🍂 دلتنگی‌های شهادت ‌‌‍‌‎‌┄═❁❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ به حرف بی تابی و کم طاقتی برای رسیدن به شهادت رسیدیم. بی صبری بعضی‌ها خیلی نمود داشت و بعضی مظلومانه، آنقدر مظلومانه و در خفا که هیچوقت کسی آن را ندید مگر به اشارتی و کنایه‌ای. بی تابی عبدالرحمن، خود به تنهایی رنگ دیگری داشت. شلوغ بود و پرانرژی. با همه رفیق بود و هم سفره و هم چادر. عصبانیتش جز برای تذکر اسراف نبود و خنده‌اش هدیه به هر رزمنده‌ای.. وقتی به یاد رفقای سبقت گرفته‌اش در شهادت می‌افتاد، گویی سر خدا داد می‌کشید و فریاد می‌زد..."خدااااا یا شهدا رو بیار پیشم یا منو ببر پیششون" و چقدر دلی می گفت و شیرین. سینه‌اش در بدر میزبان یک موشک آر پی جی شد و رفت پیش رفقایش. عبدالله هم سالها در جبهه بود و فرماندهی کرده بود. او هم عاشق شهادت بود. ولی نه داد می‌زد، نه فریاد می‌کشید. آرام می رفت و می آمد و گاهی فرمانی می داد و باز به خلسه خود فرو می‌رفت. وقتی در خودش بود با کمی زیرکی می فهمیدی که دردی دارد که زبانش توان بیانش را ندارد. زمانی لو رفت که اکبرِ طلبهِ نوجوانِ تازه به جبهه آمده، آسمانی شد. در غروب شهادتش، رو به خورشید کم رمق چذابه، جایی چمباتمه زد و با کنایه‌ای زمزمه کرد "دیر آمدگان ، چه زود می‌روند" و بالاخره، صبح پرانرژی والفجر ۸ را با لباس سبزی آغاز کرد که به سرخی تزیین شده بود. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #عکس #عبدالرحمن_سلیمانپور #دلتنگی‌ها #عبدالله_محمدیان #اکبر_قاسمپور @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