🔰إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ إِذا كانُوا مَعَهُ عَلى أَمْرٍ جامِعٍ لَمْ يَذْهَبُوا حَتَّى يَسْتَأْذِنُوهُ إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَأْذِنُونَكَ أُولئِكَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ فَإِذَا اسْتَأْذَنُوكَ لِبَعْضِ شَأْنِهِمْ فَأْذَنْ لِمَنْ شِئْتَ مِنْهُمْ وَ اسْتَغْفِرْ لَهُمُ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ «سوره نور_62»
#ترجمه:
مؤمنان (واقعى) تنها كسانى هستند كه
به خدا وپيامبرش #ايمان آورده و
هرگاه با پيامبر بر كارى #اجتماع_نمايند،
بدون اجازه او نمىروند.
همانا كسانى كه اجازه مىگيرند، آنانند كه به خدا وپيامبرش #ايمان دارند.
پس (اى پيامبر!)
اگر براى بعضى از كارهاى خود از تو اجازه خواستند، به هركس از آنانكه خواستى (ومصلحت بود) اجازه بده و براى آنان از خدا طلب آمرزش كن،
كه خداوند بخشنده ومهربان است.»
✍#شرح:
اجازه گرفتن از #رهبر،
نشانهى ادب، تسليم، قانونمندى، عشق به رهبر و نظم و نظام است.
1- حضور در كنار #رهبرى، براى حل مشكلات، نشانهى ايمان،
و ترك آن نشانهى #نفاق_يا_ضعف_ايمان_است.
... كانُوا مَعَهُ عَلى أَمْرٍ جامِعٍ
2- درمسائل تشكيلاتى، كه بر اساس همفكرى و #مشورت،تصميم گرفته مىشود، خودمحورى وخودمختارى ممنوع است.
3- در زندگى اجتماعى، #وجود_رهبر_و_پيروى از او لازم است.
4- ايمان بايد همراه با #تسليم_و_اطاعت_از_رهبرى باشد.
5- بايد نظام اجتماعى وكارهاى گروهى را #ارج نهيم.
6- بعضى مسائل را بايد #سربسته گفت.
7- رهبرى در اسلام،همراه با مصلحتانديشى و رحمت است.
8- تصميمگيرى نهايى با #رهبر است.
📚تفسیرنور،ج۶،ص۲۱۹
۳۱ خرداد ۱۴۰۳
🔰احادیث حکمت نامه_ص۲۳۳
🕌حضرت عبد العظيم (ع):
سليمان بن جعفر جعفرى گفت:
از موسى بن جعفر( ع) شنيدم كه مى فرمود :
«پدرم، از پدرش ؛ از پدرانش نقل نمود كه:
امير مؤمنان (ع) از كنار شخصى عبور كرد كه
#زياده_گويى مى كرد.
در نزد او ايستاد و به او فرمود :
«به درستى كه تو بر دو فرشته نگهبان اعمالت،
نوشته اى املا مى كنى.
پس سخنانى بگو كه برايت سودمند باشد و از سخنان #بيهوده، دم فرو بند».
#شرح:
حديث شماره ۸۱. اشاره دارد به آياتى از سوره ق :
(إِذْ يَتَلَقَّى الْمُتَلَقِّيَانِ عَنِ الْيَمِينِ وَ عَنِ الشِّمَالِ قَعِيدٌ *
مَّا يَلْفِظُ مِن قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ.( ق: آيه ۱۶ - ۱۷)
#ترجمه:
آن گاه كه دو [فرشته] دريافت كننده
از راست و چپ #مراقب نشسته اند،
[آدمى] هيچ سخنى را بر زبان نمى آورد،
جز آن كه مراقبى نزد اوست و آن را #ضبط مى كند).
1.الأمالى. صدوق : ص ۸۵ ح ۵۳. بحار الأنوار : ج ۶۸ ص ۲۷۶ ح ۴.
۴ مرداد ۱۴۰۳