#شب_چهارم #فرزندان_حضرت_زینب س #محسن_ناصحی می‌رود سمت برادر، به تنش تب دارد دو پسر دارد و یک زمزمه بر لب دارد به فدای سر تو! هرچه که دارم این است چه کنم؟ هست همین هرچه که زینب دارد ارث زینب قد خم بود، قسم داد و گرفت إذن خود را هم از آن قدّ مورّب دارد پسرش رفت به میدان و شغالان دیدند شیر این بیشه عجب باد به غبغب دارد رفت و فریاد برآورد برادر! بشتاب تیغ ورّاث علی از دو طرف لب دارد حق همین است که قربانی اکبر بشویم زینب است این که دو فرزند مؤدّب دارد از یمین می‌روم از سمت یسارش با تو دشمن معرکه یک روزِ معذّب دارد بد به دل راه مده مطمئناً پیروزیم مادر ماست که در خیمه، مرتّب دارد: زیر لب زمزمۀ ناد علی می‌خواند دارد از هیبت اولاد علی می‌خواند تکیه دادند به هم هردو برادر این‌بار هر دو در مرکز این دایره و چون پرگار دور خود ساخته‌اند از سر دشمن کوهی تن بی سر چقدر ماند و در این انبوهی خدعه زد دشمن بی‌عرضه و ترسو ای وای بارش تیر شد آغاز ز هر سو ای وای ناگهان هردو برادر به کمین افتادند زیر باران جفا هر دو زمین افتادند بدن هر دو پر از تیر، به هم دوخته شد چشم هر دو پسر شیر به هم دوخته شد اوّل از ترس در آن حال رهاشان کردند بعد با تیغۀ شمشیر جداشان کردند این طرف، حادثه از چشم زنی دور افتاد آن طرف در وسط خیمه دلی شور افتاد گرد، خوابید و شد آن واقعه پیدا کم کم چشم مادر نگران شد به پسرها کم کم عاقبت واقعه،شدآنچه که‌زینب می‌خواست نذر من گشت ادا! شکر، حسینم برجاست پسرانم به فدای سر تو، غم نخوری هر دو قربان علی اکبر تو، غم نخوری پسرانم که بماند! خود زینب هم هست جان من نذر علی اصغر تو، غم نخوری تو سفارش شدۀ مادرمانی، قَسَمت می‌دهم جان من و مادر تو، غم نخوری هرچه غم مال من و قول بده تا آخر هرچه غم خورد اگر خواهر تو، غم نخوری «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج» «اللهم العَن الجِبت والطّاغوت والنّعثل»

#شب_چهارم #فرزندان_حضرت_زینب س یک زن آمد که از او عشق مصور شده است دو پسر داشت ولی صاحب لشکر شده است دو کفن پوش دو پروانه دو شمشیر به دست دو ذبیح اند که او حضرت هاجر شده است داغ فرزند ، که زانوی پدر را لرزاند سهم این مادر دلخون دو برابر شده است مادر صبر ، عجب خیمه نشین شد وقتی غرق در خون بدن آن دو کبوتر شده است چه خجالت زده گردید برادر از او چه خجالت زده خواهر ز برادر شده است صوت مظلوم که برخواست به او خندیدند همه ی درد همین بود که خواهر شده است میثم مومن نژاد

#شب_چهارم #فرزندان_حضرت_زینب س بزرگ آفرینش اوج اعجاز خدا زینب به یک پیکر تمام خمسه‌ی آل عبا زینب عبا، یعنی حجاب روی اصحاب کسا زینب و شد تفسیر کاف و ها و عین و صاد و یا زینب چی میفهمیم از زینب و ما ادراک ما زینب چه میفهمیم از آن آیینه‌ی خیر النسا زهرا از آن پا تا به سر حیدر از آن سر تا به پا زهرا از آن در کوفه پیغمبر از آن در کربلا زهرا از آن در خَلق و در منطق از آن خُلق و صدا زهرا بلی گفتیم یا زهرا اگر گفتیم یا زینب کمی از ماتمش اوج مصیبت بود عالم را به اشکش اشک میریزیم ایام محرم را کتیبه