هو النور

می‌دانستم قد و قواره‌ام به موعظه و پند دادن نمی‌رسد، قدم کوتاه و دستم خالی و زبانم الکن است از بی‌توشه‌گی، نابلدی، مرد عمل نبودن، نگران بودم هرچه بگویم لافی بیش نباشد و به اَرزنی نَیَرزد. آن زمان که باید مشق عشق می‌کردم، کجا بودم و به چه کار؟! آن زمان که باید ظاهر و باطن زندگی‌‌ام را از عشق حسین سیاه‌مشق می‌کردم و زیبایی می‌آفریدم و به در و دیوار و تمام شهرم آویزان می‌کردم و نشر می‌دادم، به چه کار بودم؟! تمام روزها و شب‌هایی که دم از حسین ع می‌زدم چه کردم که حالا حرفی برای گفتن و یا عملی برای نشان دادن داشته باشم؟! می‌دانستم کوتاهی کرده‌ام و آنچنان که باید انجام وظیفه نکرده‌ام که حال باید این‌چنین نقره‌داغ نشخوار فکری دیکته‌شده به جان اقوامم باشم. ولی ناامید نشدم و ادامه دادم تا روزنی پیدا کنم که حرف‌هایی که به دهانم بزرگ بود اما حکایت نور بود را از همان روزن، ریز‌ریز وارد جانش کنم. به خدایش پناه بردم از کبر و نخوت و هرچه به خطا، مرا رنگین‌تر کند از او، از اینکه خودم را تافته‌ای فرض کنم جدابافته از او، می‌دانستم شالوده و رگ و ریشهٔ ما یکی‌ست که گاه ره کج کرده‌ایم و نادانسته به کاهدان آزاداندیشی وهم‌آلود زده‌ایم. می‌دانستم منم مثل او مبتلاام به وهمی دیگر از جنسی دیگر، اما حتی شوخی با ساحت مقدس خون‌خدا خانمان برانداز است و ریشه‌سوز، دوست نداشتم هم‌ریشه‌ام، ریشه‌سوز شود. ادامه دادم به گفتن و بازگو کردن و گوش باز کردم برای شنیدن، که بی شنوایی سخن‌پراکنی سود نبخشد. ادامه دارد..... #روایتگری۲ #اِنَّ‌الحسینَ‌سَفینة‌ُالنَجاة مهجور | جدامانده و به تعبیری سخن پریشان @maahjor

هو السمیع

برایش نوشتم: «حساب دین با حساب حکومت جداست. حساب دین با آدم‌های دینی جداست.» بیزارم بودم از اینکه خطا و اشتباه من به زعم او متدین را به حساب دین بنویسد و ملاک قضاوت قرار دهد. بیزار از اینکه امثال من نوعی ناخواسته به حسب ظاهر متشرعمان، معیار دین قلمداد شویم و به خطا، دین را با کم و زیاد ما بسنجند. چرا دقت نمی‌کنند که ما هم مثل آن‌ها سعی داریم آنچه فهم کرده‌ایم و آموخته‌ایم به حد بضاعت عملی کنیم که بسیار هم پیش آمده منطبق با اصل نبوده، ما فقط در تلاشیم برای به حساب آمدن در این مسیر با تمام کم و کاستی‌هایمان. هم و غم‌مان بودن در خیل ره‌یافتگان به مقصود است و بدین جهت در جادهٔ‌سعادت می‌پلکیم که شاید راه را از چاه باز شناسیم. و خودمان را با تمام کج و معوجی‌هایمان در خیل سعادتمندان جا دهیم تا بواسطهٔ آن‌ها ما را نیز درهم بخرند. و حال چرا ما که خودمان هم می‌دانیم کمیتمان چقدر می‌لنگد باید محل رجوع و ملاک قضاوت ارزش دینی قلمداد شویم؟! اما دریغ از جوابی که پتک شد روی تمام تغلاهایم، جان‌کندنَم که حساب دین و أهل دین(علی الظاهر) ازهم جداست. که عیب از مسلمانی ماست! من به قول او أهل #گیردادن بودم و او أهل #رهاکردن، خود را رها کرده بود از داشته‌های سابقش و من را أسیر رهایی‌اش، و غم آوار شد بر جانم. چرا و چگونه این چنین بی‌محابا خودش و مرا فرو می‌ریزد؟! ادامه دارد... #روایتگری۳ #اِنَّ‌الحسینَ‌‌سَیدُشَبَابِ‌أَهْلِ‌الْجَنَّةِ. مهجور | جدامانده و به تعبیری سخن پریشان @maahjor

