#انتم‌الاعلون #سوره‌ی_محمد مرد ایستاده بود و از رؤیاها می‌گفت. از اینکه دو آینده در انتظار شماست. آینده‌ای نزدیک که شما بر سرزمین‌های قیصر و کسرا حکومت می‌کنید که: "انتم الاعلون" و آینده‌ای نزدیک‌تر در جهانی باقی و بهشت برین. عده‌ای که قدرت‌های مهیب کسرا و قیصر را دیده بودند و عظمت این قدرت‌های جهانی مبهوت‌شان کرده بود، پوزخندزنان بر مرد خُرده می‌گرفتند که چگونه با حرف‌های پوپولیستی چهار پابرهنه‌ی بی‌کس‌وکار که تاکنون از بیابان‌های مکه فراتر نرفته‌اند را می‌فریبد به وعده‌ی حکومت و بهشت. در نگاه آنها این رؤیاهای سترگ هرچند دهان نادارها را آب می‌انداخت ولی هرگز واقع‌بینانه نبود. از این رو مجلس که تمام می‌شد، این دنیادیده‌های قریش و سیاست‌مداران خبره‌ی واقع‌بین، مؤمنانِ به رؤیای مرد را به گوشه‌ای می‌کشیدند و با لحنی کنایه‌آمیز می‌پرسیدند: این مرد چه می‌گوید؟ ما که نمی‌فهمیم! مگر می‌شود؟ وَمِنْهُم مَّن يَسْتَمِعُ إِلَيْكَ حَتَّىٰ إِذَا خَرَجُوا مِنْ عِندِكَ قَالُوا لِلَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ مَاذَا قَالَ آنِفًا أُولَٰئِكَ الَّذِينَ طَبَعَ اللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ وَاتَّبَعُوا أَهْوَاءَهُمْ (محمد/۱۶) اما زمان ثابت کرد که "می‌شود" چون: وَاللَّهُ مَعَكُمْ وَلَن يَتِرَكُمْ أَعْمَالَكُم خدا با شماست و زحمات شما را تباه نمی‌کند.(محمد/٣٥) میلاد مردی که به پابرهنگان آموخت "ما می‌توانیم" مبارک! #سید_میثم @Masihane

🔰 ما و سر و ته پیاز فلسطین |یکم ✍🏻 سیدمیثم میرتاج‌الدینی 🟡 جنگ‌ها همیشه میان دو جبهه شکل می‌گیرند و تشخیص هویت جبهه‌ها در تحلیل هدف جنگ و پیش‌بینی عاقبت آن اهمیت دارد. ⚫️ با این مقدمه کوتاه باید پرسید: جنگی که در جغرافیای فلسطین به قدمت ۷۵ سال همواره مانند آتشی شعله‌ور بوده میان کدامین دو جبهه است؟ جنگی میان فرزندان اسحاق و اسماعیل؟ نبردی میان اعراب و اسرائیل؟ ستیزی بین مسلمانان و یهودیان؟ جدالی بین نژادپرستی و وطن‌دوستی؟ و... همینطور می‌توان از زوایای مختلف به این جنگ نگریست و هر سویه‌ی عقیدتی، نژادی، سیاسی، فرهنگی و... را مبنای تقسیم دو طرف جنگ قرار داد. 🟡 آنچه که به عنوان یک نظریه سالیان درازی مبنای شناخت دو جبهه قرار گرفته و سپس براساس آن راهبردهای مهمی در سطح کلان اتخاذ شده، مبنایی است که دو طرف این جنگ قدیمی را اعراب و اسرائیل قلمداد می‌کند. یک دعوا که یک سر آن نژاد عرب و سر دیگر آن را نژاد یهود به عهده گرفته. دعوایی نه 75 ساله که از زمانه حضرت ابراهیم. (ن.ک: کتاب تولد اسرائیل، نوشته صادق زیباکلام) ⚫️ فارغ از پرداختن به این نکته که چرا برخی سیاستمداران جهانی و رسانه‌های تحت امر آنها به شدت علاقه دارند دو جبهه و طرف این درگیری را با همین مشخصه "اعراب و اسرائیل" جا بیندازند، در ایران قبل از انقلاب همین مبنا منجر به اتخاذ سیاست‌هایی در قبال مسئله فلسطین بوده است. 🟡 به عنوان مثال می‌توان به مصاحبه محمدرضا پهلوی شاه مخلوع ایران با اوریانا فالانچی ارجاع داد. در این مصاحبه فالانچی می‌گوید: «آمریکایی‌ها دوستان خوب اسرائیلی‌ها هستند و در این اواخر شما روش سرسختانه‌ای در مورد آنها[اسرائیلی‌ها] به کار برده‌اید و ضمن نزدیکی به اعراب سعی کرده‌اید روابط‌تان را با آنها بهتر کنید.» شاه پهلوی در مقابل می‌گوید: «سیاست بر پایه و اساسی ساخته شده که نمی‌توانیم قبول کنیم کشوری زمین‌های دیگران را غصب کند. برای اینکه اگر امروز این بلا بر سر اعراب آمده ممکن است فردا بر سر ما هم بیاید.» ⚫️ این صحبت محمدرضا حکایت از آن دارد که وی با توجه به این مبنا که جنگ در فلسطین هرچند جنگی میان اعراب و اسرائیل است، اما مملکت ایران منافع ملی خودش را در آن ملاحظه کرده و می‌ترسد این رویه‌ی غاصبانه اسرائیل چنان ادامه یابد که مرزهای ایران هم تهدید شود. وقتی دو طرف جنگ اعراب و اسرائیل شناخته شوند، سیاست‌های کلان حول محور منافع خواهد چرخید نه حول محور حق و یا انسانیت. 🟡 لذا وقتی فالانچی با تعجب به شاه می‌گوید: «عالیجناب، شما حق را به اعراب می‌دهید، درحالیکه نفت خود را به اسرائیل می‌فروشید؟!» شاه پاسخ می‌دهد: «نفت از طریق شرکت‌های نفتی فروخته می‌شود. نفت ما به همه جای دنیا می‌رود. برای چه اسرائیل نرود؟ اگر هم به اسرائیل می‌رود چرا باید برایم مهم باشد؟ هرکجا می‌رود، برود. در مورد روابط‌‌مان با اسرائیل هم باید بگویم: ما در اورشلیم سفارت‌خانه نداریم ولی تکنسین‌های اسرائیلی در ایران هستند. ما مسلمانیم ولی عرب نیستیم و سیاست خارجی کاملا مستقلی داریم.» ⚫️ حالا با وضوح بیشتری می‌توان دید اثر اتخاذ مبنایی برای شناخت دو طرف جنگ در تعیین سیاست‌های کلان چیست! شما می‌توانید حق را به فلسطین بدهید و اسرائیل را غاصب بدانید، اما منفعت شما اگر ایجاب کند، به اسرائیل نفت هم خواهید فروخت. 🆔 @Qasas_school