چادرش، از معجرش داریم پرچم را از او داریم عزای اشرف اولاد آدم را بزرگ بانوان ام المصائب ربنا زینب زنی از خیمه نازل شد زنی سر تا قدم قران وجودش سوره‌ی توحید روحش سوره‌ی انسان زنی چون کوه پابرجا زنی در کسوت مردان که چون خورشید عمری در حجاب نور خود پنهان قمر آورده با خود سوی میدان بلا زینب دو ماه آورده همراه خودش چون قاسم و اکبر دوتا مانند جدهاشان دوتا جعفر دوتا حیدر که عمری سرفراز از نامشان باشد همین مادر رجز خواندند شد با این رجز در کربلا محشر میان خیمه اما دست دارد بر دعا زینب برایش اشک میریزد فرات و دجله جیحون هم به گرد عشق او هرگز نخواد بود مجنون هم که خود آواره اولادش برای عشق در خون هم برای پیکر طفلان نرفت از خیمه بیرون هم به بالین علی رفته است اما تا کجا زینب

#شب_پنجم #عبدالله_ابن_الحسن ع تا چشم وا کردم در این دنیا تو را دیدم غم را ندیدم در همه غم ها تو را دیدم در خانه تو در کنارت اکثر شب ها با قصه ات خوابیدم و فردا تو را دیدم یک ساله بودم رفت بابا خوب یادم نیست هر گاه گفتم زیر لب بابا تو را دیدم هر گاه برگشتی ز راه دور یادم هست من زود تر از اکبر لیلا تو را دیدم دوش عمو عباس از هر کوه بالا تر شرمنده ام یک بار از بالا تو را دیدم از منظر عباس بر روین نظر کردم از عرش بالا تر فقط تنها تو را دیدم ای نام شیرین تو از هر نام نامی تر حسین ای نازنین بابای از جانم گرامی تر حسین من جلوه ای از جلوه های پنج تن هستم تو نیستی حس می کنم دور از وطن هستم تو شمع جمع افرینش بین عشاقی پروانه ام اماده پرپر شدن هستم یا سوختن یا سر سپردن هر دو تا عشق است من تشنه لب تشنه دست و پا زدن هستم گیرم میان ما و فرزندان تو فرق است قاسم چه شد من نیز فرزند حسن هستم شمشیر دستم نیست عیبی نیست با این دست لحظه شمار یک نبرد تن به تن هستم از غربتت چشمان عمه اشک می بارید گفتم رها کن دست هایم عمه من هستم بی من عمویم راهی افلاک شد عمه در بین ان گودال گرد و خاک شد عمه تا لحظه افتادنت از اسب را دیدم دستی که دستم را گرفته بود بوسیدم منت کشیدم التماس عمه را کردم گفتم که من رفتم عمو افتاد من دیدم با دست خالی امدم اما مگر میشد شاید بترسی که بترسم من نترسیدم دیدم که غارت کرد دشمن جوشن و خودت من هم همینطور امدم جوشن نپوشیدم دنبال تیغی تکه تیری نیمه شمشیری از پشت سیل اشک ها چیزی نمی دیدم هر کس که صد راه شد با مشت کوبیدم ناله زدم نفرین نمودم خاک پا شیدم هر چند دستان پلیدی کند مویم را گفتم که ای نا مرد ها کشتید عمویم را ای وای بر من می چکد خون از سر و مویم ای کور باشم تا نبینم خاک بر مویم از خیمه میدیدم جهان تاریک شد اما شق القمر دیدم به ضرب سنگ بر رویت برخیز برگردیم سمت خیمه تا عمه با تکه چادر ببندد زخم بازویت از لا به لای دست و پای دشمنان دیدم افتاده دست شمر پیچ و تاب گیسویت شمشیر بالا رفت بالا رفت دستانم دستان عبد الله شد هدیه به ابرویت در بازوی من نیست زور بازوی عباس تا نیزه بیرون اورم از بین پهلویت بر زخم هایت می فشارم دست و غم دارم که دست کم صد زخم داری دست کم دارم

