*┄┄┄┅═✧❁﷽❁✧═┅┄┄┄* ─━━━━⊱💓⊰━━━━─ #جوابِ پرسشِ شماره: ۰۴ ─━━━━⊱💜⊰━━━━─ 🔍با توجّه به نکاتی که قبلاً در جوابِ پرسش سوال شماره: ۰۲ بیان شد، گفته می شود: 👏خیر، نمی توان به صفه مشبّهه بودنِ 《عَالِمُ》 در آیه شریفه، به جهت وجود دلالت عقلیّه حکم ‌نمود زیرا همان که عرض شد: 👈 اوزان مختصّ به اسم فاعل، دلالت بر مفاد حدوثی می نمایند و همچنین:👇 👈 ازوان مختصّ به صفه مشبّهه، دلالت بر مفاد ثبوتی می ‌نمایند. 🔵از طرفی دیگر، میان دلالت های #لفظیّه و دلالت های #عقلیّه، #فرق وجود دارد و به جهت عدم لحاظ این فرق، #برخی نیز خلط نمودند و حکم به صفّه مشبّهه بودنِ《عَالِمُ》نمودند به همین دلیل، به نظر می رسد، آیه مذکور درصدد اثبات تجلّی و ظهور علمِ غیب بودنِ خداوند متعال از آسمان ها و زمین می باشد لذا این تعبیر به دلالت لفظی، نگاهی به ثبوت علمِ غیب بودنِ خداوند متعال ندارد بلکه درصدد بیان‌ مفاد حدوثی است اگرچه به دلالت عقلی می دانیم که وصف ثبوتِ علمِ غیب، در خداوند متعال به طور همیشگی است به تعبیری خداوند متعال در این آیه با به کار گیری وزن {فاعل} درصدد اثبات حدوث و تجّلی و ظهور علم غیب بودن خود می باشد نه #ثبوت علم غیب زیرا اگر درصدد اثباتِ ثبوت علم غیب می بود، آن گاه می بایست از وزن های مختصّ به صفه مشبّهه بهره ببرد بنابراین این که از وزن های مختصّ به صفه مشبّهه بهره نبرده اند، نشان دهنده آن است که درصدد بیان مفاد ثبوتی نیست؛ 👆👈این کلام زمانی قوّت می یابد که در ادامه آیه می بینیم، خداوند متعال از آن جایی که درصدد اثباتِ ثبوتی بودن علمِ خود《بِذَاتِ الصُّدُورِ》است، از وزن مختصّ صفه مشبّهه استفاده کرده است یعنی:《عَلِيمٌ》 و از اوزان اسم فاعل همانند {فاعل} استفاده نکرده است زیرا اساساً درصدد بیان مفاد حدوثی نبوده است فتامّل. 🔍با 👆این👆 نگاه، به راحتی می توان به اسم فاعل بودنِ 《قَادِرٌ 》در آیه ۳۷ سوره مبارکه انعام یعنی:《قُلْ إِنَّ اللَّهَ قَادِرٌ عَلَىٰٓ أَنْ يُنَزِّلَ آيَةً وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ》حکم‌ نمود و همچنین به صفه مشبّهه بودنِ 《قَدِيرٌ》در آیه شریفه ۲۰ سوره مبارکه بقره یعنی:《 إِنَّ اللَّهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ》 اذعان کرد و نیازی نیست که در هر دو آیه، به صفه مشبّهه بودن آن، حکم‌ نماییم. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. ✅لینک کانال #کانال_ادبیات_عرب: 🔺 http://eitaa.com/joinchat/3330867217C71996cac28

#توضیح_مطلب: 🔸قبل از بیانِ پاسخِ پرسش مذکور، ابتدائاً لازم است، #حدوث و #ثبوت را از منظر علماء بیان نماییم؛ 👥 برخی از علماء در توضیح و تفسیر دو عنوان #ثبوت و #حدوث، بیاناتی را مطرح کرده اند لکن در این زمینه صاحب کتاب الجدید في الصَّرف و النَّحو، تصویر دقیقی را به متعلّم ارائه می دهند؛ ایشان می نویسد: 👈«الکَلِمَاتُ التَّالِیَةُ: شَاْرِبٌ و مَشْرُوْبٌ، ضَاْرِبٌ و مَضْرُوْبٌ، آکِلٌ و مَأْکُوْلٌ، شُجَاعٌ، جَبَانٌ، عَفِیْفٌ، کَرِیْمٌ، بَخِیْلٌ و نَزِیْهٌ، کُلُّهَا تُسَمَّی (صِفَاتٍ) غَیْرُ أنَّنَا نَرَی البَعْضَ مِنْهَا تَکوُنُ عَلَی وَجْهِ الحُدْوْثِ أعْنِی أنَّهَا تَعْرِضُ ثُمَّ تَزُوْلُ، فإنّ الإنْسَانَ مَثْلَاً لا یَکُوْنُ فِي کُلِّ أوْقاتِهِ ضَاْرِبَاً أوْ مَضْرُوْبَاً فَقَدْ یَکُوْنُ ألآنَ ضَاْرِبَاً و بَعْدَ لَحْظَةٍ مَضْرُوْبَاً و مٍثْل ذَلِکَ شَاْرِبٌ و مَشْرُوْبٌ و آکِلٌ و مَأْکُوْلٌ؛ و هَذَا هُوَ مَعْنَی الصِّفَاتِ العَارِضَةِ غَیْرِ المُسْتَقَرَّةِ و یُعَبَّرُ عَنْهَا (عَلَی وَجْهِ الحُدْوْثِ). 