🔰 ما و سر و ته پیاز فلسطین |دوم 🟡 فالانچی به طور صریح‌تری از محمدرضا می‌پرسد: آیا در آینده با اسرائیل روابط سیاسی برقرار خواهید کرد؟ شاه هم پاسخ می‌دهد: «نه، یا بهتر است بگویم تا زمانی که مسئله زمین‌های اشغالی اعراب از طرف اسرائیل حل نشده و آنها نیروهای نظامی خود را از آنجا بیرون نبرند، ما با آنها هیچ‌گونه رابطه‌ی سیاسی برقرار نخواهیم کرد. اگر اسرائیلی‌ها بخواهند در صلح زندگی کنند، راهی جز تخلیه اراضی اشغالی برای‌شان باقی نمی‌ماند.» ⚫️ اما با وجود این عقیده‌ی شاه که البته در نظرات شخصی وی منحصر نماند و به اقدامات سیاسی علیه اسرائیل در موارد متعدد انجامید، ایران بعد از ترکیه دومین کشور مسلمانی بود که اسرائیل را به رسمیت شناخت و روابط اقتصادی و حتی فرهنگی مهمی صورت داد. 🟡 همین امر منجر به شکل‌گیری روابط خصمانه بسیاری از کشورهای منطقه نسبت به ایران شد. تا جایی که صدام در آستانه‌ی تصمیم برای جنگ با ایران قرار گرفت و شاه در همین مصاحبه با فالانچی اعلام می‌کند از تحرکات عراق و رژیم بعثی آن مطلع است و صراحتا می‌گوید: «البته فقط عراق نیست که ما را ناراحت می‌کند!» ⚫️ حالا اگر بخواهیم خط اصلی بحث را ادامه دهیم باید بگوییم اتخاذ مبنای "جنگ میان اعراب و اسرائیل" و سپس تعیین سیاست‌های کلان بر همین مبنا، ما را وارد شکل خاصی از روابط جهانی و البته منطقه‌ای خواهد کرد که نتیجه آن در دوره محمدرضا پهلوی دوستی با اسرائیل و دشمنی با تعداد زیادی از کشورهاست. ناگفته نماند که با توجه به موقعیت اسرائیل، از نگاه سیاست‌مداران آن دوره، این قمار بر روی اسرائیل ارزشمند بوده است. 🟡 این مبنا هنوز میان بخش مهمی از لیبرال‌های وطنی وجود دارد. به‌گونه‌ای که در همین دوسه‌روز اخیر مواضع مختلف ولی با روح یکسان از سوی افراد شاخص این جریان را شاهدیم. مواضع و تحلیل‌هایی که همه در یک جهت سخن می‌گویند: «کدام منافع ملی در دشمنی با اسرائیل یا اتخاذ سیاست‌های خصمانه علیه آنها تامین می‌شود؟» ⚫️ هرچند نگارنده باور ندارد جنگ در فلسطین محدود به اعراب و اسرائیل است، اما بر فرض پذیرش آن مبنا، باز تعیین تکلیف‌های سیاسی لیبرال‌ها برای امروز به شدت غیرواقع‌بینانه است. با تغییر محسوس نظم جهانی، امروز اسرائیل آن طرفی نیست که ایران بخواهد همانند کشورهایی چون عربستان برای تامین منافع ملی خویش سمت آن بایستد. به تعبیر رهبرانقلاب «این نوعی قمار بر روی اسب بازنده است». 🟡 عجالتا دلایل نظری برای این ادعا را کنار بگذاریم و نگاهی به میدان بیاندازیم. به #طوفان_الاقصی که به اعتراف همگان باخت مفتضحانه‌ای برای اسرائیل و نشان از کاهش قدرت آن بود. 🔺در آخر هم باید گفت، انقلاب اسلامی ایران نه تنها جهان را وارد نظم جدید سیاسی کرد بلکه مبتنی بر یک جهان‌بینی توحیدی و ظلم‌ستیزانه سیاست‌هایی مانند منافع مشترک را هم به چالش کشید و انسانیت و حق‌طلبی را مبنای اتخاذ راهبرد و سیاست قرار داد. نایستادن ایران در کنار اسرائیل نه از باب قمار نکردن هوشمندانه بر روی اسب بازنده که از باب شوریدن بر ظالم و حمایت از مظلوم است. چیزی که به زودی دنیا آن را بهتر خواهد فهمید. 🆔 @Qasas_school

توی دفتر با رفقا جمع می‌شویم، حرف داغی است که دیشب روی دل همه مسلمان‌ها گذاشتند. می‌روم دانشگاه، سر کلاس همین حرف است. توی تاکسی. توی مغازه. توی مجازی. رفقا پیام می‌دهند، زنگ می‌زنند، کار دیگری دارند ولی حرف از غزه هم هست. من این حالت را تجربه کرده‌ام. وقتی زینبم را از دست دادم. حالت داغ‌داری اینگونه است. رهایت نمی‌کند و مدام می‌خواهی درباره‌ش حرف بزنی! هرچیزی که بشود گفت و سبک‌تر شد. آدم‌های داغ‌دار وقتی دیگر با اشک و آه و فغان آرام نمی‌گیرند، به نجوا رو می‌آورند. زیر لب چیزهایی می‌گویند و چیزهایی مرور می‌کنند. از آخرین رفتارهای مرحوم از دست‌رفته! از آخرین کلماتش. از پایانی‌ترین سکانس‌های زندگی‌اش. از پیراهنی که بار آخر پوشید و آخرین جرعه‌ی آبی که نوشید. بعد کم‌کم خشمگین می‌شوند از این مرورها و نجواها. داغ همین است. اما خشم داغ‌دارها یک ژست طفلک‌گونه‌ای در خودش نهان کرده. یک‌سری داد و بیدادهای برانگیزاننده‌ی ترحم! خشم گلایه می‌آورد، شکوائیه می‌زاید. از زمین، از زمان، حتی از خدا. این حال ماست از دیشب که مشتی حیوان‌صفت بیمارستان معمدانه را با موشک زدند. اگر نمی‌دانید اسم این وضعیت و حالتی که زیر پوست‌تان دویده و تا عمق استخوان و قلب‌تان نفوذ کرده چیست؛ من به شما می‌گویم: ما دسته‌جمعی داغ‌داریم. برای همین هی حرف می‌زنیم. مویه می‌کنیم. نجوا می‌کنیم. خشم می‌گیریم. شکایت می‌کنیم. #سید_میثم #غزه #المستشفی_المعمدانی @Masihane

