🍂 گزارش به خاک هویزه ۷۷ خاطرات یونس شریفی قاسم یاحسینی ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔸 میان حمیدیه تا ساحل رودخانه کرخه محل استقرار عراقی ها بود، حدود ده کیلومتر بر اثر انحراف آب به باتلاق تبدیل شده بود. ما برای آنکه بتوانیم خود را به عراقی‌ها برسانیم، باید این مسافت را در زمستان و هوای سرد در باتلاقها تا کمر فرو می رفتیم و راه پیمایی می کردیم. مسیر بسیار سخت و دشوار بود و حسابی توان ما را می گرفت پس از انجام اولین شبیخون، فکری به خاطرم رسید. برای عبور از این مسیر اسب بهتر از هر چیز بود و احساس کردم باید چند رأس اسب تهیه کنیم. موضوع را با سید جلال موسوی در میان گذاشتم. گفت: روستای ام تمیر اسب‌های خوبی دارد. جهاد سازندگی اسبهای ساواکی ها را برداشته و نگاه داشته است. برویم و آنها را برای کارمان بیاوریم. من و حسن بوعذار برای گرفتن اسبها نامه ای گرفتیم و رفتیم. حسن در ام تمیر از میان اسبها دو اسب خوب و اصیل را انتخاب کرد. زین هم خریدیم و روی اسب‌ها بستیم. همان جا بود که من برای اولین بار در عمرم سوار اسب شدم. حسن بوعذار قبلاً بارها سوار اسب شده بود. در زمان شاه با اسب تا بصره هم رفته بود. از ام تمیر تا حمیدیه با اسب سفر کردیم. یعنی مسافتی حدود ۶۰ تا ۷۰ کیلومتر. در مسیری که ما می آمدیم اتفاق جالبی برایمان افتاد. ما با لباس عربی سوار اسب بودیم و عده ای از روستاییان به ما به عنوان جاسوس عراقی مشکوک شدند و بلافاصله گزارش کردند. ناگهان دیدم با ماشین ما را تعقیب کرده و به سراغ مان آمدند، اما وقتی به ما نزدیک شدند، من و حسن را شناختند. به حمیدیه که رسیدیم آخوری برای اسبهایمان درست کردیم. از فردا کارمان را با اسبها شروع کردیم. ما هیچ اطلاعی از سید حسین علم الهدی نداشتیم و بایـد بـه هـر نحوی می‌شد می‌دانستیم که به طور دقیق چه به سرش آمده است. تنها راه این اطلاع نیز اسارت گرفتن نیروهای دشمن و تخلیه اطلاعات آنها بود. از این رو تصمیم گرفتیم در دومین عملیاتی که انجام می دهیم، برویم و یک یا دو سرباز دشمن را به اسارت خود در آوریم. ایــن مأموریت ممکن بود به جنگ و گریز با دشمن منجر شود. نقشه این بود که خودمان را به جاده مواصلاتی دشمن برسانیم و یکی، دو خودروی دشمن را متوقف کنیم و نیروهای داخل آن را به اسارت گرفته و با خود به عقب بیاوریم. مین‌ها را نیز آوردیم تا اگر نتوانستیم کسی را اسیر کنیم در جاده بکاریم تا دست خالی از عملیات باز نگشته باشیم. عده ای که با من در این مأموریت بودند علاوه بر خودم که فرمانده شان بودم عبارت بودند از قاسم نیسی ، حسن بوعذار، لفته بوعذار و ناصر ساکی و حبیب را هم با خودمان بردیم. حبیب برای ما دوربین مادون قرمز آورده بود. جالب آنکه برای اولین بار بیسیم هم از جناب سروان پرویز گرفته و بـا خودش آورده بود. تجهیزات مان کامل بود یعنی هم دوربین داشتیم، هــم بیسیم. چیزهایی که خوابش را هم نمی‌دیدیم. نماز مغرب و عشایمان را در خاکریز سروان پرویز خواندیم و رها شدیم. حسن بوعذار هم به عنوان راهنما همراهمان بود و از جانب راهنمایی و هدایت گروه خیالم راحت بود. همان مسیری را که در عملیات اول شبانه طی کرده بودیم، دوباره با همان عذابها و مصیبت‌ها طی می‌کردیم. با سختی خودمان را به رودخانه کرخه کور رساندیم . وقتی به کرخه و رودخانه هویزه رسیدیم دیدیم آب رودخانه خیلی بالا آمده است. آب چنان بود که از سر ما عبور می کرد و نمی توانستیم بدون وسیله از آن عبور کنیم. عرض رودخانه حدود ۲۰ تا ۳۰ متر بود اما عمق آب زیاد بود و هر کاری کردیم نتوانستیم عبور کنیم. به بچه ها گفتم صلاح در این است که برگردیم. مینها را در مکان امنی پنهان کردیم تا در عملیات های بعدی مجبور به حمل‌شان نباشیم. قرار شد فردا شب با خودمان تیوپ ماشین بیاوریم تا با آن بتوانیم از عرض رودخانه عبور کنیم. بدون آنکـه کـار خاصی انجام داده باشیم خسته و گرسنه مسیری را که آمده بودیم در آب و خشکی برگشتیم. حوالی صبح زود بود که به خاکریز ارتش رسیدیم. از آنجا هم به حمیدیه برگشتیم . یکی دو روز بچه ها استراحت کردند و بار دیگر عصری بود که از حمیدیه بیرون زدیم. من و سید جلال در اهواز منزل برادر حسن فیض الله خوابیدیم. حسن به من گفت کی عملیات دارید؟ - فردا شب. - من هم می آیم. - بيا. حسن در هویزه هم با ما بود و از بچه های سپاه هویزه به شمار می رفت. سید جلال احترام خاصی برای حسن قائل بود. قرار شد فردا عصر فيض الله خودش را به حمیدیه نزد ما برساند. فردا صبح نمازمان را در منزل حسن خواندیم و صبحانه هم خوردیم و با لندکروز به طرف حمیدیه به راه افتادیم. در مسیر که رفتیم به سید جلال گفتم

