﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_۸۸ یڪ لحظہ دست و پایم را گم میڪنم! چہ حرفے با من دارد؟! میخواهد بگوید "دست از سرِ هادیِ من بردار؟!" میگویم هادے ات پیشڪش! مالڪیت ها برایِ تو،هادیِ تو بماند. خودم را براے محڪم جواب دادن حاضر میڪنم،همانطور ڪہ بہ سمتش برمیگردم میگویم:با منید؟! دستش را از روے شانہ ام برمیدارد،قدش هفت هشت سانت از من بلندتر است،یعنے من قد ڪوتاهم؟! اصلا چرا بہ این چیزها فڪر میڪنم! چشمانِ جادویے اش را بہ صورتم مے دوزد و مهربان میگوید:سلام! هم زمان با سلام گفتنش هادے سرش را بلند میڪند،میخواهد چیزے بگوید ڪہ با دیدنِ من چشمانش تا آخرین حدِ ممڪن باز میشوند! از دیدنم جاخوردہ! دوییدن خون زیر پوستِ صورتش را حس میڪنم! من از او بدتر! مثلِ خنگ ها بہ چشمانش زل زدہ ام! شبِِ چشمانش را در قهوہ ے چشمانم حل میڪنم... شاید هم او مرا بہ آسمانِ تیرہ ے چشمانش مے ڪشاند... سریع بہ خودش مے آید،همانطور ڪہ نگاهش را از من میگیرد میگوید:نازنین! نازنین بدون توجہ رو بہ من میگوید:ببخشید! سپس رمانے ڪہ در دست دارم را نشان میدهد و اضافہ میڪند:من جلدِ اول این رمانو دارم! دنبال جلد دومش بودم ڪہ دیدم آخریشو شما برداشتید! حتما الان لازمش دارید؟ گیج نگاهش میڪنم،فقط براے همین صدایم زدہ؟! انقدر حواسم پرت شدہ ڪہ اشتباهے جلد دوم ڪتاب را برداشتم. مثل دفعہ ے قبل آرایش زیادے ندارد،ڪمے ڪرم پودر و یڪ خطِ چشم سادہ! لب باز میڪنم ڪہ هادے سریع ڪنارش مے ایستد و آرام میگوید:زشتہ! نازنین دلبرانہ نگاهش را میان هادے و من مے چرخاند:ڪار بدے ڪردم؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم. هادے مدام پنجہ ے پایش را بالا و پایین میبرد،عصبے شدہ! توقع داشتم سلام ڪند،اما انگار نہ انگار ڪہ مرا مے شناسد! غرورم را حفظ میڪنم،هربار عجول تر میشوم براے دور شدن از این پسر. جدے میگویم:متاسفم ولے لازمش دارم! جلد دوم ڪتاب بہ دردم نمیخورد اما لجبازے میڪنم با او! نمیخواهم جلویشان وا بدهم،احساس میڪنم باید براے غرور و شخصیتم جلوے این ها بجنگم. نازنین لبخندش را عمیق تر میڪند و میگوید:باشہ! ببخشید! اخم ریزے میان ابروانم جاے میدهم و آرام لب میزنم:خواهش میڪنم! سپس بدون اینڪہ منتظر بمانم روے برمیگردانم. صدایے در ذهنم مدام میگوید:این رفتار از تو بعید بود آیہ! صداے عصبے هادے بہ گوشم میرسد:این ڪارا یعنے چے؟! مگہ تو بچہ اے؟! _مگہ چے شدہ هادے؟! یہ سوال پرسیدم! جلوے میز چوبے میرسم،پسرے ڪہ پشت میز نشستہ مشغول ڪتاب خواندن است‌. _ببخشید آقا! سریع سرش را بلند میڪند،همانطور ڪہ ڪتاب را میبندد میگوید:در خدمتم. ڪتاب ها را روے میز میگذارم:میشہ اینا رو حساب ڪنید؟ سرے تڪان میدهد و ڪتاب ها را برمیدارد. صدایے از هادے و نازنین بہ گوشم نمیخورد،ڪنجڪاوم چہ شد! یعنے دعوایشان شدہ؟! چرا نگفت من همان دخترم! _هفتاد و دو تومن! صداے فروشندہ بہ افڪارم خاتمہ میدهد،پول ڪتاب ها را حساب میڪنم و سریع از ڪتاب فروشے خارج میشوم. بے اختیار از پشتِ شیشہ داخل را نگاہ میڪنم. هادے جدے بہ ڪتاب ها خیرہ شدہ،نازنین با شیطنت مدام سعے دارد بخندانش! چند لحظہ بعد،صورتش را بہ سمت من برمیگرداند. نمیدانم نازے چہ در گوشش میگوید ڪہ لبخند میزند! شیرین تر از عسل! بدون اینڪہ چشم از من بردارد... و باز این جملہ در ذهنم تڪرار میشود،چہ سر خوش است؛آن ڪہ #تو را دارد... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 💠 #فدایی_خانم_زینب. @dokhtaranchadorii

: 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۱۱۲ حتے اجازہ نخواهد داد روے آفتاب سوزانِ یزد را ببینم ڪہ مبادا خدا قهرش بگیرد و سوسڪمان ڪند! مے ماند گزینہ ے اول، قبول ڪردنِ هادے... چطور بسازم با مردے ڪہ دلش جاے دیگریست و مرا نمیخواهد؟! بازے سرنوشت،عجیب است! همہ چیز دست بہ دست هم دادہ بود تا، من براے #تو بشوم وَ تو براے #من ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ چند روزیست آرام گرفتہ ام،حالِ مادرم و نورا هم تعریفے ندارد. بیچارہ یاسین! چہ اشڪے برایم ریخت! در این بین تنها پدرم خوشحال است،بہ خواستہ اش رسید. دلم آشوب است،مدام میگویم: "بزن زیر همہ چیزو رفتن پیش عزیزو قبول ڪن،هنوز دیر نشدہ!" امروز روز موعود است،خانوادہ ے عسگرے براے خواستگارے رسمے مے آیند. نگاهم بہ لباس هایم مے افتد،همان سارافون و دامنه زیتونے را پوشیدم. مادرم روسرے ام را مدل لبنانے درست ڪرد،چادر ڪرم رنگے با گل هاے ریز و درشت نباتے روے تخت برایم گذاشتہ. سفارش ڪردہ اگر چہ راضے نیستم ولے رسمِ ادب و احترام را براے مهمان ها بہ جا بیاورم،مبادا برنجانمشان یا آبروے خانوادہ را ببرم! از روے زمین بلند میشوم،قرآنم را از ڪتابخانہ برمیدارم. من آشوبم و تو آرامش اے #معبودِ من! تو بگو چہ ڪنم؟! در دل صلواتے میفرستم و نیتم را میخوانم،سپس قرآن را باز میڪنم. و با‌ چہ آیہ اے خطابم میڪنے ڪہ اطاعت ڪنم! "وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَقُلْ رَبِّ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرًا" در برابرشان از روى مهربانى سر تواضع فرود آور و بگو:اى پروردگار من،همچنان كہ مرا در خُردى پرورش دادند،بر آنها رحمت آور. چندین بار آیہ را میخوانم تا دلم قرص شود ڪہ خودش فرمان دادہ! باید احترام پدرم را حفظ ڪنم! قرآن را میبندم و میبوسم،زمزمہ میڪنم:حتما یہ خیرے هست! خودت هوامو داشتہ باشو راہ درستو جلوم بذار! همین ڪہ لبانم را از جلد قرآن جدا میڪنم صداے زنگِ در مثلِ ناقوس مرگ در گوشم مے پیچید! قرآن را سر جایش میگذارم،مضطرب روے زمین مے نشینم. دیگر مثل دفعہ ے اول ڪنجڪاو نیستم هادے و واڪنشش را ببینم! خدا ببخشد چقدر دعا ڪردم اتفاقے بیوفتد ڪہ نیایند! صداے خوش و بش آقاے عسگرے و پدرم مے آید،بے اختیار یڪ قطرہ اشڪ از گوشہ ے چشمم مے چڪد. ڪسے مدام در سرم میگوید: "دیر نشدہ آیہ بهمش بزن! موندن پیش عزیز و قانوناش بهتر از اینہ زندگیتو ڪنار هادے سیاہ ڪنے! " و با پایان این جملہ تصویر هادے و نازنین جلوے چشمانم نقش مے بندد. نہ! هنوز فرصت دارم تا همہ چیز را بہ هم بزنم! از ڪنارِ تو بودن باید ترسید، بویِ عشق میدهے و دل فریبے! بہ سمت در اتاق میروم،ڪلید را در قفل مے چرخانم و در را قفل میڪنم! در بستم بہ روے عشق، از پنجرہ آمد... میشود آن چیزے ڪہ باید بشود... باید مے آمدے،تا جوانہ بزند عشق، در وجود خاڪے ام، وَ از آن چیزے بروید؛بہ نامِ قلب تا جان بگیرد این ڪالبدِ مُردہ باید مے آمدے، از آن بایدهایِ باید... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 پ.ن:آیہ اے ڪہ ذڪر شد،آیہ ے بیست و چهارم سورہ ے الاسراء 💠 #فدایی_خانم_زینب. 🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃 @dokhtaranchadorii ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ .

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۱۴۱ شلوار ڪتانِ تنگِ مشڪے رنگے همراہ با همان ڪاپشن چرم همیشگے بہ تن ڪردہ. نگاهش را از صورتم میگیرد:بریم؟ آرام لب میزنم:بریم! بدون حرف،با فاصلہ از هم بہ سمت ماشین قدم برمیداریم. ریموت را بہ سمت ماشین میگیرد و دڪمہ اش را میفشارد. بدون اینڪہ منتظر تعارفش باشم در سمت ڪمڪ رانندہ را باز میڪنم و مے نشینم. نگاهم بہ دستہ هاے نرگسے ڪہ روے داشبورد ماندہ اند مے افتد،یاد ماجراے عصر مے افتم و لبخندے میزنم. هادے حرڪت میڪند،هر دو ساڪت بہ رو بہ رو خیرہ شدہ ایم. چند دقیقہ ڪہ میگذرد میگوید:بابت امشب عذر میخوام! سرد میگویم:مهم نیست! ادامہ میدهد:اگہ میدونستم نمیذاشتم اینطور بشہ! و من باز سرد تڪرار میڪنم:مهم نیست! این بار لحن او هم یخ میزند:درستہ! مهم نیست! بقیہ ے مسیر در سڪوت طے میشود،نزدیڪ ڪوچہ ڪہ میرسیم سریع میگویم:خیلے ممنون! ماشین از حرڪت مے ایستد،میخواهم پیادہ شوم ڪہ میگوید:نرگساتون! نگاهے بہ دستہ هاے نرگس و نگاهے بہ چهرہ ے درهم رفتہ ے هادے مے اندازم. مُردد گل ها را برمیدارم و میگویم:مرسے! خداحافظ! لب میزند:خداحافظ! از ماشین پیادہ میشوم،همانطور ڪہ دستہ هاے نرگس را بغل ڪردہ ام بہ سمت خانہ میدوم،باد پرہ هاے چادرم را بہ بازے میگیرد و من دستہ هاے نرگس را مثلِ جانم! نفس نفس زنان جلوے در میرسم،نگاهم بہ ماشین هادے مے افتد. هنوز نرفتہ،از این فاصلہ میتوانم برق چشمان و لبخند ڪم رنگش را تشخیص بدهم! بے توجہ زنگ را میفشارم،صداے پدرم مے پیچد:بلہ؟! _منم بابا! در باز میشود و هادے حرڪت میڪند! سریع وارد خانہ میشوم،براے فرار از سوالات مادرم و نورا میگویم خستہ ام و بہ اتاقم میروم. لباس هاے مهمانے را با بلوز و شلوار راحتے نیلے رنگے عوض میڪنم. همانطور ڪہ موهایم را باز میڪنم بہ دستہ هاے نرگس خیرہ میشوم. نگاهم روے سطل زبالہ ے زیر میز تحریر ثابت میشود! نباید از او یادگارے اے داشتہ باشم! دستہ هاے نرگس را با حرص داخلش پرت میڪنم و لب میزنم:برام هیچ ارزشے ندارے! هیچ ارزشے! بیخیال خودم را روے تخت پرت میڪنم و چشمانم را مے بندم. چند لحظہ بعد عطر نرگس ها در اتاق مے پیچید،بینے ام را قلقلڪ میدهد و مثل یڪ بوسہ روے گونہ هایم مے نشیند! خوابم نمے آید اما این #عطر مجابم میڪند براے خوابیدن! #تو عطر خاصے داشتے... خاصِ خاص! مخلوطے از بوے خدا و نرگس ها... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۱۵۴ نورا شیرینے اے داخل دهانش میگذارد و میگوید:ڪہ اینطور! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم،همانطور ڪہ شیرینے را میجود بہ چشمانم زل میزند. با مطهرہ ڪہ بہ خانہ برگشتیم،بہ بهانہ ے درس بہ اتاق نورا آمدم و همہ چیز را برایش تعریف ڪردم. نگاهم را از چشمانش میگیرم و لیوان چایم را در دست. آرام میگوید:چشمات دارن میخندن! متعجب نگاهش میڪنم:چے میگے؟! جرعہ اے از چایش را مینوشد و لبخند میزند:از وقتے همہ چیو راجع بہ رابطہ ے هادے و نازنین فهمیدے چشمات دارن میخندن! پفے میڪنم و میگویم:همہ چیو برات تعریف نڪردم ڪہ سر بہ سرم بذارے. اخم میڪند:خب حالا! پس ڪہ دامادمون معشوق ندارہ! لیوان چاے را نزدیڪ دهانم میبرم و میگویم:نچ! سپس جرعہ اے چاے مے نوشم،ڪمے فڪر میڪند و میگوید:پس اون یڪے چے؟! _ڪدوم یڪے؟! _همون پسرہ ڪہ جلوے ڪافے شاپ باهاش لم دادہ بود بہ ماشینو بستنے میخورد! اونو چطور میخواد توجیہ ڪنہ؟! میخندم:درد نگیرے الهے. لیوانش را روے زمین میگذارد و میگوید:یہ حلالیت بهش بدهڪار شدیم! تو از طرف من... سریع میان حرفش میپرم:تو حلالیت میخواے بہ من چہ؟! مظلوم بہ چشمانم خیرہ میشود،لیوان چایم را برمیدارم و ڪتاب تست اقتصادم را زیر بغلم میزنم:ترجیح میدم همون تو اتاق خودم درس بخونم! نورا با حرص ڪتاب فیزیڪش را بہ سمتم پرت میڪند:واے واے! انگار تو جنے و هادے بسم اللہ! اسمش ڪہ میاد فرار میڪنے! بہ نشانہ ے خداحافظے برایش دست تڪان میدهم و زبان درازے میڪنم:باے باے! سپس از اتاق خارج میشوم،همین ڪہ پا در اتاقم میگذارم صداے زنگ موبایلم بلند میشود. ڪتابم را روے میز تحریر مے اندازم و بہ سمت ڪولہ ام میروم،زیپ ڪولہ ام را میڪشم و موبایلم را برمیدارم. شمارہ ے همتا روے صفحہ خودنمایے میڪند،سریع جواب میدهم:جانم! _جونت بے بلا! سلام! لبخند میزنم:سلام! خوبے؟ _شڪر خوبم تو خوبے بے وفا؟! از پنجشنبہ ڪہ رفتے خبرے ازت نشد،نہ زنگے،نامہ اے ڪفتر پیغوم رسونے چیزے! بلند میخندم:ببخشید! میدونے ڪہ سال ڪنڪور و... اجازہ نمیدهد حرفم را ادامہ بدهم،با لحن بامزہ اے میگوید:خُبہ خُبہ! یہ خانم نیمچہ متاهل هم باید بہ درسش برسہ هم خانوادہ ے شوهرش. _ببخشید خانوادہ ے شوهر! دیگہ تڪرار نمیشہ. _اوووووم! بہ شرط میبخشم! روے تخت مے نشینم:چہ شرطے؟ صداے یڪتا از دور مے آید:خیلے شرط ها! با خندہ میگویم:بہ یڪتا سلام برسون. همتا هم میخندد:اونم سلام دارہ،غرض از مزاحمت ڪہ یہ زحمتے برات داشتم. _این حرفا چیہ؟! مراحمے. لحنش مثل همیشہ صمیمے و گرم است:آیہ جان! من و یڪتا و هادے،میخوایم پنجشنبہ براے مامان و بابام جشن سالگرد ازدواج خودمونے بگیریم. میگویم:خب! _میخوایم سوپرایزشون ڪنیم،قرارہ من یہ جورے مامانو بفرستم بیرون و خونہ رو مرتب ڪنم. هادے و یڪتا هم برن خرید،توام همراهشون میرے؟ مُردد میگویم:میخواے من بیام ڪمڪِ تو؟ میخندد:نہ عزیزم! من ڪار خاصے ندارم جز اینڪہ مامانو از خونہ دَڪ ڪنم! ڪار هادے و یڪتا یڪم زیادہ،هادے هم قرارہ براے پنجشنبہ مرخصے بگیرہ. از نزدیڪے بہ این خانوادہ میترسم! از صمیمے شدنمان،از اینڪہ هادے برایم جدے بشود میترسم! دوبارہ میگویم:خب اونا دونفرن،منم بیا ڪمڪ تو دو بہ دو بشیم. صداے خندہ ے همتا و یڪتا مے پیچد:مگہ بازیہ؟! میخواے یڪتا بمونہ پیش من،تو با هادے برید! سریع میگویم:نہ! نہ! همون سہ تایے بریم. صداے خندہ هایشان شدت میگیرد،نفسم را با حرص بیرون میدهم و میگویم:از دست شما دوتا. بعد از ڪمے صحبت ڪردن و قرار گذاشتن براے پنجشنبہ قطع میڪنم. هر چہ تلاش میڪنم از #تو دور باشم چرا نمیشود....؟! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب 🍃 @dokhtaranchadorii 🔅🍃

❣ #سلام_امام_زمانم❣ ای‌کاش #تو بودی و دلم بود و خدا بود ای کاش دلم از همه غیراز تو جدا بود💕 تا فاصله مان کم شود و زود #بیایی نذر دل من شاخه ای از باغ دعا بود 💞اللهم عجل لولیک الفرج💞

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۱۶۷ فقط بہ سمت تو مے آیند،انگار نہ انگار ڪہ از تو فرارے بودند! یڪتا میگوید:ڪنار ما بشین. چادرم را روے سرم مرتب میڪنم و میگویم:یڪم بہ مامان ڪمڪ ڪنم چشم! تنم ڪمے سرد شدہ،وارد آشپزخانہ میشوم. مادرم سینے چایے را بہ دستم میدهد:همہ چاے دارن! فقط براے خانوادہ ے آقا مهدے اینا ببر. میخواهم بروم ڪہ میگوید:خودتم ڪہ چاے نمیخورے! لب میزنم:نہ! آرام و با احتیاط قدم برمیدارم،مادرم از ڪنارم رد میشود و ڪنار فرزانہ مینشیند. اول چاے را بہ مهدے و فرزانہ تعارف میڪنم،سپس بہ سمت هادے میروم. چندبار رنگ چاے را برانداز میڪنم،خوشرنگ است! غنچہ ے گل محمدے اے ڪہ رویش شناور است زیباترش ڪردہ،ولے همتا گفتہ بود هادے هم مثل من زیاد چایےع دوست ندارد! مقابلش خم میشوم،فنجان چاے را برمیدارد و عادے میگوید:خیلے ممنون! لب میزنم:نوش جان! بہ سمت همتا و یڪتا میروم،فنجان هاے چاے را ڪہ برمیدارند سینے را روے میز میگذارم. نساء و مریم مشغول خوش و بش با فرزانہ میشوند،همتا همانطور ڪہ جرعہ اے از چایش را مے نوشد لبخند و نگاہ معنادارے تحویلم میدهد. من هم با لبخند جوابش را میدهم،هادے آرام و موقر فنجانش را در دست میگیرد و جرعہ اے مے نوشد. حسام بہ شوخے رو بہ هادے میگوید:بالاخرہ ما سعادت پیدا ڪردیم شما رو ببینیم،باجناق ڪوچیڪہ! از لحنش خوشم نمے آید! هادے فنجان را از لبانش جدا میڪند و بہ حسام زل میزند:باعث سعادت منہ! حسام دست بردار نیست. _دیگہ ڪم ڪم میخواستیم بہ نذر و نیاز متوسل بشیم! تو این سہ هفتہ آیہ خانمم خودشو بہ ما نشون نمیداد،هزار تا فڪر و خیال بہ سرمون زد چہ موردے هست ڪہ... حرفش را ادامہ نمیدهد،میدانستم امشب را برایم زهرمار میڪند! پیشانے ام را بالا میدهم:مثلا چہ موردے؟! حسام میخواهد دهان باز ڪند ڪہ هادے سریع نگاہ نافذش را بہ من میدوزد:با من بودن! لطفا تو ناراحت نشو و جواب ندہ! هادے نقش بازے ڪردن رو خوب بلد بود! اما با خودش نگفت من عادت میڪنم بہ این مفرد بودن ها؟! بہ این خوب بودن ها؟! بہ این #تو بودن ها؟! جدے بہ سمت حسام برمیگردد،چهرہ ے خونسردش یعنے میخواهد با اعصاب حسام بد بازے ڪند! _صلاح دید ‌من و آیہ این بود ڪہ تا وقتے نخوایم همہ چیزو رسمے ڪنیم جز پدر و مادرا ڪسے خبردار نشہ! لبخند بیخیالے میزند و اضافہ میڪند:این مدت آشنا نشدنو بذارید پاے ڪم سعادتے! جملہ ے آخرش بد دو پهلوست! چهرہ ے حسام درهم‌ میرود و ساڪت میشود. لبخند پیروزمندانہ اے میزنم و از ظرفے ڪہ مقابل همتا و یڪتاست دانہ اے خرما برمیدارم. فرزانہ براے اینڪہ جو بدتر نشود میگوید:راستے! هادے پاشو سوغاتیا رو از تو ماشین بیار. هادے چشمے میگوید و مے ایستد،مادرم سریع میگوید:سوغاتے چیہ؟! هادے جان بشین! هادے میخندد:من میرم سوغاتیا رو بیارم‌ سر گرفتن و نگرفتنش خودتون بحث ڪنید. سپس از خانہ خارج میشود،همتا آرام میگوید:اگہ میدونستم حرفام انقدر تاثیر گذارہ زودتر باهات حرف میزدم ڪہ هواے داداش ما رو بیشتر داشتہ باشے! میخندم:حرفات فقط توے جمع صدق میڪنہ! چشمڪے میزند:مے بینیم! لبخند ڪجے میزنم و نگاهم را از همتا میگیرم،پنج دقیقہ بعد هادے همراہ چهار پاڪت ڪادو وارد میشود. همانطور ڪہ سوییچ را داخل جیب شلوار جینش میگذارد پاڪت ها را دست مادرش میدهد و سر جاے قبلے اش مے نشیند. فرزانہ دوتا از پاڪت ها را بہ سمت