🔰قائد یا سائق؟ 🔺مختصری در باب اینکه چرا جمهوری اسلامی هنوز مستقیم وارد جنگ با اسرائیل نشده است؟ ⁉️ این‌روزها که حساس‌ترین روزهای جبهه مقاومت است و فلسطین در دل یک آتش نبردی دیگر، بسیاری از دوستان و دغدغه‌مندان، دلسوزانه معترضند چرا از توان موشکی ایران علیه غده‌ی سرطانی اسرائیل استفاده نمی‌شود؟ مبادا آن همه شعار که چهل سال از کام جمهوری اسلامی بیرون ریخته، بخاری ندارد تا دل مادران غزه را گرم کند؟ ⚫️ گذشته از برخی تعبیرات تند و تیز مانند نسبت دادن آهن‌پاره به موشک‌ها، اما واکنش‌های مجازی حاکی از جدی بودن این سوال است: چرا جمهوری اسلامی وارد جنگ مستقیم نمی‌شود؟ بالاخره مدارا تا کی؟ آیا ایران از هزینه دادن می‌هراسد؟ 🔴 به‌نظر می‌رسد در این وضعیت ما نیازمند یک درک طرفینی هستیم. 🔹 از سویی باید اذهان عمومی مطالبه‌گر را اقناع کرد کمااینکه رهبر انقلاب معتقد است: "اگر رفع ابهام و گره ذهنی حق مردم هم هست، مسئولان نظام و بدنه اجتماعی مطلع، بخصوص رسانه های حامی، به ادای این حق و انجام فریضه تبیین اولویت دارند! (۱۴۰۰/۱۱/۱۹)" 🔹 از سوی دیگر باید بدانیم که حاکمیت در شرایط جنگی، امکانی ندارد برای شفافیت و ارائه پاسخ‌های روشنی که دست او را برای دشمن رو می‌کند. اميرالمؤمنين در نامه ۵۰ نهج‌البلاغه می‌فرماید: أَلَا وَ إِنَّ لَكُمْ عِنْدِي أَلَّا أَحْتَجِزَ دُونَكُمْ سِرّاً إِلَّا فِي حَرْبٍ... آگاه باشید که حق شما بر من این است که شفاف و روشن از تصمیم‌های حکومتی سخن بگویم مگر در مورد جنگ. ⚫️ حاکمیت در زمینه‌ی سیاست یا همان "ساسه‌العباد" گاهی قائد است و گاهی سائق. قائد یعنی فرماندهی که جلوی نیروهای خودش حرکت می‌کند و بدنه‌ی طرفدار خودش را جهت می‌دهد. سائق هم یعنی آن فرماندهی که عقب‌تر از بدنه‌ی طرفدار می‌ایستد و خروش جبهه را مدیریت می‌کند. 🔴 قائد برای فراخواندن نیازمند تحریک احساسات است چون مردم با انگیزه‌ها و گرایش‌ها و حب و بغض‌ها به حرکت می‌افتد ولی سائق، موج احساس و هیجان و انگیزه‌ی خروشیده را با تدبیر و منطق و عقلانیت، ساماندهی می‌کند. ⚫️ بیش از چهار دهه جمهوری اسلامی قائد جبهه مقاومت بوده و حالا طی یک تصمیم درست در جایگاه سائق بودن ایستاده. ما باید بدانیم در این شرایط هم خروشی که تقاضای هجوم دارد نیاز است و هم منطقی و محاسبه‌گرانه رفتار کردن جمهوری‌اسلامی. 🔴 در این پازل همه سرجای خودشان درست قرار گرفته‌اند و آفت این است که مغز به تپنده نبودن و پمپاژ نکردن احساس متهم شود و قلب بابت تپنده بودن و پمپاژ احساس بدنام شود. ⚫️ مبادا از انصاف هم خارجش شویم و عقلانیت جمهوری اسلامی را به ترسو بودن ترجمه کنیم و خروش احساس را به نافهمی!! #سید_میثم @Masihane

روزهای بعد از شهادت حاج قاسم را به یاد می‌آورم. وقتی که حال و هوای مردم سراسر مبارزه با آمریکا بود و جنگ با این تجسم و تجسد ابلیس و استکبار از هر زمانی نزدیک‌تر؛ عده‌ای از مذهبی‌های سنتی را می‌دیدم که از ترس جنگ، در بحث‌ها چشم‌های‌شان در حدقه می‌چرخید و ناگاه رنگ از رخساره‌ها می‌پرید. روزهای آغازین طوفان‌الاقصی هم همینگونه. وقتی حوادث چنان سرعت گرفته بود که ما در آستانه‌ی یک نبرد رودررو با غده سرطانی صهیونیستی بودیم، همین مذهبی‌های سنتی، گویی خُل(آتش زیرخاکستر) به شلوارهای‌شان ریخته بود. آرام و قرار نداشتند و ناتوان بودند از پنهان کردن وحشت عجیب‌شان. در بحث‌ها حتی توان نشستن نداشتند و گویی زهره‌ها درحال ترکیدن بود. اما.. در هر دو ماجرا که دیرزمانی هم از آنها نگذشته، وقتی آب‌ها تقریبا از آسیاب افتاد و زمزمه‌ی «جنگ نخواهد شد» در دهان‌ها پیچید، خیال‌ها راحت شد و بال‌ها فارغ. سپس نوبت تسویه حساب رسید. تسویه حساب ترس‌هایی که از آمریکا و اسرائیل به درون این جماعت سنتی-مذهبی ریخته بود و از چهره‌ها و چشم‌ها سرریز کرده بود. اما نه تسویه حساب با عاملان ترس‌شان یعنی آمریکا و اسرائیل. که با ما. چون عزت را طلب کرده بودیم و آرمان حمایت از مظلوم را پرورانده بودیم. زبان‌های قفل شده از ترس، گشوده شد به طعن و کنایه. متلک‌ها سرازیر شد که: خب از انتقام سخت‌تان چه خبر؟ نکند موشک‌هایی که مدام پُز آنها را به عالم و آدم می‌دادید، فیک است و دروغ؟ پس چرا کاری نکردید و نمی‌کنید؟ لات کوچه خلوتید؟ اینجاست که با پوست و گوشت و استخوان می‌شود این آیه را لمس کرد: أَشِحَّةً عَلَيْكُمْ بر شما بخیلند و توان خویش را از شما دریغ می‌دارند، فَإِذا جاءَ الْخَوْفُ رَأَيْتَهُمْ يَنْظُرُونَ إِلَيْكَ تَدُورُ أَعْيُنُهُمْ كَالَّذي يُغْشى‏ عَلَيْهِ مِنَ الْمَوْتِ به هنگامه‌ی خطر، آنها را می‌بینی که چشم‌های‌شان از شدت وحشت در حدقه چشم می‌چرخد. پنداری در آستانه مرگند و جان‌شان به لب رسیده است، فَإِذا ذَهَبَ الْخَوْفُ سَلَقُوكُمْ بِأَلْسِنَةٍ حِدادٍ اما همین که ترس خطر برطرف شود، با زبان‌های تیز بر شما می‌تازند، أَشِحَّةً عَلَى الْخَيْرِ أُولئِكَ لَمْ يُؤْمِنُوا فَأَحْبَطَ اللَّهُ أَعْمالَهُمْ وَ كانَ ذلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسيراً این جماعت بخیل از خیری که به شما می‌رسد غمگینند. آنها خدا را نمی‌خواهند و خدا اعمال آنها را حبط می‌کند که این برای او بسی آسان است.(احزاب/19) #سید_میثم @Masihane

