدا و رسول نیز او را دوست می‌دارند، و او برنمی‌گردد تا خداوند با دستان او (قلعه خیبر را) بگشاید» [تاریخ طبری، ج۳، ص۱۲ و تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۵۶ و طبقات الکبری، ج٢، ص۸۴] ✍️ فردای آن روز، هر کدام از اصحاب، دل به گرفتن پرچم جنگ بسته بودند و این آرزوی بزرگ را در ذهن خود می‌پروراندند که شخص مورد نظر پیامبر (ص)، خودشان باشند؛ تا این‌که رسول‌خدا (ص)، حضرت امیر (ع) که از شدت درد چشم، پارچه‌ای بر روی چشمانشان بسته بودند را نزد خود خواستند و به قدرت الهی، چشمان حضرت را شفا داده و فرمودند: «این پرچم را بگیر و پیش برو تا خدا، قلعه‌های دشمن را برایت بگشاید» [همان] ✍️ پس «حيدر کرار (ع)» پرچم جنگ را گرفته و به سرعت به سوی قلعه‌ی دشمن روانه شدند؛ و شجاع‌ترین پهلوانان خیبر از جمله «حارث» و «مرحب» خیبری را به درک واصل نمودند؛ [ طبقات الکبری، ج۲، ص۸۵] در این هنگام، شیرازه لشگر یهود از هم پاشید و همه وحشت‌زده به درون قلعه گریخته و در بزرگ آن را بر روی مسلمانان بستند؛ اما حضرت حیدر (ع) به بزرگترین قلعه خیبر حمله بردند و درب قلعه‌ی "قَموص" را که طبق شهادت مورخین، برای باز و بسته کردن آن به چهل مرد قوی نیاز بوده، از جا کندند و دژ نفوذناپذیر دشمن را فتح نمودند و به واسطه این شجاعت بی‌نظیر، مسلمانان بعد از شکست‌های مکرر، فاتح این جنگ بزرگ شدند. [تاریخ الاسلام ذهبی، ج۲، ص۴۱۵] ✍️ در پایان سخن، توجه به این نکته ضروری است که تمامی موارد فوق‌الذکر از کتب تاریخی و معتبر اهل سنت تقدیم شما گردید، لذا با عنایت به شکست سخت خلیفه اول و دوم و فرار آنها از میدان و بر اساس سخنان پیامبر اکرم (ص) که طبق تصریح قرآن به وحی الهی متصل است، و همچنین با توجه به فتح قهرمانانه خیبر و بالا بردن پرچم پیروزی اسلام به دست توانای حضرت علی (ع)، مسلماً فضیلت و برتری امیرالمؤمنین (ع) بر تمامی صحابه رسول‌ خدا (ص) کاملاً آشکار و مبرهن است؛ که امیدواریم عزیزان اهل سنت نیز به‌دور از هرگونه تعصب در این واقعه بزرگ تاریخی بیشتر بيانديشند! https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #گلبرگ_احکام مناسبت: روز شانزدهم #محرم الحرام موضوع: #احکام_عزاداری ❓استفاده از طبل، سِنج و شیپور در مراسم عزاداری چه حکمی دارد؟ ✅ اگر به نحو متعارف و متناسب با مراسم عزاداری نواخته شود، اشکال ندارد. ❓زنجیر زدن در دسته های عزاداری، چه حکمی دارد؟ ✅ اگر به نحو متعارف و به گونه‌ای باشد که از نظر عرفی از مظاهر حزن و اندوه در عزاداری محسوب شود، اشکال ندارد. ❓در برخی از مناطق با زنجیرهایی که تیغ دارد زنجیر می‌زنند و پابرهنه وارد آتش و ذغال داغ می‌شوند، نظر شریف حضرت عالی در این باره چیست؟ ✅ هر کاری که برای انسان ضرر قابل توجه داشته باشد و یا باعث وهن دین و مذهب شود حرام است و مؤمنین باید از آن اجتناب کنند و مخفی نیست که بیشتر این امور باعث بدنامی و وهن مذهب اهل‌بیت علیهم السلام می شود و این از بزرگترین ضررها و خسارت هاست. 📚منبع: khamenei.ir https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «كَرَّارٌ غَيْرُ فَرَّار» روز یکشنبه، ١۴٠١/٠۵/٢٣ مناسبت روز: در ایام جنگ خیبر و پیروزی بزرگ مسلمانان در این جنگ به واسطه جانفشانی و شجاعت بی‌نظیر امیرالمؤمنین حضرت علی (ع) هستیم که در روز گذشته، حکایت کامل آن را از کتب معتبر اهل‌سنت به حضورتان تقدیم نمودیم و عرض شد که در «جنگ خیبر»، پس از اینکه خليفه اول و دوم، در میدان نبرد شکست خورده و پشت به دشمن نموده و فرار کردند؛ حضرت رسول (ص)، پرچم را به دست امیرالمؤمنین (ع) دادند و و ایشان را «كَرَّارٌ غَيْرُ فَرَّار» یعنی «حمله کننده‌ای سخت که هرگز فرار نمی‌کند»، نامیدند؛ و حضرت علی (ع) نیز با غلبه بر پهلوانان بزرگ یهود از جمله «مرحب خیبری» و با کَندن درب قلعه بزرگ خیبر، فاتح میدان و جنگ شدند؛ ✍️ البته باید بدانیم که طبق شهادت مورخین شیعه و اهل‌سنت فرار برخی از صحابه از میدان نبرد، فقط در این جنگ نبوده بلکه در میدان‌های متعدد از صحنه‌ی جنگ گریخته‌اند؛ تا جایی که آیه ١۵۵ سوره آل‌عمران نازل شد و خداوند به نکوهش فرارکنندگان در جنگ‌ها پرداخته و فرمود: «کسانی از شما که در روز برخورد مسلمان و کافران در جنگ اُحد، پشت کرده و فراری شدند، شیطان، آن‌ها را به سبب نافرمانی و بدکرداریشان به لغزش افکنده است...»؛ و همچنین در آیه ١۶ سوره اَنفال فرمود: «و هر که در روز جنگ به دشمنان پشت نماید و فرار کند به طرف غضب و خشم خدا روی آورده و جایگاهش دوزخ که بدترین منزل است خواهد بود...» «سیوطی» از مفسرین بزرگ اهل‌سنت در تفسیر الدّرالمنثور، ج٢، ص٣۵۵، «ذیل آیه ١۵۵ سوره آل عمران» از شخص خليفه دوم نقل می‌کند که «وقتی در روز جنگ اُحد، از مشرکان شکست خوردیم، من فرار کردم و از کوه بالا می‌رفتم همانند... (بعضی از جانداران کوهی)»: «... قَالَ عُمَر: لما کَانَ یَوْم أحد هَزَمْنَا ففررت حَتَّى صعدت الْجَبَل فَلَقَد رَأَیْتنِی أنزو کأننی أروى... (أروى: ضَأْن الْجَبَل ضد الماعز)» البته طبق منابع شیعه و سنی، خليفه دوم، در این فرارها، تنها نبوده و بسیاری از صحابه بزرگ دیگر هم‌چون خلیفه اول نیز، بارها از میدان نبرد، گریخته‌اند؛ ✍️ اما نکته مهم این است که در تمام این جنگ‌ها، مردِ میدان، امیرالمؤمنین حضرت حيدر کرار (ع) بوده‌اند که همیشه در برابر دشمنان ایستاده و مبارزه نموده‌اند تا جایی که مورخین نوشته‌اند که حضرت علی (ع) در جنگ اُحد، بیش از ٩٠ جراحت و زخم عمیق برداشته بودند، ولی هم‌چنان شجاعانه می‌جنگیدند و از پیامبر اعظم خدا (ص) دفاع می‌کردند که حضرت جبرئیل(ع) در آن حال نازل شد و ندای «لا فَتى اِلاّ عَلِىّ، لا سَیفَ اِلاّ ذُوالفَقار» سر داد. (تاریخ طبرى، ج۳، ص۱۶۹ و بحارالانوار، ج۲۰، ص۵۴) در «جنگ خندق» (احزاب) نیز وقتی پهلوان عرب، عَمرو بن عَبدود از خندق گذشت و با فریاد، مبارز می‌طلبید؛ باز هم بسیاری از همان صحابه بزرگ، خود را از برابر چشم رسول‌ خدا مخفی می‌کردند، تا از رفتن به میدان در امان بمانند؛ و این‌بار هم فقط علی ابن ابیطالب (ع) به دعوت پیامبر(ص) لبیک گفته و با عمرو بن عبدود، جانانه می‌جنگند و در اصل تمام جبهه‌ی کُفر را با ضربتی، نقش بر زمین کردند؛ (تاریخ طبری، ج۲، ص۵۷۴ـ۵۷۳ و الإرشاد مفید، ج۱، ص۱۰۹ـ۹۸)؛ و پیامبر خدا این ضربت را برتر از عبادت تمام جنّ و انس تا روز قیامت دانسته و فرمودند: «ضَرْبَةُ عَلّیٍ یَوْمَ الْخَنْدَق افْضَلُ مِنْ عِبادَةِ الثَّقَلَین‌» (المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۳۴؛ جامع‌الاحادیث، سیوطی، ج۱۸، ص۵۳؛ المواقف، ایجی، ج۸، ص۳۷۱؛ ، شرح المقاصد، تفتازانی، ج۵، ص۲۹۸؛ و...) ✍️ و حاشا و کلا که در هیچ جنگی، امیرالمؤمنین (ع)، پشت به دشمن کرده باشند، لذا پیامبر لقب «كَرَّارٌ غَيْرُ فَرَّار»، (حمله‌کننده بی‌گریز) را به حضرت دادند و این لقب از فضیلت‌های اختصاصی حضرت علی (ع) می‌باشد؛ (تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۵۶؛ الإرشاد، ج۱، ص۶۴؛ شرح الأخبار، ج۱، ص۱۴۸ و...) همچنین ابن ابی الحدید، در شرح نهج‌البلاغه آورده است که زره امیرالمؤمنین (ع)، اصلاً پشت نداشته و وقتی از مولای متقیان پرسیدند، چرا زره شما پشت ندارد؟! حضرت فرمودند: چون من هرگز به دشمن پشت نکرده و از میدان نبرد نمی‌گریزم؛ ✍️ در پایان سخن، به خود می‌بالیم و افتخار می‌کنیم که مولا و امام و پیشوای اول ما، حضرت حيدر کرار (ع) هستند که در هیچ میدانی فرار نکرده‌اند و با شجاعت بی‌بدیلشان، تمام پهلوانان عرب را به زانو درآورده‌اند و برتری قدرت اسلام را به جهانیان اثبات نموده‌اند. https://eitaa.com/ROOZBARG