۱۷ مائده 🔮🔮🔮🔮💎💎🔮🔮🔮🔮 ✍مسيحيان چند ادّعاى بى اساس درباره خدا دارند كه قرآن به آنها اشاره مى كند: - اعتقاد به #خدايان_سه_گانه. «لا تقولوا ثلاثة ...» (47) - اعتقاد به اينكه خداى آفريدگار، يكى از خدايان سه گانه است (خداى پدر). «قالوا ان اللّه ثالث ثلاثة...» (48) - انحصار الوهيّت در مسيح كه اين آيه آن را ردّ مى كند. «يخلق ما يشاء» به خلقت حضرت عيسى بدون داشتن پدر، و آفرينش #حضرت_آدم بدون داشتن پدر و مادر اشاره دارد. اگر #حضرت_مسيح خداست، پس چگونه (به عقيده ى مسيحيان) كشته شد و #صليب، آرم مظلوميّت او گشت؟ خدا كه نبايد مورد سوء قصد قرار گيرد 🙅 اسلام، با كفر، شرك و خرافه در هر مكتبى كه باشد مخالف است. (غلوّ هم نوعى كفر است). «كفر الّذين قالوا انّ اللّه هو المسيح بن مريم» 👩‍👦 اگر مسيح خدا باشد، خدا كه در شكم زن قرار نمى گيرد. «المسيح بن مريم» 👨‍👩‍👧‍👦 عيسى، مادرش و همه مردم زمين در انسان بودن و ناتوان بودن در برابر قدرت خداوند، يكسان مى باشند. «المسيح بن مريم و أمّه ومن فى الارض جميعاً» 🍀 قدرت الهى، محدود به نظام خاصى نيست و مى تواند حتّى بدون پدر هم، فرزند خلق كند. «و اللّه على كل شى ء قدير» •┈••••✾•🌿🌺🌿•✾••••┈• 🏷 کانال مهدی موعود👇 🆔🕋 @MowoodMahdi 🕋

۲۳ اعراف 🌾🌾🌾🌸🌸🌾🌾🌾 ✍ #شيطان و #آدم هر دو نافرمانى كردند، امّا شيطان نسبت به نافرمانى خود (ترك سجده)، به عدل و حكمت الهى اعتراض كرده و استكبار نمود و #برتری_نژاد خود را مطرح ساخت و پشيمان هم نشد، امّا #حضرت_آدم و حوّا، به كار خلاف خود اعتراف كردند و از خداوند تقاضاى بخشش نمودند. (54) ----- 54) تفسير نمونه- در برابر ستم هايى كه به خود روا مى داريم بايد از خداوند استمداد كنيم و آنها را جبران كنيم. «قالا ربّنا ظلمنا...» - از آداب دعا و استغفار، ابتدا اعتراف به گناه است. «قالا ربّنا ظلمنا أنفسنا» - نخستين خواسته ى بشر از خدا، تقاضاى عفو ورحمت بود. «وان لم تغفرلنا»

۲۶ اعراف 🌾🌾🌾🌸🌸🌾🌾🌾 ✍پس از نقل داستان #حضرت_آدم، #خداوند در اين سوره چهار بار (در اين آيه و آيات 27، 31 و 35)، فرزندان آدم و نسل بشر را خطاب قرار داده و به امورى همچون: حفظ لباس تقوا، فريب شيطان را نخوردن، در خوراكى ها و آشاميدنى ها و تجمّلات اسراف نكردن و پذيرفتن دعوت انبيا، سفارش نموده است. - توجّه به نعمت هاى الهى، عامل عشق به خدا ودورى از غفلت است. «قد انزلنا عليكم... لعلّهم يذّكّرون» - #لباس، زمانى نعمت الهى است كه بدن را بپوشاند. «يوارى سواتكم» - پوشش وپوشاندن كار خداست، «انزلنا عليكم لباساً يوارى»، ولى برهنگى و برهنه كردن كار شيطان است. «فوسوس... ليبدى لهما ما ورى عنهما من سواتهما» - پوشش و آراستگى با پوشاك و لباس هاى زيبا، مطلوب و محبوب خداوند است. «قد انزلنا عليكم لباساً... و ريشاً» آراستن و زينت و بهره بردن از لباس هاى زيبا تا آنجا كه به اسراف كشيده نشود، مانعى ندارد. - معنويّت در كنار مادّيت، تقوا در كنار زينت لازم است. «ريشاً و لباس التّقوى»، و گرنه لباس مى تواند وسيله ى اسراف، تكبّر، فساد، خودنمايى، مدپرستى، شهوترانى، فخرفروشى و امثال آن شود. - از خاك، پنبه مى رويد، از علف كه خوراك حيوان است پشم توليد مى شود و از آب دهان كرم، ابريشم، اينها همه از آيات الهى است كه مى تواند مايه ى تذكّر و بيدارى انسان باشد. «ذلك من آيات اللّه لعلّهم يذّكّرون»