📌سیزدهمین جلسه‌ی هم‌اندیشی با موضوع: مروری بر تاریخ هفتاد ساله درگیری فلسطین و اسرائیل: - اسرائیل، مالک یا اشغالگر؟ - نبردها و انتفاضه‌ها - سرانجام: صلح یا محو؟ با حضور «سید میثم میرتاج‌الدینی» ⏰پنجشنبه ۱۱ آبان ،ساعت ۱۰ @ketabshahre_kerman

#استعاره‌ی_استراتژی موسی رسید به معرکه و دید یک مرد قبطی با یک مرد بنی‌اسرائیلی درحال قتال است. یکی شیعه‌ی موسی بود و یکی دشمن موسی! موسی چه کرد؟ فوکزه موسی (قصص/۱۵) یک مشت به قبطی زد و او مُرد. بعدها که موسی به رسالت مبعوث شد، دیگر درگیر قبطی‌ها نشد. صاف رفت سراغ اصل کار... سر مار! یعنی فرعون! من می‌گویم فرعون تو بخوان آمریکا! جای آن قبطی یا آن شهروند فرعونی هم بگذارید اسرائیل و جای آن فرد بنی‌اسرائیلی هم، فلسطین. سوال مهم من این است: ما موسای قبل رسالتیم یا موسای بعد رسالت؟! درضمن موسای بعد رسالت، عصایی داشت که اژدها می‌شد... من می‌گویم اژدها تو باز بخوان موشک! اما اژدها فرعون را نخورد! #سید_میثم @Masihane

#جاخالی‌باف قدیم‌ترها که قالی را سرپنجه آدمیان می‌بافت، برخی نقش‌ها چنان پرپیچ و خم بود که فقط هنرمند با تجربه از پسش برمی‌آمد. تازه‌کارها به این پیچ و تاب نقش که می‌رسیدند، ناگزیر جا خالی می‌گذاشتند. تا آنکه کسی بیاید و جاهای خالی را با هنرش پر کند. آن کس جاخالی باف بود و کار و هنرش جای خالی بافتن. همین «جا خالی بافی» شد مَثَل. مردم که دختر شوهر می‌دادند و دار زندگی دونفر را بلند می‌کردند، گهگاه دستشان نمی‌رسید همه مایحتاج را ببافند به گَل ریس‌ها تا گُل از گُل قالی بشفکد. گاه لابه‌لای خرت و پرت‌های زندگی چیزهایی نبود. پیچ و تاب‌هایی که وسع‌شان نمی‌رسید تدارک ببینند. می‌گذاشتند جایش خالی بماند تا روز مبادایی که مهمان نورسیده‌ای بیاید و برای اهل خانه، کادوپیچ آن وسیله را بیاورد. این هدیه در دهان‌ها مشهور شد به «جا خالی باف». سه شنبه است.. و ما، یعنی ستمدیدگان یک تاریخ سترگ و صبرکنندگان بر ابتلای عظیم، رفته‌ایم خانه‌ی بخت. چهل سال است که دار قالی را علم کرده و ریس‌ها را آویخته و تاروپود یک سنت قدیمی را به اشتیاق طرحی نو برافراشته‌ایم. با لاکی خون در حاشیه و مرزها کلوزار امنیت را کوفته‌ایم، چنان محکم که کسی را جرات آلودن لاجوردی متن آسمان قالی، به دود و غبار و سیاهی بمب‌هایش نباشد. اما خودمان می‌دانیم که پیچیدگی این نقش بس فراتر از توان ماست. هرچند ما بیکار ننشسته‌ایم ولی مُقرّیم که برای پر کردن بسیاری از جای خالی‌ها، وسع‌مان نمی‌رسد. بار سنگین و عهده‌ی ما نحیف! کاستی‌ها رو به فزونی است و قالی ما هنوز نقشش درنیامده. رسیده‌ایم به پیچ و تاب‌هایی که اهل هنری می‌خواهد با تجربه‌ای به قدمت ۱۴۰۰سال غیبت. جای همه پیچیدگی‌ها را خالی گذاشته‌ایم برای روزی که بیاید و جای خالی ببافد.. بیاید تجهیزمان کند برای یک زندگی دیگر، یک زمانه‌ی نوتر. برای آخِرین زمان و آخَرزمان! #سید_میثم #سه‌شنبه #انتظار @Masihane

فرمود: وَ جَعَلْنَا بَعْضَكُمْ لِبَعْضٍ فِتْنَةً أَتَصْبِرُونَ وَكَانَ رَبُّكَ بَصِيرًا (فرقان/۲۰) و ما برخی از شما را برای بعض دیگر مایه آزمایش قرار می‌دهیم.. چنانچه امروز مردمی در غزه مایه آزمایش مردم جهانند! آیا در این آزمایش هردو سوی ماجرا مقاومت می‌کنند؟ پروردگار که همواره می‌بیند! سپس گویی به ما آموخته‌اند دعا کنیم: رَبَّنَا لَا تَجْعَلْنَا فِتْنَةً لِّلَّذِينَ كَفَرُوا وَاغْفِرْ لَنَا رَبَّنَا إِنَّكَ أَنتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (ممتحنه/٥) خدایا! در این دنیایی که محل فتنه و معرکه‌ی آزمودن است، ما را مایه‌ی آزمایش کافران قرار نده.. #سید_میثم @Masihane