- سید! امشب من شهید می‌شوم! - سید جلال نگاهی به من کرد و با حالت خاصی گفت - نه ! امشب من شهید می‌شوم! به سید گفتم: - از صبح خیلی زود احساس عجیبی دارم امشب اتفاقی برایم می افتد و ممکن است به شهادت برسم. سید جلال با یک اطمینان قطعی در پاسخم گفت: - یونس ! کسی که امشب به شهادت می‌رسد تو نیستی، من هستم! تو امشب شهید نمی شوی. راستش را بخواهید از حرف سید تکان خوردم و کمی هم دلخور شدم. وقتی سید وجنات من را در هم دید با لحن مهربانانه ای گفت: - چرا ناراحت شدی اگر تو امشب به شهادت رسیدی از خدا بخواه که من هم شهید شوم و اگر من به شهادت رسیدم این دعا را برای تو می‌کنم. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #گزارش_بخاک_هویزه کانال رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

خدا می‌داند رمز و راز پیشگویی‌هایِ شهادتِ شهیدان رو

به کرات مشاهده شده که فردی از شهادت خود اطلاع داشته و بعضا به زبان اورده و ...

زمانی زندگی علما و عرفای بزرگ رو که مطالعه می کردیم ، در انتهای عمر به درجه ای میرسیدند که از رفتن خود خبر می دادند و این امتیازی بود برای سالها ریاضت و بندگی در راه خدا

ولی ، این جوون ها !! چه شد که یک شبه به این مقام رسیدند و سر موعدشون رفتند

نمیدونم شما رزمنده‌ها هم از این موارد سراغ دارید؟ ✍

با تشکر از برادر بهمنی نیا که زحمت نقشه منطقه دشت آزادگان و محل خاطرات حاج یونس شریفی رو جهت همراهان کانال کشیدند

🍂 طنز جبهه تقسیم شربت شهادت با کلمن ‌‌‍‌‎‌┄═❁❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ پاییز سال ۱۳۶۱ در جبهه طلائیه توی گردان نور به فرماندهی برادر معینیان و توی گروهان حجه الاسلام بهرامپور وتوی دسته شهید کریم سیاهکار بودم . یک روز صبح به دسته کناری رفتم تا به شهید محمدرضا حقیقی (شهیدی که موقع دفن لبخند زد) سر بزنم. توی سنگر محمدرضا نشسته بودم و داشتم با ایشان صحبت می کردم که قلی سلطانی که از بچه های شوخ و باحال رامهرمز بود داخل سنگر آمد و بعد از سلام ، به محمدرضا گفت : آقای حقیقی من دیشب تو خواب همش در حال درگیری و دعوا بودم. محمدرضا با خنده و لکنتی که داشت به قلی گفت : برای چی؟ قلی گفت : آخه توی خواب با کلمن شربت شهادت آورده بودند و داشتند به بچه ها می دادند . قلی گفت : وقتی به من رسیدن شربت شهادت برایم کم ریختن . به اونا گفتم چرا برای من شربت شهادت کم ریختید و با اونا درگیر شدم تا بالاخره حقم را گرفتم .... خداوند رحمت کند شهید قلی سلطانی را ایشان سال ۱۳۶۲ در عملیات خیبر در تیپ ۱۵ امام حسن ( ع ) در جزیره مجنون به شهادت رسیدند. 👈 شهید قلی سلطانی فرمانده دسته، طلبه اهل قم بود. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #طنز_جبهه #خاطرات_کوتاه کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 ماموریت جنگی ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ خیلی اصرار داشت که حتما به پالایشگاه آبادان سر بزند. می‌گفت: « مگر من چه فرقی با مهندسین و کارمندان آنجا دارم که هر لحظه زیر آتش و در معرض بزرگترین خطرها کار می‌کنند؟» سه بار برای این سفر اقدام کرد اما موفق نشد که برود. هر بار تا اهواز می‌رفت و از آنجا او و همراهانش را باز می‌گرداند و می‌گفتند باید حکم ماموریت جنگی داشته باشید. چهارمین بار که برای بازدید از پالایشگاه آبادان قصد عبور از مناطق جنگی را داشتند، از جاده دیگری عبور می‌کنند که به تصرف نیروهای عراقی در آمده بود و آنها از این موضوع بی خبر بودند. شهید تندگویان توسط نیروهای عراقی دستگیر می‌شوند. بعدها مهندس بوشهری تعریف می‌کرد وقتی ما را گرفتند شهید تندگویان سریع کارت شناسایی خود را در خاک پنهان کرد و به ما نیز اشاره کرد، کارتهای خود را پنهان کنید. می گفتند، وقتی شهید چمران از این ماجرا مطلع شد، دستور داد گروهی از رزمنده‌ها به آن منطقه بروند تا اگر هنوز شهید تندگویان و همراهانشان از مرز خارج نشده‌اند آنها را آزاد کنند که متاسفانه اینچنین نشد. شهید تندگویان را به بصره و سپس به بغداد منتقل کرده بودند. به نقل از سرکار خانم بتول برهان اشكوری همسر شهيد تندگویان ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #خاطرات_کوتاه #شهید کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