#شب_پنجم #عبدالله_ابن_الحسن ع سر می نهد تمام فلک زیر پای او دل می برد ز اهل حرم جلوه های او عبدالله است و ایل و تباری کریم داشت با این حساب عالم و آدم گدای او انگار قاب کوچکی از عکس مجتبی هر لحظه می تپد دل زینب برای او او حس نمی کند که یتیم است و خون جگر تا با حسین می گذرد لحظه های او بالاتر از تمامی افلاک می نشست وقتی که بود شانۀ عباس جای او نیمش حسن و نیمه دیگر حسین بود بوی مدینه می رسد از کربلای او مثل رقیه روح و روان حسین بود او همچو عمه دل نگران حسین بود مسعود اصلانی

#شب_پنجم #عبدالله_ابن_الحسن ع #عبدالله‌بن‌حسن علیه‌السلام #مرثیه #داریوش_جعفری چون همه صحراییان مجنون شدند پیش لیلا جملگی در خون شدند شه روان شد بر منای عاشقی تا کند بر پا بنای عاشقی باقی دلداگان پشت سرش همنوا با ناله‌های خواهرش کای عزیز فاطمه! تنها مرو جانب گرگان در این صحرا مرو گر چه اینان جمله مدیون تو اند تیغ‌هاشان تشنهٔ خون تو اند رفت تا هنگامه‌ای بر پا کند عهد خود با خون خود امضا کند تیغ بر کف یوسف‌بن فاطمه زد میان گرگ‌ها بی واهمه روز کوفی را شبی خونبار کرد عده‌ای را زیر تیغش زار کرد ناگهان شد رزمگاه کربلا شاهد امواج طوفان بلا روی خاک افتاد از روی فرس نیزه‌ای بگرفت از او راه نفس تا که قاتل از کمر خنجر کشید کودکی از دست زینب پر کشید کرد فریاد ای عمو جانم حسین! ای همه عالم تو را در زیر دِین دیده واکن آمده ابن الحسن تا فدا سازد به راهت جان و تن شرم دارم زنده باشم بی گلم ریزم از سر تا به پایت کاکلم آمدم تا دست در راهت دهم آمدم تا سر به دامانت نهم این عجب نبود اگر احساسی ام شیر نسل حیدرم عباسی ام کار سقای جوانت می‌کنم دست را حائل به جانت می‌کنم مقتل من سینهٔ سوزان تو جان من جانا بلاگردان تو آخرین سربازت ای مولا منم آخرین حاجی در این صحرا منم من شهید سینهٔ ثاراللهم دیده وا کن ای عمو عبداللم «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج» «اللهم العَن الجِبت والطّاغوت والنّعثل»

#شب_پنجم #عبدالله_ابن_الحسن ع کشتهء دوست شدن در نظر مردان است پس بلا بیشترش دور و بر مردان است یازده ساله ولی شوق بزرگان دارد در دل کودک این‌ها جگر مردان است همه اصحاب حرم طفل غرورش هستند این پسر بچهء خیمه پدر مردان است بست عمامه همه یاد جمل افتادند این پسر هر چه که باشد پسر مردان است نیزه بر دست گرفتن که چنان چیزی نیست دست بر دست گرفتن هنر مردان است بگذارید ببیند که خودش یک حسن است حبس در خیمه شدن بر ضرر مردان است گر چه ابن الحسنم پُر شدم از ثارالله بنویسید مرا یابن ابی عبدالله «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج» «اللهم العَن الجِبت والطّاغوت والنّعثل»