🌱درمیان‌خانه‌ی‌حیدر‌پر‌ازخورشیدبود . . وقت‌آن‌شد‌تا‌بیاید‌بین‌شان‌قُرص‌قمر🌱

هو المنعم

_ : امروز خانم پرسید مامان‌هاتون چه کاره‌اند؟ _ : چه جالب. _ : من گفتم مامانم هیچ‌کارست. _ : چرا ؟! _ : خوب تو کاری نمی‌کنی، سرکار نمیری که! از صبح تا شب خونه‌ای. _ : مامان جان بهش میگن خانه‌دار. _ : عه راست میگی، خانم معلم هم گفت یعنی خانه‌دار. _ : خدا خیرش بده. _ : ولی کاش شغل داشتی! میرفتی سرکار. _ : عزیزم خانه‌داری هم شغله دیگه! معلمتون نگفت؟! _ : خوب باشه حالا. از این به بعد می‌گم تو خونه کار می‌کنی. و لبخند عاقل اندر سفیهی تحویلم می‌دهد. #دلبرک #مادر_دختری #سلامتی‌ما‌هیچ‌کاره‌ها #خانه‌داری‌و‌ما‌أدراک‌خانه‌داری مهجور | جدامانده و به تعبیری سخن پریشان @maahjor

سکوت [ سُ ] در دهخدا سکوت را خاموش شدن معنی کرده‌اند! اینکه کسی یا چیزی بعد از مدت‌ها غَلَیان و آتش افروختن و هیجانات، به ناگاه یا کم‌کم خاموش شود! اینکه روی آتش ِ تلاش‌های کسی/چیزی برای رسیدن به مقصود، آب یا خاک بریزند و او/آن را خاموش کنند! اینکه کسی/چیزی را مجبور به خاموشی کنند! اینکه امید را ناامید کنند! اینها همه سکوت‌اند... همه خاموشی‌اند... چقدر این خاموشی‌ها درد دارند. چقدر سکوت پر از بغض است. . . #ف_سین_ه @hobut68

📖 مطالعه فرمایید | آداب، مراقبات و دستورات ماه شعبان استاد محمدتقی فیاض‌بخش 🔹متن کامل بیانات استاد در جلسه شرح حدیث معراج اخیر در تاریخ ۱۰ بهمن ۱۴۰۳

هو ستارالعیوب

و غم آوار شد بر جانم. شوک جوابش لالم کرد، گمان کرده بودم مخالفت سیاسی‌اش را خواسته هوار بکشد و بی‌دقتی باعث شده روز درستی را انتخاب نکند. اما گویا تغییراتش فراتر بود از آنچه گمان می‌کردم. سابقهٔ ذهنی‌ام مشوش شد، او همان دختر نماز اول‌ْوقت خوانی است که می‌شناختم؟! همان که غبطه‌اش را می‌خوردم؟! دلم به حال هردویمان سوخت. ما چقدر بی‌پناهیم در این خرابات، چقدر بی‌سلاحیم در این مجاز افسارگسیختهٔ متوحش. کیانمان را نشانه گرفته‌اند و ریشه را تیشه‌زنی کرده‌اند و ما تا به کمر خم، که دست‌مریزاد که ما را روشن می‌کنید، و ما را از بدویت نجات می‌دهید. حال آنکه نورمان را نشانه رفته‌اند به خاموشی، بدویت‌شان را کادوپیچ شده غالبان می‌کنند که به‌به ببینید چقدر مهرمان وسیع است بر شما، همین شمایی که ما را تاب ندارید و ما در تلاشیم شما را منور کنیم، فکرتان را روشن کنیم، اصلا شما را کنیم یکی از خودمان، همان خودی که خودش نسخهٔ جعلی است از هویت، معنا و اصالت. همان خودی که بزک‌کرده‌‌اش را غالبمان می‌کنند تا تهی شود قالبمان از معنا، و بعد پُر شویم از آن‌ها، دست‌مایهٔ امیال و افکار و اهداف‌شان. و ما با به بند کشیدن خود، می‌سپاریم افسارمان را به دست ناأهل بی‌مروتشان که افکار را نشخوار می‌کنند و پس‌مانده‌اش را قی در عرصهٔ مجازی، تا ما نوش کنیم و جان بگیریم که ما هم از آن‌هاییم. ادامه دارد... #روایتگری۴ #اِنَّ‌هُم‌مُطَهَّرُونَ‌مَعْصُومُونَ مهجور | جدامانده و به تعبیری سخن پریشان @maahjor