نهايت اين كار آنست كه محب محبوب را آينه خود بيند و خود را آينه او، هر دم كه در صفاى رخ يار بنگرد گردد همه جهان به حقيقت مصورش‏ چون باز در فضاى دل خود نظر كند بيند چو آفتاب رخ خوب دلبرش‏ گاه اين شاهد او آيد و او مشهود اين و گاه او ناظر اين گردد و اين منظور او و گاه اين برنگ او برآيد و گاه او بوى اين گيرد، عشق مشاطه ‏ايست رنگ ‏آميز كه حقيقت كند به رنگ مجاز تا به دام آورد دل محمود بترازد بشانه زلف اياز گاه عاشق راحله بها و كمال خود پوشد و به زيور حسن و جمال خودش بيارايد، تا چو در خود نظر كند همه رنگ معشوقى بيند، بلكه خود را همه او بيند، گويد: «سبحان ما اعظم شانى من مثلى و هل فى الدارين غيرى؟» و گاه لباس عاشقى در معشوقى خود پوشد، تا از مقام كبريا نزول فرمايد و با عاشق لابه‏ گرى كند گاه دست طلب اين به دامن او درآويزد كه: «الا، طال شوق الابرار الى لقائى» و گاه شوق او از گريبان اين سر برزند كه: «انى و اليهم لاشد شوقا»، گاه اين بينايى او شود تا گويد: «رايت ربى بعين ربى، فقلت: من انت؟ فقال: انت» و گاه او گويايى اين آيد كه «فاجره حتى يسمع كلام الله». در عشق چنين بوالعجبى‏ ها باشد... لمعات #لمعه_ششم #شیخ_فخرالدین_عراقی https://eitaa.com/TAMASHAGAH