🔰 امام رضای واقعی ▪️زیارت برای من، همیشه با چرخیدن توی صحن و رواق‌ها شروع می‌شود. من خیلی بلد نبودم با همان ذکر و ورد و ادعیه‌ای که از لحظه‌ی غسل و تطهیر تا آنِ ملاقات را پوشش می‌دهد، خودم را مهیای یک دیدار کنم. برای من پرسه‌زدن و تماشا کردن زمینه‌ساز زیارت است. انگار کتابی را تورق می‌کنم که پایانش ملاقات است با شخصیت اصلی داستان. برای همین توی بحر جزئیات این پرسه‌زنی و تماشا، غرق می‌شوم تا لحظه‌ی نجاتم برسد و او، از لای لاجوردی کاشی‌ها و لاکی فرش‌ها و آمدوشد آدم‌ها بیرونم بکشد؛ همو که خودش اصل قصه است! ▪️این‌بار که نشستم به تماشا و گوش تیز کردم برای شنیدن ریزریزِ زمزمه‌ها، دیدم امام رضا برای ما چقدر واقعی است! مثل یک رفیق، مثل یک صاحب‌خانه، مثل یک بزرگِ بارعام داده، مثل یک قاضی و حتی مثل یک متشاکی است برای مردم! مثلا یکی جلوی غذاخوری صحن غدیر، می‌گفت "قربون امام رضا برم دفعه‌ی قبلی گلایه کردیم از مهمون‌نوازیش، این سری ژتون غذا داد که از دلمون دربیاره." لحنش شوخی بود ولی در پس حرف‌هایش، معلوم بود جدی جدی باور دارد این رفاقت و میزبانی را... واقعی بودن امام رضا را. یا توی فرورفتگی سه‌گوش پایین پای حضرت ایستاده بودم که یکی اشک‌ریزان می‌گفت: "نگذار شکایتت رو ببرم نجف!" دل‌شکسته بود ولی باور داشت امام رضا اینقدر واقعی است که می‌شود از وی شاکی هم شد. ▪️اصلا عوام که هیچ! من امام رضای واقعی را در رفتار بزرگان هم دیده‌ام. مثلا وقتی که همان ورودی حرم می‌گفتند: أ أدخل یا حجةالله! اشکی داغ چنان فرو می‌ریخت و شوقی مطبوع چنان بر چهره‌های گر گرفته می‌شکفت که گویی شنیده‌اند: اهلا و سهلا!! 🔺امام رضای واقعیِ دوست‌داشتنی! رزق تماشا را برای ما ابدی کن! پنج‌شنبه، ۲۵ آبان‌ماه سال ۲، مشهدالرضا. #سید_میثم @Masihane

#خوابگاه و برزخ روابط 💠 پنج‌شنبه شب در جمع رفقا حرف از #خودکشی یک دختر دانشجو بود. شکل حادثه: سقوط از طبقه چندم خوابگاه. معمولا تحلیل‌ها درباره چنین حادثه وحشتناکی زیاد است.. بعدد ما احاط به علم الله! اما من همیشه خوش‌بینانه باور دارم بسیاری از این رخدادهای غمناکِ رواداشتن مرگ بر خویشتن، با تبادل چند کلمه، دست‌کم به تاخیر می‌افتند. گویی برای کسی که تصمیم به خودکشی گرفته، جای خالی کسی که «کلمه» بگوید-تبشیرا یا انذارا- با هیچ چیز پر نمی‌شود مگر مرگ! پس باید پرسید: «جالی خالی» را چگونه باید پُر کرد؟ 💠 جمعه‌شب چند دقیقه‌ای هم‌کلام می‌شوم با یکی از نزدیکان. ترم اول روزگار دانشجویی است. در شهری که با خانه و خانواده، نهایت یک‌ساعت فاصله دارد. از رشته و درس و دانشگاه می‌پرسم و از دوستان و خوابگاه. کمابیش توضیح می‌دهد. احوال یک آشنای دیگر را هم می‌پرسم. می‌گوید همدیگر را می‌بینیم، به قاعده وقت‌های حضور در آشپزخانه‌ی عمومی خوابگاه. رابطه در حد سلام و علیک و یک لبخندِ دخترانه‌ی از سر زور است. اینها را طوری سرد می‌گوید که انگار همین دیدوبازدید اندک را هم میل ندارد. ذهنم گره می‌خورد به هندسه‌ی این نوع روابط که معماری خوابگاه آن را ناگزیر می‌کند. به شبکه‌ای از روابط عجیب و پیچیده و قابل تحلیل که در خوابگاه‌ها جریان دارد. 💠 سپس به محیط عمومی و خصوصی فکر می‌کنم. به اینکه در یک خوابگاه اتاق محیط خصوصی است و آشپزخانه عمومی؛ یک تفکیک عجیب و البته موجه و لابدّی! در ذهنم ترسیم می‌کنم چطور آدم‌ها فرآیند تولید را پیش چشم یکدیگر پیش می‌برند و در مصرف به حیات خصوصی و حیاط خلوت می‌خزند؟ ما با یک شکل از روابط انسانی متفاوت مواجهیم؛ ابتدائا جذاب... و استمرارا آسیب‌زا! ما با یک زندگی دیگر طرفیم. زندگی در خوابگاه. یعنی محیطی که در آن نوع حضور آدمی متفاوت از حضور در خانه و خانواده و بازار و مدرسه و محل کار است. محیطی که مثل همه جا، ما با آدم‌هایش در چیزهایی شریکیم و در بسیاری چیزها نه! اما متفاوت! در خوابگاه ما فضای عمومی یکدیگر را رصد می‌کنیم، ولی قدمان به فضولی از فضای خصوصی نمی‌رسد. مثل سهیم شدن در بو برنگ غذاها و خوراکی‌ها، بی‌آنکه در طعم و مزه‌اش شریک شویم. برخلاف خانه و خانواده که جورکش بو و هم‌سفره‌ی مزه‌هاییم. اینجاست که در خوابگاه تعلقی در پس شناختن‌ها نیست. چون خوابگاه یعنی زندگیِ موقت. در این لحظه مدام به ما یادآوری می‌شود که دغدغه و کار اصلی تو اینجا و در میان این آدم‌ها نیست. آمده‌ای که بگذری، نه خو بگیری و زندگی کنی! 💠 این نمای بیرونی ریخته شده در فضای عمومی [مثل] آشپزخانه‌ی خوابگاه، دوسر باخت است. از سویی به قول والریا لوئیزلی ما را به «فرضیه‌پردازی درباره خوشحالی دیگران وامی‌دارد که بر اثر مقایسه با خودمان، می‌شود دلیل اصلی ناراحتی ما» و از سوی دیگر ما را در محدوده‌ای از زندگی دیگران سهیم می‌کند که باب گفتگوها را جز به اندازه‌ی اضطرار یا رسم ادب نمی‌گشاید. تو مجازی سلام کنی و لبخند بزنی، نه بیشتر! چون آدمها پیش خودشان گمان می‌کنند: «با اینها از هیچ چیز نمی‌شود حرف زد». پس وقتی یکدیگر را در آشپزخانه می‌بینیم، به رسم ادب سری تکان می‌دهیم ولی در ادامه ترجیح‌مان شنیدن صدای قاشق چنگال‌هاست. 💠در خوابگاه، ما هستیم و نیستیم! این حالت برزخی و موقتی، «جای خالی» می‌سازد برای لحظه‌هایی که یکی به کلمه محتاج است تا از خر خودکشی پیاده شود. به‌راستی، سخت‌افزار و نرم‌افزار حضور در چنین پدیده‌ی مدرنی چگونه باید باشد؟ گویا هنوز خیلی نمی‌دانیم! لکن در عین ندانستن، این سبک زندگی خوابگاهی را در شکل معماری شهری دنبال می‌کنیم.. با آن آپارتمان‌های بلند و متراکم و تکثر فضاهای عمومی و لبریز از «جای خالی»! #سید_میثم @Masihane

