🥀 🥀🥀 🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀 🥀🥀 🥀 #رمان_آنلاین #مستِ_مهتاب #فصل_دوم #مرضیه_یگانه #پارت_788 #مهتاب فوری خودم را عقب کشیدم و خجالت زده، سر به زیر انداختم که خندید. بلند خندید و نگاهم کرد و من تنها با صورتی که از شرم سرخ شده بود، سر به زیر داشتم لبخند می زدم. _قهوه ات رو بخور... سرد شد. قهوه را خوردم و بر خلاف خاصیت قهوه ای که باید خواب را از چشمانم می گرفت، خسته و گیج و خواب آلود گفتم: _امشب حالم خوب نیست.... اشکال نداره اینجا بمونم؟ چشمانش از شدت تعجب گرد شد. _واقعا؟! بالشتک روی کاناپه اش را برداشتم و روی زمین، کنار شومینه دراز کشیدم و گفتم: _من امروز خیلی خسته ام.... فقط رفت و برگشتم به لندن کلی خسته ام کرده.... می تونم همین جا بخوابم؟ نگاه متعجبش به من بود و خواست چیزی بگوید که با همان پتویی که دور خودم پیچیده بودم، روی زمین دراز کشیدم و خوابم رفت! تازه سر شب بود و من هنوز شام هم نخورده بودم اما فکر می کردم بخاطر سرمایی که در سلول به سلول تنم رسوخ کرده بود، به آن خواب، نیاز داشتم. خواب عمیقی که حتی از خاطرم برد که کجا هستم. چند باری در اوج خواب، صدای رابرت را شنیدم اما توجهی نکردم. _مهتاب!..... مهتاب شام نخوردی.... مهتاب شام حاضره..... یه چیزی بخور بعد بخواب.... و من تنها زیر لب گفتم: _نه... شام نمی خوام..... نمی دانم ساعت چند بود که بخاطر خواب ترسناکی که دیدم و تشنگی فراوان از خواب پریدم. اصلا از یادم رفته بود کجا هستم. ترسیده به اطراف نگاه کردم. جز نور کم هالوژن های سالن، چیزی روشن نبود و چشمم نمی دید. و احساس ضعف و درد و حرارت از تمام وجودم شعله می کشید گویی. ترسیده صدا زدم. _رابرت! و چون صدایی نیامد با تنی که احساس می کردم تمام استخوان هایش در حال خرد شدن است، باز نالیدم : _رابرت.... و یکدفعه جسمی از روی کاناپه ی توی سالن برخاست و من از شدت ترس و گیجی و حال بد و کابوسی که نمی دانم چرا در بیداری داشت تعبیر می شد، گریستم. _رابرت.... _مهتاب! از روی کاناپه پایین آمد و به سرعت سمتم دوید. _چی شده؟! _حالم بده.... نمی دونم چم شده.... احساس می کنم خیلی... خیلی.... 🥀#کپی_رمان_حرام حتی بالینک کانال و اسم نویسنده⛔️ 🔴 پیگرد قانونی دارد ⚖ 🥀 🥀🥀 🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀🥀🥀〰〰〰〰〰〰〰〰〰 🥀@be_sharteasheghi🥀 〰〰〰〰〰〰〰〰 🥀🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀 🥀🥀 🥀