👈و نَرَی بَعْضَ هَذِهِ الصِّفَات ثَابِتَاً أی أنَّ الصِّفَةَ تَکُوْنُ دَائِمَةً فِي مَوْصُوْفِهَا و لَا تَزُوْلُ کَـ«الکَلِمَاتِ: شُجَاعٌ، جَبَانٌ، کَرِیْمٌ، عَفِیْفٌ، نزیهٌ» فَإنَّ صِفَةَ الشّجَاعَةِ و العِفَّةِ و أمْثَالَهُمَا هِیَ ثَابِتَةٌ دَائِمَةٌ لَا تَتَغَیَّرُ و یُعُبَّرُ عَنْهَا عَلَی وَجْهِ الثُّبُوْتِ فَعَلَی هَذَا البَیَان، الصِّفَةُ المُشَبَّهَةُ تَدُلُّ عَلَی مَعْنَی الصِّفَةِ و عَلَی صَاحِبِهَا و عَلَی ثُبُوْتِ تِلْکَ الصِّفَةِ لَهُ و تَحَقُّقِهَا ثُبُوْتَاً زَمَنِیّاً عَامَّاً (یَشْمُلُ المَاضِي و الحَاضِرَ و المُسْتَقْبلَ)؛ و النَّاطِقُ بِتِلْکَ الکَلِمَة إنَّمَا یُرِیْدُ الأُمُوْرَ المَذْکُوْرَةَ مُجْتَمَعَةً عَلَی الأقَلِّ إنْ کَانَ خَبِیْرَاً بِاللُغَةِ و بِدَلَالَةِ الفَاظِ فِیْهَا»؛ #به_عبارتی_دیگر کلماتی همچون: {شارب و مشروب}، {ضارب و مضروب}، {شجاع}، {جبان} و ... به نام {صفات} شناخته شده اند لکن در این باره میان آن ها فرقی را مشاهده می کنیم به این صورت که برخی از آن ها دلالت بر حدوث دارند به گونه ای که آن صفات بر ذات و موصوفِ خود، عارض می شوند و سپس زائل می گردند یعنی برخی از آن ها درصدد تجلّی و ظهور و بروزِ خارجی حدث، بدون نگاه به دائمی بودن آن در نهان موصوف دارد همانند {ضارب و مضروب} که انسان در تمام اوقات خود و به صورتِ دائمی، ضارب یا مضروب نمی باشد بلکه گاهاً ضارب است و گاها مضروب است (#معنای حدوث)؛ در مقابل برخی از آن ها دلالت بر ثبوت دارند به گونه ای وصف موجود به صورت دائمی برای ذات و موصوف خود لحاظ می گردد و زائل نمی شود همانند {شجاع} در {زید شجاع} که زید وصف شجاعت را به صورت دائمی دارد به گونه ای که از آن جدا نمی گردد (#معنای ثبوت). 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

💢با این حساب نسبت به آیه موردِ سوال گفته می شود: 🔸متکلّم بلیغ با بیان کلمه 《قادر》 در آیه ۳۷ سوره مبارکه انعام یعنی:《قُلْ إِنَّ اللَّهَ قَادِرٌ عَلَىٰٓ أَنْ يُنَزِّلَ آيَةً وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ》،درصدد طرحِ #حدوث و تجلّیِ وصفِ قدرت می باشد نه #ثبوت وصف قدرت زیرا اگر در این آیه، خداوند متعال درصدد بیان ثبوت وصف قدرت بود، آن گاه می بایست از وزن صفه مشبّهه بهره می بُرد و می فرمود: {قُلْ إِنَّ اللَّهَ #قدیر عَلَىٰٓ أَنْ يُنَزِّلَ آيَةً ...ُ} لکن از وزن صفه مشبّهه استفاده ننموده است زیرا اساساً درصدد بیان حدوث و تجلّی قدرت است کما این که زمانی که درصدد طرح ثبوتِ وصف قدرت باشد، از وزن صفه مشبّهه بهره می برند مثلاً در آیه شریفه ۲۰ سوره مبارکه بقره که آمده است:《 إِنَّ اللَّهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ》، از آن جهت که ایشان درصدد طرح ثبوت وصف قدرت است، از وزن 《فعیل》 که گویای مفادّ ثبوتی است بهره برده اند؛ #مضاف بر این که اگر کلمه {قادر} و کلمه {قدیر} در دو آیه فوق را صفه مشبّهه بدانیم، آن گاه خلاف مقتضای وضع هیئات را مرتکب می شویم یعنی مقتضای وضع هیئات، گویای آن است که هر کلمه ای که از متکلّم بلیغ صادر می شود، گویای معنایی خاصّ است که این امر با صفه مشبّهه دانستن {قادر} و {قدیر}، ثابت نمی شود؛ از طرفی دیگر ظهور کلمه {قادر} و {قدیر}، نشان دهنده آن است که دو معنا (قادر: معنا حدوثی؛ قدیر: معنای ثبوتی) را بیان می کنند نه یک معنا (معنای ثبوتی) فتامّل. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