نساء و مریم میگیرد و میگوید:ناقابلہ! سلیقہ تونو نمیدونستم وگرنہ یہ چیز خوب میخریدم. سپس پاڪت دیگرے را بہ دست مادرم میدهد،مادرم و مریم و نساء مشغول تعارف ڪردن هاے معروف و طولانے میشوند. دہ دقیقہ اے ڪہ میگذرد فرزانہ بہ من خیرہ میشود و پاڪت بزرگترب ڪہ در دستش ماندہ بہ دست هادے میدهد و رو بہ من میگوید:امیدوارم خوشت بیاد عزیزم. متعجب نگاهش میڪنم،نساء پر انرژے میگوید:سوغاتیاتو بگیر دیگہ! ببین براے مادرشوهرت چقدر عزیزے! سریع میگویم:آخہ این چہ ڪاریہ فرزانہ جون؟! لبخند میزند:قابلتو ندارہ! هادے پاڪت را بہ دست همتا میدهد،همتا پاڪت را مقابلم میگذارد و میگوید:سوغاتے هاے تو از همہ قشنگترہ! یڪتا اضافہ میڪند:از براے مام بهترہ. همہ ڪنجڪاو نگاهم میڪنند،مادرم با خندہ میگوید:حالا ڪہ همہ مشتاقن باز ڪن ببین. دستم را داخل ساڪ میڪنم و محتویاتش را بیرون میڪشم،یڪ قرآن بزرگ با جلد چرم برجستہ ے قهوہ اے تیرہ،ڪمے از صفحاتش را ورق میزنم نقش و نگار صفحاتش چشم را خیرہ میڪند! از هر رنگے استفادہ شدہ اما بیشتر رنگ‌ فیروزہ اے چشم نواز است. قرآن را مے بوسم و ڪنار میگذارم،چادر سفیدے با گل هاے خوش نقش صدفے و صورتے ڪنار سجادہ ے ترمہ ے فیروزہ اے رنگے جاخوش. تاے چادر را ڪہ باز میڪنم روسرے بلند فیروزہ اے رنگے روے پایم مے افتد. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب. ♥ @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۱۸۲ چیزے در چشمانش تلو تلو میخورد ڪہ نمیفهمم چیست،لبخند پر رنگے میزند:پس بیخود نرفتید تو اتاق! یاس سادات آمار میدادہ! سریع میگویم:من چیزے نپرسیدم خودش از صمیمیت شما و همسرش گفت و مابقے قضایا! لبخندش را میخورد:بعلہ! ڪنار ماشین میرسیم،همانطور ڪہ در ماشین را باز میڪند میگوید:عطیہ نباید ازم ناراحت بشہ،هیچوقت ڪارے نڪردم ڪہ فڪر ڪنہ بهش علاقہ دارم،خواستگاریش هم اگہ رفتم بخاطرہ این بود ڪہ مامان تو عمل انجام شدہ قرارم داد. براے عاشقِ #تو شدن نیاز بہ بهانہ اے نیست،آدم ڪہ تو را مے بیند خود بہ خود عاشق میشود! سوار ماشین میشوم،هادے ماشین را روشن میڪند،همانطور ڪہ نگاهش بہ رو بہ روست مے پرسد:خب! حالا نظرتون راجع بہ مدافعاے حرمے چیہ؟ مثل خودش بہ رو بہ رو خیرہ میشوم:فقط میتونم بگم آدماے بزرگے ان،خیلے بزرگ! مڪث میڪنم،سرم را بہ سمتش برمیگردانم و بہ نیم رخش خیرہ میشوم:امروز بہ اندازہ ے چندسال چیز فهمیدم و یاد گرفتم،بابت امروز ممنونم! دوبارہ لبانش بہ لبخند از هم باز میشوند،از آن لبخندهایے ڪہ از ڪنجش حبہ حبہ قند میریزد. _خواهش میڪنم! _یہ درس بزرگے ام از شما یاد گرفتم. ڪمے سرش را بہ سمتم برمیگرداند:چہ درسے؟ _رفتارتون تو میوہ فروشے با اون آقا! میدونید همہ ے مذهبے ها نہ،ولے من تو خیلیاشون دیدم ڪہ براے بقیہ خدایے میڪنن و حڪم میدن. بہ اسم امر بہ معروف و نهے از منڪر دل خیلیا رو میشڪنن و از دین زدہ شون میڪنن چہ برسہ بہ اینڪہ حق هم با اونا باشہ! _با امر بہ معروف و نهے از منڪر مخالفید؟! _نہ! نہ! مگہ میشہ مخالف باشم وقتے امام حسین دلیل قیامشو امر بہ معروف و نهے از منڪر معرفے میڪنہ؟! با هر روشے تو امر بہ معروف و نهے از منڪر مخالفم،اینڪہ هرڪسے بدون زبون نرم و عمل درست و اخلاق خوب میخواد بقیہ رو امر بہ معروف و نهے از منڪر ڪنہ رو قبول ندارم. _منم قبول ندارم! نفسے میڪشد و ادامہ میدهد:مشڪل ما اینہ بیشتر غرق امور ظاهرے دین شدیم و چشم و سرمون تو ڪاراے بقیہ ست،میخوایم مردمو بہ زور بفرستیم بهشت غافل از اینڪہ جاے خودمون تو جهنم رزرو شدہ! مسئلہ ے امر بہ معروف و نهے از منڪر خیلے حساسہ و حق الناس سنگینے دارہ! شاید بعضیا بگن مهم اینہ یڪے رو از گناہ برمیگردونیم یا رفع تڪلیف ڪردہ باشیم حالا با هر روشے،دل ڪسے شڪست،آبروش رفت،دین زدہ شد بہ درڪ! یادشون میرہ همون امام حسینے ڪہ براے امر بہ معروف و نهے از منڪر قیام ڪرد شب عاشورا بہ اصحابش گفت اگہ حق الناسے گردنتون هست همین حالا برگردید،شهادت تو راہ منم دست تونو نمیگیرہ و حق الناسو از گردنتون برنمیدارہ! حرف هایش بہ دلم مے نشیند،بوے تعصب و تندروے نمے دهند! یاد نازنین مے افتم:راستے نازنین چے شد؟ نشد برم ببینمش! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۰۰ روزها سریع و شیرین مے گذشت و من بیشتر دلبستہ ے هادے میشدم! طورے ڪہ یقین پیدا ڪردم بدون اینڪہ بخواهم #عاشق شدہ ام! عاشقِ مردے ڪہ روزے از شنیدن نامش هم بیزار بودم،هادے توفیق اجبارے بود. از آن بایدهایے ڪہ باید مے بود! هادے باید مے آمد! روزهاے دلگیر اسفند برایم گرم و شیرین گذشت،من و هادے مدام در حال فرار از رو بہ رو شدن باهم بودیم اما نمے شد! بے تاب خودم را بعد از اتمام ڪلاس هاے مدرسہ مشفول درس خواندن براے ڪنڪور ڪردم. اسفند ماہ تمام شد و بهارِ من ڪنار هادے رسید! واقعے ترین بهار زندگے! هادے دیگر مثل سابق سرد و مغرور نبود،راحت مے گفت،مے خندید و بے دلیل بہ چشمانم زل میزد! از احوالاتم مے پرسید،از برنامہ هایم براے دانشگاہ و درس،حتے تشویقم مے ڪرد با رتبہ اے عالے حقوقِ دانشگاہ تهران قبول بشوم! روزها میگذشت و مرا بیشتر شیفتہ ے خودش مے ڪرد. دلم ضعف مے رفت براے آسمانِ شب چشمانش،براے آن دو جفت چشمِ نجیب و مهربان. براے "تفهیم شد" گفتن هایش! براے این فرماندہ ے مهربانِ قلبم! هر روز فاصلہ ے بین مان ڪمتر میشد و وابستگے مان بہ هم بیشتر. فروردین ماہ ڪہ رسید دلم آشوب شد،روزهاے فروردین سریع تر از آن چیزے ڪہ فڪرش را مے ڪردم گذشت! خیلے سریع بہ چهاردهم فروردین رسیدیم...