🔰 ایمان چیست؟ تقوا چیست؟ در کلام حضرت زهرا(سلام‌الله علیها) 🔹این دو سوال، در عین آنکه همواره مورد بحث و گفتگو و ترجمه و شرح و تفسیر قرار گرفته‌اند، اما خاصیت ابهام‌گونه خود را حفظ کرده‌اند. خاصیتی که نشان از پویایی و رشد و زایندگی «کلمه طیبه» دارد. «ایمان و تقوا» به‌سان رندی خردمند، همواره کیسه و جیبی ناپیدا دارد که درست در زمانی که همه گمان می‌کنند تمام بُن‌مایه‌ی آن را جوریده و تمام معنایش را مکیده‌اند، ناگهان برای کام‌های تشنه و جان‌های جوینده انبانی دیگر رو می‌کنند. 🔸حضرت زهرا(سلام‌الله علیها) در ذیل خطبه‌ای که برای زنان انصار و مهاجر به وقت عیادت از حضرتش خوانده، ایمان و تقوا را به شکلی از جامعه‌سازی گره می‌زند که یکی از ابعاد مهم آن، کیفیت رفتار حاکمان در برابر مردم و در بهره‌بری از تمامی امکانات مادی است. چگونه رفتاری؟ 🔹 حضرت می‌فرماید: «حاکم در آشکار و نهان (در رسانه‌ها و در جلسات محرمانه و خصوصی و حتی در درون سینه‌ی خویش)، خیرخواه مردم است.» خیرخواه مردم بودن، یعنی علاقمندی به رشد آنها. رشد جز از مسیر تبیین درست از غلط و سپس آزاد گذاشتن برای انتخاب، میسر نیست که فرمود: لا اکراه فی الدین، قد تبین الرشد من الغی. دین شما را افسار نمی‌زند، بلکه برای شما رشد را از غی تبیین کرده و در انتخاب آزاد می‌گذارد. اما اگر مردم بدی را برگزیدند و به مسیر غلط و غَیّ پا گذاشتند، آیا حاکمِ خیرخواه بی‌تفاوت می‌نشیند و نظاره می‌کند؟ طبعا پاسخ منفی است. پس چه می‌کند؟ 🔸حاکم دو حوزه برای کنش و فعالیت دارد: الف) مداخله‌گری در حیطه «انتخاب» و دستکاری «آزادی» مانند استفاده از ابزار قدرت در مهار و جلوگیری از ورود مردم به مسیر غیّ و غلط. ب) سرپرستی حیطه «گرایش و بینش» و تلاش برای روشن شدن مسیر درست و تمایز آن با راه غلط. مانند تلاش برای تغییر نظام حب و بغض به واسطه فهم زیبایی‌ها و زشتی‌ها، محبوب‌ها و مغضوب‌ها(خوش‌آمدنی‌ها و بدآمدنی‌ها). 🔹بخشی از متفکران معتقدند حاکمیت اجازه دخالت در هیچ یک از دو حوزه «الف» و «ب» را ندارد، برخی باور دارند حاکمیت در حوزه «ب» اجازه ورود دارد ولی در حوزه «الف» نه. برخی هم معتقدند حکومت می‌تواند در هر دو حوزه ورود کند. مسئله این نوشتار تعیین یکی از این نظریات به عنوان مبنا و سپس توضیح حدود و ثغور دخالت حاکمیت نیست بلکه می‌خواهد بگوید هنر حاکمیت ایده‌آل این است که میزان دخالت در هر دو حوزه «الف» و «ب» را خوب می‌شناسد و چنان متعادل عمل می‌کند که مردم را به سمت خیر حرکت می‌دهد بدون سلب آزادی یا حتی تزریق حس عدم آزادی! 🔸حضرت زهرا در ارائه یک تصویر از حکومت امیرالمومنین خطاب به زنان مهاجر و انصار می‌فرماید: «اگر مردان‌تان در سپردن حکومت به علی سستی نمی‌ورزیدند، او شتر حاکمیت را به سمت مقصد می‌برد بدون آنکه مردم نشسته بر این شتر ملول و ناراضی شوند.» درحالیکه دیگران شتر را چنان غیراصولی به سمت مقصدی ناروا می‌کشند که راکب و مرکب هردو ناراضی و ملول می‌شوند. مانند نارضایتی مردم در حکومت ابوبکر که منجر به جنگ‌هایی متعدد شد، یا نارضایتی مردم از خلافت عمربن‌خطاب که به خفقان انجامید، یا نارضایتی مردم از خلافت عثمان که به شورش علیه خلیفه و قتل او رسید. علی هم که روی کار آمد، برای برگرداندن شتر حکومت و مسئولان به مسیر درست، مجبور به دادن هزینه شد، چون این شتر به چریدن آبشخور مردم و امکانات جامعه عادت کرده بود. 🔹لذا باز حضرت زهرا در تکمیل تصویر نحوه حکمرانی علی می‌فرماید: «اگر علی بر مسند حکومت نشسته بود، هرگز بهره‌های فراوان به خود اختصاص نمی‌داد و از دنیا به مقدار رفع گرسنگی و تشنگی بسنده می‌کرد. ثمره‌ی چنین رفتاری آن بود که خداخواهان از دنیاطلبان به راحتی شناخته می‌شدند و راست‌گویان از دروغ‌گویان.» 🔸سپس حضرت زهرا ادامه می‌دهد: چنین جامعه‌ای یکی از ابعاد مهم ایمان و تقوا را داراست و طبق وعده قرآن «لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُری آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَیْهِمْ بَرَکاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ» اگر مردم ایمان آورند و تقوا به خرج دهند، برکات آسمان و زمین بر آنها گشوده می‌شود. یعنی رفاه مادی در کنار گشایش معنوی. ...آیا تمدن ساختن چیزی جز این است؟ اینجاست که می‌بینیم معنای ایمان و تقوا، در سطحی دیگر خودش را عرضه کرده و برای ما آورده‌ای در راستای رفع نیازهای اندیشه‌ای‌مان دارد. #سید_میثم #حکمت_سیاست #هنر_سیاست @Masihane