۱۷۲ اعراف 🌸🌸🌸🌸🌺🌸🌸🌸🌸 توحید؛ آیین فطرت ✍چگونگى پيمان گرفتن خدا از بنى آدم در اين آيه بيان نشده است، ولى مفسّران اقوال متعدّدى بيان كرده اند كه مشهورترين آنها دو قول است؛ الف: طبق روايات، پس از خلقت #حضرت_آدم، همه فرزندان او تا پايان دنيا به صورت ذرّات ريز و پراكنده، همچون مورچگان از پشت او بيرون آمده، مورد خطاب و سؤال الهى قرار گرفتند و به قدرت الهى به ربوبيّت خدا اعتراف كردند. سپس همه به صلب و گل آدم برگشتند تا به تدريج و به طور طبيعى به اين جهان بيايند. اين عالم را «عالم ذرّ» و آن پيمان را «پيمان ألَست» مى گويند. (333) #امام_صادق عليه السلام فرمود: بعضى از ذريّه ى آدم در عالم ذرّ به زبان اقرار كردند، ولى ايمان قلبى نداشتند. (334) از #پيامبر صلى الله عليه وآله نقل شده كه اين اقرار، روز عرفه انجام شده است. (335) ب: مراد از عالم ذرّ، همان پيمان فطرت و تكوين مى باشد. يعنى هنگام خروج فرزندان آدم از صلب پدران به رحم مادران كه ذرّاتى بيش نيستند، خداوند فطرت توحيدى و حقّ جويى را در سرشت آنها مى نهد و اين سرّ الهى به صورت يك حسّ درونى در نهاد وفطرت همه، به وديعت نهاده مى شود. همچنين در عقل و خردشان، خداباورى به صورت يك حقيقت خود آگاه نقش مى بندد. و لذا فطرت و خرد بشرى، بر ربوبيّت خداوند گواهى مى دهد. در بعضى روايات كه از امام صادق عليه السلام درباره ى فطرت سؤال شده است، امام، فطرت را همان عالم ذرّ دانسته اند. (336) در برخى روايات، فطرت، اثر عالم ذرّ است نه خود آن، «ثبت المعرفة فى قلوبهم و نسوا الموقف»، بنابراين انسان ها در زمان و موقفى اقرار كرده، ولى آن را فراموش كرده اند، و اثر آن اقرار همان فطرتى است كه گرايش دل به سوى اوست. به هرحال آيه، مورد گفتگوى متكلّمين، محدّثين و مفسّرين است، لذا ما علم آن را به اهلش كه همان راسخان در علم هستند، واگذار مى كنيم. (337) - تمام انسان ها، فرزندان حضرت آدم عليه السلام هستند و خداوند از آنها بر ربوبيّت خود اقرار گرفته است. «و اذ اخذ ربّك من بنى آدم... ألست بربّك - در روز قيامت، ادّعاى غفلت از ربوبيّت خداوند، پذيرفته نيست. «انّا كنّا عن هذا غافلين» جهل و غفلت، عذر پذيرفته نزد خداوند نيست.