#عبدالله‌بن‌حسن علیه‌السلام #محسن_حنیفی #شب_پنجم #عبدالله_ابن_الحسن ع صبر کن پای گلوی تو ذبیحت باشم صورتم غرقهء خون شد که شبیهت باشم ذکر الغوث بریده ز لبت می‌آید سعی کن تشنۀ اذکار صریحت باشم آمدم باز بخندی و بگویی پسرم کشته و مردهء لبخند ملیحت باشم دست من رفت نشد سینه‌زنت باشم حیف دم دهم تا دم گودال مسیحت باشم بدنم خوب قلم خورده به سرنیزه و نعل تن پر زخم رسیدم که ضریحت باشم مانده‌ام مات که با سنگ تو را زد چه کنم خون زخم سر تو بند نیامد چه کنم خرمن موی تو در پنجهء دشمن دیدم عمه این صحنه ندیده ست ولی من دیدم دور تا دور تو از بغض حرامی پر بود پیکرت را هدف نیزه و آهن دیدم سر تقسیم غنائم چقَدَر دعوا بود دزدی و غارت عمامه و جوشن دیدم شمر بی خیر تو را از بغلم کرد جدا پشت و رو کرد تو را لحظهء مردن دیدم زیر لب آه کشیدی و پر از درد شدم سهم از درد تنت برده ام و مرد شدم «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج» «اللهم العَن الجِبت والطّاغوت والنّعثل»

#عبدالله‌بن‌حسن علیه‌السلام #محمود_اسدی_شائق #شب_پنجم #عبدالله_ابن_الحسن ع حرامیان بی حیا چند نفر به یک نفر عمو فتاده از نوا چند نفر به یک نفر شمر لعین به‌روی سینهء عمو نشسته است پنجه به مو شد آشنا چند نفر به یک نفر فقط نه اینکه بر تنش تیر زدند ناکسان مانده به‌زیر دست و پا چند نفر به یک‌نفر به مثل‌فاطمه که بین کوچه‌اش کتک زدند زدند ضربه بی هوا چند نفر به یک نفر نفس کشیدن عمو حسینِ من سخت شده نیزه به‌حلقش شده جا چند نفر به یک نفر «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج» «اللهم العَن الجِبت والطّاغوت والنّعثل» #عبدالله‌بن‌حسن_علیه‌السلام #رضا_رسولی #شب_پنجم #عبدالله_ابن_الحسن ع من در حرمت اشاره‌ها را دیدم مرگ همۀ ستاره‌ها را دیدم از اسب همین که بر زمین افتادی وا کردن گوشواره‌ها را دیدم «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج» #شب_پنجم #عبدالله_ابن_الحسن ع #عبدالله‌بن‌حسن_علیه‌السلام #وحید_قاسمی عمو رسیدم و دیدم؛ چقدر بلوا بود! سر تصاحب عمّامۀ تو دعوا بود به سختی از وسط نیزه‌ها گذر کردم هزار مرتبه شکر خدا کمی جا بود! ثواب نَحر گلویت تعارفی شده بود سرِ زبان همه جملۀ - بفرما- بود عمو چقدر لبِ خشکتان ترک دارد! چه خوب می‌شد اگر مشک آب سقّا بود زنی خمیده عمو رد شد از لبِ گودال نگاه کن؛ نکند مادر تو زهرا بود برای کشتن تان تیغ و نیزه کم آمد به دست لشگریان سنگ و چوب حتّی بود! تمام هوش و حواس سپاه کوفه و شام به فکر جایزۀ بردن سر ما بود بلند شو؛ که همه سوی خیمه‌ها رفتند من آمدم سوی گودال، عمّه تنها بود «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج» #شب_پنجم #عبدالله_ابن_الحسن ع #عبدالله‌بن‌حسن_علیه‌السلام #وحید_قاسمی لشکری سنگ زد و تیر به ترفند آمد حرمله خیر نبینی نفسش بند آمد شمر لبخند زد و غائله از تب افتاد خاک عالم به سرم شاه ز مرکب افتد لشکر کفر از این صحنه به تکبیر افتاد شاه تنها، ته گودالِ بلا گیر افتاد تشنگی، تشنه تسبیح و سجودش می کرد نیزه‌ای پیله به لب‌های کبودش می کرد زیر سنگینی یک چکمه تقلا می کرد مجتبی زاده‌ای از دور تماشا می کرد سایۀ تیغ جفا زیر گلویش که رسید یادگار حسنش داخل گودال دوید پا برهنه جگرش را به سر دست گرفت نعره ای زد،مدد از ساقی بی‌دست گرفت بانگ برداشت، زبان‌ها ز سخن افتادند کینه توزان جمل یاد حسن افتادند بی سپر بود ولی دست یداللّهی داشت بابت زخم فدک نیت خون خواهی داشت در عوض