خودِ ما از موقعی که چشم باز کردیم، وقتی دهۀ عاشورا و بحث امام حسین(ع) و کوفه به میان می آمد، کوفی ها را لعنت می کردیم؛ امّا باید دید که اگر خودمان هم بودیم، پای امام(ع) می ایستادیم یا برای حفظ دنیایمان دست از حقّ بر می داشتیم؟! امشب بروید سرتان را زیر لهاف کنید و با خودتان فکر کنید که اگر شماها بودید، حاضر می شدید پای عقیدۀ تان بایستید تا آنجا که عمروانصاری ایستاد؟! می گویند: در روز عاشورا تا وقتی عمروانصاری زنده بود، یک تیر به امام حسین(ع) اصابت نکرد. | حاج آقا مجتبی تهرانی |

به مسئول خادم ها گفت: میشه منم یکاری کنم؟ بهش گفت:عزیزم امشب لیست خادم هامون تکمیله. گفت: برم اون باند نگه دارم که وقتی باد اومد نیفته. باند از خودش بزرگتر بود، ولی خب حکایت این بچه حکایت تک تک ماست هر جور شده میخایم یکاری کنیم به چشم حسین(ع) بیاییم.

گودال شلوغش کردند؛ تو عزاداریت شلوغش میکنیم.

ای امیر عرب شرمنده روضه پسرت را شنیدم و من زنده ام هنوز.

ولی بنظر من اگه تا ٣٠ سالگی نفهمیدی زندگی همه آدما یه خط کشی نداره و آدما شرایطشون خیلی باهم فرق میکنه و یه نسخه رو نمیشه واسه همه پیچید بدون عقل و شعورتو باهم باختی.

روانشناسی زرد بابت حالِ بد نرمالت بهت احساس غیر عادی بودن و شرم میده. پس کاری میکنه که بری تو بازی تظاهر و عدم پذیرش احوالت.‌ گاها باعث میشه ما کمتر ابراز کنیم که (خیلی طبیعی) حال مون بده و در خواست کمک کنیم، چون نمیخوایم ضعیف، غیر عادی یا ناسالم بنظر بیایم. طبعا آدم ها هم تا ندونن که ما به هر دلیلی حال خوبی نداریم ممکنه حمایتی که نیاز داریم رو بهمون ندن و همدلی نکنن.

تنها افرادی که رنج نمی‌کشند و ناراحت نمی‌شوند مُرده‌ها هستند؛ زنده بودن یعنی: گاهی آسیب دیدن، شکست خوردن، دچار اضطراب شدن، اشتباه کردن و همچنان ادامه دادن

اگه دلتون برای هیئت خونگی با بافت قدیمی و چایی تو استکان نلبکی و روضه با صدای پیرغلام ها تنگ شده حتما شب ها بیاید مسجدالکریم محله دهنو.