برخی زمین و زمان را می‌گردند در پی استادی که حرکت‌شان دهد. برخی هم به دنبال استادی می‌گردند تا با او قرار یابند. این‌ها همان‌هایند که عمریست پر شر و شور می‌چرخند؛ چون صوفی در سماع! حرکت دارند و قرار نه. قبله‌ای باید.. تا "گردیدن" طواف شود و رمیدن، پریدن! #نقل_بی‌قراری است.. حکایت جهیده‌ای مکان‌نیافته! بامداد ۹ آذرماه سال ۲ #سید_میثم @Masihane

یه مصاحبه تقریبا مختصری بود که به اقتضاء فرصت محدود نشریه عهد، مختصرتر هم شد. در ادامه پی‌دی‌اف نشریه رو می‌ذارم و امیدوارم در فرصت مناسبی بتونم باز اصل حرف در باب "نقش حضرت زهرا در حفاظت از پیوندهای اجتماعی مدنظر اسلام" رو در کانال قرار بدم! @Masihane

فایل پی‌دی‌اف مصاحبه.. @Masihane

دوتا ظرف غذا بود. از طرف بچه‌های هیئت. مثل هرشب. یکی سهم رفیقم شد و یکی هم دادم به نگهبان مجتمع. توی جاده داشتم به این فکر می‌کردم چقدر کم‌توفیق بودم تبرکی حضرت به من نرسید. یک‌دفعه دیدم چقدر بد فکر کردم. مگر دفعات قبل که سر این سفره می‌نشستم، از لیاقتم بود؟ حاشا و کلا. تمامش کَرَم اهل بیت بوده. بعد به مادرم زهرا گفتم: چقدر هوای ما بیچاره‌ها رو داری! من با نذر شما، "کریمی" می‌کنم و کرامت به خرج میدم! نذری که یکی دیگه پخته و یکی دیگه بانی بوده و یکی دیگه توزیع کرده و... ولی من باهاش کریمی می‌کنم که این هم از لطف شماست! #سید_میثم #شب_شهادت_حضرت_زهرا @Masihane

🔴 طراح شدن، خوانش کردن | بخش اول ▪️8 آذرماه 1402 بود که رهبر معظم انقلاب در دیدار با بسیجیان به یک نکته مهم در باب بسیجی تراز اشاره کردند. ایشان فرمودند: «جذب «نیروهای طراح» در کنار نیروهای عملیاتی و اهمیت دادن بیشتر به تدبیر و فکر و طراحی»، از جمله توصیه‌هاست. ▪️این توصیه و شاید مطالبه، ریشه در برداشت و تفسیر رهبری از آیات جهاد دارد که سال‌ها قبل در ذیل تفسیر آیات سوره برائت خود را عیان ساخته بود. رهبر انقلاب پیرامون مجاهده با نفس فرمودند: «در مورد مجاهدت با نفس معنایی که اول در ذهن عامه می‌آید، دادنِ جان در راه جهاد است. درحالیکه فایده‌ی نفس انسانی فقط فدایی شدن در راه خدا نیست، بلکه تمام مراحل قبل از فدایی شدن، مانند به کارگیری فکر و انرژی‌ها و قوای جسمانی و روحی و قوه‌ی ناطقه، همگی مصداق مجاهدت با نفس است. پس مغزهای خود را برای طرح نقشه به کار اندازید؛ زبان‌های خود را در این راه به کار اندازید...» (تفسیر سوره برائت، ص285) ▪️اکنون که محرز است تربیت و جذب نیروی‌های طراح و اهمیت دادن بیشتر به تدبیر و فکر و طراحی، یکی از تجلیات مهم مجاهده با نفس است، سوالی به غایت مهم آغوش خود را به روی ما می‌گشاید: «برای داشتن نیروی طراح(اعم از جذب و تربیت) چه باید کرد؟» ▪️اگر طراحی همان شکافتن سقف و درانداختن «طرحی نو» در کلام حافظ باشد، این مفهوم نسبتی وثیق دارد با مفهوم «خلاقیت». خلاقیتی که به معنای آفرینش است اما نه آنچنان که تنه به خالقیت خدا بزند که میان خلاقیت مخلوق و خالقیت خالق، تفاوت از زمین تا آسمان است. خلاقیت انسان یعنی آفریدن از «شیء»ها و خالقیت خدا یعنی آفریدن از «لا من شیء»ها که حضرت زهرای مرضیه فرمود: ابْتَدَعَ الْأَشْيَاءَ لَا مِنْ شَيْ‏ءٍ. (خطبه فدک) ▪️بنابراین لازمه‌ی خلاقیت انسان، وجود «چیزها» و داشتن درک درست و مسئله‌مند از آنهاست. به تعبیر روان‌تر، زمانی ما می‌توانیم خلاقیت به خرج داده و طرحی نو دراندازیم، که اشیاء و چیزهای موجود را خوب شناخته و درست خوانش کرده باشیم. ▪️مثلا انسانی می‌تواند در زمینه طراحی یک خانه یا شهر خلاقیت به خرج دهد، که بتواند به صورت مسئله‌مند شهر را مورد خوانش قرار دهد. این موضوع قابلیت تسرّی به سایر طراحی‌ها را دارد. ▪️کسی که متکی بر یک سنت، به خوانش یا بازخوانی مسئله‌مند تراث همت می‌گمارد، امکان بروز خلاقیت و انداختن طرحی نو دارد. کسی که سقف فلک را شناخت، برای او امکان شکافتن آن میسر خواهد شد. چون خلاقیت مترتب بر تصادف نیست. 🔻ادامه در بخش دوم #سید_میثم #اراده‌ورزی @Masihane

