بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم وَٱلسَّلَامُ عَلی عِبادِالله السلام علیک یا اباعبدالله #سؤال: اگر کاروان امام حسین (علیه‌السلام) #آب نداشتند، پس #غسل شب #عاشورا چه وجهي داشت؟ #پاسخ: در تاريخ عاشورا سه نکته، قطعی است: {۱} مسأله آب از همان آغاز براي يزيديان، يک حربه نظامي بود. حرّ به فرمان ابن زياد مأمور بود تا امام حسين (علیه‌السلام) را در يک سرزمين بدون آب فرود آورَد و کربلا اين گونه بود. در روز هفتم محرم، #ابن‌زياد به عمربن ‌سعد فرمان داد تا آب را بر روي کاروان حسينی ببندد. لذا شريعه فرات را با پانصد سوار بستند. اهداف دشمن از منع آب: ۱- کاهش توان رزمی نيروهای امام بر اثر تشنگی؛ ۲- فشار بر اطفال و زنان و نهايتاً فشار بر امام برای تسليم شدن؛ ۳- استفادة تبليغی و برانگيختن کينه های ديرين با اتهام دروغين بستن آب بر روی عثمان از سوی امام علی (علیه‌السلام). {۲} کاروان حسينی در اين سه روز با سختی زياد و بسيار محدود به آب دسترسی داشت. امام حداقل يک بار اقدام به حفر #چاه کوچک کرد و به آب رسید و آب آن تمام شد حضرت #عباس و گروهی از ياران امام نيز توانستند #محاصره آب را بشکنند و مقداری آب بياورند. {۳} تشنگی و #عطش در #کربلا جزء قطعيات تاريخی است؛ البته فراز و نشيب داشته و اوج آن در روز عاشورا بوده است؛ به سببِ شرايط جنگي به‌شدت نابرابر،‌ مبارزه و جراحت، #گرمای_شديد و محاصره کامل. چنان که حر خطاب به کوفيان گفت: «...مادرتان به عزايتان بنشيند؛... حسين و زنان و دختران و يارانش را از آب فرات بازداشتيد... و اينان از عطش پَرپَر می‌زنند...» و حضرت علی اکبر به امام عرض کرد: العطش قد قتلنی؛ «تشنگی مرا کشت...» #نتیجه: پس از توجه به سه نکتة قطعی بالا، بايد گفت غسل شب عاشورا، در روايتی از امام #صادق (علیه‌السلام) آمده است که امام #حسين (علیه‌السلام) در شب عاشورا (نزديک نماز صبح)، به يارانش فرمود: «...برخيزيد آبی بنوشيد که اين،‌ آخرين توشة شماست؛ #وضو بگيريد و غسل کنيد...» شیخ صدوق، الأمالي، ص ۲۲۱. غسل کردن، نمادی از طهارت و آمادگی برای شهادت است؛ اما صرفاً در «يک» خبر آمده، لذا ظنّی است و متواتر و قطعی نيست. البته غسل بر خلاف عادت و ذهنيت ما، به آب فراوان نياز ندارد و با آب اندک هم ممکن است. همچنين احتمال دارد از آبی غيرقابل شرب برای غسل استفاده شده باشد. نيز در منابع تاريخی دارد که امام حسين (علیه‌السلام) صبح عاشورا #خيمه‌ای قرار داد و در آنجا در ظرفی مقداری #مُشک و مادّه خوشبو گذاشتند و خود امام و بعداً اصحاب رفتند و آنجا بدنشان را آغشته به آن و خوش‌بو کردند و به نوعی مهيای #شهادت شدند. در متن عربی گزارش اخير، لفظ «توره» به معنای ظرفی است که مشک را در آن گذاشتند؛ اما اين عبارت را نوعا به اشتباه «نوره» گفته و اشکال شده است که صبح عاشورا با کمبود آب، تنظيف بدن چه وجهی داشت مقتل جامع سيدالشهداء ج ۱، ص ۷۴۲. چنانکه مسکویه رازی نیز در کتاب #تجارب_الامم به #خوشبو کردن بدن توسط امام حسین (علیه‌السلام) در شب عاشورا اشاره کرده است. منبع: ابن مسکویه، تجارب الامم، جلد ۲، صفحه ۷۰. منبع: کانال سیدمحمدجوادسیدشبیری کانـال بزرگ احکام بانوان پیام به مدیر الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَ عَجِّل فَرَجَهُم اَلَّلهُم‌عجِّل‌‌لِوَلیِڪَ‌‌الفرَج‌ تـــــــوجّــــــه: کپی برداری، حتّی بدون لینک کانال، بلامانع است. اما در صورت تمایل؛ با بازنشر محتوای کانال با لینک؛ ما را در پربارتر شدن محتوای کانال و ایجاد انگیزه مضاعف برای ادامه فعالیت بهتر و بیشتر «نشر احکام شرعی» یاری فرمایید.