یڪ روز قبل از اعزام شدن هادے... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ با دقت بلوز سادہ ے سفید رنگ را از اول تا میڪنم و داخل ساڪ میگذارم. میخواهم بلوز دیگرے بردارم ڪہ هادے دست بہ سینہ در چهار چوب در ظاهر میشود. همانطور ڪہ با لبخند بہ صورتم چشم دوختہ مے گوید:فڪر ڪنم تو و مامان دیویست بار ساڪے ڪہ از چندماہ قبل آمادہ ڪردمو بهم ریختید و بررسے ڪردید! از روے تخت بلند میشوم و سریع میگویم:خالہ فرزانہ گفت یہ بار دیگہ ساڪتو چڪ ڪنم وگرنہ... مے خندد:میدونم! میدانم سابقہ ام را خراب ڪردہ ام! لبخند ڪم رنگے میزنم و نگاهش میڪنم،باورم نمے شود فقط چند ساعت بہ رفتن هادے ماندہ! با قدم هاے ڪوتاہ نزدیڪ تخت میشود و بہ ساڪ چشم مے دوزد،بے اختیار بہ صورتش زل مے میزنم،دوست ندارم برود! نفس بلندے مے ڪشد و روے تخت مے نشیند،بلوزے ڪہ روے تخت جا ماندہ داخل ساڪ جا میدهد و سرش را بلند میڪند. سریع نگاهم را از صورتش میگیرم و بہ ساعت زل میزنم. نزدیڪ دہ شب! میدانم الان است ڪہ بگوید "آمادہ شو برسونمت!" آب دهانم را با شدت فرو میدهم،ڪلے دست دست ڪردہ ام ڪہ بہ بهانہ اے شب را اینجا بمانم! نمیخواهم تا هنگام رفتنش لحظہ اے از ڪنارش جُم بخورم! حتے شدہ مرا با خودش ببرد سوریہ! بغض بزرگے در گلویم مے نشیند،بغضے ڪہ از شروع فروردین ماہ امانم را بردہ! دوست دارم فریاد بزنم "ایها الناس دوست ندارم برود!" اما صدایم را خفہ میڪنم! آرام مے گوید:میخواے برگردے خونہ؟ بغضم شدت میگیرد،سعے میڪنم صدایم نلرزد! _آرہ دیگہ دارہ دیر میشہ! قلبم بے قرار خودش را بہ قفسہ ے سینہ ام مے ڪوبد،نہ نمیخواهم بروم! لعنت بہ این غرور و حاشا ڪردن! من تازہ #تو را پیدا ڪردہ ام... لبخند عجیبے میزند و میگوید:آخہ میخواستم دست و پاهامو حنا بذارم ولے خب اول تو رو مے رسونم خونہ. سریع میگویم:حنا؟! سرش را تڪان میدهد:آرہ! مردمڪ چشمانم را لحظہ اے مے چرخانم و میگویم:میشہ ببینم؟! با آژانس برمیگردم خونہ. از روے تخت بلند میشود و چند قدم بہ سمتم برمیدارد،میخواهم بزنم زیر گریہ ڪہ نہ نمیخواهم لحظہ اے از تو جدا بشوم! مقابلم مے ایستد و دستانش را داخل جیب هاے شلوار ورزشے سورمہ اے رنگش مے برد:میخواے شب بمونے اینجا؟ الانم دیر وقتہ...یعنے... یعنے میگم فردا دوبارہ بخواے صبح زود بیاے براے بدرقہ م... مڪث میڪند! آرام مے پرسد:اصلا دوست دارے بیاے بدرقہ م؟! آب دهانم را با شدت فرو میدهم و من من میڪنم! مگر از دل من خبر دارد ڪہ ببیند جانم برایش مے رود؟! ڪہ دلم رضا نیست بہ رفتنش...ڪہ اگر میخواهد برود بگذارد حداقل تا لحظہ ے آخر ڪنارش باشم. میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ همتا با سر و صدا وارد اتاق میشود،نفس نفس زنان میگوید:هادے بدو بیا برات حنا بذارم! هادے نگاهش را از صورتم مے گیرد و خندہ رو بہ همتا مے گوید:یہ جورے ذوق دارے انگار من عروسم امشبم حنابندونمہ! همتا چشمڪ میزند:ان شاء اللہ اونم چندماہ دیگہ اما تو دامادے. از سر ذوق ڪع همچین شبے فرا برسد لبم را بہ دندان میگیرم تا صدایم درنیاید! هادے نزدیڪ همتا میشود:حنا رو بیار بالا همینجا خودم بہ دست و پام میزنم. همتا سرے تڪان میدهد و نزدیڪ راہ پلہ میشود،بلند فریاد میزند:یڪتا! حناے شاہ دومادو بیار! سپس دوبارہ نزدیڪ ما میشود،همانطور ڪہ ڪنارم مے ایستد میگوید:نگفتے برات سوغاتے بیارہ؟ #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 @dokhtaranchadorii

.❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۰۶ صداے دلنشین و بلند اللہ اڪبر باعث میشود آرام چشمانم را باز ڪنم. دنبال صداے اذان میگردم ڪہ چشمم بہ موبایل هادے ڪہ نزدیڪ تخت است مے افتد. چندبار پلڪ میزنم و خمیازہ ے ڪوتاهے میڪشم،سرم همچنان روے پیراهن هادیست! چشمانم را مے بندم و عمیق عطر پیراهنش را مے بلعم،همانطور ڪہ مے نشینم موهایم را پشت گوشم میزنم. سرم ڪمے درد میڪند،در تاریڪے نگاهے بہ اطراف مے اندازم و موبایل هادے را از ڪنار تخت برمیدارم،موذن اشهد ان لا اللہ الا اللہ دوم را میگوید. نگاهم را بہ بالاے صفحہ مے دوزم،ساعت پنج و بیست و چهار دقیقہ صبح را نشان میدهد. ڪمتر از یڪ ساعت و نیم خوابیدہ ام! موذن میگوید "اشهد ان محمد رسول الله" زیر لب صلوات مے فرستم و موبایل را سرجایش میگذارم. موذن "اشهد ان محمد رسول الله" دوم را ڪہ میگوید صداے قدم هاے بلند ڪسے نزدیڪ اتاق‌ میشود،از روے تخت بلند میشوم و چراغ را روشن میڪنم‌. هادے جلوے در میرسد و آرام میگوید:از خواب بیدار شدے؟! اصلا حواسم نبود موبایلمو ببرم پایین،ساعتو نگاہ ڪردم دیدم وقت اذانہ یادم افتاد موبایل اذان میگہ. آرام مے گویم:اتفاقا خوب شد وگرنہ براے نماز اول وقت خواب مے موندم. لبخند ڪم رنگے میزند،چشمانش ڪمے قرمز شدہ اند و صورتش بے حال است. مے پرسم:اصلا نخوابیدید؟! لب میزند:نہ! نگاهے بہ صورتم مے اندازد و ادامہ میدهد:برم بقیہ رو بیدار ڪنم ڪم ڪم دیگہ باید آمادہ بشم! انگار تازہ یادم مے افتد قرار است برود،بہ زور سرے تڪان میدهم و قبل از هادے از اتاق خارج میشوم. از پلہ ها عبور میڪنم و خودم را بہ آشپرخانہ مے رسانم،آب سرد را تا آخر باز میڪنم و مشتے بہ صورتم مے ریزم. قطراتِ سردِ آب ڪمے از تبم مے ڪاهد،نفس عمیقے میڪشم و با موذن زمزمہ میڪنم:اللہ اڪبر! صداے باز و بستہ شدن در اتاق مے آید،فرزانہ خواب آلود میگوید:هادے جان! شیر آب را مے بندم و مے گویم:منم فرزانہ جون! هادے بالاست. صداے قدم هایش نزدیڪتر میشود،دستے بہ موهاے انارے رنگ شدہ اش مے ڪشد و لبخند بے جانے میزند. سریع میگویم:سلام! صبح بہ خیر. سرے تڪان میدهد و وارد آشپزخانہ میشود،همانطور ڪہ لیوانے از داخل ڪابینت برمیدارد مے پرسد:تونستے بخوابے؟ _یڪم آرہ! بہ سمت یخچال میرود:هادے چے؟ تونست بخوابہ؟ آرام جواب میدهم:نہ! از آب سرد ڪن لیوانش را پر میڪند و بہ سمتم برمیگردد:آرہ دیدم تو سالن نشستہ بود،گفتم شاید بعد از اینڪہ من رفتم خوابیدہ. انگشتانم را در هم قفل میڪنم:بہ من ڪہ گفت نخوابیدہ. آب را یڪ نفس سر میڪشد و مے گوید:میدونستم امشب خواب ندارہ! مخصوصا با وجود تو! عجیب نگاهم میڪند و ادامہ میدهد:اومدم تو سالن دیدم نشستہ قرآن میخونہ اشڪ میریزہ،گفتم از دفعہ هاے قبل بے قرارترے،گفت این دفعہ انگار دلم باهام نمیاد! گفتم چرا؟ گفت آیہ! چند قدم بہ سمتم برمیدارد و بہ چشمانم زل میزند:تا تہ قضیہ رو خوندم! هر چند خیلے وقت پیش فهمیدم دلش گیرہ. خون بہ صورتم مے دود،سرم را پایین مے اندازم میخواهم شیر آب را براے وضو گرفتن باز ڪنم ڪہ فرزانہ بازویم را میگیرد. متعجب نگاهش میڪنم ڪہ میگوید:دلِ توام گیرشہ؟! میتونے ڪنار هادے زندگے ڪنے؟ من من ڪنان میگویم:هنوز دوماہ موندہ تا جواب این سوالو بدم! لبخند میزند:این یعنے توام میخوایش! خودم را میزنم بہ آن راہ،شیر آب را باز میڪنم و نیت میڪنم براے وضو گرفتن،سنگینے نگاہ فرزانہ اذیتم میڪند. سریع وضو میگیرم و از آشپزخانہ میروم،صداے خندہ هاے همتا و یڪتا و هادے از اتاق هادے مے آید. لبخندے میزنم و نزدیڪ اتاق میشوم،میخواهم وارد اتاق همتا و یڪتا بشوم ڪہ هادے نگاهم میڪند،آرام میگوید:آیہ! جانم در مے رود وقتے #تو بہ نام ڪوچڪ مے خوانے ام! از عمق دلم میگویم:جانم! یادم نمے آید بہ ڪسے اینگونہ "جانم" گفتہ باشم! همتا و یڪتا نگاهم میڪنند و چیزے نمیگویند. هادے از روے تخت بلند میشود و چند قدم بہ سمتم برمیدارد:بعد نماز ڪمڪ میڪنے آمادہ بشم؟! لبم را بہ دندان میگیرم و رها میڪنم:من؟! چشمانش را باز و بستہ میڪند:آرہ! با ذوق میگویم:آرہ! همتا با شیطنت میگوید:خان داداش! خوب جاے ما رو بہ آیہ دادے! هادے لبخندے میزند و چیزے نمے گوید،چند دقیقہ بعد همہ نماز میخوانیم و بہ زور و بے میل ڪمے صبحانہ میخوریم. ساعت شش ڪہ میگذرد همہ آمادہ میشوند،هادے بہ اتاقش میرود و چند دقیقہ بعد میخواهد وارد اتاقش بشوم. دستے بہ روسرے فیروزہ اے رنگم ڪہ مدل لبنانے بستہ ام میڪشم و سعے میڪنم چهرہ ام شاداب باشد! چند تقہ بہ در میزنم،هادے میگوید:بیا تو! دستگیرہ ے در را میفشارم و وارد اتاق میشوم،دل توے دلم نیست ڪہ هادے را با لباس نظامے ببینم. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉 ♥ @dokhtaranchadorii

یا علی مدد: ❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۰۸ _من رفتم نہ گریہ نہ زارے نہ بے قرارے! تفهیم شد؟! لبخند میزنم و قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمم مے چڪد:تفهیم شد! اخم میڪند و انگشت اشارہ اش را روے مسیر اشڪم میگذارد:الان گفتم گریہ نڪن. لبم را بہ دندان میگیرم و با دست محڪم انگشت اشارہ اش را میگیرم،این اولین بارے ست ڪہ دستش را...نہ ببخشید! ڪہ انگشتش را در دست میگیرم! _دیگہ گریہ نمیڪنم. انگشتش را آرام روے گونہ ام میڪشد و چشمانش دل میڪند از چشمانم! همگے بہ حیاط میرویم،هادے میخواهد پوتین هایش را بپوشد ڪہ با اصرار میخواهم ڪمڪش ڪنم. مقابلش زانو میزنم،آرام و مرتب بندهاے پوتینش را از داخل سوراخ ها رد میڪنم و در دل هادے را بہ آن ها مے سپارم! دخیل مے بندم بہ پوتین هایش! ڪہ هادے را برایم برگردانند! دلم را همراہ بندها رد میڪنم و محڪم گرہ میزنم بہ پوتین هایش! دلِ من با هر قدمش خواهد رفت... دلم را مے بندم بہ ضریحِ لباس نظامے اش. حاجت روایم خواهند ڪرد! مهدے ماشین را روشن میڪند و بیرون میبرد،فرزانہ با قرآن و ڪاسہ ے آب مقابل در مے ایستد. هادے از همہ خداحافظے میڪند،نوبت بہ من مے رسد. قورت‌ میدهم بغضم را،بہ زور میگویم:خدا بہ همرات. لبخند آرامش بخشے میزند و میگوید:مراقب خودت باش خداحافظ! براے رفتن قصد میڪند ڪہ سریع گوشہ ے پیراهنش را میڪشم. شرم میڪنم از اینڪہ نامش را صدا بزنم‌،بہ سمتم برمیگردد و بہ چشمانم زل میزند. گویے حروف ہ،دال،الف،ے را از چشمانم میخواند ڪہ با جان میگوید:جانم! مظلوم میگویم:خیلے مراقب خودت باش! لبخند پر رنگے میزند،دستش را روے چشمش میگذارد و میگوید:چشم! دوبارہ براے رفتن قصد میڪند ڪہ بازویش را میگیرم،نمیفهمم دلیل این بے تابے ها را! روزے آرزویم بود برود اما حالا نہ! دوبارہ نگاهم میڪند و میگوید:جانم! جانم گفتن هایش با جانم بازے میڪند! بغض گلویم را مے فشارد،با صداے لرزان میگویم:تو اولین فرصت بهم زنگ بزن باشہ؟! لبخندش پر رنگ تر میشود،آنقدر پر رنگ ڪہ چال محو روے گونہ ے چپش را براے اولین بار میبینم! چشمانش را باز و بستہ میڪند:چشم! نسیم چند تار موے مشڪے اش را بہ بازے میگیرد و بہ هم مے ریزد،ببین نسیم هم دوست ندارد #تو از ڪنارِ من بروے! طاقت نمے آورم،روے پنجہ هاے پا مے ایستم تا قدم بہ هادے برسد. آب دهانش را با شدت قورت میدهد و متعجب نگاهم میڪند. دست لرزانم را روے ابریشم موهایش میڪشم و آرام میگویم:موهات یڪم‌ نامرتب بود! خودم را بلند ڪردم براے هم قد شدن با #تو غافل از اینڪہ تو هم قد آسمانے و من هم قد زمین... صداے نفس هاے ڪشدارش موسیقے صحنہ میشود و چہ صحنہ و موسقے زندہ اے از این براے من زیباتر؟! تو هم میلِ رفتن ندارے! نہ! همہ ے حرف هایم را پس میگیرم... دلم بہ رفتنت راضے نمیشود. تمام بے قرارے هایم را در سر انگشتانم جمع میڪنم و پیراهنِ نظامے ات را چنگ میزنم. درست ڪنار قلبت را... وَ بہ بے قرارے ام پایان میدهد ضربان تندِ قلبِ بے قرارِ تو... لبخند عمیقے میزنم و آرام میگویم:خیالم راحت شد برو! برایم تلاوت میڪند:برات آروم و قرار ندارہ! قلبمو میگم آیہ! این را ڪہ میگوید سریع بہ سمت فرزانہ میرود و از زیر قرآن رد میشود. با قدم هاے بلند بہ سمت ماشین میرود و آخرین نگاہ را بہ صورتم مے اندازد. نگاهش هم حالم را خوب میڪند،هم قلبم را ویران هم وجودم را نگران! همہ ے احساسات بد را پَس میزنم و محڪم میگویم:یاعلے! دستش را بالا مے آورد و روے قلبش میگذارد! _یاعلے! سپس سوار ماشین میشود،ماشین حرڪت میڪند و فرزانہ ظرف آب را پشت سرش مے ریزد. از این ڪوچہ،تا فرودگاہ، از پرواز تا سوریہ، از سوریہ تا میدان هاے نبرد، از ویرانہ ها تا آباد ڪردن ها، از آباد ڪردن ها تا برگشت بہ تهران، قدم بہ قدم دلم همراہ توست... با عطرِ گلِ یاس... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۲۶ حقِ هادے زمین نیست... باید براے پروازِ ابدے بہ آسمان زودتر بدرقہ اش ڪنم! مهدے میخواهد بلندم ڪند ڪہ سریع لبانم را روے پیشانے سردِ هادے میگذارم و زمزمہ میڪنم:تو ڪہ نگفتے ولے من بہ جاے هر دومون میگم دوستت دارم! خیلے دوستت دارم... این را میگویم و باز اشڪانم جارے میشوند،شانہ هایم مے لرزند. صداے قدم هایشان نزدیڪ و نزدیڪ تر میشود و ترسِ من بیشتر... با هر دوست محڪم بہ ڪفنِ هادے چنگ میزنم،دلم نمے آید تو را از پیشم ببرند! لبانم را بہ گوشش مے چسبانم و برایش تلاوت میڪنم:تو حتے بہ اندازہ ے یہ بوسہ بهم بدهڪارے! دلت میاد اینطورے برے بے انصاف؟! صداے مردانہ اے محڪم مے خواندم:خانم! محڪم تر ڪفنِ هادے را چنگ میزنم و هق هق میڪنم،دست هاے مردانہ اے روے شانہ هاے مے نشینند. با هق هق مے گویم:شهادت نوشِ جونت یارِ بے وفا! قرار نبود انقدر زود آیہ تو تنها بذارے... صداے بغض آلود پدرم در گوشم مے پیچد:پاشو بابا! بہ زور از هادے جدایم میڪند،چشم از هادے نمیگیرم. مردے با احتیاط صورتش را مے پوشاند و در تابوت را میگذارد،در عرض چند لحظہ تابوت را روے دوششان میگذارند و با احتیاط قدم برمیدارند. میخواهم دنبالشان بدوم ڪہ پدرم محڪم نگهم مے دارد،جانے در تنم نماندہ بہ زور با هق هق میگویم:نذار ببرنش! پدرم محڪم صورتم را بہ قلبش مے چسباند و شروع میڪند بہ نوازش ڪردنِ سرم. هق هق میڪنم و میخواهم هادے را برگردانند اما بہ جاے جواب گرفتن،صداے لا الا اللہ الا اللہ ها و نوحہ سرایے ها حقیقت را در گوشم فریاد مے زنند! چطور دلت آمد بروے...؟! بدونِ خاطرہ... بدونِ عاشقے... بدونِ دخترڪے ڪہ داشت قلبش را بہ تو مے داد... میدانم دیگر جایت خوب است اما... باز هم مراقبِ خودت باش عزیزدلم... هنوز تڪہ هاے قلبِ این دخترڪ براے #تو میزند و نگرانت است... سورہ ے نا تمامِ آیہ... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۸۵ با ذوق بہ بادڪنڪ ها نگاہ میڪنم اما حرفے نمیزنم،روزبہ زمزمہ میڪند:حالا رها شدن! بہ نیم رخش ڪہ حالت خاصے دارد نگاہ میڪنم سرش را برمیگرداند و نگاهم را غافلگیر میڪند. براے اولین بار بہ عمق چشمانِ مشڪے اش خیرہ میشوم،ڪمے شبیہ بہ چشمان هادے ام هستند... سریع نگاهم را از چشمانش مے گیرم و دستم را مشت میڪنم،انگار زین پس تمامِ چشمانِ مشڪیِ جهان با من سَرِ جنگ دارند...حتے اگر شبیہ بہ چشمانِ معصومِ #تو نباشند... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ عینڪ آفتابے ام را روے چشمانم میزنم و بہ جمعیت خیرہ میشوم،همہ گرداگردِ مزارِ هادے با احترام ایستادہ اند. مداح روضہ ے حضرت علے اڪبر را مے خواند و شانہ هاے مهدے مے لرزند! پدرم ڪنارش ایستادہ و دستش را دور شانہ هایش پیچیدہ،فرزانہ با چشمانے اشڪ آلود بہ عڪس هادے خیرہ شدہ و مثل سابق بے تابے نمے ڪند! همتا و یڪتا ڪنارش نشستہ اند و چند نفرے دور و برشان را گرفتہ اند،وجودِ چند عڪاس و یڪ خبرنگار باعث شد عقبِ جمعیت بمانم و جلو نروم! یڪ سال گذشت،یڪ سال از پرواز هادے گذشت! بغضِ نفس گیرے در گلویم نشستہ اما نمے توانم اشڪ بریزم! یاس از دور نگاهم میڪند و چشمانش را با لبخند باز و بستہ میڪند،لبخند ڪم رنگے میزنم و نگاهم را بہ دیگران مے دوزم. پارسال چنین روزهایے در حالِ خودم نبودم،زیاد چیزے یادم نیست! تنها تصویرے ڪہ در ذهنم نقش بستہ قطع شدن تاب خوردن هاے حلقہ ایست ڪہ هیچگاہ هادے دستم نڪرد! سپس دیدنِ هادے در تابوت و وداع ڪوتاهمان! راستش را بخواهے هادے من از همتا و پدرت فرارے ام! چطور مے توان چشمانشان را دید و یادِ تو نیوفتاد؟! چطور مے توان پدرت را دید و تو را اگر بودے تصور نڪرد؟! تصورِ اینڪہ بہ پاے من پیر میشدے! هادے! راستش را بخواهے من چندین بار آخرِ قصہ ے مان را عوض ڪردہ ام! همہ چیز را از اول نوشتہ ام بہ اردیبهشت ماہ ڪہ رسیدہ ام تو را براے خودم بازگرداندہ ام! تو هربار صحیح و سالم از #سوریہ برگشتہ اے،با همان لبخند و برقِ خاصِ چشمانت! من تمام این یڪ سال را ڪابوس دیدہ ام،تو را ڪہ مقابل درِ خانہ مے بینم اشڪ امانم نمے دهد! اشڪ ریزان بہ سمتت مے دوم و بدون حرف براے اولین بار در آغوش مردانہ ات جاے مے گیرم! هق هق میڪنم و مے گویم:نمیدونے وقتے نبودے چہ ڪابوسایے مے دیدم! با همان لحن مهربانِ دستورے میگویی:هیس! حق ندارے گریہ ڪنے تفهیم شد؟! سرم را بلند میڪنم و نگاهِ اشڪ آلودم را بہ چشمانت مے دوزم براے اولین بار رو در رو نامِ ڪوچڪت را میخوانم:هادے! لبخندت را عمیق میڪنے،از آن لبخند حبہ قندے ها! آرام مے گویی:جانِ هادے! بے مقدمہ و شرم براے اولین بار مے گویم:دوستت دارم! پیشانے ات را بہ پیشانے ام مے چسبانے و بہ چشمانم زل میزنے مثل پسر بچہ هاے تخس مے گویی:ولے من بیشتر دوستت دارم تَ... نمیگذارم ادامہ بدهے و سریع مے گویم:تفهیم شد! هر دو بلند مے خندیم،هربار در قصہ ام باهم بہ خرید مے رویم و ڪت و شلوار دامادے ات را خودم انتخاب میڪنم! با شوق و ذوق روزها را مے گذرانیم و خودمان را سرِ سفرہ ے عقد مے بینیم! خجول ڪنارت نشستہ ام و نگاهم را بہ آیہ هاے قرآن دوختہ ام! روحانے در حال خطبہ خواندن است و نگاهِ تو سمتِ من! مشتت را مقابلم باز میڪنے و گل هاے یاس خشڪ را نشانم مے دهے! _گفتم از سوریہ سوغاتے نمیارم اما این فرق میڪنہ! بهترین یاسِ دنیاست یاسِ دمشق! گل ها را بہ دستم میدهے و زمزمہ میڪنی:از این بہ بعد رمز بین مون باشہ گلِ یاس! تفهیم شد گلِ یاسم؟! خجول لبخند میزنم و در قلبم حبہ حبہ قند آب میشود،زمزمہ میڪنم:تفهیم شد باغبونِ گلِ یاس! میخوام بہ مهریہ م یہ چیز دیگہ ام اضافہ میڪنم! آرام مے پرسی:چے؟! _یہ مشت یاس! آرام مے خندی:سبد سبد یاس برات میارم! هربار تو تا ابد محرم و همدمِ من مے شوے و بعد از عقد دوبارہ راهیِ سوریہ! هربار صحیح و سالم از سوریہ برمے گردے و ماہ ها سریع مے گذرند و یڪ مجلس عروسے سادہ مے گیریم! خرج مراسم عروسے مان را بہ زوج دیگرے هدیہ میڪنیم و یڪ مراسم جمع و جور در خانہ تان مے گیریم! خودت لباس عروسم را گرفتہ اے! لباسے سفید و سادہ ڪہ روے بالا تنہ اش چند گل سفید و ڪمے سنگ ڪار شدہ و دامنش ڪمے پف دارد! تورش بلند است و بہ جاے تاجے مملو از نگین برایم تاجے از گل گرفتہ اے! شب عروسے مان میگذرد و زندگے مشترڪمان را در خانہ ے نقلے مان ڪہ خودت بہ تنهایے اجارہ ڪردہ اے شروع میڪنیم! دوبارہ اعزام شدن هایت شروع میشود و من در خانہ ے خودمان بہ انتظار بازگشتنت مے نشینم! #ادامہ_دارد... ✍نویسنده:لیلے سلطانی

#صبحونه /° روزے دیگر را باذڪر💚 و سپس بانامـ شما☝️ شروع میڪنمـ😊 امروز،‌ بـےنـظیرترین روز زندگےام خواهدبود👌 سلامـ بر #تـو اے سرچشمه زندگانے😍 /° #السلام_علیڪ_یااباصالح_المهدے #آدینه‌تون_مهدوے💐 🍃🌸|| @dokhtaranchadorii