جای نوازش به غمش خندیدند به غرور پدر بی‌حرمش خندیدند هاتفی گفت: یتیم است مراعات کنید نیزه‌ای گفت: حسینی است مجازات کنید تیغ بیرون ز غلافی به تکاپو افتاد عاقبت قرعه به افتادن بازو افتاد نوۀ فاطمه را از سر کینه کشتند به همان شیوۀ مرسوم مدینه کشتند «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج» #عبدالله‌بن‌حسن_علیه‌السلام #سید_رضا_مؤید #شب_پنجم #عبدالله_ابن_الحسن ع سلام باد به عبداللَّه! آن صغیر دگر که بود در صدف کربلا یکى گوهر تمام نور که بُد نور دیده‌ی زهرا تمام حُسن که بودش حسن یگانه پدر تمام عشق که شد کشته در برِ معشوق تمام دل که نکرد او جدایى از دلبر بنازم آن همه غیرت! که همچو پروانه به گرد شمع وجود حسین می‌زد پر چو دید غربت عمّ بزرگوارش را به قتلگاه درآمد ز دامن مادر عدو چو تیغ برآورد بهر قتل حسین به پیش تیغ عدو، دست خویش کرد سپر برید دستش و هرگز دل از عمو نبرید که شد به دامن عمّ غریب خویش شهید «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج»

#شب_پنجم #عبدالله_ابن_الحسن ع کوچک‌ترین دلیر پس از شیرخواره بود طفلی که در سپهر شجاعت ستاره بود هرچند که اجازۀ جنگاوری نداشت آماده باش، منتظر یک اشاره بود از اینکه رفته‌اند همه داشت می‌شکست از اینکه مانده بود دلش پر شراره بود دستش به‌دست عمّه و چشمش پی عمو در جست و جوی یافتن راه چاره بود چون دید شاه کشور جان‌ها چنین غریب در حلقۀ محاصرۀ صد سواره بود خود را به آستانۀ جسم عمو رساند جسمی‌که زخم‌هاش فزون از شماره بود عباس‌وار دست به دستان تیغ داد و یک سه‌شعبه در پی ذبحی دوباره بود در قتلگاه ماند تنی که پس از قتال تنها تن شبیه عمو پاره پاره بود در خیمه‌ها اگر که نمی‌رفت شاهد دعوا سر کشیدن یک گوشواره بود «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج» #عبدالله‌بن‌حسن_علیه‌السلام #غلامرضا_سازگار #شب_پنجم #عبدالله_ابن_الحسن ع ای عمو! تا نالۀ «هَلْ مِن مُعینت» را شنیدم از حرم تا قتلگه، با شور جان‌بازی دویدم آن ‌چنان دل بُرد از من بانگ «هَل مِنْ ناصِر» تو کآستینم را ز دست عمّه‌ام زینب، کشیدم جای تکبیر اذان ظهر، در آغوش گرمت بانگ مادر مادرِ زهرا،در این صحرا شنیدم گر چه طفلی کوچکم،امّا قبولم کن، عمو جان! بر سر دست تو،من قربانی شش‌ماهه دیدم کس نداند جز خدا کز غصّۀ مظلومی تو با چه حالی از کنار خیمه،در مقتل رسیدم؟ دست من افتاد از تن، گو سرم بر پایت اُفتد سرچه باشد؟تیر عشقت‏‌را به‌جان خود خریدم تا بُرون از خیمه‌گه رفتی، دل من با تو آمد تو به رفتن رو نهادی،من ز ماندن، دل بُریدم جای بابایم امام مجتبی خالی است،اینجا تا ببیند من به قربان‌گاه تو، آخر شهیدم ناله‌ای از سوز دل کردم به زیر تیغ قاتل شعله‌ها در نظم عالم‌سوز «میثم»، آفریدم «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج» #شب_پنجم #عبدالله_ابن_الحسن ع #عبدالله‌بن‌حسن_علیه‌السلام #محسن_عرب_خالقی در رگ رگش نشانۀ خوی کریم بود او وارث کمال پدر از قدیم بود دست عمو به گیسوی او چون نسیم بود این کودک شهید که گفته یتیم بود؟ وقتی حسین سایۀ بالای سر شود کو آن دل یتیم که تنگ پدر شود؟ در لحظه‌های پر طپش نوجوانی‌اش با آن دل کبوتری و آسمانی‌اش با حکم عمّه، عمّۀ قامت کمانی‌اش بر تل زینبیه بود دیده بانی‌اش اخبار را به محضر عمّه رسانده است دور عمو به غیر غریبی نمانده است خورشید را به دیده شفق گونه دید و رفت از دست ماه دست خودش را کشید و رفت از خیمه‌ها کبوتر عاشق پرید و رفت تا قتلگاه مثل غزالی دوید و رفت می‌رفت پا برهنه در آن صحنۀ جدال می‌گفت عمّه، جانِ عمو کن مرا حلال دارد به قتلگاه سرازیر می‌شود مبهوت تیر و نیزه و شمشیر می‌شود کم کم خمیده می‌شود و پیر می‌شود یک آن تعلّلی بکند دیر می‌شود در موج خون حقیقت دریا نشسته است دورش تمام نیزه و تیر شکسته است دستش برید و گفت: که ای وای مادرم رنگش پرید و گفت: که ای وای مادرم در خون طپید و گفت: که ای وای مادرم آهی کشید و گفت: که ای وای مادرم وقتی که ضربه آمد و بر استخوان نشست در عرش قلب فاطمه چون پهلویش شکست خونش حنا به روی عمویش کشیده است از عرش، آفرین پدر را شنیده است مشغول ذکر بانوی قامت خمیده است تیری تمام قد به گلویش رسیده است تیری که طرح حنجره‌اش را به هم زده آتش به جان مضطرِ اهل حرم زده یعقوب را بگو که دو تا یوسفش به چاه ماندند در میانۀ گرگان یک سپاه فریاد مادرانه‌ای آید که: آه، آه دارد صدای اسب می‌آید ز قتلگاه ده اسب نعل خورده و سنگین تن آمدند ارواح انبیا همه با شیون آمدند «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج»

#عبدالله‌بن‌حسن_علیه‌السلام #غلامرضا_سازگار #شب_پنجم #عبدالله_ابن_الحسن ع شمع‌ها از پای تا سر سوخته مانده یک پروانۀ پَرسوخته نام آن پروانه، عبدالله بود اختری تابنده‌تر از ماه بود خون پاکش زاد و جانش راحله تار مویش، عالمی را سلسله صورتش مانند بابا، دل‌گشا دست‌های کوچکش، مشکل‌گشا رخ چو قرآن، چشم و ابرو آیه‌اش آفتاب، آیینه‌دار سایه‌اش مجتبایی با حسین آمیخته بر دو کتفش، زلف قاسم ریخته از درون خیمه هم‌چون برق آه شد روان با ناله سوی قتلگاه پیش رو، عمّو خریدارش شده پشت سر، عمّه گرفتارش شده برگرفته آستینش را به چنگ کای کمر بهر شهادت بسته تنگ! ای دو صد دامت به پیش رو! مرو این همه صیّاد و یک آهو، مرو کودک ده‌ساله و میدان جنگ؟! یک نهال نازک و باران سنگ؟! دشمن این‌جا گر ببیند طفل شیر شیر اگر خواهد زند او را به تیر تو گل و صحرا پُر از خار و خس است بهر ما داغ علی‌اصغر بس است با شهامت گفت آن ده‌ساله مرد: طفل ما هرگز نترسد از نبرد بی‌عمو ماندن، همه شرمندگی است با عمو مردن، کمال زندگی است تشنگی با او لب دریا خوش است آب اگر او تشنه باشد، آتش است بوده از آغاز عمرم، انتظار تا کنم جان در ره جانان، نثار جان عمّه! بود و هستم را مگیر وقت جان‌بازی است، دستم را مگیر عمّه‌جان! در تاب و تب افتاده‌ام آخر از قاسم، عقب افتاده‌ام ناله‌ای با سوز و تاب و تب کشید آستین تا از کف زینب کشید تیر گشت و قلب لشکر را شکافت پَر کشید و جانب مقتل شتافت دید قاتل در کنار قتلگاه تیغ بگْرفته به قصدِ قتلِ شاه تا نیاید دست داور را گزند کرد دست کوچک خود را بلند