🔵 طراح شدن، خوانش کردن | بخش دوم ▪️خداوند متعال در آغاز فروفرستادن وحی بر رسول خویش می‌فرماید: «اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ» . قرائت کن... خوانش کن... مبتنی بر نام پروردگارت که آفرید. اگر تاکنون جهان و هستی را مبتنی بر دیگر اسامی خوانش می‌کردید، اکنون موعد آن رسیده تا با «اسم ربّ» به خوانش بپردازید. همان ربّی که آفریدگار است. ▪️کنار هم قرار دادن موضوع «خلق» و «قرائت» معنادار می‌شود، آنگاه که بدانیم خلاقیت ما نیز در گرو خوانش کردن است و این خوانش صحیح جز ذیل اسم «ربّ» میسر نخواهد بود. ▪️برای گشودن گره‌های این پاره‌سطرها، خوب است از توضیحی درباره «خوانش» شروع کنیم. درباره خوانش در مباحث مرتبط با رشته‌هایی همچون ارتباطات و مطالعات فرهنگی و ... بسیار سخن رفته؛ گاه به صواب و گاه به گزاف. اما برای دوری از اطاله‌ی کلام که باری جز ملالت خواننده ندارد، مختار نگارنده از خوانش در یک جمله یعنی خواندن متن و هرچیزی که امکان خواندن دارد(مانند شهر، رفتار مردم و...) به شکل مسئله‌مند. ▪️مسئله‌مندی یعنی خواندن نه برای تفنن و تفریح و پر کردن اوقات فراغت. یعنی خواندن نه برای خواندن که از سنخ لذت‌های طبقه متوسط و روشنفکران کافه‌ای است. بلکه خواندن برای شفاف‌تر شدن مسئله‌ای یا یافتن و کشف پاسخی برای یک مسئله‌ی از پیش مهیا. ▪️البته ضرورتا چنین خوانشی زمانی اتفاق می‌افتد که متن توان و ظرفیت خوانش داشته باشد. متن‌های ضعیف و نحیفی که از فرآیند پویایی جا مانده‌اند و صلب و سفت قابلیت هرگونه مانوری را از بین می‌برند، اصطلاحا غیرقابل خوانش‌اند. تلاش برای مواجهه‌ی مسئله‌مند با چنین متونی، همان زور اضافی است که فقط اهالی مطایبه و بذله‌گویی (اگر نگویم مبتذل‌نویسان) در باب آن می‌توانند صدمن مثنوی بنویسند. ▪️می‌شود ماجرا را از لنز دیگر آیات هم نگریست. مثلا طراحی یا همان خلاقیت که از یک جنبه همان «احداث» است و آفریدن، از ویژگی‌های مهم رسول است که خداوند در توصیف او فرمود: «وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ» (و اما به واسطه نعمتی که خداوند به تو ارزانی داشته، ایجاد و احداث کن). یعنی رسول به واسطه‌ی نعمت ربّ خویش، می‌تواند نظریه بدهد و تئوری بسازد آن در هم مواردی که تاکنون پای چوبین عقل بشر نرفته است. احداث آن ساختنی است که تاکنون نبوده و اکنون حادث و ایجاد شده است. از این رو «حدیث» را باید متمایز از «قول» دید که اولی در خود «نو» بودن را دارد و حال آنکه دومی می‌تواند تقلیدی و تقریری باشد از دیگران. ▪️درنتیجه طراح و خلاق و حداث، باید همچون رسول مبعوث شود، هرچند در ساحتی بس دنیوی‌تر؛ و این بعثت در گرو «قرائت» است که خداوند با رسول خویش اینگونه آغاز کرد: «إقرأ». اینجاست که گام اول طراح شدن را می‌توان در یک کلمه دوباره تکرار کرد: توانایی خوانش! #سید_میثم #اراده‌ورزی @Masihane

#جعفر_پلنگ و امام‌رضای واقعی... @Masihane

#شهیدرضی و مطالبه‌ی چه چیز؟ ما داریم سرد می‌شویم. بعد از شهید سلیمانی، متعدد کشتند و ما داغ و پرحرارت یک چیز خواستیم: انتقام! اما انگار هربار تصمیم‌گیران اصلی، ما مردم را کم‌محلی کردند. حالا در سوگ یک سرباز دیگر، گویی همگی می‌دانیم انتقامی هرگز در کار نیست. برای همین بی‌سروصدا فقط غصه‌ی یارِ رفته را می‌خوریم و مرثیه "آن سفر کرده" را می‌خوانیم. بی‌خیال حماسه‌ای که فکر می‌کردیم سوخت موشکش را فریادهای "انتقام انتقام" ما فراهم می‌کند. این چهار خط بالا، خلاصه‌ی حرف‌های گفته و نگفته‌ی دوستانی است که اکنون در سرخورده‌ترین حال ممکن، غریبانه و دلسوزانه، هم شاکی‌اند و هم نمی‌دانند به کجا شکایت بَرَند!! من غم را، خشم را و حالا زمهریر دلسردی را خوب درک می‌کنم. اما گمان می‌کنم اصل معادله را هنوز نتوانسته‌ایم خوب شفاف کنیم. ما برای تحلیل وضعیت موجود نیازمند اخبار پشت‌پرده و محرمانه نیستیم. کافیست نگاهی بیندازیم به وضع رقت‌بار اسرائیل که همچون چارپایی در گِل مانده... البته دور از جان چارپایان! عزیزان! اگر اسرائیل در ماجرای شهید فخری‌زاده اقدام کننده بود و اصطلاحا ابتکار عمل را در دست داشت؛ اگر آنجا و چندجای پیش از آن، زده بود و نشسته بود کنجی به تماشای سر رفتن حوصله‌ی ایرانِ اسلامی و عمل شتاب‌زده‌ی ما و برای تمام احتمالات، برنامه چیده بود؛ اکنون وضعیت فرق دارد. این‌بار ما هستیم که اقدام می‌کنیم و چندسویه خنجر می‌زنیم و برای احتمالات مختلف، سناریو داریم. ما مثل پسربچه‌ای که از لات محله پس‌گردنی خورده، نباید حقد و کینه به دل بگیریم تا سر موعد مناسب، سنگی حواله‌ی شیشه‌ی خانه‌ی آن لات کنیم و با دلی خنک همه‌جا درگوشی بگوییم: زدم! و این بشود انتقام. ما همانند بزرگ محله‌ایم، که درحال اصلاح معضلات و بحران‌های تک‌تک کوچه‌پس‌کوچه‌هاست و با فراغت بال نشسته برای تک‌تک اتفاقات، برنامه‌ریزی کرده و حتی پیش‌بینی حوادث غیرمترقبه را هم نموده و با محاسبه‌ی کلی هزینه-فایده، دارد عملیات می‌کند و این اسرائیل است که گیج و منگ از ضربه‌های مختلف جبهه مقاومت، چاره را در انتقام‌های موضعی دیده! اصلا بیایید به این سوال فکر کنیم: خود شهید والامقام سیدرضی در سوریه درحال سامان دادن به چه جبهه‌ی مهمی بوده که اینطور دشمن را وادار به رفتار دستپاچه و شتاب‌زده‌ی حمله‌ی مستقیم کرده؟ خود سیدرضی و شهادتش یعنی ما درحال اقدامیم و اسرائیل در موضع انتقام‌های تشفی‌بخش! نه بعکس! #سید_میثم @Masihane