بسم الله الرحمن الرحیم وقایع مهم محرّم سال ۶۱هـ قـ، روز دهم (عاشورا). #قسمت_اول #عاشورا، روز رخداد بزرگترین مصائب بر آل الله و شهادت امام حسین (علیه السلام) و یارانش در سرزمین کربلا بود. پس میکوشیم در این سطور وقایع این روز را به اختصار در دو بخش قبل از شهادت امام حسین علیه‌السلام و پس از آن بنویسیم. بخش اول: تا قبل از شهادت امام حسین علیه السلام. {۱} تنظیم سپاه امام حسین علیه السلام پس از نماز صبح ، سپاه خویش را که متشکل از 32 تن سواره و ۴۰ تن پیاده بودند، به سه دسته تقسیم کرد. دسته اول را به فرماندهی زهیر بن قین در سمت راست، دسته دوم را به فرماندهی حبیب بن مظاهر سمت چپ و خود همراه با دسته اى در میان آن دو قرار گرفت و بیرق سپاه را به دست برادرش قمر بنی هاشم ابوالفضل عباس داد. موقعیت آنها به گونه ای بود که خیمه ها در پشت سر قرار داشت. عمر بن سعد نیز سپاهیان جنایت پیشه خود را به چند گروه تقسیم کرد. وى، فرماندهى سمت راست را را به عمر بن حجاج، فرماندهى سمت چپ را به شمر بن ذى الجوشن، فرماندهى سواره نظام را به عروه بن قیس و فرماندهى پیاده نظام را به شبث بن ربعى واگذار کرد. وى بیرق ، ننگین سپاه خود را به غلامش درید سپرد. دو سپاه در برابر یکدیگر صف آرایى کرده و براى آغاز نبرد سرنوشت ساز، آماده بودند. {۲} اندرزهاى پیش از نبرد: امام حسین علیه السلام براى پیش گیرى از نبرد و خون‌ریزى نیروهاى دو طرف ، تلاش زیادى به عمل آورد و از هر راه ممکن مى‌خواست از کشتار مسلمانان جلوگیرى نماید و خون کسى بر زمین نریزد. ولى دشمن که مغرور از کثرت سپاه خود و قلت یاران امام علیه السلام بود، به هیچ صراطى مستقیم نبود. امام علاوه بر اعزام یارانش برای نصیحت لشکر دشمن به توقف مخاصمه خود نیز بارها براى اندرز سپاه کفر پا پیش نهاد و با بیان خطبه‌هایى روشنگر، آنان را به حفظ آرامش و عدم خون‌ریزى دعوت کرد و از جنگ و مبارزه بازداشت. ولى جز تعدادى اندک که از خواب غفلت بیدار شده و حقیقت را دریافتند و به سپاه آن حضرت پیوستند، بقیه آنان در ضلالت و گمراهى خویش باقى مانده و بر آغاز جنگ اصرار مى کردند. {۳} پشیمانى حر بن یزید حر بن یزید تمیمى که از فرماندهان جنگاور و دلیر عمر بن سعد بود و همو بود که در وهله نخست ، راه را بر امام حسین علیه السلام بست و او را به اجبار و اکراه به کربلا رهسپار گردانید، وقتى بزرگوارى امام حسین علیه السلام و حقیقت‌خواهى وى را دید و از سوى دیگر شاهد نیات پلید عمر بن سعد و لشکریان عبیدالله بن زیاد و جنایتها و ستم کاریهاى آنان بود، از خواب غفلت بیدار شد و در خود احساس نگرانى و ندامت نمود و در وى دگرگونى شگفتى به وجود آمد به طورى که یکباره سپاه کفر پیشه عمر بن سعد را ترک و به سوى خیمه‌گاه امام حسین علیه السلام رهسپار شد. حر به نزد امام حسین علیه السلام رفت و از آن حضرت در خواست عفو و بخشش نمود و از کردار و رفتارهاى پیشین خود اظهار پشیمانى کرد. امام حسین علیه السلام با مهربانى تمام حر بن یزید را پذیرفت و از وى استقبال کرد و با رفتار خود موجب تقویت ایمان حر گردید.حر براى روشن گرى سپاه دشمن به سوى آنان برگشت و با معرفى خود و چگونگى هدایت یافتنش، آنان را به راه خیر و سعادت و پیوستن به سپاه حقیقت‌جوى امام حسین علیه السلام دعوت کرد. دشمنان که از ملحق شدن حر به امام حسین علیه السلام بسیار نگران و ملتهب شده بودند، وى را سنگباران و تیر باران کرده و از نزدیک شدنش به نیروهاى خود بازداشتند. حر به ناچار به سوى خیمه گاه امام حسین علیه السلام برگشت . پیوستن حر به سپاه امام حسین علیه السلام و سخنرانى وى براى سپاه عمر بن سعد در دفاع از امام حسین علیه السلام ، براى عمر بن سعد و دیگر جنگ افروزان دشمن بسیار گران و نگران کننده بود و تاثیر زیادى در نیروهاى دشمن به وجود آورد. {۴} احساس خطر دشمنان از پیوستن حر به امام حسین (علیه السلام) دشمن که از پیوستن حر و چند نفر دیگر به سپاه امام حسین علیه السلام احساس خطر و ریزش نیرو کرده و ادامه این وضعیت را به زیان خود مى دید، فرمان حمله را صادر کرد. عمر بن سعد با رها کردن تیرى به سوى سپاهیان امام حسین علیه السلام جنگ را رسما آغاز و سپاهیان نگون‌بخت خود را به نبرد و تهاجم ترغیب و تشویق کرد. در اندک مدتى دو سپاه به یکدیگر نزدیک شده و به نبرد پرداختند. در این نبرد، شگفتى تاریخ به وقوع پیوست و معادلات نظامى در هم ریخت، و آن، دفاع یک سپاه کمتر از صد نفر که برخى از آنان را نوجوانان و یا کهنسالان و سالخوردگان تشکیل مى دادند، در برابر یک سپاه چند ده هزار نفرى بود. این سپاه اندک، با دلاورى و دلیرى تمام از حیثیت و موجودیت خویش و اعتقادات و اصول مذهبى و سیاسى خود دفاع و پاسدارى نموده و مغلوب دشمن نشدند.