در هوای یاری دست خدا دست عبدالله شد از تن جدا گفت: نه تنها سر و دستم فدات نیستم کن، ای همه هستم فدات! آمدم تا در رهت، فانی شوم در منای عشق، قربانی شوم کاش! می‌بودم هزاران دست و سر تا برای یاری‌ات می‌شد سپر ای همه جان‌ها به قربان تنت! دست عبدالله، وقف دامنت چون به پاس دست حق از تن جداست دست ما هم بعد از این دست خداست هر که در ما گشت فانی، ما شود قطره، دریایی چو شد، دریا شود تا دهم بر لشکر دشمن شکست دست خود را چون عَلَم گیرم به دست با همین دستم، تو را یاری کنم مثل عبّاست، عَلَم‌داری کنم بود در آغوش عمّش ولوله کز کمان بشْتافت تیر حرمله تیر زهرآلود با سرعت شتافت چون گریبان، حنجر او را شکافت گوشۀ چشمی به عمّو باز کرد مرغ روحش از قفس، پرواز کرد با گلوی پاره در دشت قتال شه تماشا کرد و او زد بال‌بال هم‌چو جان بگْرفت مولا در برش تازه شد داغ علیّ اصغرش گریۀ ما، مرهمِ زخمِ تنش اشک «میثم» باد وقفِ دامنش! «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج»

#عبدالله‌بن‌حسن_علیه‌السلام #سید_مهدی_حسینی_رکن‌آبادی #شب_پنجم #عبدالله_ابن_الحسن ع دُرّ یتیمم و به صدف گوهرم ببین در بحر عشق، گوهر جان‌پرورم ببین هفتاد و دومین صدف ساحل توأم ای روح آب، رشحه‌ای از کوثرم ببین من سینه‌سرخ عشق عمویم، پرم بده دست مرا رها کن و بال و پرم ببین چشمم به قتلگاه و عمو مانده زیر تیغ تصویر غربتی‌ست به چشم ترم، ببین با بانگ استغاثهٔ او تیغ می‌شوم برنده‌تر ز تیغ عدو خنجرم ببین پروانه‌ام به پیله واماندنم مخواه در هرم عشق، شعلهٔ خاکسترم ببین دستم کبوتری‌ست که شوق پریدن است چون نبض عمه ملتهب و مضطرم ببین بر من عمو به چشم خریدار بنگر و دست مرا بگیر و از این برترم ببین کوچک‌ترم ز قاسم و دارم دلی بزرگ همچون علی‌اصغر خود اکبرم ببین من کودک برادر تو بودم و کنون در هیأت دلاور و جنگاورم ببین «هل من معین»شنیدم و تکلیف روشن است در التهاب پاسخت اهل حرم ببین هرچند دست یاری من‌ کوچک است و خرد آن حس عاشقانه و جان‌پرورم ببین احرام بسته‌ام که کنم دور تو طواف خیل حرامیان همه دور و برم ببین کوچکتر است قد من از تیغ دشمنان اما سپر برابر‌شان پیکرم ببین ته ماندهٔ شراب شهادت که مانده ‌ا‌ست می‌نوشم و تو مستی از این ساغرم ببین در دست عمّه دست کشیدم ز جان خویش حالا به روی سینه گل پرپرم ببین دیشب سرم به شانهٔ آرامش تو بود اکنون به روی سینهٔ خود بی‌سرم ببین «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج» #شب_پنجم #عبدالله_ابن_الحسن ع #عبدالله‌بن‌حسن_علیه‌السلام #حامد_اهور وقتی عدو به روی تو شمشیر می‌کشد از درد تو تمام تنم تیر می‌کشد طاقت ندارم این همه تنها ببینمت وقتی که چلّه چلّه کمان تیر می‌کشد این بغضِ جان‌ستان که تو بی‌کس‌ترین شدی پای مرا به بازی تقدیر می‌کشد ای قاری همیشهٔ قرآن آسمان کار تو جزء جزء به تفسیر می‌کشد این‌که زِ هر طرف نفست را گرفته‌اند آن کوچه را به مسلخ تصویر می‌کشد برخیز! ای امام نماز فرشته‌ها لشکر برای قتل تو تکبیر می‌کشد «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج»