گودال شلوغش کردند؛ تو عزاداریت شلوغش میکنیم.

ای امیر عرب شرمنده روضه پسرت را شنیدم و من زنده ام هنوز.

ولی بنظر من اگه تا ٣٠ سالگی نفهمیدی زندگی همه آدما یه خط کشی نداره و آدما شرایطشون خیلی باهم فرق میکنه و یه نسخه رو نمیشه واسه همه پیچید بدون عقل و شعورتو باهم باختی.

روانشناسی زرد بابت حالِ بد نرمالت بهت احساس غیر عادی بودن و شرم میده. پس کاری میکنه که بری تو بازی تظاهر و عدم پذیرش احوالت.‌ گاها باعث میشه ما کمتر ابراز کنیم که (خیلی طبیعی) حال مون بده و در خواست کمک کنیم، چون نمیخوایم ضعیف، غیر عادی یا ناسالم بنظر بیایم. طبعا آدم ها هم تا ندونن که ما به هر دلیلی حال خوبی نداریم ممکنه حمایتی که نیاز داریم رو بهمون ندن و همدلی نکنن.

تنها افرادی که رنج نمی‌کشند و ناراحت نمی‌شوند مُرده‌ها هستند؛ زنده بودن یعنی: گاهی آسیب دیدن، شکست خوردن، دچار اضطراب شدن، اشتباه کردن و همچنان ادامه دادن

اگه دلتون برای هیئت خونگی با بافت قدیمی و چایی تو استکان نلبکی و روضه با صدای پیرغلام ها تنگ شده حتما شب ها بیاید مسجدالکریم محله دهنو.

مشتاق موفقیتِ دیگران باشید. مشتاق موفقیتِ دیگران باشید. مشتاق موفقیتِ دیگران باشید. مشتاق موفقیتِ دیگران باشید. مشتاق موفقیتِ دیگران باشید. مشتاق موفقیتِ دیگران باشید.

خوشا آن دل که در کنجش هنوز اُمید زنده است.

یه سندرومی هم هست به اسم «سندروم وفاداری بی‌قرار» اینجوریه که افراد حتی نسبت به کسی که دیگه توی زندگیشون نیست، احساس تعهد می کنند. الان داشتم یه آهنگی گوش میدادم، یه جاش میگه [بعد از تو دیگه این شهر منو با کسی ندیده] و به این فکر کردم که انسان ها گاهی چقدر خیال‌پردازانه و به امید واهی برگشتن کسی، خودشون رو  از ادامه‌ی زندگی و رفتن به مراحل بعد محروم می کنند،  فقط و فقط به خاطر این که هنوز در اعماق ذهنشون منتظر کسی هستند… منتظر کسی که احتمالا هیچ اهمیتی برای انتظار متوهمانه‌ی آنها قائل نیست عجب واقعیت تلخی ...